My Army ท.ทหารกองทัพเธอ ตอนที่ 2 ผัดเครื่องในหัวใจหนึ่งดวง

Maximam

ช่วงพักกลางวัน

"คุณอยากทานอะไร เดี๋ยวผมซื้อให้"
"ไม่ต้องครับ ผมซื้อเองได้"
"เดี๋ยวคุณ จะไปไหน"
"ไปทานข้าวครับ"
"โรงอาหารอยู่ทางนี้ นั่นอะทางไปห้องน้ำรวม มากับผม ผมไม่ทำไรคุณหรอก"
ผู้กองรามสูรพาเมฆมาที่โรงอาหาร เเละพาไปร้านอาหารตามสั่งเจ้าประจำ

"ทานอะไรสั่งได้เลยนะคุณ ผมเลี้ยงคุณเอง"
"แฟนใหม่เหรอครับผู้กอง"
"จ่า นี่น้องชายหมอฟ้า"
"ขอโทาครับคุณหนู"
"เรียกผมว่าเมฆก็ได้ครับ ผมเอาผัดกระเพราเครื่องในไก่ ไข่ดาวสุกครับ"
"โอเคครับผม แล้วผู้กองหละครับ"
"เอาเหมือนคุณบุรุษพยาบาลครับจ่า ของผมเครื่องในใส่หัวใจด้วยนะครับ ดวงเดียวพอ"
"ป๊าดดดดดผู้กอง ปกติหลายใจไม่ใช่เหรอครับ"
"จ่าปื๊ดครับ ..."
"รอสักครู่ครับ"

ทั้งคู่พากันมานั่งรออาหาร ผู้กองก็เดินไปซื้อน้ำมาให้
"อะคุณน้ำมะพร้าวปั่นหวานน้อย"
"ขอบคุณครับ เท่าไหร่ครับ"
"ไม่เป็นไรผมเลี้ยง เงินเดือนเยอะ"
"เยอะนักก็เก็บไว้ใช้ช่วงวัยเกษียณดีกว่าไหมครับ"
"ไม่อะครับ ว่าจะเก็บเงินไว้ขอใครสักคนแถวนี้"
"นายผู้กอง นายนี่ก็หน้าด้านดีเนอะ ผมปฏิเสธขนาดนี้ยังจะตามตื้อผมอีก"
"คุณเคยได้ยินคำนี้ไหมครับ ด้านได้อายอด แล้วก็บ่ายนี้ไปประชุมกับผมด้วย ส่วนบ้านพักคุณคืนนี้พักที่
บ้านพักหลังเดียวกับผม"
"ไม่ ผมพักกับนาย ผมนอนโรงนอนพลทหารในค่ายดีกว่า"
"อะ ชอบโดนรุมเหรอคุณในนั้นหื่น ๆ เยอะนะคุณ"

เมื่อได้ยินคำว่าโดนรุม เมฆก็มีอาการกลัวและตัวสั่นหน้าซีดเหงื่อตก ภาพในวันนั้นที่เมฆโดนรุมโทรมก็ผุด
ขึ้นมาในหัวเมฆทันที
"ไม่ ไม่รุม ไม่เอา ผมกลัว อย่า  อย่าทำผม"
"เฮ้ยคุณ เป็นอะไรไป เมฆ เมฆ เมฆครับ"
ผู้กองเรียกเมฆอย่างเสียงดังจนเมฆได้สติ จ่าปื๊ดก็เอาข้าวมาเสิร์ฟพอดี จังหวะนั้นหมอฟ้าก็เดินมาหาเมฆที่
โรงอาหาร พร้อมส่งโทรศัพท์ให้
"เมฆ มีอะไรทำไมไม่บอกพี่ เมฆปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั้นทำกับเมฆแบบนี้ได้ไง"
"พี่ฟ้า พี่ฟ้าใจเย็นก่อนนะครับ ก็พี่ใจร้อนแบบนี้ไงถ้าพี่ทำอะไรร้ายแรงลงไปอนาคตพี่ก็ดับได้นะครับ"
"แต่เมฆเป็นน้องพี่ เรามีกันแค่ 2 คนพี่น้องเท่านั้นนะ คุณพ่อก็ยังไม่รู้เรื่องใช่ไหม"
"ใช่ครับ พี่ฟ้า ปล่อยให้มันจบลงเหอะครับ เมฆไม่อยากรับรู้อะไรอีกเเล้ว เมฆอยากก้าวผ่านฝันร้าย"
"โธ่ น้องพี่ ไอ้รามกูฝากน้องกูด้วยและกัน เดี๋ยวกูส่งงานให้ในไลน์มึง"
"เค ได้ได้ เออบ่ายนี้กูขอพาเมฆไปประชุม...."
"เออ ไปเหอะ เออกูได้ข่าวว่าบ้านพักในนี้เต็มนี่ นั้นกูฝากน้องกูพักที่บ้านพักมึงด้วยแล้วกัน"
"ได้ กูสัญญาว่าน้องมึงต้องปลอดภัย"

ผู้กองรามเปิดอ่านไลน์ก็รู้ว่าเมฆโดนอะไรมา มันยิ่งทำให้รามสูรยิ่งรู้สึกรักและห่วงเมฆมากขึ้น ท้ายประโยค
หมอฟ้าได้บอกกับรามว่า ....ถ้ามึงจริงใจกับน้องกู กูก็ไม่ห้าม แต่ถ้าวันไหนมึงทำน้องกูเสียใจมึงตาย....

บ่านวันนั้น หลัจากทานข้าวเสร็จผู้กองก็พาเมฆไปประชุมด้วยระหว่างที่เดินทางกลับ
"เมฆครับ คุณโอเคไหม"
"โอเคสิ ผมไม่ได้เป็นอะไรนี่"
"ให้ผมรักษาแผลใจให้คุณได้ไหม ผมอาจดูเจ้าชู้ กระล่อน โลเล แต่ผมก็อยากจะจริงใจ จริงจังและเริ่มต้นใหม่
กับคุณ คุณเปิดโอกาสอีกสักครั้งได้ไหม"
"นายพูดอะไรของนาย ผมไม่ใช่ผ้าขาวสะอาดอะไรแล้วนะ"
"ผมก็มีตำหนิเหมือนกันนะเมฆ"
"ถ้านายมั่นใจก็พยายามแล้วกัน ผมใจแข็ง"
"แน่นะคุณ"
"ใช่ ..."
"คุณนี่เวลากวนก็น่ารักเหมือนกันนะ"
"บ้า พูดไรของนาย รีบกลับเข้าค่ายได้เเล้ว ผมยังมีงานต้องทำอีกนะ"
"ครับคุณหนู ลูกชายท่านผู้พันเมฆินทร์ เฮ้ยยยย ท่านผู้พัน"
"มีอะไรนาย ตกใจอะไรชื่อคุณพ่อผม"
"ผมลืมไปรับท่านผู้พันที่มณฑลทหารบกกลับค่าย เวรละชะตาขาดเเล้วเนี่ยลืมรับว่าที่่พ่อตา...."
"เดี๋ยวนาย ใครพ่อตานาย"
"ก็พ่อคุณไง"
"เหรอ... มั่นใจจังเนาะ รีบไปรับคุณพ่อผมเลย"

เมื่อมาถึงที่หมายปลายทางมณฑลทหารบก ผู้กองรามสูรก็รีบลงจากรถมาหาท่านผู้พันอย่างไว
"ขอโทษครับท่าานที่ผมมาช้า"
"ช้าเป็นชั่วโมงแบบนี้นี่นะ ผู้กองราม วิดพื้น 300 ปฏิบัติ"
"คุณพ่อครับ ...."
"อ้าว เจ้าเมฆมาที่นี่ได้ไง"
"ผมได้ย้ายมาทำงานที่โรงพยาบาลค่ายทหารที่คุณพ่อทำงานอยู่ครับ และนี่ก็ออกมาประชุมกับผู้กอง
พอดีข้ากลับ ผมงี่เง่าก็เลยทำให้ผู้กองมารับคุณพ่อช้า ถ้าคุณพ่อจะลงโทษผมก็ของรับโทษด้วยครับ"
"เมฆ ลูกพูดอะไร ทหารทำผิดก็ต้องรับผิดตามวินัย"
"แต่คุณพ่อครับ วิดพื้น 300 ไม่ใช่น้อย ๆ วิดเสร็จก็ต้องรีบไปส่งคุณพ่ออีกนะครับ ระหว่างทางถ้าผู้กอง
เกิดวูบเเล้วขับรถเสียหลักหละครับคุณพ่อ นะครับ คุณพ่อครับ"
"เฮ้อ อ้อนตั้งแต่เด็กจนโต ถือว่ารอบนี้รอดตัวไป"
"ขอบคุณครับท่าน"

เมื่อมาถึงค่าย
"ขอบคุณนะคุณที่ช่วยผม"
"ใครช่วยนาย ผมยังไม่อยากตายต่างหาก"
"เหรอครับ เอ่อเวลาคุณอ้อนนี่ก็น่ารักดีนะครับ ผมอยากให้คุณอ้อนผมบ้างจัง"
"ได้สิ นายรามสูร ช่วยไปไกล ๆ ผมได้ไหมครับ ผมจะสรุปงาน ยิ่งไกลยิ่งดี"
"โหคุณ เอาแบบอ้อนน่ารัก ๆ ดิ""ไปทำงาน นี่ผลการประเมินอาการคนไข้ที่คุณหมอต้องขึ้นตรวจคืนนี้"
"คุณไปกับผมนะ ผมกลัวผี"
"แต่ผมว่านายอะ น่ากลัวกว่าผีทุกชนิด"

ทันใดนั้น จ่าปื๊ดร้านข้าวก็เข้ามาขัดจังหวะชั่วคราว....
"ขออนุญาตครับผู้กอง คุณพยาบาล"
"มีอะไรครับจ่าปื๊ด"
"เย็นนี้มีก๋วยจั๊บน้ำข้น และก็ข้าวผัดปู 2 ท่านจะทานอะไรครับ"
"เมฆเอาก๋วยจั๊บครับ"
ทันใดนั้นผู้กองก็พูดขึ้นว่า...
"ว๊าาา คนไม่มีใจ"
"ก็อยากได้ใจไม่ใช่เหรอครับ ก๋วยจั๊บก็ต้องเหลือเเค่เครื่องในเท่านั้นแหละ"
แหม๊......คุณพยาบาลเมฆพูดแบบนี้นี่มันยังไงนะเนี่ย
"จ่า ผมเอาก๋วยจั๊บด้วยเหมือนกัน"
"เน้นตับไหมครับ"
"ตับครับ ตับตับ"
"555 ได้ครับผู้กอง ให้ส่งบ้านพักหรือที่ห้องทำงานนี่ครับ"
"คุณหิวยังเมฆ"
"ยังครับ เพิ่งทานผลไม้ไป"
"นั้นเดี๋ยวออกเวรตรวจ 2 ทุ่ม จ่าไปส่งที่บ้านพักผมก็ได้ครับ ของเมฆด้วยนะครับ เออจ่า เอาผัดกระเพรา
เครื่องในใส่ใจ 1 ดวงด้วยนะครับ ผมกินจุ"
"ครับผม รู้ ๆ กัน ว่าแต่จะออกเเรงงไหมครับคืนนี้"
"จ่า คนนี้ผมจริงจัง ไม่ใช่เสร็จ จบ แยก"
"หวังแต่งใช่ไหมครับ ผมได้เตรียมเพาะพันธุ์กล้วยอ้อยให้พร้อมพิธีขันหมาก"
"เตรียมได้เลยจ่า"
"นี่นาย ตื่นแล้วทำงาน ผ่านด่านคุณพ่อผมให้ได้ก่อนเเล้วค่อยว่ากัน"
"โอ๊ะพูดถึงผู้พัน หัวใจผมล้มเหลวทันทีเลยคุณ ผมจำได้เลยว่าตอนที่ฝึกภาคสนามพ่อคุณโคตรโหด"
"นั้นผมก็ขอให้ผู้กองโชคดีะกันครับ"
"จะไปไหนคุณ"
"ไปเตรียมข้อมูลคนไข้ครับ อีกครึ่งชั่วโมงคุณหมอรามสูรมีตรวจคนไข้ที่แอดมิด อย่าคุยกับเด็กๆจนลืมงาน
นะครับ ไม่งั้นผมฟ้องคุณพ่อแน่"
"ครับผม แหม่...ลูกชายผู้พันนี่รักจัง"


เมฆออกไปเตรียมแฟ้มประวัติคนไข้ที่เคาท์เตอร์พยาบาล ไม่นานคุณหมอผู้กองรามสูรก็ลงตรวจ แปลกแท้
ที่วันนี้คุณหมอลงเวรตรงเวลา หรือว่าบุรุษชุดขาวจะเปลี่ยนสันดานผู้กองได้จริง ๆ

nuangnut1996

สนุกมากครับ