热爱 รักที่คลั่ง 1

วนิดา.

                รถยนต์ของจ้าวฉงซานแล่นสู่ประตูคฤหาสน์ที่เขาเคยแอบซื้อเอาไว้ลับๆ ก่อนจะรวบร่างคนอยู่ในห้วงนิทราเข้าอ้อมแขนตัวเอง  นัยน์ตาคมกริบเหลือบมองดวงหน้าอีกคนอีกครั้งเตรียมพร้อมลุกจากรถโดยมีบริการ์ดเปิดประตูไว้รอ

            "บอกให้คนอื่นเปิดไฟห้องนั้นแล้วเตรียมอาหารอ่อนให้ฉันด้วย"   เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยสั่งชายชุดดำที่ประกบซ้ายขวาพลางก้าวเดินแผ่วเบาเพื่อให้คนนอนหลับไหลสบายตัวที่สุดและในระหว่างนั้น สมองของเขาต่างคิดไปนาว่าทำไมเขาถึงต้องดูแลคนนี้เหมือนที่เคยผ่านมาทั้งที่เขาถูกอีกคนทอดทิ้งไว้ข้างหลังและจากไปอย่างไม่ไยดี

                อาจเป็นเพราะยังรักอยู่หรืออยากเอาคืน?

                เขาคิดครุ่นคิดหนักทว่าสองมือวางร่างหยางเฟยอวี่ลงบนเตียงแผ่วเบา  จ้าวฉงซานปัดเส้นผมหน้าม้าที่ปกปิดใบหน้าอีกคนออกก่อนประทับจูบลงบนหน้าผากอีกคน

            "ช่วยบอกฉันได้ไหม ว่าตอนนั้นทำไมนายถึงทิ้งฉันไป.."  เขาพูดด้วยความเศร้าสร้อยขณะมองหน้าของคนหลับตาพริ้มก่อนเขาจะลายสายตาออกแล้วหยิบโซ่ที่เตรียมไว้มาเนิ่นนานล็อคเข้ากับขาเรียวพลางเอาอีกด้านมาล็อคไว้ข้างเตียงอย่างแน่นหนา

                สาเหตุที่เขาต้องทำคงเป็นเพราะ..

                ภาพที่หยางเฟยอวี่เดินหันหลังไปโดยไม่หวนกลับยังคงตามหลอกหลอนเขาถึงทุกวันนี้และนี่เป็นวิธีเดียวที่เขาทำได้ต่อให้มันผิดกฏหมายก็ตามก่อนจ้าวฉงซานมานั่งข้างกายอีกคนพร้อมค่อยๆ บรรจงถอดเสื้อโค้ชของอีกฝ่ายออกจากร่างให้เพื่อให้หยางเฟยอวี่นอนหลับได้สบายตัว  

                เขานั่งมองหน้าอีกคนอยู่นานพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังชมคนงานจนหนำใจ  เขาถึงยอมลุกขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองบ้างและเขาก็ค่อยสอดตัวหาผ้าห่มไม่วายที่จะห่มให้หยางเฟยอวี่เช่นกัน

                จ้าวฉงซานรวบอีกฝ่ายเข้าอ้อมกอดตนก่อนหอมแก้มเนียนใส "หวังว่าตื่นมานายจะไม่โวยวายนะ"  เขาบ่นพึมพ่มจากนั้นก็หลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนักมาตลอดสองวันและครั้งนี้เขาหลับได้ไวเมื่อได้กลิ่นของคนคุ้นเคยในอดีต

                *

                แสงไฟสีขาวเริ่มแยงตาคนหลับไหลพร้อมกับท่อนหนักๆ บางอย่างที่ร้อนจัดทาบทับอยู่ช่วงท้องทำเอาหยางเฟยอวี่ตื่นขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดถึงแม้เตียงนอนมันจะนุ่มแค่ไหนก่อนเขาจะเบิกตากว้างและย้อนกลับไปทบทวนความคิดตัวเองใหม่อีกครั้ง

                ที่นอน?  แสงไฟ? และท่อนหนักๆ  นั้นยิ่งทำให้เขาตื่นจากอาการงัวเงียทันทีและเตรียมพร้อมอาละวาดทว่าเสียงลมหายใจสม่ำเสมอทำเอาเขาไม่กล้าอย่างที่่คิด  หยางเฟยอวี่ค่อยลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้าก่อนจะยกแขนจ้าวฉงซานออกอย่างเบามือแต่มันกลับยิ่งรัดเอวเขาแน่นจนต้องเบ้หน้าจากความจุก

            "กลัวฉันหนีหายหรือไง?"  เขาบ่นกับตัวเองเสียงแผ่วถึงอย่างนั้นคนอยู่ห้วงฝันก็ยังครางตอบรับว่า "อืม"  กลับมา  ปากของเขาอ้าพะงาบจนแล้วจนเล่าก็ไม่ยอมพูดออกไปจึงโน้มตัวนอนลงตามเดิม หยางเฟยอวี่หันข้างเข้าหาอีกฝ่ายพร้อมสำรวจหน้าตาของอีกคนไปเวลาเดียวกัน

                ดวงหน้าหล่อเหลาไร้การปกปิดจากแว่นอันหนาเตอะทำเขาเผลอยกมือขึ้นลูบไล้โครงหน้าจ้าวฉงซานอย่างไม่รู้ตัวและเขาก็ลืมว่าตัวเองถูกจับมาไว้แม้จะจำได้  เขาขอทำเป็นจำไม่ได้เมื่อได้อยู่กับคนที่รัก..

                หยางเฟยอวี่ขบริมฝีปากตัวเองแน่นหวังกลั้นหยดน้ำร้อนที่คลอตรงเบ้าตา "ฉันคิดถึงนายมาก" ว่าแล้วเขาก็ลูบสันจมูกโด่งนั้นแผ่วเบาจนอีกคนต้องครางออกมาด้วยความรำคาญทั้งยังกกกอดเขาแน่นขึ้นกว่าเดิม

            "ฉันไม่หนีไปไหนหรอกนา ยกเว้นตอนที่นายไล่ฉันไปตอนนั้นฉันคงไม่หน้าด้านอยู่กับนายแน่ซานซาน"  เขาเอ่ยเสียงแผ่วพลางบดขยี้กับปลายจมูกของอีกฝ่ายก่อนข้อมือเขาถูกฝ่ามือใหญ่กอบกุ่มเอาไว้  "นายกล้ามากที่เรียกฉันแบบสนิทแถมยังมากวนฉันเวลานอนอีก"

                บุคคลที่โดนดุก็หดคอหนีก่อนเอ่ยเสียงตะกุตะกัก "ขอโทษนายด้วยละกันแต่ว่าฉันหิวแล้ว.." พูดจบ เสียงจากธรรมชาติดังขึ้นจนหยางเฟยอวี่ต้องหันหน้าหนีด้วยความเขินอาย

                ทว่าร่างของเขายังโดนจ้าวฉงซานจ้องเขม็ง "ขอโทษที่ไร้มารยาทใส่นาย"  วันนี้เป็นวันอะไรโดนลักพาตัวไม่พอแถมยังต้องเอ่ยปากขอโทษอีกฝ่ายตั้งสองครั้ง  เฟยอวี่เงยหน้ามองอย่างไม่ยอมแพ้และพวกเขาก็จ้องตากันไปมา สุดท้ายเขาพ่ายแพ้เพราะความเหนือกว่าของอีกคน

                บรรยากาศสองเราเริ่มอึมครึมก่อนจ้าวฉงซานเอ่ยแทรก "ตกลง ฉันจะไปบอกให้แม่ครัวทำอาหารให้" แล้วอีกคนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเขาแม้แต่น้อย  หยางเฟยอวี่เบ้ปากพร้อมเอาผ้าห่มออกจากร่างตัวเองและเขาก็พบกับความจริง

                เขากำลังโดนคนแซ่จ้าวกักขัง!

                แผ่นเหล็กขนาดใหญ่และเย็นเฉียบแทรกผ่านรูขุมขนของผิวหนังแต่แปลกกว่าคือตอนนั้นทำไมเขาถึงไม่รู้สึกตัว? พอคิดได้ใบหน้าของหยางเฟยอวี่มืดลงหลายส่วน  เขานั่งรอจ้าวฉงซานจนแล้วจนเล่าเสียงเปิดประตูก็ดังเข้ามาในหู

                เขาสบตาอีกคนและอีกคนก็สบตาเขากลับพร้อมมือถือถ้วยที่ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลายทว่าเขายอมกลืนน้ำลายดังอึกก่อนเอ่ยถาม "นายกล้ามากที่ใช้โซ่ห่วยๆ นี่มามัดฉัน!"  เขากระแทกน้ำเสียงลงเล็กน้อยเหมือนเป็นการขู่

                จ้าวฉงซานที่ได้เห็นท่าทางราวกับแมวน้อยขู่ก็ยิ้มหยันออกมา "รู้ไหม? โซ่ตรงขาข้างซ้ายของนายมันสั่งทำมาจากเหล็กพิเศษมาก"  ว่าแล้ว เขาก็ยื่นข้าวต้มหมูเข้าหาจมูกหยางเฟยอวี่ทว่าฝ่ายตรงข้ามดันส่งเสียงดัง 'หึ' เขายิ่งยั่วยุตักข้าวต้มร้อนๆ ส่งเข้าปากตัวเองแทน

            "เสียดายฝีมือแม่ครัวที่ฉันลงทุนหามาน่าดู สุดท้ายคนไม่กินดันต้องเอาไปให้หมากินแทน"  เอ่ยจบก็ตักเข้าอีกคำโต  

            "พอแล้ว ฉันหิวเอามาให้ฉันแล้วก็ปล่อยฉันไปด้วย!"   หยางเฟยอวี่ตะโกนใส่จ้าวฉงซานอย่าเรียกอดก่อนคว้าถ้วยใบนั้นมาอย่างรีบร้อน  เขาตักข้ามต้มภายในชามคำโตพร้อมทำสีหน้าเคลิ้บเคลิ้มไม่เหมือนคนกำลังถูกจับขังแม้แต่น้อย

                และเขาก็ตักจ้วงเอาบนเตียงนอนในท่านั่งขัดตะหมาดตัดจากใบหน้าที่สง่างามแถมท่าทางแบบนี้ต้องตกอยู่ในสายตาจ้าวฉงซานเพียงคนเดียวเท่านั้น..

                กว่าหยางเฟยอวี่รู้ตัวว่าถูกมอง เขาถึงกลับมากินอย่างเชื่องช้าแทนเหมือนกำลังสำรวมท่าทีตัวเองไว้ก่อน  เขาตวัดสายตามองค้อนไปหาคนไร้มารยาทเล็กน้อยแต่ความอร่อยของอาหารตรงหน้ามันเย้ายวนไม่ไหว  เขากินด้วยความสุขทว่าเสียงมารผจญก็เอ่ยขัด

            "ถ้าฉันไม่ปล่อยละ?"  อีกคนพูดขึ้นมาทำเอาเขาเบิกตากว้าง "รู้ไหม? ฉันต้องไปหางานใหม่เพราะก่อนหน้านี้ฉันโดนไล่ออกและนายเป็นคนทำร้ายตะกูลฉันยับแถมฉันต้องเร่หางานในปักกิ่งตลอดจนมาเจอนายเนี่ยละ ฉันอยากจะบอกอะไรให้นะ นายเคยเป็นแฟนเก่าฉันขอพูดไม่แรงมากนักแล้วกัน"

                หยางเฟยอวี่หยุดหายใจเมื่อพูดถึง 'คนรักเก่า' ก่อนเขาพ่นลมหายใจหนักๆ ออกมาพร้อมพูดต่อ "ฉันไม่มีเงินติดตัวสักหยวนเดียวที่สำคัญฉันไม่ใช่ที่เกิดเป็นลูกผู้ดี? มีเงินมีทองต่อให้ไม่ทำงานก็เถอะฉะนั้นนายต้องปล่อยฉันไป"

                เสียงของอีกคนเงียบหายไปพอเขาแหงนหน้าสบตา จ้าวฉงซานหน้าก็ดำครึมไปหลายส่วนเสียแล้ว "ฉันบอกว่าไม่คือไม่ถ้าอยากทำงานนัก นอนเฉยๆบนเตียงให้ฉันกอดก็พอ" แล้วก็เดินหนีหายไปทิ้งหยางเฟยอวี่หัวเราะลั่นห้องอยู่เพียงคนเดียว

                จ้าวฉงซานบุคคลที่เดินออกมานอกห้อง เขายืนพิงผนังประตูด้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว..

                และหลังจากทำให้หน้าของเขาหายร้อนก็เดินกลับเข้าห้องไปใหม่ส่วนอีกคนที่เป็นต้นเหตุนอนตีพุงด้วยท่าทางสบายเหมือนไม่มีคนถูกกักขังแม้แต่  พอหยางเฟยอวี่ได้ยินเสียงของเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองแล้วนอนต่อพร้อมกับชี้ไปทางถ้วยว่างเปล่า

            "ฉันกินหมดแล้ว ว่าแต่น้ำไม่มีให้เหรอ?"  น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยดังขึ้นในขณะที่เขาพร้อมแยกเขี้ยวใส่สุดท้ายเขาทำไม่ลงเลยตัดใจเดินไปเก็บถ้วยอย่างเงียบๆ ราวกับหยางเฟยอวี่่เป็นคุณนายส่วนเขาข้ารับใช้ผู้ซื่อสัตย์  จ้าวฉงซานขบเขี้ยวฟันเล็กน้อยก่อนเอ่ย "นายช่วยทำตัวเหมือนเป็นคนที่ติดหนี้แล้วอ้อนวอนให้ฉันปล่อยนายไปสักทีเพราะกลัวว่าฉันจะจับนายข่มขืนอะไรตามนองนี้"

                หยางเฟยอวี่ลุกขึ้นพรวดพลาด มองหน้าเขาแบบอ้อนวอน "ผมไม่มีเงินสักหยวนเลย ขอชดใช้หนี้ทั้งหมดด้วยร่างกายได้ไหม?"  จ้าวฉงซานรู้สึกอยากกุมขมับแล้วถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายใจ

            "ฉันให้อ้อนวอนแบบ ปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่มีเงินหยวนเลยและผมจะรีบทำงานหาเงินมาคืนให้" เขาว่าพลางทำท่าทางแบบขอไปทีให้อีกคนดูทว่าเสียงหัวเราะดังขึ้น หน้าของเขาก็พัลบึ้งตึ้งมาก่อนจ้าวฉงซานจะเดินออกจากห้องอีกครั้ง