รุ่นพี่ที่รัก 55 (By P'not) CP

thanong

ต่อนะครับ.....


ปอ : ไงมึง ยังไม่ดีกันอีกหรอ?(ถามอย่างสงสัย ผมก็ทำหน้างอแล้วก็นั่งข้างมัน)
มิน : เอาน่ามึง ว่าแต่งอลกันเรื่องไรวะ?(ถามอย่างอยากรู้ ก็มีปอคนเดียวที่รู้อะครับว่าพี่อ๊อฟโกรธผมเรื่องอะไร)
ผม : เฮ้อ! (ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย)


พวกมันก็ทั้งรัวคำถาม ทั้งบังคับให้ผมบอก ผมก็มองหน้าพวกมันนิ่งๆไม่ตอบอะไร ปอก็ช่วยตอบบ้างอะ ผมจะทำยังไงดี จะทำยังไงให้พี่อ๊อฟหายโกรธผม ผมรู้ว่าที่ทำมันผิด ผิดมาก แต่จะให้ทำไงละ เลิกคบกับไอสิงโตแม้แต่เพื่อนก็ไม่ได้เป็นอะนะ? มันใช่มั้ยละ? แล้วพี่อ๊อฟจะเป็นแบบนี้อีกนานมั้ย? หรือว่าเค้าเบื่อ รำคานผมแล้ว? หรือที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะรอผมบอกเลิก? รึเปล่า? ผมก็คิดไปต่างๆนาๆอะครับ ยอมรับว่าเครียดมากกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น และพี่อ๊อฟก็เหมือนสร้างระยะห่างระหว่างผมกับมัน เฮ้อ! เครียด จนขึ้นเรียนก็เรียนไปครับ เรียนไม่รู้เรื่องเลยเอาจริง บอกตรงๆรู้สึกผิดมาก แต่ก็อย่างว่าอะเนอะ ความผิดบางอย่างแค่คำขอโทษก็ไม่ได้หรอกครับ จริงมั๊ย? เรียนกันไปจนพักเที่ยงผมก็ไปหาไรกินที่โรงอาหาร วันนี้ผมแยกกับเพื่อนๆซื้อข้าวไปนั่งกินกับพี่อ๊อฟ พวกมันก็เข้าใจกันดีครับ ผมก็แยกตัวเดินไปหาพี่อ๊อฟพอไปถึงก็เหมือนเดิม พี่อ๊อฟก็นั่งกับเพื่อนๆมัน ผมก็ทักทายเพื่อนๆมัน แล้วก็ขอนั่งด้วยคน พี่กรที่นั่งข้างพี่อ๊อฟก็เขยิบให้ผมเข้าไปนั่งแทรกครับ ระหว่างกินก็ได้มีการพูดคุยกันมากมาย ผมก็หันไปมองทางพี่อ๊อฟบ่อยๆมันก็ไม่ได้สนใจอะไรผมเลยอะ เอาแต่นั่งเงียบ ก้มหน้ากินข้าว ผมเห็นแล้วน้อยใจจัง แต่ทำไงได้ละเนอะ เป็นคนผิดนิ พวกพี่โอมก็ชวนผมพูดเยอะแยะไปหมด พี่อ๊อฟก็เงียบเกินอะ จนกินกันเสร็จ วันนี้พี่อ๊อฟนั่งรอนะ มันไม่ลุกไปก่อนเหมือนเมื่อวาน......


พี่อ๊อฟ : กินยาด้วย(พูดนิ่งๆ)


ผมก็หันไปยิ้มให้มันอย่างดีใจแล้วก็หยิบยาขึ้นมากิน แม่เตรียมยัดใส่กระเป๋ากันผมลืมให้เลยไง พอผมกินเสร็จมันก็ลุกเอาจานไปเก็บเลย รวมถึงจานของผมด้วยนะที่มันถือไป พวกพี่โอมก็มองผมแล้วยิ้มแห้งๆและก็เดินตามพี่อ๊อฟไปครับ ผมก็นั่งหงอยเลยอะ โถ่ อยากร้องไห้จัง ผมก็นั่งซึมอยู่นั่นแหละครับ จนพวกปอมาตามผม.............


ปอ : หนักเลยหรอวะมึง?(ผมก็พยักหน้า)
นัท : เอาน่า เดี๋ยวก็ดีเองแหละ (ตบไหล่ผม)
วิว : เอออย่าคิดมากมึง (ยิ้ม)


และก็สาระพัดคำปลอบ ซึ่งจริงๆก็ไม่ได้เข้าหูผมเลย รู้สึกอึน เฮ้อ! พวกมันก็ปลอบผมจนพากันขึ้นห้องไปเรียนคาบบ่ายกันนั่นแหละ ผมก็คิดเรื่องพี่อ๊อฟตลอดเวลาแหละครับ ไม่รู้จะยังไง ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับ ถึงมันจะดูเป็นห่วงผม แต่มันก็ทำตัวห่างเหินกับผมอ่า พอเลิกเรียนผมกับเพื่อนๆก็แยกย้ายกัน ตอนแรกพวกมันจะไปส่งผมหาพี่อ๊อฟ แต่ผมบอกไม่ต้องหรอก ไม่ได้มีอะไรนิจริงมั้ยครับ ทำไมต้องไปส่ง ผมก็เดินไปหาพี่อ๊อฟ คราวนี้เดินทางหน้าตึกนะ ไปทางข้างหลังเดี๋ยวเจอแจ๊คพอตอีก55 พอไปถึงหน้าชมรมก็เห็นพี่อ๊อฟนั่งวาดรูปนิ่งๆ ผมก็ไปนั่งข้างๆมัน ไม่ติดมากนะครับ ยังรักษาระยะห่างนิดนึง กลัวว่ามันจะรำคานอ่ะ มันก็ไม่ได้เงยหน้ามามองผมแต่อย่างใดนะครับ ผมก็นั่งมองมันแบบหงอยๆเลยเอาจริง..........


พี่อ๊อฟ : อีกแปปนึง(อยู่ๆก็พูดขึ้นแต่ไม่ได้เงยหน้ามามองผมนะ ผมก็พยักหน้ารับรู้)
ผม : พี่อ๊อฟ (เรียกมันอย่างแผ่วเบา มันก็หยุดมือแล้วหันมามองผม) ผม.....รักพี่นะ(บอกอย่างจริงจัง)
พี่อ๊อฟ : .........(เงียบ มองผมนิ่งๆ)


แล้วมันก็ก้มทำงานต่อ ผมควรจะทำยังไงละครับ มันอึดอัด แต่ไม่รู้จะพูดอะไรอะครับ ได้แต่ซึมและก็หงอย โถ่!สักพักมันก็เดินเข้าไปในชมรม กลับออกมาพร้อมกระเป๋า มองผมนิดหน่อยแล้วก็เดินไป ผมก็เดินตามมันไป จนถึงลานจอดรถมันก็ไปถอยรถมา ผมก็ขึ้น และก็เอาหน้าซบหลังมันเหมือนเดิม และก็ได้แต่พูดคำว่าขอโทษเบาๆ ซึ่งไม่รู้ว่าคำขอโทษนั้นมันยังจะมีค่าอยู่มั้ย พอถึงบ้านพี่อ๊อฟก็จอดแล้วก็นิ่ง ผมก็ต้องผละออกมาแล้วลงรถ กำลังจะบอกลามันมันก็บิดรถไปเลยครับ ผมก็ยืนค้างอยู่อยู่อย่างนั้นสักพักแหละ แล้วก็เดินกลับเข้าบ้านด้วยสภาพที่เหมือนลืมวิญญาณไว้ที่โรงเรียนอะ พอเข้าบ้านก็ทักทายแม่ พี่โน้ตกับป๊ายังไม่กลับ แล้วก็ขึ้นไปทำการบ้าน ทำไรเสร็จผมก็ล้มตัวนอนบนเตียง คิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง โทรศัพท์ของผมมันก็มีข้อความ และคนโทรเข้าตลอดเวลา แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ผมสนใจเลยครับ เพราะผมไปโรงเรียนผมก็เอาใส่กระเป๋านักเรียนไว้นั้นแหละ ยังไม่อยากที่จะติดต่อหรือพูดคุยกับคนอื่นนอกจากพี่อ๊อฟ นอนนิ่งๆ นอนคิดมันไปอย่างนั้นแหละครับ คำว่ารักที่ผมบอกมันวันนี้ มันยังมีความหมายอยู่มั้ย? ทำไมมันได้ยินแล้วก็แค่มองนิ่งๆละ ไม่รู้สึกอะไรเลยหรอ? คิดแล้วก็ร้อนผ่าวที่ขอบตานะครับ พี่อ๊อฟทำให้ผมกลัว กลัวจะเสียมันไป ยังไม่อยากคิดถึงตรงนั้นเท่าไหร่หรอกนะครับ แต่มันก็อดไม่ได้ใช่มั้ยละ ก็ดูพี่อ๊อฟสิ เฮ้อ! ตอนนี้น้ำตาผมก็ไหลลงมา พร้อมกับความรู้สึกสำนึกผิดมากมาย 2 วันแล้วที่ผมไม่ได้เห็นรอยยิ้มของพี่อ๊อฟ คิดแล้วก็ปวดใจครับ ผมก็หลับไปทั้งอย่างนั้งแหละ ตื่นมาอีกทีพี่โน้ตก็มาปลุกให้ไปกินข้าว ผมก็ลงไปกิน เราก็ได้พูดคุยกันมากมาย เฮียบอมย้ายมาอยู่คอนโดในเมืองแล้ว? และเฮียบูมน้องของเฮียบอมกำลังจะกลับมาจากไอซ์แลนด์ เฮียบูมนิสัยดีกว่าเฮียบอมเยอะครับ น่ารักเลยละ แต่นั้นก็ไม่สำคัญนิ แค่จะไปกินเลี้ยงกับพวกบ้านของเฮียนั่นแหละครับ จนป๊าได้พูดวนมาเรื่องเรียนผมทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า ใบขออนุญาตผู้ปกครองไปเข้าค่ายลูกเสือ!3วัน2คืนงะ นึกขึ้นได้ผมก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นห้อง ทุกคนก็ดูงงๆกันนะครับ ผมก็ลงมาพร้อมใบนั่น ป๊าก็พูดใญ่เลยว่ามันคงต้องสนุกแน่? เยอะอะครับ แล้วป๊าก็เซ็นต์ให้ กินข้าวทำไรเสร็จ ผมก็ขึ้นห้อง วันนี้พี่โน้ตให้ไปนอนด้วย ผมเดินเข้าห้องมาอาบน้ำจัดกระเป๋าสำหรับเรียนในวันพรุ่งนี้ ทำไรเสร็จก็เดินไปห้องพี่โน้ต เพื่อไปนอน? จริงๆก็นอนคุยกันไปจนหลับแบบเช่นทุกครั้งแหละครับ
อีกวันนึงพี่อ๊อฟก็มารับผมปกติ แล้วก็พากันไปโรงเรียน ผมก็เอาหัวซบหลังพี่อ๊อฟเหมือนเดิม พอถึงโรงเรียนก็เอารถเข้าไปจอดตามแบบทุกวัน.....


ผม : พี่อ๊อฟ ผมจะไปเข้าค่ายอาทิตย์หน้า....(มันมองผมนิ่งๆ)
ผมถึงกับพูดไม่ออกเลยครับ ก็เลยเลือกที่จะไม่พูดดีกว่า ผมก็เดินหันหลังแล้วก็เดินตรงไปหาเพื่อนๆ พี่อ๊อฟมันก็เดินตามมา พอถึงมันก็เดินเลยไปครับ ผมจะทนได้นานแค่ไหนไม่รู้ มันอึดอัดแต่ทำไรไม่ได้ ….
ปอ : โอเครึเปล่ามึง(ดึงผมให้นั่งลง ผมก็นั่ง)
ผม : มึงว่า.....พี่อ๊อฟเค้า อยากเลิกกับกูป่าววะ(ถามเบาๆ)
วิว : ทำไมมึงคิดงั้นวะ เท่าที่ดูเค้าก็ยังดูเป็นห่วงดูใส่ใจมึงนี่ ช่วงหลังเดินมาส่งเลยนะ(พูดแล้วทำหน้าคิด)
นัท : นั่นสิ เค้าอาจจะโกรธอยู่ ง้อๆไปเถอะน่า อย่าเพิ่งถ้อสิ(พูดอย่างไม่ใส่ใจ)
มิน : นท ติดต่อไอสิงโตบ้างนะ มันเริ่มบ่นหามึงแล้ว(บอกเสียงนิ่งๆ นั่นทำให้ผมคิดมากไปยิ่งกว่าเดิมอีกครับ)


แล้วพวกมันก็พูดกันไป ถามผมบ้าง โดยพวกไอนัทมินวิว มันยังไม่รู้ไงว่าพี่อ๊อฟโกรธผมเรื่องอะไร ปอก็บอกแค่ว่าโกรธกัน แล้วก็ช่วยผมแถไป ผมเครียดเรื่องพี่อ๊อฟ ทำไมพี่อ๊อฟทำกับผมแบบนี้อ่า ผมสำนึกผิดจนไม่รู้จะทำตัวยังไงแล้วนะเนี่ย....
จนได้เวลาไปเข้าแถวเราก็ไปเข้ากันเสร็จก็ขึ้นเรียน พอพักเที่ยงผมก็เหมือนเดิม แยกกับเพื่อนๆไปหาพี่อ๊อฟ วันนี้มันไม่อยู่ พี่โอมบอกว่ามันไปนั่งกินที่ชมรม ใจผมวูบไปนิด หรือมันรำคานผมที่มานั่งกินข้าวกับมันนะ รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตาทันทีครับ ผมก็พยายามเก็บอาการ แล้วบอกพวกพี่โอมว่าจะไปหาพี่อ๊อฟที่ชมรมครับ แล้วผมก็เดินไปหามันพร้อมจานข้าวกับน้ำไปที่ชมรม ก็เจอมันนั่งกินอยู่คนเดียวจริงๆ มันเห็นผมมันก็มองนิดหน่อย แล้วก็นั่งกินปกติ ผมก็เดินไปนั่งข้างมันครับ...........
ผม : ผมขอโทษพี่อ๊อฟ(กอดเอวมันแล้วเอาหน้าซบไหล่) ผมขอโทษ ไม่เอาแบบนี้ได้มั้ย ผมยอมแล้ว(น้ำตาเริ่มไหล) ผมยอมทุกอย่างเลยนะ(ข่มเสียงไม่ให้สั่น)ผมเสียใจอ่ะ ผมผิดไปแล้วพี่อ๊อฟ(จับเสื้อมันแน่น)


ตอนนี้คนในชมรมไม่น่ามีใครอยู่เพราะเงียบมาก พี่อ๊อฟมันก็ดันผมออกเบาๆ แล้วก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม...........


ผม : ผมขอโทษ ขอโทษ (จับมือมัน แล้วเอามืออีกข้างเช็ดน้ำตาลวกๆ)
พี่อ๊อฟ : เอายามารึเปล่า(ถามเสียงอ่อน)
ผม : เอามา (ล้วงให้มันดู)
พี่อ๊อฟ : กินข้าวสิ จะได้กินยา (บอกผมนิ่งๆ แล้วมันก็ก้มกินข้าวต่อ)
ผม : รำคานผมใช่มั้ย พี่บอกตรงๆเลยพี่อ๊อฟ ผมผิดผมเลวเองอ่ะ ที่พี่ทำแบบนี้อยากจะเลิกแต่พี่จะให้ผมทนไม่ไหวแล้วพูดใช่มั้ย(ฟูมฟายหนักมาก พี่อ๊อฟก็มองนิ่งๆ) ผมไม่ยอมพูดหรอกนะ ละ และไม่ว่ายังไง ผมก็จะทำให้พี่อ๊อฟหายโกรธให้ได้ (พูดเสียงสั่นแล้วก็ลุกขึ้นครับ)


ผมหยิบจานกับน้ำแล้วเดินกลับไปทางเดิม มันก็มองนิ่งๆ ผมไม่รู้ว่าพี่อ๊อฟโกรธมากขนาดไหน ตอนนี้ผมเสียใจ เสียใจมาก ผมขอกลับไปตั้งหลักก่อนก็แล้วกันครับ ร้อนผ่าวที่ขอบตาไปหมด ผมเอาจานไปเก็บที่โรงอาหาร แล้วก็วิ่งไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่โอเคครับ เพราะรู้สึกน้ำตามันไม่หยุดไหลก็เลยเข้าไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำนั้นแหละ(แลดูนางเอก) ไม่รู้สิครับ มันเสียใจอะ หลายๆคนก็คงเคยเสียใจกับการกระทำตัวเองนะครับคงจะเข้าใจผมนะว่ามันรู้สึกยังไง ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องมารู้สึกแบบนี้ แต่พอมาเจอกับตัวเองมัน รู้สึกผิดจน จนทำอะไรไม่ไหวอะครับ มันตื้ออะ มันไม่รู้สิ ผมทำคนที่รักผมเสียใจ ผมไม่รู้ว่าจะต้องแก้ไขยังไง พี่อ๊อฟก็ไม่ยอมพูดกับผม และอีกไม่กี่วันผมก็ต้องไปเข้าค่าย มันจะไม่ถามไม่พูดอะไรเลยหรอ มันเสียใจครับ ทุกการกระทำที่พี่อ๊อฟทำกับผมช่วงนี้มันทำให้ผมอ่อนไหว มันทำให้ผมรู้สึกทุกอย่างเลย ผมก็นั่งคิดไปทั่วอะครับ จนสงบสติอารมณ์ได้ก็ออกไปล้างหน้า แต่ประกฎว่าตาบวมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฮ้อ! ผมก็พยายามปรับสีหน้าให้ดีที่สุด แล้วก็เดินออกห้องน้ำ และก็เห็น พี่กร? เดินมาพอดีมันก็เข้ามาทัก.........


พี่กร : ตาเป็นไรวะ(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : ปะ ป่าว(ก้มหน้า กำลังจะเดินหนีพี่กรก็จับไว้)
พี่กร : มึงร้องไห้หรอนท?(ถามอย่างเป็นห่วง ปนสงสัย)
ผม : บ้าน่า ใครจะร้อง แค่แมลงมันเข้าตาแล้วก็ขยี้ ตอนนี้หายดีละ(พูดแล้วพยายามแกะมือ)
พี่กร : ไหนดูหน่อย(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ปล่อยเถอะน่าจะรีบไปเรียน(มันก็ปล่อย)


ผมก็วิ่งไปขึ้นตึกเรียนครับ พอเพื่อนๆเห็นก็ถามผมอีก ก็ได้แถอีกครับ ผมละเบื่อจะตอบคำถามแต่ก็ต้องตอบไปแหละครับ และดีที่ครูเข้าสอนก่อนจะได้ไม่ต้องตอบคำถามมากมาย ผมก็เรียนไป บอกตรงๆเฮิร์ทมากเอาจริง พี่อ๊อฟใจร้ายเกินไป สู้ตบตีด่าผมแรงๆ ผมจะไม่ว่าเลย แต่นี่ทำกับผมเกินไปอ่า มันเหมือนใจจะขาดอะครับ เฮ้อ! จนเลิกเรียนผมก็ไปหามันเพื่อนๆก็แยกย้าย วันนี้มันนั่งอยู่กับเพื่อนๆในชมรมมัน ผมก็นั่งรอห่างๆ เพื่อนๆมันก็ทักทายผมบ้างตามประสา จนสักพักมันก็พากันเข้าไปในห้องชมรม พี่อ๊อฟก็ออกมาพร้อมกระเป๋า มองผมนิดหน่อยแล้วเดินไปเหมือนเดิม ผมนี่เศร้าเลยครับ เฮ้อ ก็เดินตามมันไปอ่ะแหละ พอถึงลานจอดรถก็ขึ้น ผมก็เอาหน้าซบหลังแล้วก็กอดมันเหมือนเดิม ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรครับ รู้สึกเสียใจจริงๆ พี่อ๊อฟทำแบบนี้เหมือนทิ้งผมทางอ้อมยังไงไม่รู้อ่า พอถึงบ้านมันก็จอดรถนิ่งๆ ไม่ได้ดันหรือผลักไสให้ลงแต่อย่างใด ผมก็คงต้องรู้ตัวเองสินะ ว่าต้องลง พอลงมันก็บิดรถไปเลยครับ ไม่มองผมแต่อย่างใด ทำไมนับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆหละครับ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ ผมคิดถึงพี่อ๊อฟ คิดถึงคนที่คอยด่า คิดถึงคนที่นอนกอด คิดถึงทุกอย่าง คิดแล้วก็ร้อนผ่าวที่ขอบตาอีกแล้ว ผมก็รีบเข้าบ้านทักทายแม่นิดหน่อยแล้วก็วิ่งขึ้นบ้าน ไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ แล้วก็มองรูปที่พี่อ๊อฟเคยวาดให้ผม มันรู้สึกหลากหลายอะครับ เสียใจ เสียใจจนไม่รู้จะทำยังไง มองภาพนั้นน้ำตาก็ไหลครับ กลัว กลัวว่าพี่อ๊อฟจะทิ้งผมไป


แกร๊ก! ผมก็รีบฟุบหน้าลงโต้ะเลยครัลครับ ผมก้มหน้านอนบนโต้ะแกล้งว่าหลับ ขืนคนในบ้านเห็นผมร้องไห้ เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่อีก


พรึ่บ! มันคนดึงผมให้เอาหน้าขึ้นมาจากโต้ะผมตาโตเลยครับ พี่อ๊อฟ! มันดึงผมให้ลุกขึ้น มันดูชะงักไปนิดที่เห็นหน้าผม แต่ ผมสวมกอดมันทันทีครับ......


ผม : พี่อ๊อฟ! อึก ผมขอโทษ(พูดเสียงสั่นปนสะอื้น)


มันไม่พูดอะไร มันดันผมออกแล้วก็จูงมือผมไปนั่งที่เตียง แล้วก็หยิบ ผ้ามาเช็ดหน้าให้ผม ผมก็มองมันอย่างดีใจ พอเช็ดหน้าให้เสร็จมันก็เอาถุงเจลเย็นมาประคบตรงบริเวรตาให้ผม ผมยิ้ม แล้วก็เริ่มหยุดร้องไห้........


พี่อ๊อฟ : วันนี้.....ไม่มีใครอยู่บ้าน ขอนอนด้วยแล้วกัน(พูดนิ่งๆ)
ผม : ไม่ต้องขอผมก็ให้!(พูดอย่างรนๆ แล้วยิ้มบาน)
พี่อ๊อฟ : ปวดตามั้ย (ถามอย่างเป็นห่วง ผมก็เอาแต่ยิ้ม)
ผม : ไม่ปวด (ตอบอย่างเร็วอะ)
พี่อ๊อฟ : แล้วปวดหัวมั้ย(ถามนิ่งๆ)
ผม : ไม่เลย ผมขอโทษ(โน้มตัวเข้าไปกอดมัน ถุงเจลก็อยู่ที่มือมันนั่นแหละ)


พี่อ๊อฟมันก็ไม่พูดอะไร ปล่อยผมกอดมัน สักพักมันก็ดันผมออกแล้วก็กดผมนอนลงกับเตียง แล้วเอาถุงเจลมาวางไว้ตรงตาผม.....


พี่อ๊อฟ : ประคบไว้ก่อน เดี๋ยวตาบวม (พูดนิ่งๆ ผมก็นอนยิ้มอย่างคนเป็นบ้าเลยครับ หลากหลายอารมณ์มากเอาจริง เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวมีความสุข สติเริ่มไม่ดี555)


แล้วมันก็ลุกไปครับ ผมถึงกับรนครับ กลัวมันจะหนีกลับพอจะเอามือเปิดถุงเจลออก....


พี่อ๊อฟ : อย่าได้เอาออกนะ!(บอกเสียงดุ ผมถึงกับนอนิ่งเลยครับ).....จะเก็บของแปปนึง(พูดนิ่งๆ แล้วผมก็ได้ยิ้นเสียงมันเดินไป)


ผมก็นอนนิ่งๆ แล้วเมื่อไหร่จะเปิดไอถุงบ้านี่ละ เย็นเกินครับ เย็นจนชา แต่ก็ต้องทนแหละ เดี๋ยวคุณชายของผมจะโกรธอีก สักพักมันก็เดินมานั่งข้างๆผม......


พี่อ๊อฟ : โอเครึยัง?(ถามอย่างสงสัย)
ผม : เลยคำว่าโอเคมาเยอะแล้วอ่า(บอกอย่างไม่จริงจังนัก)


แล้วมันก็เอาเจลออกให้ ผมก็ค่อยๆลืมตาครับ มันเย็นไปหมด อ่า ก็สบายดีนะ ผมก็เห็นพี่อ๊อฟมองผมนิ่งๆ คือผมก็ยิ้มให้มันไงครับ......


ผม : ผมดีใจจัง(โผเข้ากอดพี่อ๊อฟ มันก็นั่งนิ่ง)


พี่อ๊อฟมันก็นิ่งอย่างนั้นแหละ สักพักมันก็ดันผมออกแล้วก็ลุกขึ้นไปนั่งทำ? ที่โต้ะเขียนหนังสือผม พอผมเดินไปดูมันก็นั่งทำการบ้านมันนั่นแหละ คือเอาอีกแล้วอ่า หลอกให้ผมดีใจแล้วก็เป็นเหมือนเดิมตลอดอะ ผมก็นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงเตียงนั้นแหละ มันก็ไม่ได้หันมาสนใจผมแต่อย่างใดอะครับ ผมก็นอนมองแผ่นหลังมัน ดูมันก้มๆเงยๆอยู่ตรงนั้นแหละครับ ความจริงถ้าเป็นคนอื่นผมจะไม่สนใจเลย แต่นี่เป็นพี่อ๊อฟ ผมมองได้แบบไม่เบื่อเลยครับ ไม่รู้สิ มันเหมือนแบบว่าพี่อ๊อฟก็ยังอยู่กับผม ไม่ว่าจะยัง ผมก็เชื่อมั่นได้แค่นี้แหละครับ(จริงๆก็ปลอบใจตัวเองแหละ ไม่งั้นมันจะห่อเหี่ยวเกินไป) จนพี่อ๊อฟทำไรเสร็จมันก็เห็นมามองผมนิ่งๆ ผมก็ยิ้มให้มัน มันเดินไปเข้าห้องน้ำเลยครับ เกินไปจริงๆ จะโกรธไปถึงไหนเนี่ย โถ่ ผมจะบ้าเพราะพี่อ๊อฟอยู่แล้วนะครับ แล้วแม่ก็มาตามลงไปกินข้าวครับ ผมก็รอพี่อ๊อฟออกมา แต่พอมันออกมาคือเดินลงไปเลยไง ไม่ได้รอผมแต่อย่างใด เราก็ไปนั่งกินข้าว ระหว่างกินก็มีการพูดคุยครับ พี่อ๊อฟก็ดูปกติทุกอย่างอะแต่พยายามเลี่ยงการที่จะคุยกับผมไง ก็ทำไปเถอะ เอาให้ผมขาดใจตายไปเลยพี่อ๊อฟ!..........
ผม : ผมขอโทษพี่อ๊อฟ(กอดเอวมันแล้วเอาหน้าซบไหล่) ผมขอโทษ ไม่เอาแบบนี้ได้มั้ย ผมยอมแล้ว(น้ำตาเริ่มไหล) ผมยอมทุกอย่างเลยนะ(ข่มเสียงไม่ให้สั่น)ผมเสียใจอ่ะ ผมผิดไปแล้วพี่อ๊อฟ(จับเสื้อมันแน่น)


ตอนนี้คนในชมรมไม่น่ามีใครอยู่เพราะเงียบมาก พี่อ๊อฟมันก็ดันผมออกเบาๆ แล้วก็เอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม...........


ผม : ผมขอโทษ ขอโทษ (จับมือมัน แล้วเอามืออีกข้างเช็ดน้ำตาลวกๆ)
พี่อ๊อฟ : เอายามารึเปล่า(ถามเสียงอ่อน)
ผม : เอามา (ล้วงให้มันดู)
พี่อ๊อฟ : กินข้าวสิ จะได้กินยา (บอกผมนิ่งๆ แล้วมันก็ก้มกินข้าวต่อ)
ผม : รำคานผมใช่มั้ย พี่บอกตรงๆเลยพี่อ๊อฟ ผมผิดผมเลวเองอ่ะ ที่พี่ทำแบบนี้อยากจะเลิกแต่พี่จะให้ผมทนไม่ไหวแล้วพูดใช่มั้ย(ฟูมฟายหนักมาก พี่อ๊อฟก็มองนิ่งๆ) ผมไม่ยอมพูดหรอกนะ ละ และไม่ว่ายังไง ผมก็จะทำให้พี่อ๊อฟหายโกรธให้ได้ (พูดเสียงสั่นแล้วก็ลุกขึ้นครับ)


ผมหยิบจานกับน้ำแล้วเดินกลับไปทางเดิม มันก็มองนิ่งๆ ผมไม่รู้ว่าพี่อ๊อฟโกรธมากขนาดไหน ตอนนี้ผมเสียใจ เสียใจมาก ผมขอกลับไปตั้งหลักก่อนก็แล้วกันครับ ร้อนผ่าวที่ขอบตาไปหมด ผมเอาจานไปเก็บที่โรงอาหาร แล้วก็วิ่งไปล้างหน้าที่ห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่โอเคครับ เพราะรู้สึกน้ำตามันไม่หยุดไหลก็เลยเข้าไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำนั้นแหละ(แลดูนางเอก) ไม่รู้สิครับ มันเสียใจอะ หลายๆคนก็คงเคยเสียใจกับการกระทำตัวเองนะครับคงจะเข้าใจผมนะว่ามันรู้สึกยังไง ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องมารู้สึกแบบนี้ แต่พอมาเจอกับตัวเองมัน รู้สึกผิดจน จนทำอะไรไม่ไหวอะครับ มันตื้ออะ มันไม่รู้สิ ผมทำคนที่รักผมเสียใจ ผมไม่รู้ว่าจะต้องแก้ไขยังไง พี่อ๊อฟก็ไม่ยอมพูดกับผม และอีกไม่กี่วันผมก็ต้องไปเข้าค่าย มันจะไม่ถามไม่พูดอะไรเลยหรอ มันเสียใจครับ ทุกการกระทำที่พี่อ๊อฟทำกับผมช่วงนี้มันทำให้ผมอ่อนไหว มันทำให้ผมรู้สึกทุกอย่างเลย ผมก็นั่งคิดไปทั่วอะครับ จนสงบสติอารมณ์ได้ก็ออกไปล้างหน้า แต่ประกฎว่าตาบวมไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เฮ้อ! ผมก็พยายามปรับสีหน้าให้ดีที่สุด แล้วก็เดินออกห้องน้ำ และก็เห็น พี่กร? เดินมาพอดีมันก็เข้ามาทัก.........


พี่กร : ตาเป็นไรวะ(ถามอย่างเป็นห่วง)
ผม : ปะ ป่าว(ก้มหน้า กำลังจะเดินหนีพี่กรก็จับไว้)
พี่กร : มึงร้องไห้หรอนท?(ถามอย่างเป็นห่วง ปนสงสัย)
ผม : บ้าน่า ใครจะร้อง แค่แมลงมันเข้าตาแล้วก็ขยี้ ตอนนี้หายดีละ(พูดแล้วพยายามแกะมือ)
พี่กร : ไหนดูหน่อย(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ปล่อยเถอะน่าจะรีบไปเรียน(มันก็ปล่อย)


ผมก็วิ่งไปขึ้นตึกเรียนครับ พอเพื่อนๆเห็นก็ถามผมอีก ก็ได้แถอีกครับ ผมละเบื่อจะตอบคำถามแต่ก็ต้องตอบไปแหละครับ และดีที่ครูเข้าสอนก่อนจะได้ไม่ต้องตอบคำถามมากมาย ผมก็เรียนไป บอกตรงๆเฮิร์ทมากเอาจริง พี่อ๊อฟใจร้ายเกินไป สู้ตบตีด่าผมแรงๆ ผมจะไม่ว่าเลย แต่นี่ทำกับผมเกินไปอ่า มันเหมือนใจจะขาดอะครับ เฮ้อ! จนเลิกเรียนผมก็ไปหามันเพื่อนๆก็แยกย้าย วันนี้มันนั่งอยู่กับเพื่อนๆในชมรมมัน ผมก็นั่งรอห่างๆ เพื่อนๆมันก็ทักทายผมบ้างตามประสา จนสักพักมันก็พากันเข้าไปในห้องชมรม พี่อ๊อฟก็ออกมาพร้อมกระเป๋า มองผมนิดหน่อยแล้วเดินไปเหมือนเดิม ผมนี่เศร้าเลยครับ เฮ้อ ก็เดินตามมันไปอ่ะแหละ พอถึงลานจอดรถก็ขึ้น ผมก็เอาหน้าซบหลังแล้วก็กอดมันเหมือนเดิม ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะไรครับ รู้สึกเสียใจจริงๆ พี่อ๊อฟทำแบบนี้เหมือนทิ้งผมทางอ้อมยังไงไม่รู้อ่า พอถึงบ้านมันก็จอดรถนิ่งๆ ไม่ได้ดันหรือผลักไสให้ลงแต่อย่างใด ผมก็คงต้องรู้ตัวเองสินะ ว่าต้องลง พอลงมันก็บิดรถไปเลยครับ ไม่มองผมแต่อย่างใด ทำไมนับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆหละครับ ผมจะไม่ไหวแล้วนะ ผมคิดถึงพี่อ๊อฟ คิดถึงคนที่คอยด่า คิดถึงคนที่นอนกอด คิดถึงทุกอย่าง คิดแล้วก็ร้อนผ่าวที่ขอบตาอีกแล้ว ผมก็รีบเข้าบ้านทักทายแม่นิดหน่อยแล้วก็วิ่งขึ้นบ้าน ไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ แล้วก็มองรูปที่พี่อ๊อฟเคยวาดให้ผม มันรู้สึกหลากหลายอะครับ เสียใจ เสียใจจนไม่รู้จะทำยังไง มองภาพนั้นน้ำตาก็ไหลครับ กลัว กลัวว่าพี่อ๊อฟจะทิ้งผมไป


แกร๊ก! ผมก็รีบฟุบหน้าลงโต้ะเลยครัลครับ ผมก้มหน้านอนบนโต้ะแกล้งว่าหลับ ขืนคนในบ้านเห็นผมร้องไห้ เดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่อีก


พรึ่บ! มันคนดึงผมให้เอาหน้าขึ้นมาจากโต้ะผมตาโตเลยครับ พี่อ๊อฟ! มันดึงผมให้ลุกขึ้น มันดูชะงักไปนิดที่เห็นหน้าผม แต่ ผมสวมกอดมันทันทีครับ......


ผม : พี่อ๊อฟ! อึก ผมขอโทษ(พูดเสียงสั่นปนสะอื้น)


มันไม่พูดอะไร มันดันผมออกแล้วก็จูงมือผมไปนั่งที่เตียง แล้วก็หยิบ ผ้ามาเช็ดหน้าให้ผม ผมก็มองมันอย่างดีใจ พอเช็ดหน้าให้เสร็จมันก็เอาถุงเจลเย็นมาประคบตรงบริเวรตาให้ผม ผมยิ้ม แล้วก็เริ่มหยุดร้องไห้........


พี่อ๊อฟ : วันนี้.....ไม่มีใครอยู่บ้าน ขอนอนด้วยแล้วกัน(พูดนิ่งๆ)
ผม : ไม่ต้องขอผมก็ให้!(พูดอย่างรนๆ แล้วยิ้มบาน)
พี่อ๊อฟ : ปวดตามั้ย (ถามอย่างเป็นห่วง ผมก็เอาแต่ยิ้ม)
ผม : ไม่ปวด (ตอบอย่างเร็วอะ)
พี่อ๊อฟ : แล้วปวดหัวมั้ย(ถามนิ่งๆ)
ผม : ไม่เลย ผมขอโทษ(โน้มตัวเข้าไปกอดมัน ถุงเจลก็อยู่ที่มือมันนั่นแหละ)


พี่อ๊อฟมันก็ไม่พูดอะไร ปล่อยผมกอดมัน สักพักมันก็ดันผมออกแล้วก็กดผมนอนลงกับเตียง แล้วเอาถุงเจลมาวางไว้ตรงตาผม.....


พี่อ๊อฟ : ประคบไว้ก่อน เดี๋ยวตาบวม (พูดนิ่งๆ ผมก็นอนยิ้มอย่างคนเป็นบ้าเลยครับ หลากหลายอารมณ์มากเอาจริง เดี๋ยวร้องไห้เดี๋ยวมีความสุข สติเริ่มไม่ดี555)


แล้วมันก็ลุกไปครับ ผมถึงกับรนครับ กลัวมันจะหนีกลับพอจะเอามือเปิดถุงเจลออก....


พี่อ๊อฟ : อย่าได้เอาออกนะ!(บอกเสียงดุ ผมถึงกับนอนิ่งเลยครับ).....จะเก็บของแปปนึง(พูดนิ่งๆ แล้วผมก็ได้ยิ้นเสียงมันเดินไป)


ผมก็นอนนิ่งๆ แล้วเมื่อไหร่จะเปิดไอถุงบ้านี่ละ เย็นเกินครับ เย็นจนชา แต่ก็ต้องทนแหละ เดี๋ยวคุณชายของผมจะโกรธอีก สักพักมันก็เดินมานั่งข้างๆผม......


พี่อ๊อฟ : โอเครึยัง?(ถามอย่างสงสัย)
ผม : เลยคำว่าโอเคมาเยอะแล้วอ่า(บอกอย่างไม่จริงจังนัก)


แล้วมันก็เอาเจลออกให้ ผมก็ค่อยๆลืมตาครับ มันเย็นไปหมด อ่า ก็สบายดีนะ ผมก็เห็นพี่อ๊อฟมองผมนิ่งๆ คือผมก็ยิ้มให้มันไงครับ......


ผม : ผมดีใจจัง(โผเข้ากอดพี่อ๊อฟ มันก็นั่งนิ่ง)


พี่อ๊อฟมันก็นิ่งอย่างนั้นแหละ สักพักมันก็ดันผมออกแล้วก็ลุกขึ้นไปนั่งทำ? ที่โต้ะเขียนหนังสือผม พอผมเดินไปดูมันก็นั่งทำการบ้านมันนั่นแหละ คือเอาอีกแล้วอ่า หลอกให้ผมดีใจแล้วก็เป็นเหมือนเดิมตลอดอะ ผมก็นั่งหน้ามุ่ยอยู่ตรงเตียงนั้นแหละ มันก็ไม่ได้หันมาสนใจผมแต่อย่างใดอะครับ ผมก็นอนมองแผ่นหลังมัน ดูมันก้มๆเงยๆอยู่ตรงนั้นแหละครับ ความจริงถ้าเป็นคนอื่นผมจะไม่สนใจเลย แต่นี่เป็นพี่อ๊อฟ ผมมองได้แบบไม่เบื่อเลยครับ ไม่รู้สิ มันเหมือนแบบว่าพี่อ๊อฟก็ยังอยู่กับผม ไม่ว่าจะยัง ผมก็เชื่อมั่นได้แค่นี้แหละครับ(จริงๆก็ปลอบใจตัวเองแหละ ไม่งั้นมันจะห่อเหี่ยวเกินไป) จนพี่อ๊อฟทำไรเสร็จมันก็เห็นมามองผมนิ่งๆ ผมก็ยิ้มให้มัน มันเดินไปเข้าห้องน้ำเลยครับ เกินไปจริงๆ จะโกรธไปถึงไหนเนี่ย โถ่ ผมจะบ้าเพราะพี่อ๊อฟอยู่แล้วนะครับ แล้วแม่ก็มาตามลงไปกินข้าวครับ ผมก็รอพี่อ๊อฟออกมา แต่พอมันออกมาคือเดินลงไปเลยไง ไม่ได้รอผมแต่อย่างใด เราก็ไปนั่งกินข้าว ระหว่างกินก็มีการพูดคุยครับ พี่อ๊อฟก็ดูปกติทุกอย่างอะแต่พยายามเลี่ยงการที่จะคุยกับผมไง ก็ทำไปเถอะ เอาให้ผมขาดใจตายไปเลยพี่อ๊อฟ!..........
พี่โน้ต : ไออ๊อฟมางี้ พี่ก็ได้นอนคนเดียวอีกแล้วดิ(พูดอย่างนอยๆ)
ป๊า : ก็นอนอัดกันสามคนไปเลยสิ(พูดติดตลกไง)
ผม : ป๊าอะ(ทำหน้ามุ่ย)
แม่ : นทแล้วอาทิตย์หน้าไปเข้าค่ายเตรียมอะไรบ้างละ?(ถามอย่างสงสัย)
ผม : นทเอาใบให้ป๊าไปแล้วอ่า ป๊าบอกจะเอาให้แม่ป๊ายังไม่ให้หรอ(มองป๊างงๆ)
ป๊า : อยู่หน้าตู้เย็น หนีบไว้แล้ววว(ลากเสียงยาว)
ผม : แม่เตรียมให้นทครบๆนะนทไม่อยากขาดอะไรเลยอ่า(บอกอย่างอ้อนๆ เพราะถ้าขาดของอะไรที่เตรียมไปเข้าค่ายทุกคนคงรู้นะครับว่ามันลำบากเพียงใด55 ปีแล้วลืมเยอะเลยงะ ดีนะที่มันเป็นค่ายในตัวเมืองยังพอมาซื้อได้ แต่ปีนี้ในป่าในเขา ไม่ได้เตรียมไปคือไม่ได้ใช้อะครับ)
แม่ : พูดเว่อไปนท แล้วอ๊อฟไม่ได้ไปด้วยหรอ?(หันไปถามพี่อ๊อฟ)
ผม : พี่อ๊อฟจะไปทำไมแม่ นี่เข้าค่ายม.3นะ(บอกอย่างไม่จริงจัง)
พี่อ๊อฟ : ใช่ครับมันเป็นเข้าค่ายม.3(ยิ้ม)


แล้วเราก็คุยกันไป จนกินไรเสร็จก็แยกย้ายกันขึ้นห้อง พี่อ๊อฟมันก็ไปนั่งทำอะไรไม่รู้ของมันที่โต้ะ ผมก็เลยเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำก่อนครับ พอเสร็จก็ออกมาพี่อ๊อฟก็เข้าไปต่อ มันก็ยังไม่พูดกับผมอยู่ดีอ่า ผมก็ไปนอนรอมันบนเตียง สักพักมันก็ออกมาแต่งตัวทำอะไรไป แล้วก็ปิดไฟขึ้นมานอนข้างๆผม แต่คือ นอนห่างไปนะเนี่ย ผมก็เขยิบเข้าไปนอนใกล้ๆมัน.........


ผม : จะไม่คุยกับผมเลยหรอ(พูดเสียงเศร้า แล้วตะแคงตัวกอดมัน)
พี่อ๊อฟ : ......(เงียบ)
ผม : ขอโทษๆ จะให้ผมทำยังไงอ่า(เสียงหงอยๆ)
พี่อ๊อฟ : ........(เงียบ ผมเงยหน้ามอง มันก็นอนมองผมนิ่งๆ)


ผมก็เลยนอนเอาหน้าฟุบลงตรงแขนมันนั่นแหละจนหลับไป พออีกวันนึงผมก็ตื่นอาบน้ำเตรียมไปโรงเรียนปกติแหละครับ....


พี่อ๊อฟ : เอาโทรศัพท์มา (ออกมาจากห้องน้ำแล้วก็พูด ผมที่กำลังใส่ถุงเท้าเงยหน้าขึ้นมายิ้มครับ)
ผมก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ข้างเตียงไปให้มัน....
ผม : เอาไปไมอ่า(ถามอย่างสงสัย)
พี่อ๊อฟ : ........(เงียบแล้วมองผมนิ่งๆ มันก็บโทรศัพท์ผมเข้ากระเป๋ากางเกงมันครับ)
ผม : จะยึดโทรศัพท์ผมหรอ?(ถามอย่างสงสัย)


มันไม่ตอบอะไรผมก็เอาแต่ยิ้ม จริงๆก็ไม่ควรยิ้ม แต่ยังไงผมก็ไม่ใช่คนติดโทรศัพท์อะไรอยู่แล้วไง อีกอย่างมันก็จะได้รู้ว่าผมจริงใจพอ มันก็ไปแต่งตัวผมก็มองมัน จนทำไรเสร็จก็พากันลงไปกินข้าวและก็พาผมไปโรงเรียน ระหว่างทางผมก็พูดบ้างไม่ให้มันเงียบเกินไป พอถึงก็เหมือนเดิม พี่อ๊อฟก็เดินตามไปส่งผมหาเพื่อนๆ พอถึงโต้ะเพื่อนผมมันก็เดินเลยไป.......


ปอ : ไงมึง ยิ้มบานเลยนะ(พูดแซว)
ผม : เรื่องของกูน่า (นั่งลงข้างมัน)


เราก็พูดคุยกันไปครับ จนได้เวลาขึ้นห้องเรียนก็เรียนกันไปครับจนพักเที่ยงผมก็แยกตัวไปกินข้าวกับพี่อ๊อฟเหมือนเดิม ช่วงนี้ต้องอยู่กับมันบ่อยๆครับ 555ทำคะแนนมันจะได้หายโกรธไวไว วันนี้พี่อ๊อฟก็ไปนั่งกินที่ชมรมอีกแล้ว ทำไมมันต้องแยกไปนั่งคนเดียวด้วยก็ไม่รู้ผมก็ถือจานข้าวและน้ำเดินไปหามัน มันมองมาทางผมนิดหน่อยแล้วมันก็กินข้าวต่อ ผมก็ไปนั่งข้างมัน


ผม : พี่อ๊อฟทำไมชอบมานั่งกินตรงนี้อ่า(หันไปถามมัน มันก็หันมามองผม แล้วก็หันกลับไปกินข้าวเหมือนเดิม ผมเหวอเลยครับ)


แต่ด้วยความหน้าด้านของผม ผมก็ถามมันไปทั่วอะครับ ถึงมันจะไม่ตอบไม่พูดกับผมก็เถอะ ผมก็ถามมันไปและก็พูดอะไรให้มันฟังไปทั่วอะครับ สรุปคือพูดคนเดียวครับ มันก็มีแลมองบ้าง จนกินเสร็จ พี่อ๊อฟมันก็หยิบจานกับแก้วน้ำผมแล้วลุกขึ้นและเดินเอาไปเก็บ ผมก็เดินตามมันไป พอเก็บอะไรเสร็จ มันก็หันมามองผมนิ่งๆ ประมานว่า ไล่ผมทางสายตาอ่ะครับ ผมก็เลยเดินคอตกกลับห้องเลยทีเดียว พอไปถึงห้องเพื่อนๆที่กำลังคุยกันอยู่เห็นผม มันก็ถามผมกันใหญ่เลยทีเดียวว่าเป็นไงบ้าง ผมก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง จนพวกมันเปลี่ยนเรื่องคุยกันอะครับ พวกมันคงรู้แหละว่าอาการผมแบบนี้คือยังไม่มีอะไรดีขึ้น มันก็พูดคุยกันไป จนมาสะดุดเรื่องไปเข้าค่ายเนี่ยแหละครับ.............


วิว : มึงเข้าค่ายอาทิตย์หน้ากูได้ข่าวว่าจะมีโรงเรียนอื่นด้วยนิ!(พูดอย่างตื่นเต้น)
มิน : เออ กูก็ได้ยินพวกครูเค้าคุยกัน กูไม่ชอบเลยวะ(พูดอย่างไม่ชอบใจ)
นัท : เออ เหมือน ม.1 ไง กูจำได้เลยอะโครตอึดอัด กูแม่งไม่รู้จักใครเลยอะ(พูดแบบไม่พอใจ)
ปอ : กูว่าก็สนุกดีนะมึง เค้าคงอยากให้เราได้รู้จักเพื่อนใหม่ละมั้ง(คิดในแง่ดีเสมอ)


ผมก็นั่งฟังพวกมันรำพันกันไป จริงๆก็อย่างที่ไอนัทบอกอะครับ อึดอัด การเข้าค่ายรวมกับโรงเรียนอื่นมันอึดอัด แค่ชั้นม.3ของโรงเรียนผมยังรู้จักกันไม่ครบเลยครับ นับอะไรไปรวมกับโรงเรียนอื่นละจริงมั้ย ได้ยินแบบนี้แล้วก็เซ็งนะครับ แต่ทำไงได้ไม่ไปก็ติด 0 ไง555 ก็ต้องจำยอมไปอะครับ ผมก็นั่งเงียบๆฟังพวกมันถกเถียงกันไป จนครูเข้าสอนอะเราก็เรียนกันไป พอเลิกเรียนก็แยกกับเพื่อนๆไปหาพี่อ๊อฟ รายนั้นก็เหมือนเดิมอะครับ ไม่มีอะไรมากนั่งเก๊กวาดรูปไป พอผมเดินไปหามันก็มองนิดหน่อยแล้วก็ก้มหน้าวาดรูปต่อ ผมก็นั่งดูมันห่างๆอะแหละ พอมันทำไรเสร็จมันก็เดินเข้าไปในห้องชมรมหยิบกระเป๋าออกมาแล้วก็พากันไปโรงรถ และก็กลับบ้าน วันนี้พี่อ๊อฟมันแวะบ้านผมไปเก็บเสื้อผ้าที่มันมานอนเมื่อคืน และมันก็ไปโดยไม่มีคำพูดใดเหมือนเดิม เห็นแบบนี้แล้วผมก็นอยหนักมาอ่า บอกตรง.......


และก็มาถึงวันไปเข้าค่ายครับ 3-4 วันที่ผ่านมานี่พี่อ๊อฟก็ยังไม่ค่อยคุยกับผมเท่าไหร่เลยอ่า มันก็อ่อนลงนะ แต่ก็ยังดูไม่ค่อยอยากคุยกับผมเท่าไหร่ ก็ไม่มีอะไรผมก็ตามง้อและก็คลุกคลีอยู่แต่กับมันนั่นแหละ ส่วนไอสิงโตก็ติดต่อผมผ่านทางไอมิน ผมก็อธบายเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟัง มันก็ดูเข้าใจดีครับก็เคลียล์ไป โทรศัพท์ของผมมันเอาไปก็คือไม่คืนไม่พูดถึงเลย เรื่องนี้ผมถามปอแล้ว ปอบอกว่าพี่อ๊อฟอาจจะไม่อยากให้ผมติดต่อหาใครก็ได้ ผมก็พยายามจะเชื่อแบบนั้นละกัน ผมก็ไม่ว่าอะไรครับ วันนี้ที่โรงเรียนนัด 6 โมงเช้า เอิ่ม ผมต้องตื่นตี5 เพื่อมาเตรียมของอ่าครับ แต่จะเช็คของสะมากกว่าเพราะแม่เตรียมไว้ให้หมดแล้ว พอดูว่าครบหมดแล้วผมก็ลงบ้านไปครับ แต่ต้องตกใจเพราะพี่อ๊อฟนั่งรออยู่ที่โซฟา เห็นแบบนั้นผมก็ยิ้มเลยครับ แล้วก็เดินไปนั่งใกล้ๆกับมัน มันก็มองผมนิดหน่อยแล้วก็กดเปิดทีวีดู เอิ่ม!............


แม่ : อ้าว อ๊อฟจะไปส่งนทหรอ?(แม่ที่เดินออกมาจากครัวถามอย่างตกใจ พี่อ๊อฟคงพึ่งมา แม่ตื่นมาทำข้าวให้ผมกินยังไงละ ป๊าก็คงกำลังเตรียมตัว)
ผม : พี่อ๊อฟเอากระเป๋ามาจะไปไหน?(ถามอย่างสงสัย ผมเห็นพี่อ๊อฟถือกระเป๋าเสื้อผ้า)
ป๊า : จะตามกันไปเลยหรอ?(ถามเสียงงัวเงียแล้วก็เดินลงมา)
พี่อ๊อฟ : ผมลงชื่อไปเป็นสตาร์ฟดูแลน้องๆนะครับ ปีนี้ไปรวมกับโรงเรียนอื่นทางโรงเรียนเค้าคงกลัวจะวุ่นวาย ก็เลยให้รุ่นพี่อาสาไปช่วยดูแลหนะครับ(บอกอย่างอารมณ์ดี ผมก็ยิ้มบานเลยครับ)


พี่โน้ตก็คงยังไม่ตื่นหรอกเช้าขนาดนี้ ป๊าแม่ผมและพี่อ๊อฟก็พากันนั่งกินข้าว พอทำไรเสร็จป๊าก็ขับรถไปส่งผมกับพี่อ๊อฟที่โรงเรียน พี่อ๊อฟคงเดินมาจากบ้านมันนั่นแหละครับ พอถึงโรงเรียนผมก็ไปเข้าแถวที่สนาม พี่อ๊อฟก็แยกไปอยู่กับพวกรุ่นพี่ที่จะไปดูแลน้องๆ พอผมถึงแถวเพื่อนๆก็พูดคุยกันอย่างตื่นเต้น เราก็เช็คชื่อเตรียมขึ้นรถกัน ก็แบ่งๆไปกันอะครับ เป็นรถบัส ห้องละ2 คันคิดดูละกันว่าคนเยอะแค่ไหน แต่ละคันก็จะมีครูและรุ่นพี่แบ่งมานั่งกัน พอได้เวลาขึ้นรถ ผมละเพื่อนๆก็ จับกลุ่มกันไว้ครับไม่ให้โดนแยกไปคนละคัน และก็สำเร็จพวกเราได้นั่งคันเดียวกัน พอขึ้นไปได้เราก็เลือกเบาะยาวด้านหลังสุด นั่งกันได้พดี5คนเลยทีเดียวครับ เราก็พูดคุยกันอย่าตื่นเต้นแหละ ก็ไม่รู้ไปค่ายจะเจออะไรนิเนอะ......
ปอ : นท ไปค่ายคราวนี้มึงคงได้เหยื่อติดไม้ติดมือมาเยอะแน่(พูดอย่างดี๊ด๊า)
มิน : เออ รวมกับโรงเรียนอื่นสะด้วย(พูดล้อๆ)
นัท : ก่อนพวกมึงจะพูดอะไร ดูเจ้าชีวิตมันด้วย (ชี้ไปทางประตู)
ผมถึงกับตาโตครับ พี่อ๊อฟ! มันขึ้นรถคันเดียวกับผม ผมถึงกับยิ้มบานเลยครับ แต่มันดันมองผมนิ่งๆแล้วนั่งข้างหน้ากับครูเค้าอะดิ โถ่!.....
นัท : เอาน่ามึง แอบหาเหยื่อเอาก็ได้ถึงจะมีคนมาคุมก็เถอะ(ยิ้มล้อๆ ผมตาขวางใส่มันเลยครับ)
วิว : แล้วนี่มึงดีกันแล้วหรอวะ?(ถามอย่างสงสัย)
ผม : ก็ยังวะ แต่ก็ดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว(บอกแบบไม่ใส่ใจ)
วิว : เค้าก็โกรธมึงนานเกินเนอะ(พูดแล้วพยักหน้า)
ปอ : นั้นดิ แต่ก็ยังดีวะที่คอยตามดูแลมึงตลอดอ่า(พูดแล้วยิ้ม)


แล้วพวกมันก็พูดกันไปผมก็นั่งมองพี่อ๊อฟไปครับ นานมากกว่าจะถึง เพราะมันต้องเข้าป่าขึ้นเขาขึ้นดอยอะไรไม่รู้ครับ เพราะผมนั่งไปได้ไม่นานผมก็เผลอหลับไป ตัวก็โยกเยกอยู่ตลอดเวลา เพราะเส้นทางดูห่างไกลความเจริญเหลือเกินนะครับ พอถึง ก็ลงไปรวมตัวเข้าแถวเช็คชื่ออีกทีครับ ละเอียดเกินไป เช็คชื่ออะไรเสร็จก็พากันไปเข้าแถวกลางลานใหญ่มากครับ ซึ่งมีโรงเรียนอื่นมานั่งคอยอยู่แล้ว เราก็เข้าแถวไปนั่งฟังเค้าอธิบายการเข้าค่ายครั้งนี้เพื่อรอให้อีกโรงเรียน? เอ่อ นี่มากัน 3 โรงเรียนเลยอะครับ ค่ายไม่แตกกระเจิงเลยหรอเนี่ย และสักพักอีกโรงเรียนก็มากัน ก็มานั่งฟังครูฝึกเค้าพูดซ้ำอีกครั้งนึง และก็ทำการเปิดพิธีเข้าค่ายอันสุดแสนจะน่าเบื่อไปครับ นั่งตากแดดไปสิ เป็นชั่วโมงหนะ พอพิธีเปิดเสร็จ ก็ถึงเวลาเอ่อ.....


ครูฝึก : เอาละครับ หลังจากนี้ผมจะให้พวกคุณแต่ละแถวตอนนับเลข 1-20 นะครับ เอาละเริ่มครับ(ผมเกลียดวิธีแบ่งกลุ่มโดยการใช้วิธีนับเลขครับ เพราะมันทำให้ผมกับเพื่อนแตกกระเจิงกันคนละทิศคนละทางไงละ)


ตอนนี้แต่ละแถวก็เริ่มนับกันแล้วครับ บางคนก็เริ่มสลับที่เพื่อให้โดนเลขเดียวกันกับเพื่อนตัวเอง ซึ่งเพื่อนๆผมก็ทำครับ ขอแลกกันไปทั่วอะ กลัวได้แยกกัน5555 และพอนับกันเสร็จก็เริ่มรนกันแล้วครับ.....


ครูฝึก : ใครนับเลข 1 ลุกขึ้นครับ!(บอกเสียงดุ ผมสะอึกเลยครับ อย่างนี้ก็แอบตามเพื่อนไปไม่ได้อะดิ ผมกับเพื่อนๆมองหน้ากันเลยครับ ทุกคนเริ่มรน เพราะมันจะได้ลุกกันทีละแถวหน้ากระดานไง แถวตอนถ้าลุกซ้อนก็โดนอ่าดิ โถ่ซวยไปครับ ทุกคนก็มองหน้ากันอย่างรู้ชะตาครับ ) มาตรงนี้ครับ!(แล้วชี้ไปยังจุดที่คนที่นับเลข 1 ต้องไปยืน)


พวกคนที่นับเลข 1 ก็ทยอยกันออกไป และครูฝึกก็ไล่ทีละเลขครับ ตอนนี้หลายคนเริ่มกังวล เพราะหันซ้ายขวาคือไม่รู้จักใครเลย ผมก็นั่งอึนๆเลยครับ ตื่นเต้นไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ละ ผมนับเลข 12 ไง เพื่อนๆผมก็ต่อๆผมเลยครับ แยกย้าย555 พอถึงเลขผม ผมก็โบกมืออำลาเพื่อนและก็ไปรวมกลุ่มกับพวกที่นับเลข12 คือเพอเฟคครับ ไม่รู้จักใครเลยจริงๆด้วย พวกที่อยู่โรงเรียนเดียวกีบผม ผมแทบไม่เคยเห็นหน้าเลยมั้งพวกนี้อะ โถ่ แย่เลย ผมก็ยืนถือกระเป๋านิ่งๆนั่นแหละ ในใจคิดเดี๋ยวค่อยแลกกับใครสักคนในกลุ่มปอก็ได้มั้ง.....


ครูฝึก : เอาละครับ ผมจะให้กระดาษแต่ละกลุ่มนะครับ เขียนชื่อ ชื่อเล่น โรงเรียน เบอร์โทรของแต่ละคนลงไปด้วยนะครับ!(เอ่อคือ ไม่ทันแล้วละครับ ความคิดที่จะแลกกลุ่มผมพังทลายไปเลยทีเดียว)


ผมก็ได้แต่ปลงครับ แล้วก็เขียนชื่อลงไปจนครบอะครับ จริงๆคือมันปลีกตัวหนีไม่ได้ครับ เพราะรุ่นพี่ที่มาช่วยดูเค้าก็มายืนคุมแต่ละกลุ่มเลยครับ ไม่ใช่มีแค่รุ่นพี่โรงเรียนผมนะ โรงเรียนอื่นก็พามาไง คละกันมั่วไปหมดครับ พอเขียนชื่อเสร็จครบทุกกลุ่มแล้ว ก็นั่งกันเป็นกลุ่มเลยครับ แล้วก็ฟังเค้าอธิบายกฎระเบียบอะไรต่างๆมากมาย คือต้องนอนกับกลุ่มตัวเองไง กางเต๊นท์ เป็นเต๊นท์ใหญ่อ่ะครับ กลุ่มนึงมีประมาน30กว่าคนเลยนะ เต๊นท์นึงนอนได้ประมาน7-8คนอะครับ โหดเว่อๆ ผู้หญิงกับผู้ชายต้องแยกกันด้วย อันนี้มันก็ต้องแน่อยุ่แล้วมั้ย และ ห้ามแลกกลุ่มหรือหายไปอยู่กลุ่มอื่นไม่งั้นกลุ่มตัวเองจะโดนทำโทษ ทำกับข้าวกินเอง! และอีกมากมายเลยครับ ฟังแล้วก็อยาเดินกลับบ้านเลยทีเดียว พอฟังอะไรเสร็จครูฝึกก็ปล่อยให้ทำความรู้จักคนในกลุ่มไป และก็เรียกพวกรุ่นพี่สตาร์ฟไปประชุมอะไรกันไม่รู้ ผมเดาว่าน่าจะแบ่งแหละว่าใครดูกลุ่มไหน ไรทำนองนั้นมั้ง.......


? : เราว่าแนะนำตัวทีละคนดีมั้ยจะได้รู้จักกันทั่วถึงอ่า (ทุกคนก็พยักหน้า)
แล้วทุกคนก็แนะนำตัวกันไป ผมก็มองแต่ละคนและก็จำๆเอา เพราะคนเยอะแบบนี้จริงๆก็ควจำไม่หมดหรอกครับ เพิ่งรู้จักกันด้วย เค้าก็แนะนำกันไป จนมาถึงผมที่เป็นคนสุดท้ายที่นั่งเงียบๆ ทุกคนก็มองมาที่ผมครับ ผมก็ยิ้มให้ไป


ผม : เราชื่อ นทครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ(ยิ้มแบบเป็นมิตร)


แล้วพวกเราก็ทำความรู้จักกันไป ครับพูดคุยกันสนุกสนาน ผมก็คุยไปด้วย555เข้ากับคนง่ายหนะครับ จนพวกรุ่นพี่ก็กระจายตัวกันไปแต่ละกลุ่มอะครับ แต่ที่ผมต้องตกใจคือ พี่อ๊อฟ! มาดูแลกลุ่มผม กับพี่เอ่อ น่าจะโรงเรียนอื่นอีก2คนอ่า ผมก็ดีใจเลยครับยิ้มบานเชียว แล้วครูฝึกก็ปรกาศว่าใหพวกเราทำกิจกรรมแรก? มายังไม่ถึงไหนกิจกรรมแรกแล้วครับ พวกพี่ๆเค้าก็พาเราไปที่จุดทำกิจกรรม พอทุกคนถาม มันก็คือการจับกลุ่มกางเต๊นท์ไงละ เอิ่ม ตอนแรกคนในกลุ่มก็แยกผู้ชายและผู้หญิงก่อน และหลังจากนั้นก็จับกันเอาเองครับ กลุ่มผมมีผู้ชายน้อยครับ นอกนั้นเป็นผู้หญิงสะส่วนใหญ่ กลุ่มผมมีผู้ชายแค่14 คนเองครับ ผู้หญิงมี18 คนแหนะ คนเยอะมากจริงๆอ่า ของผู้ชายก็แบ่งกันอะครับเต๊นท์ละ7คน ก็แยกกันไปช่วยเต๊นท์ใครเต๊นท์มันพวกพี่ๆก็ยืนดู แล้วก็ถือสมุดจดอะไรกันไม่รู้ครับ พี่อ๊อฟก็มองมาทางผมนิ่งๆ ผมก็ยิ้มให้มันบ้างมันก็หันหน้าหนีเลยครับ ผมถึงกับหน้างอเลยอะ แล้วเพื่อนๆก็เริ่มจัดแจงเต๊นท์ที่เค้าเพิ่งเอามากองไว้ให้ครับ แต่ละคนก็ทำกันอย่างทุลักทุเล เพราะมันยากพอสมควรมันเป็นเต๊นท์ใหญ่อะ กางกันจนเมื่อยมือเลยทีเดียว พวกรุ่นพี่ก็มาช่วยครับ พี่อ๊อฟก็พยายามดันผมให้ไปไกลๆ ประมานว่าเดี๋ยวช่วยเองมึงอยู่เฉยๆเหอะ ไรทำนองนั้นแหละ แต่ผมก็อยากมีส่วนร่วมนิ ขืนอยุ่นิ่งๆไอพวกนี้ได้ไม่พอใจแน่ๆอะ ผมก็ช่วยบ้างเป็นพิธีแต่ก็ยืนไม่ห่างพี่อ๊อฟหรอก จนเสร็จอะครับ ก็พากันเอาของเข้าไปเก็บ จัดแจงที่นอน ....


หมับ! ผมหำลังจะถือของเข้าเต๊นท์พี่อ๊อฟมันดึงไว้ก่อนครับ ผมยิ้มให้มันเลยทีเดียว......


พี่อ๊อฟ : นอนริม อย่านอนกลาง!(พูดเสียงดุ ผมยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว)
ผม : ได้ครับๆ (ยิ้ม)


แล้วผมก็เข้าไป เพื่อนๆก็ได้ที่กันหมดแล้วแต่....


ผม : อะ เอ่อ คือจะเว้นไว้ทำไมอ่า(ถามอย่างสงสัย เพราะมันเว้นตรงกลางๆไว้อะครับ)
ปลื้ม : เห็นมึงคุยกับรุ่นพี่อยู่ไง กูเลยเว้นไว้ให้(หวังดีเกินไปม้าง ไอนี่มันก็หล่อนะ แต่พูดจาห้าวไป เพิ่งรู้จักกันขึ้นมึงกูสะแล้ว)
ผม : ไม่เป็นไรหรอก เรานอนริมก็ได้นะ พวกนายก็เขยิบเข้าไปกันเถอะจะได้นอนสบาย(บอกอย่างใจดีแล้วก็สะกิดเพื่อนให้เขยิบไป)
ปลื้ม : มานอนเถอะน่า! ทำไมมึงรังเกียจหรอวะ!(พูดจาหาเรื่องด้วยเสียงที่ดังพอควร ผมถึงกับสะดุ้งไปนิดอะ)
ไอซ์ : พูดดีๆก็ได้นี่มั้ง!(พูดอย่างไม่พอใจ)
โบลิ่ง : เออ ไม่เห็นต้องขึ้นเสียงเลยอะ(พูดแล้วมองนิ่งๆ ไอปลื้มมองมันสองคนอย่างไม่พอใจอะ)
ผม : อะ เอ่อ เราไปนอนตรงนั้นก็ได้เนอะ ขอโทษนะ (ยิ้มแห้งๆหันไปขอโทษทุกคน พวกมันก็พยักหน้ากัน แล้วผมก็ลุกไปที่มันเว้นไว้ให้ครับ ผมไม่อยากมีปัญหาไง เฮ้อ! อึดอัดใจชะมัดยาก)


คือข้างขวาก็ปลื้ม ข้างซ้ายก็ไอซ์ผมนอนกลางเลยอะครับเรียกันเลยอะ โกกิ มายด์ ไอซ์ ผม ปลื้ม โอ้ โบลิ่ง โถ่!ถ้าพี่อ๊อฟเห็นต้องโดนแน่ๆเลยอะ คิดแล้วก็กังวลนะ ผมก็เอาของไปวางแล้วก็เอาของจำเป็นออกมาติดตัวไว้ครับ(กระเป๋าตัง) เราก็คุยกันในเต้นปกติครับ แต่การที่พูดเสียงดังของไอปลื้มเมื่อกี้ ดูท่าแล้วจะทำให้ไม่มีใครชอบมันเท่าไหร่นะครับ......


พรึ่บ! อยู่ๆผ้าเต๊นท์ก็เปิด พี่อ๊อฟ! มันเปิดผ้าดูครับ ผมก็นั่งคุยกับเพื่อนๆอยู่ไง ทุกคนก็หันไปมองมันงงๆ พี่อ๊อฟมันส่งสายตาไม่พอใจให้ผมแล้วก็ปิดผ้าแล้วเดินไปไหนไม่รู้.....


ผม : อะ เอ่อ เดี๋ยวเรามานะ (ยิ้มแล้วก็ลุกออกจากเต้นไปหาพี่อ๊อฟครับ )


ผมเห็นพี่อ๊อฟเดินไปตรงต้นไม้ใหญ่ซึ่งไม่ไกลจากเต๊นท์ ผมก็เดินไปหามันครับ มันก็ยืนกอดอกพิงต้นไม้ใหญ่ ทำตัวเป็นพระเอกเลยครับ....


ผม : พี่อ๊อฟ คือ....(มันมองผมตาดุ)
พี่อ๊อฟ : กูบอกว่ายังไง(พูดนิ่งๆมองนิ่งๆ)
ผม : เพื่อนมันเว้นที่ไว้ให้อะ ละ...
พี่อ๊อฟ : มึงรู้จักพวกมันด้วยหรอ มันถึงเว้นที่ไว้ให้มึงหนะ(นิ่ง นิ่งจนผมกลัว)
ผม : พี่อ๊อฟ ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ อีกอย่างพวกนั้นก็ผู้ชายทั้งนั้นมันคงไม่คิดอะไรหรอก(จับมือมัน)
พี่อ๊อฟ : แล้วมึงละคิดมั้ย(ดึงมือออก)
ผม : จะคิดบ้าอะไรละ ผมก็มีพี่อ๊อฟคนเดียวเนี่ย(บอกอย่างจริงจัง มันก็มองนิ่งๆ)
พี่อ๊อฟ : เออๆ (แล้วมันก็เดินหน้าบึ้งไปครับ ผมก็กำลังจะเดินกลับเต๊นท์ ครูฝึกก็เป่านกหวีดเรียกแล้ว )


ผมก็รับวิ่งเลยครับ คนที่อยู่ในเต๊นท์คือรีบออกมากันเลยทีเดียวครับ เราก็วิ่งไปเข้าแถวที่ลานกว้าง แล้วครูฝึกก็อธิบายกิจกรรมที่จะให้ทำในวันนี้? เยอะมากที่เดียวครับ เป็นกิจกกรมกลุ่ม ให้ทำร่วมกัน หลายกิจกรรมเลยครับ ทั้งให้รวมกันออกความคิดรณรงค์อะไรสักอย่างแล้วก็เขียนใส่กระดาษแผ่นใหญ่แล้วออกไปพรีเซนต์ และก็เกมส์ต่างๆ สุดท้ายก็การแสดงแต่ละกลุ่มจะต้องคิดและไปแสดง เอิ่ม! งานรณรงค์ครูเค้าก็ให้เวลาก่อนเที่ยงงอะครับต้องเสร็จก็ประมาน 2 ชั่วโมงกว่าๆ พวกเราก็จับกลุ่มแล้วก็ช่วยกันออกความคิดครับ พี่อ๊อฟก็ยืนอยู่แถวผมเนี่ยแหละ..........

Julio

อยากรู้จัง คืนนี้นทจะเจออะไรในเต๊นบ้างน๊า อิอิ

thephat

ขอบคตุณมากครับ

jumboa

ขอบคุณ​ครับ​

ssangsak

ขอบคุณครับ

ton_gori

เอ มีแผนไรกันมั้ยเนี่ย ทำไมให้นทไปนอนตรงกลางเป๊ะเลย