มหาลัยวัยร่าน 1 (ไอ้พี่สภาตัวร้าย)

Bassguitar

     *EP นี้ยังไม่มีเรื่องเสียวนะครับ อาจจะยาวหน่อยเพราะเป็นเนื้อหาสำคัญใน EP หน้า ๆ*

     ช่วงปี 1 เทอมแรกผมได้เลือกสังกัดอยู่วงโยธวาทิตพร้อมกับ บบ แต่ด้วยที่เป็นคนมากความสามารถอาจารย์เลยจับไปเป็นคฑากรหรืออีกชื่อคือดรัมเมเยอร์  (พวก บบ มันรู้ว่าผมนำขบวนได้เพราะมันมาส่องรูปผมในเฟซ พวกมันเลยรวมหัวกันแกล้งผมโดยไปบอกอาจารย์ว่าผมเคยเป็น) แต่แรก ๆ แค่เลือกวงไว้จะได้มาซ้อมอีกทีหลังหมดกิจกรรมรับน้อง จนถึงช่วงกิจกรรมรับน้องทั้งของสาขาและรับน้องของคณะ (รายละเอียดเล่าตอนขึ้นปี 2 เหมือนกัน) แต่หลัก ๆ แล้วการรับน้องของคณะนี่จะเป็นแบ่งคนในคณะมากระจายกันอยู่ตามกลุ่มแล้วเข้าฐานของแต่ละสาขา  กิจกรรมโคตรเยอะจนมันทำให้ผมปรับตัวเข้ากับคนอื่น ๆ ได้ง่ายสักทีก็เพราะเข้าร่วมมันทุกกิจกรรมที่เขาจัด ไม่ว่าจะของสาขา ของคณะ และยังเหลือของหอในที่มีกำหนดกิจกรรมอีกประมาณสัปดาห์ถัดไป แถมยังต้องเรียนทั้งทฤษฎีและปฏิบัติดนตรีอีกเล่นเอาซะแทบไม่มีเวลาซ้อมส่วนตัว วันนั้นพอหมดกิจกรรมรับน้องของคณะผมก็ได้รับคำเตือนบางอย่างมาจากท็อปตอนกลับมาที่ห้อง
     ท็อป : เห้ยเบส มึงรู้เรื่องยัง
     ผม : ว่าไง มีเรื่องไรวะ
     ท็อป : กูไปได้ยินมาว่ารุ่นพี่สาขากูไม่ชอบเพื่อนมึงหลายคนเลย เหมือนจะมีปากเสียงกันตอนรับน้องว่ะ
     ผม : อ้อ  ๆ เหมือนจะเห็นเพื่อนมันบ่นในกลุ่มแชทอยู่แต่ยังไม่ค่อยรู้เรื่อง ดูแล้วจะเป็นเรื่องใหญ่มั้ยวะ?
     ท็อป : ก็ไม่น่าใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่พี่เขาคงไม่ชอบเพื่อนมึงบางคน มึงไม่ได้มีปัญหาก็ไม่ต้องห่วง กูรับประกันเลยเพราะเป็นพวกพี่ ๆ กูเอง " พอได้ฟังงี้ก็ใช่ว่าจะสบายใจได้เพราะก็กังวลอยู่ว่าเผื่อโดนเหมารวมไปด้วย ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะท็อปมันก็พูดไม่ให้ผมห่วงแล้ว แต่ถึงจะว่างั้นก็เหอะแต่ในหอในพวกพี่ ๆ สภาที่อยู่สาขาพละก็มีอยู่หลายคนเลยนะ

     ขออธิบายเรื่องหอในและกิจวัตรประจำวันของผมหน่อยละกัน ด้วยความที่ว่าเป็นปี 1 ก็ถูกบังคับให้เข้าพักหอในอยู่แล้ว หอครูชายจะมี 2 หอโดยจะคละแต่ละสาขากระจาย ๆ กันอยู่ โดยจะมีสภาหอที่เป็นรุ่นพี่ชั้นปีที่ 2 ที่เลือกอยู่หอในต่อจะต้องพาทำกิจกรรมของทั้ง 2 หอพัก (ปี 3-4 ถ้าอยู่หอในก็จะต้องไปอยู่ตึกอื่นละ 2 ตึกนี้เลยมีแค่ปี 1-2 )  และมีอาจารย์เข้ามาคุมอีกที มีทั้งแบ่งเวรทำความสะอาด ประชุมหอ ทั้งยังมีสุ่มวันเช็คชื่ออีกสัปดาห์ละครั้ง ( อันนี้แหล่ะโคตรเลวร้าย ถ้าหากว่ามีวันไหนขาดไม่ได้ลาแบบสมเหตุสมผลก็จะถูกลดคะแนนหอ ต้องไปทำงานเก็บชั่วโมงจิตอาสาชดเชย ) แถมประตูหอจะปิดทุก ๆ 5 ทุ่ม เพื่อนผมที่เป็นสายเที่ยวกลางคืนนี่ต้องบ่นออกมาเลยว่านี่มันค่ายกักกันชัด ๆ ( เผอิญว่าผมเป็นคนดีไม่เที่ยวไม่กินเหล้าเลยเฉย ๆ อย่างมากก็ไป 7-11 ในมหาลัยก่อนประตูจะล็อค)  แล้วถ้าหากว่าออกไปกินเหล้าเมากลับมาก็โดนฟ้องกับอาจารย์ที่คุมหออีก งี้แหล่ะเด็กปี 1 ถึงได้ไม่ชอบสภาหอ  โดยปกติผมมักจะเดินลงไปเล่นกับพวก บบ ที่ชั้น  2 ซึ่งไอ้พวกนั้นก็จะไปอยู่อีกห้องนึง (ห้องนั้นมีแทน ต้น กิ๊ก ก็อต เป็นเพื่อนในสาขาดนตรีทั้งหมด พวกเราเลยชอบไปสุมหัวกันที่ห้องนั้นบ่อย ๆ จนผมก็สนิทกับพวกนี้ไปด้วยระดับนึงเลย) ส่วนเรื่องก้องผมกับมันก็คุยกันบ้างตามโอกาส เหมือนว่าก้องมันจะเช่าหออยู่กับเพื่อนมันด้วยเลยทำให้เวลาคุยส่วนตัวกันแทบไม่มี

     ส่วนตัวแล้วผมก็ไม่ได้อะไรกับสภาหอนะเพราะผมเองก็ทำตามกฏได้ทุกข้อได้อย่างสบาย แต่ ๆ ๆ ๆ ๆ สุดท้ายมันก็มีเรื่องให้คนดีและรักสงบแบบผมไปมีปัญหากับคนในสภาจนได้ น่าจะประมาณวัน 2 วันหลังจากที่ท็อปมันบอกผมเรื่องนั้น  คืนนั้นผมกลับมาจากซ้อมส่วนตัวกับอาจารย์ซะดึก อาจารย์จะเป็นแนวซ้อมตามใจ นศ. เวลาซ้อมส่วนตัวกับแกคนอื่นก็จะไม่ถึง 2 ชั่วโมง อย่างไอ้ บบ เนี่ยไม่เคยถึง 30 นาทีซะด้วยซ้ำ (คนนึงเก่งอยู่แล้วส่วนอีกคนน่าจะแค่ขี้เกียจ) แต่ผมนี่เป็นประเภทที่เรียนแบบขอให้คุ้มค่าเทอมเลย อีกอย่างกิจกรรมของมหาวิทยาลัยมันเยอะเกินเลยต้องเน้นเรียนปฏิบัติเพิ่มขึ้นไปอีก รู้ทั้งรู้แหล่ะว่าประตูหอมันปิด 5 ทุ่ม และไอ้ประตูเวรนี่ถ้ามันปิดแล้วจะต้องเปิดจากด้านในไม่ก็กุญแจจากอาจารย์ของหอเท่านั้น ซึ่งปกติถ้าใครเข้าไม่ทันก็จะแชทบอกเพื่อนให้มาเปิดให้ ผมเองก็เลยเวลาปิดหอไปนิดเดียวมองดูข้างในไฟก็ปิดกันแล้วเลยส่งข้อความหาท็อปให้ลงมาช่วยเปิดให้ แต่ระหว่างที่ผมรอไอ้ท็อปมันก็มีผู้ชายคนนึงเดินตรงมาแล้วเปิดประตูให้ผม
           : อ่ะเข้ามาเลยครับ
     ผม : ขอบคุณมากนะครับ " ผมมองหน้าเขาแล้วพูดขอบคุณ ถึงไฟจะมืดแต่ผมก็พอมองออกว่าคน ๆ นี้ก็หน้าตาดีใช่ย่อย (เผลอคิดในใจนะไม่ได้กะจะอะไรต่อเลย เจอใครหล่อก็บอกหล่อ555) แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นรุ่นพี่เพราะใส่ชุดลำลองแล้วเขาก็เดินกลับไปหาเพื่อน ๆ เขา จนผมเดินมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงเรียกมาที่ผม
          : เห้ยย! อย่าพึ่งไป "เป็นเสียงตะโกนเรียกมาจาก 1 ในกลุ่มผู้ชาย 4 คน ที่เป็นเพื่อนของคนที่เดินมาเปิดประตูให้ผม กำลังนั่งอยู่โซนโซฟานั่งเล่นด้านซ้ายมือของทางเข้า
     ผม : ครับ มีอะไรหรอครับ "ผมหันไปตอบแบบใจเย็น แต่ก็สังเกตดูหลาย ๆ อย่างไปด้วย คนที่เรียกผมไว้นั้นใส่เสื้อเฟรชชี่ของคณะชั้นปีที่ 2 ก็เลยรู้ละว่าเป็นรุ่นพี่
          : เด็กดนตรีหรอวะ ซ้อมไม่ดูเวล่ำเวลา ไม่รู้รึไงว่าประตูหอมันปิด 5 ทุ่ม " เขาก็ต้องรู้แหล่ะว่าผมเด็กดนตรีเพราะผมเล่นหอบกระเป๋าเครื่องดนตรีกลับมาด้วย(น่าจะใส่เสื้อสาขาด้วยมั้ง ลืมละ) แต่ฟังจากที่พูดและดูท่าทางพี่เขาแล้วเหมือนอยากจะว่าผมมากกว่าไม่ก็ดุรุ่นน้องเอาเท่โชว์เพื่อน
     ผม : ครับ ขอโทษด้วยนะครับทีหลังจะกลับมาให้เร็วกว่านี้ แต่ว่าพี่ ๆ ไม่รู้หรอครับว่าหอในไม่ให้เอาเบียร์เข้ามากินนะ  "ผมตอบกลับไปเพราะผมเห็นกระป๋องเบียร์วางอยู่บนโต๊ะ ถึงบริเวณนั้นมันจะมืดและเขาอยู่กัน 4 คนก็เหอะ
        : โห้ . . . . ปากดีจังวะ เหมือนที่ไอ้*** บอกเลยว่าเด็กดนตรีปีนี้แม่งปากแจ๋ว
       : เห้ยไอ้กันพอเลยมึง มึงก็ไปว่าน้องเขาก่อน พี่ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยนะเราขึ้นห้องเราไปเหอะ " พี่ชายสุดหล่อคนที่มาเปิดประตูให้ผมเมื่อกี้ช่วยพูดเอาไว้ (เนี่ยได้ความประทับใจจากผมไปละ 2 (อันแรกคือหล่อและใจดีเปิดประตูให้)) ก็รู้ละว่าไอ้พี่ที่ว่าผมชื่อกัน ผมก็พยักหน้าตอบแล้วว่าจะขึ้นห้องไม่งั้นเดี๋ยวไอ้พี่กันจะลุกมาตีหัวถึงจะยังงงอยู่ก็เหอะ แต่ไม่นานไอ้ภัทรก็เดินลงมา
     ภัทร : อ่าวเบส เข้ามาได้แล้วหรอ
     ผม : เข้ามาแล้วพี่เขาเปิดให้
     ภัทร : เอ้า ! พี่ ๆ หวัดดีครับ " ภัทรหันไปสวัสดีรุ่นพี่ เป็นธรรมเนียมปกติของรุ่นน้องที่จะยกมือสวัสดีรุ่นพี่ในสาขาตัวเอง ของดนตรีเองก็เป็นเหมือนกันที่รุ่นน้องจะให้ความเคารพรุ่นพี่ (ผมไม่มองว่าเป็นการบังคับไหว้เหมือนกับหลาย ๆ ที่นะ เพราะช่วงเข้าค่ายรุ่นพี่ก็ทุ่มเทพากันทำกิจกรรม แถมยังสละเวลามาซ้อมมาสอนดนตรีให้อีกพวกผมเลยให้ความเคารพกัน) เลยทำให้ผมรู้ว่าตรงนี้มีแต่รุ่นพี่พละนี่หว่า
     พี่กัน : เอ้าภัทร ไอ้นี่เพื่อนมึงหรอวะ
     ภัทร : อ้อ ไอ้เบสหรอพี่ รูมเมทผมเองอ่ะมีอะไรรึป่าวครับ  
     พี่กัน : เออ ! ดี ! ว่าง ๆ เดี๋ยวกูขึ้นไปเยี่ยมมมมม(ลากเสียวยาวใส่ด้วย)
     ภัทร : ห้อง 309 นะพี่ มาได้ ๆ (ไอ้เชี่ยนี่ก็บอกเขาอีกไม่ดูสถานการณ์เลย)
     ผมเลยรีบออกมาจากตรงนั้นปล่อยให้ไอ้ภัทรมันคุยกับพี่ ๆ มันไป ผมไม่ได้ตรงกลับไปที่ห้องแต่แวะไปหาพวกเพื่อน ๆ ผมมันก่อนเพราะกังวลเรื่องที่โดนด้วย เลยตรงไปที่ห้องไอ้แทนชั้น 2 พวก บบ มันก็ชอบมาสุมหัวกันที่นี่และมันก็อยู่กันจริง ๆ
     ผม : เห้ย พวกมึง กูว่ากูงานเข้าแล้วว่ะ
     โบ้ท : อะไรของมึงเบส ขยันซ้อมจนอาจารย์เพิ่มงานมารึไง
     ผม : ไม่ใช่ไอ้โบ้ท กูโดนรุ่นพี่พละมาหาเรื่อง" พอผมพูดจบเพื่อนทุกคนแม่งหันมาจ้องหน้าผม ไอ้บาสที่กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงของไอ้แทนก็ถึงกับดีดตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ
    แทน : เดี๋ยวมึงว่าไงนะเบส อย่างมึงเนี่ยนะจะโดนหาเรื่อง " ผมก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างที่ผมโดนให้พวกนี้มันฟังและบอกชื่อไอ้พี่กันไปด้วย
     แทน : โห ไอ้หมอนี่มันเป็นสภาหอด้วยนี่หว่า แต่ มาหาเรื่องไอ้เบสเนี่ยนะ ถ้าไอ้บาสก็ว่าไปอย่าง
     ผม : เห็นเพื่อนกูที่อยู่พละเคยเล่าให้ฟังว่าปี 2 เขาไม่ชอบรุ่นเรานิ เพราะอะไรวะ
     แทน : อ้อ ก็ตอนนั้นกลุ่มกูเข้าฐานพละแล้วโดนว้าก แม่งไม่รู้จะว้ากทำไมสาขาอื่นก็รับน้องปกติ แล้วไอ้บาสก็ไปมองหน้าคนสั่งแล้วโดนถามว่ามองทำไม แล้วก็มีปากเสียงกัน " ผมก็พึ่งรู้สาเหตุก็วันนี้แหล่ะแล้วหันไปดูไอ้บาสที่กำลังหัวเราะเรื่องที่แทนมันเล่า (เจอมันแล้วอีตัวต้นเรื่อง)
     ผม : เราบอกรุ่นพี่เราดีมั้ยวะเผื่อเขาช่วยคุยให้
     บาส : ไม่ต้องหรอกกูกลัวว่าพวกพี่เขาจะไม่ถูกกันเพราะพวกเรา ปล่อยไปงี้แหละถ้ามึงโดนเดี๋ยวพวกกูช่วย
     แทน : เออปล่อยไปเหอะเบสยังไงมันก็ไม่กล้าทำไรมึงหรอกไม่งั้นโดนทัณฑ์บนแน่" พอทุกคนว่างั้นผมเลยขอตัวไปพักแต่ก็ยังไม่สบายใจอยู่ดีเพราะทั้งชีวิตไม่เคยมีเรื่องกับใครมาก่อน(มีแต่เรื่องเย็ด555) กลับมาถึงห้องก็เจอกับไอ้ภัทรกลับมาแล้ว
     ท็อป : อ้าว ไมมาทีหลังไอ้ภัทรมันวะ "ท็อปมันสงสัยผม (ผมแชทให้มันลงไปรับนะตอนนั้น แต่มันส่งไอ้ภัทรมาเพราะมันเข้าห้องน้ำอยู่เผื่อคนอ่านงงกัน)
     ภัทร : เออหายไปไหนมา แล้วทำไมมึงรู้จักพี่กันด้วยหรอ " ไอ้พวกนี้ก็สงสัย ผมเลยเล่าไปเหมือนเมื่อกี้อีกรอบ
     ท็อป : เห้ย เอาจริงดิ นี่มึงโดนเหมารวมหรอ
     ภัทร : กูว่าเดี๋ยวกูลองลงไปคุยให้ดูนะ พี่แกใจดีกับพวกกูนะเอาจริงตอนซ้อมอ่ะ
     ผม : ไม่ต้องลำบากหรอก ยังไงกูก็ไม่ได้ใส่ใจอยู่แล้ว "ผมบอกพวกนี้ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำนอน เหมือนพวกนี้จะไม่ค่อยอยากจะเชื่อว่าพวกพี่ตัวเองจะหาเรื่องจริงแต่ผมก็ไม่อยากให้พวกมันเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้

     วันต่อ ๆ มาผมก็ไม่ได้อยู่ซ้อมจนดึกดื่นคนเดียวแล้ว ที่จริงไอ้บาสที่เป็นตัวต้นเรื่องมันน่าจะกังวลอะไรบ้างเพราะพี่พละไม่ชอบมันหลายคน (แต่ชอบก็มีหลายคนอีก เพราะอะไร? เพราะอะไร ? เพราะมันหล่อไงล่ะ) แต่มันชิว ๆ เลยไม่ก็เพราะนิสัยมันเป็นงี้อยู่แล้ว จนถึงวันที่จัดกิจกรรมรับน้องของหอ จะเป็นจัดแบบเรียบง่ายเพราะรับน้องมาหลายรอบละ ของหอเองก็จะแยกจัดของหอใครหอมัน มาถึงพี่สภาหอก็จะรวมพวกผมให้นั่งอยู่ที่ลานประชุมหอด้านล่าง ก็พากันสันทนาการกันอย่างสนุกสนาน จนจบสันทนาการ พวกพี่ ๆ สภาเลยมายืนล้อมรอบแนะนำตัวเองและหน้าที่ต่าง ๆ จนไอ้พี่กันมันโผล่มา (ตอนสันทนาการยังไม่เจอ สงสัยแอบอู้) โดยปกติแล้วคนที่ออกสาวปี 1 จะมีหลายแก๊ง (ที่ทำเรื่องย้ายไปอยู่ด้วยกันแล้วไม่นับพวกแอบแบบผม)  เวลาที่พี่ผู้ชายคนไหนหล่อ ๆ ก็จะส่งเสียงกรี๊ดและปรบมือให้ พอถึงคิวที่ไอ้พี่กันแนะนำตัวเองก็ได้รับเสียงจากตรงนี้ไปมากพอสมควร (แสดงให้เห็นว่าคนมองไอ้พี่คนนี้หล่อ แต่สำหรับผมไม่) ผมเลยได้รู้ว่าไอ้พี่กันเป็นหัวหน้าฝ่ายระเบียบ คอยตรวจเช็คความเรียบร้อยของหอ ผมนี่ใจแป้วระดับนึงเลยไม่รู้ว่าจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย พอหมดกิจกรรมผมก็กลับขึ้นห้อง วันนั้นน่าจะไม่ได้ไปไหนต่อจนถึงตอนกลางคืน (น่าจะคืนวันเดียวกัน) ผมกำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงชั้น 2 พวกเมทผมก็กำลังนั่งเล่นเกมกันอยู่ที่เตียงด้านล่าง ไม่นานก็มีคนมาเคาะห้อง คนนั้นคือไอ้พี่กันที่เดินมากับเพื่อนในสภา 3-4 คน ถือกระดาษเช็คชื่อมาที่ห้องผม (ก็แล้วแต่ว่าใครจะมาเช็ค เขาคงแบ่งเวรกันแล้ว แต่แกพึ่งจะมาครั้งแรก) แกมาก็คุยกับพวกน้อง ๆ แกด้วยความสนิทสนม แล้วก็เรียกชื่อของทั้ง 3 คนแล้วจะเดินออกไป
     ท็อป : พี่ ๆ ๆ ๆ ๆ เช็คชื่อให้เพื่อนผมด้วย (พูดชื่อจริงผม) อ่ะ "ท็อปเรียกไอ้พี่กันไว้ก่อนจะออกไปเช็คห้องอื่นต่อ
     พี่กัน : อ้าว อยู่หรอ ก็นึกว่าจะกลับดึกอีกแล้วพอดีมองไม่เห็น "รู้ยังล่ะว่าทำไมผมเรียกว่า ไอ้! พี่กัน พูดเสียงไม่พอใจใส่ผมจนผมกำหมัดแต่ผมก็แล้วแต่พี่เขาจะทำละกันเพราะถึงผมจะไม่พอใจแค่ไหนก็ทำอะไรไม่ได้ แต่แกก็ทำเป็นเช็คชื่อให้ผมก่อนจะจากไป
     โม่ : คนนี้น่ะหรอที่เล่าให้ฟัง ไมดูพี่เขาเมินไอ้เบสจัง
     ผม : อือคนนี้แหล่ะ ให้ทำไงล่ะก็เขาไม่ชอบขี้หน้ากูนิ " พอผมพูดเสร็จ ท็อปมันได้สะกิดภัทรแล้วเดินตามไอ้พี่กันไปแล้วไม่ได้บอกพวกผมก่อนว่าจะทำอะไรผมก็ปีนลงจากเตียงแล้วไปดูหน้าห้องก็หายไปกันหมดแล้วเลยไม่ตามไป ผ่านไปประมาณ 10 นาทีพวกนั้นก็กลับมา
     ผม : ไปไหนมาอ่ะ "ผมถามมันเพราะเดาได้ว่าพวกมันคงจะทำอะไรไม่เข้าเรื่องแน่ ๆ
     ท็อป : กูไปขอโทษพี่กันเรื่องมึงมา กูกลัวว่านานไปแล้วมึงจะมีปัญหาแล้วจะไม่สบายใจ"
     ผม : เนี่ยมึงยุ่งอีกละทำเหมือนกูเป็นคนผิดอ่ะ ถ้าเขาไม่ชอบขี้หน้ากูก็ปล่อยเขาไปดิ
     ท็อป : ไม่ใช่อย่างนั้นไอ้เบส พวกกูหวังดีจริง ๆ นะ มึงยังต้องอยู่ที่นี่อีกนาน พี่กันก็พี่พวกกูกูเลยเลือกฝั่งไม่ได้ ถ้าเขาไม่ใช่พี่กูกูบอกเลยกูไปจัดการให้ละ "ท็อปมันพูดให้ผมเห็นเจตนามันครั้งนี้ผมเลยไม่ติดใจอะไรและก็ไม่ได้ถามต่อด้วยว่าไปคุยกันยังไง

      ทีนี้ก็หมดกิจกรรมปี 1 ของมหาลัยแล้วก็ถึงเวลาที่ทางสาขาจะให้เริ่มซ้อมดนตรีของแต่ละวงอย่างจริงจัง อย่างวงโยฯ ที่ผมอยู่ก็จะเริ่มซ้อมทุก ๆ ช่วงเย็นเตรียมสำหรับเดินขบวนงานของมหาลัย ปกติแรก ๆ อาจารย์ก็จะพาซ้อมเพลงและเก็บโน้ตอยู่ที่ตึกดนตรีก่อน ผมเองรับหน้าที่เป็นเบ้เบอร์ 1 อีกเพราะแทบไม่ต้องซ้อมอะไรเพิ่มรอลงสนามเลยทีเดียว สถานที่ซ้อมอาจารย์ก็ประสานงานทางมหาวิทยาลัยไว้แล้วว่าจะขอแบ่งสนามซ้อมเลยสะดวกหน่อย ตั้งแต่ผมเข้าปี 1 มาก็เคยมาที่สนามของมหาลัยแค่ตอนรุ่นพี่พารับน้องไม่กี่ครั้ง พอผมพาขบวนเดินเข้าสนามก็ได้เห็นอะไรหลาย ๆ อย่างคนดูพลุกพล่านจนผมรู้สึกเขิน แต่หลัก ๆ เลยก็คือสาขาพละอยู่กันเต็มสนามฟุตบอล (พละเขาก็จะมีกีฬาที่เป็นเมนหลักของเขาเหมือนกันเวลาไปแข่งกับมหาลัยอื่น อย่างไอ้ท็อปนี่เป็นนักฟุตบอล ภัทรเป็นนักฟุตซอล คล้าย ๆ กับสาขาผมที่แบ่งคลาสเป็นเครื่องเอก) ตอนเข้าไปผมยังไม่เห็นท็อปหรอกมันคงซ้อมอยู่กลางสนาม แต่ผมเดินผ่านพี่ชินและไอ้พี่กัน (พี่ชิน คือพี่ชายสุดหล่อที่เปิดประตูให้ผมและเป็นนักกรีฑากันทั้งคู่ ลืมบอกไปว่าแกไม่ได้อยู่หอในนะ วันนั้นน่าจะแค่มาเล่นกับไอ้พี่กัน) กำลังยืนมองผมที่อยู่ริมลู่วิ่งแต่ไม่รู้ว่าจะจำผมได้ป่าวเพราะผมใส่เสื้อคลุม ใส่หมวกปิดหน้าบังแดดตอนซ้อมอยู่ตลอด พอเดินไปถึงจุดซ้อมถึงได้เห็นท็อปวิ่งมาจากกลางสนามแล้วถือโทรศัพท์มาอัดคลิปผมไว้ด้วย จนซ้อมเสร็จก็เดินกลับตึกแล้วแยกย้ายกันเลย พวกไอ้ท็อปวันนั้นมันก็แซวผมใหญ่แถมเอาคลิปให้ไอ้โม่ไอ้ภัทรดู จนผมต้องเขกหัวมันไปคนละที

     หลังจากนั้นผมก็ต้องนำขบวนไปซ้อมที่สนามทุกวัน  และทุกครั้งที่ไปก็จะเจอพี่ชินกับไอ้พี่กันตลอดเพราะต้องเดินผ่านจุดที่พวกพี่แกซ้อม (ระหว่างนี้ผมก็ยังไม่มีเรื่องกับไอ้พี่กันเลย คงเพราะที่ไอ้ท็อปไปคุยให้ ไม่ก็ยังไม่ได้เจอกันต่อหน้า) จนถึงวันพิธี ผมจะต้องแต่งตัวแต่งเต็มยศแถมยังโดนอาจารย์จับแต่งหน้าอีก แต่ว่าอาจจะเลือกสีลิปแรงไปหน่อยเลยแต่งออกมาดูสาวเลย555 (แต่งชุดผู้ชายนี่แหละ แต่หน้าผมหวานเฉย ๆ ) จนถึงเวลาที่ผมนำขบวนแล้วมายืนบรรเลงเพลงหน้าประธาน สตาฟของงานนี้ก็จะเป็นสาขาพละ ทั้งวิ่งเปลเวลามีคนเป็นลม ยืนบอกจัดแถวแต่ละขบวนและยังใจดีหาน้ำมาให้นักดนตรีด้วย และคนที่เอาน้ำมายื่นให้ผมนั้นเป็นพี่ชิน พี่ชินยืนเทคผมอย่างดีก็ถามว่าเหนื่อยมั้ยเอาอะไรเพิ่มป่าว (ไอ้พี่กันก็มา กำลังเดินแจกน้ำนักดนตรีคนอื่นอยู่) ผมก็ขอบคุณพี่เขาและไม่ขออะไรเพิ่มจนไอ้พี่กันเดินมาคุยกับพี่ชินต่อหน้าผมก่อนที่จะพากันเดินออกไป

     จนวันเวลาผ่านไปน่าจะสักสัปดาห์ได้ ระหว่างนี้ผมก็ใช้ชีวิตปกติ ไปตึกเรียนตอนเช้าแล้วกลับหอมาทีเดียวตอนเย็นบางวันก็ดึกหน่อย ก็คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรแล้วคงอยู่ได้อย่างสบายใจ แต่มันก็ไม่ใช่อย่างที่ผมคิดเสมอไป ผมยังจำวันนั้นได้ดีวันนั้นผมกลับหอมาประมาณทุ่มสองทุ่มได้ซึ่งก็เป็นเวลาเลิกซ้อมปกติของผมอยู่แล้ว ผมเดินขึ้นบันไดหอจะกลับไปที่ห้องพักชั้น 3 แต่แล้วก็มีไอ้พี่กันที่เดินสวนกับผมลงมา ตอนแรกผมก็จ้องหน้าพอรู้ว่าเป็นพี่แกผมเลยหลบหน้าไม่มองกะจะเดินสวนกันปกติ แต่แล้ว...
     พี่กัน : กลับดึกว่ะ ไปเที่ยวมาไง๊ "อย่างที่บอกไปนี่มันเพิ่งจะ 2 ทุ่มแล้วผมก็สะพายเครื่องดนตรีมาด้วยมองยังไงว่าไปเที่ยววะ!
     ผม : อะไรอ่ะพี่นี่มันก็พึ่งไม่กี่ทุ่ม ทำไมพี่ต้องพยายามหาเรื่องผมด้วยอ่ะ
     พี่กัน : หาเรื่องตรงไหนก็ถามดี ๆ อีกอย่างผู้ชายที่ไหนเขาจะไปหาเรื่องตุ๊ดกันวะ"ตอนแรกก็ว่าจะเดินหนีไปดี ๆ พอพี่กันพูดงี้ผมชะงักอยู่กับที่
     ผม : ผมไม่ได้เป็นสักหน่อย "ผมชะงักทั้งความคิดด้วยอยากจะหันกลับไปด่าแต่เหมือนตัวเองโดนจับได้เลยเถียงไม่ออก
     พี่กัน : หรอ ๆ ๆ ก็เห็นแต่งหน้าควงไม้ซะเก่งเลยนิ ละวันงานตอนไอ้ชินป้อนน้ำก็เห็นยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คงชอบที่มันทำงั้นให้อ่ะดิ้ " ไอ้พี่กันมันล้อผมแบบนี้มันหนักมาเลยนะสำหรับผม ผมเลยตั้งสติแล้วรีบวิ่งกลับมาที่ห้องไม่สนว่าพี่มันจะเรียกอะไรผมต่อรึป่าว มาถึงห้องก็เห็นมีแค่โม่ที่ยังอยู่ในห้องคนเดียว พวกท็อปกับภัทรน่าจะยังซ้อมไม่เสร็จรึไม่ก็ไปกินข้าวก่อนกลับหอ ผมเข้าห้องได้ก็รีบผลัดชุดเข้าห้องน้ำล็อคประตูเปิดน้ำเสียงดัง คำพูดนั้นมันดูรุนแรงสำหรับผมจนผมร้องไห้และไม่อยากอยู่ที่นี่อีกผมคิดถึงขั้นทำเรื่องย้ายหอไปอยู่อีกหอ โม่มันก็เคาะเรียกผมสักพักก่อนจะเงียบไป ผมอยู่แบบนั้นนานพอสมควรก็มีเสียงเคาะที่ดังกว่าเดิมและมีเสียงเรียกจากบาส มันเรียกผมไม่หยุดจนผมกลัวประตูจะพังและรบกวนห้องอื่นเลยยอมเปิด เหมือนโม่มันจะไปตามพวก บบ ที่อยู่ชั้น 2 ขึ้นมาดูผมแล้วพาผมไปนั่งที่เตียง พวกนั้นมันซักถามผมอยู่นาน ตอนแรกผมก็บ่ายเบี่ยงเพราะไม่กล้าบอกว่าร้องไห้เพราะโดนล้อ555 จนบาสมันขอร้องผม
     บาส : เบสมึงบอกกูเหอะว่ามึงเป็นไร กูพอเดาได้นะว่าถ้าไม่ใช่อกหักมึงก็โดนมันมาหาเรื่องอีกน่ะ
     ผม : เดี๋ยวก็ไม่มีปัญหากันแล้ว กูว่าจะทำเรื่องย้ายไปตึก 2 ว่ะ
     บาส : นั่นไงกูว่าละ รอบนี้มันทำไรมึงอีกละ ถ้าไม่บอกกูจะไปถามมันเองนะ
     ผม : ไอ้บาสอย่า พอเหอะ กูไม่อยากมีปัญหาเพิ่มแล้ว
     บาส : งั้นมึงก็เล่ามา มึงต้องเชื่อใจดิว่าพวกกูอยากช่วยมึงจริง ๆ ถ้ายอมเล่าว่าเป็นไรกูก็จะไม่ไปเค้นจากมัน กูสัญญา "บาสมันทำข้อตกลงกับผมให้ผมเริ่มใจอ่อนและยอมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟัง
     บาส : เชี่ย! มันว่าขนาดนั้นเลยหรอวะ
     โบ้ท : ถ้ากูอยู่ตรงนั้นเป็นกูก็คงซัดหน้ามันไปละ
     บาส : แต่มึงก็ไม่ต้องเอามาใส่ใจก็ได้นิเบสถ้ามึงไม่ได้เป็นอ่ะ
     ผม : กูเป็น... ก็กูเป็นอย่างที่มันพูดจริง ๆ น่ะบาส " สุดท้ายผมก็ยอมสารภาพกับพวกมัน ผมบอกพวกมันพร้อมร้องไห้อีกรอบ (ทำตัวน่าอายอีกแล้วววว) ทุกคนในห้องนั้นคือเงียบไม่พูดอะไรต่อ ไอ้บาสมันเลยมากอดผมคนแรก พวกไอ้โบ้ทและคนที่เหลือก็มาปลอบตาม ๆ กัน
     บาส : ถึงมึงจะเป็นอะไรแต่มึงก็ยังเป็นเพื่อนพวกกูนะ พวกกูจะอยู่ข้างมึง ถ้ามึงยืนยันจะไม่ให้กูช่วยเคลียร์ก็รอเทอม 2 ค่อยทำเรื่องย้ายไปอยู่ด้วยกัน อย่าพึ่งตัดสินใจย้ายหอเลยนะ " ผมพยักหน้าตอบพวกมันไป พวกนั้นมันยืนคุยกับผมสักพักจนผมให้คนอื่น ๆ แยกย้ายกลับห้อง (สรุปคือมี บบ แทน กิ้ก ก๊อต ต้น และโม่ ที่รู้ว่าผมเป็นเกย์ในตอนนี้) ทุกคนกลับไปแต่ยังเหลือบาสที่ยังอยู่คอยดูผม จนพวกท็อปภัทรมันกลับมาจากซ้อมกีฬา ตอนแรกมันก็คงแปลกใจที่เห็นไอ้บาสอยู่ในห้องจนมันจ้องหน้าผม
     ท็อป : เห้ยเบส เป็นไรวะ " ท็อปมันทำเสียงตกใจแล้วรีบเข้ามาดูผมเพราะสภาพคงเหมือนคนพึ่งร้องไห้
     ผม : ไม่มีอะไรแล้ว ตกใจไรขนาดนั้นวะ
     ท็อป : ไม่มีก็เหี้ยละ กูดูออกนะงั้นมึงไม่ร้องหรอก "ท็อปมันพยายามให้ผมบอกจนโม่ต้องมาปรามมันให้มันใจเย็นลง ผมเลยบอกให้บาสมันกลับไปพักพรุ่งนี้ค่อยว่ากันต่อ ท็อปกับภัทรเลยยังไม่รู้เรื่องอะไร แต่สุดท้ายไม่กี่วันท็อปมันก็รู้เรื่องจากโม่ (น่าจะแค่เรื่องไอ้พี่กัน เรื่องที่ผมเป็นเกย์น่าจะยัง) ผมเลยบอกมันว่าจะจัดการเองไม่อยากให้มันมายุ่ง

     หลังจากวันนั้นบาสมันก็อยู่ซ้อมส่วนตัวกับผมทุกครั้งที่ผมมีซ้อมรอบดึก จากปกติมันจะขี้เกียจซ้อมแอบกลับหอก่อนตลอดก็เอาเครื่องมาช่วยซ้อม  มีหน้าที่เป็นไม้กันหมาอย่างดี555  เวลาผมจะไปไหนมันก็ถามผมแล้วขอไปด้วยตลอด จนกระทั่ง ......... (มีต่อค้าบ)

     ขอโทษที่ตอนนี้ยังไม่มีเรื่องเสียวให้อ่านนะครับ ต้องปูเรื่องให้อ่านได้เข้าใจแต่รับรองเลยว่าตอนหน้าไม่พลาดแน่นอน สำหรับใครที่เชียร์ผมกับไอ้พี่กันก็ระวังเรือล่มนะครับบอกไว้ก่อนว่าตอนแรกผมเกลียดมันสุด ๆ (จะได้ป่าวยังไม่บอก) ขอบคุณที่ติดตามนะครับ