ผมเดินเข้าไปในสวนของที่บ้าน มีทั้งต้นกล้วย มะม่วง สวนยาง มีสวนต้นสักด้วยครับ ก็ทำมากันนานแล้วครับ มีที่หลายไร่ ผมเดินไป มีคนงานทักทายเต็มเลยครับ ทุกคนยกมือไหว้ทั้งนั้นเลย

"หวัดดีครับ คุณหนูพีท .... หวัดดีครับ คุณหนูพีท"  ซึ่งผมก็รับไหว้ ซึ่งคนพวกนั้นบางคนเค้าอายุเยอะกว่าผม แต่ก็ต้องยกมือไหว้ผมเพราะเค้าเป็นลูกน้องผม ผมก็ต้องทำตัวให้นอบน้อมสุด ๆ จะได้ไม่ถูกมองว่าหยิ่ง แม่ผมสอนแบบนี้ตลอดมา ยังไม่ทันไรก็มีผู้ชายคนหนึ่งมาไหว้ผมอีกแล้ว

"มานี่คุณพีท เดินมานี่" พี่แว่นลากผมไปรุนแรงมาก ราวกับผมไม่มีชีวิต พลางคิดในใจว่าพี่แว่นไม่เคยโกรธเราขนาดนี้มาก่อนเลย ไม่เคยลากจูง พี่แว่นอย่างกะพวกชอบใช้ความรุนแรง

"พี่แว่นผมเจ็บ" ผมอ้อนวอนร้องขอพี่แว่น ผู้ที่มีร่างใหญ่กว่าผม

" รู้มั้ยครับ คนเค้าเป็นห่วงคุณหนูแค่ไหน เมื่อวาน คุณพ่อเกือบตามเข้าไปในสวนแล้ว ผมต้องโกหก บอกคุณหนูไม่สบาย นอนหลับอยู่บนเตียงในห้องผม คุณหนูนี่ดื้อจังเลยนะครับ ผมสุดจะทนคุณหนูแล้ว ดีนะที่ฝนตก ผมบอกเดี๋ยวไปส่งคุณหนูตอนเช้า คุณพ่อเลยวางใจ" เสียงพี่แว่นโกรธผมมาก

" ก็ฝนมันตกนี่ครับพี่แว่น ผมเลยออกมาไม่ได้ พี่แว่นก็รู้ "

" ที่ออกมาไม่ได้นี่เพราะฝนตก หรืออย่างอื่นกันแน่ครับ คุณหนูปล่อยให้เวลาล่วงเลยไป จนถึงกลางคืน จนฝนมันตกงัยครับ"