"ความทรงจำ...ไม่เคยเลือน" คุณเอ๋/CT จากบอร์ด palm ครับ กระทู้ที่ 25

kabuki

ตอนที่ 47
...ผละจากที่นอนลุกไปทำความสะอาดร่างกายแล้วกลับมานอนข้างๆพี่โด่ง แกคงจะเหนื่อยมากนอนหงายเปลือยอย่างไม่อายเราเลย ผ้าชุบน้ำผืนเล็กเช็ดทำความสะอาดท่อนลำให้พี่โด่ง แกกางขาออกกว้างเพื่อให้เราทำความสะอาดได้อย่างเต็มที่ ตัวร้ายสงบลงไปแล้วหลังจากกรำศึกหนัก ไฟหัวเตียงดับลงทั้งห้องอยู่ในความมืด เราสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มแล้วคลุมตัวให้พี่โด่ง เขาขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะหันมากอดเรา พี่เขาเอียงหน้ามาชิดกับหน้าเราสองมือกอดที่เอวเราไว้
"เหนื่อยจริงๆ" พี่โด่งพึมพำเบาๆแล้วเอาจมูกชนแก้มเรา เราเอียงแก้มให้ได้รับการสัมผัสนั้นให้มากที่สุด ก่อนที่เราทั้งคู่จะหลับไปในอ้อมกอดกันและกัน.......
ฟ้าเริ่มจะสางแล้วแสงรำไรลอดเข้ามาในห้อง ตัวเราหนักอึ้งเพราะพี่โด่งก่ายขามาทับไว้ ท่อนเคที่เบียดอยู่กับหน้าท้องเรามันอุ่นๆพิกล เราค่อยๆขยับขาแกออก ผ้าห่มที่คลุมตัวอยู่แค่อก เราลุกขึ้นนั่งมองอาวุธของพี่แกแล้วจับเบาๆ ก้มหน้าลงไปหามันจูบที่ปลายเบา กลิ่นคาวของเมื่อคืนยังอยู่จางๆ เราสูดดมมันเข้าไปอย่างไม่รู้สึกรังเกียจ ถึงแม้ใครอาจจะคิดว่าสกปรกแต่กลิ่นของคนที่เรารักมันยังหอมหวนเสมอสำหรับเรา จูบเบาๆหลายครั้งทั้งพวงก่อนจะลุกขึ้นไปล้างหน้า เราเสร็จธุระแต่พี่แกยังหลับอยู่ เลยนั่งดูหน้าแกตอนหลับใกล้ๆ ลูบผมและหน้าผาก แล้วจูบแรงๆที่หน้าผากแก และที่ปากเบาๆ ก่อนจะย้ายมาที่แก้ม พี่โด่งยังคงหลับตาเหมือนไม่รู้สึก
"เอ๋ รักพี่โด่งนะฮะ" เราลูบผมแกเบาๆ อยุ่ๆแกก็ลืมตาเรารู้สึกเขินที่แกแกล้งหลับ
"ใจง่ายจัง พาเที่ยวไม่กี่วันรักซะแล้ว"
"แล้วพี่หล่ะ ไม่เห็นเคยตอบซักที"
"รัก" เราจูบเบาที่คางพี่โด่งอีกที "จะรีบหนีพี่ไปไหนครับ ทำไมตื่นซะเช้าเลย"
"ว่าจะลักหลับ"
"ไม่มีทาง รู้สึกตัวตลอดทั้งคืนเลย ใครไม่รู้กวนทั้งคืน มือไม่ยอมห่างเลย" เรามองตากันแล้วพี่โด่งก็บุ้ยใบ้ไปที่ท่อนล่างให้เรามอง "เอ๋ น้องชายพี่ตื่นแล้ว" น้องพี่โด่งผงกหัวทักทายเราอย่างคุ้นเคยหลายครั้ง
"ทะลึ่งแต่เช้าเลยนะ"
"จะกลับแล้วนา" แกพูดยานคาง
"พี่ไม่เหนื่อยเหรอ"
"เช้าๆเนี่ยดี จะได้โล่ง เมื่อคืนนอนเต็มอิ่ม แรงเหลือเฟือครับ" แกเขย่าแขนเป็นเชิงเร่ง แล้วเอาสองมือกำน้องใข้ไว้แน่นปลายโผล่ออกมาแดงสวย "หรือจะไม่เอา"
"ก็ได้" เราตอบเสียงอ่อย
"งั้นอย่าลีลา เดียวน้องมันงอนไม่เล่นด้วยจะอดนะ"
เรานอนคว่ำลง พี่โด่งสอดเข้ามาช้าๆ
"เอ๋หลวมหมดแล้วนะครับ" แกกระซิบที่หูเมื่อเข้าไปทั้งลำ
"ก็พี่โด่งนะแหละ นับดูสิว่ากี่ครั้งแล้ว เกือบทุกวันเลย"
แกตบหัวเราเบาๆ "ว่าแต่พี่ใครวะที่ งอแงตลอด เจอกันคราวหน้าต้องฟิตกว่านี้นะ" พี่โด่งดันเนิบๆพร้อมซบหน้าที่คอเรา
"เอ๋อยากให้พี่ค้างไว้อย่างนี้นานๆ" พี่โด่งหยุดกระเด้าแล้วแล่ไว้
"ตัดเอาไว้เหน็บเลยมั๊ย"
"บ้า ถ้าไม่มีเจ้าของมันจะทำงานได้ไง" พี่โด่งเริ่มโยกต่อ
"ดีมั๊ย" แกยังคงชวนคุย
"แล้วพี่หล่ะ"
"มันเสียวตุบๆอีกแบบนึง เฉพาะที่ตรงหัว"
"พี่โด่งชอบแบบนี้เหรอ" พี่โด่งหยุดซอย"เอ๋ไม่เคยรู้ใจพี่โด่งเลยว่าพี่โด่งคิดอะไรกับเอ๋" พี่โด่งกดสะโพกแนบตัวเรายิ่งขึ้น
"เอาขนาดนี้ยังจะต้องบอกอีกเหรอครับ ผู้ชายเขาไม่พูดบ่อยๆหรอกมันเลี่ยน"
"แต่ก็อยากได้ยินบ้างนี่" พี่โด่งดูดที่คอเราแรงๆ
"ถ้าไม่รัก ก็คงไม่ลางานต่อหรอกนะครับ ถึงพี่จะชอบผุ้หญิง แต่พี่ก็มีประสบการณ์แบบนี้ตั้งแต่เรียนแล้ว เพิ่งจะมีคราวนี้แหละที่ได้อยู่ด้วยกันนานๆ"
"แล้วพี่คิดว่าเป็นไง"
"เอ๋ไม่เหมือนคนอื่น พี่เห็นเราครั้งแรกมันก็สะดุดตา และเราก็เล่นพิเรนในรถอีก ตั้งแต่ตอนนั้นรู้มั๊ยพี่คิดอะไร"
แกทิ้งระยะจนเราต้องถาม
"คิดอะไรหล่ะ"
"ก็กะว่าจะหลอกให้ดูด ให้เท่านั้น ไม่คิดว่าจะเจอของจริง พี่โตคงสอนมาดีหล่ะสิ"
"บ้า อาจารย์ไม่เคยสอน ไม่ได้พูดอะไรเลย"
"ไม่เชื่อ" สะโพกยังกดเนิบๆอยู่อย่างนั้น
"มีแต่พี่แหละเล่นยาก จีบยาก ท่าเยอะ ทำเอากลัวไปหมด"
"ของดี ต้องยากหย่อย"
"คนหล่อเรื่องมากนะสิ แล้วนี่พี่โด่งเล่นอะไร" เรารู้สึกว่าน้องแกเริ่มหดตัวแล้ว "พี่โด่งอย่าเพิ่งเอาออกนะแช่ไว้นานๆ"
แกทับมาบนตัวเราแล้วซุกหน้าที่คอ พี่โด่งไม่ทำให้เสร็จมันคงแข็งเพราะธรรมชาติของมันมั๊ง
สายน้ำจากฝักบัวราดรดไปทั้งตัว สบู่ค่อยๆฟอกไปตามตัวทุกซอกทุกมุม พี่โด่งยืนหลับตาให้เราทำความสะอาดเราเน้นเป็นพิเศษที่น้องชาย มันหดตัวเพราะหนาว พี่โด่งแกล้งจนได้เบียดมันเข้ามาหาปากเราพอเราจะงับก็หลบแล้วหัวเราะเสียงดัง เรารีบอาบน้ำจนเสร็จ แล้วแต่งตัวเก็บเสื้อผ้า เก้าโมงกว่าแล้ว
"เราจะขับไปเรื่อยๆนะเอ๋ ไม่ต้องเร่งบ้านเอ๋แค่นี้เอง"
"ฮะ จะได้อยู่ด้วยกันนานๆ"
พี่โด่งหันหน้ามามองแล้วยิ้มให้เป็นรอยยิ้มแบบเดียวกันกับที่เจอกันวันแรกรอยยิ้มนี้แหล่ะ ที่ทำให้เราลืมทุกอย่างตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา
"ไม่เศร้าแล้วนะ" เราส่ายหน้า
"จะเศร้าทำไม สุขมากกว่า ที่ได้รู้จักกับพี่" มือแกละจากพวงมาลัยมาขยี้ผม
"พี่ก็ดีใจนะ ที่ได้เจอเอ๋ " เราขยับไปใกล้ๆแก
รักเพื่อพบแล้วพลัดพราก ไม่เคยคิดจากรักจริงจับใจ รักชั่วนิรันดร์รักกันเรื่อยไป ดื่มด่ำฤทัยไม่คลายรักกัน.....
เพลงเก่าที่พี่โด่งชอบฟัง ดังขึ้นเบาๆ ..
เอารักฝากโลกลอยลมไว้สิ้นใจ รักยังไม่ตายไม่ตรม รักปักตรึงถึงภพหน้า ความรักเหนือกว่าคำกวีเอ่ยชม
ถึงโลกมลายสูญตามสายลมไม่เคยระทมชื่นชมเพียงรักเดียว
ใครที่เคยเดินทางกับคนรักในสภาวะที่ยังรู้สึกดีๆต่อกันอยู่คงรู้ถึงความละเมียดละไมนั้นดี ลองนึกดูนะคะสองข้างทางต้นไม้ครึ้ม มีเพียงเราและพี่โด่งในรถทะยานไปบนถนนที่เงียบเส้นนั้น พี่โด่งใช้ทางที่ตัดใหม่ที่คนขับรถยังไม่คุ้น หน้าฝนใบไม้เขียวขจี ความโศกเศร้ามันหายไปหมดแล้วเหลือแต่ความปิติจนน้ำตาซึม มันอิ่มเอิบอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายคนนี้ผ่านเข้ามาในชีวิตได้อย่างไร เรานั่งลำดับภาพในใจพลางมองหน้าพี่โด่งไปแล้วยิ้ม
"ถ้าจะบ้าอยู่ๆก็ยิ้มคนเดียว" พี่โด่งหันมาบอก แล้วขยี้ผมเราอีกครั้งก่อนจะหันหน้าไปสนใจถนนข้างหน้าต่อ......


ตอนที่ 48....
แวะซื้อของที่ระลึกข้างทางระหว่างเดินทางพร้อมกินข้าวกลางวัน ถึงบ้านเมื่อก็เกือบห้าโมงเย็นเพราะพี่โด่งขับรถไม่เร็วมาก วันนี้ฟ้ามืดทั้งวันแต่ฝนยังไม่ตก ยิ่งเข้าสู่ตัวอำเภอแล้วฟ้ายิ่งมืดสนิท
"พี่โด่งค้างที่บ้านเอ๋สักคืนนะพรุ่งนี้ค่อยกลับ"
"เอาสิ พี่อยากจะพักซักหน่อย พ่อแม่ไม่มีปัญหานะ"
"ไม่มีหรอก" เราแวะไปหาแม่ที่ตลาดพี่โด่งเดินตามมาด้วย น้องๆกลับจากโรงเรียนแล้วช่วยกันรื้อของฝาก แนะนำพี่โด่งกับเตี่ยและแม่
"ขอบคุณมากนะคะ รบกวนแย่เลย" แม่ขอบคุณพี่โด่ง "ใช่ๆ อาเอ๋นี่มันดื้อ" เตี่ยนั่งกินขนมที่ซื้อมาฝาก
"แล้วนี่จะกลับเลยรึเปล่าค่ะ ค้างก่อนแล้วกัน คงต้องเลี้ยงขอบคุณกันหน่อย เอ๋โทรไปชวนอาจารย์ด้วยนะ"
"เกรงใจครับ"
"ไม่ได้ ไม่ได้ เดี๋ยวไปทานข้าวกัน ไปทานที่ร้านอาหารของน้าเอ๋มันกันนะคะ" แม่รู้สึกเกรงอกเกรงใจมาก พี่โด่งพยักหน้า เราโทรบอกอาจารย์ที่โรงเรียน แล้วให้แม่ชวนอีกคนอาจารย์รับปากว่าจะมา พี่เพลินเดินมาหาที่ร้านเข้ามาทักทาย เตี่ยก็ชวนพี่เพลินอีกคน พี่เพลินมองหน้าเรายังไม่ได้คุยกันมีเพียงสายตาที่รู้กันว่าเข้าใจในสิงที่เป็นอยู่ พี่เพลินบอกว่าจะตามไปแล้วแกก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัวที่บ้าน
"เอ๋พาพี่เขาไปบ้าน อาบน้ำอาบท่าไป " เราหยิบกุญแจแล้วขึ้นรถ พี่โด่งจอดรถไว้หน้าบ้านก่อนจะเดินตามมาที่ประตู วันนี้บ้านอาไม่เปิดไปไหนกันหมดนะ นึกแปลกใจ พี่โด่งเหลียวมองไปรอบๆบ้าน
"อยู่กันกี่คนครับ"
"เจ็ดคน" พี่โด่งเดินตามขึ้นข้างบน "เอ๋นอนคนเดียว เตี่ยเพิ่งจะกั้นห้องใหญ่เป็นสองห้องให้น้องเดือนที่แล้ว โตกันหมดแล้ว ตอนนี้น้องอีกคนไปเรียนหนังสือในจังหวัด บ้านก็เหลือ หก"
พี่โด่งวางกระเป๋าลงที่พื้นห้อง เราล็อกประตูห้องไว้แล้วกอดเอวแกจากข้างหลัง พี่โด่งหันหน้ามากอดตอบเราซบหน้าที่อกแกกดคางไว้ผมเรา
"พี่โด่งเหนื่อยมั๊ย"
"เหนื่อยครับ นวดให้พี่หน่อยสิ จะได้ไปอาบน้ำ" เรามองที่นาฬิกาหกโมงเย็นแล้ว แม่บอกให้ไปที่ร้านของน้าตอนทุ่ม ส่วนแม่กับเตี่ยจะพาน้องๆไปรอที่ร้านเลย
"พี่โด่งถอดเสื้อผ้าสิ"
"นวดทั้งอย่างนี้แหละ"
"ไม่เอาไม่ถนัด" พี่โด่งตามใจนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนอนหงายให้เรานวดที่ขาเราแกะปมผ้าขนหนูออก
"เอ๋ ไม่ซนนะครับ" พี่โด่งท้วงขึ้นเมื่อเราเลิกนวดแล้วมาเล่นกับน้องชายแกแทน มือเรายังสาวต่อไปไม่หยุด
"เดี๋ยวคืนนี้ อดนะ ถ้าทำตอนนี้คืนนี้งดนะ" เรางอนแล้วลุกขึ้นยืนไม่พูดอะไร พรุ่งนี้ก็กลับแล้วยังจะ เฮ้อ เลิกคิดแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่โด่งลุกขึ้นขยับผ้าขนหนู
"ไปอาบน้ำกันเถอะ เดี๋ยวสาย แม่จะรอ" พี่โด่งดันตัวเราออกจากห้องลงบันได พี่โด่งกำลังจะปิดประตูห้องน้ำแต่แล้วก็ชะงัก
"งอนอีกแล้ว"
"เปล่า " เราตอบแล้วก็นั่งลงที่โต๊ะกินข้าว พี่โด่งเดินออกมาจากห้องน้ำ มาสะกิดที่แขน "อาบพร้อมกันเถอะจะได้เสร็จเร็วๆ" เรายิ้มออกแล้วเดินตามเข้าห้องน้ำ เคยาวยังสงบนิ่งอยู่ เราจูบพี่โด่งอยู่นาน ฝอยของน้ำทำเอาหนาวเหมือนกัน
จนอาบน้ำเสร็จขึ้นไปแต่งตัวจนเสร็จ ก่อนจะออกรถพี่โด่งก็บอกว่า
"วันนี้พี่กินเหล้าได้มั๊ย"
"ก็กินสิพี่" เรางงกับคำถาม"ทำไมต้องขอ"
"วันนี้ขอเมา"
"เมาแล้วเดี๋ยวก็หลับไม่รู้เรื่อง"
"เดี๋ยวก็รู้" แกเอามือเราไปวางที่เป้ากางเกง แล้วแขม่วท้องให้เราสอดมือเข้าไปข้างใน
"พี่โด่งทำไมไม่ใส่กางเกงในอีกแล้ว" มันค่อยๆพองตัวช้าๆ
"ขอคึกเต็มที่นะเอ๋ คืนนี้เจอดีแน่" แกยิ้มแล้วเอามือเราออกจากกางเกง
"ให้มันจริงเถอะ เดี๋ยวเมาแล้วก็หลับ"
ทุกคนรอที่ร้านแล้ว มีเหล้ารออยู่น้องๆนั่งแยกอีกโต๊ะนึง พี่โด่งนั่งติดกับอาจารย์
"ไง เอ๋ สนุกมั๊ย" เราพยักหน้า "ดีๆ เดี๋ยววันหลังครูพาไปเที่ยวอีก เดือนหน้าก่อนปิดเทอมนี่กำลังเก็บเงินกันอยู่คราวนี้จะไปเที่ยวเพชรบูรณ์กัน"
"คงไปไม่ได้แล้วแหล่ะ จารย์ แม่ไม่มีคนช่วย" เราชายตามองที่พี่โด่ง แกหัวเราะ
"นั่นสิ พักร้อนผมก็หมดแล้ว"
"เพลินไปแทนได้มั๊ยจ๊ะ" พี่เพลินเบียดตัวเข้าใกล้อาจารย์ เตี่ยกับแม่หัวเราะ เราคิดว่าท่านคงเข้าใจเราแล้วว่าเราเป็นอะไร เพราะแม่มีน้องสาวเป็นทอม น้าเราเป็นทอมก็มีแฟนผู้หญิงเยอะแยะไปหมด เตี่ยเลิกสนใจเราในเรื่องส่วนตัวแล้วนอกจาก สอนให้เราทำมาหากินเท่านั้น พี่เพลินยกแข่งกับผุ้ชายจนหน้าแดง เราไม่กล้ากินต่อหน้าเตี่ยกับแม่ เราสนุกสนานกันมากจนกือบสี่ทุ่ม น้องๆเริ่มงอแง เตี่ยกับแม่เคลียร์บิลล์ แล้วพาน้องๆกลับ พวกเรานั่งต่อสักพักเหล้าก็หมด อาจารย์ชวนกลับ พี่เพลินไม่ได้เอารถมาอาจารย์เลยอาสาไปส่ง
"แล้วโด่งจะไปค้างกับพี่มั๊ย" อาจารย์ถามที่หน้าร้าน
พี่โด่งบอกเบาๆ ว่า "ไม่เป็นไรพี่ วันนี้จะนอนบ้านแฟน" หน้าแดงๆ ตาเยิ้มหันมามองที่เรา เมาแล้วคงคนองปากพูดเล่นอีกแล้ว อาจารย์มองหน้าเราแล้วบอกว่า
"ดูแลพี่เขาดีๆนะ อย่าหักโหมมาก เดี๋ยวไม่มีแรงขับรถ"แล้วแกก็หัวเราะเดินไปที่รถมอเตอร์ไซค์ พี่โด่งขึ้นไปรอในรถแล้ว พี่เพลินยืนมองหน้าเรา
"เต็มที่นะเอ๋ อย่าให้วันนี้ผ่านไปอย่างไม่มีความหมาย พี่ไปแล้วนะ"
"หวังว่าพี่คงโชคดีเหมือนกัน"พี่เพลินซ้อนท้ายอาจารย์กอดเอวซะแน่นเลย พรุ่งนี้คงมีข่าวดี
"พี่โด่งเมารึเปล่า"
"ไม่เมา ไงเจอหน้าแฟนเก่า" พี่โด่งหมายถึงอาจารย์ น้ำเสียงฟังแล้วแปร่งหู
"พี่หึงเหรอ" เรานึกสนุกก็ต่อปากต่อคำ
พี่โด่งเลี้ยวรถไปอีกทาง "พี่หลงทางแล้ว ไปบ้านต้องเลี้ยวขวา นี่มันไปฝายน้ำล้นนะคนละทางแล้ว" พี่โด่งไม่ตอบจอดรถที่ทางเข้าฝายแต่ไม่ดับเครื่อง
"เอ๋รักพี่จริงรึเปล่า" พี่โด่งเมาจริงๆ แกเดินลงจากรถบิดขี้เกียจ เราเดินตามลมเย็นๆเหมือนฝนจะตก
"พี่กลับบ้านเถอะเดี๋ยวฝนตก"
"ยังไม่ตอบพี่เลย" แกหันหน้ามาแล้วเดินเข้ามาหา ดันตัวเราไว้ที่ประตูรถ บีบที่หน้าคางเราจนเจ็บ "ตอบสิ ว่ารักพี่รึเปล่า" เราพยักหน้าแกะมือแกออก
"พี่โด่ง เมาเหรอ หรือว่าแกล้ง" แกยืนหัวเราะใส่หน้า เรากอดเอวแกแล้วมองหน้า ตาพี่โด่งเยิ้มเพราะเมา
"รักสิ" เราเอามือบีบเบาๆ ที่เคซึ่งตอนนี้มันพองตัวเต็มที่แล้ว "กลับบ้านกันเถอะพี่ เดี๋ยวจะทำให้รู้ว่ารักแค่ไหน"
พี่โด่งประจำที่คนขับแล้วออกรถแรง เราต้องคอยตีมือเบา เกียร์พี่โด่งอยู่ในอุ้งมือเราแล้วมันร้อนผ่าว รถจอดเสร็จน้องมาเปิดประตูให้ แล้วขึ้นนอน ทุกคนนอนกันหมดแล้ว พี่โด่งเข้าห้องน้ำยืนฉี่เสียงดัง เรารีบเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟัน
พี่โด่งเสร็จธุระก็เดินขึ้นข้างบนโดยไม่รอ เราเอาผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำติดมือไปด้วย แกนอนหลับที่เตียงเหมือนเราส่ายหน้าทำเป็นเก่ง เปลี่ยนชุดนอน ปิดไฟแล้วเปิดแอร์ ถึงอดก็ไม่เป็นไรหรอก พี่เขาอุตส่าห์มาส่ง เรานอนลงข้างๆ
"อ้าวแล้วนอนทำไม" พี่โด่งพูดขึ้นมาในความมืด
"ก็พี่ นอนแล้วนี่"
"ใครบอกว่าจะทำอะไร" พี่โด่งยังนอนอยู่ท่าเดิม
"พี่ก็ถอดเสื้อผ้าสิ"
"อยากได้ก็ถอดเอง"
"งั้นไม่อยากได้" พี่โด่งพลิกตัวมากอด "อย่างอแงเร็วค-ยแข็งแล้ว" พี่โด่งพูดตรงกับเราแล้วแกก็จัดการถอดเสื้อผ้าออกหมด เราเปิดไฟที่หัวเตียงมองหาผ้าเช็ดหน้าที่ติดมือมา เอาผ้าเช็ดที่ลำ
"เช็ดทำไม" แกจับมือแล้วดึงผ้าออก "รังเกียจพี่เหรอ"
"พี่โด่งก็จะทำความสะอาดให้ไง"
"เอ เอ๋ทำไมแปลกๆ ที่อยู่กับพี่ไม่เห็นต้องทำแบบนี้นี่" พี่โด่งลุกขึ้นนั่งโยนผ้าทิ้ง แกลุกขึ้นยืนเคโด่อยู่กลางห้องเราค่อยๆนั่งลงแล้วดูดที่ปลายแรงๆ วันนี้แปลกดูดได้ไม่นานพี่โด่งก็ทะลักใส่ปากเรา ไหลลงคอไปหมดแล้ว
"อ้าวไหงงั้นหล่ะพี่" พี่โด่งล้มตัวลงนอนคว่ำซุกหน้ากับหมอน แล้วหันหน้ามาหาเรา "โทษที มันอยากตั้งแต่กลางวันแล้ว กะว่าจะเก็บแรงไว้คืนนี้เลยไม่เอาตอนเย็น"
"พี่โด่งโกรธเอ๋ เรื่องอะไร"
"ไม่ได้โกรธ แต่ไม่อยากห่างเรานะสิ ไม่ไว้ใจพี่โต"
"แล้วเอ๋ ไว้ใจพี่ได้เหรอ"
"ได้สิ" แกนอนหงายรูดเคให้มันแข็ง จนแล้วจนรอดก็ไม่มีปฏิกิริยา "สงสัยกระสุนหมดมั๊ง"
"พี่โด่งหายอารมณ์เสียรึยัง" เราคร่อมตัวแกไว้ "เอ๋รักพี่นะ และหวังว่าพี่โด่งคงไม่ลืมเอ๋" เราประกบปากกันนานก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดกันจนหลับ...........


.

minone

ขอบคุณครับผม

cokebundit

ขอบคุณมากนะครับ

Aakkee

ขอบคุนครับ

mooman

ขอบคุณครับ รอต่อนะครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nongbasz

ขอบคุณนะ

gaybin

สนุกมากครับ

Blackblood888

ขอบคุณมากครับ

tong111222

ขอบคุนครับ

DarthVaderX

ยินดีจ๊าดนักเจ้า

nongbasz

ขอบคุณนะครับ

kazumaki

ขอบคุณครับ

Dajim

ขอบคุณมากนะครับ

pearl9845

ขอบคุณมากมากนะครับ

aka_365

ขอบคุณ​

nongbasz

ขอบคุณครับ