[คิดไปเอง] บทที่ 21.7 "บทสรุป" (จบแล้วนะครับ) [25/03/2560]

INPUT

ครั้งนี้จะไปแบบเร็วๆเลยนะครับ อะไรที่รวบได้ผมก็จะรวบเพื่อให้จบบทที่ 21 ครับ คาดว่าถ้าใส่เต็มๆอาจจะอ่านจนเบื่อเพราะมันมีรายละเอียดอะไรอีกเยอะแยะมากมาย และผมก็ไม่อยากจะจำเรื่องส่วนท้ายไว้ด้วยมันเป็นความทรงจำที่ไม่อยากจะจำ จึงประติดประต่อไม่ค่อยได้ ต้องขออภัยนะครับ  
.
.
.
.
หลังจากที่ผมให้เงินป้าเสร็จ ป้าแกก็ขอส่งผมเท่านี้แกบอกว่าเดินต่อไม่ไหวเหนื่อย ผมจึงเดินไปคิวรถสองแถวคนเดียว เมื่อถึงสะพานลอยที่จะข้ามไปฝั่งคิวรถผมเจอ กร กลุ่ม 6 เดินสวนมาพอดี

“อ่าวกร” ผมทัก

“อ่าว...ว่าไง” กรทักกลับ

“เออเห็นอาจารย์จงบอกว่ามึงทำโปรเจคหัวข้อเดียวกับกูเลยใช่ปะ”

“ใช่ๆ เครื่องช่วยฟังพร้อม MP3 ใช่ไหมละ”

“ใช่ๆ แล้วหาเครื่องเล่น MP3 ได้มั้งยัง”

“ยังเลยเนี่ย ว่าจะเข้าไปหาดูตามตลาด”

“หรอๆ งั้นฝากด้วยดิได้ปะ”

“ได้ๆ”

“เท่าไหร่อะ ต้องให้เงินเลยปะ”

“ใจเย็นๆ ไว้เจอก่อนเดี๋ยวซื้อมาให้แล้วค่อยเก็บเงิน”

“โอเคๆ ขอบใจมาก” พูดจบก็ต่างคนต่างเดิน ผมก็เดินขึ้นรถสองแถวกลับบ้านไป
.
.
.
.
.
หลังจากวันนั้น ผมก็เข้าไปหอน๊อตเช่นเคยเหมือนทุกวัน ช่วงนี้ผมรู้สึกว่าป้าเริ่มแปลกๆ แกชอบหายออกไปข้างนอกแล้วเรียกเพื่อนออกไปหาแกทีละคน พอคนนี้เข้ามาก็จะมาบอกให้อีกคนเดินออกไป คนที่ไม่โดนเรียกเลยน่าจะเป็นบิ๊กคนเดียวเพราะบิ๊กกับป้าไม่ค่อยสนิทกัน  ส่วนเรื่องเงิน 500 บาท ผมไม่เคยทวงแกเลยมีแต่แกบอกว่าให้รอก่อนอีกไม่กี่วันก็จะได้แน่นอน อีกอย่างช่วงพักหลังมานี้ตันไม่ค่อยไปเรียนด้วย ส่วนป้าแกก็ไม่ไปทำงานนานมากแล้ว ไม่รู้ว่าแกโดนไล่ออกแล้วหรอยัง มีอยู่วันนึงผมนั่งอยู่หอน๊อตจนดึก จนแม่ต้องโทรมาตามผมอีกครั้ง บิ๊กก็ขับรถเครื่องไปส่ง

ระหว่างทางบิ๊กชวนผมคุยเรื่องป้า ว่าป้าแกทำตัวแปลกๆ ไม่น่าไว้ใจ ผมเองก็พูดเรื่องนี้กับบิ๊กเหมือนกัน รวมถึงเรื่องที่ป้าขอยืมเงินผมด้วย บิ๊กยังบอกผมด้วยว่าคนชื่อ “แอน” อาจจะไม่มีตัวตนก็ได้ แอนตัวจริงคงเป็นป้าคนนั้นแหละ เพราะจากที่สังเกตป้าแกก็ทำตัวไม่เหมือนเป็นป้าจริงๆอะครับ มันเกิดป้าไปแล้วมันเหมือนพวกผู้หญิงที่ใช้เงินเลี้ยงเด็กผู้ชายอะไรประมาณนี้ ส่วนแอนนั้นก็คงเป็นนามสมมุติที่ใช้ลอกคนอื่นๆ เพื่อปิดบังตัวเอง เรื่องนี้คงมีแค่ตันกับป้าที่รู้กันอยู่สองคนแน่นอน แต่เรื่องที่ตันไม่รู้อาจจะเป็นเรื่องที่ป้ายืมเงินผม เพราะถ้ารู้ตันคงเลิกยุ่งกับป้าแน่ๆเพราะไม่มีเงินเลี้ยงแล้ว

อันนี้ผมคิดของผมเองนะครับ และบิ๊กยังเล่าอีกว่าป้าเคยเรียกบิ๊กไปคุยอยู่ครั้งนึงประว่ามาณ “เมื่อกี้ป้าคุณกับชัย ชัยบอกว่าไม่ชอบบิ๊ก” คือพูดง่ายๆนะครับ เวลาที่ป้าแกเรียกใครออกไปถ้าไม่พูดยุแยงให้แตกกัน ก็จะเป็นเรื่องยืมเงินนี่แหละ บิ๊กก็เคยโดนยืมเงินไป 300 บาท แล้วไม่คืนด้วย เมื่อรู้แบบนี้บิ๊กก็บอกกับผมว่าให้อยู่ห่างๆแกไว้เป็นดี   หลังจากที่บิ๊กมาส่งผมที่บ้าน ผมก็โดนแม่สวดยับเหมือนเดิม

วันต่อมาน๊อตถามผมว่า “ไปพูดอะไรกับบิ๊ก” ผมก็งงน๊อตเลยเล่าว่า “เมื่อคืนหลังจากที่บิ๊กกลับมาถึงห้องก็เก็บของเดินออกนอกห้องไปเลย” น๊อตก็ถามว่า “จะไปไหน” บิ๊กไม่ยอมบอก บอกแค่ว่า “เป็นอย่างที่คุยไว้กับไอ้อินเลย” พวกนั้นจึงสงสัยและโทรหาผมทั้งคืน ถ้าผมจำไม่ผิด 36 สาย แต่ผมไม่ได้รับเพราะเวลาน้องผมจะปิดเสียงตั้งสั่นเอาไว้ ผมก็อธิบายไปประมาณว่า “ไม่มีอะไรนะกูไม่ได้พูดอะไรเลย อีกอย่างที่ไม่ได้รับสายเพราะกูตั้งสั่นเอาไว้” แต่เหมือนไม่มีใครเชื่อ มันก็จริงแหละครับใครจะไปเชื่อ จากนั้นพวกน๊อต ชัย มั่น และตัน ก็ไม่ค่อยพูดคุยกับผมอยู่ 2-3 วัน  ผมตามตื้ออยู่ 1 วัน กว่าจะกลับมาคุยด้วย แล้วผมก็ยังกลับไปที่หอน๊อตนะครับผมหักห้ามใจจากตันไม่ได้จริงๆ แต่การไปในแต่ละครั้งนั้นผมระมัดระวังตัวจากป้ามากขึ้น
ส่วนบิ๊กหลังจากวันที่หนีออกจากหอวันต่อมาก็ไม่มาเรียน โพล่มาทีก็อีกวันเลยพวกน๊อตถามว่าไม่ค้างที่ไหนก็ไม่ยอมบอก เวลาเลิกเรียนบิ๊กจะหายตัวไปไวมากครับ  
.
.
.
.
.
.
วันนี้หลังเลิกเรียนพวกผมนัดกันไปเดินเล่นห้างในเมือง

“เฮ้ย กูถามจริงเถอะ มันมีอะไรหน้าเดินว่ะ เดินมา 3 ปีแล้ว ไม่เบื่อกันหรือว่า 555+” บาสพูด

“เอออัยเอี้ย ไอ้เอื่ออันอื๋อไออ๊ะ” แรกพูด ประมาณว่า เออไอ้เหี้ยไม่เบื่อกันมั้งหรือไงว่ะ

“เออน่ามาดูสาวๆ” น๊อตพูด

เราเดินขึ้งมาชั่งที่ชั้น 2 มันจะมีม้านั่งวางให้คนเดินห้างนั่งครับ

“เฮ่ยๆมึงดูดิคนนี้แม่งแจ่มว่ะว่ามะ” มั่นชี้สาวให้ เพื่อนๆดูแต่คุยกันอยู่เงียบๆนะครับไม่ให้เขารู้ตัว

“ไหนๆคนไหน” ตันร่วมด้วย

ผมนั่งรอเพื่อนๆนั่งเหล่สาวกันอยู่สักพักก็มีกลุ่มสาวอาชีวะกลุ่มนึงเดินมา

“เฮ่ยกูชอบคนนี้ว่ะ” ตันพูด ผมฟังอยู่เงียบๆ

“มึงก็ไปขอเบอร์ดิว่ะ อย่าให้เสียโอกาสไอ้สัส” น๊อตพูด จากนั้นเพื่อนๆก็เล้ากันใหญ่เลยครับ ตันจึงลุกเดินไปขอเบอร์สาวอาชีวะคนนั้น เขาก็ให้มาพร้อมบอกชื่อด้วย ตันเดินกลับมาหน้าตาเบิกบานมาก

ตอนนั้นใจผมกระจ่างขึ้นมาเลยครับ เข้าใจเลยว่ายังไงตันก็ไม่มีวันมาชอบผมหรอก ตันเป็นผู้ชายแท้ๆ ผมไม่จำเป็นต้องรอฟังคำตอบจากปากตันด้วยซ้ำว่าตันชอบผมหรือไม่ เพราะสิ่งที่เห็นมันก็ตอบผมได้อย่างชัดเจน ถ้าตันชอบผมจริงๆตันคงไม่ไปเหล่สาว และขอเบอร์สาวเพื่อหักหาญน้ำใจผมอย่างแน่นอน ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ผมลุกออกจากที่นั่งแล้วเดินลงบันไดเลื่อนกลับบ้านทันที ระหว่างทางกลับบ้านเสียใจอยู่ตลอดทาง แต่แปลกที่ผมไม่เคยร้องไห้ให้ตันนี้เลย หรือมันยังไม่ถึงที่สุดก็ไม่รู้นะครับ

กลับมาถึงบ้าน ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้แม่ฟัง เกี่ยวกับป้าคนนั้นกับตันรวมถึงเรื่องที่ผมโดนยืมเงิน 500 บาท แล้วไม่คืนด้วย ทีแรกผมก็คิดว่าแม่จะโกรธผมแต่สุดท้ายแม่กลับสอนผมให้ทันคน ส่วนเงิน 500 บาท แม่ผมยินดีจ่ายชดเชยค่ากิจกรรมให้ แม่บอกว่า “ถือว่าซื้อบทเรียนสอนลูกก็แล้วกัน” และแม่ก็สั่งห้ามไม่ให้ผมไปหอน๊อตอีกด้วย

วันต่อมาเวลาที่ผมเจอตันผมจะไม่คุยกับตัน ตันชวนผมคุยบ่อยมากแต่ผมก็เงียบไม่มองหน้าไม่อะไรทั้งนั้น จนตันเริ่มโมโห ผมจำได้แม่นมากตันพูดว่า “มึงเป็นอะไรว่ะ กูไปทำอะไรให้มึงไม่พอใจมึงก็บอกกูดิว่ะ” ตันพูดแบบอารมณ์เสียสุดๆ แต่ผมก็ไม่สนใจอะไรนั่งเงียบๆอย่างเดียว จนสุดท้ายตันก็ไม่คุยกับผมเหมือนกัน

ต่อมาน๊อต ชัย และมั่น มาปรึกษาผมเรื่องป้าคนนั้น คุยกันไปคุยกันมาพวกน๊อตก็โดนเหมือนผมกับบิ๊กเลยครับ ทุกคนจึงวางแผนหาทางให้ป้าคนนั้นออกจากหอน๊อตไป เพราะป้ากับตันมาอยู่นานแล้วไม่ช่วยออกค่าห้องค่าน้ำค่าไฟเลย และป้าก็ดูเป็นตัวอันตรายไปแล้วด้วย

เวลาผ่านไปประมาณ 2 อาทิตย์ ใกล้จบ ปวช.3 ขึ้นมาทุกที ทุกคนวุ่นกับโปรเจคมากๆ ผมเองก็เช่นกัน กลุ่มผมมี ผม แรก น๊อต พูดถึงวิชาเรียกในแผนก ช่วงนี้ตันไม่ค่อยมาเรียน จนอาจารย์ถามว่า “ตันหายไปไหนมีปัญหาอะไรที่บ้านหรือป่าว” ผมจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้อาจารย์ฟังเกี่ยวกับตันและป้าคนนั้น อาจารย์จึงประสานไปที่อาจารย์บุญทัน จากนั้นอาจารย์บุญทันก็โทรไปบอกแม่แท้ๆของตัน

ตกดึกมีคนโทรมาหาผม

“ฮาโหล......”  ผมตอบตันอย่างไม่อย่างตอบ

“อินนี่ตันเองนะ ตันรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับป้าแล้วละ ขอโทษนะที่โกรธอินเรื่องที่ไม่คุยกับตันหนะ” ตันพูด จริงๆแล้วที่ผมไม่คุยกับตันสาเหตุคือผมเสียใจอกหักจากตันก็เท่านั้น แต่ผมขี้เกียจจะอธิบายเลยปล่อยไปตามนั้น

“อืม ไม่เป็นไรหรอกตัน”

“ตอนนี้ตันอยู่กับพวกน๊อตนะ กำลังจะไปบ้านมั่นเพื่อปรึกษาพ่อแม่ของมั่นว่าจะรับมือป้ายังไง”

“อ๋อ”

“เดี๋ยวตันเข้าไปรับอินนะ”

“โอเคๆ” พูดจบก็วางสายไป

คืนนั้นผมรอตันมารับอยู่บนห้อง แต่ตันก็ไม่มาสักทีผมมองไปข้างหน้าต่างเห็นรถกระบะตันขับมาจองหน้าบ้าน แล้วก็ขับออกไปคงเพราะเกรงใจไม่กล้าเรียกผมละมั้งครับ เพราะตอนนี้พ่อแม่ผมปิดไฟน้องกันหมดแล้ว เมื่อเห็นรถตันขับออกไปผมก็เลยนอนหลับดีกว่า ก่อนนอนผมเปิดเสียงมือถือไว้เผื่อตันโทรมา


กลางดึกมีคนโทรมา ผมดูชื่อคนโทรเข้าสรุปว่าป้าโทรมาครับ ผมจึงกดรับสายไป ป้าโทรมาร้องไห้พร้อมกับต่อว่าผมต่างๆมากมายเกี่ยวกับที่ผมเอาเรื่องป้าไปบอกอาจารย์ ทำให้อาจารย์ไปบอกแม่ของตัน แล้วทำให้ตันหนีออกจากหอน๊อตไป ตอนนี้ยังไม่กลับ แต่ผมรู้อยู่ในใจแล้วละครับที่พวกนั้นไม่กลับกันเพราะไปปรึกษาพ่อแม่ของมั่นเพื่อหาทางรับมือป้าคนนี้ ต่อว่าผมอยู่สักพักแกก็วางสายไป แล้วบิ๊กก็โทรมา บิ๊กบอกว่า “กูได้ยินทุกอย่างเพราะกูอยู่หอเพื่อนที่อยู่ตรงข้ามกับหอน๊อต ยัยป้าร้องไห้ว่ามึงเสียงดังกูได้ยินหมดแล้ว ไม่ต้องคิดมากนะเพื่อนมันทำอะไรมึงไม่ได้หรอก” บิ๊กพูดจบก็วางสายไป ผมก็นอนหลับ

มันมีรายละเอียดยิบย่อยอีกมาก แต่ผมขอสรุปเรื่องป้าเลยนะครับ หลังจากวันนั้นผมป้าก็ทั้งโทรทั้งส่งข้อความมาหาผมมากมาย แต่ผมไม่รับอะไรทั้งนั้น สุดท้ายผมรำคาญจนต้องเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ และป้าแกก็หายไปจากชีวิตของผม จากนั้นแกก็ออกจากหอน๊อตไป ส่วนเรื่องตันเป็นอะไรกับป้านั้นไม่มีใครรู้และไม่มีใครถามตันเลยจนถึงทุกวันนี้

ทุกอย่างกลับสู่สภาวะปกติ จากเหตุการณ์ที่เกิดนั้นทำให้เพื่อนๆทุกคนรักใคร่ปรองดองกันมากยิ่งขึ้น ก่อนจะถึงวันจบพวกบาสตั้งเฟสกลุ่มของพวกเราขึ้นว่า “My friends.. EN.3/4 ความทรงจำดีๆ ที่พวกเรามี แระจะมีกันตลอดไป” จนในที่สุดก็มาถึงวันที่ทุกๆคนรอค่อยนั่นก็คือวันรับใบประกาศนียบัตร

[วันศุกร์ที่ 9 มีนาคม 2555]
ณ วิทยาลัยเทคนิคXXXX

วันนี้ทุกคนแต่งชุดนักเรียนเสื้อขาวทับในกางเกง อาจารย์บุญทันใส่ชุดครุย ป.โท ของมหาวิทยาลัยบูรพา ดูสง่ามากครับ ช่วงช้ำพวกเรากลุ่ม 3-4 ถ่ายรูปหมู่ที่หน้าพระวิษณุกรรม จากนั้นก็เดินถ่ายรูปเล่นกันจนถึง เวลา 13.00 น. ก็เข้าหอประชุม มีผู้ว่าราชการจังหวัดเป็นผู้มอบใบประกาศ กลุ่ม 3 จบทุกคน กลุ่ม 4 มีจบแค่ ผม บาส แรก บิ๊ก น๊อต ตัน ส่วน โจ๋ โอ๊ต อาฟู่ และชัย ไม่จบเพราะไม่ส่งโปรเจค ในระหว่างพิธีรับใบประกาศนั้น ผมรู้สึกปวดท้องมาก ไม่ได้ปวดขี้นะครับ มันปวดบิดปวดมากๆ ผมนั่งทนจนเหงื่อหยุดเต็มตัวไปหมด แต่ผมไม่ได้บอกใคร จนกระทั่งพิธีทุกอย่างเสร็จทุกคนก็เดินออกจากหอประชุม ผมเดินไปที่แผนกเจอแม่และอุ้ม มายืนรออยู่ ผมจึงถ่ายรูปกับแม่และอุ้มที่หน้าแผนก จากนั้นก็ถ่ายกับอาจารย์บุญทัน และคนที่สุดท้ายที่ขาดไม่ได้ก็คือตัน เรายืนถ่ายคู่กันที่หน้าแผนก ความปวดยังคงมีอยู่ตลอดเวลา สุดท้ายผมจึงบอกแม่และรีบกลับ แม่บอกจะพาไปหาหมอผมก็โอเค ผมเดินขึ้นรถเมล์กับแม่และอุ้ม โดยไม่ล่ำลาเพื่อนๆเลย (แม่ไม่ได้เอารถมาเพราะพ่อเอาไปทำงาน)

ในระหว่างทางกลับผมนอนปวดท้องตลอดเวลารถเมล์ก็ขับช้ามากๆครับ กว่าจะถึงในเมืองเป็นชั่วโมงเลย พอมาถึงในเมืองแม่ก็รีบพาผมไปโรงพยาบาล สรุปว่าผมอาหารเป็นพิษลำไส้อักเสพหมอจ่ายยามา ผมก็กลับไปนอนพักผ่อนที่บ้าน นึกเสียดายนะครับวันจบทั้งทีไม่ได้อยู่กินเลี้ยงกับเพื่อนๆ เช้าวันต่อมาตันโพสต์หน้าไทม์ไลน์ผมว่า

[ตันโพสต์]
นายเมื่อวานไม่มากินหมูย่างว่ะนาย

[ผมตอบ]
หลังจากออกจากเทคนิคก็แวะไปโรงพยาบาล กระเพาะอักเสบอะปวดมาก ปวดตั้งแต่ในห้องประชุมแล้ว (T^T)

[ตันตอบ]
อ่าวแร้วไม่บอกจะได้บอกอาจานให้

[ผมตอบ]
อ๋อไม่เป็นไร

[จบการคอมเม้นท์]

หลังจากวันนั้นความรู้สึกของผมที่มีให้ตันมันก็ยังคงเดิมอยู่ มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานอย่างบอกไม่ถูก กินไม่ค่อยได้นอนไม่ค่อยหลับ การตัดใจจากใครบางคนมันยากมากเลยนะครับ แม่เห็นผมเป็นแบบนั้นก็สงสัยแต่ผมก็บอกแม่ว่า “ผมไม่ได้เป็นอะไรแค่เบื่อๆไม่มีอะไรทำ” แม่จึงให้ผมไปเที่ยวหาเมย์ที่สมุทรปราการเผื่ออะไรมันจะดีขึ้น แต่มันก็ดีขึ้นมานิดหน่อยตรงที่มีเพื่อนคอยเทคแคร์ครับ เมย์บอกกับผมว่า “มันยิ่งใหญ่มาจากไหนว่ะ ทำไมถึงทำให้มึงเป็นได้ขนาดนี้ มึงตัดใจเถอะตันมันเป็นผู้ชาย” พูดเหมือนง่ายแต่ทำสิมันยาก ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจด้วยแหละครับ ทำให้ผมนึกไปถึงตอนใกล้จะจบการศึกษา ปวช. ผมมีโอกาสได้ขึ้นไปคุยปรึกษาปัญหาหัวใจกับอาจารย์สุชาติ อาจารย์บอกผมว่า “ไม่มีของมีค่าอะไรที่ไม่มีวันเสื่อมสลาย คนก็เช่นกัน อย่าไปยึดมั่นถือมั่นมันนัก เรายึดไว้มันถึงทุกข์ ปล่อยเมื่อไหร่ก็สุข” ผมยังจำคำของอาจารย์ได้จนมาถึงทุกวันนี้

จากนี้จะขอสรุปชีวิตของแต่ละคนใน กลุ่ม 4 นะครับ
- บาส หลังจากจบ ปวส. ก็ไปเรียนต่อ ป.ตรี
- แรก หลังจากจบ ปวส. ก็บวช เพิ่งสึกเมื่อไม่นานมากนี้
- บิ๊กและน๊อต หลังจากจบ ปวช. ก็เรียนต่อ ปวส. สายเมคคาทรอนิกส์ เป็นโครงการของบริษัทไดกิ้น จบมาก็ทำงานอยู่กับเขาเลย
- โอ๊ต ไม่จบ ปวช. ได้ข่าวว่ะเพิ่งหมดทหารไม่นานมานี้ แล้วก็อยู่บ้านเฉยๆ
- โจ๋ หลังจากมาเรียนเก็นจนจบ ปวช. ก็ทำงานโรงงาน
- อาฟู่  หลังจากมาเรียนเก็บจนจบ ปวช. ก็เกณฑ์ทหารเพิ่งหมดทหารไม่นานนี้เอง
- ตาม ไม่จบ ปวช. ตอนนี้เป็นทหารเกณฑ์อยู่
- ชัย หายสาบสูญไม่มีใครเห็นมา 5 ปีแล้ว
- ผม หลังจากจบ ปวส. ก็ไปเรียนต่อ ป.ตรี
- ตัน หลังจากจบ ปวส. ก็ทำงานเลย

ช่วงชีวิตต่อจากนี้คงต้องดูจำนวนผู้อ่านก่อนนะครับว่าอยากให้ผมเขียนต่อหรือไม่

สุดท้ายความรักของผมก็ไม่ได้สมหวังผมกับตันเราสองคนเป็นเพียงแค่เพื่อนกันเท่านั้น ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นผมว่าผม “คิดไปเอง” การคิดไปเองมันน่ากลัวนะครับ ทางที่ดีรักใครชอบใครก็บอกเขาไปตรงๆอย่าปล่อยให้ความรู้สึกมันมากแบบนี้ เพราะถ้าเราชอบใครเขาทำอะไรให้นิดๆหน่อยๆเราก็คิดเข้าข้างตัวเองกันอยู่แล้ว ดูผมไว้เป็นตัวอย่างครับ เอาหละขอขอบคุณทุกท่านที่อยู่ติดตามเรื่องของผมมาโดยตลอด อ่านแล้วได้แง่คิดที่ดีก็เอาไปปรับใช้ในชีวิตประจำวัน สิ่งไหนไม่ดีขอให้ทิ้งไว้ที่นี่ ความดีของเรื่องนี้ทั้งหมดผมขอมอบให้ เว็บ http://www.g4guys.com ครับ

INPUT

รูปคู่ผมกับตันในวันรับใบประกาศนียบัตร เมื่อ วันศุกร์ที่ 9 มีนาคม 2555

pipi1

ขอบคุนครับ

minone

ขอบคุณครับผม

Nikezero

ถือว่าเป็นเรื่องราวที่เข้ามาในชีวิตของเรา
และเป็นความทรงจำที่ดี และเป็นประสบการณ์ในชีวิต
มันจะอยู่กะเรา ตลอดไปครับ

INPUT

Nikezero ตอบกลับเมื่อ 2017-3-27 07:13
ถือว่าเป็นเรื่องราวที่เข้ามาในชีวิตของเรา
และเป็นค ...

ขอบคุณพี่มากๆนะครับที่ติดตามอ่านกันมาโดยตลอด

INPUT

ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านนะครับที่ติดตามอ่านกันมาโดยตลอด

zfg111

ขอบคุณคับ

CrownClown

ขอบคุณนะครับ

dominickpoontip

ขอบคุณครับ สะท้อนอะไรหลายๆอย่างใฟ้คิดเยอะเลยครับผม

Xpottt

ขอบคุณครับ

tom10

ข้บคุง

winwin2

ขอบคุณครับ

timmy04

ขอบคุณ

AmdizZ

ขอบคุณครับ

santolnarak

ขอบคุรที่เขียนเรื่องราวดีๆมาให้อ่านนะครับ

zeus_012

ขอบคุณมากครับ

shota_jp

ขอบคุณครับ

watkrub

ขอบคุณมากครับ

aotmini

ขอบคุณมากๆๆเลยนะครับ