ปีนี้เป็นปีสุดท้ายของการใช้ชีวิตในรั้วโรงเรียนของผม.....
ผมเชื่อว่านักเรียน ม.6 เเทบทุกคนพยายามที่จะหาที่เรียนดีๆซักที่และคณะที่ชอบเพื่อปูทางอนาคตให้ตัวเอง
เพื่อนผมหลายคนตั้งหน้าตั้งตาหาที่เรียนจนแทบจะไม่สนใจสังคมรอบข้าง แทบไม่มีเวลาให้เพื่อนๆเลย
มันก็หน้าเห็นใจ  ..เพราะนั่นคืออนาคตของเขา ...แต่ผมก็แอบคิดไม่ได้ว่า
...อนาคตข้างหน้าเขาจะรู้สึกเสียดายช่วงเวลาเหล่านี้หรือเปล่า
ตัวผมเองพยายามปรับเวลาให้สมดุลกันระหว่างเรื่องหาที่เรียนและเรื่องเพื่อน
(ที่จริงแล้วแทบจะเอียงไปทางใช้เวลากับเพื่อนเสียมากกว่า แหะๆ ^^)
ก็เลยไม่ค่อยมีปัญหาอะไร  ...แต่ก็มีบ้างที่แอบเสียดายเวลาที่ผ่านมา  แต่ผมก็พยายามทำมันให้เต็มที่่ที่สุดแล้วครับ
..ผมเสียดาย แต่ไม่เคยเสียใจ..^^  และท้ายที่สุดแล้วผมก็ได้ที่เรียนในรอบรับตรง  ในมหาวิทยาลัยที่ผมแทบไม่กล้าฝันถึง
นั่นก็เป็นเพราะโอกาสดีๆที่ได้รับจากทางมหาวิทยาลัย มันทำให้ผมรู้สึกขอบคุณและสำนึกในโอกาสที่ได้รับเป็นอย่างยิ่ง
เพราะเมื่อผมได้ไปเห็นข้อสอบโอเน็ทที่เด็กแอดฯหลายๆคนฝากความหวังไว้แล้วมันทำให้รู้สึกว่า ...นี่หรือคือข้อสอบ
ข้อสอบที่"ลูกอ๊อดมีแนวโน้วว่าอาจเป็นแพลงตอนชนิดหนึ่ง" และ"หินเหล้กไฟ มีแนวดน้มว่าอาจจะเป็นหินภูเขาไฟ"
แต่ที่รู้สึกสะอิดสะเอียนในการทำมากที่สุดคือวิชาศิลปะและการงานฯ ที่สะอิดสะเอียนนี่ก้ไม่ใช่เพราะเรื่องอื่นใด
แต่เป็นเพราะเวียนหัวกับโจทย์และวิธีที่ใช้ตอบคำถาม ถามว่าทำได้ไหม ...ทำได้ 
แต่ก็มิอาจทราบได้ว่าที่ตอบไปจะตรงใจคนออกข้อสอบหรือเปล่า
ก็ได้แต่อวยพรให้เด็กแอดฯทั้งหลายโชคดีนะครับ โดยเฉพาะในสนามรบที่ชื่อแกทแพทในวันพรุ่งนี้ ^^ โชคดีครับ