คืนที่ไม่มีจันทร์ กับวันที่ไม่มีเพื่อน(คนเดิม)

^o^Aom_Za

คืนที่ไม่มีจันทร์  กับวันที่ไม่เหลือเพื่อน
“กริ๊ง...ง...ง  กริ๊ง.....ง”  เสียงของนรกดังขึ้นมาซะแล้วสิ
“  อั๋น เอ๋ย...ตื่นได้แล้วลูก  เปิดเทอมวันแรกก็ไปสายแล้ว”    แล้วก็ตามด้วยเสียงของคุณแม่อันเป็นที่รัก
อั๋นเป็นนักเรียนชั้น ม.4  เรียนอยู่สายวิทย์-คณิตของโรงเรียนประจำจังหวัด  ของเชียงใหม่  
"คร้าบ..รู้แล้ว  อีก 10 นาทีน่า"  เสียงงัวเงีย พึมพำ ขานตอบ
"เร็วๆ เข้าล่ะ  เดี๋ยวก้อไม่ทันรถพอดี"
10 นาทีผ่านไป
"ยังไม่ตื่นอีก จะไปไม่ไป ไม่ไปก้อไม่ต้องตื่น" คราวนี้เสียงแม่เป็นคนละคนกันเลย  
อั๋นสะดุ้งแล้วรีบลุกไปทำธุระส่วนตัวให้เร็วที่สุด  ก่อนที่แม่จะกลายเป็นแฟนพระอภัย  (คุณผีเสื้อหนังสือ)(อุ้ย สมุด)  
"ทาง โรงเรียน..ยินดีต้อนรับนักเรียนสู่การเปิดภาคเรียนที่1 ค่ะ..."  เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้นเป็นระยะๆ เมื่อ อั๋นย่ำสู่รั้วโรงเรียน
"ไม่มาซะ ปีหน้าว่ะ ไอ้อั๋น รอตั้งนาน สายเหมือนเดิมเลยนะมิง"  เสียงของ ไอ้ตู่ เพื่อนสนิท สมัย ม.ต้น ของอั๋น
"กูก้อกะว่า อย่างนั้นแหละ เสียดายที่แม่ให้มาปีนี้ว่ะ"  อั๋นตอบเพื่อนรัก
"เอ่อ  ไอ้อั๋นมิงรู้มั๊ยว่า เราเรียนห้องไหนว่ะ"
"เจริญเลย  มิงยังไม่รู้อีกว่าเรียนห้องไหนอีก"
"เอ่อ กูมันผิด กูคบกับมิงมากูยังไม่เคยถูกเลยซักครั้ง"  ตู่ ทำหน้าน้อยจัย
"ตา-หลก ไอ้ตู่ กูยังไม่ได้ว่าอะไรมิงเลยนะ""โอ๋ๆๆ ไม่เอาๆ อย่างอนเดี๋ยวไม่ให้กระดูกน่า"
"เฮ้ยหวัดดี...ไอ้อั๋น ไอ้ตู่"  จ้าวประจำขากิน มาถึงแล้ว
"ไอ้เฟริส.." อั๋นและตู่ พูดพร้อมกัน
"เออ ก็กูสิว่ะ  มิงเห็นเป็นพี่Rainรึไง"
"พิเรนล่ะสิไม่ว่า" ตู่ตอบย้อน
"เดี๋ยวเม่งถีบไปลำพูนเลยมิง" เฟริสกวนตอบ "เสียดายวะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับพวกมิง"
"ไม่เห็นเป็นรัยเลย ดีซะอีก จะไม่มีคัยแย่งกูกินข้าว กินขนม กินน้ำ ว่ะ"  ตู่พูดปนสะใจ
   อั๋น  ตู่  เฟริส  เป็นเพื่อนสนิทมากันตั้งแต่  ม.ต้น  อยู่ห้องเดียวกัน  เรียนด้วยกัน  กินด้วยกัน  นอนด้วยกัน  จนกลายเป็นแฝด 3 ไปซะแล้ว  อั๋น กับ ตู่ อยู่ห้อง 2 แต่เฟริสอยู่ ห้อง7
พอพูดกันไปได้ซักระยะ  เสียงเพลงมารช์โรงเรียนก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณหัยนักเรียนได้รู้ว่าเข้าแถวได้แล้ว
  เคารพธงชาติ  สวดมนต์  ฟังประกาศ เสร็จนักเรียนก็แยกย้ายเข้าห้องเรียนไป  
"โห่ เม่งนักเรียนใหม่เป็นครึ่งห้องเลยหรอวะ"  ตู่อุทานเมื่อนักเรียนเริ่มเข้ามานั่ง
"ก็รุ่นเรามานเด็กเรียนกานนิหว่า  โดนไล่ออกไปซะครึ่งเลย" อั๋นพูดไปก็อดที่จะคิดถึงเพื่อนคนอื่นๆ ไม่ได้
   อั๋นเป็นคนที่รักเพื่อนมาก  หน้าตาอั๋นก็ใช่เล่น ขาวตามประสาคนเหนือ ตาก็ตี่นิดๆ สูงก็ 173 น่ารักพอสมควรอ่ะนะส่วนไอ้ตู่นะหรอ ก็ไม่น้อยหน้าขาวเหมือนกัน แต่เตี้ยไปนิดหนึ่ง แต่เรื่องสาวๆ เป็นที่ 1 เหนือกว่าอั๋นด้วยซ้ำ  พูดกันไปซักพัก อาจารย์ก็เข้ามา  คาบแรกนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาก็จะเข้ามาหานักเรียนเป็นการอบรมครั้งแรก
  อาจารย์ ก็จัดแจงอธิบายกฎของโรงเรียนให้เด็กใหม่ฟัง  อาจราย์โรงเรียนรัฐบาลก้อมีแต่แก่ๆ ดุๆ ทั้นนั้น ส่วนอั๋นกับตู่นะหรอ ฮิฮิ ตู่ก็มั่วแต่แซวคนนั้นที คนนี้ที  อั๋นมันก็แอบหลับเพราะเมื่อคืนมั่วแต่เล่นเกมส์
  พอถึงช่วงที่ต้องแนะนำตัวเอง
"ขออนุญาติ  เข้าห้องครับ อาจารย์"  เสียงนี้ดังขึ้นแทรกระหว่างที่อาจารย์กำลังจะพูด
"มายืนหน้า  เดี๋ยวนี้...."เสียงด่าของอาจารย์นี้ ไม่ต่างอะไรจากแม่ของอั๋นนักหรอก
"บอกชื่อ  ที่อยู่  เบอร์โทรศัพท์  ประวัติส่วนตัวของเธอให้เพื่อนฟังให้หมด"  อาจารย์ให้พูดเพื่อเป็นลงโทษ
"เอ่อ..คือ ผ..ผม ชื่อ ต.ตอ ..ต้น  คับ ม.มอ..มาจ..จาก กรุง กอ.กรุงเทพ คับ..."  ต้น  พูดตะกุกตะกัก  ขาดๆหายๆ ทำให้อาจารย์รำคาญ  
"พอๆๆๆ  ไปหาที่นั่งได้แล้ว"
  พอดีที่ว่างข้าง อั๋นเหลืออยู่พอดี ต้นก็เลยมาขอนั่ง  
"ขอผมนั่งตรงนี้ได้มั้ยคับ"  ต้นขออย่างสุภาพ
"อะ..เอ่อ อ..อ๋อ ได้สิ"  อั๋นตอบอย่างงัวเงีย
  น่า ตาของต้นก็ไม่แพ้ อั๋นและตู่  ขาวใส  ตาคม สูงเชียว  พวกผู้หญิงในห้องจ้องตาเป็นมัน  แต่เพราะอาจรย์ดุ พวกหล่อนจึงไม่แสดงอาการมากว่านั้น
"นาย ชื่ออะไร"  ต้นถามอั๋น
"เรา อั๋น  นายอ่ะ"  
"ต้น"
"อืม  ส่วนนี้  ตู่เพื่อนเรา เฮ้ยๆ ไอ้ตู่" อั๋นตะโกนเรียก
"หะ..หา ไรมิงเนี่ย ตะโกนซะดังเลย  ทำเอา เปิ้ลตกใจหมดเลย  ใช่มั๊ยคับเปิ้ล" ตู่หันมาว่าให้อั๋น ขณะที่กำลังขายหนมจีบ เปิ้ล
"อย่าไปสนใจไอ้ ตู่มานเลย อย่างเงี่ยตาหลอด  เห็นเด็กใหม่เป็นไม่ได้"  อั๋นอธิบายพฤติกรรมของไอ้ตู่เพื่อนรัก
"คับ ผมเข้าใจ"
  จาก นั้น ทั้ง2 คน +1 ก็กลายเป็นเพื่อน แกงค์เดียวกันซะแล้ว  แต่แท้จิงแล้วอั๋นไม่ค่อยชอบต้นหรอก เพราะต้นค่อนข้างที่จะเป็นคนที่หัวอ่อน  และเซ้าซี้ไปหน่อย และทำอะไรไม่ค่อยจะถูก ซึ่งตรงข้ามกับนิสัยอั๋นซึ่ง เด็ดเดียว เป็นผู้นำ และเอาแต่ใจนิดๆ เจ้าอารมณ์หน่อยๆ
  แต่ต้นก็พยายามปรับตัวให้เข้ากับอั๋นให้ได้
1  อาทิตย์ ผ่านไป ดั่งสายลม  วันสุดท้ายของสัปดาห์
"อั๋น...พาเราเที่ยวหน่อยดิ"  ต้นขอร้องอั๋น
"เอาไว้ก่อนได้มั๊ย  ทำงานให้เสร็จก่อน"  อั๋นตะคอกกลับ
  ต้น ก็ทำหน้าเศร้า แล้วเดินคอตกไปหาตู่ ที่กำลังยืนเคียงคู่กับน้องเปิ้ล ซึ่งบัดนี้เขาและเธอกลายเป็นแฟนกันซะแล้ว (เลว เอ้ย  เร็ว จิง)
"ตู่..นายพาเราไปเที่ยวในเชียงใหม่หน่อยดิ  ตั้งแต่มายังไม่ได้ไปไหนเลย"
"กูต้องไปส่งเปิ้ลว่ะ  โทดทีนะ  ฝากบอกอั๋นมานด้วย"  ตู่บอกคำตอบ
"เอ่อ.. วันๆ ได้แต่อยู่ที่หอ ไม่ได้ไปไหนเล้ย"  ต้นบ่นกับตัวเอง
"อั๋น ตู่ฝากบอกว่าขอกกลับก่อน เพราะต้องไปส่ง เปิ้ล" ต้นก้มหน้าบอกอั๋นที่กำลังเก็บงานเข้ากระเป๋า  ด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง
"ช่างมานเหอะ มานไม่เคยเห็นเพื่อนสำคัญหรอก"  อั๋นตอบ น้ำเสียงประชดนิดๆ
"แล้ว ต้นจะกลับหอรึยัง นี้ก็ 4 โมงครึ่งแล้ว" อั๋นถาม
"ก้อ..เอ่อ"
"เมื่อกี้บอกว่าอยากให้พาไปเที่ยวใช่มั๊ย" อั๋นทวนความทรงจำ
"อืม  ใช่  เรายังไม่ได้ไปไหนเลย อยู่ที่หอตลอดเบื่อจะตายอยู่แล้ว"
"ทำไม ไม่ไปขอสาวๆที่ตามนายเป็นฝูงล่ะ" อั๋นแกล้งลองถาม
"ก็...เราอยากไปกับเพื่อนมากกว่า" ต้นตอบด้วยน้ำเสียงร่าเริง  อั๋นจึงยอมพา ต้น ไปเที่ยว
  อั๋นพาต้นนั่งรถสองแถวไปยังกาดหลวง(ตลาดวโรรส ตลาดที่ดังที่สุดในเชียงใหม่)
"นายพาเราไปไหนหรอ"  ต้นถามด้วยความงง
"กาดหลวง"
"ไปทำไมอ่ะ มีอะไรให้เที่ยว" ต้นก็ยังงอยู่ดี
"เหอะน่า   ถึงแล้วก็รู้เอง" อั๋นพูดให้เป็นปริศนา
  ไม่ นาน ทั้ง2 ก็ถึง  กาดหลวง  หลังจากจ่ายเงิน อั๋นก็เดินนำหน้าไปยังริม แม่น้ำ  ใช่แล้วแม่น้ำปิงนั่นเอง กาดหลวงตั้งอยู่ติดกับแม่น้ำปิง  และในยามเย็นเช่นนี้ผู้คนก็เริ่มน้อยลง  แสงแดดอ่อนทอดผ่าน น้ำกลายเป็นสีทองอร่าม  ตึกสูงๆก็เปิดไฟประดับ  ช่างเป็นภาพที่น่าประทับใจจริงๆ
"ทำไมพาเรามาที่นี้ล่ะ  อั๋น" ต้นก็ยังงอยู่ดีว่ามาทำไม
"ตอนเย็นเราก็มาขึ้นรถกลับบ้านที่นี้  แล้วเราก็ชอบมานั่งเล่นแถวนี้"  อั๋นตอบพร้อมกับมองไปรอบๆแม่น้ำที่ไหลเอื่อยๆ
"สวยดีเหมือนกันแฮะ  ไม่ยักจะรู้ว่าอั๋นชอบที่นี้"  ต้นแซว
"นายเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่รู้  เวลาจะสุข หรือทุกข์ เราก็ชอบมานั่งตรงนี้แหละ  แล้วก็ระบายให้กับแม่น้ำฟัง" อั๋นตอบพลางกวักน้ำเล่น
  อั๋น ถ้าจะบ้าเว้ย  พูดกับแม่น้ำได้ด้วย  ต้นคิดในใจ
"อั๋น..เรามีอะไรจะบอกนาย...."  ต้นกระซิบที่ข้างหูของอั๋น