ค่อย ๆ เลือนหายไปจากความทรงจำทีละเล็กทีละน้อย.. 

ภาพคนบางคน ค่อย ๆ ถูกลบออกไปจากหัวใจ .. 

ฉันเคยวาดหวังให้ความผูกพันนี้ คงอยู่เนิ่นนาน..ตลอดไป.. 

แต่เหมือนเป็นแค่ฉันเพียงคนเดียว ที่คาดหวังให้เป็นแบบนี้.. 

คาดหวังให้เรามีกันและกัน เหมือนช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เราต่างเคยรู้สึก.. 

ฉันหวังเอง..คิดเอง..และรู้สึกไปเอง..

และเมื่อวันหนึ่ง.. ฉันเริ่มมองเห็นคุณค่าในตัวฉันเอง..

ฉันมองเห็นความเสียใจของตัวเอง.. 

และฉันมองเห็นหยาดน้ำตาของตัวเองกำลังรินไหล.. 

ฉันเริ่มรู้สึกสงสารตัวเองมากขึ้น..ที่คิด รู้สึก และคาดหวังเพียงลำพัง.. 

ฉันเฝ้ามอง มองดูความเป็นไปของความสัมพันธ์.. 

และฉันมองเห็นบางอย่างของความสัมพันธ์นั้น ..

 ฉันมองเห็นภาพลวงตาซ่อนเร้นอยู่ในคำว่า..คิดถึง.. 

ฉันหัวเราะทั้งน้ำตา..ฉันโง่ ที่เพิ่งมองเห็นมัน.. 

ฉันเริ่มหันมาดูแลเอาใจใส่ความรู้สึกของตัวฉันเองให้มากขึ้น.. 

ฉันเริ่มทำหัวใจตัวเองให้แข็งแรงขึ้นวันละนิด..วันละนิด.. 

ฉันเริ่มรู้สึกว่า คำว่า คิดถึง แท้จริงแล้ว ไม่เคยมี..

วันนี้.. ฉันไม่คาดหวังความสัมพันธ์นั้น .. 

และฉันปล่อยให้มันหลุดลอยไป..ไกล..

โดยไม่พยายามหยุดยั้งมันไว้ ฉันยืนมองความสัมพันธ์นั้น 

ลอยลับหายไปจากสายตา.. และหวังเพียงว่า ..

เราจะเป็นเพียงแค่คนผ่านตา.. 

ในบางเส้นทางของชีวิต

ที่บังเอิญชะตาลิขิตให้เจอกันเท่านั้น ..