นานมาแล้วเมื่อครั้งยังเด็ก เราเคยรู้สึกว่า ประเทศไทยของเราสงบจัง

ทำไมประเทศนี้น่าอยู่จัง  ...ทำไมทุกๆคนดูมีความสุขจัง  รอยยิ้ม...  ต้นไม้... เสียงหัวเราะ...

ผู้คนมีอัธยาสัยและน้ำใจงดงาม ...ได้ยินคนชนบทชวนเพื่อนบ้านทานข้าวด้วยกันเนืองๆ

เด็กๆหยอกล้อกันแลดูน่ารักน่าเอ็นดู

           แต่พอโตขึ้น  อาจด้วยมุมมองที่กว้างขึ้นหรือเพราะทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเราได้เปลี่ยนไปแล้วจริงๆก็ไม่อาจรู้ได้

...เป็นเวลาหลายปีที่ได้เห็นข่าวในโทรทัศน์มีแต่ข่าวคนไทยทะเลาะหรือแม้กระทั่งฆ่ากันเอง...

มันไม่มีแล้วจริงๆหรือสำนึกในความเป็นพี่น้องชาติเดียวกัน  ...ใบหน้าของคนที่คร่ำเครียดจากจากทำงาน

เพื่อหาเงินมาสนองความสุขของตน ...มันดูไม่เหมือนใบหน้าของคนที่ดูมีความสุขเลย  รอยยิ้ม ...หายไปเกือบหมดแล้ว

ต้นไม้ เล่า... มันคงน่าชังนักกระมัง ...หลายคนถึงได้ตัดกันเป็นว่าเล่น  ...อ้อ ใช่สินะ ที่ตัดไปก็เพื่อเอาไปทำให้ตัวเองมีความสุขนี่นา

...สร้างบ้าน ทำของตกแต่งบ้าน เพื่อที่จะอยู่ได้อย่างมีความสุข  ...แล้วเหล่าสัตว์ทั้งหลายที่เราพรากบ้านเขามาล่ะ?

เราอยากมีบ้านที่ได้อยู่ได้พักพิง ...เราอยากมีความสุข  แล้วพวกเขาไม่อยากมีความสุขหรือ? 

...ไม่รู้สินะ  โตขึ้นแล้วหูเราอาจไม่ค่อยดี ...เสียงหัวเราที่เคยได้ยินบ่อยๆของเด็กๆที่วิ่งหยอกกันในครั้งวัยเยาว์ 

บัดนี้เหมือนเป็นเพียงเสียงแผ่วๆที่อยู่ในความทรงจำ  ...แล้วเด็กสมัยนี้เขาทำอะไรกัน? อ้อ... เรียนพิเศษ ติวหนังสือนี่เอง

ถ้าไม่เรียนเยอะๆ ไม่ติวเยอะๆก็จะไม่ได้เข้าเรียนคณะดีๆ มหาวิทยาลัยดีๆ

ถึงจะได้มีงานดีๆทำ จะได้มีความสุขเสียที  ...มันเป็นเช่นนั้นจริงหรือ?

ผู้คนต่างก็ขวานขวายหาความสุข... เงินสินะ ที่จะสามารถนำสิ่งที่จะทำให้เรามีความสุขมาให้เราได้  

...แล้วทำไมหลายคนต้องทำหน้าเครียดเมื่อได้ทำงานดีๆ เงินดีๆด้วยล่ะ? ใบหน้าของคนที่มีความสุขเป็นเช่นนี้เองหรือ? 

ไม่จำเป็นต้องยิ้ม  ไม่จำเป็นต้องหัวเราะ  น้ำใจไม่ใช่สิ่งจำเป็น ไม่จำเป็นต้องสนใจใครก็มีความสุขได้

...แบบนี้หรือที่เรียกว่าความสุข?  ...ถ้าแบบนี้ไม่ใช่ความสุขแล้วความสุขที่แท้จริงอยู่ที่ไหนล่ะ?  

         ภาพเหตุการณ์น้ำท่วมทุกวันนี้มันทำให้เราได้เห็นสิ่งนั้นอีกครั้ง  ...สิ่งที่เราขอเรียกว่า"น้ำใจ"

การช่วยเหลือซึ่งกันและกันของพี่น้องร่วมชาติ ...เราดีใจที่เราได้เห็นมันอีกครั้ง ดังเช่นเมื่อวัยเยาว์

แต่ทำไมเล่า ภาพความขัดแย้ง และทะเลาะกันเพื่อหาประโยชน์จากคนที่เป็นทุกข์จากภัยน้ำ้ท่วมยังมีอยู่

ทำไมต้องมีการซ้ำเติมพี่น้องร่วมชาติเดียวกันเองด้วย  ...โก่งค่าโดยสารเรือเอย  ลักขโมยเอย...

ผลประโยชน์ทางการเมืองเอย...  จะมีใครบ้างที่ทำและให้ความช่วยเหลือพี่น้องของเราโดยไม่หวังผลอันใดเลย

...เราคงยากที่จะฝากความหวังไว้กับผู้มีอำนาจสั่งการทั้งหลาย  คนที่จะเข้าใจและช่วยเราไม่หวังสิ่งตอบแทนใดๆ

ก็คงจะมีแต่พวกเราประชาชนตาดำๆที่มีสำนึกร่วมกันว่า"เราเป็นพี่น้องชาติเดียวกัน" 

และเป็นความหวังเล็กๆของตัวเราเองว่า  น้ำใจของพี่น้องคนไทยคงจะไม่เหือดหายไปพร้อมกับสายน้ำ

และไม่หลั่งไหลแต่เพียงเฉพาะยามที่น้ำมา  ...เราได้แต่หวัง... ว่าเราจะได้เห็นเมืองไทยที่น่าอยู่ของเราอีกครั้ง

เราไม่สามารถตอบแทนใครได้ว่าความสุขคืออะไร?

...หรือจะมีเพียงแค่เราคนเดียวที่คิดว่าความสุขหาได้จากความมีน้ำใจ ความจริงใจ รอยยิ้ม และความรักให้กันและกันอย่างแท้จริง