ขอระบายหน่อยนะครับ T^T

Mr.Dragon

ผมคบกะแฟนผมมา 4 ปี ครับ ผ่านทั้งเรื่องดีเรื่องร้ายมาด้วยกันนับไม่ถ้วน
ถึงจะมีเรื่องให้ทะเลาะกันเล็กๆน้อยๆบ่อยๆ แต่ทุกครั้งที่ผ่านเรื่องเหล่านั้นมาได้

มันก็ทำให้เรารักกันมากขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างมันเหมือนจะราบรื่น แต่สุดท้ายก็ต้องจบ

ด้วยเหตุผลอารายยังไม่รู้เลย เพราะต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่มีใคร

แต่ผมก็เคารพในการตัดสินใจของเค้า

จนถึงวันนี้เราเลิกกันไปยังไม่ถึงอาทิตย์

ทุกครั้งที่นึกถึงวันดีดีที่เราเคยมีซึ่งกันและกัน เคยยืนเคียงข้างกันเมื่อมีปัญหา

นึกถึงผ้าผืนน้อยๆที่เคยลูบไล้ไปทั่วตัวเมื่อยามที่ผมไม่สบาย

นึกถึงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เค้ามีให้ผมมาตลอด

พอนึกถึงเรื่องพวกนี้แล้วน้ำตามันก็เอ่อล้นออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว

ตอนนี้รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอมากมาย...และน้ำตามันก็ไหลออกมาอีกแล้ว T^T

Mr.Dragon

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ

แต่ช่วงแรกๆขอเศร้าไว้อาลัยแด่ความรักที่ไม่สมหวังหน่อย

และจะภาวนาให้เขาทำบุญเยอะๆ

เผื่อชาติหน้าเขาอาจจะมีบุญเห็นทางสว่างอ่ะครับ

อิอิ

Mr.Dragon

ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมักสร้างกำแพงให้ตัวเองเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองเสียใจเสมอ
จนบางครั้งก็ดูเหมือนคนที่เข้มแข็ง เย็นชา ไร้ความรู้สึก

แต่ในทางกลับกัน กำแพงที่ผมสร้างขึ้นมานั้น ก็เหมือนเป็นการกักขังตัวเองอยู่กะความทุกข์และอดีตที่เจ็บช้ำ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า และเหมือนว่ายินดีที่จะอยู่กะมันโดยไม่คิดดิ้นรนหาทางออก

จนถึงตอนนี้ผมลองทุบกำแพง(บางส่วน)ที่สร้างไว้ออกดูและได้เห็นแสงสว่างที่ได้ลืมเลือนมานาน มันทั้งแสบตาและรุนแรงมาก แต่ผมเชื่อว่า อีกไม่นานผมจะสามารถลืมตาสู้แสงตะวันได้และเชื่อว่าสายลมแห่งกาลเวลา จะพัดพาให้ชีวิตของผมดำเนินต่อไปโดยไม่ยึดติดกับอดีต

ถึงนี่จะเป็นการเปลี่ยนแปลงตัวเองที่ไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อไป แต่มันก็ทำให้รู้ว่าผมยังเป็นมนุษย์ที่ยังมีชีวิต และยังมีความรู้สึก