.ลีซอขี่ม้าคู่ใจมาที่ห้องอาหารครัวคาวบอยพอถึงจุดหมายเด็กหนุ่มกระโดดลงจากหลังม้าอย่างชำนาญ แล้วเดินเข้าไปในห้องอาหารอย่างช้าๆสายตาของเขามองไปรอบๆเพื่อหาใครบ้างคนที่เขารอคอย
"อ้าว...พี่ลีซอทำไมวันนี้มาถึงนี่ได้ละครับ" ต่อศักดิ์ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆเดินเข้ามาถาม "วันนี้นายน้อยเข้ามาหรือยัง" ลีซอพูดเบาๆ "ยังไม่เห็นเลยครับ...มีลีซอมีอะไรหรือเปล่าครับ" "พี่คิดถึงนายน้อยเหลือเกินไอ้ต่อ...ไม่ได้เห็นมาหลายวันแล้ว" "ช่วงนี้นายน้อยคงยุ่งๆน่ะครับ...เห็นบอกว่าเดือนหน้าจะมีทัวร์มาลงด้วย" "พี่ได้ข่าวว่านายน้อยจะกลับไปเล่นละครอีกเหรอ...เห็นมีดารามาที่นี้" สินชัยยืนฟังอยู่ตรงนั้นก่อนที่จะเดินเข้าสมทบแล้วพูดว่า "กูว่าไอ้นายน้อย..มันไม่เล่นละครแล้วล่ะงานมันยุ่งจะตายไหนจะเรื่องเมียมันอีกละ...แล้วยิ่งตอนนี้นายใหญ่กับนายกลางก็ไม่อยู่ด้วยมันคงไม่มีเวลาหรอก" "ถ้าไม่เล่นก็ดี... ผมจะได้ไม่ต้องคิดมากผมกลัวนายน้อยจะลืมผมครับพี่เอ" "ทำไมมึงคิดอย่างงั้นวะ" สินชัยถาม "ก็คราวที่แล้ว...นายน้อยไปถ่ายละครที่กรุงเทพฯก็หายไปเป็นเดือนๆพอกลับมาก็แต่งงานอีก...แล้วจะไม่ให้ผมคิดมากได้ไงละครับพี่เอ"หนุ่มพม่าตาแดง "พี่ลีซอ...อย่าคิดมากเลยครับ...ผมเชื่อว่านายน้อยไม่ใช่คนอย่างงั้นหรอกครับ"ต่อศักดิ์ปลอบใจเพื่อนรุ่นพี่ "ถ้ามึงคิดถึงมัน...แล้วทำไมมึงไม่ไปหามันที่บ้านซุ้มนายละวะ..ไอ้ลีซอ"สินชัยแนะนำ "ผมไม่กล้าไปหรอกครับ" "ทำไมวะ" "ก็นายเล็กกับคุณหนูแดงเขาไม่ชอบผมฮือ..ฮือ..ผมมันแค่ขี้ข้า" น้ำตาของหนุ่มพม่าไหลออกมาอาบแก้ม "อย่าร้องไห้ซิครับ...พี่ลีซอ"ต่อศักดิ์หยิบกระดาษทิชชูที่อยู่บนโต๊ะอาหารส่งให้ลีซอ "ถ้ามึงอยากจะเจอมัน...มึงก็ต้องนั่งรอมันอยู่ที่นี่แหละ...วันนี้เป็นวันเงินเดือนออกเดี๋ยวมันก็ต้องเข้ามาจ่ายเงินเดือนให้พนักงาน...มะ..ตามกูมานี่"สินชัยเดินนำหน้าลีซอเข้าไปในบาร์เหล้า "จริงๆเหรอครับพี่เอ...แล้วนายน้อยจะมากี่โมงครับ"ลีซอถามด้วยยิ้มทั้งน้ำตา "ประมาณสองสามทุ่มนั้นแหละ..." "กินข้าวมาหรือยังครับพี่ลีซอ"ต่อศักดิ์ถามด้วยความเป็นห่วง "ยังเลยต่อ" "งั้นเดี๋ยวผมไปหาอะไรให้พี่ลีซอกินก่อนนะครับ" ...................................... ที่บ้านซุ้มนาย...สองภพกำลังนั่งทำบัญชีของฟาร์มม้าและตรวจรายรับรายจ่ายของรีสอร์ทคนเมืองคาวอยู่บนโต๊ะอาหารอย่างขะมักเขม้นสามเมืองและหนูแดงก็กำลังนั่งรับประทานอาหารอยู่ใกล้ๆกันโดยมีภูแสงคอยยืนรับใช้อยู่ห่างๆ "เดี๋ยวนี้พี่สองไม่มีเวลาให้หนูแดงเลยนะค่ะ...วันๆทำแต่งาน"สาวร่างอวบค้อนให้สามีกำมะลอ "ผมก็ทำเพื่อลูกของเรายังไงครับ"สองภพยังไม่หลุดจากบทคุณพ่อตัวปลอม "ปากหวานจังเลย...หนูแดงไม่โกรธพี่สองแล้วคะ" "พี่สองทานข้าวอิ่มแล้วเหรอครับ...สามเห็นพี่สองทานไปนิดเดียวเอง"สามเมืองถามขึ้นมาพร้อมกับกระดกเบียร์ตามไปด้วย "มื้อเย็นพี่กินไม่เยอะ...เดี๋ยวอ้วน" "อ้าว...แล้วอย่างงี้จะเอาแรงที่ไหนไปทำการบ้านละครับ"สามเมืองมองพี่ชายด้วยสายตาหื่นเล็กน้อย "พูดอะไรน่ะสาม...อายไอ้แสงมันบ้าง"สองภพหันไปยิ้มให้เพื่อนรัก "พี่สามอ่ะ...พูดอะไรก็ไม่รู้..หนูแดงอายนะค่ะ...อืม..หนูแดงไปหาแม่ษาดีกว่า" "ทำไมพักนี้หนูแดงไปหาแม่ษาบ่อยจังเลยครับ...แอบไปนินทาอะไรผมให้แม่ษาฟังหรือเปล่า"สองภพยิ้มให้สาวร่างอวบ "แหม...ก็พี่สองไม่มีเวลาให้หนูแดงนี่คะ...หนูแดงเหงานี่นา" "ก็ผมต้องทำงานแทนพ่อนี่ครับ..แล้ววันนี้ก็เป็นวันเงินเดือนคนงานออกด้วย...ผมขอโทษนะครับที่ไม่ค่อยมีเวลาให้คุณ" "ไม่เป็นไรหรอกคะ...หนูแดงล้อเล่น" "พี่สองมีอะไรให้สามช่วยก็บอกนะครับ"สามเมืองถามด้วยอาการเมาเล็กน้อย "ไม่เป็นไร...พี่ทำได้..สามช่วยพี่มาเยอะแล้ว"สองภพมองน้องชายอย่างมีเลศนัย แล้วหันไปพูดกับภูแสงว่า"รอเดี๋ยวนะเว้ยไอ้แสง..ใกล้จะเสร็จแล้ว...มึงจะได้เอาเงินเดือนไปจ่ายให้พวกลูกน้องของมึงด้วย...กูไม่ค่อยมีเวลาว่ะ" "ไม่เป็นไรนายน้อย...กูรอได้"ภูแสงส่งยิ้มให้นายน้อยของเขาอย่างชื่นชม "เออ...ไอ้แสง..ไหนบอกว่าจะพาเพื่อนมึงที่ชื่อไอ้เจตมาหากูไงละ" "กูเห็นมึงกำลังยุ่งๆอยู่...เอาไว้วันหลังก็ได้นายน้อย" "หนูแดงไปหาคุณแม่ษาก่อนนะค่ะ...พี่สอง"หนูแดงเดินเข้ามาหอมแก้มสามีกำมะลอด้วยอาการเศร้าซึม "เดี๋ยวผมขับรถไปส่งนะครับ..." "ไม่เป็นไรคะ...พี่สองทำงานไปเถอะ...หนูแดงขับไปเองได้คะ..แค่สิบกว่ากิโลเอง" "ไม่ได้หรอกครับ...กำลังท้องกำลังไส้ถนนหนทางยิ่งมืดๆอยู่ด้วย" "เดี๋ยวผมขับรถไปส่งก็ได้ครับคุณหนูแดง"ภูแสงรับอาสา "เออ...งั้นให้ไอ้แสงไปส่งนะครับ" "งั้น...ก็ได้คะ" "ไอ้แสงกูไปด้วย..."สามเมืองยกแก้วเบียร์ดื่มจนหมดแล้วรีบลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร เขามีท่าทางเมาเล็กน้อย "จะไปไหนสาม" สองภพหันไปถามน้องชาย "สามจะไปกินเหล้าต่อในเมืองครับพี่สอง....อยู่แต่บ้าน...เซ็ง" "งั้นก็ตามใจ...อย่ากลับดึกละ...พี่เป็นห่วง"สองภพมองตาน้องชายอยู่นานจนเขาสามารถจดจำแววตาคู่นั้นได้เป็นอย่างดี "ครับผม..." ชายหนุ่มเดินไปส่งภรรยากำมะลอที่หน้าบ้านด้วยความวิตกกังวลแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเขารู้สึกสังหรณ์ใจอย่างประหลาดจนไม่สามารถอธิบายได้ "พรุ่งนี้จะกลับกี่โมง...ก็โทรมาบอกผมนะครับ...ผมจะได้ไปรับ" "หนูแดงจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้วคะ...เชอะ" หญิงสาวร่างอวบพูดล้อเล่นกับสามีตัวปลอมด้วยน้ำเสียงแปลกๆก่อนที่เธอจะโบกมือลา แล้วก็เดินขึ้นรถไปอย่างช้าๆ ............................... ภูแสงขับรถออกมาด้วยความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งโดยมีสามเมืองนั่งอยู่ที่เบาะข้างๆคนขับส่วนหนูแดงนั่งอยู่ตรงเบาะหลังเพียงคนเดียว พอชายหนุ่มขับรถออกมาได้สักพักเขาก็สังเกตเห็นว่ามีรถคันหนึ่งขับตามเขามาอย่างกระชั้นชิดและที่สำคัญรถคันนั้นได้ออกมาจากทางไร่ลิ้นจี่ของนายเรือรบภูแสงมองไปที่กระจกหน้ารถและเพ่งอยู่นานจนเขาจำได้ว่ารถคันนั้นเป็นรถกระบะของนายเรือรบนั้นเองชายหนุ่มคิดในใจว่าจะต้องเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นแน่ๆ เขาตัดสินใจเหยียบคันเร่งหนีด้วยความเร็วแต่ยิ่งหนีเท่าไหร่นายเรือรบก็จี้ตามมาติดๆอย่างไม่ลดละ "ว๊ายยย...นายแสงทำไมขับรถเร็วแบบนี้...ฉันกำลังมีเด็กอยู่นะว๊าย..." หนูแดงร้องด้วยความตกใจ "ไอ้แสง...มึงจะรีบไปไหนวะ"สามเมืองตะโกนลั่นรถ "มีรถตามเรามาครับ...นายเล็ก"ภูแสงตอบเสียงสั่น แล้วสามเมืองหันไปดูรถที่ขับตามมา "ใครวะไอ้แสง" "ไอ้เรือรบครับ"ภูแสงตอบเสียงดังด้วยความวิตก "ไอ้เรือรบที่มันไม่ค่อยชอบพี่สองนั้นเหรอ..." "ครับ...นายเล็ก" "แล้วมันต้องการอะไรของมันวะ...มันตามเรามาทำไม"สามเมืองพูดด้วยความโมโหบวกกับความเมา "ว๊ายยย....ฉันกลัว...อย่าขับเร็วนักซิ..นายแสง" "ใจเย็นๆนะครับคุณหนูแดง...ผมกำลังจะขับหนีมันครับ..เกาะไว้แน่นๆนะครับ" นายเรือรบชักปืนออกมาแล้วยิงไปที่รถของภูแสงหลายนัด"ปัง ปัง ปัง" กระสุนถูกเล็งไปที่ล้อรถทั้งข้างจึงทำให้รถของภูแสงเสียหลักส่ายไปส่ายมา เสียงปืนดังสนั่นไหวหวั่นไปทั้งถนน "ว๊ายยยยยยยยยยย....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดว๊าย...ฉันกลัว" หนูแดงร้องกรี๊ดลั่นรถ "ไอ้เหี้ย...มันยิงเราทำไมวะ..ไอ้แสง"สามเมืองโมโหเลือดขึ้นหน้า ตัวเขาเอียงไปเอียงมาตามแรงเหวี่ยงของรถ กระสุนนัดสุดท้ายได้ทะลุกระจกหลังจนแตกกระจายดัง"เปรี้ยง" ลูกกระสุนพุ่งไปเจาะที่กะโหลกศีรษะของหนูแดงเข้าอย่างเต็มเปาไม่มีเสียงร้องของสาวร่างอวบเล็ดลอดออกมาเลยแม้แต่น้อยแต่ร่างกายของเธอค่อยๆทรุดตัวลงไปกับเบาะรถอย่างช้าๆ สามเมืองล้วงเอาปืนที่ซ่อนไว้อยู่ในช่องเก็บของออกมาทันทีภูแสงหันมามองแต่ก็ช้ากว่าที่จะห้ามทันสามเมืองหมุดกระจกรถลงแล้วได้โผล่หัวออกไปยิงโต้ตอบกับนายเรือรบอยู่หลายนัด"ปัง ปัง ปัง ปัง" "นายเล็ก...อย่า" ภูแสงตะโกนห้ามเพราะเห็นรถของนายเรือรบขับจี้ขึ้นมาด้วยความเร็วพ่อค้ายาบ้าเร่งสปีดขึ้นมาตีคู่กับรถของภูแสง อย่างไม่เกรงกลัวนรก "นายเล็ก..ก้มลง..." ยังไม่ทันที่จะสิ้นเสียงของไอ้หนุ่มเลือดร้อนนายเรือรบก็หักพวงมาลัยควับเบียดเอารถของภูแสงเข้าอย่างจังทำให้รถของชายหนุ่มเสียหลักส่ายไปส่ายมาพุ่งลงไปข้างทางที่ชันไปด้วยโขดหินกลิ้งหลายตลบจนไปชนกับต้นไม้ใหญ่ดังสนั่น "โครม อี๊ดดดด โครม ฟี๊ตตตตต โครมโครม" แล้วการไล่ล่าก็สิ้นสุดลง ........................................ หน้าห้องฉุกเฉินที่โรงพยาบาลชื่อดังในเมืองเชียงใหม่คุณสุพรรษากับสองภพยืนรออยู่ตรงนั้นด้วยความกระวนกระวายใจเป็นอย่างยิ่งลีซอและลุงคำแสงนั่งร้องไห้จับมือกันแน่นอยู่ใกล้ๆนั้นด้วยสองภพเดินวนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นด้วยความร้อนรนอยู่ร่วมชั่วโมงสักพักคุณหมอก็เดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน แล้วทุกคนก็วิ่งกรูเข้าไปหาคุณหมอพร้อมๆกัน "น้องชายผมเป็นยังไงบ้างครับ" สองภพถาม "แล้วลูกสาวดิฉันละคะ ฮือ...ฮือ..อือออออ"คุณสุพรรษาร้องไห้ป่านจะขาดใจ "ใจเย็นๆนะครับ...ใจเย็นๆตอนนี้คุณสามเมืองเสียเลือดไปมาก เขาต้องการเลือดไปช่วยเหลือคนไข้ด่วนครับ...ไม่ทราบว่ามีใครเป็นญาติกับคุณสามเมืองไหมครับ"คุณหมอถามอย่างสุภาพ "ผมครับ...ผมเป็นพี่ชายแท้ๆของเขาครับ"สองภพตอบ "ถ้าอย่างงั้น..ขอเชิญทางนี้ครับ" คุณหมอเดินนำชายหนุ่มเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้วจัดการเจาะเลือดไปตรวจโดยทันทีสองภพนอนอยู่บนเตียงเพื่อรอการถ่ายเลือดไปให้น้องชายอย่างเต็มใจเขามองไปที่ร่างกายของน้องชายที่นอนอยู่บนเตียงถัดไปด้วยความเศร้าระคนเสียใจเพราะสภาพของสามเมืองตอนนี้ร่อแร่เหลือเกิน บนร่างกายมีบาดแผลอยู่เต็มไปทั่วแขนขาถูกพันไว้ด้วยผ้าก็อต ยังมีพอเลือดซิบๆไหลออกออกมาไม่ยอมหยุดเขาอยากจะร้องไห้แทบตายแต่เขาก็ต้องกั้นมันเอาไว้มีหยาดน้ำตาคลอเบ้าของเขาอยู่ตลอดเวลา ไม่นานนักคุณหมอก็เดินเข้ามา แล้วพูดเบาๆว่า "ผมขอโทษด้วยครับคุณสองภพ...เลือดของคุณใช้ไม่ได้ครับ" "ทำไมละครับ...จะเป็นไปได้ยังไง..พ่อ,แม่ผมเลือดกรุ๊ปโอผมก็เลือดกรุ๊ปโอ...น้องชายของผมก็ต้องเหมือนกันซิครับ" "ใช่ครับ...เลือดของคุณกรุ๊ปโอ...แต่ของคุณสามเมืองกรุ๊ปเอครับ" "คุณหมอตรวจละเอียดแล้วเหรอครับ...เป็นไปไม่ได้.."สองภพส่ายหน้าปฏิเสธ "ผมตรวจดูหลายรอบแล้วครับ..ไม่ผิดพลาดแน่ๆ"คุณหมอยืนยันคำเดิม "ไม่จริง...ผมไม่เชื่อ" ชายหนุ่มเสียงสั่น "นี่ครับ...ผลของการตรวจเลือดของคุณ"คุณหมอส่งกระดาษบางอย่างให้สองภพ แล้วพูดว่า "คุณไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือดกับคุณสามเมืองเลยนะครับ...ผมเสียใจด้วยครับ" 20. (ความเดิม) "ไม่จริง...ผมไม่เชื่อ" ชายหนุ่มเสียงสั่น "นี่ครับ...ผลของการตรวจเลือดของคุณ"คุณหมอส่งกระดาษบางอย่างให้สองภพ แล้วพูดว่า "คุณไม่ได้มีความผูกพันทางสายเลือดกับคุณสามเมืองเลยนะครับ...ผมเสียใจด้วยครับ" "แต่...คุณหมอครับ...เลือดของผมก็ใช้ได้ไม่ใช่เหรอครับ...เอาให้เขาเถอะนะครับ" "ผมก็อยากจะทำอย่างงั้นครับ...แต่เลือดของคุณสามเมืองเป็น......"ยังไม่ทันที่คุณหมอจะพูดจบก็มีพยาบาลวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน แล้วพูดว่า "คุณหมอค่ะ...เชิญทางนี้ด่วนค่ะเราได้ผู้บริจาคเลือด เอ Rh-Negative แล้วค่ะ" "ผมขอตัวก่อนนะครับคุณสองภพ" ชายหนุ่มยังยืนมึนงงกับสิ่งที่ได้รับรู้เมื่อสักครู่ทำไมเหตุการณ์ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ เกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเขากันแน่ถ้าสามเมืองไม่ใช่น้องชายร่วมสายเลือดของเขาแล้วสามเมืองเป็นใครแล้วทำไมสามเมืองถึงมาอยู่ในครอบครัวของเขาได้ นั้นคือสิ่งที่เขาคิดอยู่ในใจเขาเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยอาการเหม่อลอยมีหยาดน้ำตาคลอเบ้าอยู่ตลอดเวลาลีซอเดินเข้ามาจูงมือของเขาแล้วพาไปนั่งใกล้ๆกับลุงคำแสง "เป็นยังไงบ้างครับนายน้อย...ทำไมออกมาเร็วจังครับ" "ลีซอ....อือ...อือ...อือ...มันเกิดอะไรกับพี่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ อือ...อือ" ชายหนุ่มดึงตัวลีซอเข้ามากอดไว้แน่นแล้วน้ำตาที่กั้นเอาไว้ก็ทะลักออกมาเหมือนเขื่อนแตก "เกิดอะไรขึ้นครับนายน้อย...แล้วนายเล็กเป็นไงบ้างครับ"ลีซอถาม "พี่ไม่รู้...อือ ฮือ..ฮือ..." "ใจเย็นๆนะนายน้อย...ทุกคนต้องปลอดภัยฮือ..ฮือ..เชื่อผม" ลุงคำแสงจับมือนายน้อยเอาไว้แน่นแต่ในใจของชายชราก็เป็นห่วงลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของแกมากเหลือเกิน "ทำไม..หมอเข้าไปนานจังฮือ..ฮือ...ตาสอง...หนูแดงของแม่จะเป็นอะไรหรือเปล่า อ่า ฮือ..อือออออ.."คุณสุพรรษาเดินมานั่งข้างๆสองภพอย่างคนเสียขวัญ เวลาผ่านไปนานร่วมสองชั่วโมงแล้วการรอคอยที่ทรมานก็สิ้นสุดลง เมื่อคุณหมอคนเดิมเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน "น้องชายผมเป็นไงบ้างครับ...คุณหมอ"สองภพเดินไปถามคุณหมอด้วยความกังวลใจ "คุณสามเมืองพ้นขีดอันตรายแล้วครับ...แต่..."คุณหมอหยุดชงักไว้แค่นั้น "แต่อะไรครับ...แต่อะไร"สองภพเขย่าคุณหมออย่างลืมตัว "คนไข้มีอาการของก้อนเลือดไปทับกับเส้นประสาทตาและได้รับการกระแทกอย่างรุนแรงจนแก้วตาแตก เออ...." "หมายความว่ายังไงครับคุณหมอ..หมายความว่ายังไง...บอกผมมาเถอะครับฮือ...ฮืออออ..." "เออ...หมายความว่าคุณสามเมืองอาจจะสูญเสียการมองเห็นได้ครับ" "โธ่...ตาสาม ฮือ...ฮือแล้วลูกสาวของดิฉันละค่ะ...ฮืออออ อือ อือ"คุณสุพรรษาถามด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว "น้องผู้หญิงเสียชีวิตก่อนมาถึงโรงพยาบาลแล้วครับเราพยายามช่วยกันอย่างเต็มที่แต่เธอทนพิษบาดแผลไม่ไหว...ผมเสียใจด้วยครับ" "ว๊ายยยยย...ไม่จริง..หนูแดงลูกแม่ อ่าอาาาาาา" คุณสุพรรษาเป็นลมหมดสติไปในทันที คุณหมอต้องเรียกพยาบาลเข้ามาช่วยปฐมพยาบาลกันอุตลุด "แล้วไอ้ภูแสงลูกของผมละหมอ" ลุงคำแสงถาม "คุณลุงหมายถึงผู้ชายคนที่ขับรถใช่ไหมครับ" "ครับ...ครับ...นั้นแหละครับไอ้แสงลูกผม" "รายนั้นไม่เป็นไรมากครับ...แค่แขนหักนิดหน่อยผมใส่เฝือกให้แล้วครับ ดวงแข็งเอาการทีเดียว...แต่คนไข้ได้ออกมาตั้งนานแล้วนี่ครับ" "ไม่เห็นมีนี่ครับคุณหมอ...ฮือ..ฮือ"ลีซอพูด แล้วหันซ้ายหันขวามองหาพี่ชายนอกสายเลือด "ไอ้แสง...มึงหนีกูไปอีกแล้วเหรอวะฮือ...ฮือออออ" สองภพนั่งเข่าอ่อนอยู่ตรงนั้น ...................................... ทางด้านนายเรือรบก็ได้หนีไปหลบซ่อนตัวอยู่ที่บนดอยแห่งหนึ่ง เพื่อรอให้เรื่องราวสงบลงเสียก่อนเพราะเขาคิดว่าภูแสงและคนที่อยู่ในรถคันนั้นได้ตายกันไปหมดแล้วส่วนภูแสงได้มาสมทบกับไอ้เจตรวมพลังกันตามล่านายเรือรบจนแทบพลิกแผ่นดินแต่ก็ยังไม่เจอตัวทั้งสองหนุ่มเก็บตัวเงียบอยู่ในป่าทึบหลังฟาร์มม้าของนายใหญ่เพื่อรอชำระแค้นกับนายเรือรบอย่างไม่ยอมแพ้ "เราต้องซ่อนอยู่อย่างงี้นานเท่าไหร่วะไอ้แสง"ไอ้เจตถาม "จนกว่าไอ้เหี้ยรบมันจะโผล่หัวออกมา" "แล้วพวกเจ้านายของมึงเป็นไงกันบ้างวะ" "คุณหนูแดงตายแล้ว...นายเล็กตาบอด..ฮือ..เพราะกู...เพราะกูเป็นต้นเหตุฮือ ฮือออออ" "ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นหรอกไอ้แสง...ใจเย็นๆว่ะเพื่อน..กูจะอยู่ข้างมึงเอง" "ถ้าไม่มีกูสักคน...เรื่องระยำแบบนี้มันคงจะไม่เกิดขึ้นกับเจ้านายของกูอือ ฮือ...ทำไมไอ้สัตว์รบมันไม่เอาปืนมายิงสมองกูให้ตายไปคนเดียว...อือ..ฮือ..คนอื่นเขาต้องมาเดือดร้อนเพราะกูแท้ๆอือ....กูจะฆ่ามันด้วยมือของกูเอง..."หยาดน้ำตาของไอ้หนุ่มเลือดร้อนไหลออกมาไม่ยอมหยุด ....................................... "ทำไมอ้ายแสงต้องหนีไปอีกคับ..ป้อคำอ้ายแสงบ่อได่ยะอะหยังผิดนี้คับ" หนุ่มลีซอในชุดสีดำเอ่ยถามพ่อบุญธรรม "ข้าก็ไม่รู้..มันคงกลัวนายใหญ่กับนายน้อยจะเล่นงานมันฮือ...ฮือ" "ผมสงสารอ้ายแสงนักขนาดคับ อือ อือ..." "เมื่อไรมึงจะหมดทุกข์หมดโศกกับเขาซักทีวะ..ไอ้แสงลูกพ่ออือ อือ.." ลุงคำแสงพร่ำเพ้อถึงลูกชายคนเดียว "นายน้อยมาแล้วคับป้อคำ" ลีซอพูดเมื่อเห็นนายน้อยของเขาเดินเข้ามาใกล้ "เดี๋ยวลีซอพาลุงคำกับไอ้เอ,ไอ้ต่อไปวัดก่อนแล้วกัน" "แล้วนายน้อยละครับ" "พี่จะแวะไปหาไอ้สามที่โรงพยาบาลก่อน" "นายใหญ่กับนายหญิงเมื่อไรจะมาถึงครับนายน้อย"ลีซอถามด้วยความเป็นห่วงชายอันเป็นที่รัก "มาถึงพรุ่งนี้เช้า" "แล้วนายกลาง(หนึ่งสยาม)มาตวยก่อคับ"ลีซอเผลอพูดภาษาเหนืออกไป "มาซิ..." สองภพตอบสั้นๆ .................................. สองภพกำชับแพทย์และพยาบาลไม่ให้บอกเรื่องการสูญเสียดวงตาให้สามเมืองได้รับรู้ในตอนนี้เพราะเขากลัวว่าน้องชายจะยังรับไม่ได้จากการสูญเสียในครั้งนี้ "น้องชายผมรู้สึกตัวแล้วเหรอครับคุณหมอ"สองภพเดินเข้าไปถามคุณหมอที่ยืนอยู่ข้างๆเตียงคนไข้ "รู้สึกตัวแล้วครับ..แต่ผมเพิ่งให้ยาบรรเทาปวดไป..อีกสักพักคงจะตื่นครับ..ผมขอตัวก่อนนะครับ" "ครับ...ขอบคุณครับ" สองภพยืนมองสภาพของน้องชายอยู่นานจนน้ำตาคลอเขาก้มลงไปจูบที่หน้าผากของน้องชายเบาๆแล้วพูดว่า "สามเป็นใคร...บอกพี่ได้มั้ย..ว่าสามเป็นใคร" เขาเอาเก้าอี้มานั่งลงข้างๆเตียงคนไข้แล้วจับมือของน้องชายเอาไว้ไม่นานนักสามเมืองก็รู้สึกตัว "สาม...สาม..พี่อยู่ทางนี้ครับ" "พี่สอง...สามเจ็บ..โอ้ยย" "เดี๋ยวก็หายครับผม"สองภพจับมือน้องชายไว้แน่น "พี่สอง...ทำไมตาของสามมองไม่เห็น"สามเมืองเอามือไขว่คว้าหาตัวพี่ชาย "เออ...สามมีแผลที่ตา..แต่ตอนนี้หมอทำแผลให้แล้ว...เลยต้องปิดตาเอาไว้ก่อนครับ" "พี่สอง...อย่าทิ้งสามไปไหนนะครับสามรักพี่สองนะครับ" "พี่อยู่ตรงนี้สาม...พี่จะไม่ไปไหนครับ" "สามอยากเห็นหน้าพี่สองครับ...เมื่อไรหมอจะมาเอาผ้าพันตาออกซักที" "อีกสักพักนึงครับ....สามต้องอดทนนะครับ..น้องรัก" "หนูแดงอยู่ไหน...ลูกสามละครับพี่สอง" "เออ....สาม...สามทำใจดีๆไว้นะครับ" "ทำไมครับพี่สอง....เกิดอะไรขึ้นครับ" "หนูแดงเสียชีวิตแล้วครับ..."สองภพตัดสินใจพูดออกไป "หนูแดงตายแล้ว...ลูกสาม...ลูกสามตายแล้ว...อือ...ฮือ..." "พี่เสียใจด้วยนะครับ" "ไอ้เรือรบ...มันฆ่าลูกของสามฮือ...ฮือ..." "ไม่เป็นไรนะสาม...ทำใจดีๆไว้นะครับ...สักวันหนึ่งกรรมต้องตามสนองคนชั่วอย่างมัน..." "พี่สอง...สามเจ็บตาครับ...ตาสามเป็นอะไรกันแน่..โอ้ยย..ทำไมสามเจ็บอย่างงี้.." "อดทนไว้นะน้องพี่...พี่รักสามนะครับอือ..ฮือ..." "ครับพี่สอง...สามจะอดทนครับ...ทำไมลูกของสามต้องตายด้วยฮือ...ฮือ..." "อย่าร้องไห้ซิครับสาม...เดี๋ยวจะเจ็บตานะครับ" "สามสงสารลูกครับ ฮือ...อือออออ" ...........................................
. | 
[คัดลอกลิงก์]
ข้อความที่ท่านได้อ่านในเว็บจีโฟกายดอทคอมนี้ เกิดจากการเขียนโดยสาธารณชน และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ หากท่านพบเห็นข้อความใดๆ ที่ขัดต่อกฎหมาย และศิลธรรม ไม่เหมาะสมที่จะเผยแพร่ ท่านสามารถแจ้งลบข้อความได้ที่ Link “แจ้งลบโพสนี้” ที่มีอยู่ใต้ข้อความทุกข้อความ หรือ ลืมพาสเวิดล๊อกอิน/ลืมชื่อที่ใช้สมัคร หรือข้อสงสัยใดๆแจ้งมาที่ G4GuysTeam[at]yahoo.com ขอขอบพระคุณที่ให้ความร่วมมือ 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2018-5-19 19:15:00
แจ้งลบโพสนี้
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
เน้นสีกระทู้
โพสต์ 2018-5-20 02:08:53
โพสต์ 2018-8-11 13:32:00