รุ่นพี่ที่รัก 69 (By P'not) CP

thanong

ต่อนะครับ^^......


จนเวลาผ่านไป 2 อาทิตย์(โดยประมาณ)ตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น ทุกอย่างก็เงียบไปจริงๆครับ ผมก็กลับมาใช้ชีวิตปกติ อาจจะเปลี่ยนไปบ้างตรงที่ผมมาอยู่กับพวกเฮียและก็ไม่มี...พี่อ๊อฟ..แต่ก็โอเคครับไม่ได้เฮิร์ทหรืออะไรมากมาย ก็ยังมีคิดถึงบ้าง ก็ยังมีไปส่อง มีไปแอบดูติดตามตลอดโดยไม่มีใครรู้ครับ เท่าที่รู้มาทุกวันนี้พี่มายด์มันก็ยังคงอยู่ให้พี่อ๊อฟดูแล ผมก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรมาก ไม่อยากถามไม่อยากทำอะไรแล้ว เหนื่อยเกินไปครับสำหรับเรื่องนี้ วันนี้ก็เป็นวันหยุดของผมปกติครับก็อยู่ช่วยเฮียที่ร้านไม่มีอะไรเป็นพิเศษนอกสะจากว่า วันนี้เป็นวันที่ผมต้องตอบแทนคุณนัทหล่อไงละ ผมก็เตรียมพร้อมเลยละ บอกเฮียไว้แล้ว วันนี้นัทมันจะมารับ ตั้งแต่วันนั้นผมก็ไม่ได้เจอนัทเลยเพราะมันบอกยุ่งๆอะไรหลายอย่างแต่มันก็โทรและส่งข้อความมาบอกมาคุยเรื่อยๆอะครับ ทุกคนก็เหมือนเดิมจริงๆ พี่ดินพี่ไฟพี่กาย และใครต่อใครก็ยังคงติดต่อผมมามากมายครับ บอกตรงไม่เหงาอย่างที่คิดครับ......


พี่ช็อป : น้องนท เพื่อนมาหา(บอกผมที่นั่งเรียงของอยู่ข้างล่างครับ ผมลุกขึ้นมา)
ผม : มาแล้วววหรา(เลียนเสียงมาดามมดครับ555 นัทมันมาไง มันก็ยิ้ม)
นัท : อืม ไปกันยัง(ยิ้มแบบกลั้นขำ)
ผม : อื้มๆ แปปนะ(ผมก็ไปเก็บเอี้ยมแล้วเตรียมของเพื่อออกไปเที่ยว)


แล้วก็ไปบอกเฮียอะไรไปครับ เสร็จก็ไป นั่งซ้อนมอไซค์กันไป ที่แรกคือไปหาไรกิน ที่ห้างครับ ก็ไปกินๆโดยผมเป็นคนเลี้ยง จริงๆเรื่องเงินหมื่นห้าที่ให้ไอมอสไปพอป๊ารู้เรื่องคืออึ้งครับ ตอนแรกผมเตรียมหูไว้โดนด่าแล้วแต่กลับผิดคาด เค้าบอกว่าเจ๋งเป็นวิธีที่แปลกและไม่เหมือนใคร ผมก็เข้าใจแหละว่าป๊าไม่อยากให้ผมคิดมากเลยไม่ดุ ผมก็โดนอดค่าขนมไปบ้างแต่ป๊าก็เอาเงินมาเติมไว้ให้ผมใช้ตลอดอะครับ อาจจะแค่ลงโทษนิดๆหน่อยๆ ก็โอเคครับผมยอมรับผิดทุกอย่าง นัทมันบอกอยากเที่ยวกับผมโดยให้ผมเลี้ยงก็เอาครับ ผมก็เลี้ยงนัทไปทั่วตามที่มันอยากกินและอยากไปครับ ก็ไปเล่นเกมส์กับมันทั้งวันอะครับ ไม่เบื่อเลยมันพูดเก่งมาก จนเย็นอะครับเลยไปหาเดินเล่นกันที่ถนนคนเดินกันครับ......


นัท : จับมือได้มั้ย(มันพูดเบาๆ ผมก็หันไปมองมัน)
ผม : ได้ดิ(ยิ้ม แล้วก็จับมือมันไปครับ ไม่ได้อะไรอยู่แล้ว)
นัท : อื้ม(ยิ้ม)


นัทมันก็ดูน่ารักดีนะ แต่ก็ไม่อะไรหรอกครับ บอกตามตรงผมยังไม่อยากมีใคร ไม่ใช่ไม่พร้อม ผมพร้อมเสมอกับเรื่องความรักแต่...ผมกำลังรอ....ผมยังหวัง.....หวังว่าพี่อ๊อฟจะกลับมา แน่นอนครับมันดูโง่ โง่มาก ผมยอมรับ แต่มันยากจริงๆครับ เรายังรักกันอยู่ไม่ใช่หรอ? แค่พี่อ๊อฟอาจจะเป็นห่วงยัยพี่มายด์มันก็เท่านั้น ผมก็ได้แต่คิดในแง่บวกแบบนี้ไปอะครับ ผูกพันขนาดนั้นบอกตามตรงมันยากครับ พี่อ๊อฟอาจจะแค่หลงผิด แต่ผมก็รออย่างมีความหวังครับ ถึงมันจะดูเหมือนไม่มีก็เถอะนะ ผมไม่แสดงอาการอะไรออกมาให้คนอื่นเห็นเก็บทุกอย่างไว้คนเดียวครับ ไม่อยากทำให้คนอื่นเป็นห่วงมาก เพราะที่ผ่านมาผมก็ทำให้ครอบครัวผม และเพื่อนเป็นกังวลเพราะผมมามากเกินพอแล้ว.......


นัท : เฮ้อ! เมื่อยยัง(หันมาถามด้วยเสียงอ่อนโยน)
ผม : ทำไม เมื่อยแล้วหรอ(มันก็พยักหน้า) ไปนั่งร้านเค้กกัน(มันก็พยักหน้าครับ เราก็ไปกัน)


สั่งนู่นสั่งนี่มาครับ ก็พูดคุยกันไปทั่วสนุกสนานดี กินไรเสร็จก็พากันออกไปเดินเล่นอีกนิดหน่อยนัทก็พาผมกลับครับไปส่งที่ร้านเฮีย ผมก็ชวนมันมานั่งเล่นในห้องพักก่อนครับ มันก็เข้ามาเรานั่งพักกันแหละ กลัวนัทมันเมื่อยด้วยทั้งวันเลยอะ เดี๋ยวขับรถกลับไม่ไหว มันคงเหนื่อยน่าดู เข้ามานั่งเราก็พูดคุยกันไปผมก็หาน้ำให้นัทดื่มไปครับ.....


นัท : นท (ลุกมานั่งข้างๆผม ผมก็มองอย่างสงสัย) ขะ ขอ..จูบหน่อยสิ...ได้มั้ย(ผมชะงักไปนิด แล้วผมก็พยักหน้าครับ)


มันก็โน้มหน้าเข้ามาหาผมครับ ผมก็เปิดปากรับจูบมัน เป็นจูบที่ ไม่ประสาเท่าไหร่ ผมก็ตามน้ำไปครับ มันประคองหน้าผมไว้ แล้วก็จูบอย่างใจเย็นครับ สักพักมันก็ถอนจูบออกไป......


นัท : อะ เอ่อ(หน้ามันแดง)
ผม : อะ อื้ม จะกลับยัง(ทำตัวไม่ถูกแปลกๆแหะ)
นัท : กลับเลยก็ได้ วันหลังให้เราเลี้ยงบ้างนะ(ผมก็พยักหน้า)


แล้วก็ออกไปส่งมันครับ ถามว่ารู้สึกอะไรมั้ย ก็นิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้อะไรน่ะครับ ส่งมันเสร็จก็เข้ามาช่วยเฮียบูมเหมือนเดิมครับ เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเฮียทั้งสองรู้ครับ และแน่นอนว่าเค้าดูไม่พอใจอย่างมาก และห้ามผมยุ่งกับพี่อ๊อฟอีกเด็ดขาด แต่ผมทำไม่ได้อะครับ ต้องคอยติดตาม คอยสอดส่องตลอด อย่างเช่นตอนนี้ที่ผมล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามันทำอะไร มีความสุขดีมั้ย หรือยังไง ก็เป็นปกติครับ พี่อ๊อฟก็ยังคงเงียบ แต่พี่มายด์มันก็โพสไปทั่ว ผมจึงต้องไปส่งทางเฟสพี่มายด์ไง และก็ดูเค้าจะมีความสุขกันดีเรื่อยมา พี่อิฐพ่อแม่พี่อ๊อฟก็มาหาผมที่บ้านด้วยนะ มาเรื่อยๆอะแม่ผมโทรมาบอก แต่ผมก็ไม่อะไรครับ ไม่อยากรับรู้รับฟังอะไร พี่อิฐก็โทรมาเรื่อยๆแหละ แต่ผมไม่รับครับ ไม่รู้สิ ทำไมถึงทำแบบนี้ อาจจะเพราะผมกลัวละมั้ง หรืออะไรสักอย่าง......


“นท”ผมที่ยืนก้มกดโทรศัพท์อยู่ที่หน้าเค้าเตอร์หันไปมอง พี่อิฐ! คิดถึงไม่ทันไรก็มาเลยครับ ผมตกใจไปนิด แล้วก็กำลังจะเดินกลับเข้าไปหลังร้าน....


หมับ! จับแขนผมไว้..........


ผม : คะ ครับ(หันไปมองหน้า พยายามจะนิ่งที่สุด เพราะพี่อิฐหน้าก็คล้ายๆพี่อ๊อฟเลยอะครับ ผมทำใจไม่ได้...)
พี่อิฐ : ทำไมหายไป ทำไมไม่ติดต่ออะไรมาพี่ไปหาที่บ้านก็ไม่เจอ กว่าจะขอป๊านทให้บอกได้แทบแย่เลยนะ(พูดด้วยสีหน้ากังวล)
ผม : มะ มีอะไรหรอครับ(ถามอย่างสงสัย)
พี่อิฐ : เฮ้อ! นท(ทำหน้าเศร้า)
ผม : ไปนั่งคุยกันดีมั้ยครับ(เค้าก็พยักหน้า ผมก็พาเค้าไปนั่งแถวหลังร้านครับ)


เราทั้งสองตกอยู่ในความเงียบ ผมไม่มีอะไรจะพูด ถึงอยากจะถามว่าหลังจากนั้นเป็นยังไง ไอมอสมันรับผิดชอบมั้ย แล้วทำไมพี่มายด์ยังอยู่กับพี่อ๊อฟ คำถามมากมายที่มันผุดขึ้นมา ผมอยากถามแต่ผมก็ไม่อยากที่จะรับรู้มัน......


พี่อิฐ : ไม่ถามอะไรหรอ(ผมก็มองหน้าพี่เค้านิ่งๆ)
ผม : ไม่มีอะไรต้องถามครับ(หันหน้าไปอีกทาง)
พี่อิฐ : นท คือ พี่ก็อยากให้นทรู้นะ ว่าอ๊อฟมันคิดยังไงแต่ นทเล่นหายไปตั้งแต่วันนะ...
ผม : ผมไม่ได้หายไปไหนครับ ผมยังอยู่โรงเรียนเดิม ยังเป็นตัวผมคนเดิม (พูดแทรกขึ้นมานิ่งๆ) อาจจะมาอยู่กับเฮียเค้าสักพักแค่นั้นเองครับ(ยิ้มอ่อนๆ)
พี่อิฐ : เฮ้อ! (เอามือกุมขมับ ผมก็มองอย่างสงสัย จะทำเพื่ออะไร มีอะไรต้องพูดอีก และมีอะไรที่ผมต้องฟังอีก)
ผม : ดึกแล้วนะครับ พี่กลับบ้านเถอะนะ ขับรถเวลานี้มันอันตรายนะครับ(พูดอย่างเป็นห่วง พี่เค้าก็พยักหน้า เหมือนเค้ามีอะไรจะพูดแหละ แต่เค้าคงรู้ว่าผมยังไม่อยากรับฟังในตอนนี้เค้าก็เลยลุกขึ้นครับ)


ผมก็เดินไปส่งเค้าหน้าร้านเค้าก็ขึ้นรถครับ ผมก็มองพี่อิฐนิ่งๆ อยู่ๆเค้าก็หันมามองผม.......


พี่อิฐ : อ๊อฟมันยังรักนทนะ รักไม่เปลี่ยนเลยละ ที่มันทำไปแบบนั้นมันมีเหตุผลนะนท พี่ไม่ได้มาขอให้เห็นใจมันเพราะที่มันทำก็ยากจะพูดแต่......เชื่อพี่เถอะว่ามันรักนทมากจริงๆ(แล้วเค้าก็ปิดประตูรถไปครับ ผมก็นิ่งๆ)


อาจจะมีใจสั่นนิดๆแต่ก็ไม่อะไรครับ เพราะถึงผมจะหวังแต่มันก็เป็นอะไรที่ลมๆแร้งๆ ผมเข้าใจดีครับ พี่อิฐแค่อยากให้ผมสบายใจ แต่ผมไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ไม่นานเฮียก็พาผมกลับคอนโด ผมก็ใช้ชีวิตปกติอะครับ...


จนผ่านไปอีก 2 อาทิตย์(โดยประมาณ) เดือนกว่าๆแล้วที่ผมกับพี่อ๊อฟไม่ได้เจอ ไม่ได้พูดคุยกัน ถึงแม้จะไปโรงเรียนเดียวกัน แต่ผมไม่เจอเลยละครับ ผมก็ไม่ดิ้นรนที่จะเจอหรอก และพี่อิฐก็แวะมาหาผมเรื่อยๆพ่อแม่พี่อิฐก็มาหาบ้าง ผมก็ทำเหมือนเดิมสร้างระยะห่างขึ้นมาให้พวกเค้าห่างผมได้มากที่สุด และทำตัวร่าเริงปกติครับ วันนี้ก็เป็นวันหยุดของผมอีกแล้ว ผมก็อยู่ช่วยเฮียตามปกติครับ วันนี้ตอนเย็นพวกไอสิงโตมันจะมาพาไปปาร์ตี้ที่ร้านอาหารกึ่งบาร์อะครับ มันได้บัตรมา ผมก็ตกลงจะไปกับมันนั่นแหละครับ ช่วยเฮียทำงานไปจนได้เวลาที่ไอสิงโตมารับก็ไปครับ วันนี้บอกเฮียว่าเดี๋ยวให้ไอสิงโตไปส่งที่คอนโด ตอนแรกเฮียไม่ยอม จนผมอ้อนๆไปนั่นแหละ เค้าถึงยอม ก็พากันไปครับ เพื่อนๆรออยู่ที่นั่นแล้ว ไปถึงก็เฮฮากันเลย ไอสิงโตให้ผมกินน้ำผลไม้อย่างเดียวเลยยครับ ไม่กล้าให้ผมแตะเหล้าเบียร์หรอก555.....


ปอ : ไอสิงโต ดูแลเพื่อนกูดีๆนะเว้ย อย่าให้มันไปยุ่งกับผู้ชายที่ไหนน้ะ(เริ่มแล้วไงอาการเรื้อนของมันอะ)
โค้ก : เพื่อนกูดูแลดีอยู่แล้วเว้ยไอปอ(มันก็เถียงกันไปมาอย่างนั้นแหละครับ)


แล้วก็เริ่มสงครามเถียงกันไปมาครับ จนผ่านไปสักพัก เพื่อนๆก็เริ่มจะเมากันแล้วและผมก็เริ่มจะไม่ไหวดูแลแล้ว เพราะทุกคนเรื้อนกันหมดครับ รวมไอสิงโตด้วย สติเริ่มไม่อยู่กับตัวกันแล้ว ผมก็ห้ามไม่ให้ดื่มไม่ให้สั่งแล้วครับ ไม่งั้นได้เดินกลับบ้านแน่ๆ พวกมันก็ไม่หยุดกันครับ มันจะคึกอะไรกันวะ!.....


ผม : พวกมึงพอได้แล้ว! (พูดเสียงค่อนข้างจะดัง โต้ะอื่นก็เริ่มมองแล้ว จริงๆอย่าเพิ่งสงสัย อายุยังน้อยมานั่งกินของพวกนี้ได้ยังไง ก็เพราะพ่อไอสิงโตไงล่ะ555 ก็เลยได้สิทธิพิเศษไป..)


“โห่!!!” มันร่วมใจกันโห่ผมครับ ไอพวกเพื่อนเลวพวกนี้นิ! ผมก็ไม่สนใจละครับ ให้มันนอนตายกันนี่แหละ รำคาน ผมก็นั่งดูพวกมันไปครับ....


นัท : นท กูปวดฉิ๊งฉ่องอ้า ปายส่งหน่อย!(พูดแบบไม่ไหวแล้วอะ ผมก็ลุกไปประคองมันครับ ให้ตายสิ ไม่น่ามาเลย ผมก็พามันไปห้องน้ำครับ) ช่วยเอามังกรยักษ์กูออกมาหน่อย(พูดแบบหลับตา)
ผม : หนอนน้อยละสิไม่ว่าอะ!(ผมก็ล้วงไปให้มันนั่นแหละ เพื่อนๆผมเคยเห็นเคยเล่นกันแคยจับกันเคยอาบน้ำด้วยกันมาแล้วจะเป็นอะไรไปละครับจริงมั้ย) ฉี่ดิวะ เร็วๆจะได้กลับโต้ะไปดูคนอื่น(ผมปล่อยมือจากไอจ้อนมันครับ)
นัท : แปปดิ้ กูทำสมาธิก่อน มึงมาดูกูอ้า กูฉี่ไม่ออกกก (ผมกรอกตาหนักมา แล้วก็ปล่อยมันยืนจับโถ่ไปคนเดียว)
ผม : กูจะไปล้างมือรอ!(แล้วผมก็ไปล้างมือครับ)


สักพักเสร็จก็กลับโต้ะ เริ่มเรื้อนกันแล้วครับ หนักเลย ผมตบหน้าผากตัวเองอย่างแรง เริ่มเครียดแล้วครับ เอาไงดีละเนี่ย..


“ขอโทษนะครับ” ผมหันไปมอง พี่ผู้จัดการร้านครับ ผมก็ยิ้มแล้วลุกขึ้นเดินไปคุยกัยเค้าครับ


ผู้จัดการ : รบกวนเบาเสียงนิดนึงนะครับ พอดีลูกค้าท่านอีกเริ่มไม่พอใจแล้วครับ(พูดอย่างเกรงใจ)
ผม : ขะ...
สิงโต : อาราย! นี่มันร้านที่พ่อกูเป็นหะ..อุ้บ! (ผมเอามือไปปิดปากมันไว้เลยครับ)
ผม : ขอโทษจริงๆครับ จะพากลับแล้ว ขอโทษครับ ขอโทษทุกคนจริงๆ!(พูดแบบรนๆแล้วหันไปขอโทษทุกคนครับ ทุกคนก็ดูจะเข้าใจครับ ยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ผมกัน)
ผู้จัดการ : ไม่เป็นไรครับ แล้วจะทำยังไงดีละครับ น้องคนเดียวคงไม่ไหวจัดการมั้ง(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : เดี๋ยวผมโทรให้ที่บ้านเค้ามารับนะครับ พี่ไม่ต้องห่วงเลย ขอบคุณมากครับ และขอโทษด้วย(พูดอย่างอ่อนน้อมครับ อายเหลือเกิน วันหลังจะไม่มาร้านแบบนี้กับพวกมันอีกแล้ว)

ผมก็ล้วงเอาโทรศัพท์ไอสิงโตมากดโทรหาพ่อมันครับ แล้วก็เล่าทุกอย่างให้พ่อมันฟัง พ่อมันก็โอเคครับ เดี๋ยวจะให้คนมารับ ผมก็บอกกับพี่ผู้จัดการเค้าแล้วก็เตรียมเก็บของให้เพื่อนบางคนที่มันเอากระเป๋ามา รอไม่นานลุงคนขับก็มาครับ มาพร้อมพ่อไอสิงโตก็ให้พนักงานในร้านช่วยกันลากมันไปขึ้นรถกันครับ แล้วพ่อมันก็ไปเคลียล์ค่าใช้จ่ายอะไรไป ส่วนมอไซค์ก็คงต้องจอดไว้ที่นี่ก่อนละครับ เฮ้อ! ตอนแรกพ่อสิงโตจะไปส่งผมแต่ผมไม่ไปครับ ว่าจะเดินเล่นสักพักก่อน ยังไม่อยากกลับ เลยโกหกไปว่าเดี๋ยวเฮียมารับ เค้าก็โอเคอะครับ ถึงแม้ตอนนี้มันจะดึกมากแล้วก็เถอะนะ ร่ำราพ่อสิงโตเสร็จผมก็เดินออกมาจากร้านครับ แล้วก็เดินเลียบไปเรื่อยแถวนี้มันเป็นแหล่งท่องเที่ยวครับ ดึกขนาดนี้คนก็ค่อนข้างจะเยอะแถมเป็นวันเสาร์สะด้วย ผมก็เดินเลียบไปเรื่อยๆนั่นแหละครับ มองแสงสีอะไรไปทั่ว......


“เห้ย! มึงจะเอาใช่ป่ะ ตุบตับ! ” ผมเดินผ่านซอยแคบๆซอยนึงได้ยินเสียงคนเหมือนกำลังมีเรื่องกันครับ แต่ผมไม่เห็นเพราะต้องเดินเข้าไปถึงจะเห็น ผมก็ไม่ใส่ใจครับเพราะคงคิดว่าเมาแล้วตีกันนั่นแหละ…


“หยุดนะเว้ย!” ผมถึงกับหยุดอยู่กับที่ครับ เสียงนั่นมัน มันคุ้นหูผมเหลือเกิน ผมหยุดแล้วตั้งใจฟังครับ...


“แฟนมึงสวยดีวะ กูขอได้มะ ถือว่าเป็นค่าขอโทษที่เหยียบตีนกู” เสียงผู้ชายเสียงใหญ่ๆ


“อย่ายุ่งกับเค้านะ!” “ตุบ เพล้ง!” ผมตาโตเลยครับ เสียงมันเริ่มจะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ...


“อ๊อฟ! อย่าทำเค้าน้ะ!” นั่นมัน เสียงพี่มายด์ชัดๆเลยครับ ผมตาโตเลยครับ ใจสั่นไปหมด เกิดอะไรขึ้น มาอยู่ที่นี่กันได้ยังไง ผมก็ค่อยๆย่องเข้าไปครับ แล้วแอบส่องดู....


ผม : พี่อ๊อฟ (ผมพูดออกมาเบาๆอย่างตกใจ เพราะตอนนี้มีพวกวัยรุ่นน่าจะแก่กว่าพี่อ๊อฟประมาณ5คนยืนล้อมพี่อ๊อฟไว้ มีคนนึงกำลังลูบไล้ลวนลามพี่มายด์อยู่ครับ ผมจะทำไงดีนะ) แจ้งตำรวจสิ! (ผมก็รีบล้วงโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรหาตำรวจครับ)


ไม่นานตำรวจก็รับ ผมก็บอกรายละเอียดและสถานที่ไปเค้าบอกจะรีบไปไม่ถึง10นาที เพราะป้อมตำรวจอยู่แค่สี่แยกตรงถนนด้านหน้าเอง ผมรอสักพักตำรวจก็มาครับ ผมก็ออกไปหา เอิ่ม! มาคนเดียวเนี่ยนะ!.....


ผม : ทำไมมาคนเดียวละครับ!(ถามอย่างหัวเสีย)
ตำรวจ : แค่ทะเลาะวิวาท พอมันเห็นเดี๋ยวมันก็หนีไปเองแหละครับ(พูดอย่างมาดๆ)
ผม : ไปสิ ไปให้มันเห็นเลยครับ(พูดอย่างเหนื่อยใจกับความคิดตำรวจ คือไม่คิดจะจับ?)


แล้วตำรวจก็เดินเข้าไปครับ “เห้ย! ทำอะไรกัน” พูดเสียงเข้มเลยครับ......


“เห้ย ตำรวจมาวะ” “เคร้งๆ” แล้วผมก็ได้ยินเสียงวิ่งอะไรกันไม่รู้เต็มไปหมดครับ ผมก็แอบไปส่องดูเห็นพี่มายด์นอนลงกับพื้น คาดว่าน่าจะเป็นลมหรืออะไรสักอย่าง ตำรวจก็วิ่งไล่ไอพวกนั้นไปครับ ผมกำลังจะหันหลังเดินกลับไป แต่! เห็นอีกคนนึงมันหลบอยู่ตรงหลังขยะครับ มันเดินมาทางหลังพี่อ๊อฟที่นั่งดูพี่มายด์อย่างเป็นห่วงครับ คาดว่ามันคงรอให้ตำรวจมาช่วยอุ้ม ผมเห็นท่าเริ่มไม่ดี ผมรีบวิ่งสุดแรงไปหาพี่อ๊อฟเลยครับ พี่อ๊อฟมันเห็นผมก็ตกใจนะครับที่เห็นผมน่ะ.....


พี่อ๊อฟ : นท! (เรียกด้วยเสียงที่ค่อนข้างดัง)
ผม : เห้ย! หมับ! ฉึก อึก!(ไอเวรนั้นมันเอามีดออกมาจะฟันพี่อ๊อฟ เป็นมีดยาวๆที่พวกนักเลงเค้าชอบพกกันอะครับ ผมวิ่งเข้าไปคว้าด้วยมือซ้ายแล้วพลาดจับใส่เต็มแรงเลยครับ)
พี่อ๊อฟ : นท! นท เห้ย!มึงทำเหี้ยอะไร!(พี่อ๊อฟกำลังจะลุกขึ้นครับ)


พลั่ก! มันถีบผมลงจะไปฟันพี่อ๊อฟผมรีบพยุงตัวขึ้นแล้วก็ไปขวางมันไว้อีกทีนึงเอามือซ้ายรับคมมีดซ้ำอีกครั้ง....


พลั่ก! ถีบเข้าที่เข่ามันคืนมันอย่างแรงแล้วมันก็ล้มลงอย่างแรงเลยครับ ตัวมันใหญ่พอควรเลยละ....


ผม : นั่งโง่อยู่ทำไม! รีบพาพี่มายด์ไปหาหมอสิ!(หันหลังไปบอกมันเสียงแข็งครับ)
พี่อ๊อฟ : มะ มายด์แข็งใจไว้นะ (พูดอย่างรนๆแล้วก็ค่อยๆอุ้มพี่มายด์ขึ้นมาครับ ตอนนั้นใจผมสั่นไปหมด พี่อ๊อฟไม่ได้สนใจผมอีกแล้ว ผมทำแข็งใจแล้วรีบจัดการไอเวรนี่ก่อนครับ)
ผม : อึก!(กัดฟันข่มความเจ็บ) ตุบๆๆๆๆ(ผมเตะเข้าท้องไอเวรนั้นหลายๆครั้งไปเลยครับ)


เคร้ง! มันปล่อยมีดลงเพราะความจุกที่ผมเตะมันครับ ผมก็หยิบมีดนั่นขึ้นมาแทน ตอนนี้พี่อ๊อฟมันไปแล้วครับ ผมก็มีดชี้หน้ามันครับ.........


ผม : มึงโดนขังลืมแน่ไอสัส!(พูดอย่างโกรธแค้น ปนเจ็บปวดแผลที่มือ ตอนนี้เลือดผมได้ไหลออกมามากมายเลยครับ ผมกำมือไว้อย่างแรงเพื่อที่จะปิดปากแผลแต่เหมือนว่าจะไม่ได้ผล)…


พี่อ๊อฟ...ไปแล้วและครั้งนี้มันก็คงจะไม่มีอะไรให้ผมหวังแล้วจริงๆละมั้ง มันคงไม่ได้รักผมแล้วละ ผมคิดไปทั่วอะครับแล้วยิ้มออกมาด้วยน้ำตา สมเพชตัวเองเหลือเกิน ผมไม่เคยรักใครมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยครับ ตอนนี้แผลที่มือผมมันไม่เจ็บเท่าแผลที่ใจครับ มันคงจะเป็นแผลเหวอะหวะไปหมดแล้ว เจ็บกว่าที่มืออีกครับ น้ำตาผมก็ไหลออกมาพร้อมความคิดผม เสียใจเหลือเกินครับ.......


ควับ! ตุบ! มันใช้จังหวะที่ผมเผลอ ยันเข่าผมให้ล้มลงครับ ผมก็ล้มลง และจากนั้นไม่ต้องพูดถึงครับ มันทั้งเตะทั้งต่อย ผมก็ปัดป้องได้นิดหน่อย เพราะความเจ็บแสบในมือ ผมเลยทำอะไรไม่ได้นัก แล้วมันกำลังก้มหยิบมีดครับ.....


“เห้ย! หยุดนะ!” ผมเงยหน้ามองตำรวจครับ มันเห็นตำรวจปุปมันหยิบมีดแล้ววิ่งเลยครับ ผมก็นอนกำมือตัวเองนิ่งๆ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา เจ็บ...เจ็บเหลือเกิน....


ตำรวจ : ไอหนุ่มเป็นอะไรมั้ย(นั่งดูผมแล้วถามอย่างเป็นห่วง ผมก็ส่ายหน้า) เดี๋ยวโทรเรียกรถพยาบาลด้วย!(แล้วก็มีตำรวจอีกสองสามคนวิ่งตามไอเวรนั่นไปครับ มีตำรวจคนนึงอยู่ดูผม)


เค้าก็พูดอย่างนั้นอย่างนี้ มันไม่ได้เข้าหัวผมเลยครับ เพราะผมเอาแต่ร้องไห้เสียใจเกินไปจริงๆครับ น่าจะกลับมาดูผมสักหน่อย แต่ไม่เลย พี่อ๊อฟวิ่งไปโดยไม่หันหลังกลับมามองผม แม้แต่น้อยเลย มันเสียใจมากจริงๆครับ แล้วผมก็วูบไปครับ สติผมดับไปเลย..........


มารู้สึกตัวอีกทีก็รู้สึกเหมือนมีแสงไฟอะไรมาส่องลูกตาผมไม่รู้ครับ พอผมปรับโฟกัสสายตาดู อาหมอ? กำลังเอาไฟฉายส่องตาผมครับ ผมก็ค่อยๆขยับตัวครับ ความเจ็บแล่นมาที่มือซ้ายอย่างหนักเลยละ....


“เป็นไงบ้าง บลาๆๆๆๆ” คำถามเต็มไปหมดครับ ผมก็มึนหัวเหลือเกินครับ เหมือนเอ่อ.....


ผม : อุ้ก! พรึ่บ! (ผมรีบลุกลงจากเตียงเลยครับ ดึงสายอะไรที่ติดอยู่ที่มือออก แล้วก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำตอนนี้เจ็บหลังมือขวาแล้วครับ)


ผมก็ก้มมอง เอิ่ม ผมดึงสายน้ำเกลือออกนี่เองครับ...


“อ้วกกกก โอ้กกกก อ้ากกก” มันเวียนหัวไปหมดอะครับ ท้องไส้ปั่นป่วนไปหมดครับ แล้วก็มีคนเข้ามาลูบหลังให้ผม แม่นั่นเอง เค้าก็ลูบหลังให้ผมอย่างเป็นห่วงนั่นแหละครับ พอเสร็จก็ออกมาครับ อาหมอทำหน้าเป็นยักษ์เลย ตอนนี้ในห้องมีเฮียบอมเฮียบูมป๊าพี่โน้ตแม่ ผมก็กลับขึ้นเตียงไปครับ เค้าก็มาใส่สายน้ำเกลือและสายถุงเลือดอะครับใหม่ให้ผมพร้อมกับดุที่ผมพรวดพราดไปแบบนั้นครับ อาหมอบอกอาการอะไรผมนิดหน่อยแล้วก็รีบไปดูคนไข้ต่อครับ อาการไม่เป็นอะไรมากแผลที่มือเย็บไป3เข็มแผลไม่ลึกมาก แต่ไปโดนเส้นเลือดใหญ่เลยทำให้เลือดออกเยอะและเป็นลมไป มีดที่ฟันอาจจะไม่คมมาก แต่ก็ฉีดยากันบาดทะยักไว้ให้แล้ว แล้วที่ตื่นมาแล้วอ้วกก็เป็นเพราะผลจากเสียเลือดเยอะแล้วทำให้เวียนหัวนั่นแหละครับ และก็มีอีกหลายอย่างเลยละครับ ผมก็นอนนิ่งๆ ทุกคนก็เดินมาล้อมผมที่เตียงครับ.....


ป๊า : มัน เกิด อะไรขึ้น!(ตะคอกอย่างดัง ผมสะดุ้งเลยครับ)


ผมก็แกล้งหลับครับ ไม่อยากจะพูดถึงมันเลย คือตอนนี้ที่ผมเหลือบดูนาฬิกาบนผนังห้องก็11โมงกว่าแล้ว นอนเยอะเกินไปแล้วมั้งครับ ผมแค่เจ็บมือไม่ได้ป่วยเป็นหวัดสักหน่อย วันนี้ก็ออกโรงบาลได้แล้วครับ.....


พี่โน้ต : นท!(ผมสะดุ้งเลยครับ ลืมตาขึ้นมายิ้มแห้งๆ)


แกรก! ผมหันไปดูหน้าประตู เพื่อนๆผมมาครับ พวกไอสิงโตด้วย สภาพแต่ละคนโทรมเลยครับ คาดว่าน่าจะแฮ้งค์...


ผม : ว้าว! เพื่อนๆสุดที่รักของผมมาเยี่ยมด้วย ดีใจจังเลย(แถไปนั่น)


“นท!” ป๊าแม่พี่โน้ตเฮียบอมเฮียบูมประสานเสียงกันเลยครับ.....


สิงโต : มันเกิดอะไรขึ้นวะ (เดินมาถามเสียงเนือยๆ)
ผม : ตำรวจเค้าไม่ได้บอกอะไรหรอ?(ถามทุกคนอย่างสงสัย)
ป๊า : เค้าบอกว่านทโทรไปแจ้งความว่ามีคนกำลังโดนรุมทำร้าย และหลังจากนั้นก็เหมือนว่าจะโดนลูกหลง(มองผมกันอย่างจับผิด เพื่อนๆก็เริ่มมามุง ผมกลืนน้ำลายเลยครับ)
ผม : กะ ก็โดนลูกหลงไง(พูดแบบนิ่งๆ)
พี่โน้ต : นท (มองผมนิ่งๆ)


แกรก! ทุกคนก็หันไปมองครับ คุณตำรวจ........


ตำรวจ : มาสอบปากคำน่ะครับ (เอิ่ม สอบปากคำบ้าบออะไรผมไม่เห็นเกี่ยวอะไรเลย)


เป็นว่าป๊าแจ้งความไปครับ เฮ้อ! เป็นเรื่องอีกแล้วไง แล้วเค้าก็เริ่มถามผมครับว่าก่อนหน้านั่นเกิดอะไรขึ้น ผมก็เล่าไปครับ ระหว่างเดินเล่น(คือทุกคนมองผมอย่างกับจะฆ่าอะครับ มันดึกแล้วไงไปเดินเล่นคนเดียวอีกอะ) ผมก็ผ่านไปซอยนั้นแล้วได้ยินเสียงคนมีเรื่องกันก็เลยโทรเรียกตำรวจมาพอตำรวจมาก็ไปห้ามพวกนั้นแล้วพวกนั้นก็วิ่งหนีไป บลาๆๆๆ ผมก็เล่าไปครับ แต่ไม่ได้เอ่ยถึงพี่อ๊อฟกับพี่มายด์แค่พูดว่ามีพี่ผู้ชายกับพี่ผู้หญิงอยู่ในอันตรายจะโดนฟันผมเลยไปช่วยทำนองนั้นอะครับ พอเล่าจบก็ดูอึ้งๆกับการกระทำของผมกันนะ.....


พี่โน้ต : แล้วนทไปช่วยเค้าทำไม (ถามอย่างไม่พอใจ)
ป๊า : นั่นสิ!เอาตัวเองไปเสี่ยงอันตรายกับคนไม่รู้จักแบบนี้มันจะดีหรอนท(ทำหน้าไม่พอใจ)
ผม : นะ นท....พะ พี่ผู้หญิงคนนั้นเค้าท้อง นทเลยเข้าไปช่วย ไม่งั้นเค้าอาจจะเป็นอะไรไปก็ได้นะ(พูดอย่างรนๆ)


แล้วทุกคนก็เริ่มซักไซร้อีกนิดหน่อย แม่กับป๊าและพี่โน้ตเฮียทั้งสองก็ดุผมไปตามระเบียบครับ เค้าเป็นห่วงผมมากเลยละ ผมก็รู้สึกผิดไปเลยครับ แล้วก็ให้ผมไปเปลี่ยนชุดเพื่อไปโรงพักครับ เพราะจับไอพวกนั้นมาได้สองคนและหนึ่งในนั้นก็เป็นคนที่ฟันผมด้วย เพื่อนๆทุกคนก็แห่ตามไปกันหมดอะครับ จะแห่กันไปทำไมเนี่ย! เค้าว่าไปลงบันทึกแล้วก็ชี้ตัวอะไรไม่รู้วุ่นวายไปหมดครับ ผมก็เออออไป ก่อนออกอาหมอก็ให้ไปเอายากับเค้าก็ไปครับ อาหมอเปลี่ยนผ้าพันแผลให้อีกรอบแล้วก็โดนสวดอีกตามเคยครับ ผมก็รับฟังอย่างนอบน้อมแล้วก็รับยามาครับ.....


แล้วก็พากันไปโรงพักกันทั้งหมดเลยครับ พอไปถึงก็ไปนั่งบอกเรื่องที่เกิดขึ้นอีกทีนึงตำรวจก็จดไปครับ แล้วก็พาไปห้องสอบสวน? เอิ่ม ทำไมต้องมาห้องนี้ละ พอเข้าไปก็เห็นไอพวกเวรนั่น 2 คนนั่งอยู่ครับ พร้อมของกลางวางไว้บนโต้ะ เป็นมีดด้ามยาวหนึ่งด้าม เวร! มีสนิมด้วยครับ ดีนะอาหมอฉีดยากันบาททะยักให้แล้วไม่งั้นซวยไม่รู้ไปฟันใครมาบ้างเนี่ย! ผมเข้ามากับป๊าแล้วก็พี่โน้ตครับ เค้าให้เข้ามาได้แค่นี้คนอื่นก็รอข้างนอก ไอคนที่ฟันผมผมจำได้ดีเลยละครับ มันดูหงอยๆไปเลยอะ เห็นผมทำหน้าตกใจด้วยนะ....


ตำรวจ : ใครที่เป็นคนฟันคุณครับ(ถามแล้วมองไปทางไอสองคนนั้น)
ผม : ไอนี่ครับ(ชี้ไปที่ไอหน้าโหดหัวโล้นครับ มันตัวไม่ใหญ่มากตัดผมสกรีนเฮ้ดหน้าตาโหดๆอะครับ)
ตำรวจ : ใช่มีดนี่มั้ยที่เค้าใช้ฟัน(ผมก็พยักหน้ารัวเลยครับ มันก็มีอยู่ด้ามเดียวเนอะ555)
พี่โน้ต : มึง! ผั้วะ! ตุบ!(พี่โน้ตพุ่งเข้าไปตบหัวมันอย่างแรงแล้วก็ต่อยมันไปทีนึงเลยครับ)
ป๊า : โน้ต! ใจเย็นๆ(เข้าไปดึงพี่โน้ตออกมาครับ)
ตำรวจ : ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวเค้าก็แจ้งข้อหาคุณกลับหรอก!(พูดเสียงดุพี่โน้ตคือน่ากลัวมากอะครับ)
พี่โน้ต : ไหนมึงพูดมาดิ! ทำน้องกูทำไม!(ตะหวาดเสียงดังเลยครับ ตำรวจสะดุ้งเลยอะ)
? : หึ!(แสยะยิ้มอย่างกวนตีนครับ พี่โน้ตขึ้นเลยครับป๊าก็ดึงไว้)
ผม : ไม่ต้องไปพูดกับคนเลวๆอย่างมันหรอกพี่โน้ต เอาเรื่องมันให้ถึงที่สุดก็พอและ......นทจะเรียกค่าทำขวัญให้บ้านมันเหลือแต่เสาเลย!(พูดอย่างไม่พอใจ มันเงยหน้ามามองแบบไม่พอใจหนักมาก ผมก็มองมันแล้วยิ้มเหยียดๆ ป๊าหลุดยิ้มออกมาเลยครับ)
ตำรวจ : โอเคครับ เดี๋ยวเชิญไปรอด้านนอกครับ (เราก็พากันออกไปครับ)


เราก็ไปนั่งรอกันครับ คุณตำรวจก็โทรเรียกพ่อแม่ของไอจังไรนั้นมาครับ ป๊าก็โทรเรียกทนายมา ไม่นานทนายของผมก็มาครับ เพราะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเลย สักพักพ่อแม่มันก็ออกมาครับ ดูท่าแล้วจะไม่ง่ายเนอะ......


“ลูกของฉันอยู่ไหนค่ะคุณตำรวจ!” แหกปากตั้งแต่ยังไม่เข้ามาในโรงพักเลยครับ เป็นผู้หญิงวัยกลางคน(ขออนุญาตเรียกว่าแม่ไอเวรนะครับ มันเหลืออดจริงๆกับอีป้าเนี่ยอะ อาจะไม่สุภาพเนอะ) แต่งตัวเหมือนเพิ่งทำสวนมา มากับผู้ชายคนนึง ทำหน้าทำตาหยิ่งผยองนัก ผมละหมั่นไส้จริงๆ สักพักตำรวจก็ไปพาไอสองตัวนั่นออกมาครับ เป็นว่าไอสองคนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องกันครับ เออพ่วงกันเลยอะสิ แล้วตำรวจก็บอกความผิดของลูกมันให้ฟังครับ ป๊าก็คุยกับทนายไปครับ ตอนแรกแม่ผมและพี่โน้ตจะลุกขึ้นโวยวายด่ามันแล้วแต่ ผมกับป๊าห้ามไว้ก่อนครับ เค้าก็เลยนิ่งๆกันเพราะเราก็ต่างรู้ว่าสถานที่มันไม่สมควร.....

แม่ไอเวร : ไม่น่าจะจริงนะค่ะ ลูกฉันไม่เคยไปตีใครก่อนแน่นอน ลูกฉันต้องแค่ป้องกันตัวแน่ๆใช่มั้ยลูก!(ปากตลาดจริงๆครับ เสียงนี่จี้ดเข้าไปยังโสดประสาทเลยครับ)


ลูกมันก็ไม่ตอบอะไรครับ ทนายผมก็เริ่มจัดการแจ้งข้อหาครับ แจ้งไปพร้อมเรียกค่าอะไรต่างๆให้ผมด้วยครับ ผมก็มองนิ่งๆ เค้าทำตัวไม่น่าให้อภัยอะครับ ผมพร้อมจะให้อภัยพวกมันนะ แต่ดูมันก็ไม่ได้สำนึกเลย ไม่พอ แม่มันนี่โวยวายเหลือเกิน ไอลุงที่มาด้วยก็ยืนเก๊กหล่อไม่พูดอะไรครับ.....


แม่ไอเวร : โอ้ย! อะไรกันค่ะ! ฉันไม่มีปัญญาไปจ่ายอะไรให้หรอกค่ะ! อีกอย่างคุณตำรวจอย่าฟังความข้างเดียวสิค่ะ! บางทีไอเด็กคนนี้อาจจะโกหกก็ได้!(ชี้หน้าผมแบบไม่พอใจ แล้วพูดด้วยเสียงที่น่ากระโดดถีบอะ ผมของขึ้นเลยครับ)


ผม : เดี๋ยวก่อนนะครับ!(พูดขึ้นมาเสียงดังเลยครับ) ผมฟังตั้งแต่เมื่อกี้ละ นี่มันสถานที่ราชการนะครับ ไม่ใช่ตลาดบนดอย จะแหกปากเพื่ออะไร รักษามารยาทด้วย!(พูดกดเสียงอย่างไม่พอใจแล้วจิกตาอย่างแรงใส่อีป้าปากเน่านี่ครับ)


แม่ไอเวร : หึ! เด็กอย่างเธอคงจะถูกประคบประหงมมาอย่างดีจนเคยตัวละสิท่า คงจะไปหาเรื่องลูกฉันก่อนสินะ แล้วเรื่องมารยาทนะ ฉันไม่มีให้หรอก ฉันเลือกที่จะมีมารยาทกับคนที่ควรมีย่ะ!(แหกปากแบบว่าผมยืนอยู่แค่ตรงหน้ามันอะ แหกสะได้ยินไปถึงกรุงเทพเลยมั้ง! ผมขบกรามแน่นเลยครับ มองมันแบบไม่พอใจสุดๆ)


ผม : มารยาทน่ะ! มันไม่ใช่ทางเลือกครับป้า! แต่มันคือสิ่งที่ป้าจะต้องมี!จำไว้สะด้วย! แก่จนจะลงโลงอยู่แล้วเรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้รึไงครับ! (พูดตะหวาดมันกลับครับด้วยน้ำเสียงที่ชัดเจนทุกคำ ทุกคนก็ยืนมองแล้วหลุดขำกันก็มีครับ)


แม่ไอเวร : ชิ! เป็นเด็กเป็นเล็กทำมาสอนผู้ใหญ่นะ! แถมยังพูดจาไม่ดีอีก!(ตะคอกใส่ผม แล้วทำตาถลนเหมือนผีอะครับ มันพูดจาดีตายแหละ)


ผม : ก็ผู้ใหญ่มันทำตัวไม่เหมือนผู้ใหญ่นิ แล้วจะบอกอะไรให้นะ ไม่ต้องสรรหาคำแก้ตัวให้ไอลูกจิ๊กโก๋ของป้าหรอก! เพราะตำรวจเค้าก็เห็นว่ามันทำอะไรผมอะ! จบป่ะ!(พูดกดเสียงแล้วยิ้มอย่างผู้ชนะครับ)


ทุกคนหลุดขำออกมาเลยครับ ป๊าก็มาตบไหล่ผมเบาๆ (ป๊าสอนผมเสมอว่าอย่าให้ใครมาดูถูกและอย่ายอมใครถ้าเราไม่ผิด ซึ่งผมก็ทำแบบนั้นมาตลอดครับ) พวกมันก็มองผมแบบไม่พอใจเท่าไหร่ครับ ผมก็บอกลุงยศซึ่งเป็นทนายของครอบครัวผมให้จัดการเอาเรื่องให้ถึงที่สุดเลยครับ อย่าได้เห็นใจครับ แล้วก็เคลียกัน ด่านแรกอีป้าแกก็เจอค่าประกันตัวไอเวรสองคนนั้นเลยครับแล้วก็เสียค่าปรับค่ามีเรื่องอะไรกันอีก อีป้าแกเริ่มพูดไม่ออกแล้วครับ แล้วก็ถึงคิวเจรจากับพวกผมครับ ลุงยศก็อ่านกฎหมายให้แกฟังไปครับ สินไหมที่ถูกทำร้ายจนเกือบถึงพิการ เพราะโดนมันโดนในมือเลยอะครับ(ไม่แน่ใจเนอะไม่เป๊ะอะผมก็จำไม่ค่อยได้) มีใบรับรองแพทย์เรียบร้อยครับ แล้วก็อะไรอีกมากมายเค้าก็พูดไปผมก็ไม่ทันฟังเท่าไหร่ แต่ก็เยอะพอควรอะครับ เพราะผมมีประกันอุบัติเหตุ ประกันอะไรของตัวผมอีกไม่รู้เยอะแยะเลยที่เค้าจะช่วยเรียกให้ คือเยอะอะครับ........


แม่ไอเวร : เยอะขนาดนั้นฉันจ่ายไม่ไหวหรอกค่ะ!(ไม่ได้มีสำนึกนะ)
พ่อไอเวร : นั่นสิ กฎหมายอะไรคุณมั่วรึเปล่า!(จากที่ลุงแกเงียบอยู่นานก็เริ่มแล้วไง)
ลุงยศ : กรุณาให้เกียรติหน้าที่การงานผมด้วยครับ ไม่มีการมั่วแต่อย่างใด ผมเป็นทนายระดับสูงแล้วครับนี่ครับ(ยื่นบัตรอะไรสักอย่างให้มันดูไป ผมเรียกถูกรึเปล่าไม่แน่ใจเนอะขั้นหรือระดับหรืออะไรอะจำไม่แม่นอะครับ)


แล้วก็เริ่มเจรจากันไปครับ พวกมันก็โวยวายกันไป ผมก็มองดูนิ่งๆครับ ไม่ได้สนใจอะไร เพื่อนๆก็เริ่มเบื่อกันละ ผมก็โครตเบื่ออยากกลับแล้วหิวแล้วด้วย......


แม่ไอเวร : ยังไงก็เห็นใจด้วยเถอะค่ะ ครอบครัวดิฉันมันก็คนสวนธรรมดา ไม่มีปัญญาจะจ่ายให้หรอกค่ะ(พูดเสียงอ่อนลงแต่ยังคงความไม่พอใจไว้ครับ)


ป๊า : จริงๆตอนแรกก็กะจะไม่เอาความอะไร เพราะลูกผมก็โดนลูกหลงซึ่งเป็นสิ่งที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่มันก็หนักอยู่นะครับ นั่นมือลูกผมนะครับ ถ้าใช้งานไม่ได้ลูกผมพิการไปจะทำยังไง! อย่าพูดอะไรเหมือนมันเป็นเรื่องปกติสิครับ และอีกอย่างพวกเราก็ไม่ได้เดือดร้อนเงินอะไรหรอกนะ ถ้าพูดกันดีๆ ขอโทษจากใจและสำนึกผิด ผมจะไม่คิดอะไรเลย! แต่คุณเองไม่ใช่หรอที่ทำตัวไม่น่าให้อภัยน่ะ!(พูดกดเสียงนิ่งๆ ติดจะไม่พอใจอย่างมาก มันชะงักไปเลยครับ)


แม่ผม : ใช่ค่ะ จะไม่มีการเห็นใจใดๆทั้งสิ้น เพราะถ้าลูกฉันเสียมือไป มันก็ไม่มีอะไรแทนได้ทั้งนั้นแหละค่ะ! และ....ค่าสินไหมค่าเสียหายทั้งหมดพวกคุณก็จะต้องจ่ายมาตามที่คุณต้องจ่ายนะค่ะ เรามีเอกสาร และใบแจ้งความ อ้อ เดี๋ยวจะมีหมายจากศาลตามมาด้วยนะค่ะ และถ้าไม่มีจ่ายไม่ต้องห่วง ทางเราก็จะทำตามกฏหมายเองค่ะ(ยิ้มเหยียด แม่เป็นนางร้ายเก่ารึเปล่าเนี่ย พูดจาทำหน้าท่าทางนี่เหมือนนางร้ายเกินไปครับ จริงๆวันนี้แม่เงียบแปลกๆ สงสัยเห็นผมจัดการได้ ต้องได้เห็นฤทธิ์คุณแม่จริงๆครับ นางจัดเต็ม แหลกหมด แต่วันนี้เห็นว่าผมด่าได้สะใจละมั้ง)


ผม : ทำมาขอความเห็นใจ (พูดเยาะเย้ยมันแล้วยิ้มเหยีดพวกมันก็มองค้อนผมกันครับ)


ป๊า : เอาละ ป๊าว่าทุกคนคงหิวกันแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะ(แล้วมองไปทางพวกนั้นแบบสมเพชอะครับ) ยศฝากจัดการที่เหลือด้วยนะ แล้วเดี๋ยวเราค่อยโทรคุยกัน(พูดอย่างใจดี)


แล้วทุกคนก็พากันไปครับ ผมก็ยืนมองพวกมันแล้วยิ้มเหยียดๆ.......


ผม : จ่ายให้ครบด้วยนะ (ทำเสียงตอแหล) อ้อ! แล้วเรื่องวันนี้อะ ป้าก็เอาไปพูดแหกปากประจานตัวเองดังๆที่บ้านด้วยนะ เค้าจะได้รับรู้กันว่าลูกตัวเองทำเรื่องอับอายให้แก่วงตะกูล! (พูดกดเสียงเบาๆให้ได้ยินแค่มันกับผมแล้วทำหน้าสะใจ แล้วผมก็เดินไปเลยครับ มันก็ได้แต่ทำหน้าไม่พอใจหนักมาก แล้วก็หันไปด่าลูกมันครับ)


ผมก็เดินกลับมาขึ้นรถ แม่ชมผมยกใหญเลยครับ แม่บอกสะใจดี โดนเด็กตอกหน้าขนาดนั้นสะใจกว่าแม่ด่ามันเองอีก แม่ก็อินเกินไปนะเนี่ย เราก็นั่งเม้ามอยกันไปครับ ส่วนมากจักตักเตือนและดุผมมากกว่าที่ทำอะไรเกินตัวไป ผมก็ได้แต่รับปากว่าวันหลังจะไม่ทำอีกแล้ว จนถึงร้านเฮีย ก็จอดรถแล้วก็ลงกันเรานัดกันกินแถวร้านเฮียเพื่อนๆผมก็ด้วยครับ พอลงรถกันหมด ผมก็ต้องตกใจอีกรอบนึง ไอพี่อ๊อฟมันนั่งรออยู่ที่รถครับ มันเห็นผมมันก็เดินเข้ามาครับ แต่......


พลั่ก! ตุบ! ตับ! พี่โน้ตวิ่งเข้าไปซัดไอพี่อ๊อฟล้มลงกับพื้นเลยครับ ทุกคนก็มองดู เพื่อนๆก็มองนิ่งๆประมานว่าสมควรแล้วรึเปล่าอะไรทำนองนั้น.....


ผม : หยุดนะพี่โน้ต! หยุด!(ผมกำลังจะเดินไป ป๊าดึงไว้ครับ)
ป๊า : เดี๋ยวโดนลูกหลงมาแผลไม่หายสักทีนะ(พูดอย่างเป็นห่วง)
แม่ : โน้ต พอแล้วลูก ออกมา!(พูดห้ามเสียงดัง แล้วก็พยายามไปดึงพี่โน้ตครับ ป๊าก็ด้วย)


พี่อ๊อฟมันก็ไม่ตอบโต้แต่อย่างใด มันก็ยอมให้พี่โน้ตทำแล้วก็มองมาทางผม พอพี่โน้ตหยุดได้ พี่อ๊อฟมันก็เดินมาหาผมครับ เพื่อนๆกำลังจะเข้ามาขวาง ผมก็หันไปห้ามไว้ครับ มันก็ค่อยๆเดินมา ปากแตก โหนกช้ำเลย พี่โน้ตมือเท้าหนักมากอะครับ...


พี่โน้ต : ไออ๊อฟ อย่ามายุ่งกับน้องกู!(พูดอย่างไม่ยอมจะพุ่งมาอีก เฮียบอมกับเฮียบูมก็จับไว้ครับ)


พี่อ๊อฟมันก็มองหน้าผม มองมือผมที่พันแผล หน้าผมก็มีรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้ายไม่ได้โดนฟันที่มืออย่างเดียวนะครับนะครับ แต่แผลที่หน้าก็แค่ฟกช้ำธรรมดาไม่ได้อะไรมากอะครับ.....


พี่อ๊อฟ : นะ นท(น้ำตามันไหล ผมก็มองนิ่งๆ มันก็จับที่หน้าผม ผมก็ถอยห่างนิดหน่อย มันก็มองผมแบบเศร้าๆ ป๊าก็เดินมาครับ)
ป๊า : ไงอ๊อฟ ยังกล้ามาอีกหรอ(พูดนิ่งๆ นิ่งมาก นิ่งจนน่ากลัว)
พี่อ๊อฟ : ผม ขะ.. เพี๊ยะ! (ผมเบิกตากว้างเลยครับ ป๊าตบหน้าพี่อ๊อฟอย่างแรงเลยครับหน้าไอพี่อ๊อฟคือหันอย่างแรงเลยอะ)
ผม : พี่อ๊อฟ(เรียกเบาๆ...ผมรู้สึก..เป็นห่วงมันเลยสิครับ ผมล้วงผ้าเช็ดหน้าตัวเองขึ้นมาแล้วก็กำลังจะเอื้อมมือไปเช็ดให้มัน)


หมับ! ป๊าจับมือผมไว้ครับ น้ำตาผมเริ่มไหลออกมา.....


ป๊า : ห้ามมายุ่งกับลูกฉันอีก และนท! ห้ามไปยุ่งกับมันด้วย! นี่คือคำสั่ง!ถ้าขัดคำสั่งป๊านะเป็นเรื่อง!(พูดตะคอกเสียงดังแล้วก็ดึงผมเข้าไปข้างในร้านครับ ผมก็เดินตามไปพร้อมกับหันไปมองพี่อ๊อฟด้วย มันก็มองผม ผมทำใจไม่ได้จริงๆครับ)


ถึงตอนนี้มันบอกจะกลับมา และถึงผมจะโอเค แต่ป๊าไม่มีวันยอมแล้วแน่นอนครับ ผมเช็ดน้ำตาลวกๆ ป๊าก็ดุผมเสียงดังเรื่องที่ผมเห็นใจมันยังรักมันแถมจะช่วยเช็ดเลือดให้ไอพี่อ๊อฟเมื่อกี้ครับ เพื่อนๆสะดุ้งกันเป็นยกๆพวกมันก็เข้ามาฟังด้วยไง เฮียบูมเฮียบอมแม่พี่โน้ตก็คอยช่วยพูดครับ ผมก็เอาแต่ก้มหน้า ไม่รู้สิครับ ทำไมละ ทำไมผมยังต้องแคร์มันละ มันทิ้งผมไว้กับไอนักเลงนั้นไม่ใช่หรอ มันก็เห็นว่าผมโดนฟันไม่ใช่หรอ แล้วทำไมมันไม่กลับมา แล้วทำไมผมยังต้องเห็นใจมันอีก คำถามมากมายเริ่มผุดขึ้นมาในหัวครับ มากมายจริงๆ มากมายเหลือเกิน ผมไม่รู้ตัวเองแล้วครับตอนนี้ ผมควรทำยังไง........


สักพักก็พากันไปกินข้าวครับ ผมก็ซึมเลยครับ หันไปมองพี่อ๊อฟมันก็ยังยืนอยู่ที่เดิมครับ ผมอยากกอดมันใจจะขาดแล้วครับ ป๊าก็พาไปกินข้าวก็ไปกินกันครับกินเสร็จแล้วก็กลับมาที่ร้านเฮีย พี่อ๊อฟมันก็ไปแล้ว เราก็สั่งของหวานกินต่อไปครับ ผมก็ติดจะเหม่อไปหน่อย......


สิงโต : โอเคนะนท(ถามผมอย่างเป็นห่วง)
ผม : อืม (พยักหน้า แล้วจับมือข้างขวาผม ด้านซ้ายมือผมเป็นแผลไงไอปอนั่ง)
ป๊า : สิงโต ดูนทด้วยน้ะ ห้ามให้ไปยุ่งกับไออ๊อฟมันอีกละ ทุกๆคนเลย! ช่วยดูด้วย ถ้ามันยุ่งอะไรก็จัดการไปเลย(พูดออกแนวสั่งมากกว่าบอกเล่า)


แล้วทุกคนก็ตอบรับครับ ผมก็กินไปเรื่อยๆนั่นแหละ เครียดๆ ก็กินไปครับ อยากรู้จังมันจะมาพูดอะไรกับผมนะ คิดไปทั่วอะครับ และก็กินเยอะด้วยเพราะเครียด แล้วประเด็นคือห้ามผมไปเที่ยวจนกว่าแผลจะหายครับ เจริญแหละ! โถ่! เอาเถอะครับ เพื่อนๆก็จะมาเที่ยวหาบ่อยๆครับ กินกันเสร็จก็นั่งคุยนั่งเล่นกันสักพักป๊าก็กลับไป ไม่วายดุผมอีกนะ แม่กับพี่โน้ตก็มาปลอบผมอะครับ แล้วเค้าก็กลับไปกัน.......


หลายคนสงสัยใช่มั้ยครับว่าทำไมถึงไม่บอกว่าที่ได้แผลมาเพราะช่วยพี่อ๊อฟ ขืนพูดออกไป ผมโดนป๊าล่ามโซ่ไว้แน่ ดีไม่ดีโดนย้ายโรงเรียนกระทันหันเลยมั้ง แถมผม...เต็มใจช่วยมันเอง บอกแล้วไงครับ มันอาจจะดูโง่แต่ เชื่อเถอะครับ ผมโง่จริงๆนั่นแหละ ผมว่าถ้าหลายๆคนเป็นผม ก็คงจะยอมโง่เหมือนกันแหละครับ มันอาจจะพูดง่ายนะครับให้เลิกคิดถึงเลิกยุ่ง มันยากมากจริงๆ.....


ตอนนี้ก็ใกล้จะเย็นแล้วครับ คุยกันไปสักพักเพื่อนๆก็แยกย้ายครับเพราะเฮียบูมให้ผมไปพักแล้ว ผมก็ไปพักในห้อง เพื่อนๆก็กลับกันไปครับ กินยาแก้ปวดแก้อักเสบอะไรเสร็จ แล้วก็หลับตาแล้วคิดอะไรไปเรื่อยจนหลับไปนั่นแหละครับ....


“ช่วยเบาๆด้วยนะครับ! น้องนอนอยู่! ถึงผมจะให้พวกคุณมาดูก็ไม่ได้แปลว่าผมจะเห็นด้วยหรอกนะ!” เสียงเฮียบูม ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาครับ แล้วก็หันไปดู เห็นพ่อพี่อ๊อฟพี่อิฐนั่งอยู่ตรงข้ามโซฟาที่ผมนอนครับ ผมก็ค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างระวังเพราะยังเจ็บแผลที่มืออยู่เฮียบูมก็มาช่วยพยุงครับ......


เฮียบูม : นทเจ็บมั้ย(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : นทโอเคแล้วเฮีย(พูดเสียงงัวเงีย)
เฮียบูม : พวกเค้ามาเยี่ยมนท จะให้เฮียอยู่ด้วยมั้ย (ถามอย่างใจดี เฮียคงจะเข้าใจผมมากเลยละครับ)
ผม : เฮียออกไปก่อนก็ได้เดี๋ยวมีอะไรนทเรียก ขอบคุณครับเฮีย(ยิ้ม)


เฮียก็โอเคครับ เค้าก็ลุกออกไป ตอนนี้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบผมก็นั่งมองเค้าสองคนแบบนั้นแหละครับ พ่อเค้าก็ทำหน้าเครียดนิดหน่อย เพราะทั้งสองสนใจมือผมที่เจ็บไม่น้อยเลยละครับ เค้ามอง ผมก็วางมือไว้บนตักนิ่งๆ ไม่ได้อะไร...


ผม : มีอะไรรึเปล่าครับ(ถามนิ่งๆ บอกตามตรงผมไม่ถือโทษโกรธใครเลยครับในเรื่องนี้ แต่ผมยังทำใจไม่ได้ ยังไม่พร้อมที่จะเข้าหาพวกเค้าแบบปกติ ไม่รู้สิครับว่าเป็นเพราะอะไร แต่ที่รู้แน่ๆคือ ผม...ยังรักพี่อ๊อฟอยู่ไม่เปลี่ยนไปเลย...)
พ่อ : นท (ลุกขึ้นแล้วมานั่งข้างผมด้านขวาด้านที่มือผมไม่เจ็บ ผมก็ไม่ถอยหนีหรออะไรครับนั่งนิ่งๆ ผมก็ยิ้มนิดหน่อย) เจ็บมากมั้ยลูก(เค้าก็ยังคงความอ่อนโยนที่เคยมีให้ผมเสมอ)
ผม : แค่นี้เองครับ เดี๋ยวก็หาย(ยิ้ม ไม่รู้สิทำไมผมร้อนผ่าวที่ขอบตาจังเวลาเห็นคนในครอบครัวพี่อ๊อฟ มันเหมือนตอกย้ำอะไรผมหลายๆอย่างเลยละครับ)
พ่อ : อ๊อฟมันบอก...ว่าแผลนี่ เกิดจากนทไปช่วยมันไว้(ผมก็ยิ้มอ่อนๆ)
ผม : กะ ก็แค่ผ่านไปเจอ ใครเห็น ใครก็ต้องช่วยแหละครับจริงมั้ย(น้ำตาเริ่มคลอเบ้า)
พ่อ : นท พ่อไม่ได้มาขอโทษหรือขอบคุณแทนอ๊อฟ แต่ในฐานะที่พ่อเป็นพ่อของอ๊อฟ พ่อจะมาขอบคุณนทที่ช่วยมันละ..
ผม : มะ ไม่เป็นไรเลยจริงๆครับ ผมเต็มใจ ไม่ว่าจะช่วยพี่อ๊อฟเรื่องไหนผมเต็มใจ(พูดแทรกออกมาด้วยเสียงสั่นๆ)
พ่อ : เรื่องที่นททำในวันนั้น พ่อก็ต้องขอขอบคุณจริงๆ ไม่งั้นอ๊อฟมันก็ต้องหมดอนาคต เพราะมายด์แน่ๆ(พูดเศร้าๆแล้วจับมือผม)
ผม : ไม่เป็นไรครับ ผมทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว เพื่อคนที่ผมรัก(น้ำตาก็ไหลลงมา)


พ่อ : พ่ออยากให้นทรู้นะ อ๊อฟมีเหตุผล และพวกเราก็มีเหตุผล(เช็ดน้ำตาให้ผม) พ่อไม่ได้ขอให้นทเห็นใจอ๊อฟหรือต้องมาเห็นใจเพราะคำพูดของพ่อ แต่....(ยิ้มอ่อนๆ) นทเป็นเด็กฉลาด เป็นเด็กมีเหตุผล พ่อเชื่อว่านทจะรับฟังมัน(ผมก็พยักหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมมาอีกครับ พี่อิฐก็มองแล้วทำหน้าสงสาร)


ผม : ผมน่ะ....ไม่ว่ายังไง...ผมก็...อยากจะฟังมันอยู่แล้ว...และผมอยากให้พ่อกับพี่อิฐรู้ว่า..(น้ำตาไหล พูดเว้นระยะเพราะไม่อยากสะอื้น) ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรเลย....ที่ผมทำไปทั้งหมดเพราะรัก...รักมันมากเท่านั้นจริงๆ....ผมไม่ต้องการให้พ่อ....กับพี่อิฐมาสงสารผม พ่อกับพี่อิฐจะเกลียดผมก็ได้....(พูดไปร้องไห้ไปครับ เพราะผมคิดว่าที่เค้ามาพูดในวันนี้เพียงเพราะจะมาขอบคุณและขอโทษเพื่อให้ผมรู้สึกดีที่มาจากความสงสาร ผมบอกเลยผมไม่ต้องการครับ เกลียดผมเถอะ มันยังจะยอมรับง่ายกว่าอีก)


พ่อ : พ่อไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนท พ่อไม่ได้สงสารและก็ไม่คิดที่จะเกลียดนทเลยพี่อิฐก็ด้วย ที่พูดไปเพราะรักและเป็นห่วงและนทก็คือคนในครอบครัวของพ่อนะ และที่มาวันนี้พ่อมาเยี่ยมด้วยความเป็นห่วงจริงๆ แล้วก็อยากจะมาขอ....ขอโอกาสให้อ๊อฟมันได้มั้ย อ๊อฟมันรู้ตัวเองดีว่ามันคงขออะไรจากนทไม่ได้แล้ว แต่...(เช็ดน้ำตาให้ผม) พ่อจะขอมันให้อ๊อฟได้มั้ย (ผมก็ร้องไห้ครับ)


ผม : ฮึก! ผะ ผม ฮึก ขอฟังเหตุผล...ได้มั้ย ทำไม ทำไมพี่อ๊อฟถึงทำแบบนั้น ฮึก ละ แล้วทำไมผมถึงต้องให้โอกาส ทำไมครับ ฮึก ทำไม ฮือ!...(หนักเลยครับ)


หมับ! พ่อค่อยๆกดหัวผมลงกับอกของพ่อ แล้วกอดผมไว้ครับ เค้าก็ลูบหลังผมเบาๆเป็นเชิงปลอบ ผมเสียใจเหลือเกิน เสียใจจนไม่รู้จะเสียใจยังไงแล้วครับ ทรมานเหลิอเกิน เจ็บกายไม่เท่าไหร่ แต่ใจผมมัน...เจ็บหนักเหลือเกิน..
เค้าก็ปลอบผมจนหยุดร้องนั่นแหละครับ พ่อเป็นคนใจเย็น เค้าเอาน้ำเย็นเข้าลูบผมจนผมสงบลงได้ เพราะเค้าใช้คำพูดปลอบได้เก่งเกินไปครับ พอผมหยุดร้องผมก็ผละออกมาครับ พ่อก็เช็ดน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยนครับ ผมก็ไม่ขัดขืนหรืออะไร....


พ่อ : สบายใจรึยัง(ถามอย่างอ่อนโยนผมก็พยักหน้าครับ)อยากฟังเหตุผลหรอ (ผมก็พยักหน้า) พ่อไม่พูดหรอก เพราะคนที่จะต้องพูดคืออ๊อฟ เชื่อใจอ๊อฟนะนท ว่ามันรักนทจริงๆนั่นแหละ(ลูบหัวผม)


พี่อิฐ : พี่ก็ยืนยันด้วยคนนะนท ไม่ว่ายังไง มันก็รักนทนะ(ผมก็มองนิ่งๆ รับรู้ แต่ยังไม่มั่นใจ)


ผมก็รับฟังทุกคำพูดของพ่อและพี่อิฐคือมัน...เหมือนจะทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น แต่ก็แค่เหมือนนะ ผมก็ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่ และตอนนี้ไม่ใช่ผมที่เป็นคนเลือกอีกต่อไปแล้ว เพราะว่าป๊าเอาจริงแน่ๆเค้าไม่ยอมให้ผมไปยุ่งกับพี่อ๊อฟอีกแน่นอนครับ ผมคุยกับเค้าสองคนไม่นานเค้าก็กลับไปกันครับ....


เค้าบอกว่าวันที่เกิดเรื่องนั้น พี่มายด์มันหนีไปเที่ยวบาร์แถวนั้น พี่อ๊อฟไปตามแล้วก็เจอมันกำลังโดนพวกนักเลงฉุดอยู่พี่อ๊อฟเห็นแบบนั้นก็เลยไปช่วยแล้วก็พี่มายด์ แท้งลูกครับ ตอนที่ผมเห็นเค้าเป็นลมไม่ใช่ครับ เค้าโดนไอพวกนั้นต่อยท้อง แล้วสลบไป พี่อ๊อฟพาไปโรงบาลไม่ทัน เพราะไม่มีรถจะไป ต้องโบกรถคนแถวนั้นให้ช่วย(ทุ่มทุนมาก) และพี่อ๊อฟยังกลับไปดูผมด้วยนะ แต่ไม่เจอเพราะไปช้าไป พอไปหาที่โรงพยาบาล พี่โน้ตก็ไม่ให้เยี่ยม อะไรทำนองนั้นอะครับ แล้วก็พูดอีกหน่อยเรื่องทั่วไป.........


ถามว่ารู้สึกอะไรมั้ยที่ได้ยินว่าพี่มายด์แท้ง ผมบอกเลยความรู้สึกแรกสะใจ ผมบอกแล้วว่าผมไม่ใช่คนดีอะไร แต่ผมสงสารเด็กมากเลยนะครับ เค้าไม่ได้เก่ยวอะไรด้วยเลย เพราะความคันของคนเป็นแม่อย่างมันทำให้เกิดเรื่องยุ่งๆแบบนี้ ผมเกลียดมัน ทำให้ลูกตัวเองต้องตาย ทำให้ผมต้องบาดเจ็บ ทำให้พี่อ๊อฟต้องเกือบเสียอนาคต มันนำพาความขิปหายมาให้ทุกคนครับ ผมไม่เห็นใจมันเลย....


ก่อนกลับได้ยื่นค่ารักษาอะไรมาให้ผม แต่ผมไม่รับไว้ครับ เพราะพี่อ๊อฟไม่ได้ทำอะไรผิด คนผิดได้รับโทษไปแล้ว เค้าก็โอเคครับ แต่ก็จะมาเยี่ยมทุกวันผมก็ไม่อะไร พอกลับไปเฮียบูมก็มานั่งคุยด้วย เค้าถามว่าคุยอะไรกันผมก็บอกไป เฮียเค้าก็แนะนำและตักเตือนว่าควรจะทำยังไง แต่ผมก็รับฟังมาเท่านั้นแหละ ไม่รู้สิไม่รู้ว่าควรทำตัวแบบไหนเพราะเรื่องนี้มันมาไกลเกินไปแล้ว..........

หลังจากวันที่พ่อและพี่อิฐมาคุยกับผมวันนั้นนี่ก็ผ่านมาอีก2อาทิตย์(โดยประมาณ) เค้าก็มาหาผมทุกวันตามที่พูดกัน แผลผมก็เริ่มหายแล้วไปตัดไหมตั้งแต่อาทิตย์แรกแล้ว และพี่อ๊อฟ ผมได้ข่าวว่ามันใจกล้าบ้าบิ่นไปที่บ้านผมครับ หลังจากวันที่พ่อกับพี่อิฐมาคุยวันนั้นแหละครับ ป๊าก็โทรมาบอกว่ามันมาขอโทษขอโพยและขอโอกาสจากป๊า และพ่อพี่อ๊อฟบอกว่าโดนป๊ากับพี่โน้ตเล่นงานสะยับเลยครับ ป๊าจัดการมันไปหลายวัน จนป๊าก็เฉยๆไม่ยุ่งแล้ว ผมโทรไปถามแม่ แม่ก็ไม่อะไรครับ แถมยังเห็นใจพี่อ๊อฟด้วยซ้ำเพราะป๊ากับพี่โน้ตทั้งตบทั้งตีพี่อ๊อฟอะ แถมพี่อ๊อฟมันก็ไม่ถอยนะครับ ไปช่วยแม่ผมทำงานบ้านอีกด้วยซ้ำ(มันร้ายเข้าทางแม่ไง แม่เอ็นดูพี่อ๊อฟมากครับ แม่ไม่โกรธหรือเกลียดอะไรพี่อ๊อฟเลย อาจจะมีเคืองๆบ้างแต่แม่ก็เข้าใจมันดีครับ) ส่วนที่พ่อกับพี่อิฐมาทุกวันก็มาคุยเล่นกับผมแล้วก็บอกเรื่องพี่มายด์กับพี่อ๊อฟด้วย พี่มายด์ได้กลับไปอยู่กับแม่เค้าแล้วและพี่อ๊อฟก็พยายามอย่างหนักเพื่อให้ป๊ายกโทษให้ ผมก็ไม่อะไรครับ ผมก็ใช้ชีวิตตามปกติไป ทุกคนก็เวียนแวะมาเที่ยวหาผมตลอดและครับ.....


วันนี้เป็นวันศุกร์ผมก็ไปเรียนที่โรงเรียนตามปกติโดยมีเฮียบูมไปส่ง ตลอดเวลาหลังจากวันที่พ่อกับพี่อิฐมาพูดกับผมพี่อ๊อฟก็ปรากฏตัวแล้วและพยายามเข้าหาผมอย่างหนัก แต่เพื่อนๆผมก็ไม่ยอมครับ ผมก็นิ่งๆพูดอะไรมากไม่ได้ เพราะป๊าขู่ผมว่าถ้ายุ่งกับมันอีกจะให้ย้ายโรงเรียนเลย ผมก็กลัวสิครับ ไหนจะเพื่อน และไหนจะ....พี่อ๊อฟละ ให้มันพยายามต่อไปเองแล้วกันครับ เรียนคาบเช้าอะไรก็ไม่มีอะไรมากครับ ก็เรียนไปตามปกติ จนถึงเวลาพักก็พากันไปพักที่โรงอาหารตามปกติครับ แล้วไอเรื่องที่เกิดขึ้นอะตั้งแต่วันเกิดพี่มายด์เพื่อนที่โรงเรียนบางคนก็รู้นะครับ จริงๆแล้วรู้กันเป็นส่วนมากเลยละ เพราะพี่อ๊อฟมันชวนเพื่อนๆในห้องมันไป วันนั้นที่เห็นผู้หญิงไปด้วยไม่ใช่เพื่อนพี่มายด์ครับ เพื่อนพี่อ๊อฟทั้งนั้น เค้าก็เลยเอาไปพูดกันเสียๆหายๆเลยละ แต่ผมก็ไม่อะไร ในห้องผมก็จะมีแต่พวกอีแนนนั่นแหละ ที่ชอบพูดกระแนะกระแหน่น่ารำคาน......


ปอ : กินดิวะไอนท ไอนัทอุตส่าไปซื้อมาให้!(มันทำให้ผมหลุดจากความคิดครับ อุตส่าคิดอะไรเพลินๆ)
ผม : อืม (ตอบเบาๆแล้วก้มหน้ากินไปครับ)
นัท : แบมือมาดูดิ(นัทที่นั่งข้างซ้ายของผมดึงมือผมไปดูครับ) เออ หายจะสนิทแล้วนี่หว่า เหลือเป็นสะเก็ดแล้ว แต่ก็ยังไม่ดีมากนะเว้ยต้องระวัง(พูดแล้วมองมือผมอย่างเป็นห่วง)


จริงๆแล้วพวกมันก็ดูจะรู้สึกผิดมากที่เมาแล้วทิ้งผมไว้ หลังจากวันนั้นผมมาโรงเรียนคือแย่งกันป้อนข้าวป้อนน้ำผมเลยครับ เป็นเพื่อนที่น่ารักกันจริงๆครับ....


วิว : ยังเจ็บอยู่ป่าว(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : ไม่แล้ว คันๆมากกว่าวะเวลามันตึงๆอะ(พูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วก็ก้มหน้ากินต่อ)


แล้วก็กินกันไปครับ พูดคุยกันไป.....


“นะ นท กูทำมาให้” ทุกคนหันไปมองครับ ผมอึ้งไปนิด วันนี้ก็เหมือนกับทุกวันที่มันเดินมาหาพยายามจะคุยกับผมแต่แปลกๆวันนี้มีของมาให้ด้วยครับ แต่........


มิน : ออกไป! อย่ามายุ่งกับพวกเรานะเว้ย!(แหกปากเลยครับ ทุกคนก็เริ่มมอง)
ผม : มึงจะแหกปากทำไมไอมิน(พูดเบาๆเพราะอายคนอื่นเข้าแล้วไง ปกติมันก็ไล่พี่อ๊อฟไปแบบนี้แหละครับ แหกปากโวยวาย แต่ไม่มีลงไม้ลงมือนะ ผมไม่ยอมให้พวกมันทำแน่)
พี่อ๊อฟ : ยังเจ็บมืออยู่มั้ยนท (ถามอย่างอ่อนโยน ใจผมกระตุกเลยครับ คิดถึงมันเหลือเกิน.....)


หมับ! ไอนัทมันเอามือปิดตาผมไว้ครับ


นัท : อย่ามาจ้องตาเพื่อนผมนะพี่ ไปไหนก็ไปเลยไป(พูดกวนๆ)
พี่อ๊อฟ : อะ อืม อันนี้ตั้งใจทำให้นะนท (แล้วก็ได้ยินเสียงมันวางอะไรลงไว้ครับ)
ผม : ปล่อยมือออกดิ้(ดึงมือไอนัทออก มันก็ไม่ยอมครับ จนสักพักมันก็ปล่อย ปล่อยตอนพี่อ๊อฟเดินหันหลังไปแล้ว ผมก็มองตามแล้วก็ทำหน้าหงอยๆ)
ปอ : นท ป๊ามึงบอกว่ายังไง(พูดนิ่งๆ)
ผม : อืม กูรู้แล้ว (หยิบของที่พี่อ๊อฟให้เอามาดูครับ เป็นมันบด ใส่กล่องมาอย่างดี เป็นหนึ่งในของชอบของผม เห็นมันแล้วก็ร้อนผ่าวที่ขอบตาไปหมดครับ)


พรึ่บ! ผมหันไปมองไอนัทตาขวางเลยครับ มันดึงไปจากมือผม....


ผม : เอามาไอนัท!(พูดเสียงแบบไม่พอใจ)
นัท : ไม่! แล้วมึงก็ห้ามคิดถึงมันด้วย!(พูดกลับแบบไม่พอใจ)
ผม : เออ!(แล้วผมก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งไปเลยครับ เพื่อนๆมันก็ลุกแล้วกำลังจะวิ่งมาแต่ต้องเก็บจานไง ผมวิ่งไปเข้าห้องน้ำ)
นั่งคิดอะไรไปทั่วอะครับ คิดถึง โหยหา มาหมดอะครับ อยากกอดเหลือเกิน 2 เดือนได้แล้วมั้งที่ผมกับมันไม่ได้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้จับมือ ไม่ได้พูดคุยกัน ป๊ายึดโทรศัพท์ผมไปเอาโทรศัพท์ของพี่โน้ตมาให้ผมใช้แทนครับ เป็นเรื่องที่แย่จริงๆเลยละ....


“ไอเหี้ยนั่นมันเป็นไงบ้างวะ” เสียงไอพวกนักเลงคุมห้องน้ำชัวร์
“กูได้ยินว่ามันเลิกกันแล้ววะ”
“หึ! สมน้ำหน้า! คราวนี้แหละ กูจะจัดการให้มันลืมไม่ลงเลยไอสัส” เสียงมันคุ้นๆน่ะ ผมก็ไม่อะไรครับ...
“นท! นท!” เสียงไอปอครับ...
“เฮ้ย! มึงมาเรียกใครวะ!”
“พะ พี่เฟิส!” ผมเบิกตาโตเลยครับ...
“อ้อ! มึงนี่เอง เพื่อนของไอเวรนั่นใช่มะ” ทำเสียงน่ากลัววจังวะ เอาไงดีละครับ ผมเริ่มรนแล้วสิ จริงๆตั้งแต่เปิดเทอมมา ผมก็ไม่เห็นไอเฟิสกับอิงฟ้าเลยนะ ไม่รู้ว่ามันมาเรียนปกติหรืออะไรรึเปล่าเพราะผมก็ไม่สนใจไม่สุงสิงไม่ติดตามอะไรพวกมันแล้วไง....
“ทำไมวะพี่ ไอนี่มันทำไม” เสียงมึงนี่ไม่ค่อยสงสัยเท่าไหร่
“เพื่อนของมันทำกูกับน้องถูกพักการเรียนไง!” พูดแบบไม่พอใจ
“ปล่อยนะ” “โอ้ย!”เสียงปอ ผมก็เลยเปิดประตูออกไปดูครับ เห็นมันดึงข้อเสื้อไอปออย่างหาเรื่องเลย...


ผม : หยุดนะ!(พูดเสียงดังครับ พวกมันก็หันมา ไอเฟิสมันตกใจไปนิด แล้วมันก็เผยยิ้มออกมา)


พลั่ก!ตุบ! มันผลักปอให้ล้มลงครับ ผมก็วิ่งเข้าไปช่วยปอให้ลุกขึ้นแล้วก็ดูว่าเป็นอะไรมั้ย....


ผม : ไม่เป็นไรใช่มั้ยมึง(ถามอย่างเป็นห่วง)
ปอ : ไม่เป็นไร (พูดแล้วก็จับข้อมือผมครับ)
ผม : ไปกันเถอะ (พูดแล้วก็หันหลังครับ)


หมับ! นั่นไง ว่าละ.....


พี่เฟิส : ไม่ได้เจอกันสะนาน ไม่ทักทายกันหน่อยหรอวะ ใจดำไปหน่อยม้าง!(พูดแบบข่ม บีบแขนผมแน่น คิดว่าตัวเองพวกเยอะ แต่ก็เยอะจริงๆแหละ ไอนักเลงที่ชอบมาป้วนเปี้ยนแถวห้องน้ำมายืนหลังมันหมดอะ ผมก็ค่อยๆหันหลังไปมองมันครับ)
ผม : ไง สบายดีมั้ย(ถามนิ่งๆ)
พี่เฟิส : สบายดี! แค่อยู่แต่บ้าน...เบื่อไปหน่อย(ยื่นหน้ามาใกล้ๆผม) ว่าแต่! พรึ่บ!(มันดันปอออกแล้วก็มากอดคอผมครับ ผมก็ขืนตัวไว้นิดหน่อย) ได้ข่าวว่าเลิกกับไออ๊อฟแล้วหรอ(พูดแบบกวนตีน)
ผม : ไม่ใช่เรื่องของพี่!(พูดอย่างไม่พอใจ)
พี่เฟิส : หึ! (เอามือสากๆมือลูบปากผม ผมก็ปัดออก) ปากดีเหมือนเดิมเลยนะมึง(พูดแบบกดเสียง)
ผม : ผมจะไปเรียน ปล่อยได้ละ!(พูดอย่างไม่พอใจ)
พี่เฟิส : กูว่าเรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่า(พูดแล้วก็เอาหน้ามาใกล้ๆหน้าผมอะครับ จมูกมันก็โดนใบหูผมบ้างอะไรบ้าง ผมชักจะสยิวแล้วสิ ขนลุกน่ะครับ)
ผม : เรื่องของเราหรอครับ(พูดแล้วแสยะยิ้ม ตอนนี้ปอวิ่งออกไปแล้วครับ คงจะไปตามคนมาช่วยแหละ)
พี่เฟิส : ใช่ เรื่องของเรา(ทำเสียงกระเส่า)
ผม : ผมไม่รู้เลยนะครับ ว่าตอนนี้อะ ปากพี่เหม็นหรือกลิ่นส้วม แยกแยะแทบไม่ออกแหนะ!(พูดแบบเหยียดๆมันครับ)


หมับ! มันเอามือมาจับหน้าผมแล้วบีบอย่างแรงเลยครับ.....


พี่เฟิส : หึ! ปากมึงหอมนักนี่! (ผมก็มองมันนิ่งๆครับ)…


“ทำอะไรวะ!” ผมเหลือบตามอง ไอแบงค์ครับ ไอแบงค์มา.....


พี่เฟิส : ไอเหี้ยนี่มันปากดีไง!(พูดอย่างไม่พอใจ)
ผม : จะตบ หรือจะต่อยก็รีบๆทำ เอาคืนให้พอใจ ก่อนที่ครูจะมา(พูดเสียงไม่ชัดเจนนักเพราะมันบีบปากผมอยู่)
พี่เฟิส : หึ! (มันง้างหมัด)


หมับ! ไอแบงค์จับแขนมันไว้....


แบงค์ : ปล่อยเถอะพี่! ไอนทมันก็เป็นแบบนี้แหละ!(ผมเผยยิ้มออกมานิดหน่อย)
พี่เฟิส : ทำไม มึงเห็นใจมันหรอ ปกติกูก็เห็นมึงต่อยคนไปทั่วอ่ะ(พูดนิ่งๆ)
แบงค์ : มันเป็นเพื่อนผม(พูดแล้วยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ)
พี่เฟิส : เพื่อนมึง(แบงค์ก็พยักหน้าครับ)


ผลัก! ตุบ! ผมล้มลงกับพื้นตามแรงผลักมันเลยครับ เจ็บตูดฉิป ผมก็ค่อยๆลุกขึ้นมาทุกคนก็มองผม ผมรู้สึกเปียกๆที่มือ ว้า แผลเปิดเลยไง ตอนล้มผมใช้มือทั้งสองยันไว้ ใกล้จะหายแล้วเชียว....


แบงค์ : เห้ย! เลือด! พี่เฟิสมึงทำอะไรมันเนี่ย!(ทุกคนดูตกใจไม่น้อยเลยครับ รวมถึงไอพี่เฟิสด้วย)


ไอแบงค์ก็หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดให้ผมครับ ทุกคนดูตกใจไม่น้อยเลยละครับ.....


“มึงทำอะไรกันวะ!” ผมหันไปดู เพื่อนๆผมครับ หน้านี่พร้อมมีเรื่องเหลือเกิน.....


ปอ : เห้ย! นท แผลมึงฉีกปะเนี่ย!(พูดอย่างตกใจ)
ผม : ไม่รู้วะ แต่เลือดมันออก(ไม่รู้จริงๆครับ เพราะมันไม่เจ็บหรืออะไร แต่เลือดออกค่อนข้างเยอะอยู่)
นัท : มึง! ทำเพื่อนกู! (ไอนัทจะพุ่งเข้าใส่ วิวกับมินก็จับไว้ครับ)


ไอพี่เฟิสก็ใช่ย่อยจะพุ่งใส่ไอนัทเหมือนกันแต่คนอื่นจับมันไว้แล้วก็เริ่มสงครามแหกปากด่ากันครับ ไอแบงค์เลยดึงผมแล้วพาไปห้องพยายาบาล พวกนั้นก็ด่ากันอยู่ไม่ได้สนใจผมหรอกครับ ครูก็ล้างแผลดูอะไรให้ แผลไม่ได้ฉีก แค่สะเก็ทมันหลุด แล้วสะเก็ดมันลึกพอควรเลยไง เลือดเลยไหลเยอะไปหน่อย ไอแบงค์กับผมก็ไม่ได้พูดอะไรกันครับ เพราะมันก็ดูเหมือนจะเป็นห่วงผมเกินไปหน่อย ผมก็เลยไม่ได้พูดอะไร ครูก็ห้ามเลือดแล้วก็พันผ้าอะไรให้ก็เดินออกมากันครับ......


ผม : ขอบคุณนะ ผ้านี่(ชูผ้าที่เปื้อนเลือดขึ้นมา)จะซื้อคืนให้นะ(พูดแล้วยิ้มอ่อนๆมันก็มองผมนิ่งๆ)
แบงค์ : ไม่เอาผ้า(พูดนิ่งๆแล้วหันไปมองทางเดิน)
ผม : ละ แล้วกูต้องทำยังไง(ถามแบบงงๆ)
แบงค์ : ไปเที่ยวกับกู(ผมมองมันอึ้งๆแล้วหยุดเดินครับ มันก็หยุดแล้วหันมามองผม) มึงไม่รับสายไม่ตอบข้อความกู พอเดินผ่านกูมึงก็ทำเป็นเหมือนคนไม่รู้จัก บลาๆๆๆ(พูดไปครับผมก็ยืนฟังมันนิ่งๆ)
ผม : ไอที่มึงพูดมา เมื่อก่อนมึงก็ทำแบบนี้ป่าววะ มันไม่ใช่สิ่งที่มึงต้องการหรอ?(พูดและถามมันอย่างไม่พอใจ)
แบงค์ : นั่นมันเมื่อก่อน! ตอนนี้ก็คือตอนนี้(เอิ่ม!)
ผม : เอาแต่ใจชะมัด (พูดเบาๆ)
แบงค์ : พรุ่งนี้ กูจะไปรับที่ร้านกาแฟที่มึงทำงาน ตอนเที่ยงไปกินข้าวกับกู ห้ามกินอะไรมาก่อนละ(พูดนิ่งๆ ผมงงเลยสิ)
ผม : ระ รู้ได้ไงว่ากูทำงานร้านกาแฟ(พูดแล้วเกาหัวอย่างสงสัย)
แบงค์ : ถ้าอยากรู้พรุ่งนี้เที่ยงเตรียมตัวไว้ กูไปละ(แล้วมันก็วิ่งไปเลยครับ คืออะไรงงนะนิ)


ผมก็ไม่อะไรครับ เดินไปเรียกเพื่อนแล้วก็พากันขึ้นห้อง ไอนัทจะตีกับไอพี่เฟิสให้ได้เลย ผมก็ได้ไปลากหัวมันกลับมาเนี่ยแหละครับ ให้ตายสิจะอะไรนักหนานะก็ขึ้นไปเรียนอะไรตามปกตินั่นแหละครับ พอเลิกเรียนพี่อ๊อฟก็มายืนดูผมขึ้นรถไปกับเฮียบูมอย่างเช่นทุกวัน ผมก็มองมันตลอดอะ เราสบตากันอย่างคิดถึง แต่ก็ทำได้เท่านั้นจริงๆครับ ไม่มีโอกาสเลยและผมก็ไม่คิดจะไปหามันหรอกนะ มัน...ไม่รู้สิ มันเหมือนยังกลัวใจตัวเองแปลกๆอะครับ........


มาอีกวันนึงผมก็มาช่วยเฮียที่ร้านปกติครับ ตอนนี้ผมสนิทกับพี่ๆที่ร้านหมดแล้ว พี่เค้าก็ไม่เกร็งผมแล้วด้วย แต่พออยู่ต่อหน้าเฮียก็จะสำรวมนิดหน่อยอะแหละครับ ไอพี่ช้อปมันชอบแกล้งผมอะ ผมสนิทกับมันสุดละครับ วันนี้ก็เป็นอย่างทุกวัน คนเยอะ ทำอะไรไปปกติอะครับ ไปเล่นกับเฮียบ้าง ช่วงนี้เฮียบอมติดแฟน แฟนเฮียบอมชื่อม่อยครับ พี่เค้าน่าร้ากเลยละ หน้าหมวยๆดูอ่อนโยนไม่เหมาะกับเฮียบอมเท่าไหร่ แต่ก็เอาเถอะเค้ารักกันนิเนอะ ส่วนเฮียบูมเค้าช่างเลือก เค้าไม่รีบครับ55แกบอกว่ายังไม่อยากมีภาระครับ 555.....


“นท เพื่อนมาหา!” พี่ช้อปไง ผมก็ไปดูครับ พวกไอสิงโตรึเปล่า ไม่ได้นัดไว้นี่ เอ๊ะ! มันไม่ว่างนิวันนี้อะ ผมก็เดินไปสงสัยไป พอเจอถึงกับอึ้งครับ.....


ผม : บะ แบงค์ (ยิ้มแห้งๆ มันก็ยิ้มให้ผม แต่งตัวหล่อสะด้วย) มะ มาไม (ถามแบบงงๆ)
แบงค์ : มึงลืมที่กูนัดมึง?(ทำหน้านิ่งๆ ผมชะงักไปเลย ลืมไปเลยอะ)
ผม : เห้ย! ละ ลืมไปเลยอะ ขอโทษๆ เดี๋ยวๆรอแปปนะ(ผมก็วิ่งเข้าไปหาเฮีย)


ขออนุญาตอะไร ตอนแรกเฮียไม่ยอมครับ เลยตามผมออกมาด้วย.....


เฮียบูม : นี่ใครนท ทำไมเฮียไม่เคยเห็น(ถามอย่างสงสัย)
ผม : เพื่อนที่โรงเรียน ไม่ค่อยสนิท เพราะมันหยิ่ง(ยิ้ม เฮียก็มองแบบไม่เชื่อเท่าไหร่)
แบงค์ : ผมชวนนทไปเที่ยเองครับ ขออนุญาตด้วยนะครับ(พูดอย่างสุภาพ)
เฮียบูม : อืมๆ (พยักหน้า) ดูแลนทให้ดีๆละ อย่าให้ได้แผลกลับมานะ ไม่งั้นโดนทั้งคู่(พูดเสียงดุครับ)


แล้วผมก็ไปเอาของในห้องพักแล้วก็ไปกันเลยครับ มันขับมอไซค์มา พาผมไปห้างอีกแล้วครับท่าน โอ้โหเบื่อจริงๆนะครับ ก็ไปเดินเล่นอะครับ ผมก็พามันไปซื้อผ้าเช็ดหน้าเลยอันดับแรกครับ ตอนแรกมันไม่ยอมผมก็ลากมันไปจนได้อะ......


แบงค์ : กูบอกไม่ต้องไง(ทำเสียงไม่พอใจ)
ผม : ไม่ได้เลยนะมึง กูอยากใช้คืนอะ(แล้วก็เดินไล่ดูไป หาอันที่ใกล้เคียงกับอันที่มันให้ผมมากสุดอะครับ)
แบงค์ : กูไม่เคยพกผ้าเช็ดหน้านท ผ้าผืนนั้นมีคนให้กูมา(ผมชะงักไปเลยครับ แล้วหันไปมองมันนิ่งๆ) กะ ก็เข้าจีบกูอะ กูไม่ได้ชอบเค้าหรอก อย่าใส่ใจเลย แค่ผ้าเอง(ยิ้ม)
ผม : มึงแม่งใจร้ายตลอดอะ ไม่ได้ๆ กูจะใช้คืนให้ (ผมก็เลือกไปครับ)
มันก็พูดอยู่นั่นแหละ จนเลือกได้ผมก็เอาไปจ่ายเงินครับ แล้วก็เอาให้มันมันก็รับไปครับ....
ผม : เก็บไว้ดีๆละ ผ้าที่มึงให้กูมาเอาคืนไม่ได้แล้วมันสกปรกอะเปื้อนเลือดไปแล้วกูไม่อยากคืนให้(ยิ้ม มันก็มองผมนิ่งๆ ผมชะงักไปนิด)
แบงค์ : อืม กูจะเก็บไว้ดีๆแล้วกัน(ยิ้มหวาน ผมก็เลิ่กลักนิดหน่อย)


แล้วเราก็เดินไปทั่วอะครับ ดูนั่นดูนี่ ผมปฏิบัติกับมันเหมือนเพื่อนคนนึงครับ ถึงที่ผ่านมามันจะดูใจร้ายกับผม ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ยึดติดอะไรอยู่แล้ว ยังไงเราก็เป็นเพื่อนกันได้ มันก็ดูจะใจดีกับผมขึ้นนะ ผมก็ดีใจอะ ได้เพื่อนคนนึงกลับมา เราเดินไปหาร้านอาหารกันครับตอนนี้ หาไปเถอะ ไอแบงค์เลือกกินมาก ผมชี้ร้านนี้ก็ไม่เอาร้านนู้นก็ไม่เอา มันบอกกินไม่เป็น เอิ่ม แล้วพาผมมาหาไรกินในห้างเนี่ยนะ เจริญแหละครับ สุดท้ายก็ได้ไปกินเคเอฟซีกันครับ ก็ไปกิน จริงๆผมก็ไม่ได้กินนานแล้วนะเนี่ย เอาสะหน่อยครับ สั่งเป็นชุดมาชุดใหญ่เลยละ ตอนแรกผมยื่นตังให้มัน มันบอกไม่เอา ผมก็ไปเลือกที่นั่งรอ ไอแบงค์มันจะยกมาเอง สักพักมันก็มา เราก็จัดแจงอะไรเรียบร้อยแล้วก็เริ่มกินกันเลยครับ จริงๆกินข้าวเช้ามาแล้ว ไอแบงค์มารับเที่ยงพอดี ดีนะที่ผมยังไม่ได้กินข้าวอะ....


แบงค์ : นท ไม่ใช้มีดกับซ้อมหรอ?(ถามแล้วมองมาที่ผมแบบอึ้งๆ ผมกินเคเอฟซีผมก็ใช้มือนั่นแหละครับ ใช้ซ้อมกับมีดอะไรนั่นไม่ถนัดเท่าไหร่แต่จะใช้มือข้างขวาเป็นส่วนมากนะครับเพราะผมเจ็บมือข้างซ้ายอยู่)
ผม : อืม กินไม่ถนัด มึงจะใช้ก็ใช้ไปเถอะ(ยิ้ม)
แบงค์ : ทำตัวไม่เหมือนที่กูคิดไว้เลยนะ(ยิ้มแล้วส่ายหัว)
ผม : ทำไม กูทำตัวยังไง(ถามอย่างสงสัย)
แบงค์ : มึงทำตัวสบายๆ ชิวๆ กูก็นึกว่าจะเรื่องมาก เอาแต่ใจ ต้องกินแต่ของดีๆ นี่อะไรตามใจกูไม่พอดูมึงกินดิ55(ดูมันจะดีใจไม่น้อยเลยละ)
ผม : หุบปากแล้วกินไป (พูดอย่างกวนๆแล้วก็กินกันไปครับ) เอ๊ะ! (ผมก็หามันบดในถาด)
แบงค์ : หาอะไร (ถามอย่างสงสัย)
ผม : ไม่มีมันบดหรอวะ(ถามอย่างสงสัย มันก็ส่ายหัว) กูอยากกินอ่า แบงค์ไปซื้อให้หน่อยน้า เอาตังกูไปซื้อก็ได้ มาล้วงเอานะมือเปื้อน(ยิ้มอ้อนๆ มันก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วก็ลุกไปซื้อให้ครับ)


ผมก็กินๆไปอย่างอร่อยเลยครับ สักพักไอแบงค์ก็มากับมันบดถ้วยใหญ่ รู้ใจจริงๆครับ กินไปจนอิ่มกันนั่นแหละครับ แน่นจริงๆ....


ผม : เฮ้อ! ไม่ไหวๆ (พูดอย่างเหนื่อยๆ กินจนเหนื่อย555)
แบงค์ : 5555 ปากมึงอะ(ผมก็หากระดาษทิชชู่ครับ ปรากฏว่าหมด) อยู่เฉยๆดิ้(มันเอื้อมเอากระดาษในมือมันมาเช็ดให้ครับ ผมอึ้งไปนิด เช็ดเสร็จมันก็ผละออกไปครับ)
ผม : อะ เอ่อ...กะ กูไปล้างมือแบบนึงนะ(มันก็พยักหน้า ผมก็รีบลุกไป ให้ตายสิ ผมรู้สึกเขินนะเนี่ยผมล้างมืออะไรเสร็จก็เดินกลับไปที่โต้ะครับ)
แบงค์ : ไง อยากกินไรอีก กูเลี้ยงเอง(ยิ้มหล่อ)
ผม : พอเลย ตากูเลี้ยงละ (พูดอย่างไม่ใส่ใจ) เอ้อ! บอกมาเลย ว่ามึงรู้ได้ไงว่ากูทำงานอยู่ร้านกาแฟ(ถามขึ้นมาเมื่อนึกขึ้นได้ มันชะงักไปนิด)
แบงค์ : กะ ก็ ก็กูไปเที่ยวแล้วเดินผ่านก็เห็นมึงไง ก็แค่นั้น(ทำท่าทางมีพิรุธ)
ผม : แน่หรอวะ(มองอย่างจับผิด) ช่างเถอะ ไม่ว่าจะยังไงก็เรื่องของมึงนิเนอะ(ยิ้มกวนๆ)
แบงค์ : มึงนี่มัน(ทำหน้าแบบเซ็งๆ)
ผม : ทำไมละ ก็มึงไม่อยากบอกไม่ใช่(ถามกลับอย่างกวนๆ)ไปไหนต่อหรือกลับเลย (ถามอย่างสงสัย)
แบงค์ : รีบกลับหรอวะ(ถามนิ่งๆ ผมก็ส่ายหน้า) งั้นดูหนัง ดูเสร็จกินติม กินติมเสร็จไปเดินเล่น เย็นๆไปกาดน้ามอกันไปหาไรกิน กินเสร็จจะพาขับรถเล่นกินลม เคมะ(ผมก็มองมันพูดแพลนแล้วทำหน้างงๆเล็กน้อยครับ)
ผม : มันคุ้นๆ มันเหมือน....เดทป่าววะ(เกาหัวอย่างสงสัย)
แบงค์ : คงงั้นมั้ง(พูดแล้วก็หันหน้าออกไปอีกทาง ผมอึ้งเลยครับ)
ผม : อะ เอ่อ...(ทำไมผมเขินละวะ โถ่! สงสัยผลพวงเก่าๆ ที่ผมเคยแอบชอบมันมั้ง ถ้าใครได้อ่านตอนเบสจะรู้เนอะ)
แบงค์ : ระ หรือมึงไม่อยากไปวะ(ถามอายๆ)
ผม : ปะ ไปก็ได้ ว่างๆอยู่นี่ ตอบแทนที่มึงช่วยกูด้วย(พูดแล้วยิ้มอ่อนๆ)
แบงค์ : อะ อืม(หน้ามันแดง?)
ผม : แบงค์(มันมองหน้าผมนิ่งๆ เก็บอาการนะมันนะ) มึงคิดอะไรอยู่(ถามแบบเกร็งๆ)
แบงค์ : มึงคิดยังไงกับกูเมื่อก่อน กูก็คิดกับมึงแบบนั้นแล้ววะ(ผมอึ้งไปนิด)
ผม : มึงเอาจริงหรอวะ(ถามอย่างไม่แน่ใจ)
แบงค์ : กะ ก็มึงเลิกกับแฟนมึงแล้วไม่ใช่หรอวะ แล้วพักหลังมามึงก็ดูไม่มีใคร ถะ ถ้ากู…(มันเขินหนักเลยครับ)
ผม : เฮ้อ! มันไม่สายไปหน่อยหรอวะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนมึงมาทำแบบนี้กูคงจะดีใจมากเลยนะ แต่ตอนนี้ถามว่ารู้สึกอะไรมั้ยตอบตามตรงนิดนึงวะ(มันยิ้ม) ก็คงจะผลพวงจากที่กูเคยรู้สึกกับมึงนั่นแหละ แต่ตอนนี้ยังไงกูก็มองมึงเป็นเพื่อนนะเว้ย ถ้ามึงจะทำไรคิดดีๆนา กูไม่อยากรับผิดชอบความรู้สึกใคร(พูดแบบไม่จริงจังนัก มันก็ยิ้ม บ้าไปแล้วมั้ง)
แบงค์ : ไม่รู้วะ กู...อย่างที่เคยบอกไปในห้องน้ำวันนั้น(โรแมนติกเนอะ ทุกคนยังจำได้ป่าวครับ ที่แบงค์มันจูบผมในห้องน้ำอะแล้วมันก็บอกเรื่องจดหมายอะครับ) กูยืนยัน และถึงมันจะสายไปก็ไม่เป็นไร กูผิดเอง ถ้ากูไม่อายเพื่อนในวันนั้น กูคงไม่ทำให้มึงเสียความรู้สึกหรอก(พูดแบบจริงจังและสบตา)
ผม : ไม่เป็นไรเหมือนกัน ถึงมันจะไม่เป็นอย่างที่มึงคิด กูบอกมึงไว้อย่างเลยนะ ไม่ว่าจะยังไงมึงก็คือเพื่อนกูแบงค์ (ยิ้ม มันก็ยิ้มบานเลยครับ)

หลายๆคนอาจจะดูว่ามันเกินความจำเป็นรึเปล่าที่ทำเหมือนให้ความหวัง สำหรับผมว่าไม่เลยครับ เรื่องแบบนี้มันอยู่ที่ใจ และผมไม่อยากเสียเพื่อนคนไหนไปเลย อย่างแบงค์มันก็เป็นเพื่อนผม แต่ด้วยความรู้สึกผมที่เปลี่ยนไปช่วงมอ1มันก็เลยทำให้เราห่างและก็ดูจะเกลียดกันไปบ้างแต่ผมกับมันก็เป็นเพื่อนกันอยู่ดีครับ ผมจะไม่ถือโทษโกรธอะไรมันเลยที่ ที่ผ่านมามันแกล้งผมอะ ผมไม่คิดมากหรอกครับ.....


แบงค์ : หึ! มึงมันเจ๋งกว่าที่กูคิดไว้อีกวะ(ยิ้มอย่างหล่อ)
ผม : งั้นพร้อมไปเดทยัง (ยิ้มเขินๆ มันก็พยักหน้าครับ)


เราก็ลุกแล้วก็ออกจากร้านไปกันครับ ไปเลือกหนังที่อยากดูซื้อตั๋วและก็ไปซื้อป๊อปคอร์นอะไรรอครับ ครั้งนี้ผมจ่ายนะให้มันออกอย่างเดียวได้ไงละ นั่งรอหน้าโรงสักพักก็ถึงเวลาเข้าก็เข้าไปครับ นั่งไปก็ดูไป หันไปคุยกันบ้างตามประสาครับ พอหนังเริ่มไปสักพัก เท่านั้นแหละครับ.....


ผม : เฮ้อ!(มันจับมือผมไง ผมมองมัน มันก็หันมายักคิ้วหล่อๆกวนๆให้ผม) มุขตื้นๆน่า(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
แบงค์ : กูก็อยากรู้ ว่ามุขตื้นๆของกูทำให้มึงหวั่นไหวมั้ย จุ้บ!(ไอแบงค์มันร้ายนะ!! มันจับมือผมยกขึ้นมาแล้วจุ้บที่หลังฝ่ามือผมครับ ร้ายกาจเกินไปครับ ร้อนผ่าวที่หน้าไปหมด ไอแบงค์มันเป็นนักเลงเพลย์บอยตัวอันตราย ผมได้ยินมาบ่อยๆว่าสาวมันเยอะแค่ได้ยินมานะครับ ผมก็ไม่เคยเห็น ผมว่ามันคงใช้มุขพวกนี้แหละครับ ผมเขินจริงๆนะนิ ผมหันไปมองจอเลยครับ ไม่สนมันแล้ว..)


เราดูหนังกันไป ไอแบงค์มันก็จับมือผมไว้ตลอด มีป้อนป๊อปคอร์นด้วยนะ ผมก็ต้องยอมรับมันอะครับ ไม่งั้นผมก็แพ้สิ และจะอ่อนไหวไม่ได้เด็ดขาด ผมรอพี่อ๊อฟอยู่นิ ให้ตายสิครับ นึกถึงพี่อ๊อฟแล้วจิตใจห่อเหี่ยวไม่น้อยเลยละ ดูหนังเสร็จก็พากันไปกินไอติมต่อครับ แต่ตอนเดินมันก็ปล่อยมือนะ เหมือนมันก็ยังเกร็งๆอายๆอะครับ ผมก็ดีละ ขืนทำแบบไอสิงโตละยุ่งเลย ไอชนิดที่จับมือตลอดเวลาอยู่ใกล้ไม่ห่างอะไรแบบนั้นอะครับ ไปกินไอติมก็สั่งมาครับ แล้วไอแบงค์ก็นั่งจ้องผมปานจะกลืนกิน ผมต้องหลบตามันตลอดอะครับ จนไอติมมาเสริฟก็คุยกันไปกินกันไป.....


ผม : ถามจริงเถอะ มึงใช้มุขนี่จีบสาวๆหรอวะ(ถามอย่างอายๆประเด็นคือผมไม่ใช่สาวๆไงแล้วผมเขินทำไม555)
แบงค์ : มั้ง สาวๆ? หมายความว่าไงวะ(ถามอย่างสงสัย)
ผม : กูได้ยินข่าวเรื่องมึงเยอะเลยนะ เป็นนักเลงไม่พอ ยังเป็นเพลย์บอย เป็นเสือล่าผู้หญิงอะไรทำนองนั้นอะ(มันก็หลุดขำออกมาเลยครับ)
แบงค์ : 555 ข่าวที่พวกเพื่อนๆกูสร้างขึ้นมาไงละ555 อีกอย่างพวกผู้หญิงพวกนั้นชอบอ้อนให้กูไปส่งบ้าน กูก็ไปส่งเค้าไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ คนอื่นที่มองก็เลยคิดว่าจริงแหละมั้ง55(มันจะตลกอะไรขนาดนั้น) กูยังเวอร์จิ้นไม่ต้องห่วง ถ้ามึงอยากได้กูให้มึงเลยละ….
ผม : แค่กๆๆๆ! (ถึงกับสำลักออกมาครับ) มะ มึงพูดบ้าอะไรเนี่ย!(พูดกดเสียงแบบอายๆ)
แบงค์ : เอ้าก็กูไม่เคยจริงๆนะ ถึงกูจะนักเลง แต่กูก็ไม่กล้าเอาใครหรอก เอาผู้หญิงกูก็กลัวท้อง เอากับผู้ชายกูก็ไม่รู้จะเอาใครแถมยังรู้สึกแปลกๆรู้สึกหยะแหยงด้วย แต่แปลกมีมึงคนเดียวเนี่ยแหละที่กูสนใจอะ(เอิ่ม!)
ผม : น้ำเน่าสัสๆ (พูดแล้วก็ตักไอติมเข้าปากครับ) กูจะบอกอะไรให้ฟังนะ มึงแค่สับสนแค่นั้นแหละ แสดงว่ากูแค่ทำอะไรถูกใจมึง มึงก็เลยปลื้มกู ประมาณเพื่อนสนิทและมั้ง มึงอะคิดไปเองละ มึงไม่ได้ชอบกูหรอกน่า( พูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วก็เลียช้อนไอติม)
แบงค์ : คิดดีๆ มึงทำอะไรให้กูถูกใจ(พูดแล้วมองผมแบบเอือมๆ)
ผม : กูชอบด่ามึงไง ซึ่งไม่มีใครกล้าด่ามึงต่อหน้าหรอก เพราะมึงมันนักเลง ใครพูดอะไรไม่พอใจมึงก็ไปตีเค้าอะ(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
แบงค์ : ไม่ใช่ละสัส เค้าด่ากูกันทั่วโรงเรียนเลยมั้ย (ผมถึงกับหลุดขำออกมาครับ)
ผม : 555 รู้ตัวด้วยหรอวะ555(ตลกจริงๆอะครับ)
แบงค์ : ไม่รู้วะ กูไม่รู้ แต่กูมั่นใจวะ(พูดแบบจริงจัง)
ผม : ไม่อายแล้วหรอวะทำแบบนี้อะ (ถามอย่างไม่ใส่ใจ)
แบงค์ : อายอะไร(ถามอย่างสงสัย)
ผม : อายที่มากินข้าวกับกูสองคน อายมะตอนเช็ดปากให้กูอะ แล้วอายมั้ยที่จับมือกูในโรงหนังอะ แถมนี่ยังมากินไอติมกับกูอีก คนมองเยอะแยะนะ(ถามมันแบบไม่จริงจังนัก)
แบงค์ : ไม่อายวะ เขินมึงมากกว่า(พูดแบบเขินๆ ไอบ้าเอ้ย! ทุกเม็ด ถ้ายืนอยู่ผมคงเข่าอ่อนแล้วนะเนี่ย)
ผม : ไอบ้า!(พูดแล้วตักไอติมกินต่อครับ)


ผมก็กินไปฟังมันหยอดไปครับ มุขเสี่ยวๆเริ่มมาก็ปล่อยมันไปครับ จนกินเสร็จก็ไปเดินเล่นกันครับ เดินดูนั่นดูนี่ไปทั่ว เหนื่อยก็นั่งพักกันก่อนครับ.....


ผม : เฮ้อ!(นั่งลงอย่างเหนื่อยๆ)
แบงค์ : กูขอโทษนะ (ผมก็หันไปมองนิ่งๆ) ขอโทษทีตอนนั้นนั้นพูดไม่ดีและทำไม่ดีกับมึง แถมยังปล่อยให้เพื่อนเขียนจดหมายแบบนั้นไปด่ามึงอีกอะ แล้วก็ขอโทษที่ชอบแกล้งมึงทุกครั้งที่เจอ ขอโทษจริงๆนะ(พูดอย่างจริงจัง)
ผม : ถ้ากูไม่ยกโทษให้มึงจะทำไงอะ(ถามนิ่งๆ)
แบงค์ : ไม่รู้วะ แต่ถ้ากูเป็นมึงกูก็คงไม่ยกโทษให้หรอก(ผมก็มองมันอย่างสงสัย) ตอนนั้นมึงคงเสียความรู้สึกมากเลยใช่ป่าววะ(พระเอกเหลือเกิน)


ผม : จุกมากกว่าวะ กูไม่ได้ร้องไห้ กูไม่ได้คิดอะไรมาก ขอบคุณมึงสะอีกที่ปฏิเสธกูตั้งแต่ยังไม่เริ่มอะ(ยิ้ม มันก็งงๆ) มันเจ็บน้อยกว่าไง มึงมันไม่รู้อะไร เห็นกูแบบนี้อะ คนที่คบกูอะมีแต่เบื่อแล้วก็ทิ้งกูไปทั้งนั้นแหละ กูดีใจที่มึงปฏิเสธกูในวันนั้น เพราะมันทำให้กูเจ็บน้อยลง นี่แหละที่กูขอบคุณมึง(หันไปยิ้ม มันก็มองผมนิ่งๆ)


แบงค์ : รู้อะไรมั้ย เรื่องรักของมึงอะ กูรู้เรื่องหมดเลยนะ ทั้งไอพี่ไอซ์ แล้วก็ไอพี่อ๊อฟและก็ไอเด็กกางน้ำเงินโรงเรียน...นั่นอะ(ดีไม่มีไอเบสแล้วก็คนอื่นอีกไม่งั้นก็คงคาวไปมากกว่านี้55) เค้าพูดกันเต็มไปหมด กูไม่เคยสงสารมึงวะ แต่กูเห็นใจมึงนะ มึงเข้มแข็งจริงๆ (จับไหล่ผม)


ผม : นั่นสิ กูทนได้ไงวะ แต่ละเรื่องแม่งหนักชิป (หันไปยิ้มให้มัน)


แบงค์ : นี่ละมั้งกูถึงชอบมึงอะ กูชอบคนเข้มแข็ง กูไม่ชอบคนอ่อนแอ กูไม่ชอบปกป้องใคร กูชอบให้คนที่กูรักปกป้องตัวเองได้ เพราะใครๆก็รู้ว่าแฟนตัวไม่ได้ติดกันหรอก ละ..อุ้บ...


ผม : เลิกพูดได้แล้วน่า มึงนี่น้ำเน่าจริงๆ กูไม่ได้เลี่ยนหรอกนะ แต่ไอสิ่งที่กูเจอมันไม่ใช่เรื่องที่กูอยากเจอสักหน่อย(ปล่อยมืออกจากปากมัน) ชอบกูเพราะกูเข้มแข็ง? แค่นั้น?(ถามอย่างสงสัย)


แบงค์ : เปล่า ชอบที่มึงขี้อ้อนแล้วก็ทำหน้าโง่เวลาเรียนอะไรแล้วไม่เข้าใจ(ผมเกาหัวแล้วทำหน้ามุ่ยเลยครับ) จำได้ป่ะตอนปรับพื้นฐานที่มึงนั่งข้างกูอะ คนอะไรจะโง่ขนาดนั้น555 แค่เลขง่ายๆมึงยังคิดไม่ได้เลยอะ555(เอิ่ม!) คิดแล้วกูขำ คือมึงทำท่าอ้อนๆทำหน้าโง่ๆ จนบางทีกูก็หลุดยิ้มนะ(ผมเบะปากใส่มันเลยครับ)


ผม : มึงไม่ต้องมาพูดจาดี ถ้าชอบกูจริงคงไม่หนีไม่หลบหน้ากูหรอก เจอหน้ากูทำอย่างกับกูไม่มีตัวตน แถมพอกูคุยด้วยทำอย่างกับไม่อยากคุยอีก(พูดแบบนอยๆ ว่าแต่จะรำรึกกันเพื่ออะไรตอนนี้555)


แบงค์ : ไอห่า ดูมึงอ่อยกูด้วยออกหน้าออกตาขนาดนั้นไม่พอ พอเจอแล้วคุยกับมึง มึงก็ชอบจับแขนจับไหล่อย่างนั้นอย่างนี้อะ ใจกูสั่นไปหมด แถมตอนนั้นกูก็ยังอายด้วยแหละ อีกอย่างไม่คิดจะชอบผู้ชายหรอกวะ พอลองมองผู้ชายคนอื่นแม่งไม่โอเควะ กูกลัว55(ผมก็หลุดหัวเราะกับมัน) อีกอย่างยิ่งไอเรื่องของมึงที่กูได้ยินมามันยิ่งทำให้ชัดเจนวะ มึงแม่งสเป็คกูเลย(เอิ่ม ไม่ใช่ละมั้ง)


ผม : มึงแม่งตรงประเด็นไปละ กูเริ่มจะอึดอัดละนะ(พูดอย่างไม่จริงจังนัก)
แบงค์ : จริงนะ(ยิ้ม)
ผม : เป็นเพื่อนกันเนี่ยแหละ ยาวกว่าคบแบบอื่นอีก(พูดแบบจริงจัง)


แบงค์ : แต่เอากันไม่ได้นะเว้ย จูบก็ไม่ได้ หอมแก้มก็ไม่ได้ จับมือเดินด้วยกันก็ไม่ได้นะเว้ย หนุงหนิงก็ไม่นะเว้ย(ไอเปรตนี่ ดูมันคิด)


ผม : มึงนี่มันเกินไปจริงๆอะ(ส่ายหัวอย่างเอือมระอา) จริงๆก็ทำได้นะ เพื่อนกูก็หอมแก้มกู จับมือกู อย่างวันนี้กูกับมึงยังมาเที่ยวกันได้เลย(ยิ้ม มันก็มองเซ็งๆ)


แบงค์ : และเรื่องเอากับจูบละ(คิดจะเอาอย่างเดียวเลยนะมึง)


ผม : จะเอาอย่างเดียวละนะไอห่า! เอางี้มะ วันไนท์แสตนด์อะ กูให้ได้นะ คืนเดียวแล้วแยกย้ายอะ ถ้ามึงต้องการแค่เรื่องแบบนั้นอะ(พูดติดตลกไป มันทำหน้าจริงจังครับ)


แบงค์ : มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นหรอวะ(ทำหน้านิ่งๆ เริ่มน่ากลัวละ) ถ้ากูจะทำแบบนั้นไม่ต้องเป็นมึงก็ได้หรอกไอนท กูไม่เสียเวลามากับมึงหรอกสัส!(พูดแบบไม่พอใจมากกกก แต่มัน...ตรงดีจริงๆ)


ผม : ขะ ขอโทษๆ กะ กูแค่พูดไป เพราะเห็นมึงจะเอาอย่างเดียวอะ อย่าโกรธกูนะมึง(จับมือมันครับ มันก็ดึงมือกลับไป)
แบงค์ : กูโกรธจริงๆไอนท ทำไมถึงคิดแบบนั้นวะ กูก็บอกอยู่ ถ้าคิดแบบนั้นมึงไม่จำเป็นหรอกสัส เด็กตุ้ดเยอะแยะกูแค่ยิ้มให้แม่งก็เดินตามมาแล้วมั้ย(พูดแบบติดจะน้อยใจไป ไอนี่มันอะไรเนี่ย)


ผม : พอเถอะ หยุดพูดเถอะกูเริ่มรับไม่ได้ละสัส โอเคๆยอมละๆ จะเอาไงไปไหนต่อไปเลยครับ ผมยอมแล้วๆ(พูดอย่างอ้อนๆ มันก็อมยิ้มนิดหน่อย ไอนี่มันตรงไปป่าววะ บอกสิ่งที่ต้องการหมดเลยหรอ)


แบงค์ : ที่กูพูดเพราะกูจริงจังจริงๆนะนท ไม่ใช่แค่เรื่องเอานะ มันก็หลายเรื่องอะ บลาๆๆ(เฮ้อ ปวดประสาท เอาๆๆๆและเอาครับ ให้ตายสิ โถ่!)


ผมก็ง้อแล้วก็ฟังการปฏิบัติเป็นแฟนในมุมมองของมันครับ ก็ฟังมันสะหน่อยแล้วกัน ไหนๆก็ไหนๆละครับ มันดูจะจริงจังแปลกๆ ผมก็ไม่เคยคุยกับมันในเบื้องลึกแบบนี้ได้คุยแล้วก็รู้สึกแปลกดีไม่เหมือนใครดีครับ555 จนมันระบายเสร็จก็พากันไปกาดหน้ามอตามแพลนของมันนั่นแหละครับ ไปก็ไปเดินเล่นดูของดูไรเรื่อยเปื่อยไปครับ เดินเล่นเสร็จก็พาไปนั่งรถเล่นครับ จนมาถึงสะพาน...เป็นสะพานที่มีวัยรุ่นมานั่งกินลมชมวิวกันเยอะๆอะครับ ก็จอดแล้วก็ไปเดินเล่นกันครับ พอเมื่อยก็หาที่ว่างๆนั่งกัน.......


แบงค์ : สนุกป่าววะวันนี้อะ(ผมก็พยักหน้าแล้วก็ยิ้มครับ)
ผม : สนุกดิ ได้รู้อะไรเกี่ยวกับมึงเยอะขึ้น(ยิ้ม มันก็อมยิ้ม)
แบงค์ : กูพามึงมาเที่ยวบ่อยๆได้มั้ยวะ อยู่กับมึงแล้ว...สบายใจดีวะ(พูดแบบเขินๆ)
ผม : ได้ดิ ได้เสมอเลย ยังไงมึงก็เพื่อนกูนะ (ยิ้ม มันก็ยิ้ม)


เราก็คุยอะไรกันไปสักพัก แม่มันโทรให้ซื้อของเข้าไปให้ครับ ก็พากันไปซื้อ มันไปซื้อ หลอดไฟครับ ก็ไปซื้อแล้วก็เอาไปให้แม่มันก่อนตอนแรกผมบอกจะขึ้นรถกลับเองเพราะมันจะได้กลับเลยมันก็ไม่ยอมครับ บอกจะไปส่งผมให้ได้ไปก็ไปครับ ก็ขี่รถไปไม่นานก็ถึงอยู่ในเมืองเนี่ยแหละครับ บ้านมันเป็นร้านขายของชำ ร้านใหญ่สะด้วย มีคนงานอะไรด้วยแหละ ผมก็แอบเกร็งนิดๆไม่รู้จักใครเลยก็ไหว้ทุกคนตามมารยาทที่ดีอะครับ.....


แบงค์ : แม่ นี่นทเพื่อนน้องเอง(แหม่ๆ สรรพนามเรียกตัวเองน่ารักสะไม่มีนะเนี่ย)
ผม : สวัสดีอีกครั้งครับแม่(แม่ก็ยิ้มให้ผม)
แม่แบงค์ : เพื่อนคนไหนเนี่ยลูก แม่ไม่เคยเห็นเลย ดูไม่เหมือนในกลุ่มเพื่อนจิ๊กโก๋ของลูกเลยนะ(ผมถึงกับหลุดขำครับ)
แบงค์ : แม่อ้า!(5555 ทำเสียงอ้อนแล้วก็เข้าไปกอดแม่ งุ้งงิ้งจริงๆครับ)
แม่แบงค์ : ก็มันจริงนิ ดูด้วยน่ารักเชียวหนูคนนี้อะ(ผมก็เขินไปหน่อย) ไม่เหมือนเพื่อนในแก๊งค์ลูกแต่ละคนอย่างกับโจร(ผมถึงกับหลุดขำออกมาเลยครับ)


แม่มันก็เผามันด่ามันให้ผมฟังผมก็ขำไปครับ เป็นแม่ลูกอลเวง555 น่ารักจริงๆไม่นานไอแบงค์ก็พาผมไปนั่งเล่นในห้องนอนมันครับ ห้องนอนผู้ชายจริงๆครับ ทั้งรก ทั้งมีกลิ่นอับนิดๆ คือเสื้อผ้ากองระเกะระกะหนักเลยครับ ผมนึกว่าจะมีแต่เพื่อนผมสามคนที่เป็น ก็ไอวิวไอมินไอนัทไง ห้องนอนไม่ต่างจากไอแบงค์เลยครับ รกและสกปรกสุดยอด555....


ผม : นี่ห้องคนนอนได้แน่หรอวะ(ถามอย่างอึ้งๆ)
แบงค์ : นอนได้สิวะ ไปล้างเท้าก่อนขึ้นเตียงกูด้วยนะ(แหน่ะ! มีรักษาความสะอาดครับไม่ทันละมั้ย ก็ตามๆมันไปอะครับ)


ผมก็ไปล้างเท้าเห็นมันเปิดคอมทำไรไม่รู้คอมมันอยู่ติดกับเตียงนั่นแหละครับ แล้วผมก็เดินสำรวจห้องมัน มีแต่รูปนักร้องแปะเต็มไปหมด มีนวม มีอะไรต่อมิอะไรทั้งห้อยไว้ แล้วก็กองไว้ คือรกอะครับ ยังไม่รวมเสื้อผ้าของมันที่กองอยู่กับโต้ะเล็กๆและเก้าอี้ อะไรไม่รู้ครับ หนักเลยละ.....


ผม : แบงค์ มันก็ค่อนข้างดึกแล้วนะ กูมาอยู่แบบนี้แม่มึงจะว่าเอารึเปล่า(ถามอย่างเกรงใจ)
แบงค์ : ไม่เป็นไร แปปเดียวเดี๋ยวกูคุยกับเพื่อนแปป(ผมก็พยักหน้าแล้วส่องไปทางระเบียงห้องมันครับ โอ้โห ระเบียงห้องมันกว้างใช่ย่อยเลยละ รู้สึกจะเอาไว้ต้อนรับเพื่อนเพราะมีแต่แก้วเอย กีต้า อะไรต่างๆสำหรับต้อนรับเพื่อนๆอะครับ)


ผมก็นั่งนอนรอบนเตียงมันแหละครับ สักพักมันก็มานั่งข้างผม แล้วทำท่าเขินๆ ผมก็มองมันแปลกๆแล้วลุกขึ้นมานั่งมองมัน.....


ผม : ให้กูช่วยทำความสะอาดมั้ย คิดถูกๆ(ถามแล้วมองรอบๆห้อง)
แบงค์ : ไม่อ่ะ ห้ามยุ่งนะเว้ย (พูดอย่างหวง)
ผม : อืมๆ ไม่กลัวสาวๆมาเห็นแล้วรับไม่ได้หรอวะ(ถามอย่างไม่ใส่ใจ)
แบงค์ : แล้วมึงเห็นแล้วว่าไงอะ(ถามผมอย่างสนใจ)
ผม : งั้นๆวะ ห้องไอวิวรกกว่าห้องมึงอีก แต่ที่กูบอกกูแค่เป็นห่วงสุขภาพมึงนะเว้ย ฝุ่นเอยอะไรเอย แถมอาจจะมีแมลงสาปด้วยนะ(พูดอย่างกังวล)
แบงค์ : มึงนี่จะใจดีไปแล้วนะ(ยิ้ม) มาบ้านคนที่แอบชอบรู้สึกยังไงบ้างครับ(เอากำปั้นยื่นมาตรงปากผมทำเหมือนสัมภาสเอาไมค์มาจ่อปากอ่ะครับ)
ผม : รู้สึกตื่นเต้นครับ (ยิ้ม มันยิ้มบานเลยครับ) แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงดีใจกว่านี้(ยักคิ้วกวนๆ)


แบงค์ : โถ่! เสียบรรยากาศหมด!(พูดอย่างหัวเสีย ผมก็มองไปที่จอคอมมันครับ เป็นแชทเฟส คุยกับเพื่อนมัน เห็นเนื้อหาที่มันคุยแล้วเหนื่อยใจ มันถามเพื่อนมันว่าถ้าอยู่กับคนที่ชอบแล้วอยากจะจู่จุ้บต้องทำไง ดูมันนะครับ) มองไรวะ!(แล้วมันก็ลุกไปปิดคอมครับ)


ผม : มึงจะทำอะไรไอแบงค์ จะเผด็จศึกกูหรอ(ถามนิ่งๆ)
แบงค์ : ทำไม กลัว?(ถามกวนๆแล้วยักคิ้ว)


ผม : ป่าวกูจะได้โทรไปบอกเฮียว่าจะค้างกับมึง แล้วกูก็จะเริ่มวันไนท์แสตนด์ มันจะได้จบๆไป(พูดกวนๆ เพราะมันทำท่าเหมือนจะเอาจริง มันถึงกับเซ็งครับที่ผมพูดแบบนั้นไป)


แบงค์ : ถึงจะเป็นเรื่องเมื่อก่อนก็เถอะ แต่ตอนนี้ก็มีแต่คนชอบกูนะนท กูอ่อยมึงขนาดนี้แล้วนะเนี่ย!(พูดอย่างน้อยใจ)
ผม : หล่อกว่ามึงกูก็ได้มาแล้วมั้ย กูจำเป็นต้องแคร์มั้ยครับ!(พูดประชดอย่างเซ็งๆ)
แบงค์ : เฮ้อ!(ล้มตัวนอนลงไปครับ) ไม่คิดว่ะ ว่าจะได้พามึงมาที่บ้านกู(พูดอย่างภูมิใจ)


ผม : งั้น พรึ่บ!(ผมขึ้นคร่อมตัวมัน นั่งทับเป้ามันนั่นแหละ แล้วโน้มหน้าไปใกล้ๆมัน) มึงต้องการอะไรละตอนนี้อะ(ถามแบบจมูกชนกันเลยครับ ใกล้มาก)…….


แบงค์ : .......นะ นท......มึงกำลังทำกูหัวใจจะวายนะเนี่ย(ผมก็เอามือลูบที่อกข้างซ้ายมันครับ ใจเต้นอย่างกับมันจะระเบิดออกมอะ)


ผม : หึ!(ผมก็เอาปากไปประกบกับปากมันเลยครับ มันก็หลับตาเคลิ้มเลยครับ)


เราบดริมฝีปากกันอยู่อย่างนั้นสักพักมันก็เอาลิ้นมาดุนปากผม ผมก็เปิดปากรับลิ้นมันครับ มือมันเริ่มเลื่อยไปมา ตามเอวผมแล้วครับ ลิ้นเราก็หยอกล้อกันอย่างเมามันส์เลยครับ ไอแบงค์ช่ำชองมากจริงๆครับ ลิ้นผมแทบหลุด555 มันเล่นสะจนผมอ่อนระทวยเลยอะให้ตายสิครับ อารมณ์ขึ้น ผมก็เป็นฝ่ายถอยออกมาครับ......


ผม : อะ เอ่อ(เช็ดปากลวกๆ มันก็ลุกขึ้นมาครับ ผมเดาว่าอารมณ์มันก็มาไม่ต่างจากผมแล้วครับตอนนี้ จริงๆก็เห็นว่ามันอยากกจูบก็เลยสงเคาระห์ แต่นี่เหมือนจะเตลิดไปหน่อยครับ)


หมับ! พรึ่บ! มันจับผมนอนลงเตียงแล้วก็คร่อมตัวผมไว้ครับ ผมตกใจไปนิด มันก็เอามือข้างขวาลูบตั้งแต่อกผมลงไปเรื่อยๆแล้วก็จับเข้าที่เป้าผมครับ ผมก็ไม่ขัดขืนอะไร......


แบงค์ : มึงก็มีอารมณ์แล้วนี่หว่า(ทำเสียงทะเล้น)
ผม : แล้วจะทำไม มึงก็มี!(ผมก็เอามือข้างขวาลูบเข้าที่เป้ามันครับ แข็งโป้ก!)


มันก็เหมือนจะรู้ว่ามือผมเจ็บอยู่มันก็ระวังไม่ให้โดนมือซ้ายผมครับ ช่างถนุดถนอมผมดีจริงๆ ผมก็ยิ้มครับ เราก็ลูบเป้าของกันและกันไปครับ......


ผม : กูจะช่วยมึงแต่.....กูไม่ทำ โอเคมั้ย(มันก็ทำหน้ามุ่ยนิดหน่อย) วะ วันนี้กูไม่พร้อม...จริงๆ จะทำมั้ย!(ถามอย่างหัวเสีย)
แบงค์ : กะ ก็ยังดีวะ(พูดอย่างยอมๆ)


ผมก็เอาแขนทั้งสองคล้องคอมันให้มันโน้มมาจูบกับผมครับ ตอนนี้ตัวมันล้มนอนทับผมแล้วผมก็พลิกตัวไปนอนทับมันครับ ปากก็ไม่แยกออกจากกันผมก็ลูบๆคลำๆของมันอยู่อย่างนั้นแหละครับ จนสักพักผมก็ผละออกมาแล้วก็ลุกขึ้นนั่งดีๆ.......


ผม : ถะ ถอดกางเกงออกสิ(มันรีบเลยครับ เอิ่ม! ไม่ค่อยเท่าไหร่เลยนะครับ)


ผมต้องหันหน้าหนีนิดหน่อยเพราะความเขินอายครับ มันถอดออกหมดแล้วนอนลงเหมือนเดิมพร้อมกับกางขาออกผมก็เขยิบตัวเข้าไปนั่งนั่งตรงหว่างขามัน ผมก็หลับตาทำใจแปปนึงแล้วก็หันกลับมาครับ แท่งของมันคือดูทรงสวยขนน้อยและขาวมาก ไอแบงค์ดูจะอายมากมายอะครับ จ้องผมตาเยิ้มเลยอะผมก็ค่อยๆเอามือไปจับแท่งของมันที่แข็งโด่รออยู่แล้ว....


แกรก!.......


“เห้ย!”

ผม / แบงค์ : เห้ย! (ผมถอยห่างจากแบงค์ทันที แทบหงายหลังตกเตียงอะ)
แบงค์ : ไอบอส มึงจะเข้ามาทำไมไม่เคาะไม่เหี้ยอะไรเลยวะ!(พูดอย่างอารมณ์เสีย แล้วเอาผ้าห่มปิดไอจ้อนมันไว้ครับ ผมทำหน้าไม่ถูกเลยละ)
บอส : มึงทำเหี้ยไรกัน! (ถามอย่างตกใจแล้วก็ปิดประตูห้องแล้วเดินเข้ามาครับ)
แบงค์ : เสือก เรื่องของกู ออกไป! ไป!(ไล่อย่างไม่พอใจ)
บอส : แล้วไอนี่ใครเนี่ย กูไม่เคยเห็นวะ!(ถามอย่างสงสัย) คู่ขามึงหรอวะ(ถามแล้วมองกวนๆ เดาว่าน่าจะน้องไอแบงค์เพราะดูจากลักษณะตัวอะไรแล้ว)
แบงค์ : มึงอยากให้กูกระทืบมึงก่อนค่อยออกไปใช่มั้ย!(พูดเสียงดังอย่างไม่พอใจมาก)
บอส : อะไรว้า! ให้กูดูด้วยก็ไม่ได้!(พูดอย่างอารมณ์เสียแล้วก็เดินออกไปครับ ผมหัวใจจะวายครับ ทั้งอายทั้งอะไรต่อมิอะไร)
ผม : กะ กูจะกลับบ้าน (พูดแบบตื่นๆ มันน่าเกลียดไปมั้ยเนี่ย โว้ะ ไม่น่าเลยวะ)
แบงค์ : เออๆ กูก็หมดอารมณ์ละสัส ไอน้องเหี้ย!เอ้ย!(สบถออกมาอย่างหัวเสีย ผมสะดุ้งไปนิดครับ)


มันก็ลุกมาใส่กางเกงอะไรแล้วก็พากันลงไปข้างล่างครับ ผมลาแม่มันนิดหน่อยก็เดินออกไป ผมก็กลัวว่าน้องมันจะเอาไปบอกแม่มันป่าววะ ซวยละสิ โถ่! เราก็เดินไปจนถึงที่จอดรถครับ.....


ผม : แบงค์ น้องมึงรับได้หรอวะ แล้วมันจะเอาไปบอกกแม่มึงมั้ย(ถามอย่างเป็นห่วง)
แบงค์ : มันไม่มีทางเอาไปบอกหรอก เพราะเรื่องของมันหนักกว่ากูอีก ไม่ต้องกลัวว่าจะเสียหายหรอกน่า(พูดอย่างไม่พอใจดูมันสิ)
ผม : ไอสัส กูไม่ได้กลัวว่ากูจะเสียหาย เพราะกูมันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว กูกลัวมึงนั่นแหละจะเสียหาย เข้าใจมั้ย กูกลัวว่าแม่มึงรับไม่ได้แล้วมึงจะซวยเอาอะ(พูดอย่างกังวล)
แบงค์ : หึ! มึงนี่แปลกวะ (ยิ้มบาน คืออะไร มันท่าทางจะประสาทนะนิ โวะ)


ผมไม่สนแล้วครับ ก็ขึ้นรถซ้อนมันมันก็พาผมกลับไปส่งที่ร้านเฮียครับ นี่ก็ยังไม่ดึกมาก พอถึงมันก็พร่ำเพ้อพรรณนาๆของมันนั่นแหละครับผมก็ลงมาจากรถ แล้วผมก็ฟังมันเพ้อไปนั่นแหละ.....


แบงค์ : เรื่องแม่กูเค้าไม่อะไรหรอก ส่วนเรื่องน้องกูอะก็ไม่ต้องคิดมากหรอก กูไม่เสียหายหรอกน่า(ยิ้มเขิน)
ผม : ปากดีนะมึงนะ (พูดอย่างโมโห)
แบงค์ : โอเคๆ ขอโทษๆ กูไม่แซวแล้วๆ(ยิ้ม) เออ จากนี้รับโทรศัพท์ตอบข้อความกูด้วยนะ เพราะกูติดใจมึงไป100%แล้ว (เอิ่ม ผมได้แต่ยืนกรอกตาอะครับ) เอาหูมานี่ดิ้ (ผมกูยื่นหน้าไปใกล้ๆมันแล้วเงียหูไปทางปากมันครับ)….


หมับ! ฟอดดดดด! จุ้บ! มันล็อคคอผมแล้วก็หอมแก้มอย่างแรงเลยครับ แถมยังจุ้บเหม่งผมอีก ผมรีบดันมันออกเลยครับ แล้วมองซ้ายขวา ดีนะไม่ใช่หน้าร้านอะ ผมให้มันมาจอดข้างๆที่จอดรถไงครับ ดีไม่มีใครเห็น......


ผม : เล่นเหี้ยไรเนี่ย เดี๋ยวใครเห็นจะยุ่งนะเว้ย!(พูดอย่างกังวล แล้วเขกกบาลมันทีนึงครับ มันก็ยิ้มกวนๆ)
แบงค์ : ไปละ แล้วเจอกันนะจ้ะ ว่าที่...เมียของกู(ผมตาค้างเลยครับ)
ผม : ไอเหี้ย!....(ไปแล้วครับ แม่งโครตร้ายอะ)


ผมก็ส่ายหัวให้กับความบ้าบอของมันครับ เกินไปจริงๆ ผมกำลังจะเดินเข้าร้าน แต่สายตาผมเหลือบไปเห็น.....


เนื้อเรื่องก็ดำเนินมาใกล้จะจบแล้วนะครับ ขนาดผมเอามาลงผมยังใจหายเลย555 ตอนผมอ่านจบผมใจหายอยู่นานเลยล่ะ เพราะชอบเรื่องนี้มากกกก(อ้อ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของผมนะครับ เผื่อใครยังไม่รู้) ยังไงต้องขออนุญาตพี่เจ้าของเรื่องอีกครั้งนะครับที่นำเรื่องของพี่มาลง^^  อีกไม่กี่ตอนแล้วเนอะ รอติดตามต่อไปนะครับ^^

Deza2534

รอติดตามนะครับ^^ สนุกมากๆทุกตอนเลย

Tedap

ขอบใจมากนะ

carin2

หมั่นไส้พี่อ๊อฟอะ

Julio

ยังไม่อยากให้จบง่ายๆ เลย อยากอ่านไปเรื่อยๆ แบบนี้ทุกๆ วัน

jumboa

ขอบคุณ​ครับ.

Jonsun

ยังไม่อยากให้จบเลยอ้ะ ถ้าจบก็ไม่มีอะไรให้อ่านแล้ว ขอให้100ตอนก่อนน้ะ เราชอบมาก

minone

รอลุ้น​ตอน​ต่อไป​นะ​คับ​

ssangsak

รอนะครับ

ton_gori

อ่านดู ผมเชื่อว่าพี่อ๊อฟ ต้องเอาชนะใจป๊ะกะพี่โน๊ตได้แน่ๆ เลย ถึงจะแอบเซ็งพี่อ๊อฟมาหลายตอน แต่เชื่อว่าต้องสมหวังแน่

ปล. นทยังไม่ได้เล่าเรื่องพี่ดินพี่ไฟให้พี่อ๊อฟรู้เลยนิ คงไม่มีดราม่าหนักๆนะ