อีกไม่นาน.....เราจะได้เจอกัน

 

เสียงสายฝนกับไอเย็นปลุกให้ผมต้องตื่นขึ้นมาเปิดโน๊ตบุ๊ค แล้วเขียนบล็อก

ภาพไร่มันสำปะหลัง 12 ไร่ ที่มองลอดหน้าต่างห้องนอนออกไปถูกพรมด้วยม่านฝน ยิ่งเพิ่มความเหงาหนักในยามที่อยู่ไกลกัน การเขียนดูจะเป็นการเยียวยาความตึงและเครียดในยามนี้ได้ดีที่สุด

 

คำแนะนำของรุ่นพี่คนหนึ่งในโปรแกรมแชทสีฟ้าที่มีตัว S อยู่ตรงกลางพาผมมาที่นี่พร้อมกับ ความตะลึงของการค้นพบ

จักรวาลในมโนทัศน์ของผมถูกเปลี่ยนไป มันไม่ได้ประกอบขึ้นเพียงลำพังด้วย สวรรค์ โลกมนุษย์ และบาดาลอีกต่อไป

อาณาจักรสวิง คืออีกดินแดนหนึ่งที่อะตอมของความโหยหา วิ่งพล่านจับคู่หาขั้วที่อยู่ตรงกันข้ามอย่างดุเดือด   ต้องขออภัยหากความคิดนี้อยู่ไกลจากความจริง   แต่ผมรู้สึกแบบนี้จริงๆ

 

 

เรื่องราวในบล็อก ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกเพลิน แต่ผมกลับโหยหา เพราะในนี้ล้วนเป็นโลกและเรื่องราวของขั้วแบบที่ผมไม่อาจเข้าถึง

 

เกือบจะสามเดือนได้แล้ว ความอยากรู้ของความเหงาทำให้ผมได้ถูกเชิญเข้ากลุ่มไลน์ “ของกลุ่มไบภาคกลาง”  หลังจากได้อ่านบล็อก แนวผจญภัยของพวกเขาในเวบนี้  การได้เป็นส่วนร่วมของกลุ่มจึงพอจะชดเชยความรู้สึกโดดเดี่ยวแบบเอาเป็นเอาตายในโลกจริงเสมือนนี้ได้บ้าง

 

สมาชิกในกลุ่มมีทั้งแบบไบรับและไบรุก ก่อนจะเข้าร่วมกลุ่มนี้ได้ต้องมีการยืนยันตัวตน ความชอบส่วนตัวในเรื่องเพศเสียก่อน พอเข้าไปได้แล้วต้องมีการส่งภาพส่วนตัวเข้าไปเก็บไว้ในคลังหลวง พร้อมกับประทับตราเจ้าของอวัยวะพิเศษนั้นด้วย ในนั้นมีสมาชิกอยู่ก่อนแล้ว 15 คน นี่เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่ภาพกระปู๋ของผม ได้รับการบันทึกและจัดหมวดหมู่เข้ากับเพื่อนๆ เราค่อยๆทำความรู้จักกันผ่านการพิมพ์ทั้งในห้อง และ นอกห้อง โลกโซเชี่ยลได้อ้าแขนรับ ผมเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่แล้ว   

 

การได้อ่านเรื่องราวการจัดงานเพื่อทำความรู้จักกันแบบกลุ่มเล็กๆของเพื่อนๆในกลุ่ม ทำให้ผมรู้สึกตื่นตาตื่นใจและอยากมีส่วนร่วมแม้ด้วยเพียงการแสดงความคิดเห็นผ่านแป้นพิมพ์ก็ตาม ด้วยอุปสรรคเรื่องระยะทางที่ผมไม่ได้อยู่ส่วนกลางเหมือนกับสมาชิกท่านอื่นๆ แรกๆผมก็มีความรู้สึกเสียใจอยู่บ้างที่ไม่ได้มีโอกาสอยู่ในบรรยากาศเหมือนคนอื่นๆ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกยินดีที่อยู่ไกลแบบนี้ เพราะระยะทางที่ห่างไกลทำให้ผมได้มีโอกาสเรียนรู้และกรองอะไรบางอย่าง แทนที่จะกระโจนลงไปอย่างบ้าคลั่ง  และตอนนี้ผมรู้สึกกำลังได้รับการเติมเต็มไปพร้อมๆกับการเริ่มได้ทำความรู้จักกับสมาชิกท่านหนึ่งในนั้น...

 

 

จะ3 เดือนแล้ว ที่เราคุยกันและทำความรู้จักกัน แน่นอนการคุยเพื่อทำความรู้จักกันผ่านตัวหนังสือ อุปสรรคอยู่ที่เรื่องของการขาดความพยายามที่จะเข้าใจอีกฝ่ายว่ามีข้อจำกัดของการใช้ชีวิตจริงให้สมดุลกับโลกของการพิมพ์คุย  ใช่ครับเราเกิดความไม่เข้าใจกันอยู่สองครั้ง นำมาซึ่งการตัดพ้อ น้อยใจ และอยากกล่าวลา

จนครั้งที่สาม ก่อนที่ผมจะออกมาจากกลุ่มผมด้วยเหตุผลว่า ผมคงไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มได้แม้จะยังไม่เคยไม่พบปะกับสมาชิกในกลุ่มแบบจริงจังเลยก็ตาม มีเสียงคัดค้านของสมาชิกท่านหนึ่งว่าไม่เห็นด้วยกับการออกไปจากกลุ่ม แต่นั่นก็ไมเพียงพอเพราะผมได้ตัดสินใจแล้วบวกกับอคติส่วนตัว ผมจึงกด “ Leave group” อย่างเด็ดขาด

 

การตัดสินใจแบบนั้น เดิมทีผมคิดว่าทุกอย่างมันกำลังจบลงด้วยความคาดหวังและความจริงจังเกินเหตุของผมเอง แต่การก้าวออกมาจากกลุ่มกลับได้มอบพื้นที่ของผมกับสมาชิกท่านนั้นได้ทำความรู้จักกันมากขึ้น  การได้ตื่นนอนมาและ ส่งข้อความ “สวัสดีตอนเช้า” และ ฝันดี” เพื่อส่งเข้านอน มันทำให้ความคิดเรื่องความฝันดูเป็นเรื่องราวที่คล้ายจะจับต้องได้

 

โลกในแบบของพวกเรากำลังจะถูกสร้างขึ้น ภาพของมันอาจจะบิดเบี้ยวจากการมองเห็นของสายตาคู่อื่น แต่จงรับรู้ถึงการมีอยู่ในโลกแบบของพวกเรา เช่นเดียวกับการที่เรามองเห็นถึงการมีอยู่ในโลกแบบของท่าน เราต่างตรึงในพื้นที่ของตัวเอง เส้นของของพื้นที่เป็นบริเวณที่เราได้รู้จักกันนับจากจุดศูนย์กลางที่เรายืนอยู่

 

 

 

 

 

 

 

 

เสียงเม็ดฝนกระทบกับหลังคาบ้านช้าลง  แต่ไอเย็นยังคงอวลอยู่ด้วยสายลมที่พัดพา ความคิดถึงก็เช่นกัน

 

อีกไม่นาน.....เราจะได้เจอกัน