มันบอกผมว่าเป็นชายแท้ (ตอนที่ 1) - บอกกูทำไมวะ?

D1amondP

มันบอกผมว่าเป็นชายแท้(ตอนที่ 1) - บอกกูทำไมวะ?

อีกไม่กี่วันชีวิตใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัยของผมก็จะเริ่มแล้วล่ะครับทุกคนหลังจากชอกช้ำมาในช่วงมัธยม ผมตั้งใจแล้วว่าจะเริ่มต้นใหม่ จะต้องหาคว...แค่ก ๆ! คนมาดามใจให้ได้โดยไวที่สุด ผมชื่อ พีท ครับหรือที่เพื่อน ๆ เรียกผมกันติดปากว่า ไอ้เตี้ย นั่นล่ะ ผมเป็นเด็กมาจากต่างจังหวัดย้ายมาเรียนมหาลัยในกรุงเทพฯ คนเดียวแบบห้าว ๆ ไม่มีเพื่อนมาด้วย ไม่มีญาติให้คอยเกาะพ่อกับแม่ก็ไม่ได้มาส่ง และวันนี้ก็เป็นวันที่ผมต้องเข้าหอในวันแรกครับ

“ถึงแล้วแม่กำลังจะเข้าหอ แล้วเดี๋ยวคงออกไปหาซื้อพวกของใช้แหละ” ผมลงจากแท็กซี่หิ้วกระเป๋าไปพลางคุยโทรศัพท์กับแม่ไปพลาง ตาก็มองไปยังตึกสูงของหอพักที่เพิ่งสร้างใหม่ของมหาลัยสภาพดูดีเลยล่ะครับ นี่มันกำไรของเด็กเกิดช้าชัด ๆ เพราะก่อนหน้านี้มหาลัยนี้ขึ้นชื่อเรื่องหอในเก่าสุดๆ แถมยังมีเรื่องเล่าสารพัดอีกต่างหาก

“ไม่ลืมอยู่แล้วเรื่องกินอ่ะ555 โอเคเดี๋ยวพีทเขาหอก่อนนะ ไว้คุยกันครับ”ผมวางสายแม่ แล้วก็เดินไปติดต่อที่ห้องของคนดูแลหอพักเขาเรียกนิติได้ป่ะ แต่มันก็ไม่ใช่คอนโดฯ อ่ะเนอะ 555

“สวัสดีครับผมเข้าหอวันแรก ต้องทำยังไงบ้างครับ”ผมชโงกหน้าเข้าไปถามพี่คนดูแลหอที่นั่งก้มหน้าก้มตาเล่นมือถืออยู่ พอได้ยินเสียงผมพี่ก็เขาก็เงยหน้าขึ้นมา หล่อเลยล่ะ หน้าไทย ๆ คิ้วเข้ม ๆ ริมฝีปากได้รูปหนวดเครานิด ๆ แต่ก่อนที่ผมจะเคลิ้ม เสียงพี่เขาก็เรียกสติผมกลับมา

“ขอบัตรประชาชนด้วยครับน้อง”เสียงยังเข้มอีกต่างหาก หูยย...

ผมส่งบัตรประชาชนให้พี่เขาไปพี่เขาก็เอาไปเสียบในช่องสแกนบัตรแล้วก็กดหน้าจอคอมต๊อกแต๊ก ๆ อยู่สักแปปก็หยิบเอกสารที่ปริ๊นท์ออกมาแล้วส่งมาให้ผม “ห้อง 407 นะครับ นี่กุญแจกับคีย์การ์ด ถ้าทำหายมีค่าปรับ 100นึงนะครับ ตอนนี้มีรูมเมทเขามาอยู่ก่อนแล้วคนหนึ่งยังไงก็ทำความรู้จักกันไว้นะ พี่ชื่อ เฟม เป็นคนดูแลหอนี้ มีอะไรก็มาเรียกพี่ได้”

“ขอบคุณมากครับพี่เฟม”ผมรับของมาแล้วยิ้มขอบคุณพี่เขาไป พี่เขาก็เปลี่ยนจากหน้านิ่ง ๆ เป็นยิ้มให้ผมแทนแหม่...พอยิ้มแล้วดูดีกว่าตอนหน้านิ่งเยอะเลยน้า

ผมเดินไปสแกนคีย์การ์ดแล้วก็ขึ้นลิฟต์ไปยังห้องพักครับในกระดาษที่พี่เขาให้มา มันไม่ได้มีแค่เลขห้องหรืออะไรหรอกครับ แต่เป็นพวกกฎระเบียบของหอพักด้วยแหละพวกห้ามส่งเสียงดังยามดึก ห้ามเอาพวกเหล้าพวกเบียร์เข้ามา ทำน้องนั้นละครับ อย่างที่บอกละครับว่ามันเป็นกำไรของเด็กเกิดช้าเพราะหอพักนี้เพิ่งถูกสร้างใหม่ แถมพวกกฎระเบียบเก่า ๆ อย่างการรับน้องพี่ประจำหอพักอะไรพวกนี้ หอนี้ไม่มีครับ แต่แลกมากับการที่ต้องจ่ายค่าเช่าคล้าย ๆกับหอพักนอกมหาลัย

ในช่วงปีหนึ่ง มหาลัยเขาจะลดให้พวกนักศึกษา70% ครับ รวมค่าน้ำค่าไฟแล้วนะแต่ถ้าขึ้นปี 2 ไปถึงปี 4อยากจะอยู่ต่อก็จ่ายราคาเต็มซึ่งราคามันก็พอ ๆ กับการเช่าหอพักข้างนอกแหละครับ แค่เลือกเพื่อนร่วมห้องไม่ได้เท่านั้นเองส่วนใหญ่เลยอยากออกไปแชร์ค่าห้องกับเพื่อน หรือย้ายไปอยู่คนเดียวข้างนอก มันก็เลยพอมีห้องว่างให้เด็กปีหนึ่งใหม่ๆ ได้แย่งชิงกันอยู่ครับ

เมื่อกี้พี่เฟมเขาบอกว่าห้องผมมีรูมเมทมาอยู่แล้วคนหนึ่งผมล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าเป็นใครกัน จะเป็นอาหารสายตา จะเป็นเพื่อนสาวหรือจะเป็นเพื่อนชวนเล่นเกม จะเป็นอะไรก็ได้ครับ ผมเป็นเพื่อนได้หมดทุกคนยกเว้นพวกแอ็คท่าเกลียดเกย์เท่านั้นแหละครับ ผมล่ะไม่ชอบไอ้พวกนี้เลยจริง ๆชอบวางท่าเหมือนตัวเองหล่อเสียเต็มประดา ถึงผมจะเป็นเกย์แต่ก็ไม่ได้อยากได้ผู้ชายทุกคนมาทำผัวนะเห้ย! (แค่เกือบทุกคน...)

ผมเดินมาหยุดอยู่หน้าห้อง407 ห้องพักที่อย่างน้อยผมก็ต้องใช้ชีวิตไปตลอดหนึ่งปีการศึกษาต่อจากนี้ผ่อนหายใจเรียกความมั่นใจนิดหนึ่ง แล้วเคาะประตู 3 ทีเป็นมารยาท ก่อนจะไขกุญแจเปิดเข้าไปครับ

...
..

.

ห้องมืดชิบหาย!

มีแสงสว่างเดียวก็คือจากหน้าจอโน้ตบุ๊คครับซึ่งไอ้คนที่นั่งจ้องอยู่ พร้อมกับรัวนิ้วบนแป้นพิมพ์ สวมหูฟัง ดูท่าแล้วกำลังเล่นเกมอย่างมีสมาธิสุดชีวิตผมเห็นเงาตะคุ่ม ๆ ว่าเป็นผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่กว่าผม มีกล้ามแขนเห็นชัดเพราะมันไม่ใส่เสื้อครับ และดูเหมือนมันจะยังไม่ได้รู้ตัวเลยว่าผมก้าวเข้ามาในห้องแล้ว

ถ้ามีโจรเข้ามายกเค้ามึงไม่รอดแน่ ๆ เพื่อน...

“เอ่อ...ดีครับ นาย... นาย!”ผมพยายามส่งเสียงเรียกมันแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ยินเลยสักนิด ผมเลยหันซ้ายหันขวาก็ไปเจอกับเตียงที่ว่างอยู่เตียงหนึ่ง ผมเลยเดินไปตรงนั้น วางของบนเตียงแล้วเริ่มแกะสัมภาระโดยที่ช่างหัวแม่งมันไปก่อน

“แพ้อีกแล้วเชี่ยเอ้ย! เออ ๆ ไม่เป็นไรมึง ไว้ค่อยเล่นกันใหม่ เดี๋ยวกูจะไปออกกำลังกายละมานั่งเล่นรอรูมเมทใหม่เฉย ๆ พี่คนดูหอเขาบอกว่าจะมีรูมเมทกูเข้ามาวันนี้เห็นว่าเป็นปีหนึ่ง ไม่รู้ว่าแม่งจะเป็นยังไง เออ ไว้ดูก่อนถ้ามันเล่นเดี๋ยวกูลองชวนมาเล่นด้วย เออ ๆ ไว้เจอกันเว้ย”มันคุยกับใครก็ไม่รู้ครับน่าจะเพื่อนในเกมแหละ แล้วมันก็พูดถึงผมแน่ ๆ แบบไม่ต้องสืบพอคุยเสร็จผมก็ได้ยินเสียงกุกกัก ๆ มาจากมัน ก่อนที่จะสะดุ้งโหยง เพราะแม่งเล่นตะโกนลั่นเลยครับ!

“เห้ย!! มึงเป็นใครวะ?! เข้ามาได้ไงเนี่ย!!”

“เอ่อ...ผมเป็นรูมเมทเพิ่งมาใหม่ครับชื่อ พีท ปีหนึ่ง นิเทศฯ ครับ” ผมรีบแนะนำตัวก่อนที่มันจะโทรเรียกตำรวจตอนนี้หน้ามันเหวอสุดใจเลยครับ แต่ถึงจะเหวอก็ดูดีเหมือนกันนะเนี่ย หน้าออกแนวลูกครึ่งไทยผสมกับตะวันตกสักประเทศอะไรเทือกนั้นล่ะครับ แถมหุ่นก็...อื้มมม ใช้ได้

“ล...แล้วมึงเข้ามาได้ไง”มันดูสงบลงนิดนึง แต่ก็เหมือนจะยังไม่วางใจผมเท่าไร

ผมเลยชูกุญแจให้มันดูพร้อมกับคีย์การ์ด“เห็นนายกำลังเล่นเกมอยู่ ลองเรียกแล้วไม่ได้ยิน เลยไม่อยากกวนอ่ะ”

มันถอนหายใจเหมือนโล่งอกก่อนจะเปลี่ยนท่าทีมาแอ็คขรึม วางท่าขึ้นมาทันที พร้อมยืดอกแล้วพูดกับผม “เรียกกูว่าพี่ด้วยกูชื่อ เนท ปีสอง ถาปัตย์”

“โอเคครับพี่เนท” ผมตอบรับมันไป แต่จริง ๆ แล้วพี่เนทมันดูแก่กว่าปีสองไปโขเลยครับเพราะมันตัวใหญ่กว่าผมเยอะมาก หน้าตาก็เป็นคมเป็นสัน ต่างจากผมก็เหมือนเด็กกะโปโลสุดๆ

“ดีมากอยู่กับกูก็ไม่มีอะไรมาก ตามสบาย รักษาความสะอาดด้วยละกัน เพราะกูไม่ชอบห้องรกแล้วก็มึงทำถูกละ เวลาเล่นเกม อย่ากวนกู เข้าใจนะ” มันร่ายกฎของมันไป ผมก็พยักหน้าหงึกหงักทำตัวเป็นรุ่นน้องที่ดีไปก่อนพอเห็นว่าผมเข้าใจมันก็พยักหน้า แล้วเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า

“กูจะไปออกกำลังกายจะไปไหนก็ปิดห้องให้ดีด้วย ถ้าของกูหายสักอย่าง มึงเจ็บตัวแน่”มันหันมาทำหน้าเข้มใส่ผมในตอนจบ

จ้า ๆ พ่อคุณ จะเข้มไปไหนแดกอเมริกาโน่เข้าเส้นเลือดรึไงวะ

“ได้พี่ยังไงก็ฝากตัวด้วยนะครับ” ผมพูดจบแล้วก็หันไปจัดข้าวจัดของของพวกเองต่อ ไม่ได้สนใจว่ามันจะทำอะไรพูดตามตรง พี่เนทมันหล่อแหละครับ หุ่นดีด้วย ไม่ได้มีกล้ามเหมือนพวกเล่นกล้ามอะไรแบบนั้นแต่มีกล้ามเนื้อแบบคนออกกำลัง บวกกับรูปร่างสูงใหญ่ หน้าอินเตอร์ ๆถ้าเป็นปกติผมหลงไปแล้วแหละ แต่นิสัยกับท่าทางมันมีความตะงิด ๆ ยังไงชอบกล

ตะงิดว่าผมจะไม่ชอบขี้หน้าแม่งนี่แหละครับ

ผมได้ยินเสียงเปิดประตูสงสัยมันจะออกไปแล้วครับ “เออ...พวกนิเทศแม่งเกย์เยอะ มึงเป็นเกย์ป่าววะ จะเป็นก็เป็นไปแต่อย่ามายุ่งกับกู อย่ามาชอบกู อย่าคิดจะมาจีบกู กูชายแท้ ไม่ชอบเกย์ ไม่ชอบตุ๊ดไม่ชอบกะเทย รู้ไว้” แล้วมันก็ออกจากห้องปิดประตูดังปึง

ทิ้งผมไว้กับเสื้อสกรีนลายรุ้งLGBTQ+ ในมือ พร้อมกับประโยคที่โผล่ขึ้นมาในหัวว่า...

.
โอเค...กูไม่ชอบหน้ามัน

.
และคำถามค้างอยู่ว่า...
.
แล้วมึงจะบอกกูทำไมวะ?

.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตอนแรกมาแบบเบา ๆ ก่อนนะครับ ชอบหรือไม่ชอบตรงไหน ติชมได้น้าา

ฝากพีทกับไอ้พี่เนทไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะครับบบ