มิว&โต้ง...เวอร์ชั้นนี้ใครเคยอ่านบ้าง....

kennana

แบบว่า..เรื่องต่ออะน่ะ...ผมเองก็เพิ่งอ่านครั่งแรกเลยเอามาฝากกัน...ไม่ได้แต่เองไม่ว่ากันน่ะคราฟ...ชอบแล้วก็ให้พลังน้ำใจผมหน่อยนะ

เสียงเพลง ลาสต์ คริสต์มาส ดังแว่วมาจากลำโพงเล็กจิ๋วของโทรศัพท์มือถือ เนื้อเพลงกล่าวถึงความรักไร้ค่า ที่ถูกทิ้งขว้างอย่างไม่ใยดีหลังวันคริสต์มาส มันไม่ต่างอะไรกับความรักของเขาเลยสักนิดเดียว
มิวยืนเดียวดายอยู่บนสะพานลอย มองแสงไฟจากรถราที่แล่นไปมาบนถนนยามค่ำคืน ผ่านม่านน้ำตาที่ไหลออกมาคลอ
ใช่… ความรักของเขาเองก็เหมือนในเพลงนั้น
มิวนึกถึงตอนที่เขาบอกรักกับโต้ง เด็กหนุ่มคนที่เขารักสุดหัวใจ และเป็นรักแรกของเขา ผ่านบทเพลงที่เขาร้องในงานประกวด มิวบอกทุกสิ่งทุกอย่าง และทุกความหมาย กลั่นกรองมันผ่านบทเพลงของ "กันและกัน" แต่สุดท้ายโต้งก็ให้ความสัมพันธ์กับเขาได้แค่เพื่อนเท่านั้น
ยิ่งมองดูภาพที่ถ่ายคู่กันในโทรศัพท์มือถือแล้วยิ่งช้ำ มิวตัดใจกดปุ่มลบภาพทั้งหมดทิ้งอย่างสุดแสนเสียดาย ภาพน่ะลบได้ แต่ความรักที่เขายังคงมีต่อโต้งนี่สิ วันใดจะลบออก
เพลง ลาสต์ คริสต์มาส จบไปแล้ว เหลือทิ้งไว้แต่เสียงยวดยานจอแจเบื้องล่าง ในคืนคริสต์มาสแบบนี้ ผู้คนทั้งหลายต่างก็เร่งรีบกลับไปที่บ้าน เพื่อไปหาคนรัก และร่วมฉลองวันประสูติขององค์พระเยซูคริสต์เจ้าร่วมกัน เมื่อคิดถึงตัวเองแล้วก็อดที่จะหลั่งน้ำตาออกมาอีกไม่ได้ เพราะเขาไม่มีใครเหลืออีกแล้ว
พ่อก็อยู่กับครอบครัวใหม่ อาม่าก็จากไปนานแล้ว แม้กระทั่งโต้งที่เขารักก็จะไม่ใช่ของเขาอีกต่อไป
ร่ำ ๆ ใจก็อยากที่จะโดดลงจากสะพานลอยที่ยืนอยู่ลงไป เพื่อที่จะจบปัญหาทั้งสิ้นทั้งมวล
สายลมหนาวเย็นจากเบื้องล่างกรรโชกใส่อย่างแรง เหมือนจะห้ามปราม ทำให้มิวนึกถึงคำพูดของอาม่าได้เมื่อครั้งที่เขายังอยู่ด้วยกัน

"...อามิว ลื้อดูข่าวนักศึกษาอกหัก แล้วฆ่าตัวตายสิ การศึกษามันไม่ได้ช่วยจริง ๆ นะ"
"ช่วยอะไรเหรออาม่า ไหนมิวดูหน่อย ...โห น่าสงสารออก อาม่าไปว่าเค้าทำไมน่ะ?"
"ทำไมอาม่าจะว่าไม่ได้ ขนาดอีมีการศึกษาแล้วอียังคิดอะไรโง่ ๆ แบบนี้ ก็ถือว่าการศึกษามันช่วยอะไรไม่ได้ อามิวลื้อเคยเห็นหมาแมวมันฆ่าตัวตายไหม? ขนาดสัตว์มันยังไม่คิดทำอะไรแบบนั้นเลย..."

มือที่จับราวสะพานสเตนเลสส์แน่นจนชาจึงค่อย ๆ ปล่อยคลาย มิวสูดลมหายใจลึก ๆ ก่อนที่จะปาดน้ำตาให้แห้ง จริงสินะ เขาจะไปคิดฆ่าตัวตายทำไมกัน ในเมื่อขนาดหมาแมวมันยังรู้จักรักชีวิตตัวเองเลย ขืนเขาโดดลงไปคงจะได้อายพวกมันแน่ ๆ
เสียงฝีเท้าวิ่งกุบกับมาตามทางทำให้มิวต้องหันกลับไปมอง
"ไอ้มิว... ไอ้เหิ้ย!!!" เสียงใครบางคนตะโกนปนเสียงหายใจหอบ
"...กูหามึงทั่วสยามเลย"
ใบหน้าหล่อคมเข้มกับคิ้วดกหนาเหมือนสาหร่ายแผ่น อันแสนจะกวนประสาทโชกไปด้วยเหงื่อ เอ็กซ์ มือกีตาร์วงเซพเทมเบอร์เพื่อนของมิวนั่นเอง
"หากูไมวะ?" มิวทำหน้างง ๆ พอเขาหายเศร้าก็กลับมา เจอเรื่องอะไร มึน ๆ แบบนี้อีกหละ
เอ็กซ์หยุดหอบแล้วเอนหลังพิงกับราวสะพานลอยพักเหนื่อย "ก็พอแสดงเสร็จ กูเห็นมึงคุยอะไรกับไอ้โต้งก็ไม่รู้แล้วก็หายหัวไปเลย เนี่ยเค้าเลี้ยงฉลองคริสต์มาสกันต่อที่ ร.ร. ถามใคร ก็ไม่มีใครรู้"
แล้วเอ็กซ์ก็ปาดเหงื่อที่ชุ่มคิ้วทิ้งทั้งสองข้าง "...สัส วิ่งซะหมดแรงเลยกู"
มิวนึกขันกับกิริยาแปลก ๆ ของเพื่อนที่ไม่เคยเห็น กับคิ้วที่หนาเกินพิกัด ทำให้เขานึกถึงนกเพนกวินที่เล่นเซิร์ฟ ในหนังอนิเมชั่นการ์ตูนของ วอลท์ ดิสนีย์
"ขำเหิ้ยไร มึงไม่เคยเห็นคนเหนื่อยเหรอ" เอ็กซ์ยังคงเช็ดเหงื่อตามคอ และหน้า
"ปล่าว ๆ ๆ" มิวรีบยกมือยกไม้ปฏิเสธ "แล้วมึงจะรีบตามหากูไปทำไม มึงไม่ไปฉลองคริสต์มาสกับเพื่อน ๆ ล่ะ"
เอ็กซ์ทำหน้าเหรอหรา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นแดงปุบปับ "กู... อ่า... กูห่วงมึงอ่ะดิ เห็นมึงทำท่าจ๋อย ๆ กูกลัวมึงจะไปทำอะไรไม่ดี"
"อะไรของมึงวะ ที่มึงว่าไม่ดี" มิวเริ่มรู้สึกขำกับหน้าหล่อที่แดงขึ้นเรื่อย ๆ
" ก็... อืมม์... กูรู้หนะว่ามึงกับไอ้เหิ้ยโต้งนั่น... เป็น... เป็น... ง่า... เป็นแฟนกัน"
แค่คำ ๆ นั้นคำเดียวก็ทำให้มิวหวั่นไหวได้ และแค่คำว่าโต้งเท่านั้น ก็ดูเหมือนว่าความอ่อนแอทั้งหมดของมิว จะกลับคืนมามากเสียยิ่งกว่าเก่า จนเจ้าตัวต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
"...ไม่ใช่" มิวข่มก้อนสะอื้นที่ดันขึ้นมาจุกที่ลำคอ "...กูไม่ได้เป็นแฟน... กับโต้ง... แล้ว"
และดูเหมือนกับว่าเอ็กซ์เองก็จะรับรู้ได้ถึงอาการนั้น ดูท่าทางเขาเสียใจไม่แพ้มิวเช่นกัน จากอาการที่แตะไหล่มิวทั้งสองข้างพร้อมกล่าวขออภัย
"เฮ้ย ขอโทษ... กูไม่ได้ตั้งใจว่ะ..."
"...ฮื่อ..." มิวตอบรับในลำคอพร้อมทั้งพยักหน้าเบา ๆ แต่ยังคงไม่ยอมหันมาสบตา
"มิว... มึงโกรธกูเหรอวะ?" เอ็กซ์ชักน้ำเสียงอ่อย
"......ปล่าว... กู กูแค่โกรธตัวเอง... กูมันอ่อนแอ" มิวเริ่มพูดติดขัด ไหล่บางสั่นน้อย ๆ พอสังเกตได้แม้จะไม่ชัด
เอ็กซ์บีบไหล่มิวแรง ๆ พร้อมขึ้นเสียงดัง "ทำไม... มันทำอะไรมึง เหรอ?"
"ปล่าว... กู... กู... กูทำตัวกูเอง" เสียงสั่นขึ้นพร้อมทั้งขาดห้วงคล้ายเจ้าตัวสะอื้น "…....กูคิดว่าเค้าคิด... อย่างเดียวกับกู... แต่... แต่... มัน... มันไม่ใช่อย่างนั้น!!!"
สิ้นเสียงร่างของมิวก็เริ่มเทิ้มสั่น และมันก็เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ เอ็กซ์กระชากมิวเข้ามาสวมกอดอย่างรวดเร็ว หยาดหยดใสอุ่นจัดตกต้องท่อนแขนแข็งแรง พร่างพรูฟ้องว่ามิวกำลังร้องไห้โดยไร้แม้เสียงสะอื้น มันเลวร้ายเสียยิ่งกว่าการซัดโฮออกมาอีก เพราะแม้จะเปล่งเสียงเขายังมิกล้า...

preecha8888

ชอบๆๆๆๆมาก

angiejole

อยากอ่านอีกอะ...

oyoy

ขอบคุณครับ

Khamburanavong

ขอบคุนคับ

nokkao

ระวังมือที่สามอ่ะ

Kasinayns

ขอบคุณมากคับ

tonmaitay

ขอบคุณครับ

tigerzaa

สนุกสนานมากมาย

Jera

เรื่องนี้แต่งโดยพี่รัน สุรัตนาวี ครับ

Sbai

ออกจะเศร้าไปน่ะ

Tedap

ขอบคุณมาก

AkiraH07

ขอบคุณมากคับ

Poompakky

ขอบคุณครับ

daisuke338

ขอบคุณครับ