ความรัก เป็นอารมณ์ที่เกี่ยวข้องกับความเสน่หาและความผูกพันทางอารมณ์อย่างแรงกล้า[1] ในบริบททางปรัชญา ความรักเป็นคุณธรรมซึ่งสะท้อนถึงความเมตตา ความเห็นอกเห็นใจ และความเสน่หาทั้งหมดของมนุษย์ ส่วนในบางศาสนา ความรักมิใช่เป็นเพียงคุณธรรมอย่างหนึ่งเท่านั้น หากแต่เป็นพื้นฐานทุกสิ่งทุกอย่างของการมีอยู่ และเป็นจุดกำเนิดของกฎสวรรค์

คำว่ารักมีความหมายในหลายแง่มุมซึ่งทั้งลึกซึ้งและกว้างขวาง ตั้งแต่ความพอใจไปจนถึงความดึงดูดระหว่างบุคคลอันลึกซึ้ง แม้ว่าโดยส่วนใหญ่แล้ว ความรักมักจะหมายถึงความรักใคร่ซึ่งมีความต้องการทางเพศและความสัมพันธ์ทางเพศ ความรักเป็นสิ่งนามธรรม ไม่อาจมองเห็น ไม่อาจจับต้อง ไม่อาจวัดปริมาณได้ โดยทั่วไปแล้ว ความเสียหายหรือการจากไปของสิ่งรักจะนำมาซึ่งความโศกเศร้าแก่ผู้รัก เนื่องจากผู้รักได้ให้คุณค่าแก่สิ่งนั้น อาจกล่าวได้ว่า ความโศกเศร้าจะมากหรือน้อยขึ้นกับคุณค่าที่ผู้รักกำหนดให้กับสิ่งที่ตนรักนั้น ความรักไม่ได้ถูกจำกัดอยู่แค่เพียงมนุษย์ สัตว์ต่างๆ ก็แสดงปรากฏการณ์ทางความรักให้เห็น เช่น การปกป้องลูก