ตอนเด็กเคยสงสัย
...ทำไมป๊าอยู่กับเราแค่สัปดาห์ละ 2 วัน
...ทำไมป๊าต้องมีแม่อีกคนด้วย
...ทำไมของเล่นที่ป๊าเอามามันเป็นของเก่าจากลูกอีกบ้าน
พอโตขึ้นมาหน่อย
...ทำไมป๊ากับแม่ถึงทะเลาะกันบ่อยขึ้น
...ทำไมป๊าต้องทำให้แม่ร้องไห้
...ทำไมป๊าไม่มาหาเราแล้ว
...ป๊าไปไหน
.....
........
พอเป็นวัยรุ่น
...ทำไมพอพูดถึงป๊าแล้วแม่อารมณ์เสีย แต่ทุกครั้งที่แม่แอบคุยโทรศัพท์กับป๊าถึงยังนั่งยิ้มได้อยู่
...ทำไมแม่ชอบแอบไปเจอป๊า
...แม่บอกว่าป๊าสั่งให้แม่ทำแท้งเราตอนเด็ก ทั้งเรา พี่เรา น้องเรา
...แล้ว ป๊ารักเราไหม

......ทำไมป๊าต้องทิ้งแม่ไปก่อน ป๊าหนีแม่ "ไปสบาย" คนเดียวก่อนได้ไง
ป๊ารู้ไหมแม่เสียใจกว่าทุกครั้ง กว่าครั้งที่ป๊าทิ้งแม่ไป

เคยอิจฉาที่มองเด็กๆที่มีพ่อคอยจูงมือ คอยอุ้มประครอง คอยดูแล
เคยน้องใจทำไมไม่เป็นไม่มีอย่างเขา...แต่เพราะคนๆเดียวที่ทำให้เราไม่จมไปกับคำถามเหล่านั้นจนเป็นเด็กมีปัญหา
"แม่" คนเดียวที่เลี้ยงและดูแลเราตลอดมา แต่อย่างไรไม่เคยเกลียดไม่เคยโกรธป๊า เพราะลึกๆเราคงรู้ดีว่าป๊ารักเรา ถึงอะไรๆมันจะไม่ได้ออกมาสมบูรณ์แบบ ไม่ได้ดีอย่างที่เราหวังไว้

ตอนนี้แม่ก็ไปหาป๊าแล้ว ไม่รู้จะได้อยู่ด้วยกันไหม แต่ที่แน่ๆ ป๊าและแม่อยู่ในใจลูกเสมอ

เพื่อนๆที่ยังคงตั้งคำถามกับความรักในรูปแบบของพ่อและแม่ ค่อยๆมองดูค่อยๆคิดหาคำตอบ หรือแค่เดินไปกอดท่าน คำตอบทั้งหมดก็จะรู้เอง และบางคำถามไม่จำเป็นต้องเข้าใจไม่ต้องการคำตอบในเมื่อคำว่า "รัก" ก็เพียงพอสำหรับทุกอย่าง ^^ รักท่านให้มากๆนะคับ