[ซีรี่ย์ อาถรรพ์(เสียว)] เจ้าที่(จบ)

sos007

เรื่องบางเรื่อง ถูกเล่าจากปากสู่ปาก จากเรื่องจริงกลายเป็นเรื่องเล่า เรื่องเล่ากลายเป็นตำนานและจากตำนานก็ถูกบันทึกด้วยตัวอักษรจนกลายเป็นวรรณกรรม

(คำเตือน : เนื้อหาของเรื่องถูกแต่งขึ้นมาจากความคิดของผู้เขียนเป็นส่วนใหญ่  สาระและความสมจริงนั้นอาจหาได้ไม่มาก อย่างไรก็ตาม  เหตุการณ์ทั้งหมดที่ดำเนินในเรื่องนี้  ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างอย่างยิ่ง)

๒. เจ้าที่(จบ)

              เงาดำที่คอยแอบมองเหตุการณ์อันน่าเวทนาอยู่ตลอดตั้งแต่ช่วงหัวค่ำนั้นกำลังแสยะยิ้มอย่างน่าเกลียดดวงตาที่เต็มไปด้วยเคียดแค้นเพราะเธอไม่ได้รับการขอขมา  หญิงชราใบหน้าเหี่ยวย่นในอาภรณ์สีขาวสะอาดแต่ลำตัวเต็มไปด้วยสีแดงของเลือดนั่นเพราะน้ำแดงที่เปรียบเสมือนเลือดนั้นได้ถูกชโลมลงบนร่างกายของเธอ พร้อมทั้งเศษแก้วมากมายนี่ก็ด้วย  ถึงแม้จะถูกทำความสะอาดให้แล้ว  แต่หากไม่มีการขอขมาลาโทษ  เธอเองก็ยังจะคงสภาพไปแบบนี้  

              อดีตนั้นเธอเคยเป็นนางไม้ที่มีใบหน้าสวยสะพรั่งจนทำเอามนุษย์หนุ่มๆหลายรายเพ้อฝัน  ไม่ยอมกินยอมนอนจนสภาพเหมือนถูกของ  แต่ก็แค่อดีต ตั้งแต่การตั้งเสาเอกของอาคารเรียนหลังแรกของโรงเรียนแห่งนี้โดยใช้ไม้อันเป็นที่อยู่ของเธอ  ก็มีพระเกจิอาจารย์ท่านหนึ่งมาเชิญให้เธอไปปกปักษ์รักษา  

              แต่เมื่อเวลาผ่านไป ยุคสมัยเริ่มเปลี่ยน เทคโนโลยีต่างๆเริ่มมีบทบาทมากจนต้องรื้ออาคารไม้ออกไปสร้างเป็นอาคารปูนแทน  เธอถูกเชื้อเชิญอีกครั้ง  แต่ครั้งนี้ต่างออกไป  เธอถูกเชิญให้เข้าไปอยู่ในศาลพระภูมิอันห่างไกล  จากนางไม้ก็กลายเป็นพระภูมิเจ้าที่  แต่เพราะไร้การดูแล  ผีสาวที่เคยสะสวยเพราะดูแลตนเองได้เนื่องจากเป็นนางไม้  ก็กลายเป็นเพียงยายแก่เพราะพระภูมิเจ้าที่นั้นหากินและดูแลตนเองไม่ได้  แถมเมื่อไม่กี่วันก่อนยังถูกน้ำแดงและเศษแก้วละเลงไปทั้งศาลที่เปรียบได้กับร่างกายของเธอ  ไม่แปลกที่เธอจะโกรธ  เพียงแค่เธอทำอะไรไม่ได้ในตอนนั้น เธอรอจนถึงวันขึ้นสิบห้าค่ำอันเป็นวันที่ผีมักจะมีพลังสูงสุด  เมื่อเธออับอายเพราะร่างกายที่น่าขนลุกนี่  มันเองก็ต้องเป็นเหมือนกัน  

              กูจักทำให้มันอับอายจนอยากสิ้นลม  กูจักทำให้ร่างกายมันแปดเปื้อนจนมิอาจล้างออกหมด  กูจักทำให้ร่างกายมันรวดร้าวปานเนื้อจะฉีก  กูจักทำให้มันเป็นดังที่กูเป็น!

.................................................................................................................................................................................................................

              เจ็บ

              คือความรู้สึกแรกที่รู้สึกตัว มันเจ็บเหมือนตัวจะระเบิดออกจากกันให้ได้ เจ็บจนไม่อยากจะเปิดเปลือกตาขึ้นมา เพราะมันทำได้ยากลำบากเหลือเกิน

              ความรู้สึกต่อมาคือมีบางอย่างกำลังกระเสือกกระสนเข้าๆออกๆจากช่องทางข้างล่างของตน รวบรวมแรงฮึดขึ้นมาได้ก็พยายามลืมตามองสถานการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเอง

              สิ่งแรกที่เห็นคือแผ่นอกหนาใหญ่ของคนด้านบน  สมองประมวลผลเพียงเล็กน้อยก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น  เหตุการณ์ต่างๆก่อนหน้าได้ย้อนมาเป็นฉากๆ พลันน้ำตาที่แห้งเหือดไปนานก็เริ่มหลั่งรินออกมาจากดวงตาคู่สวยอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอื้นฮักจนทำเอาคนที่กำลังมัวเมาในกามรสเริ่มผิดสังเกต

              ที่นี่เป็นบ้านของเขาเอง หลังจากเมื่อคืน พอได้สติกลับมาบ้างก็เห็นว่าคนน้องนั้นได้สลบเหมือดไปแล้ว  มองออกไปภายนอกอาคารที่สว่างเพราะเป็นคืนพระจันทร์เต็มดวง  พอเห็นว่าฝนได้หยุดลงเม็ดแล้ว เหลือแต่เพียงละอองเย็นๆเท่านั้นที่ทำให้รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เขาและเพื่อนๆต่างก็พากันแต่งกายให้ดูเป็นผู้เป็นคนขึ้น  จากนั้นก็ตกลงกันว่าจะไปค้างที่บ้านของเขาเพราะใกล้กว่าที่อื่น  แต่ก็ดีได้ไม่นาน  กลิ่นแปลกๆก็พาลทำให้อารมณ์ดิบในตัวแต่ละคนก็เริ่มขึ้นอีกครั้งและอีกครั้งตลอดทั้งคืนจนถึงตอนนี้

              แต่ก็นั่นแหละ ถึงจะรู้สึกตัวแล้วยังไง พวกเรายังคงมัวเมาไปกับร่างกายที่ฟ้าส่งมาให้เหล่าหมาป่าผู้หิวโหยอย่างพวกเขาจนเหนื่อยนั่นแหละถึงจะพอกันได้

              พวกเขาหลับแล้ว...ผมค่อยๆพาร่างที่สั่นเทาของตัวเองเดินควานหาเครื่องนุ่งห่มที่พอจะให้ตนออกจากที่นี่ได้โดยไม่รู้สึกกระดากอาย  ถึงแม้จะไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนก็เถอะ

              หลับหูหลับตาหยิบเสื้อผ้าจากตู้ไม้ทรงสวยออกมาชุดหนึ่งแล้วก็รีบใส่มันเพราะกลัวว่าคนน่ากลัวพวกนี้จะรู้สึกตัว  ก่อนหันไปเห็นสัมภาระของตนก็หยิบมันขึ้นมา เมื่อเรียบร้อยก็ออกจากห้องที่ตนพบเจอกับประสบการณ์อันเลวร้ายเมื่อสองชั่วโมงก่อนทันที  ร่างกายที่ใกล้จะล้มเต็มที  แต่ก็ยังพยายามฝืนตัวเพื่อที่จะกลับไปที่หอพักของตัวเองให้ได้

              สำเร็จ ผมพาตัวเองมาถึงหอได้ก็ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมกับทิ้งร่างกายอันโสมมนี่ลงบนที่นอนทันที

              หลังจากพักฟื้นสภาพร่างกายไปค่อนวันก็พอจะมีแรงขึ้นมาบ้าง  ร่างกายช่วงล่างที่เหนียวเหนอะเพราะน้ำสีขุ่นยังคั่งค้างอยู่จำนวนมาก  มันส่งกลิ่นคละคลุ้งจนอยากจะอาเจียน  ไม่รอช้า ร่างขาวซีดก็พยุงตัวเองไปจนถึงห้องน้ำจนได้

              แต่น่าแปลก แม้จะล้างน้ำไปกี่ครั้งต่อกี่ครั้งจนกลัวว่าค่าน้ำเดือนนี้คงต้องจ่ายแพงขึ้นแล้วก็ตาม  กลิ่นต่างๆบนตัวมันยังคงอยู่จนหยาดน้ำตานองหน้าอีกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา  มันรู้สึกเหมือนมีตราบาป  บนกระจกสะท้อนให้เห็นร่างกายที่มีแต่รอยแดงจ้ำทั่วทั้งร่าง กลิ่นคาวของน้ำอสุจิรวมถึงกลิ่นตัวของพวกเขายังคงติดอยู่บนร่างกายจนรู้สึกขยะแขยง ถูตัวซ้ำอีกรอบจนตัวแดงเถือกก็ยังรู้สึกถึงมันอยู่  ส่งเสียงหึด้วยความสมเพสตัวเอง  

              มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ผมรู้สึกอย่างนั้น  จู่ๆภาพของศาลพระภูมิที่กระจัดกระจายไปด้วยเศษแก้วมากมายและน้ำสีแดงฉานราวกับเลือดนั้นก็แวบเข้ามาในหัว.....ถึงจะไม่ได้เป็นต้นเหตุแต่ก็เป็นคนที่พลาดทำให้เกิดขึ้น  ยังไงก็ต้องไปขอขมาสินะ  ถึงจะไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไหร่แต่ในเมื่อเจอเรื่องเลวร้ายมา  คนเราก็ย่อมหาที่พึ่ง  บางที....ที่ศาลอาจจะช่วยอะไรได้ไม่มากก็น้อยละนะ

..............................................................................................................................................................................................................................................

              หลังจากกลับมาเรียนตามปกติ ก็ยังคงทำตัวไปอย่างปกติเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็เห็นจะมีเพียงเรื่องของรุ่นพี่สี่คนที่พักนี้เจอบ่อยๆ  นานวันเข้าก็เริ่มเข้ามาพูดคุยด้วยจนเป็นที่แปลกใจของเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวอย่างโซ่คนงาม

              “พักนี้เห็นพี่ซันมาหาบ่อยๆนะ พี่ป้อง  พี่ก่อ  อีก แล้วยังมีพี่เสือที่หาตัวยากคนนั้นด้วย เดี๋ยวนี้นี่ชักจะเนื้อหอมมากไปแล้วนะ ฮ่าๆๆ” เสียงใสหัวเราะออกมาอย่างหยอกล้อ

              “ไม่มีอะไรหรอกน่า  ไปเถอะ  จะถึงเวลาเรียนแล้วนะ”  คนมืดมนเปลี่ยนเรื่อง  ซึ่งเพื่อนก็ไม่ขัดอะไร  ต่างก็พากันขึ้นห้องเพื่อไปเรียนในช่วงบ่าย

              เลิกเรียนแล้ว แต่ผมยังคงนั่งระบายสีรูปที่จะใช้ในการแปลอักษรแปลภาพบนแสตนเชียร์อยู่ในห้องชมรมคนเดียวอีกตามเคย  ส่วนคนอื่นๆก็ไปทำในส่วนของตัวเองเพื่อเตรียมในงานสำคัญที่จะถึงนี้  บ้างก็ไปซื้อของต่างๆ  บ้างก็ทำตัวแสตนเชียร์  คนในชมรมศิลปะทั้งหมดก็พากันไปทำป้ายสำหรับเดินขบวน  ส่วนงานออกแบบก็เป็นหน้าที่ของผมเอง

              แต่พอเงยหน้าขึ้นมาจากแผ่นกระดาษเพื่อพักสายตา ก็เจอกับสายตาสี่คู่ของคนสี่คนที่ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่  พี่สี่คนนี้ก็คือคนที่ทำร้ายผมในคืนนั้นนั่นแหละ

              “สวัสดีครับ” ยกมือไหว้ทั้งสี่คนเสร็จก็หันไปให้ความสนใจกับงานตรงหน้าต่อ

              พวกพี่เค้าแค่มาหา  มานั่งใกล้ๆ  ถามเรื่องราวในชีวิตบ้าง  หรือเล่าเรื่องทั่วๆไปให้ฟังบ้าง เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกันหลังจากเหตุการณ์นั้น พอผมไปขอขมาศาลพระภูมิเสร็จก็เหมือนว่าจะไม่มีอะไรอีก  จนวันหนึ่งที่พวกที่เขาพร้อมใจกันเดินเข้ามาทัก  ตอนนั้นผมช็อกไปแล้ว  และประโยคต่อมาก็ยิ่งทำให้ผมช็อกเข้าไปอีก

              “พวกพี่ขอจีบรักษ์นะ”  ผมนึกว่าพี่เขาพูดเล่นหรือเป็นเรื่องแกล้งอะไรกันหรือเปล่า

              “เลิกงานกี่โมง เดี๋ยวพี่ไปรับ”  จนถึงตอนนี้ที่ผมทำงานเป็นสถาปนิกอยู่ที่บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่ง  พวกพี่เขาก็ยังคงตามจีบผมมาเรื่อยๆ รวมแปดปีแล้วที่พวกพี่เขายังคงมาวอแวผม ใช่ว่าจะเล่นตัวอะไรหรอกนะ จริงๆใจอ่อนนานแล้ว เพียงแค่อยากแกล้งพวกพี่แกเท่านั้น ซึ่งพี่แกก็ไม่ว่าอะไร  แต่ถึงจะยังไม่ได้เป็นแฟน  แต่พวกพี่แกก็ตาม...เอ่อ...ตามหึงผม  ไม่ได้เข้าข้างตัวเองหรอกนะ  แต่พอพี่แกไม่ว่างก็ให้อีกคนมาเฝ้า  เฝ้าเช้าเฝ้าเย็นจนเลื่องลือกันไปทั้งโรงเรียนแล้วก็ที่มหา’ลัย  ถ้าจะขนาดนี้ก็ไม่มีใครเข้าหาผมได้หรอก  โดนเพื่อนล้อตั้งแต่ ม.5 ยันตอนนี้  แต่ขนาดนี้แล้วก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธไปทำไม  เรื่องราวนั้นมันก็ผ่านมานานจนผมเกือบจะลืมไปแล้ว  คิดๆดูก็น่าตลก  จากความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ  กลายเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตจนทำให้คนมืดมนอย่างผมพบเจ้าที่ของตัวเอง  แถมมาทั้งทีสี่คนพร้อมกันอีก...ผมคงไม่ได้นอนซักคืนแน่ๆ

              ...จบไปอีกเรื่องแล้วเนอะ สำหรับซีรี่ย์นี้  คิดเห็นยังไงก็บอกกันได้นะครับ  ที่หายไปนี่ไม่ใช่อะไรนะ  หายไปเกลาตอนนี้มา  คือตอนแรกที่เขียนไปคือเขียนด้วยอารมณ์มันส์ล้วนๆ พอมาอ่านอีกรอบก็เลยรู้สึกว่ามันขัดใจตัวเอง....ที่มันชอบเธอ~~~(ยังจะเล่น) ก็นั่งเกลาใหม่อยู่นาน  และนี่ก็คือผลผลิตของเรา(ซาวด์ของ 20th Century Fox)  พอละ  คราวหน้าเรามาต่อเรื่องใหม่กัน  รอดูแล้วกันว่าจะเกี่ยวกับเรื่องผีๆแบบไหน  ส่วนวันนี้ก็ขอตัวก่อนแล้วกันนะครับ  บาย...

guide01

ขอบคุณมากเลยครับ

sutthisan54

สนุกคับ

ton_gori

พอเรื่องร้ายๆผ่านไป เรื่องดีๆก็เข้ามาแถมพร้อมกัน 4 คนอีกด้วย

minone

ขอบคุณ​มาก​นะ​ครับ​ รอ​เรื่อง​ต่อไป​นะคัฟ​

หอกหัก

ขอบคุณคับ

kengpnt

Intra

ของอย่างนี้ ของอย่างนี้ไม่เชื่ออย่าลบรูนะ

gamapisut

ขอบคุณครับ

psyche

ขอบคุณครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

topto

แม่จ้าว

hello_lovestory

ขอบคุณครับ

freezz

อย่างน้อยก็ แฮปปี้ครับ

sirsar

ขอบคุณมากครับ

lieber_dich

ขอบคุณครับ

kabuki

ยังบอกว่าสงสารน้องเหมือนเดิม สี่ต่อหนึ่งจะได้หลับได้นอนบ้างไหมนั่น


สนุกครับ ขอบคุณมาก

watkrub

ขอบคุณมากครับผม

DDD13

สนุกมาก ชอบบ

Gooddy

ขอบคุนครับ