รุ่นพี่ที่รัก 70 (By P'not) CP

thanong

ต่อนะครับ.....


ผมก็ส่ายหัวให้กับความบ้าบอของไอแบงค์มันครับ เกินไปจริงๆ ผมกำลังจะเดินเข้าร้าน แต่สายตาผมเหลือบไปเห็น.....


ผม : พะ พี่อ๊อฟ (ตาค้างเลยครับ มันจอดรถอยู่ข้างๆรถเฮีย แล้วมันก็ยืนดูผมอยู่...)
พี่อ๊อฟ : นะ นท (เดินเข้ามาหาผม สภาพมันตอนนี้ เห็นแล้วผมอยากจะร้องไห้เหลือเกินครับ หน้าตามันมีแต่รอยฟกช้ำ มันเดินเข้ามายืนอยู่ข้างหน้าผมครับ) ไปไหนมา (ถามเสียงสั่นๆน้ำตาคลอ)
ผม : ปะ ไปเที่ยวกับเพื่อนมา ทำไม (ผมเอามือยกขึ้นมาจะสัมผัสหน้ามันเพราะความเป็นห่วง แต่มันถอยห่างครับ)
พี่อ๊อฟ : เดี๋ยวมึงจะเปื้อนนะ (น้ำตามันไหลลงมา)
ผม : ใครทำ (ถามเบาๆ)
พี่อ๊อฟ : ไม่มีอะไรหรอก แต่กู....แค่อยากคุยกับมึงบ้าง (ยิ้มอ่อนๆ)
ผม : เจ็บมากมั้ย (ผมเดินเข้าไปใกล้มันกว่าเดิม ล้วงผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาแล้วซับให้มันที่มุมปากครับ รู้สึก...คิดถึงมันเหลือเกิน คิดถึงทุกอย่างที่เป็นมันครับ มือผมสั่นไปหมด)
พี่อ๊อฟ : กูไม่เป็นไรนท(จับข้อมือผมที่เช็ดหน้าให้มันไว้)


หมับ! ผมสวมกอดผมเลยครับ น้ำตาก็ค่อยๆไหลออกมา คิดถึง มัน....อบอุ่นจริงๆนะครับ กอดนี้ นานแล้วนะที่ผมไม่ได้กอด มันโหยเหลือเกินครับ..


พี่อ๊อฟ : อ้ะ! (ผมผละออกมา แล้วมองมันครับ มันเอามือจับท้องไว้ มันเจ็บที่ท้อง?)
ผม : เป็นอะไร (ถามแล้วเช็ดน้ำตาลวกๆ)
พี่อ๊อฟ : ป่าว กูดีใจนะ....ที่มึงก็คิดถึงกู....เหมือนที่กูคิดถึงมึง(ยิ้มอ่อนๆ)
ผม : วะ...


“เห้ย!” ผมหันไปมอง พี่โน้ตครับ ผมเบิกตาโตเลย ออกมาพร้อมกับป๊า แล้วก็เดินมาทางผม....


พี่โน้ต : มึงกล้ามากนะไออ๊อฟ กูบอกว่ายังไง! ห้ามยุ่งกับน้องกูไม่ใช่หรอ!(ตะคอกเสียงดังแล้วจะพุ่งมาครับ ผมเอาตัวขวางไว้)
ป๊า : มานี่นท!(ตะคอกเสียงดัง ผมสะดุ้งไปนิด)
ผม : ไม่! ป๊าทำอะไร! ป๊าทำร้ายพี่อ๊อฟทำไม!(พูดเสียงสั่นน้ำตาก็ไหลอออกมาครับ ป๊าชะงักไปนิด)
พี่โน้ต : พี่ทำมันเองแหละ! มันสมควรแล้วนท และนี่มันยังกล้ามายุ่งกับนทอีกนะ นทจำไม่ได้หรอว่ามันทำอะไรไว้!(พูดอย่างโมโห)
ผม : พอได้แล้ว! หยุด! ฮึก! ไม่ว่าจะทำอะไร ฮึก! นทขอร้องให้หยุดทำแบบนี้! (พูดแบบกลั้นสะอื้นครับ พี่โน้ตดูจะชะงักไปเลย)
ป๊า : นท (เดินเข้ามากอดผมครับ)
พี่อ๊อฟ : ผมขอโทษ ผมขอโทษจริงๆครับ (พูดเสียงสั่นๆ ป๊าก็มองมองไปทางมันนิ่งๆ...)
ป๊า : กลับไปซะ อย่ามาให้เห็นหน้าอีก!(พูดกดเสียงนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : มะ ไม่ครับ(ผมหันไปมองมัน) ให้ผม.....ได้คุยกับนท...นะครับ(น้ำตามันไหลลงมา สภาพมันตอนนี้น่าสงสารเหลือเกินครับ)…..
ป๊า : ออกไป(พูดเบาๆ ผมจับมือป๊าไว้แน่น)
พี่อ๊อฟ : ผมของร้อง (พูดเสียงสั่นๆ)
พี่โน้ต : ออกไปไออ๊อฟ!(ตะคอกเสียงดัง แต่ป๊าห้ามไม่ให้เข้ามาหามัน)


ตุบ! มันคุกเข่าลงกับพื้นครับ ผมร้องไห้แล้วกอดป๊าไว้แน่นเลยครับ มัน....ไม่รู้สิครับ....ผมควรจะเลิกสนใจมัน ผมไม่ควรจะเห็นใจมันแล้ว แต่ทำไม...ทำไมผมถึงต้องร้องไห้ ทำไมหัวใจผมเหมือนกำลังสลายที่เห็นมันเป็นแบบนี้...........


พี่อ๊อฟ : ขอร้องนะครับ (พูดเสียงสั่นมาก ป๊ากับพี่โน้ตชะงักไปเลยครับ)
ป๊า : โน้ต พานทเข้าไปรอในร้านก่อน ป๊าจะคุยกับมันหน่อย(พูดนิ่งๆ)


แล้วพี่โน้ตก็มาลากผมไปครับ ผมก็มองพี่อ๊อฟตลอด พี่อ๊อฟก็ด้วย เราสบตากันอย่างคิดถึง แต่ทำไม ผมไม่แสดงออกมาว่าผมก็อยากคุยกับมันละ อาจจะเพราะผม....ยังน้อยใจมันอยู่ลึกๆ เพราะเรื่องที่ผ่านมา ถ้าเป็นคนอื่น คงจะไม่สนใจแล้วถอยไปแล้วครับ แต่ผม....โง่จริงๆ โง่เหลือเกินครับ....


ผมมานั่งในห้องพัก เฮียก็เอาน้ำอะไรมาให้กิน ผมเห็นว่าเฮียก็ยืนมองแหละครับ แต่เค้าทำอะไรไม่ได้ ผมก็เข้าใจ เพราะเฮียดูจะเข้าใจผมที่สุดแล้วละครับ เค้ารู้ว่าผมรักมันมาก บางทีเค้าก็ช่วยผมอย่างให้ยืมโทรศัพท์โทรไปหามัน แต่ผมก็ไม่กล้าที่จะทำแบบนั้น มัน..ไม่รู้สิครับ อย่างที่บอก ผมยังคงมีความรู้สึกต่างๆ ถึงรักมาก แต่ก็เจ็บมาก กลัวว่า...จะผิดหวังอีกรอบ.....กลัวว่ามันจะทิ้งผม....กลัวอะไรหลายๆอย่างเลยละ.....


เฮียบอม : เฮ้อ!(มานั่งข้างๆผมแล้วลูบหัวผม)
เฮียบูม : โน้ต ใจเย็นๆสิ ทำอะไรใจร้อนแบบนั้นมันจะดีหรอ(พูดอย่างกังวล)
พี่โน้ต : เฮียก็รู้มันทำอะไรไว้ แล้วนทก็ทำอะไรเพื่อมันไปเท่าไหร่แล้ว แล้วเป็นไง สุดท้ายมันทำอะไรกับน้องบ้างละเฮีย!(พูดอย่างหัวเสีย)
เฮียบอม : ก็เข้าใจ มันก็คงมีเหตุผลของมันนะ ที่ผ่านมามันก็ดูรักไอนทมากไม่ใช่หรอวะ(ถามอย่างสงสัย)


แล้วก็เริ่มถกเถียงกันไปครับ ผมก็เงียบไปเลย จมอยู่ในความคิดตัวเอง มันสับสนมันซับซ้อนมันหลายๆอย่างเลยละครับ ผมไม่รู้อะไรเลยตอนนี้ ผมควรทำยังไง คิดได้ไม่นานสักพักป๊าก็เข้ามาครับ ผมก็เอาแต่ก้มหน้า ทุกคนก็เงียบครับ ป๊าก็มานั่งข้างๆผม ผมก็เอาแต่เงียบ ไม่รู้สิครับมันไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไง.......


ป๊า : นทรักมันมากเลยใช่มั้ย(ผมชะงักไปนิด แต่ก็ยังคงก้มหน้า ไม่ตอบอะไรครับ)


หมับ! ป๊าจับเข้าที่ข้อมือผมครับ แล้วก็ดึงให้ผมลุกขึ้น โดยบอกให้ทุกคนรอในนี้ครับ พาผมออกมาที่หลังร้าน และผมก็เห็นพี่อ๊อฟนั่งอยู่ ผมก็มองมันนิ่งๆ......


ป๊า : ป๊าน่ะ ไม่โอเคที่นทจะยังรักหรือใส่ใจหรืออะไรมันทั้งนั้นป๊าบอกตามตรงว่าไม่อยากให้มันยุ่งกับนทอีกแล้ว แต่…ถ้านทยังเป็นแบบนี้ ป๊าไม่โอเค(ผมหันไปมองป๊านิ่งๆ ป๊าก็เผยยิ้มอ่อนๆให้ผม) คุยกับมันได้ แต่ป๊า.....ไม่อนุญาติให้กลับไปคบกัน(ใจผมกระตุกไปเลยครับ) จนกว่ามันจะพิสูทได้ว่า มันรักนทมากพอจริงๆ(พูดอย่างจริงจังแล้วลูบหัวผมครับ แล้วป๊าก็เดินเข้าไป)


ผมก็หันกลับไปมองพี่อ๊อฟที่นั่งมองผมอยู่แล้ว ผมก็เดินไปนั่งตรงข้ามกับมันครับ เรานั่งจ้องหน้ากัน............


พี่อ๊อฟ : ขอโทษ (เอื้อมมือมาจับมือซ้ายของผมที่วางอยู่บนโต้ะ)….
ผม : ไม่เป็นไร (พูดแล้วยิ้มเบาๆ น้ำตาก็เริ่มไหลอีกครั้งครับ มันยังอ่อนโยนเหมือนเดิมครับ)
พี่อ๊อฟ : ขอโทษจริงๆนะนท ขอโทษทุกอย่างเลย (น้ำตามันก็ไหล)
ผม : ฮึก! (ผมคิดถึงมันเหลือเกิน คิดถึงมากจริงครับ มันลุกแล้วเดินมานั่งข้างๆผม)…..


หมับ! กอดผมแน่นเลยครับ ผมก็ร้องไห้อย่างหนักแล้วหน้าซุกอยู่ตรงคอมันนั่นแหละครับ แล้วค่อนยกมือขึ้นมากอดตอบ ตอนนี้...เหตุผลอะไรไม่สำคัญอีกต่อไปสำหรับผม ผมรู้ตัวเองเลยว่า ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียดมันเลย แต่น้อยใจมันมากมายเหลือเกินครับ มันลูบหลังปลอบผมอย่างแผ่วเบา แล้วก็พร่ำเพ้อพูดแต่ขอโทษ ผมก็ไม่ตอบอะไรครับ ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ผมไม่คิด และคิดไม่ถึงว่าจะยังได้ทำแบบนี้กันอีก ผมคิดว่าพี่อ๊อฟ....จะไม่กลับมาแล้วสะอีก....


เรากอดกันสักพักจนผมเริ่มสงบลง พี่อ๊อฟก็ผละออกมาครับ แล้วเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ มือมันมีแต่แผลเต็มไปหมด หน้าก็มีแต่รอยฟกช้ำ ผมก็จับหน้ามาเบาๆอย่างเป็นห่วงครับ.....


พี่อ๊อฟ : ไม่เป็นไรนะนท โอเคแล้วใช่มั้ย(ผมก็พยักหน้าเบาๆครับ) ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ที่ทำให้เสียใจขนาดนี้ ขอโทษ(ลูบหน้าผมเบาๆ แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าและดูจริงใจเหลือเกินครับ)


ผมก็ฟังมันพูดขอโทษปลอบและอะไรมากมายครับ ผมไม่มีคำพูด มันได้แต่รู้สึกดีใจและเสียใจ มันออกมาเป็นคำพูดไม่ได้จริงๆครับ ผม...ซึ้งแล้วถึงคำว่าเสียใจ คำว่ารัก คำว่าคิดถึงมากมาย วันนี้แหละครับ ที่มันมารวมกันหมด....


พี่อ๊อฟ : วันนี้ดีใจนะ ที่กู...ได้มานั่งกับมึงแบบนี้อีก(พูดอย่างอ่อนโยน)
ผม : ผมก็ดีใจ(พูดเสียงเบาๆ แล้วสบตามัน)
พี่อ๊อฟ : หลังจากวันนี้.....(ผมก็มองมัน มันจับมือผมอีกทีครับ) กูอาจจะไม่ได้มาหามึงนะ(ใจกระตุกไปเลยครับ ไม่รู้ว่าผมทำหน้ายังไงตอนนั้นแต่มันคงจะแย่มากแน่ๆ) กูต้องทำให้ป๊าเค้าเห็น ว่ากู....จะไม่ทำให้มึงเสียใจอีก(ลูบแก้มผม) และกู.....ไม่ขอให้มึงรอ ไม่ขอให้มึงให้โอกาสอะไรทั้งนั้น.....มึงรอไม่ได้ไม่เป็นไร กูจะทำให้มึงกลับมาหากูให้ได้ และ..(เอามือผมไปลูบหน้ามัน) ไม่ว่ายังไง กูก็ยังยืนยัน.....กูรักมึงมากนะ(พูดแล้วน้ำตาไหล)


ผมสวมกอดมันอีกครั้งครับ ผมไม่รู้ว่ามันหมายถึงอะไร....แต่มัน ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นไม่น้อยเลยละ ผมกับมันก็นั่งคุยกันอีกสักพัก ส่วนมากมันจะพูดมากกว่า เพราะผมยังไม่รู้จริงๆครับ มันหลากหลายความรู้สึกเกินไป พี่อ๊อฟยังไม่มีคำอธิบาย ไม่เป็นไร ผมน่ะ ยังไงก็รอได้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้อย่างที่บอกครับ ด้วยเหตุการณ์ที่ผ่านมา และความน้อยใจที่รู้สึกจะมีอยู่ล้นมากกว่าความรู้สึกอื่นๆมันยังทำให้ผมรู้สึก....ไม่มั่นใจพอ เท่านั้นแหละครับ ผมเลยไม่อยากจะดีใจหรือกระโตกกระตากเกินไป เพราะตอนนี้ผมต้องทำใจอะไรหลายๆอย่างเลยละ และก็เตรียมเผื่อใจในหลายๆด้านด้วย......


ไม่นานป๊าก็ออกมาไล่มันกลับไปครับ ต้องใช้คำว่าไล่ เพราะป๊าไม่ได้พูดดีอะไร แถมยังตะคอกอีก และยังพูดจาแปลกๆทำนองเหมือนจะให้พี่อ๊อฟทำอะไรสักอย่าง นั้นก็คงจะเป็นบทพิสูทละมั้ง ผมก็ไม่ถามหรืออะไรครับ อย่างที่บอก ให้มันพยายามไปเองแล้วกัน เพราะผมช่วยมันมาเยอะแล้ว และ...ถ้ามันอดทนไม่ได้ ผมก็ไม่เป็นไรเลยจริงๆครับ เพราะหลังจากนี้ ผมจะเข้มแข็งขึ้น จากเหตุการณ์ที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้อะไรหลายๆอย่างเลยละครับ.....

และหลังจากวันนั้นก็ผ่านมาอีก1เดือน(โดยประมาณ) พี่อ๊อฟก็หายไปจริงๆครับ ที่โรงเรียนไม่เจอเลย และผมก็ไม่พยายามจะไปเจอมันหรอกครับ ก็คืออย่างที่มันบอกเป๊ะ หายไปเลยครับ พี่อิฐพ่อแม่ ก็มาเที่ยวหาผมบ่อยๆเลย ผมก็ไม่ถามอะไรถึงพี่อ๊อฟครับ เค้าก็มาคุยเล่นอะไรอย่างดีเลยละ จนผมเริ่มโอเคและกลับไปทำตัวน่ารักกับพวกเค้าได้บ้างแล้วแต่ยังไม่มากเท่าไหร่นัก ผมก็อยู่กับเฮียๆเหมือนเดิมแหละครับ สภาพจิตใจโอเคขึ้นมากมายแล้วละ ปกติแล้วด้วยซ้ำ เพื่อนๆก็มาเที่ยวเล่นหาผมที่ร้านทุกวันหยุดเลิกเรียนก็ไปเที่ยวกันบ้าง ผมก็ไปเที่ยวกับแบงค์และนัทหล่อบ่อยๆ แต่ไม่ได้มีอะไรเกินเลยเนอะ แค่ไปเที่ยว...


ไอแบงค์อยู่ที่โรงเรียนก็ไม่มีอะไรมากมายครับ ทำตัวปกติ แต่เจอผมก็ทักบ้าง ชอบไปดักรอผมแถวห้องน้ำ ผมก็ไม่อะไร ดีสะอีก เพราะมันกันไอพี่เฟิสไม่ให้มายุ่งกับผมได้เลยครับ ไอพี่เฟิสมันหาเรื่องผมทุกวันครับ จะตีบ้าง ด่าบ้างแหละ อะไรหลายๆอย่างเลยแหละ แต่ไอแบงค์ก็มาช่วยตลอด(พระเอกไง) จริงๆไอนัทก็จะตีกับพี่เฟิสให้ได้สะทุกครั้งอะครับ บางทีมันก็เหมือนจะไม่เอาจริงกันอะครับ เหมือนหาเรื่องกันตามประสาผู้ชายไม่ชอบหน้ากันเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรครับ...
ผ่านมาเดือนนึงคือมันปกติ ผมไม่เหงาไม่เฮิร์ทอะไรแล้ว ถามว่าแล้วพี่อ๊อฟละ ยังคิดถึงมันเสมอครับ ดูเฟส แล้วก็ดูรูปมันตลอดทุกวันครับ ผมคงเชื่อมั่นใจคำพูดมันแหละมั้ง....


พักหลังๆมา แม่ให้เฮียพาผมกลับไปกินข้าวเย็นบ้าง เพราะคิดถึง เฮียก็โอเคครับ ประหยัดไป555 แต่ตั้งแต่ผมกลับมาเนี่ย ไม่เคยได้อยู่กินข้าวกับพี่โน้ตและป๊าเลยครับ ย้ำว่าทุกวันที่กลับไปตอนเย็นไม่เจอเลย แต่ช่วงที่ผมกลับมาจากโรงเรียนไปอยู่ร้านเฮียก็แวะมาหาผมทุกวัน แต่แปลกไม่อยู่กินข้าวที่บ้านครับ ถามแม่ก็บอกติดงาน ตอนแรกจะกลับมาอยู่กับแม่เพราะกลัวแม่เหงา แต่แม่ไม่ต้องการครับ555 แม่บอกว่า ดีสะอีกเพราะแม่จะได้หนีไปนอนบ้านยายจันทร์บ้าง อะไรทำนองนั้นอะครับ แม่เค้าหนีเที่ยวบ่อยไง555 ก็มากินทุกวันแล้ว เฮียๆก็โอเคครับ ไม่ได้อะไร เฮียบอมติดแฟนหนักมากงุ้งิ้งตลอดเวลา ผมละหมั่นไส้ครับ เฮียบูมก็อย่างที่บอก คงอีกนานเพราะแกช่างเลือก55......


แม่ : กินเยอะไปแล้วนะนท(พูดขึ้นมาขณะผมกำลังกิน ตอนนี้ก็นั่งกินกันอยู่4คนครับ ป๊ากับพี่โน้ตก็ไม่อยู่เหมือนเดิม)
ผม : อร่อยนี่นา(ยิ้ม)
เฮียบอม : ดีแล้วโกว ให้มันกินเยอะๆนั่นแหละ มันชอบไปขโมยของบอมกินอะ!(พูดแบบกวนๆ)
ผม : เยอะแล้ว นทกินของเฮียบูมต่างหาก เฮียบอมขี้งกนทไม่ยุ่งหรอก(แลบลิ้นใส่มัน)


แล้วก็กินไปเถียงกันไปแหละครับ จนกินเสร็จก็นั่งคุยกับแม่สักพัก ป๊ากับพี่โน้ตก็กลับมาครับ วันนี้แปลก ปกติไม่เจอเลย แม่บอกกลับดึกทุกวัน พอเค้าเห็นผมก็ดูเอะใจไปนิดนะ.....


พี่โน้ต : มากินข้าวกันหรอ(เดินมาลูบหัวผม ผมก็พยักหน้า)
ป๊า : 55 เลี้ยงนทไม่ไหวแล้วใช่ป่าว(ผมทำหน้ามุ่ยเลยครับ)
ผม : ป๊าอ้า!(พูดอย่างนอยๆ)
เฮียบูม : ไหวดิป๊า แต่มากินที่นี่บ้าง กินแต่ร้านอาหารข้างนอกกลัวนทจะเบื่อไง (ยิ้ม)
ป๊า : รู้แล้วแซวเล่น ถ้าเบื่อนทแล้วก็ไล่นทกลับมาได้เลยนะบูม(พูดติดตลกแล้วเดินไปกินน้ำครับ)
เฮียบูม : ไล่ไม่ได้ครับ เป็นตัวเรียกลูกค้าให้บูมไปแล้ว555(นั่นไง)


แล้วก็เริ่มเม้ามอยกันครับ สักพักก็ได้เวลากลับกัน ผมก็ไปกับเฮียๆครับ ป๊ากับพี่โน้ตก็มาส่งหน้าบ้านก็ขึ้นรถอะไรไปกัน แต่..ผมดันลืมของไง ว่าจะเอาเสื้อผ้าไปเพิ่มสักหน่อยก็เลยขอเฮียบูมลงไปเอา เค้าก็โอเคครับ ผมก็เลยวิ่งเข้าไปในบ้านเห็นแม่ยืนล้างจานอยู่ครับ แล้วผมก็ขึ้นบ้านไปเอาของในห้องนอนผม.....


“ป๊า ป๊าจะยอมหรอ” เสียงพี่โน้ตคุยกับป๊าหน้าห้อง
“ป๊าไม่ยอมไม่ได้นิ โน้ตก็รู้” ผมก็หาเสื้อผ้าแล้วก็กระเป๋าใส่เที่ยวไปด้วยครับ
“แต่ไออ๊อฟมันทำกับนทไว้เยอะนะป๊า!” ผมชะงักไปเลยครับ
“โน้ตก็เห็นแล้วไม่ใช่รึไงว่ามันก็ทำให้เห็นแล้วอะ” พูดอย่างไม่พอใจเท่าไหร่
“ป๊า! มันอาจจะแสดงละครก็ได้นะ! โน้ตกลัวน้องจะเสียใจอีกนะป๊า!” พูดอย่างไม่ยอม


“แสดงอะไรโน้ต โน้ตทั้งซ้อมมัน ทั้งใช้มันทำงานหนักๆแบบนั้นอะ คนปกติเค้าไม่ยอมกันหรอกนะ! แล้วเรื่องนี้ถ้านทกับแม่รู้เค้าไม่ยอมแน่! ป๊าไม่เกี่ยวนะจะบอกให้ ถึงป๊าจะให้โน้ตจัดการก็เถอะ!” พูดแบบจริงจัง ผมชะงักค้างเลยครับ พี่โน้ตทำอะไรพี่อ๊อฟ!...


“แต่โน้ตยังไม่พอใจ!” พูดอย่างไม่ยอม


“เอาให้พอดีนะโน้ต ป๊าว่ามันก็เกินพอแล้วนะ นี่มันก็เป็นเดือนแล้วด้วย อย่าเอาความโกรธแค้นเป็นตัวตั้งนะโน้ต ป๊าสอนว่ายังไง ถึงนทจะอยู่กับอ๊อฟแล้วเจ็บตัวบ่อย แต่ก็ไม่ได้แปลว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาอ๊อฟจะดูแลนทไม่ดีนะโน้ต และเรื่องที่เกิดขึ้น โน้ตก็ได้ยินเหตุผลของมันจากพ่อแม่พี่เค้าและจากปากมันแล้วไม่ใช่หรอ คิดดีๆโน้ต เพราะคนที่ทำร้ายนทจริงๆอาจจะเป็นโน้ตก็ได้นะ!” พูดอย่างยาวติดจะไม่พอใจแล้วก็เดินเข้าห้องไหนสักห้องไป แล้วก็เหมือนพี่โน้ตก็เดินตามเข้าไปพูดอะไรสักอย่างอีกเพราะเสียงมันลอดออกมาแต่ไม่ชัดเจนเท่าไหร่ ผมอึ้งทึ้ง งงไปหมด เค้าสองคนทำอะไรกัน! แล้วพี่อ๊อฟเป็นยังไงบ้าง! อะไรยังไง!....


ผมเก็บของเสร็จก็รีบวิ่งไปขึ้นรถและขอโทษอะไรเฮียไปที่ให้รอนาน เค้าก็ถามนิดหน่อยผมก็บอกว่าหาของไม่เจอ ระหว่างทางกลับคอนโด คำถามมากมายหลายอย่างเหลือเกินครับ มันเกิดอะไรขึ้น ผมก็เริ่มอยากรู้แล้วละสิครับ....


พอมาอีกวันนึงผมก็ไปเรียนตามปกตินั่นแหละครับ วันนี้เป็นวันพฤหัส ผมก็ไปโรงเรียนพร้อมกับคำถามมากมายเรื่องที่ไปได้ยินเมื่อคืนทำให้ผมคิดมากไม่น้อยเลยละ ก็เรียนไปครับ จนถึงเวลาพักก็ไปพักตามปกติเนี่ยแหละครับ แต่วันนี้ผมอยากจะไปแอบส่องไปพี่อ๊อฟดูสักหน่อยนะสิ มันเป็นอะไรมากรึเปล่านะ……..


นัท : ไอนท เป็นห่าไร ทำหน้าอย่างกับคนปวดขี้!(ผมมองมันตาขวางเลยครับ)
ผม : ก็เอออะดิ! กูถึงรีบกินเนี่ยจะได้รีบไปขี้!(พูดประชดไปครับ พวกมันก็หัวเราะกันไป ผมก็รีบกินข้าวในจานจนหมดจริงๆอะครับ)….
ปอ : เอาจริงดิ(ถามอย่างไม่เชื่อ)
ผม : เออ ไม่ไหวละวะ เจอกันห้องเรียนเลยนะ ซื้อขนมไปฝากกูด้วย อะฝากกระเป๋าด้วย(ยื่นกระเป๋าไปให้ปอ ด้วยท่าทางเร่งรีบ)
ปอ : เออ รีบๆไป เจอกันบนห้องนะ(พูดอย่างใจดี)


แล้วผมก็วิ่งไปทางห้องน้ำครับ บอกเลยว่าปวดฉี่ขึ้นมาจริงๆ555 ก็ไปฉี่ครับ ไปฉี่ที่ตึกใกล้ๆกับตึกชมรมไอพี่อ๊อฟไง ถ้าเข้าห้องน้ำแถวตึกตัวเองต้องเจอไอแบงค์แน่นอน ขี้เกียจด่ามันครับ555 ทำไรเสร็จผมก็ย่องไปทางด้านหลังของชมรมครับ เพราะผมเดินผ่านพวกพี่โอมไม่เจอมัน น่าจะอยู่ชมรม ผมก็ย่องๆไปด้านหลัง มีนักเรียนมานั่งเล่นบ้าง ก็ไม่มากอะครับ เพราะมันรก พอถึงด้านหลังชมรมพี่อ๊อฟ ผมก็ค่อยๆ แอบส่องผ่านรูหน้าต่างเข้าไปในห้อง....


“หาใครวะ”….


ผม : ก็......เห้ย! (ผมตกใจแล้วกดหัวไอแบงค์ลงเลยครับ ไอแบงค์!ไงละครับ)
แบงค์ : อะไรของมึงกูไม่ใช่ผีนะ!(พูดอย่างกวนๆ)
ผม : มึงมาไมเนี่ย!(พูดอย่างไม่พอใจ)
แบงค์ : กูเห็นมึงทำตัวน่าสงสัยเลยตามมา(เอิ่ม!)
ผม : มาก็ดีละ! มึงรู้จักพี่อ๊อฟปะ(มันทำหน้านิ่งๆ)
แบงค์ : ผัวเก่ามึงอะนะ(ผมกรอกตาหนักมาก)
ผม : ไอสัส! ไม่ใช่! รู้จักใช่ป่าว(มันก็พยักหน้า) ไปดูให้หน่อยดิสภาพมันเป็นไงบ้าง ดูเฉยๆนะเว้ย อย่าได้สะเออะปากโป้งไปบอกอะไรใคร(พูดออกคำสั่งกับมัน)
แบงค์ : มึงใช้กู(ถามนิ่งๆ)
ผม : เออ ไม่ได้ไงวะ!(ถามอย่างหัวเสีย ก็กังวลว่าคนจะเห็นมั้ยก็เท่านั้น)
แบงค์ : ไม่ ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนนะ(ผมมองมันนิ่งๆ มันทำหน้าเจ้าเล่ห์)
ผม : งั้นมึงก็ไสหัวเน่าๆของมึงกลับไป กูจะไปแอบดูเอง!(พูดอย่างหัวเสีย แล้วดันมันออกห่างครับ)
แบงค์ : ไปเที่ยวกันเย็นนี้ เดี๋ยวไปดูให้(ผมก็มองมันนิ่งๆ)
ผม : ไม่ได้! กูจะไปทำธุระ (พูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วชะเง้อมองไปมาที่หน้าต่าง)
แบงค์ : โว้ะ! คนหล่อมาชวนนะนิ(ผมหันไปมองมันนิ่งๆครับ)
ผม : ไอแบงค์ อย่ากวนตีน! (พูดอย่างไม่สบอารมณ์)
แบงค์ : เออๆ เดี๋ยวกูไปดูให้ รอนี่ละ!(พูดแล้วก็ลุกไปครับ)


ผมก็ชะเง้อมองที่หน้าต่างเพื่อมองว่ามันอยู่ตรงไหน ผมคาดว่าน่าจะนั่งอยู่ข้างหน้าที่มันชอบไปนั่ง สักพักไม่นานไอแบงค์ก็กลับมาครับ หอบเชียวไม่รู้จะวิ่งมาไม มันก็พูดๆ ฟังไม่รู้เรื่องเลยครับ ผมบอกให้มันหายเหนื่อยก่อนค่อยพูดมันก็โอเค.....


แบงค์ : มึงทำอะไรมันวะ สภาพแม่งดูไม่ได้เลย(พูดอย่างเหนื่อยๆ)
ผม : กูไม่ได้ทำ พี่กูทำ(พูดอย่างจริงจัง) มันเป็นไงบ้าง(ถามอย่างอยากรู้)
แบงค์ : มือทั้งสองข้างพันผ้าพันแผลไว้ หัวแม่งก็แตก หน้าก็มีแต่รอยช้ำ ยิ่งตรงปากนี่ไม่ต้องพูดถึง ไม่พอตามแขนมันมีแต่รอยมา ไปมีเรื่องกับใครมาวะ(ผมค้างเลยครับ)
ผม : กะ กูอยากดู แต่ไม่อยากให้มันรู้ว่ากูมองมัน มีที่แอบดูมั้ยวะ(พูดเสียงสั่นๆ)
แบงค์ : มะ มี ตามกูมาละกัน(พูดแล้วก็เดินนำไปครับ)


มันพาผมหยุดอยู่ตรงข้างๆซอกตึกของชมรมครับ เห็นพี่อ๊อฟนั่งอยู่หน้าชมรมจริงๆ แต่มันนั่งหันหลังมาทางผมนะ ผมก็ทำหน้าเศร้าๆนิดหน่อย สักพักไอแบงค์มันก็เดินออกไปครับ ผมตกใจไปนิดแต่ไม่กล้าเรียกกลัวพี่อ๊อฟได้ยิน มันเดินไปสะกิดพี่อ๊อฟครับ แล้วพี่อ๊อฟก็หันหลังมา ผมเห็นสภาพคือ ร้อนผ่าวที่ขอบตาไปหมดครับ เหมือนคนโดนรถชนมาแล้วแผลเต็มตัวจริงๆอะ พี่โน้ตทำขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย! แล้วสักพักไอแบงค์ก็เดินกลับมาครับ ผมก็รีบเดินไปด้านหลังไปรอมันครับ......


แบงค์ : เห็นแล้วใช่ป่าว(ผมก็พยักหน้า)
ผม : มึงคุยไรกับมันวะ(ถามเสียงสั่นๆ)
แบงค์ : กูแค่ถามมันว่าไปโดนไรมา มันบอกว่ารถล้ม(ผมสะเทือนใจมากจริงๆครับ ไม่คิดว่าพี่โน้ตจะใจร้ายอะไรขนาดนั้น)
ผม : อืม ขอบคุณมากนะ(พูดเสียงเศร้าๆแล้วก็เดินกลับไปทางเดิมครับ)


ไอแบงค์ก็เดินตามมาพูดงุ้งงิ้งอะไรก็ไม่รู้ของมันครับน่ารำคานเหลือเกิน แต่ตอนนั้นผมมัวแต่คิดเรื่องที่พี่โน้ตทำกับพี่อ๊อฟนะสิ มันดูรุนแรงไปมั้ยครับ วันนี้ผมต้องรู้ให้ได้แล้วละว่าพี่โน้ตทำอะไร แล้วป๊าทำไมไม่ห้ามนะ ผมคิดไปทั่วอะครับ ไอแบงค์ก็เดินขึ้นตึกเรียนพร้อมผมครับ แล้วผมก็ไปเรียนเพื่อนๆก็ถามไปนานเกินไปไง ก็แถไปทั่วอะครับ ก็เรียนไป.....


พอเลิกเรียนผมก็รีบโทรบอกเฮียบูมเลยครับว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน แล้วผมก็โทรหาแม่ถามแม่ว่าพี่โน้ตอยู่ที่ไหน แม่บอกว่าอยู่ที่บริษัทกับป๊า ผมก็คุยเล่นกับแม่อีกนิดก็วางครับ แล้วก็หาโบกรถ ต้องรอเพื่อนๆผมกลับไปกันหมดก่อนนะ ไม่งั้นมันจะสงสัย พอกลับหมดผมก็รอโบกรถครับ แต่ทำไมไม่มีละวันนี้โถ่! ถึงมีมันก็เต็มทุกคันเลยครับ เหมือนมันไม่เป็นใจอะครับ เซ็งชะมัด!.......


“ปี๊นๆ!” ผมหันไปมอง ไอแบงค์ครับ ขับรถออกมาจากโรงเรียน แล้วมาหยุดหน้าผม.....


แบงค์ : ไปไหนจ้ะน้องสาว(ผมกรอกตาหนักมากครับ)
ผม : เสือก!(พูดแล้วก็หันไปมองรถต่อครับ)
แบงค์ : รอใคร(ถามอย่างสงสัย)
ผม : กูรอรถแดง แม่งไม่มาเลยวะ(พูดอย่างกังวล)
แบงค์ : เดี๋ยวสุดหล่อไปส่ง มาขึ้นรถเลย(พูดอย่างมาดเท่)
ผม : ไม่เอา กูจะไปทำธุระสำคัญ(พูดอย่างรนๆ)


หมับ! มันดึงโทรศัพท์ในมือผมไปครับ แล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงมัน....


ผม : เล่นเหี้ยไรเนี่ยแบงค์ กูรีบนะ มึงเอาคืนมา!(พูดทวงอย่างหัวเสีย)
แบงค์ : กูจะไปส่ง! ขึ้นรถมา! (ตะคอกผมเสียงดัง คนแถวนั้นเริ่มมองแล้วครับ)…
ผม : โว้ะ! (แล้วก็ขึ้นซ้อนอย่างขัดไม่ได้ครับ)


แล้วก็บอกทางมันไปบริษัทป๊า ไม่ใกล้ไม่ไกลครับ ไม่นานก็ถึง ผมก็ให้มันจอดก่อนถึงเพราะถ้าลุงยามเห็นเค้าจะต้องตะโกนบอกคนข้างในแน่ๆเลย.....


แบงค์ : จอดก่อนทำไมวะ ที่มึงบอกมันอยู่ตรงนั้นนะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : กูมาทำธุระ มึงกลับไปได้แล้วไป! เอาโทรศัพท์ก็คืนมาด้วย(ถวงและไล่เลย)
แบงค์ : ไม่! กูจะไปด้วย! (เอิ่ม!)
ผม : แบงค์(เรียกนิ่งๆ มันก็ยิ้มหวานให้ผม ให้ตายสิครับ ไม่น่าเจอมันเลยอะ มันคืนโทรศัพท์ให้ผมครับ)


ผมก็ให้มันตามมา เข้าข้างๆมันจะมีประตูอยู่ และโชคดีที่ลุงยามไปดูตรงที่จอดรถครับ ผมก็รีบวิ่งเข้าไปหลบข้างๆตึกครับ.....


แบงค์ : มึงมาขโมยของหรอวะ ทำลับๆล่อๆอะ!(พูดอย่างกังวล)
ผม : เงียบปากมึงไป! อยากตามมาก็อยู่เฉยๆ!(พูดอย่างรำคานครับ)


ผมว่าการที่พี่อ๊อฟทำงานหนักๆต้องอยู่แถวโกดังแน่ๆ เดินแอบเลียบข้างตึกไปเรื่อยๆก็ไปโผล่ด้านหลังครับ เห็นมอไซค์พี่อ๊อฟจอดอยู่ด้วย ผมก็ชะเง้อมองไปทางโกดังด้านหน้าไม่มีคนเลย เค้าไปอยู่ข้างๆโกดังกันหมดครับสงสัยขนของกัน ยังไม่เห็นป๊าพี่โน้ตกับพี่อ๊อฟเลย แต่ผมเห็นรถป๊าที่ลานจอดแล้ว......


แบงค์ : นท ไปได้ยัง มดเยอะวะตรงนี้อะ!(พูดแล้วก็กระทืบเท้าไล่มด)
ผม : เออๆ (แล้วผมก็เดินไปทางโกดังครับ)


มันต้องค่อยๆไปเพราะที่นี่เค้าก็รู้จักผมกันเกือบหมดอะ แต่พวกคนงานไม่น่าจะรู้จักผมเท่าไหร่ผมมาทีไรไม่เคยได้เข้ามาที่โกดังเท่าไหร่ครับ มาทีก็เดินตามป๊ามาก็เท่านั้นส่วนมากผมจะอยู่แต่ในอ๊อฟฟิซอะครับ เพราะในโกดังมีแต่ของอันตรายไงละ ผมใช้ช่วงจังหวะนี้ตอนเค้าไม่อยู่กันรีบวิ่งไปที่โกดังเลยครับ.........


“เห้ย! เอ็งสองคนเป็นใครวะ!” ผมกับไอแบงค์หยุดทันทีเลยครับ....

แบงค์ : เอาไงต่อเนี่ย! มึงพากูมาซวยรึเปล่าวะ(พูดอย่างกังวล)
ผม : กูไม่ได้ขอให้มึงมาไอเวร!(พูดอย่างไม่พอใจ)


แล้วไอพี่นั่นก็เดินมายืนหน้าผม ผมก็มองหน้าเค้า เค้าก็มองอย่างสงสัย.....


? : มาทำไรกัน(ทำนิ่งๆ คาดว่าน่าจะเป็นคนงานเพราะดูจากการแต่งตัว และก็คงไม่รู้จักผม มันเป็นเรื่องที่ดีครับ)
ผม : มะ มาหาเพื่อน ที่เป็นนักเรียนเหมือนกับพวกผมอะ มันอยู่ป่ะ ที่พี่โน้ตเค้าให้มันมาทำงานอะ(ถามแบบรนๆ มันดูชะงักไปนิด)
? : อ่อ อ๊อฟอะนะ(ผมก็พยักหน้า) อยู่หลังโกดังนู่น! เห็นว่าคุณโน้ตฝากมันให้ทำงานกับพี่เอี่ยมอะ แล้วคุณโน้ตก็เลือกฝากคนถูกด้วยนะ ใครๆก็รู้ว่าลุงเอี่ยมแกใช้งานคนยิ่งกว่าทาสอีก(ผมชะงักไปเลยครับ) แถมได้ยินว่าคุณโน้ตสั่งให้จัดหนักด้วยอะสิ สภาพตอนนี้ดูไม่ได้เลยวะ พวกเอ็งเป็นเพื่อนมันมาดูมันก็ดีแล้ว ให้มันย้ายไปทำงานที่อื่นเถอะวะ สงสารมันพวกข้าช่วยอะไรมันไม่ได้เลย มาจะพาไปแต่อย่าให้ใครเห็นนะเว้ย เดี๋ยวเค้าเอาไปฟ้องเสี่ยแล้วจะซวยกันหมด(พูดสะยาวเลยครับ แต่ก็ดีมันเป็นสิ่งที่ผมอยากได้ยินอยู่แล้ว ผมกับไอแบงค์ก็พยักหน้ารับครับ)


แล้วมันก็พาผมเข้าไปทางข้างๆก็ดังครับ เป็นซอกไม่เล็กมาก พี่มันก็คุยโม้ไปทั่วนั่นแหละครับ พี่คนนี้ชื่อเอก เป็นคนส่งของอะไรนั่นแหละ เค้าบอกว่าสงสารพี่อ๊อฟมัน ขนาดมันโดนรถชนมันยังต้องมาทำงานเลย ผมเบิกตากว้างเลยครับ แสดงว่าเรื่องมันโดนรถชนคือเรื่องจริง แล้วยังต้องมาทำงานหนักๆอีก ไม่พอ พี่เอกบอกว่าป๊าและพี่โน้ตไม่ได้มาดูพี่โน้ตเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วยิ่งเสาร์อาทิตย์ยิ่งโดนหนัก ผมสะเทือนใจมากครับ.........


พี่เอก : ดูเงียบๆนะ (แล้วมันก็หลีกให้ผมกับไอแบงค์ชะโงกหน้าไปดูครับ)….


“เห้ย! ยกหันมันดีๆดิ้! ถ้าของหล่นมึงเจ็บตัวแน่!” เสียงใครไม่รู้แหกปากดังมาจากด้านในโกดังครับ แต่ไม่เห็นตัว...


สักพักพี่อ๊อฟเดินออกมาจากในโกดังครับ สภาพนี่ดูไม่จืดเลยครับ....


ตุบ! มันล้มลงครับเหมือนของที่ยกมันหนักอะ แล้วมีคนออกมาครับ.....


พี่เอก : นั่นไงไอพี่เอี่ยมอะ!(พูดอย่างหมั่นไส้ ผมขอเรียกมันว่าไอเอี่ยมนะครับ ถึงแม้สภาพมันตอนนี้คือผมต้องเรียกมันว่าลุงแล้วก็เถอะ อาจจะไม่สุภาพนะครับ)
ไอเอี่ยม : ยกของภาษาอะไรของมึงห๊ะ! (ตะคอกสุดเสียง)…


“ตุบ!” ผมเบิกตากว้างเลยครับ ไอเอี่ยมเตะเข้าที่ท้องพี่อ๊อฟอย่างแรงเลยครับ พี่อ๊อฟจับท้องตัวเองแล้วนอนเอนไปมาเหมือนว่ามันจะเจ็บมากอะครับ....


แบงค์ : นท! ทำไมมันโดนแบบนั้นวะ!(ถามอย่างตกใจ)
ผม : เออนั่นแหละ!(พูดอย่างไม่พอใจ)
พี่เอก : เอ็งชื่ออะไรนะ(ถามผมอย่างสงสัย)
ผม : นท ครับ(พูดอย่างไม่สนใจ เพราะผมมองแต่พี่อ๊อฟครับตอนนี้เป็นห่วงมันมากเลยละ)


แล้วพี่อ๊อฟก็ค่อยๆลุกขึ้นครับ มันคงจะเจ็บไม่น้อยเลยอะ! แถมให้พี่อ๊อฟของผมทำงานหนักขนาดนั้นเนี่ยนะ ผมโกรธมากครับบอกตามตรง.....


ผม : พี่เอก มันเป็นแบบนี้มานานรึยัง!(ถามอย่างไม่พอใจ)
พี่เอก : จะได้เดือนแล้วมั้ง! นี่ที่เห็นยังน้อยนะ ช่วงแรกๆโครตสงสาร แต่พวกข้าช่วยไรไม่ได้หรอก ไม่งั้นข้าก็โดนไล่ออกอะ ว่าแต่ชื่อเอ็งมันคุ้นๆนะ(พูดแบบไม่จริงจังนัก แล้วทำท่าคิด)
ผม : หึ! พี่เอก ออกไปช่วยเพื่อนผมหน่อยสิ แล้วผมจะบอกให้ป๊าเพิ่มเงินเดือนให้พี่เลย!(พูดอย่างจริงจัง มันก็มองผมแบบตกใจไปนิด)
พี่เอก : นะ นี่เป็นใครกันแน่เนี่ย!(ถามอย่างตกใจ)
ผม : เป็นน้องชายของพี่โน้ตยังไงละ! แล้วไอคนที่ถูกใช้งานอย่างทาสนั้นก็เพื่อนผม! ไปช่วยเค้าแล้วก็ห้ามบอกว่าผมสั่ง ไปเดี๋ยวนี้! ไม่งั้นผมจะไล่พี่ออกเอง!(พูดแบบบังคับสุดๆ เค้าดูเลิกลั่กไปหน่อยครับ)
พี่เอก : จะ จริงหรอวะ(ถามอย่างไม่แน่ใจ)
ผม : ก็ดูนี่สะ!(ผมเอาโทรศัพท์มาเปิดรูปครอบครัวของผมให้มันดู มันกลืนน้ำลายเลยครับ)
พี่เอก : คะ ครับๆ เมื่อตะกี้ที่พูดจาไม่เพราะด้วย ผมขอโทษด้วยนะครับ(รีบก้มหัวอย่างเร็วเลยครับ)
ผม : ไม่ต้องขอโทษ ไปช่วยเค้าสะ!(แล้วมันก็วิ่งออกไปช่วยพี่อ๊อฟครับ ผมก็ชะเง้อมองไอแบงค์ก็ด้วย)
แบงค์ : มึงออกไปช่วยจะง่ายกว่ามั้ย ไปบังคับเค้าทำไมวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : กูออกไปแน่!..(พูดอย่างไม่พอใจ)


ผมกับไอแบงค์ก็ชะเง้อมองกันไปครับ พี่อ๊อฟกำลังยกของอย่างทุลักทุเลเลยละมันคงจะเจ็บมากเลยละครับ ไอเอี่ยมมันทำเกินไปมากผมบอกตามตรงครับ มันไม่มีความจำเป็นพอที่จะต้องทำกันถึงขนาดนี้ และพี่อ๊อฟไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้ครับ แต่พี่อ๊อฟก็เจอมานานและหนักมากแล้วด้วย คงทรมานน่าดูเลยละ.....


ไอเอี่ยม : ไอเอก! ใครให้มึงไปยุ่งกับมัน!(ตะหวาดจนทุกคนสะดุ้งเลยครับ)
พี่เอก : นะ น้องเค้าเจ็บมือหมดแล้วนะพี่(พูดอย่างกลัวๆ)
ไอเอี่ยม : กูบอกห้ามใครมายุ่งไง! ไปทำอย่างอื่นเลย! หรือจะให้กูบอกคุณโน้ตว่ามึงมาเสือก!(ตะคอกจนทั้งพี่เอกพี่อ๊อฟสะดุ้งเลยครับ พี่เอกลังเลนิดหน่อย)
แบงค์ : ไอนทมึงออกไปเถอะวะ กูสงสารผัวเก่ามึงแล้ววะ นี่ถ้ากูได้มึงเป็นแฟนแล้วเลิกกับมันกูจะเจอแบบนี้มั้ยวะ(ถามอย่างกลัวๆ)
ผม : เอออะสิ(บอกปัดๆไปแบบรำคานครับ)


ผมก็ยืนรออีกสักพักมีคนมาตามพี่เอกไปครับ ก่อนพี่เค้าไปพี่เค้าก็หันมาทางผมส่งซิกให้ประมานว่าขอโทษด้วยไรทำนองนั้นอะครับ พี่อ๊อฟก็ก้มหน้าก้มตาทำไป มันใส่เสื้อคลุมกันเปื้อนนั้นแหละครับ ดูแล้วคงจะสกปรกมากเลยละ เหงื่อมันเต็มตัวเลยครับ หัวก็เปียก เห็นแล้วแบบ ทำใจไม่ได้บอกตามตรงครับสะเทือนใจมาก.....


“ตุบ!” พี่อ๊อฟล้มลงอีกแล้วครับ


ไอเอี่ยม : อ่อนแอนักนะมึงนะ!(ตะคอกเสียงดัง)…
แบงค์ : ลุงแม่ง! ทำเกินไปป่าววะไอนท! ทำไรสักอย่างดิวะ เดี๋ยวมันก็ตายหรอก!(พูดอย่างกังวล)
ผม : เออๆ รอดูอีกแปปนะ(ผมรอจังหวะเพราะตอนนี้พี่อ๊อฟมันยังไม่โดนอะไรแค่โดนด่า)
ไอเอี่ยม : จะดูอะไรกัน ยกๆไปสิ!(ตะโกนกลับเข้าไปด้านในโกดังครับ แสดงว่ามีคนอยู่ด้านใน) มึงอีก เลิกสำอออยแล้วให้มันเร็วๆหน่อย!(หันไปด่าพี่อ๊อฟครับ)
ผม : กูควรออกไปรึเปล่าวะ(ถามอย่างไม่แน่ใจ)
แบงค์ : มึงใจร้ายกว่าที่กูคิดนะ(พูดนิ่งๆ) ถ้าไม่ออกไปช่วยมึงก็กลับเถอะ ไหนๆก็เห็นแล้วนี่(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)


“ตุบๆ!”ผมหันไปมอง ไอเอี่ยมมันกระชากคอเสื้อพี่อ๊อฟแล้วต่อยเข้าที่หน้าพี่อ๊อฟอย่างแรงเลยครับ ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมเดินอออกไปเลย ไอเอี่ยมมันยืนหันหลังมาทางผมไง มันเลยเลยไม่เห็นผมอะ ไอแบงค์ก็ตามมาครับ.....


ผม : หยุดเดี๋ยวนี้นะ!(ผมพูดเสียงอย่างดังปนไม่พอใจหนักมาก)


ไอลุงเอี่ยมมันก็หันมามองผมครับ คนงานในโกดังก็เริ่มหันมามองแล้ว บางคนก็ออกมายืนดูเลยครับ......


ไอเอี่ยม : มึงเป็นใครวะ!(มองผมตาขวางพร้อมกับตะคอกเสียงดังครับ)


ตุบ! มันผลั่กพี่อ๊อฟลงกับพื้น พี่อ๊อฟดูจะไม่ไหวเอาสะเลยนะครับ....


ผม : อยากรู้จริงๆหรอว่ากูเป็นใคร!(พูดกดเสียงอย่างไม่พอใจ)
ไอเอี่ยม : มึงอย่ามาเล่นลิ้นไอเด็กเหี้ย!(กระชากคอเสื้อผมครับ)
แบงค์ : เห้ย! อยะ...
ผม : ปล่อยมันแบงค์ มึงไปดูพี่อ๊อฟดิ!(ตอนแรกมันทำไม่ยอม แต่ผมใช้สายตาบังคับมันครับมันก็ไปดูพี่อ๊อฟ)..
ไอเอี่ยม : หึ! เพื่อนมึงมาทำงาน! ก็ต้องทำงานให้คุ้มค่าจ้าง พวกมึงมาเสือกอะไร! ผลั่ก!(ตะคอกเสียงอย่างดัง แล้วผลักผมให้ถอยห่างมัน ผมก็เซไปหน่อย)
ผม : หึ! กูก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามึงทำงานคุ้มค่าจ้างมั้ย!(ผมมองมันตาขวางเลยครับ)
พี่อ๊อฟ : นท อย่าเลย(พูดเสียงเบาๆ ผมมองมันนิ่งๆครับ)
ผม : มึงทำตำแหน่งอะไร บอกมาสิ(ถามมันนิ่งๆ)
ลุงเอี่ยม : หึ! เป็นเด็กเป็นเล็กมามึงกูกับผู้ใหญ่ ปากดีนักนะมึง!(พูดกดเสียงอย่างหมดความอดทน)
ผม : มันก็เรื่องของกู! กูจะพูดแบบนี้มึงจะทำไม แล้วก็จำใส่สมองมึงด้วย ว่ากูไม่เคยมองเป็นผู้ใหญ่! มึงทำกับพี่อ๊อฟได้ยังไง ห๊ะ! (ถามมันแบบโมโหสุดขีดเลยครับ)
ลุงเอี่ยม : หึ! ก็แค่เด็กจนๆ กูจะใช้งานมันยังไงก็ได้!(คือผมโกรธไอเวรนี่แม่งสุดขีดแล้วครับ)
ผม : หึ! มึงรวยมากใช้มั้ย! ห๊ะ!(ผมกำหมัดแน่นเลยครับ)


ผลั่ก! ไอแบงค์ลุกขึ้นปล่อยหมัดใส่หน้าไอลุงเอี่ยมนั่นอย่างแรงเลยครับ เสไปเลยครับ......


ผม : พอเลยไอแบงค์(หันไปบอกไอแบงค์นิ่งๆ) พี่อ๊อฟเป็นอะไรมั้ย(ถามมันอย่างเป็นห่วง)
ไอเอี่ยม : มึง!(มันหยิบเศษเหล็กแถวนั้นมาครับ)


พรึ่บ! ตุบ! “อัก!” มันจะเอามาตีไอแบงค์ครับ ไอแบงค์หลบได้แล้วก็ถีบไอลุงเอี่ยมจนล้มหน้าคว่ำไปเลยครับ....


“ว้าย! น้องนท!” ทุกคนหันไปมอง พี่หนูดี เป็นพี่เลขาที่ชอบมาเช็คของแทนป๊าครับ....


ผม : พี่หนูดี ไปเรียกป๊ากับพี่โน้ตมาเดี๋ยวนี้เลยนะครับ!(ตะโกนสั่งด้วยเสียงที่เข้มๆ พี่หนูดีเค้าก็พยักหน้าแล้วรีบวิ่งกลับไปครับ)
ไอเอี่ยม : หะ! แค่กๆ! (มันลุกขึ้นมาครับ ปากแตกด้วย หน้าก็ถลอกครับ)


คือคนงานที่ยืนมองมันคงจะสะใจไม่น้อยครับ เพราะเค้ามองมันแล้วยิ้มอย่างสะใจไม่มีใครช่วยอะครับพูดง่ายๆ.....


ผม/แบงค์: เห้ย!! (ผมถอดเสื้อกันเปื้อนออกให้พี่อ๊อฟ แล้วก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกให้พี่อ๊อฟเพื่อระบายความร้อนให้มัน แต่สิ่งที่ผมกับไอแบงค์เห็นคือ หน้าท้องมันช้ำมาก ช้ำแบบม่วงเขียวเลยอะครับเป็นวงใหญ่ๆเลยอะ)….
ผม : ไหวมั้ยเนี่ย!(ถามอย่างตกใจครับ)
แบงค์ : หนักเลยนท! เอาไงเนี่ย!(มันก็คงตกใจไม่น้อยเลยครับ)
พี่อ๊อฟ : ไม่เป็นไรกูทนได้นท แค่นี้เอง(ยิ้มอ่อนๆ แต่หน้ามันไม่ไหวแล้วครับ)
ไอเอี่ยม : พวกมึง! (ยังไม่จบไง)
ผม : ไอแบงค์ จัดมันให้หนักไปเลย เอาเท่าที่มึงอยากระบายเลย!(พูดแบบโกรธแค้นมากครับ โกรธจน ผมหมดคำพูดจริงๆครับ ไม่ไหวแล้วจริงๆ)
พี่อ๊อฟ : นท มันจะดีหรอวะ จะกลายเป็นเรื่องใหญ่นะ(พูดแบบอ่อนแรง)…
ผม : มะ....


“อะไรกัน!” เสียงเข้มมาแต่ไกลครับ ป๊าไง เดินมากับพี่โน้ต พอเห็นผมตกใจไม่น้อยเลยครับ.......


ป๊า : นะ นท! มาอยู่อะไรที่นี่!(พูดเสียงดังแล้วเดินมาหาผม)
ผม : ป๊านั่นแหละ! ทำอะไร! ดูพี่อ๊อฟด้วย!(พูดตะคอกอย่างไม่พอใจ)


ทั้งสองเห็นสภาพแล้วคือก็ตกใจไม่น้อยเลยครับ มันหนักจริงๆอะครับ ส่วนไอแบงค์ก็กระทืบไอเอี่ยมอยู่ครับ......


พี่อ๊อฟ : ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวจะรีบทำให้เสร็จนะครับป๊า อีก2วันเอง(พูดแล้วจะลุกขึ้นผมก็กดตัวมันไว้)
ผม : นทไม่คิดเลยว่าป๊าจะใจร้ายขนาดนี้(น้ำตาไหลลงมาครับ)
ป๊า : ไหนใครบอกฉันได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น!(ตะคอกสุดเสียงเลยครับ)


คนงานก็เริ่มสะดุ้งกันเป็นพักๆ ผมก็บอกให้ไอแบงค์หยุดแล้วมันก็เดินมาหาผมครับ.......


ผม : ป๊า นทไม่ยอมแน่นอน และ ไอนี่!(ชี้ไปที่ไอเอี่ยม)นทจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด! มันจะตีนทไม่พอหาว่านทเป็นเด็กเหี้ยอีก! นทไม่คิดว่าป๊าจะมีคนแบบนี้เป็นลูกน้องอะ! (ป๊าก็มองผมนิ่งๆครับ)
ป๊า : พาอ๊อฟไปพัก แล้วเดี๋ยวออกมาหาป๊า(พูดอย่างอ่อนโยนครับ)


ผมกับแบงค์ก็พยุงพี่อ๊อฟ พากันไปข้างในอ๊อฟฟิซครับ ในอ๊อฟฟิซมีห้องพักอยู่เป็นห้องเล็กๆ2ห้องเอาไว้วันไหนงานป๊ายุ่งจะได้นอนได้เลย ผมก็พาพี่อ๊อฟไปอาบน้ำครับ ผมต้องได้อาบน้ำให้มันเลยอะครับ มือไม้มันอ่อนไปหมด ตัวมีแต่รอยช้ำ อาบเสร็จผมก็ช่วยมันแต่งตัวเอาเสื้อผ้ารำรองของป๊านั่นแหละครับ ไอแบงค์ก็นั่งรออยู่ที่เตียงนั่นแหละ พออกมาผมก็ทายาให้มันแล้วให้มันกินเกลือแร่ กินยาแล้วให้มันนอนพักครับ มันก็ล้มตัวนอนอย่างอ่อนล้านั้นแหละครับ.......


พี่อ๊อฟ : มึงทำแบบนี้มันไม่ดีนะนท(พูดแบบอ่อนล้าอะ)
ผม : ดูสภาพตัวเองสะด้วย!(พูดอย่างไม่พอใจ)
แบงค์ : เออ! นอนพักไปเลยพี่อะ!(บอกอย่างเป็นห่วง)


ผมก็เปิดแอร์ปรับอะไรให้มันแล้วก็วางน้ำอะไรไว้ให้ครับ ห่มผ้าให้มันแล้วผมกับแบงค์ก็พากันเดินกลับไปหาป๊าครับ.....

แบงค์ : คือโหดจริงๆวะ(พูดนิ่งๆ)
ผม : เออ ทำได้ยังไงวะ(พูดอย่างไม่พอใจ)
แบงค์ : มึงมันใจกล้าดีวะ รู้ว่าสู้เค้าไม่ได้ก็ยังจะพูดแบบนั้นไป(พูดแล้วให้มามองผมยิ้มๆ)
ผม : เป็นมึงมึงทนได้หรอวะ! กูไม่ยอมเด็ดขาดสู้ไม่ได้กูก็จะสู้ขาดใจดิ้นอะบอกตรง!(พูดอย่างโกรธแค้น)


แล้วก็คุยกันไปจนเดินไปถึงที่หลังโกดังอะครับ! คนงานคนอื่นๆก็ทยอยไปทำงานแล้ว คนที่เห็นเหตุการณ์อะไรก็เล่าครับ ไอเอี่ยมก็นั่งกับพื้นไปครับ ก้มหน้าก้มตา ผมก็มองมันเขม่งเลยละ…..


ผม : ก้มหน้าทำไม!(ผมพูดกดเสียง แล้วดึงผมที่มีน้อยนิดบนหัวมันให้มันเงยหน้าขึ้นมาครับ)
ป๊า : นท!(เรียกผมแล้วเข้ามาดึงครับ)
ผม : ทำไมละป๊า!!(พูดอย่างไม่พอใจ)
ป๊า : ทำตัวดีๆ (เตือนผมเบาๆ)
ผม : นทจะฟ้องแม่!(พูดเสร็จแล้วก็เดินไปยืนข้างไอแบงค์ครับ ป๊าทำหน้าหนักใจนิดหน่อยแล้วก็หันไปพูดกับคนงานต่อ)


ผมกับไอแบงค์ก็ยืนคุยกันไป ส่วนมากผมจะด่าไอลุงเอี่ยมมากกว่าครับ เป็นคำด่าที่ต่ำตมจริงๆครับ ผมขอไม่พูดเนอะ เพราะมีมันคนเดียวเลยที่ทำให้ความสุภาพของผมหายไปอะผมบอกตามตรงไม่ไหวทนครับ(ถึงจะไม่สุภาพเท่าไหร่อยู่แล้วก็เถอะนะ)........


“ไงครับ” ผมหันไปดู พี่เอกนั่นเอง ผมก็ยิ้มให้นิดหน่อย....


พี่เอก : เมื่อกี้ถึงคิวพี่ไปส่งของต้องขอโทษด้วยนะครับ(พูดอย่างอ่อนน้อม)
ผม : ครับ(ยิ้ม) พี่ไปเล่าให้ป๊าฟังเลยว่าไอเปรตนี่มันทำอะไรกับพี่อ๊อฟบ้าง(พูดอย่างไม่พอใจ พูดกะให้มันได้ยินอะครับ)
พี่โน้ต : นท (เดินมาสะกิดผมครับ ผมก็หันไปมองหน้าพี่โน้ตนิ่งๆ) พะ พี่...(ทำหน้าสำนึกผิดด)
ผม : พี่โน้ตใจร้ายที่สุดเลยอะ นทไม่คิดเลยนะ(พูดแบบเศร้าๆ พี่โน้ตจับมือผมครับ แล้วทำหน้ารนๆ)
พี่โน้ต : ไม่ใช่นะนท พี่ไม่ได้เป็นคนทำนะ พี่ไม่คิดเลยว่าเค้าจะทำกับอ๊อฟขนาดนั้นอะ(พูดอย่างสำนึกผิด)
ผม : พี่ซ้อมพี่อ๊อฟด้วย(พูดนิ่งๆ พี่โน้ตชะงักไปเลยครับ) ใจร้ายมากเลยนะ(พูดแล้วมองอย่างผิดหวัง)


หมับ! พี่โน้ตดึงผมไปกอดครับ ผมก็ไม่ขัดขืนอะไร แค่ผิดหวังนิดหน่อยที่พี่โน้ตจะดูรุนแรงและใจร้ายไป....


พี่โน้ต : นท พี่ขอโทษนะ ขอโทษที่ดูใจร้ายไป แต่ที่พี่ทำเพราะพี่ไม่ต้องการให้มันมายุ่งกับนทอีก บลาๆๆๆๆๆๆๆ(พูดไปครับ แล้วก็กอดผมแน่นเลยละ ผมก็ฟังข้อแก้ตัวที่มันก็พอมีเหตุผลอยู่บ้าง…..) นทเจ็บตรงไหนรึเปล่า(ผละออกมาสำรวจร่างกายผม)
แบงค์ : มันไม่โดนอะไรหรอกครับพี่ แค่โดนกระชากคอเสื้อแล้วก็โดนผลั่ก แต่ที่เจ็บจริงๆน่าจะเจ็บใจมากกว่าที่ไอลุงนี่พูดจาเลวๆใส่นทมันอะ(ตอบแทนผมได้...เอ่อ ได้ดีเลยนะ)
พี่โน้ต : นี่ใครอะนท(ถามนิ่งๆ)
ผม : เพื่อนที่โรงเรียน มันมาส่งนท(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
พี่โน้ต : ดีนะไม่เป็นอะไร(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : นทไม่ยอมนะพี่โน้ต เค้าไม่เหมาะสมที่จะเป็นพนักงานที่นี่เลย(พูดอย่างไม่ยอม)
ไอเอี่ยม : คุณโน้ต ผมทำตามหน้าที่เท่านั้น อีกอย่างผมก็ไม่รู้จริงๆว่านี่คือคุณนท...(พูดแล้วไม่กล้ามองหน้าผม)
พี่โน้ต : ลุงครับ หน้าแทบไม่ต่างกันเลยนะ(พูดนิ่งๆ)
ผม : ไม่ต้องมากระแดะเรียกคุณตอนนี้หรอกมันไม่ทันแล้ว!(พูดอย่างไม่พอใจ)
แบงค์ : ตอแหลเก่งชิป! กูว่าไอลุงนี่แม่งขี้ประจบชัวร์เลยดูจากวิธีการทำงานของแม่งอะ(หันมากระซิปผม)
ผม : มันก็คงเป็นอย่างนั้นแหละ! ชอบเลียแข้งเลียขา เหมือนตัวอะไรนะ(ถามไอแบงค์อย่างหมั่นไส้)
แบงค์ : ใช่ที่มันมีสี่ขาชอบลากไก่ไปแดกในน้ำป่าววะ(ผมถึงกับหลุดขำออกมาครับ)
ผม : 5555 คงงั้นมั้ง(พูดอย่างสะใจ)
พี่โน้ต : เฮ้อ!(เอามือกุมขมับครับ)
ผม : อ้อ!(ก้มหน้ามองไอลุงเอี่ยม) แล้วก็จำอะไรไว้อย่างนึงนะ พี่อ๊อฟนะ บ้านเค้ารวยกว่ามึงเป็นพันเท่า! อีกอย่างนะ ถึงคนเค้าจะจนยังไงมึงก็ไม่ควรไปดูถูกเค้าหรอก! เพราะมึงก็คงไม่ได้ดีอะไรไปกว่าคนที่มึงดูถูกหรอก! (พูดด้วยเสียงที่ดังพอควรครับ!)
ป๊า : เฮ้อ!(เดินมาทางผมครับ ตอนนี้คนอื่นๆเดินไปทำงานกันแล้วครับ) เอาไงดีละเนี่ย(หันไปถามพี่โน้ตอย่างหนักใจ)


แล้วผมก็เดินไปอีกทางครับให้เค้าคุยกันไปเพราะถ้าผมอยู่ผมคงไม่ใจเย็นพอแน่ๆ ไอแบงค์ก็ตามมา.....


ผม : แบงค์ ขอโทษนะเว้ยที่พามาเจอเรื่องแย่ๆอะ มึงไม่บาทเจ็บอะไรใช่ป่าววะ(ถ้าแล้วก็สำรวจร่างกายมัน)
แบงค์ : กูเก่งจะตาย ไม่โดนเลยแม้แต่นิด ไอลุงนั่นกระจอกจะตาย(ทำหน้าอวดเก่งสะไม่มี)
ผม : จ้าๆ ไหนเอามืออะไรมาดู เจ็บป่าววะ(ถามเพราะเห็นมันแดงๆ)
แบงค์ : ไม่วะ แค่เป็นรอยไม่เป็นไร(ยิ้ม)
ผม : ไว้กูจะตอบแทนนะ ขอบคุณจริงๆมึง(พูดอย่างจริงใจ)
แบงค์ : เรื่องตอบแทนมันแน่อยู่แล้ว (ยักคิ้วหล่อๆ)
ผม : นี่ก็เย็นมากแล้วนะ มึงจะกลับเลยมั้ย(ถามอย่างเป็นห่วง)
แบงค์ : ไล่?(ทำหน้านิ่งๆ)
ผม : ป่าว! เดี๋ยวจะพาพี่อ๊อฟไปหาหมออีก มึงจะไปด้วยมั้ยละ(ถามอย่างสงสัย มันก็พยักหน้า) เพื่อ?!(ถามอย่างตกใจ) มึงจะมาตามกูเพื่ออะไร!(งงจริง)
แบงค์ : ทำให้ป๊ามึงประทับใจไง(ยิ้มเขินๆ)
ผม : อย่ามาไอแบงค์ มึงชักจะร้ายไปแล้วนะ!(พูดอย่างไม่ยอม)


แล้วมันก็พูดแหย่ผมต่อไปนั่นแหละครับ สักพักป๊าก็พาผมไปหาพี่อ๊อฟ โดยไอลุงนั่นก็....ไม่รู้สิครับ จะพูดยังไงดีมันอาจจะรุนแรงแต่นั่นคือคำสั่งของพี่โน้ต มันก็เลยทำอะไรลุงมันไม่ได้มาก จะผิดจริงๆก็ทำเกินกว่าเหตุไปเท่านั้น และเรื่องผมลุงมันก็ไม่รู้จริงๆ ไม่มีใครรู้เลยละในหมู่คนงานอะ และอย่างที่บอกน้อยมากที่ผมจะเข้ามาเดินแถวโกดังนี่ และไอที่เคยมามันก็นานมาแล้วด้วย แต่ลุงมันก็ต้องได้รับโทษแน่นอนครับ ผมก็ไม่ยุ่งมากเพราะนี่ก็บริษัทป๊า เดี๋ยวมันจะเสียหายไปหมด คนงานคนอื่นๆเค้าจะคิดยังไง เพราะมันเป็นคำสั่งของพี่โน้ตไงถ้าทำตามคำสั่งแล้วผิด อย่างนี้ก็คงไม่มีใครอยากทำงานอะจริงมั้ยครับ ผมพยายามเข้าใจครับ มันอาจจะดูยาก แต่จะทำยังไงได้ละครับ เฮ้อ!....


ผม : พาพี่อ๊อฟไปหาหมอเดี๋ยวนี้เลยนะป๊า!(ตอนนี้เราเดินกลับมาในอ๊อฟฟิซแล้ว และพี่อ๊อฟก็หลับไปแล้วด้วย สภาพดูไม่ได้เลยครับ)
ป๊า : รู้แล้วๆ เฮ้อ!(ถอนหายใจอย่างเครียดๆแล้วออกไปโทรศัพท์ครับ)
แบงค์ : จะรอดมั้ยวะ สภาพแม่ง(พูดอย่างกลัวๆ)
ผม : ปากมึงนี่นะ!(พูดอย่างโมโห)
พี่โน้ต : นท คือพี่...(ผมก็มองพี่โน้ตนิ่งๆครับ) พี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้นะนท(พูดอย่างกังวล)
ผม : นทรู้ พี่โน้ตไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น แต่พี่โน้ตแค่อาจจะคิดไม่ถึง ว่ามีคนงานที่ใจร้ายขนาดนั้นอยู่ที่นี่(พูดแบบไม่จริงจังนักแล้วก็นั่งลงข้างๆพี่อ๊อฟครับ มันขยับตัวนิดหน่อย น่าจะเพราะเจ็บมันเบ้หน้าไปนิดครับ เห็นแล้วรู้สึกสะเทือนใจมาก ร้อนผ่าวที่ขอบตาไปหมดครับ)
แบงค์ : ไม่เอาน่านท ไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้หรอก พี่ก็ใจเย็นๆนะครับ(ผมมองไปทางมัน มีจับแขนพี่โน้ต พูดอย่างอ่อนโยน เล่นละครเก่งนักนะ เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆอะ)
ผม : เยอะ!(ไอแบงค์มันก็ยักคิ้วกวนๆครับ)


สักพักป๊าก็เข้ามา แล้วก็ให้พี่โน้ตกับไอแบงค์ช่วยประคองไปครับ โดยปลุกให้พี่อ๊อฟตื่นก่อน มันก็งัวเงียหนักมากเลยละครับ ก็พากันไปที่รถ ไอแบงค์ก็ขับมอไซค์ตามไปครับ ผมก็นั่งหลังกับพี่อ๊อฟ เป็นว่าป๊าโทรถามอาหมอไง ว่าอาการแบบนี้ต้องเรียกรถโรงบาลมั้ย อาหมอบอกว่ายังไงก็รีบพามาเลยดีกว่า ป๊าก็พามันไปครับ พอไปถึงก็มีบุรุษพยาบาลอะไรยืนรออยู่แล้วครับ เค้าก็มาช่วยเอามันขึ้นเตียง ผมก็โทรหาพ่อพี่อ๊อฟครับ พอเค้ารู้เค้าก็ค่อนข้างตกใจมากเลยละ เดี๋ยวก็คงตามมาแล้วละครับ วุ่นวายไปหมด ฝ่ายพ่อแม่พี่อ๊อฟเค้าจะพอใจมั้ยละ ทำกับลูกเค้าเกือบตายเนี่ย!....


ผม : ไอแบงค์ มึงก็ตามมาจริงๆเนอะ(หันไปถามมันที่มานั่งหน้าสล่อนข้างๆผมเนี่ย)
แบงค์ : เอาน่า กูอยากมา(ยิ้ม)


ตอนนี้เรานั่งกันอยู่หน้าห้องฉุกเฉินครับนั่งรออาหมอออกมากัน ผมรำคานไอแบงค์เหลือเกินครับ ผมก็ฟังมันงุ้งงิ้งๆอยู่ข้างหูผมเนี่ยแหละ สักพักไอสิงโตมาครับ ผมตกใจไปนิด มันรู้ได้อย่างไร มันก็เดินมานั่งข้างๆผมอีกข้าง....


ผม : มาได้ไงวะ(ถามอย่างสงสัย)
สิงโต : ป๊าโทรไปหาพ่ออะดิ เห็นว่าจะปรึกษาเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วพ่อก็โทรมาถามกูกูไม่รู้เลย กูเลยรีบมาหามึงเลยเนี่ย(ทำหน้าเหนื่อยๆ มันไปเที่ยวมาแหง่ๆ เพราะยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเลย) อาการหนักเลยหรอวะ(ผมก็พยักหน้าครับ) แล้วใครวะ(ชี้ไปทางไอแบงค์)
ผม : อ้อ นี่ไอบะ...
แบงค์ : แฟนใหม่นท(ทำหน้ากวนตีน ไอสิงโตคือทำหน้าไม่พอใจหนักมาก)
ผม : ส้นตีนไอแบงค์ กวนตีนนักมึงอะ!(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
สิงโต : อะไรยังไงไอนท(มองอย่างไม่พอใจ ไอแบงค์ก็ทำหน้ากวนตีน)
ผม : เชื่อมันมึงก็โง่ละ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ ไอสิงโตก็ทำหน้าคิดนิดหน่อยแล้วก็พยักหน้าครับ) แล้วมึงไปไหนมาวะ(ถามอย่างสงสัย)
สิงโต : ไปทำงานกลุ่มมาอะดิ(ยิ้ม) มือหายดียังวะ(จับมือข้างซ้ายผมไปดู) เอ้อ! เกือบหายแล้วเหลือแต่รอย เดี๋ยวกูซื้อยาทารอยแผลเป็นให้(พูดอย่างใจดี)
แบงค์ : กูก็จะซื้อให้นะ(พูดขึ้นมาแล้วมองไปทางไอสิงโตแบบไม่พอใจ ผมเริ่มอึดอัดแล้วไง ไอสิงโตก็มองไอแบงค์นิดหน่อย)
ผม : อะ เอ่อ...
สิงโต : นท มึงจะนอนเฝ้ามันป่าว(ถามอย่างสงสัย ไม่สนใจไอแบงค์ครับ)
แบงค์ : แล้วยุ่งไรว้า(พูดขึ้นมาลอยๆแนวหาเรื่อง นิสัยจิ๊กโก๋มันกำเริบแล้วไง ไอสิงโตเริ่มไม่พอใจแล้วครับ)
ผม : ไม่รู้ รอพ่อแม่แล้วก็พี่อิฐมาอะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
สิงโต : อืมๆ มึงโอเคใช่ป่าว(จับมือผม)
แบงค์ : เฮ้อ!(จับมือผมอีกข้าง เอาแล้วไง ไอแบงค์มันกวนตีนจริงๆนะครับ)
สิงโต : มึงอย่ากวนตีนได้ป่าววะ(พูดนิ่งๆไปทางไอแบงค์)
แบงค์ : มึงจะเอาหรอวะ!(พูดกดเสียงอย่างหาเรื่อง ไอสิงโตมันจะลุกแล้วครับผมดึงมันไว้)
ผม : หยุดเลย มึงทั้งสองคนอะ! ไอแบงค์มึงอย่าหาเรื่องได้ป่าววะ(หันไปบอกอย่างไม่จริงจังนัก)
แบงค์ : กูไม่ชอบหน้าแม่ง!(พูดอย่างไม่พอใจ)
สิงโต : กูก็ไม่ชอบหน้ามึง ไอสัสนักเลงชิปหาย นทมึงมีเพื่อนแบบนี้ได้ไงวะ!(พูดแบบโมโหอะครับ ไอแบงค์มองตาขวางเลยละ)
ป๊า : เบาๆกันหน่อย เดี๋ยวก็โดนหมอว่าหรอก(พูดเตือนเบาๆครับ)


แล้วพวกมันก็ลดเสียงลงครับ แต่ก็ยังคงหาเรื่องกันได้อย่างรุนแรงตลอด ไอแบงค์คือนิสัยนักเลงมากครับ ผมละเบื่อ ก็เลยปล่อยพวกมันกัดกันไป ตราบใดที่ยังไม่ตีกันผมก็ไม่ห้ามอะเนอะ ไม่นานพ่อกับพี่อิฐก็มาครับ แม่ของพี่อ๊อฟกับแม่ผมพากันไปบ้านยายเลยมาไม่ได้แต่คาดว่าพรุ่งนี้จะรีบมากันเห็นว่ายายจันทร์จะมาด้วย พอมาป๊าก็ให้ไปนั่งข้างๆเค้าแล้วก็คุยอะไรกันไปไม่รู้ครับ พี่โน้ตก็คุยด้วย ผมก็ไม่อยากยุ่งเนอะ เพราะที่ป๊ากับพี่โน้ตทำ....ผมก็ว่ามันหนักจริงๆนะ ไม่รู้สิครับคิดไรไม่ออกเลย และอีกพักนึงพ่อสิงโตก็มาครับ แล้วป๊าก็ลุกไปคุยกับพ่อสิงโต ให้พี่โน้ตคุยกับพี่อิฐและพ่อครับ แลดูวุ่นวายแปลกๆเนอะ........


แกรก! อาหมอออกมาแล้วครับ ผมรีบลุกขึ้นไปหาอาหมอเลยครับ คนอื่นๆก็ตามมามุงกัน อาหมอก็ตกใจนิดหน่อยครับ...


อาหมอ : เอ่อ...(ยังคงอึ้งๆและเกร็งกับสายตาที่มองเค้าอย่างคาดคั้น) อาการค่อนข้างหนักนะครับ ช้ำในหลายที่เลย โดยเฉพาะช่วงท้อง พรุ่งนี้จะต้องเอ็กซ์เรย์ร่างกายด้วย ละหัวที่แตกแผลก็ติดเชื้อ ส่วนรอยบอกช้ำตามร่างกายต่างๆก็ช้ำค่อนข้างมากเลยนะครับ มือด้านในแตกลึกไปถึงชั้นผิวและก็อาจจะมีอาการกระตุกบ้างเนื่องจากเกร็งกร้ามเนื้อมากจนเกินไป ฉีดยาคลายคล้ามเนื้ออะไรไว้ให้หมดแล้ว บลาๆๆๆ(เยอะมากอะครับ อันนี้ไม่แม่นนะครับ เพราะมันเยอะมากจริงๆ ฟังไปใจสั่นไปครับ)


พอฟังเสร็จอาหมอก็ให้ย้ายพี่อ๊อฟไปห้องพิเศษครับ ก็พากันแห่ไป ไอแบงค์ก็ยังไม่กลับ ให้ตายสิครับ! มายืนกัดกันกับไอสิงโตอีกอะ ดูแล้วพี่อ๊อฟคงจะหลับยาวเลยละครับ เห็นอาหมอว่าพักผ่อนน้อยด้วย ร่างกายอ่อนเพลียมาก ผมไปยืนข้างๆเตียงมองมันแล้วรู้สึกหลายๆอย่างเลยครับ น้ำตามันจะไหล ผมจับแขนจับมือมันดูแล้วแบบรับสภาพไม่ได้จริงๆครับ มันสาหัสเลยละ ผู้ใหญ่ก็คุยกันอยู่ ดูป๊ากับพี่โน้ตจะรู้สึกผิดมากจริงๆ แต่ดูท่าแล้วพ่อกับพี่อิฐก็พอจะเข้าใจเป็นอย่างมากเลยละ.......


แบงค์ : ใจเย็นๆมึง(ตบไหลผม)
ผม : อืม(พยักหน้ารับรู้ น้ำตาผมไหลแล้วละครับ ผมก็เช็ดน้ำตาลวกๆ)
สิงโต : ไปซื้อน้ำกัน ซื้อมาให้ผู้ใหญ่ด้วย อย่าคิดมากเลยนท มึงไม่ผิดหรอก(จับมือผมแล้วพูดอย่างใจเย็น)


มันก็พาผมไปกันครับ ไอแบงค์ก็พูดจาหาเรื่องดีจังอะ ผมก็ไม่สนครับ ติดจะขำมากกว่า เพราะดูแล้วไอสิงโตมันตอกกลับไอแบงค์หน้าหงายหลายทีเลยละ ลงไปซื้อน้ำด้านล่างก็ซื้อเยอะแยะเลยละครับ เผื่อไว้ด้วยแหละ ผมก็ซื้อน้ำขนมอะไรที่พี่อ๊อฟชอบไปด้วย(ส่วนมากก็จะของผมชอบแหละ555) ซื้อเสร็จก็พากันขึ้นไปครับ พี่อ๊อฟก็ยังไม่รู้สึกตัวเลย ผมก็เอาของเข้าตู้เย็นอะไรเสร็จก็มานั่งรอ ผู้ใหญ่ก็ยังคุยกันไม่เสร็จเลย......

พี่อิฐ : นท เดี๋ยวพากันกลับก่อนเลยก็ได้นะ ยังไงพรุ่งนี้ก็มีเรียนกันอีก(เดินมาบอกอย่างใจดี แต่ผมชะงักไปนิดครับ)
ผม : คะ คือ(ใจจริงอยากจะนอนเฝ้าพี่อ๊อฟมากกว่า)
พี่อิฐ : พรุ่งนี้ก็ได้นท ยังไงอ๊อฟก็ยังไม่ตื่นหรอก พรุ่งนี้ก็ได้นะ(บอกอย่างใจดี ผมก็พยักหน้ารับครับ)
ผม : เห้ย! ลืมโทรบอกเฮียอ่ะ!(พูดขึ้นมาอย่างตกใจ)
ป๊า : โทรบอกให้แล้ว เฮียเค้าโทรมาหาป๊าเพราะนทไม่รับสาย เฮียเค้าให้ไปคอนโดเลยนะ กลับกันก่อนไปนี่ก็จะดึกแล้ว(บอกอย่างเครียดๆ)


ผมสามคนก็พยักหน้าครับ ดูพี่อ๊อฟอีกนิดหน่อยก็พากันลงไป ไอสิงโตมันก็เอามอไซค์มาไงก็เลยต้องพากันกลับก่อนเดี๋ยวดึกๆขับรถมันอันตราย แต่.....


แบงค์ : กูจะไปส่งไอนทเอง มึงกลับไปเลยไป!(ปัญหาเกิดแล้วไงครับ)
สิงโต : ไม่เอามึงนั่นแหละกลับ กูไปส่งนทมันประจำอยู่แล้ว กลับไปเลยไป!(เอิ่ม)
ผม : อะ เอ่อ.....(เอาแล้วไง)
สิงโต : ยังไงไอนท! เลือกเลย มึงจะให้ไอนักเลงนี่ไปส่งหรือจะให้กู ที่ทั้งหล่อและมีเสน่ไปส่ง(ผมเบะปากแรงมากอะครับ)
แบงค์ : ถุ้ย! หล่อและมีเสน่! กูจะอ้วก!(พูดอย่างหมั่นไส้)
ผม : เอาละๆ เอางี้ละกัน บ้านใครอยู่แถวคอนดะ..พรึ่บ!(ยกมือทั้งสองคนเลยครับ ยังพูดไม่ทันจบเลยมะ) เอาไงละ เลือกไม่ถูกวะ(พูดอย่างลังเล เลือกใครก็กลัวว่าแม่งจะน้อยใจอีกอะ) กูกลับพร้อมป๊าดีกว่า มึงสองคนกลับก่อนก็ได้(ยิ้มแห้งๆ)


และหลังจากนั้นก็เริ่มสงครามเถียงกันครับ ไม่จบกันสักที จนสรุปกันได้ว่า คอนโดเฮียอยู่ก่อนถึงบ้านไอแบงค์ ไอแบงค์ก็เลยได้ไปส่งครับ เพราะบ้านไอสิงโตไม่ได้ใกล้กับคอนโดเฮียเลย และไม่ได้ไปแถวนั้นด้วย ก็เลยสรุปกันว่างี้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่พอใจเท่าไหร่ ผมไม่อยากให้มันขี่รถวนไปวนมามันอันตราย แต่มันคงไม่เข้าใจว่าผมเป็นห่วงมัน.....


ผม : เลิกทำหน้ากวนตีนได้ละไอแบงค์(พูดอย่างรำคาน มันทำหน้าเยาะเย้ยไอสิงโตครับ)
สิงโต : มึงเลือกมันหรอวะ(ถามอย่างนอยๆ)
แบงค์ : หูตึงหรอวะ! ไอนทมันจะให้กูไปส่งเพราะว่าบ้านกูอยู่แถวนั้น(ตอกย้ำเหลือเกิน)
ผม : หุบปากแล้วก็ไปถอยรถออกมาไป กูเริ่มรำคานมึงละไอแบงค์(พูดอย่างไม่พอใจมาก มันก็เดินยักคิ้วไปถอยรถมันมาอะครับ) มึงเข้าใจนะ กูไม่อยากให้มึงขี่รถวนไปวนมา มันอันตรายนะ(พูดอย่างกังวล)
สิงโต : หึ! หลงมันนะสิ ทีเมื่อก่อนใกล้ไกลแค่ไหนกูก็ยังไปส่งมึงได้เลยอะ(พูดอย่างนอยหนักมาก)
ผม : สิงโต(เรียกมันเบาๆ) พรุ่งนี้มารับกูนะ กูจะรอ ที่ไม่ให้ไปส่งเพราะว่าถนนแถวนั้นดึกๆมันอันตราย ดึกๆรถมันขี่เร็ว เข้าใจกูป่าว กูเป็นห่วงมึงนะ ไหนๆก็เป็นทางผ่านบ้านมันแล้วอะ(พูดเสียงอ่อนโยนมันก็มองผมนิ่งๆครับ)
สิงโต : เฮ้อ! เบื่อกูแล้วใช่มะ(เดินหันหลังไปที่รถมันครับ)
แบงค์ : งอลเป็นตุ้ดเลยโว้ย! มาให้คนหล่อปลอบเร็วววว!(ผมมองมันตาขวางเลยครับ)


นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นทางผ่านบ้านมันจริงๆผมไม่ยอมให้มันไปส่งหรอกนะ โอย อึดอัดครับ เฮ้อ ไอสิงโต งอลขี่รถกลับไปเรียบร้อยละครับ เอาไงดีละ ผมกับไอแบงค์ก็กลับกันบ้าง รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ไอเวรนี่ก็พูดมากเหลือเกินครับ ขี้โม้เก่งฉิป ปล่อยมันไปครับ พอถึงคอนโดก็ง้องแง้ง ขอขึ้นไปดู อยากตายละมั้งเฮียเค้าคงให้มันเข้าห้องแหละ ผมเลยบอกลามันแล้วก็วิ่งเข้าไปในคอนโดเลยครับ พอถึงห้องเฮียก็ถามใหญ่เลยครับ ว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็เล่าให้ฟังทั้งหมดนั่นแหละครับ.....


พอมาอีกวันผมก็ไปโรงเรียนตามปกติครับ เรียนๆไปจนพักเที่ยงนั่นแหละครับ ที่ผมเห็นถึงความไม่ปกติของเพื่อนในกลุ่มคนนึง......


ผม : กูทำอะไรผิดอีกเนี่ย(หันไปถามไอมิน ตอนนี้นั่งกินข้าวกันอยู่ครับ)
ปอ : อะไรกันวะ(ถามอย่างสงสัย)
นัท : เออไอมินเป็นอะไรกูเห็นไม่พอใจอะไรตั้งแต่เช้าละ(ถามอย่างสงสัย)
วิว : มันไม่พอใจไอนทอะดิ เรื่องอะไรก็ไม่รู้(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
ผม : กูทำอะไรผิดวะ(ถามอย่างงงในตัวเอง คือทำอะไรให้มัน)
มิน : หึ!(เชิ่ดหน้าใส่ด้วย เอากับมันสิครับ)
ผม : ไปตายสะ(พูดนิ่งๆ ในเมื่อไม่บอกก็ไปตายสะ)
มิน : นี่มึงไม่คิดจะถามอะไรหน่อยเลย(หันมาพูดเรียกร้องความสนใจ)
ผม : ก็ในเมื่อมึงอยากจะบอกก็บอกสิวะ ทำไมกูต้องถามละ อีกอย่างกูก็มั่นใจว่ากูไม่ได้ทำอะไรให้มึงโกรธ(พูดอย่างจริงจัง)
วิว : เออ อย่าเยอะไอมิน มีไรก็พูดมา(พูดอย่างจริงจัง)
มิน : ไอสิงโตมันมาบอกกู ว่ามึง....กับไอแบงค์..


“เคร้ง!” พวกมันปล่อยช้อนในมือแล้วหันมามองผมกันหมดครับ ผมชะงักไปนิด ไอสิงโตมันฟ้องไอมิน?......


ผม : พูดให้จบไอมิน กูเสียหายนะไอสัส!(พูดอย่างหัวเสีย)
มิน : มึงมันเลว เลือกไอแบงค์มากกว่าไอสิงโต เห็นของใหม่ดีกว่าของเก่า บลาๆๆๆๆๆๆๆ(ผมกรอกตาหนักมากแล้วกินข้าวต่อครับ)
ปอ : เดี๋ยวนะ มึงกับไอแบงค์? เป็นไปได้ไงวะ มันไม่ได้เป็นนิ(ถามอย่างอึ้งๆ)
ผม : กูกับมันแค่เพื่อนกันเท่านั้นแหละ มันช่วยกูไว้หลายครั้งแล้วก็เท่านั้น(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
มิน : แล้วเมื่อวานมึงไปไหนกับมันมา(คาดคั้นเหลือเกิน)
ผม : พี่อ๊อฟอะสิ(ทุกคนจ้องมาที่ผมทันทีเลยครับ) เรื่องมันเป็นงี้(แล้วผมก็เล่าๆไปครับ ตอนไหนขี้เกียจเล่าก็ข้ามไปบ้างดูพวกมันจะตั้งใจฟังเหลือเกินนะครับ) เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ(เล่าจบก็หยิบน้ำขึ้นมาดูด พวกมันกลืนน้ำลายอึกใหญ่เลยครับ)
วิว : นะ หนักเลยหรอวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : อืม วันนี้กูอาจจะไปนอนเฝ้าวะ สภาพแม่งเหมือนศพ(พูดอย่างเครียดๆ)


แล้วก็คุยกันไปครับ พวกมันดูจะกลัวๆป๊ากับพี่โน้ตไปเลยละ มันก็เลยเข้าใจว่าทำไมผมไปกับไอแบงค์ได้ อะไรทำนองนั้น และสรุปว่าเย็นนี้พวกมันจะไปกันครับ กินข้าวอะไรเสร็จผมก็เดินกลับขึ้นห้องครับ ระหว่างเดินผมก็กดโทรหาไอสิงโตไปด้วย โทรไปสงสายสามสายมันก็ไม่รับ ยังงอลอยู่ชัวร์ผมก็เดินทิ้งท้ายหน่อยเพราะต้องกดโทรศัพท์ไปด้วยไง และแล้วสายที่5มันก็รับครับ......


สิงโต : ว่า(นิ่งๆ)
ผม : มึงจะโกรธอะไรเนี่ย(ถามอย่างไม่จริงจังนัก)
สิงโต : กูจะไปโกรธอะไรมึงได้ไง มึงไม่ไปคุยกับไอนักเลงนั้นอะ โทรหากูทำไม(เอิ่ม)
ผม : เฮ้อ! ขอโทษน้า สิงโตกูขอโทษ นะครับ ทำยังไงดีละ ให้ทำยังมึงถึงจะหายโกรธ...


พรึ่บ! โทรศัพท์ผมลอยไปอยู่ที่มือ ไอบาส! เพื่อนในแก๊งของพวกไอแบงค์ครับ แต่ไอแบงค์ไม่อยู่.....


ผม : เอาคืนมานะ! ไม่เห็นรึไงว่าคุยโทรศัพท์อยู่อะ!(พูดอย่างไม่พอใจ เพื่อนๆผมที่เดินนำไปพอเห็นก็รีบวิ่งมาหาผมครับ)
ปอ : อะไรกันวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : กูคุยโทรศัพท์อยู่ แม่งมาดึงของกูไปเนี่ย!(พูดอย่างไม่พอใจ มันก็ยืนทำหน้ากวนตีนอยู่หน้าผมเนี่ย)
บาส : หึ! สิงโต(มองโทรศัพท์แล้วพูดชื่อขึ้นมา แสดงว่าไอสิงโตยังไม่วางสาย)
ผม : อย่าเสือกเอาคืนมานะเว้ย!(จะพุ่งไปเอามันก็หลบครับ ตอนนี้เพื่อนๆมันกันเพื่อนๆผมออกห่างผมและไอบาสแล้วครับ)
บาส : กูเคยบอกยังไงไอนท!(พูดกดเสียง)
ผม : บอกอะไร มึงพูดถึงอะไร(ถามอย่างไม่รู้เรื่อง)
บาส : มานี่ดีกว่า คุยตรงนี้คงไม่ดี(แล้วมันก็มาจับข้อมือผมครับ)
ผม : เห้ย! จะไปไหนเดี๋ยว!(ผมรั้งตัวไว้นิดหน่อย หันไปมองเพื่อนๆ มันตามมาไม่ได้ครับ เพราะไปพวกนั้นคือหาเรื่องเพื่อนๆผมอยู่)


มันก็ลากผมให้เดินมาแถวถิ่นโสโครกของมันครับ หลังอาคารเรียนยังไงละ ที่ๆน่ากลัวมีแต่ขยะ แล้วก็มีเพื่อนๆมันอีก4-5คนอยู่ ผมเคยเห็นแต่ไม่รู้จักครับ ผมรู้สึกประหม่าไปหน่อย เพราะมันทำหน้าอย่างกับจะฆ่าผม แล้วคือตอนนี้ผมก็ไม่อยากเจ็บตัวหรือไม่อยากมีปัญหาอะไรแล้วด้วยครับ เบื่อจะเคลียล์.......


ผม : บะ บาส ขอโทรศัพท์กูคืนนะ (พูดดีๆกับมันเลยครับ)
บาส : หึ! กลัวหรอวะ ปกติเห็นปากเก่ง ไม่กลัวใครไม่ใช่หรอวะ(ผมกรอกตาเลยครับ คนเรานี่ยังไงพูดดีก็ไม่ชอบ พูดไม่ดีก็ไม่พอใจ แปลกจริงๆ)
ผม : กูไม่ได้ทำอะไรให้มึงสักหน่อยอะ ลากกูมาทำไมอ่า กูคุยโทรศัพท์กับเพื่อนกูอยู่นะ(พูดเสียงอ่อนหวาน)
บาส : มึงไม่ต้องมาตอแหล! (ตะคอกใส่ผมผมสะดุ้งไปนิด)
ผม : เฮ้อ! จะเอายังไงนิ เดี๋ยวจะขึ้นเรียนแล้วนะโว้ย!(พูดอย่างหัวเสีย)
บาส : มึงกับไอแบงค์ เป็นเหี้ยอะไรกันห๊ะ!(ผมชะงักไปนิดครับ ผมว่าเรื่องนี้ไอแบงค์คงไม่ได้บอกให้เพื่อนมันรู้และเพื่อนมันคงเห็นว่าช่วงหลังๆไอแบงค์มันดูปกป้องผมเกินเหตุไปรึเปล่า อะไรทำนองนั้นมั้ง)
ผม : กะ กูกับมันก็เป็นเพื่อนกันไง มึงอย่าถามอะไรโง่ๆน่า เอาโทรศัพท์กูคืนมาได้ละ(เดินจะไปหยิบจากมือมัน มันเดินหนี)
บาส : หึ! เพื่อนหรอ ไม่ใช่ว่ามึงไปอ่อยมันหรอกหรอ เรื่องนี้มันก็นานแล้วนะไอนท แล้วไอคนที่มึงคุยอยู่เนี่ย(ชูโทรศัพท์ขึ้นมา ไอสิงโตยังไม่วาง) ไม่ใช่แฟนมึงหรอกหรอวะ ที่เค้าพูดกันให้ทั่วอะ(พูดติดจะไม่พอใจไปหน่อย)
ผม : จะใช่ไม่ใช่แล้วมึงมายุ่งอะไรเนี่ย เอาคืนมากูจะไปละ(พูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วก็เริ่มไม่พอใจละครับ)
บาส : มึงกำลังหลอกเพื่อนกูอยู่ กูยอมไม่ได้วะ อีกอย่างไอแบงค์มันไม่ใช่เกย์ เลิกยุ่งกับมัน ไม่งั้น มึงเจ็บตัวแน่(ผมแสยะยิ้มนิดหน่อย)
ผม : กูว่านะ มึงควรจะเปลี่ยนจากให้กูไปเลิกยุ่งกับมันเป็น ให้มันเลิกยุ่งกับกูกูว่าน่าจะง่ายกว่านะ กูเลิกสนใจมันไปนานละ อีกอย่างกูหาได้ดีกว่ามันอีก(พูดอย่างไม่พอใจแล้วก็เดินไปดึงโทรศัพท์คืนมาจากมือมันครับ ไอสิงโตก็ยังไม่วาง ผมก็กดวางสายไปก่อนครับ บาสมันดูจะตกใจไม่น้อยที่ผมพูดแบบนี้) ไอที่กูพูด กูไม่ได้ขอให้มึงเชื่อ มึงไปถามมันหรือสังเกตเอาเองละกัน ว่าใครเข้าหาใคร อย่ามาหาเรื่องกูทั้งๆที่ยังไม่ดูอะไร เพราะถ้ากูไม่ผิดกูก็ไม่ยอมนะบาส(พูดนิ่งๆ แล้วก็เดินหันหลังให้มันครับ)


แล้วผมก็เดินออกมาเลย มันทำหน้าคิดอยู่ครับ ผมก็ไม่มั่นใจว่ามันคิดตามที่ผมพูดหรืออะไร ช่างมันเถอะครับ ผมก็เดินขึ้นห้องเรียนไปครับ เพื่อนๆก็รอกันอยู่ในห้องแล้ว พวกมันบอกเพื่อนๆไอบาสมันบังคับให้ขึ้นห้องอะ เพราะมันขู่ว่าจะไปดักตีผมข้างนอกโรงเรียนพวกมันก็เลยยอมครับ ช่างเป็น....เพื่อนที่น่ารักกันจริงๆนะครับ พวกมันก็ถามกันแหละว่ามันพาไปไหนเป็นอะไรรึเปล่าผมก็เล่าให้พวกมันฟังไปครับ พวกมันก็เลยให้ผมอยู่ห่างๆพวกนั้นไว้น่าจะดี ไอนัทบอกว่า ไอพวกนั้นอะ มันมีพวกเด็กช่างอีก เราไม่ควรไปยุ่งกับมัน มันก็น่ากลัวจริงๆแหละครับ ผมว่าควรเลิกยุ่งไปเลยน่าจะดี....


พอเลิกเรียนเราก็เดินลงตึกแล้วไปหน้าโรงเรียนกันครับ ก่อนเลิกพวกไอสิงโตมารออยู่แล้ว พวกมันจะไปเยี่ยมพี่อ๊อฟกันทั้งนั้น แต่ยังไม่ทันจะถึงหน้าโรงเรียนกลุ่มไอแบงค์ก็เดินผ่านมาพอดีครับ.........


บาส : ดูพวกผิดเพศสิแบงค์ น่ารังเกียจ!(พูดแดกดันมาทางผม ผมก็พอจะดูมันออก มันน่าจะพิสูทว่าที่ผมพูดอะจริงมั้ย แต่เพื่อนๆผมมองพวกมันตาขวางเลยละครับ)
ผม : พวกเราไม่ต้องไปยุ่งกับพวกโสโครกหรอก คุยไปก็เปลืองน้ำลาย(ไอแบงค์ก็ยังคงนิ่งครับ ไม่ใช่มันเลย ปกติมันนั่นแหละที่จะหาเรื่องผมก่อน คราวนี้ไอบาสเป็นคนเริ่ม)
การ์น : หึ! ปากดีให้ได้ตลอดนะมึง!(ชี้หน้าผม)
แบงค์ : ไม่เอาน่า(กดมือไอการ์นลงครับ เพื่อนๆมันมองไปทางมันอย่างอึ้งๆ) ไปกันเถอะ อย่าไปยุ่งกับพวกมันเลย(แล้วไอแบงค์ก็เดินไปครับ)
ผม : เห็นแล้วใช่มะ ว่าไม่ใช่เพราะกู(ยิ้มอย่างผู้ชนะครับ) อ้อ! (ยื่นหน้าไปใกล้ๆหูมัน เพราะมันยังคงยืนนิ่งๆมองผม) ถ้าเป็นมึงน่าจะดีกว่านะ(ผละออกมาแล้วยิ้มให้มันครับ มันทำหน้าสงสัย) มึง...ลองมา...สนใจกูบ้างสิ เพราะกูก็สนใจมึงไม่น้อยเลยนะ(ยิ้มเหยียดพวกมันครับ พวกมันก็ยืนอึ้งกันเลยอะ พวกผมก็เดินไปครับ)
วิว : เดี๋ยวนะ(มันดึงผมไว้ครับ) นี่มึง จะร่านเกินความจำเป็นแล้วนะนท(พูดอย่างไม่พอใจเท่าไหร่)
ผม : กูรำคานพวกมันอะ ชอบมาหาเรื่อง แล้วพวกมึงคิดว่ากูจะเอามันจริงๆหรอวะ(พูดอย่างจริงจัง)
ปอ : พูดอะไรระวังหน่อยนะนท ถ้าพวกมันเอาจริงขึ้นมามึงจะทำยังไง(พูดอย่างเป็นห่วง)
ผม : เอาก็เอาสิวะ กูไม่ยอมง่ายๆหรอกน่า(ยิ้ม)
พวกมัน : หรา!(ผมหุบยิ้มแทบไม่ทันเลยครับ)


เราก็คุยเล่นกันไป พอถึงหน้าโรงเรียนพวกไอสิงโตก็รออยู่ครับ มันเห็นปุปวิ่งมาหาผมหน้าตาตื่นเลยครับ แล้วก็จับตัวผมหมุนไปหมุนมาครับ ทุกคนก็งงๆกัน......


สิงโต : มึงไม่เป็นอะไรใช่มั้ยวะ (ถามอย่างรนๆ)
ผม : กะ กูจะเป็นอะไรวะ(ถามอย่างงงๆ)
สิงโต : กูเมื่อกลางวันที่มึงโทรมาแล้วมีเรื่องอะ(ทำหน้าตื่นๆ)
ตี๋ : อ่อ กูก็นึกว่าเรื่องอะไร เห็นมันร้อนใจตลอดเลย(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
ผม : ไม่เป็นไรน่า กูโอเค กูเอาตัวรอดได้อยู่แล้วน่า(ยิ้ม)
นัท : แถมยังไปอ่อยมันไว้อีก(พูดแดกดัน ผมเหล่มองมันนิดหน่อย)
มิน : กูมีรางสังหรณ์วะ ว่ามึงไม่น่ารอด เพราะไอบาสมันมองมึงแปลกๆ (พูดแล้วทำหน้าคิด)
ผม : พอเถอะๆ กูอยากไปเยี่ยมพี่อ๊อฟละ(ยิ้ม)


แล้วก็พากันไปครับ จริงๆคือ อยากให้มันไปเคลียล์กับไอแบงค์เองมากว่า คือจริงมั้ยละ ผมไม่ได้สนใจไอแบงค์แล้วสักหน่อย มันนั่นแหละมาตามผมเอง แถมยังปล่อยให้เพื่อนๆมันมาหาเรื่องผมอีก ก็ไปเคลียล์กันเองแล้วกัน แต่ผมก็รู้สึกนะ ไอบาสมันแปลกๆ มันดูจะหวงไอแบงค์ไปป่าววะ! ดูท่าแล้วมันไม่น่าจะชอบผมหรอกครับ ดูจากการหาเรื่องผมของมัน ไม่น่าจะชอบกันได้เลย เห็นมันมีแฟนอยู่นะรู้สึกว่าแฟนมันผมก็รู้จัก อาจจะแค่หวงเพื่อนแหละมั้งผมก็คิดมากไปทั่วเองอะแหละ ตอนนี้ก็นั่งซ้อนรถไอสิงโตไปครับ มันก็บ่นผมว่าอย่าไปยุ่งกับไอพวกนักเลงพวกนั้นบลาๆ ผมก็ควรอยู่ห่างๆจริงๆแหละ อันตรายจริงๆ ไม่นานก็ถึงครับ ก็พากันขึ้นไป.......


ผม : เบาๆกันดิ เดี๋ยวเค้าก็ไล่พวกมึงออกจากโรงบาลหรอก(หันไปเตือนพวกมันที่แหกปากโวยวายอะไรกันไม่รู้ครับ)


พวกมันก็ลดเสียงลงกันครับ แล้วก็พากันตรงไปห้องพี่อ๊อฟครับ พอเข้าไปก็มีแม่ผมและแม่พี่อ๊อฟอยู่และพวกพี่โอมครับ มากันเร็วจัง พวกผมเข้าไปก็ทักทายแม่กันนิดหน่อย แล้วก็เดินไปดูพี่อ๊อฟที่เตียง เห็นมุงดูอะไรกัน....


พี่โอม : มาช้าจังวะ มันกินยาแล้วหลับไปแล้วนะ(บอกนิ่งๆ)
ผม : อ้าว (เศร้าเลยครับ)


ผมก็ดูเนื้อตัวมันแล้วถามอาการจากแม่ครับ ดูท่าแล้วหนักจริงๆ เอ็กซ์เรย์ไปเมื่อเช้าเห็นว่ากระดูตรงข้อมือแล้วขาแตกนิดหน่อย อาจจะจากรถชนนั่นแหละครับ หนักเลยละ และแม่บอกว่ามีไข้ด้วย คือ ผมฟังแล้วอยากร้องไห้ครับ เลยไปนั่งรอกันที่โซฟา เพื่อนๆก็ดูมันกันครับ ไม่นานพวกพี่โอมก็พากันกลับกันครับ....


ผม : แม่ นทอยากนอนเฝ้า(พูดเบาๆ)
แม่พี่อ๊อฟ : ไม่ได้หรอกจ้ะ ต้องให้ผู้ใหญ่เฝ้า เพราะนทร่างกายอ่อนแอ อยู่เฝ้าเดี๋ยวติดหวัดขึ้นมาจะยุ่งนะ(พูดอย่างกังวล)
ผม : หนักมากเลยใช่มั้ยครับ(ถามอย่างกังวล เพื่อนๆก็ดูสภาพมันแล้วทำหน้าหมองกันเลยละครับ)
แม่ : ไม่เป็นไรหรอก อ๊อฟเค้าโอเคขึ้นแล้วละ อาจจะแค่รอเวลาพักฟื้น(พูดแล้วลูบหัวผม)
ผม : อื้ม(กอดแม่ครับ แม่พี่อ๊อฟก็ลูบหลังให้)


พอเพื่อนๆละออกมา ผมก็ไปดูมันอีกรอบครับ ลูบแห้มมันเบาๆ ลูบปากมันเบาๆ คิดถึงเหลือเกินครับ ผมจับมือมันขึ้นมาเบาๆ แล้วก็ลูบอย่างแผ่วเบา มันคงจะเจ็บมากๆเลยละ น้ำตาผมไหลลงมาอีกแล้วครับ...
.
สิงโต : เอาน่า(เอาผ้ามาเช็ดน้ำตาให้ผมครับ)
ผม : อื้ม (ยิ้มอ่อนๆ)
สิงโต : อย่าคิดมากดิ เดี๋ยวมันก็ตื่น พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้ว....เดี๋ยวกูไปรับมาเยี่ยม(พูดอย่างใจดีแล้วลูบหัวผมเบาๆ)
ผม : อืม รู้แล้ว(พูดแล้วก็ยิ้มไปทางมันครับ)


ผมอยู่กันอีกสักพักก็พากันไปร้านเฮียครับ คือ....จริงๆอยากอยู่ต่อแต่ไม่มีใครให้อยู่ เค้าบอกถ้าผมอยู่แล้วเอาแต่ร้องไห้ พี่อ๊อฟมันก็จะเครียด มันก็ไม่หายสักที ผมก็เลยจำใจกลับครับ ขี่รถไปร้านเฮียก็ไปนั่งคุยเล่นกัน กินนู่นนี่กัน เฮียก็มาถามบ้างแหละว่าเป็นไง ผมก็บอกไป.........

“แชะ!” เสียงกดชัตเตอร์พร้อมแฟรชดังขึ้นจากโต้ะข้างๆ ทำให้ผมและเพื่อนๆที่อยู่ในบริเวณนั้นหันหน้าหนี เพราะแสบตาครับ......


? : ขะ ขอโทษค่ะ! ขอโทษนะคะ(พูดอย่างรนๆ เบลอเลยครับ กล้องอะไร แฟรชคือรุนแรงมาก)
ผม : มะ ไม่เป็นไรครับ (ขยี้ตานิดหน่อย เหมือนว่ามันโดนผมเต็มๆเลยละครับ)
? : ค่ะ (พูดเสียงเบาๆ)


ผมก็ปรับสายตาได้แล้วก็มองไปทางเค้านิดหน่อย หน้าคุ้นๆ เพื่อนๆก็ดูไม่พอใจสักเท่าไหร่ครับ โดยเฉพาะไอสิงโตอะ.....


ผม : เอ หน้าคุ้นๆนะครับ(ถามแล้วมองอย่างสงสัย เค้ายิ้มบานออกมาเลยครับ ผมก็เลิกคิ้วนิดหน่อย)
? : เราจ๋าไง จำได้มั้ย(พูดอย่างดีใจแล้วยิ้มบาน)
ผม : จ๋า...(ผมเห็นว่าคุ้นๆเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู) อ่อ! เพื่อนที่เข้าค่ายนิ(ยิ้ม)
จ๋า : ใช่ๆ(ยิ้มเขินๆ)
ผม : เมื่อกี้แอบถ่ายเราทำมายย(พูดติดตลกไปครับ)
จ๋า : ไม่ใช่นะ(เขินหนักเลยครับ ว่าแต่ เขินผมเนี่ยนะ ผมก็มองซ้ายมองขวา เค้าจ้องผมตาไม่กระพริบเลย....)
ผม : อะ เอ่อ...(ยิ้มแห้งๆ) มากับใครจ๋า(ถามอย่างสงสัย)
จ๋า : มาคนเดียว ไปนั่งเป็นเพื่อนเราแปปนึงได้มั้ย(ถามอย่างรนๆ)
ผม : อะ เอ่อ(ผมหันไปดูเพื่อนๆ มันก็จ้องมาที่ผมครับ)
นัท : นท เค้าชอบมึงอะ น่ารักสะด้วย แต่กูว่ามันแปลกๆนะ (หันมากระซิปผม)
ผม : อืม แปปนะเดี๋ยวกูมา(ยิ้มแล้วก็ลุกขึ้นครับ)


ผมก็เดินไปนั่งโต้ะข้างๆกับจ๋า ผมก็เลยถามตรงๆไป เค้าบอกว่าผมไม่ตอบข้อความเลย และเค้าก็เลยลองไล่ตามที่ผมโพสท์ในไลน์บ้างอะไรงี้ แล้วก็มาเจอว่าผมทำงานอะไรที่นี่ ก็เลยมาค่อนข้างประจำ แต่ดูเหมือนผมจะจำเค้าไม่ได้และไม่ได้ไปบริการเค้าเลยอะ แล้วที่แอบถ่ายไม่ใช่แค่เพิ่งถ่าย ถ่ายไปเยอะแล้ว คืออะไร มีการเปิดให้ดูด้วยนะครับ ผมก็เขินนิดหน่อย...


ผม : แหะๆ(ยิ้มเขินๆ)
จ๋า : นทไม่ใช่ผู้ชายใช่มั้ย(ผมชะงักไปนิด แล้วผมก็พยักหน้าครับ)
ผม : อืม แล้วจ๋าทำแบบนี้ทำไมอ่า ในเมื่อรู้แล้ว...(พูดอย่างเกรงใจ)
จ๋า : ก็......ไม่เป็นไร เรา....แค่ปลื้ม...(ยิ้มเขินๆ)
ผม : มะ ไม่ใช่สาววายใช่ป่าว(ถามอย่างสงสัย แต่คงไม่ใช่มั้งเพราะรูปที่เปิดให้ดูมันก็มีแต่รูปผม)
จ๋า : ไม่อ่ะ เรา...ว่า นท น่ารักดี และ.....เอ่อ...(เขินหนักเลยครับ)
ผม : เอ่อ...(เริ่มอึดอัดแล้วละ)
จ๋า : นท....(ยิ้ม)
ผม : จะ จ๋า เราวะ....
จ๋า : ไปเที่ยวกันนะนท(พูดอย่างตื่นเต้นแล้วยื่น...ตั๋วหนังมาให้ผม เอาแล้วงานนี้...)
ผม : อะ เอ่อ(ยิ้มแห้งๆ พอมองไปทางเพื่อนๆพวกมันก็มองอย่างตั้งใจกันเลยทีเดียวครับ ไม่รู้ได้ยินป่าว)
จ๋า : เราคิดว่าเรื่องนี้นทต้องชอบ (ยิ้มบานเลย)
ผม : อะ เอ่อ(ผมก็รับมาดูครับ) พรุ่งนี้หรอ(ถามอย่างงุนงงไปหมดละ ผู้หญิงชวนไปดูหนังทั้งๆที่รู้ว่าเราไม่ใช่ผู้ชายคือเค้าต้องการอะไร และจ๋าก็ดู...เหมือนจะไม่มีอะไรดูเป็นเพื่อนที่ดี คือไม่รู้แล้วครับงง)
จ๋า : นทว่างมั้ย (ถามอย่างสงสัย)
ผม : พรุ่งนี้เราไม่ว่างอะจ๋า คือเราต้องไปเยี่ยมพี่ที่โรงบาลอะ เราว่าจะอยู่เฝ้าด้วย ขอโทษนะ(พูดอย่างเกรงใจ)
จ๋า : อื้ม ไม่เป็นไร เราผิดเองแหละ ที่คิดว่านทจะว่างตลอด และไม่ได้ชวนล่วงหน้าด้วย (ดู เค้าจะผิดหวังนะครับ)
ผม : เราก็ผิดนะ ถ้าเราตอบไลน์จ๋า จ๋าคงไม่มาแบบนี้หรอกจริงมั้ย จริงๆเราไม่ค่อยได้เล่นโทรศัพท์ แต่เราก็จะพยายามตอบให้ได้มากที่สุดนะ(พูดอย่างรู้สึกผิด)
จ๋า : ไม่เป็นไรเลย ขอบคุณนะ ที่ทำให้เข้าใจ (ยิ้มเขิน ผมเอะใจไปนิด ขนาดปฏิเสธขนาดนี้แล้วยังมาเขิน) ขอบใจนะ(ยิ้ม)
ผม : อื้ม เพื่อเป็นการขอโทษ เดี๋ยวเราเลี้ยงเองนะ ถือว่าเป็นการคืนค่าตั๋วหนังให้ละกัน(พูดอย่างรู้สึกผิดจริงๆครับ)
จ๋า : ไม่ได้นะ!(ผมสะดุ้งไปนิด) เราเต็มใจ และเราก็ผิดเองจริงๆที่ซื้อมาโดยไม่ถามนทก่อน(ยิ้ม เป็น..ผู้หญิงที่แปลกจริงๆครับ) งั้นเราขอเบอร์นทได้มั้ย(ผมก็พยักหน้าครับ เค้าก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมกด)
ผม : นี่นะ(ยิ้ม)
จ๋า : อื้ม ขอบคุณนะ(ยิ้ม) ถ่ายรูปกับเราหน่อยดิ(โอ้โห มันแปลกๆแล้วนะเนี่ย)
ผม : อะ อืม (ยิ้ม แล้วเค้าก็มานั่งข้างๆผม แทบจะนั่งตักเลยมั้ง)
จ๋า : โอเค (ยิ้ม)


แล้วผมก็นั่งคุยกับเค้าไปสักพักเค้าก็ขอตัวกลับครับ โดยไม่ให้ผมเลี้ยงหรือออกอะไรทั้งนั้น ผมก็เดินไปส่งเค้าขึ้นรถอะไรไป พอไปได้ไม่นานเสียงข้อความ ไม่ใช่โปรแกรมแชทนะครับ เป็นข้อความเนี่ยแหละ....


“ดีใจที่ได้คุยกับนทนานขนาดนี้เลยนะ รับสายเราด้วยละ” เอิ่ม ผมก็ไม่อะไรกลับเข้าไปด้านในครับ เพื่อนๆก็คุยกันเฮฮาไป...


วิว : มาแล้วเว้ย เพื่อนกูจะเอาผู้หญิงแล้วหรอวะ(พูดแซวอย่างกวนๆ)
ผม : เอาห่าอะไรละ กูว่ามันมีอะไรแปลกๆ(ทำท่าคิด)
สิงโต : กูว่าแปลกสุดๆ มันมานั่งปุ้ป ก็ทำท่าทางแปลกๆ แล้วก็ตั้งกล้องขึ้นมาถ่ายแบบเห็นๆเลยอะ(พูดอย่างสงสัย)
ผม : ไม่น่าจะใช่แค่เรื่องนั้น เพราะเค้าถ่ายรูปกูไปเยอะมากเลยนะมึง(ทุกคนเริ่มสงสัยแล้วครับ) เค้าก็รู้นะเว้ยว่ากูไม่ใช่ผู้ชายอะ กูแปลกใจจัง(สงสัยหนักมาก)
สิงโต : เอาไลน์กับเบอร์มันมาดิ(ผมก็ยื่นโทรศัพท์ไปให้ไอสิงโต สิงโตก็ยื่นไปให้ไอต้น)
ต้น : โอ้โห มึงคิดจะตอบแชทใครบ้างมั้ย(ถามอย่างสงสัย)
ผม : เถอะน่า มึงจะทำไร(ถามอย่างสงสัย)
ต้น : กูจะสืบให้ (มันก็ส่งไอดีเข้าเครื่องมันไปและก็จดเบอร์ไปครับ)
โค้ก : กูว่าหน้ามันก็แปลกๆนะ ส่งมาให้กูด้วยต้น (บอกอย่างเข้มๆ)


ผมว่าเราคิดมากไปรึเปล่านะ แต่มันแปลกมากๆจริงๆนะครับ ผมก็ไม่ได้จัดอยู่ในหมวดคนน่าปลื้มอะไรเลย อีกอย่าง ถึงจ๋าจะแสดงอาการเขินออกมา แต่บางครั้งมันก็ดูออกว่ามันแปลกๆ ผมว่ามันก็แปลกจริงๆ เพื่อนๆก็เริ่มสงสัยแล้วครับเพราะมันก็เห็นว่าจ๋าทำตัวแปลกๆตั้งแต่เข้ามานั่นบางคนก็สังเกตุไง เพราะผู้หญิงพวกมันก็มองกันอะเนอะ จนเลิกสนใจไปก็พากันเปลี่ยนเรื่องกันครับ พอฟ้าเริ่มมืดพวกมันก็ทยอยพากันกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่ไอสิงโตนี่อะสิ......


สิงโต : ไปนอนกับกูมั้ย(มาไม้ไหนละนิ)
ผม : เอิ่ม(มองมันแบบรู้ทัน)
สิงโต : ไม่ได้นอนด้วยกันนานแล้วนะ(จับมือผม)
ผม : จะดีหรอวะ(ถามอย่างสงสัย)
สิงโต : ดีดิ(ยื่นหน้ามาใกล้ๆ และใกล้เรื่อยๆ) นะ กูอยากกอดมึงคืนนี้(หน้าผมร้อนผ่าวไปหมดครับ)
ผม : ไอบ้า!(ดันมันออกครับ)
สิงโต : ไปมั้ย ไม่ต้องเตรียมของอะไรหรอก ใส่ชุดกูก็ได้ (พูดอย่างใจดี)
ผม : จะดีหรอวะ(ถามอย่างลังเล แค่ไปนอนคงไม่เสียหายไรมั้ง มันก็ทำหน้าลุ้นๆ)
สิงโต : กูยังไม่หายโกรธมึงเลยนะ เรื่องไอแบงค์อะ(มันก็ขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆอะครับ)
ผม : เอ่อ ใกล้ไปมั้ง(พูดแล้วเอามือดันอกมันไว้)
สิงโต : เดี๋ยวไปขอเฮียให้ รอแปป(อ่าว สะงั้นอะ)


มันก็วิ่งเข้าไปเลยครับ ผมก็ ปล่อยมันไปครับ จริงๆก็นานแล้วนะ ไปนอนบ้างก็ไม่เสียหายหรอกมั้ง ผมก็เข้าไปหามันครับ เห็นกำลังอ้อนเฮียเลยละ เฮียดูจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่......


เฮียบูม : นทอยากไปรึเปล่า(ถามผมอย่างสงสัย)
ผม : ไปก็ได้เฮีย(ยิ้ม)
เฮียบูม : แล้วเสื้อผ้าอะไรละ(ถามอย่างเป็นห่วง)
สิงโต : บ้านผมมีเยอะแยะเลยครับเฮียไม่ต้องห่วง(ยิ้ม)


แล้วก็อ้อนอยู่อย่างนั้นอะครับจนได้ไปผมก็วางกระเป๋านักเรียนอะไรไว้ในห้องพัก แล้วก็ลาทุกคน เฮียก็เตือนอย่างเป็นห่วงอะครับ ผมก็ใส่ชุดนักเรียนไปบ้านมันเลย ก็ซ้อนท้ายมันไป มันดูจะดีใจเลยละ ผมก็ดีใจครับ มันไม่เคยทิ้งผมเลย ความต้องการเล็กๆน้อยๆของมันผมก็พร้อมทำให้ นั่งไปไม่นานก็ถึงครับ พ่อแม่สิงโตไม่อยู่อีกแล้ว ไปถึงก็กินข้าวครับ น้องซินขึ้นนอนแล้วเพราะไม่สบาย......


ผม : นั่งใกล้ไปป่าว(หันไปถามมันอย่างสงสัย)
สิงโต : ไม่ได้หรอวะ(ถามอย่างนอยๆ)
ผม : ได้ดิ(ยอมๆมันไปเถอะครับ เฮ้อ!)
สิงโต : กูยังเหมือนเดิมนะนท (อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมา)
ผม : กูก็ยังเหมือนเดิมสิงโต (หันไปมองมัน)
สิงโต : กูไม่ขอแทนที่มัน แต่....อย่าให้ที่ของกูกับใคร(พูดนิ่งๆ มันคงหมายถึงไอแบงค์)
ผม : สิงโต(หันข้างไปหามัน) ไม่มีใครจะได้ที่นั้นของมึงไป และแน่นอนจะไม่มีเพิ่ม เพราะมึง พิเศษสุดๆสำหรับกูแล้วละ(ยิ้ม)
สิงโต : นท(จับมือผม) ขอบคุณนะ(ยิ้ม)
ผม : อื้ม (เอื้อมมืออีกข้างไปเช็นปากที่เปื้อนซอสให้มัน)
สิงโต : ขอบคุณ กูก็นึกว่ามึงจะละ...
ผม : ไม่มีวันที่จะลืมหรอก กูดีใจสะอีก มึงอะไม่เรียกร้องอะไรเลย คอยอยู่ข้างๆกูเสมอเลยวะ กูโครตซึ้งใจและดีใจที่สุดที่...ไดรู้จักกับมึงนะ เพื่อนรักของกู(ยิ้ม)
สิงโต : อืม เพื่อนรักของกู(โน้มหน้ามาหอมแก้มผม)
ผม : มึงไม่ได้คาดหวังอะไรเพิ่มเติมใช่มั้ย(ถามอย่างสงสัย)
สิงโต : คาดหวัง (ผมก็มองมันนิ่งๆ) แต่ก็รู้ไง กูเข้าใจมึง และ...กูก็ไม่ไปจากมึงแน่นอนนท(ยิ้ม ผมก็ยิ้มบานเลยครับ)
ผม : อื้ม(รู้สึกดีใจมากจริงๆครับ)


เราก็นั่งกินข้าวกันไปคุยกันไป ที่ผ่านมาช่วงที่มีปัญหาหรืออะไร ไอสิงโตทั้งนั้นเลยครับ คอยช่วยคอยเคียงข้าง ผมไม่ได้ลืมอะไรที่เคยสัญญาและพูดกัน แต่มันไม่เคยเรียกร้องเกินความจำเป็น ผมก็คิดว่ามันจะตัดใจไปแล้วแต่นั้นไม่ และผมมีความรู้สึกให้มันเหมือนเดิมนั่นคือเรื่องจริงยังชอบมัน และ ดีไม่ดีอาจจะรักมันแล้วมั้ง แต่คงน้อยกว่าพี่อ๊อฟนะ เชื่อมั่นเถอะ ถึงผมจะดูสองใจ แต่จริงๆผมให้ได้อีกหลายใจเลยนะ5555 หลอกเล่นน้าอย่าจริงจัง555....


กินเสร็จก็พากันขึ้นไปอาบน้ำครับ ห้องมันก็ยังเหมือนเดิมเลย น่านอนเหมือนเดิม.....


สิงโต : อาบน้ำด้วยกันนะนท(หันมาบอกขณะมันถอดเสื้อ)
ผม : เอาดิ(ยิ้ม)

Golfgg

ชอบมากอ่าา

ssangsak

ขอบคุณครับ

Jonsun

ตอนไหนจะมาอ้ะรอลุ้นทั้งวันเลยน้ะ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

Deza2534

จะโดนสิงโตกินมั้ยเนี่ย...

dache112

ขอให้พี่อ๊อฟกลับมาเหมือนเดิมล่ะกันนะครับ จะได้เริ่มเคลียร์กันให้ชัดเจนสะที ที่จริงก็อยากให้ยุติความสัมพันธ์แบบเกินเลยกับคนอื่นๆ นะ เพราะคงไม่มีแฟนคนไหนใจกว้างพอจะใช้แฟนร่วมกับคนอื่นหรอกครับ

Julio

สงสารพี่อ๊อฟจังเลย หายไวๆนะครับ

ton_gori

พี่อ๊อฟเยินหนักเลย แต่เหตุการณ์นี้ก็คงทำให้ป๊านทกะพี่โน็ตเห็นใจพี่อ๊อฟขึ้นมาบ้างล่ะ

ว่าแต่นทอาบน้ำกะสิงโตแบบนี้ สงสัยจะไม่รอด เหอเหอ

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​คับ​