เรื่องเล่า......ตายแล้วเกิด

nokky

จากนี้จะขอนำเรื่อง "ตายแล้วเกิด"ที่ได้จากหนังสือ "ภพอื่นและเรื่องควรคำนึง" ของ ท่านศาสตราจารย์นาย

แพทย์อวย เกตุสิงห์  ท่านผู้ใหญ่ที่เคารพนับถือของผู้เขียน(คุณทองทิว สุวรรณทัต) ท่านหนึ่งมาเล่าดังต่อไปนี้

มีสามเณรรูปหนึ่งชื่อเลี่ยม  อยู่บ้านน้ำก่ำ  อำเภอพระธาตุพนม จังหวัดนครพนม  ชาติก่อนเกิดที่จังหวัดอุบล
ราชธานี  เมื่อเติบโตเป็นหนุ่มีความเลื่อมใสในพระธุดงค์คณะหนึ่งซึ่งมี  ท่านอาจารย์ทอง เป็นหัวหน้า  จึงถวาย
ตัวเป็นศิษย์  และได้อุปสมบทกับพระะดงค์คณะนั้น
ในเวลาต่อมาท่านอาจารย์ทองได้พาจาริกไปจำพรรษาอยู่ที่บ้านสามผง  จังหวัดนครพนม  เป็นสถานที่ที่มีไข้ป่า
ชุกชุมมาก  สามเณรเลื่ยมซึ่งเป็นพระบัวในอดีตชาติ  ก็ถึงแก่มรณภาพ  ณ ที่นั่น
เมื่อใกล้จะมรณะภาพพระบัวมีสติสัมปชัญญะ  ประคองจิตอยู่ในกรรมฐาน  ถอดกายทิพย์ออกจากร่างเป็นพระ
บัวอีกรูปหนึ่งไปยืนดูสังขารของตนที่นอนมรณภาพแล้ว  ได้เห็นพระเณรรวมทั้งชาวบ้านมาเยี่ยมเยี่ยมอูอาการ
ของตนเป็นอันมาก  ที่น่าประหลาดก็คือ  ไม่มีใครสนใจกับพระบัวที่ยืนอยู่เลย
ครั้นยืนดูอยู่จนเขาเผ่าศพตนเสร็จแล้ว   จึงออกเดินทางเสมือนธุดงค์อย่างที่เคยกระทำมาเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่
ต่อไป
จากนั้นได้ไปพบยมบาลและวิญญาณที่ตายไปแล้วเป็นอันมาก  มีทั้งคนดีและคนชั่ว
เมื่อพระบัวมาเกิดใหม่ในครรภ์ของผู้หญิงคนหนึ่งที่บ้านน้ำก่ำ  อำเภอพระธาตุพนม จังหวัดนครพนม นั้น  ขณะ
ที่คลอดก็รู้ตัวว่าได้เกิดใหม่เสียแล้ว  แต่ไม่สามารถทำตามความรู้สึกได้  เพราะร่างกายยังอ่อนแออยู่มาก
แต่ในขณะที่คลอดออกมานั้น  สัญญา(ความจำ) ในอดีตที่เคยเป็นพระ  มิได้ลืมเลือนไปเลย  แม้จะเป็นทารกตัว
แดงๆก็รู้สึกตัวว่ายังครองจีวร แบกกลด สะพายบาตร  อยู่ในร่างของเด็ก  ทั้งยังสามารถระลึกย้อนหลังไปได้
เป็นลำดับ  จนกระทั่งบ้านที่เกิดในชาติก่อน  บิดามารดา  ญาติพี่น้อง  จำได้หมดแต่พูดไม่ออกบอกไม่ได้
ครั้นพอหัดพูดได้บ้างก็เรียกตัวเองว่า "อาตมาๆ" แบบพระพูดกับฆราวาส  เพราะรู้สึกว่าตนยังเป็นพระอยู่-
ตลอดเวลา  แต่เมื่อพูดออกมาอย่างชัดเจนว่า "อาตมาๆ" บิดามารดาและญาติพี่น้องก็ห้ามไม่ให้พูด เกรงว่าจะ
บาป  ด้วยเป็นคำที่พระเรียกตัวเอง  ไม่ใช่คำพูดสำหรับเด็กหรือ ฆราวาส  เมื่อถูกดุบ่อยๆ เข้าก็ตกใจกลัวและ
เสียใจ  ความรู้สึกที่ว่าตัวเป็นบรรพชิตที่อยู่ในความทรงจำก็หายไป  แต่การระลึกชาติได้ยังมีอยู่
ครั้นเติบโตขึ้น  ความคิดถึงบ้านเก่า และบิดามารดา ตลอดจนญาติมิตรในชาติก่อนก็มีมากขึ้น  จึงบอกบิดามาร
ดาในชาตินี้ว่า อยากไปเยี่ยมบ้านเก่า  กลับถูกดุหนักเข้า  โดยผู้ใหญ่อ้างว่าคำพูดเช่นนี้เขาถือว่าเป็นลาง
ในที่สุดได้ตัดสินใจเล่าเรื่องในชาติก่อนของตนให้บิดามารดาฟัง  เมื่อบิดามารดาฟังแล้วจึงเห็นสมจริงและเกิด
สังเวชสลดใจถึงกับพากันร้องไห้
ครั้น  สามเณรเลี่ยมไปในงานฌาปนกิจศพ  ท่านอาจารย์มั่น ภูริทัตโต  เมื่อเดือนกุมภาพันธ์ 2493  ก็ได้พบท่าน
อาจารย์ทอง  พระอาจารย์เก่าในอดีตชาติที่วัดป่าสุธาวาส จังหวัดสกลนคร  และจำได้แม่นยำ  ทั้งยืนยันว่าท่าน
อาจารย์ทองรูปนี้เคยเป็นอาจารย์เก่าของตนในอดีตชาติ
ต่อมาเมื่อศาสตราจารย์นายแพทย์อวย เกตุสิงห์  พบกับพระอาจารย์ทองเป็นการส่วนตัว  จึงได้สอบถามความ
จริงโดยได้เล่าเรื่องพระบัวที่มาเกิดใหม่เป็นสามเณรเลื่ยมให้ฟัง  ซึ่งท่านอาจารย์ทองรับสมจริงทุกประการว่า
ปีนั้นมีพระธุดงค์ไปอาพาธและมรณภาพที่บ้านสามผง  สามรูป  พระบัวเป็นรูปสุดท้าย  ได้มรณภาพมา 16 ปี
แล้ว  ขณะนั้นสามเณรเลี่ยมอายุได้ 15 ปี (พ.ศ.2493)
จากหลักฐานดังกล่าวจึงเป็นที่ยืนยันได้ว่า  สามเณรเลี่ยมระลึกชาติได้จริง  และการตายแล้วเกิดเป็นเรื่องที่มิใช่
พูดเล่น  ทุกคนพึงสังวรณ์ไว้  แม้หลวงปู่ชอบ ฐานสโม  ศิษย์ของพระอาจารย์มั่น  ซึ่งได้รับการยกย่องจาก
พระกรรมฐานด้วยกันว่าเลิศในด้านอภิญญาจากบรรดาศิษย์ทั้งปวงยังเคยบอกว่าก่อนจะเกิดมาเป็นมนุษย์ใน
ชาตินี้  ท่านได้ผ่านการเกิดมาจากการเป็นมนุษย์และสัตว์นับชาติไม่ถ้วน
ครั้นสุดท้ายท่านเกิดเป็นอีเก้งถูกพรานยิงตายที่บริเวณใกล้ๆ บ้านโคกมน  ปัจจุบันหลวงปู่ชอบยังสร้างกุฏิไม้
หลังคามุงแฝก  ครอบจอมปลวกตรงที่อีเก้งตาย
ใครอ่านเรื่องนี้แล้วคิดจะทำบาปทำกรรมต่อไป  ขอให้เลิกเสียเถิด  จะเป็นกุศลแก่ตัวเอง  ตายไปแล้วจะได้ไม่
ไม่ต้องไปเกิดเป็นสัตว์ที่ต้องทนทุกขเวทนา   สู้หมั่นทำบุญทำกุศล  ชาติหน้าอย่างน้อยถ้าจะเกิดอีกก็ยังได้เกิด
เป็นมนุษย์กับเขา  ไม่ต้องถึงกับเป็นสัตว์สี่เท้า  สองเท้า  เหมือนดังหลวงปู่เล่า
ท้ายสุดนี้อยากจะบอกว่า
"เมื่อยามเป็นๆอยู่ไม่ช่วยตัวเองแล้ว ยามตายจะให้ใครไปช่วยได้"