เรื่องของผม ตอนที่ 0: ภูมิหลัง

asdfghjkl

ผมจะมาเล่าเรื่องแต่งอิงประสบการณ์จริงในวัยเด็กของผมให้ได้อ่านกันนะครับ (สามก๊กเขาว่ากันว่าจริงเจ็ดเท็จสาม ของผมเป็นจริงสามเท็จเจ็ดละกัน555) ผมจะแบ่งเล่าเป็นตอนๆ
เนื้อหาจะเป็น coming of age, เรียนรู้การช่วยตัวเอง, มิตรภาพ ไม่มีเนื้อหาการสอดใส่นะครับ   ชื่อตัวละครเอก กับชื่อคน ขอเปลี่ยนเพื่อความสบายใจนะครับ

ผมจะเรียงเป็นสารบัญไว้ จะได้เลือกตอนที่อยากอ่าน ได้ง่ายๆนะครับ

เรื่องของผม ตอนที่ 0: ภูมิหลัง
เรื่องของผม ตอนที่ 1: เห็นของเพื่อนครั้งแรก
เรื่องของผม ตอนที่ 2.1: กางเกงหลุด
เรื่องของผม ตอนที่ 2.2: ถ้านายกล้า เราก็กล้า


มาเริ่มกันเลย
-------------------------------------------------------------------------------------
ภูมิหลัง
สวัสดีครับ ผมชื่อแทป เป็นคนรปร่างเล็ก โตช้ากว่าเพื่อน (จน ม.1 เพิ่งสูง 150 ซม. เอง) พ่อแม่ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องการเรียน ถ้าเป็นเรื่องการเรียนเท่าไรเท่ากัน พ่อแม่สนับสนุนเต็มที่  แต่พ่อเป็นคนดุมาก ดุด้วยอารมณ์และเสียง (แต่ไม่เคยตีนะ) ผมเลยต้องตั้งใจเรียนทำคะแนนให้ดี จึงถือว่าเรียนเก่งพอสมควร ผมเรียนอยู่ในตัวเมืองกทม. แต่บ้านอยู่ปริมณฑล ไปกลับโรงเรียนก็ตกวันละไม่ต่ำกวา 3ชั่วโมง ทำให้ทุกวันหลังเลิกเรียนต้องรีบกลับบ้าน ถ้าออกช้ารถยิ่งติด ทำให้ผมไม่ค่อยได้มีเวลาเล่นที่โรงเรียนกับเพื่อนเท่าไหร่ เลยทำให้ไม่ค่อยมีเพื่อน แต่ผมก็ชอบช่วยเหลือเพื่อนๆนะ ใครขอให้ช่วยก็ช่วยเกือบทุกครั้ง แต่ก็รู้สึกว่าเพื่อนที่เข้าหาบางคน ก็จะมาเฉพาะเวลาสอนการบ้าน ขอลอกการบ้าน ติวสอบ แต่ถ้าปกติ ก็ไม่ค่อยสนใจผมซักเท่าไหร่

ซ้ำร้าย ผมร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง เวลาเดินก็จะท่าแปลกๆไม่เหมือนชาวบ้าน จะเดินจะวิ่งก็ล้มเอาง่ายๆ เรียกว่าตอนเด็กๆเนี่ย ผมเป็นขาประจำห้องพยาบาลเลย อาจารย์พยาบาลจำหน้าผมได้เลย ข้อศอกสองข้าง เข่าอีกสองข้าง ผลัดกันล้ม วันละข้างสองข้าง แผลถลอกเลือดออกเต็มไปหมดฮ่าๆ แล้วผมก็ยกขาสูงไม่ได้ ต้องใช้มือจับราวหรืออะไรแล้วใช้เเรงส่งช่วยยกขาขึ้น การทรงตัวก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่นอกจากนั้นก็ช่วยเหลือตัวเองได้ปกติ

ผมเข้าเรียนในระดับชั้น ป.1 ก็ได้มารู้จักเพื่อนใหม่กันหมด พอมาถึงที่หน้าห้องเรียน ทุกคนก็มองผม ไม่ใช่ว่าผมหน้าตาดีหรอก แต่คงเพราะท่าเดินผมละมั้ง บางคนก็ถามว่า เจ็บขาหรอ ทำไมเดินแปลกๆ (โตขึ้นอีกหน่อยก็มีล้อเลย เรียกไอ้เป๋บ้างละ ไอ้พิการบ้างละ) ก็รู้เสียใจนะ แต่หลังๆก็เริ่มชิน เพื่อนก็ไม่ค่อยถามแล้ว

โรงเรียนนี้เขาเข้มงวดเรื่องการพูดคำหยาบมาก กำชับตั้งแต่เล็กๆเลย พวกผมก็เลยเรียกกัน คุณๆ นายๆ เธอๆ ไม่ก็ชื่อเล่น จนขึ้นมัธยมเลยทีเดียว
ผมเรียนเป็นภาคอินเตอร์ การเรียนการสอนก็จะเป็นภาษาอังกฤษ เรียนแยกตึกกับภาคปกติเลยไม่ค่อยได้รู้จักเพื่อนต่างภาคซักเท่าไหร่
และถึงผมจะเรียนเก่ง กล้าพูดกล่าแสดงออกในห้องเรียน แต่ก็ไม่ค่อยทันเล่ห์คน เชื่อก็คนง่าย แถมกับเรื่องอย่างว่าเนี่ย ไม่ตาสีตาสาเลย เรียกว่าใสๆ จริงๆ (ไม่ไสยนะ)

แต่ผมก็จะมาค่อยๆมาเรียนรู้เรื่องพวกนี้ไป เหตุเกิดครั้งแรกที่ห้องน้ำ.....
--------------------------------------------------------------------------------------

จบแล้วครับ สำหรับตอนแรก ยังไม่มีเรื่องอย่างว่านะ แต่ก็จะค่อยๆเพิ่มดีกรีไปเรื่อยๆ ชอบไม่ชอบก็ติชมกันได้นะครับ

tonsaa

ขอบคุณครับ