THE WANTED | เพราะหล่อนั่นแหละ..จึงเสร็จโจร?

มันอ้อย

                
        ใบประกาศจับที่ติดอยู่บนผนังบาร์เหล้าแห่งหนึ่งถูกดึงออก ภาพใบหน้าคมกร้านที่รายล้อมด้วยหนวดและเครานั่นถูกเลื่อนเข้ามาดูในระยะใกล้
        
        เพียงชั่วอึดใจกระดาษสีน้ำตาลนั่นก็ถูกม้วนแล้วนำไปเหน็บไว้ที่ช่องเก็บของข้างลำตัว สายตาที่หลบอยู่ในเงาของหมวกปีกกว้างกวาดมองไปทั่วบริเวณอย่างกับหวาดระแวงว่าใครจะมาเห็น
        
        แต่เมื่อไม่มีอะไรเป็นสิ่งที่น่าสะดุดตา ร่างสูงหนาก็หันหลังกลับ เดินไปเพียงสิบก้าวก็ผลักประตูซาลูนนั่นให้เปิดอ้าแล้วออกจากร้านไป..
        
        เสียงควบม้าที่ดังมาแต่ไกลทำให้คนที่รอน้ำเดือดอยู่ในกระท่อมกลางป่าสนนั้นรู้ตัว ปืนลูกโม่กระบอกยาวประจำกายถูกยกขึ้นมาถือเพื่อเตรียมสู้ ก่อนจะเคลื่อนตัวไปหลบอยู่ตรงมุมของกระท่อม
        
        สายตาคมลอบมองประตูหน้าอยู่ตลอดอย่างกับกำลังรอเวลา เพียงไม่นานเสียงควบม้านั่นก็เงียบลง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเดินเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา
        
        ปึก! บานประตูไม้ถูกถีบเพียงครั้งเดียวก็เปิดอ้าออก.. ก่อนมันจะหันจนไปชนกับฝาผนังแล้วส่งเสียงดังขึ้นอีกรอบ ปัง!
        
        คนเข้ามาใหม่กวาดสายตาไปทั่วเพื่อจะหา 'เหยื่อ' ตามที่เห็นในใบประกาศจับ.. ก่อนจะสะดุดเข้ากับกาต้มน้ำที่กำลังเดือดจนพ่นควันขาวและส่งเสียงหวีดยาวออกมาเป็นระยะ หวีดดด..
        
        นิ้วโป้งพลันขึ้นนกปืนในทันที มือขวาที่จับมันไว้อย่างถนัดถนี่ก็กระชับขึ้นเพื่อเตรียมพร้อมที่จะยิง.. นับจากนี้เป็นต้นไปชีวิตทั้งของตัวเองและของคนที่จะมาล่านั้นจะถูกตัดสินกันในชั่วพริบตา
        
        ปึก ปึก ปึก.. เสียงฝีเท้าเบา ๆ ที่ดังขึ้นหลังอ่างน้ำใบใหญ่นั่นเรียกประสาทสัมผัสทั้งหมดได้เป็นอย่างดี ปืนที่ถือไว้พลันเล็งไปทางต้นเสียงในเสี้ยวของห้วงเวลา
        
        แกร็ก.. ก่อนที่จะได้ยินเสียงขึ้นนกอีกครั้งข้างขมับของตัวเอง ซึ่งจังหวะนี้ไม่ว่าจะขยับกายอย่างไรก็ไม่มีทางหลบพ้นเงื้อมมือของมัจจุราชที่เอาปืนมาจ่อหัวอยู่นี่ได้ มือทั้งสองข้างจึงกางออกช้า ๆ เพื่อแสดงถึงเจตนาของความจำนน
        
        ปึก! ปืนกระบอกยาวในมือถูกปล่อยให้ล่วงลงกระแทกพื้น ก่อนจะถูกอีกคนพยักพเยิดหน้าให้เตะมันออกไปให้ไกลตัว ครืดด.. ครึก!
        
        ไม่มีแม้แต่สิทธิ์ที่จะปฏิเสธ ตอนนี้ขอแค่ประวิงเวลาชีวิตออกไปให้ได้นานที่สุด ในระหว่างนั้นก็คอยสังเกตหาสิ่งของรอบตัวว่าพอจะมีอะไรบ้างที่สามารถนำมาใช้ต่อสู้ในระยะประชิด
        
        ลอบมองได้ไม่นานปลายกระบอกปืนข้างขมับก็ส่ายไปมาเป็นสัญญาณให้หันตัวกลับ.. นั่นจึงเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเข้ากับใบหน้าแท้จริงของคนที่อยู่ในใบประกาศจับเต็มสองตา
        
        รอยยิ้มอย่างคนเหนือกว่ายกขึ้นอยู่เป็นนิจ ส่วนคนที่พลาดท่าก็ทำได้เพียงคิดว่าจะทำอย่างไรให้คนตรงหน้านี้ไว้ชีวิตตัวเอง "อย่าคิดทำอะไรโง่ ๆ ลูกโม่นี่เจาะหัวแกได้ในนัดเดียว"
        
        ไม่ต้องขู่ก็รู้ดีถึงฤทธานุภาพของปืนที่จ่ออยู่ตรงหัว จึงพยักหน้ารัว ๆ ว่าเป็นอันเข้าใจตามที่อีกฝ่ายว่า ก่อนจะเสสายตาหนีเมื่อทนดูรอยยิ้มนั่นไม่ไหว
        
        "มีคนจ้างให้แกมากำจัดฉัน? " เจ้าของกระท่อมก้มลงใช้เท้ากวาดเศษหิมะที่ติดเข้ามาพลางถาม ถึงจะดูไม่ได้วิตกกังวลอะไรแต่ภายในใจคิดอยู่เสมอว่าอย่าได้พลาดท่าให้กับอีกฝ่ายเชียว
        
        "ไม่ได้มีใครว่าจ้างฉันมา.. ฉันเป็นนักล่าค่าหัวและเห็นว่าค่าหัวแกมันล่อตาล่อใจ จึงเลือกที่จะมาตามล่าแก" คนถูกถามตอบกลับไปตามความเป็นจริง
        
        "หึ ตอนนี้แกก็ได้รู้แล้วสินะ ว่าแกคิดผิด" ก่อนจะถูกปืนที่จ่ออยู่ดันเข้าที่ข้างขมับจนต้องเบี่ยงหน้าหลบไปอีกทาง "มีอะไรที่อยากพูดก่อนที่จะตายไหม? "
        
        กลอกตาต่ำอย่างรู้สึกปลงตก เป็นธรรมดาของนักล่าค่าหัวที่จะเป็นฝ่ายถูกล่าเสียเอง แต่ก็ไม่คาดคิดว่าวันนั้นมันจะมาถึงได้เร็วเสียเพียงนี้ และไหน ๆ ก็ได้จะตายแล้ว เขาจึงเลือกถามถึงกลวิธีที่อีกฝ่ายใช้ให้หายสงสัยก็แล้วกัน "แกสร้างเสียงฝีเท้าหลังอ่างน้ำนั่นได้ยังไงกัน? "
        
        "เหอะ คิดว่าแกจะอ้อนวอนขอให้ไว้ชีวิตเสียอีก แต่ก็ดีแล้วฉันไม่ค่อยอยากจะได้ยินมันสักเท่าไหร่เหมือนกัน.." คนถูกถามย้ายปลายกระบอกปืนไปจ่อที่หลังกระบาล แล้วใช้มันดันตัวคนข้างหน้าให้เดินไปดูหลังอ่างอาบน้ำที่พูดถึง "ฉันใช้ถุงใส่หินผูกกับรอกน่ะ พอเห็นว่าแกเข้ามาในกระท่อมแล้ว ฉันก็รีบออกไปทางช่องหลังบ้าน ก่อนจะปล่อยรอกให้ถุงมันตกจนเกิดเสียงฝีเท้า.. กลง่าย ๆ แต่ใช้ได้ทุกรอบ"
        
        และเมื่อได้รับคำตอบ นักล่าค่าหัวก็หลับตาลงแล้วรอรับลูกกระสุนที่จะถูกฝังเข้ามาในหัว ถึงจะกลัวตายอย่างไรแต่เมื่ออีกฝ่ายประกาศเกล้าว่าจะฆ่าทิ้ง เขาจึงไม่ประวิงเวลาเพื่อร้องขอชีวิตต่อ แต่รอแล้วรอเล่าเสียงปืนก็ไม่ดังขึ้นสักที.. เขาจึงเลือกที่จะลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะเห็นว่าคนตรงหน้ากำลังจ้องมองใบหน้าตัวเองอยู่ "!!? "
        
        "อ้าปาก" ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่คนตรงหน้าสั่ง แต่เมื่อสบเข้ากับดวงตาสีฟ้านั่น ขากรรไกรมันก็อ้าขึ้นช้า ๆ อย่างกับหวังว่าคนตรงหน้าจะไว้ชีวิตตัวเอง..
        
        คนในประกาศจับทำเพียงมองปากที่อ้าออกอยู่อย่างนั้น ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้งตอนผละออกมา "หึ ทำตามที่ฉันว่าแล้วฉันจะไว้ชีวิตแก เริ่มจากถอดเสื้อผ้าของแกออก"
        
        สิ้นเสียงไปนาน.. แต่คนตรงหน้านั้นยังคงเอาแต่หลบสายตา ใบหน้าที่เคยประดับยิ้มก็พลันเปลี่ยนเป็นเหี้ยมเกรียมขึ้นมาในทันที พร้อม ๆ กับที่เหนี่ยวไกปืน "ไวไวสิวะ! "
        
        ปัง! .. เขม่าควันปืนลอยขึ้นฟุ้งเมื่อปลายเหล็กแหลมกระทุ้งเข้าที่ส่วนท้ายของลูกกระสุน จุดให้หัวตะกั่วพุ่งไปในทิศทางที่เหนี่ยวไก รวดเร็วเพียงไม่ถึงอึดใจแผ่นไม้ที่เล็งไว้ก็เหวอะออกเป็นรู
        
        มือที่ยกขึ้นอยู่ข้างหัวสั่นรัวอย่างเห็นได้ชัด ก่อนเสียงสั่งจะดังขัดขึ้นอีกรอบ หลังจากที่ถูกความเงียบเข้าครอบงำ "ถอด! "
        
        ในที่สุดมือทั้งสองก็ค่อย ๆ เลื่อนลงมาถอดชุดเสื้อขนสัตว์ที่เปียกชื้นจากหิมะออก โยนมันไปข้างหน้าเมื่อปลายกระบอกปืนนั่นตวัดลงชี้ที่พื้นไม้
        
        เสื้อกั๊กตัวหนาก็ปรากฏขึ้นต่อสายตา ก่อนจะเริ่มถูกปลดออกช้า ๆ ตามคำบัญชาของคนที่ยืนมองอยู่ตลอด "ฉันเห็นว่านะแกยังมีปืนอีกกระบอก อย่าคิดเชียวว่าฉันไม่กล้ายิง ถ้าแกตุกติก"
        
        ปึก! พยักหน้า ก่อนจะถอดเข็มขัดที่ติดซองหนังนั่นออก แล้วโยนไปกองรวมกับเสื้อที่ขดอยู่บนพื้น ตอนนี้ในหัวไม่มีความคิดอย่างอื่นนอกจากยอมทำตามไปก่อนเพื่อรักษาไว้ซึ่งชีวิตของตัวเอง และก็หวังไว้อย่างยิ่งที่จะมาแก้แค้นในภายภาคหน้า..
        
        กัดฟันแน่น เชิดหน้าขึ้นเพื่อมองตอบสายตาขำขันที่มองมาอย่างไม่ปิดบังของอีกฝ่าย มือทั้งสองข้างก็ยังคงวุ่นกับการถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวออกตามเดิม ชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกโยนลงไปกองรวมกับเสื้อผ้าชิ้นอื่น.. จนในที่สุดร่างทั้งร่างก็ไร้ซึ่งอาภรณ์เพื่อใช้บดบังกาย
        
        "ใส่บูทนี่ซะ" มองไปยังรองเท้าหนังติดแผงช่วยเดินบนพื้นหิมะ ก่อนจะรับมันมาสวมใส่ แล้วเดินนำออกไปตามแต่คนที่จ่อปากกระบอกปืนอยู่ข้างหลังจะสั่งการ..
        
        ปุยขาวสะท้อนแสงยวบลงเป็นรอยเท้าของทั้งสองที่เดินตามกันระยะทางห่างออกมาจากกระท่อมนั่นหลายร้อยหลา ก่อนที่มันจะมาหยุดอยู่ตรงลำธารซึ่งมีต้นน้ำมาจากภูเขาที่ถูกหิมะปกคลุมจนขาวโพลนไปทั้งลูก
        
        "แกปล่อยฉันไปทั้งแบบนี้ มันก็ไม่ได้ต่างจากยิงฉันให้ตายในกระท่อมนั่นสักเท่าไหร่หรอก" หอบออกมาเป็นไอขาว ก่อนจะตัดสินใจหันหลังกลับไปพูดเสียงสั่นกับอีกฝ่าย
        
        ไม่มีคำพูดใดที่ตอบกลับมา.. มีเพียงดวงตาสีฟ้านั่นที่กวาดมองจากล่างขึ้นบน ก่อนจะหันไปมองทางอื่นเพียงชั่วครู่ แล้วค่อยเอ่ยขึ้นอย่างลอย ๆ "เสื้อขนสัตว์นี่.. แลกกับการที่แกใช้ปากให้กับฉัน"
        
        "!!? กะ..แกมันไอ้วิปริต! " เมื่อประมวลผลได้ก็ตะโกนด่าเสียดังลั่น ก่อนนักล่าค่าหัวจะพุ่งตัวเข้าใส่ แต่พอก้าวขาออกไปได้เพียงครึ่ง ปืนที่เคยจ่อไว้ที่กลางลำตัวก็ย้ายขึ้นมาเล็งที่หัวอย่างรวดเร็ว
        
        "แกไม่ชอบการต่อรอง? ..ถ้าอย่างนั้น.. ฉันขอสั่งแกให้ใช้ปากให้ฉัน แล้วก็เอาเสื้อขนสัตว์นี่ไป" คนในประกาศจับไม่ได้สนใจคำด่าทอนั่น เขาทำเพียงถือปืนไว้มั่น แล้วเอ่ยขึ้นช้า ๆ เพื่อเน้นย้ำถึงสถานะอันเหนือกว่าของตัวเอง "หรือจะยืนหนาวอยู่แบบนี้ก็ตามใจ"
        
        ช่วงเวลาที่ใช้ตัดสินทุกสรรพสิ่งใช้เวลาเพียงไม่นาน.. ในที่สุดร่างเปลือยเปล่าก็ยอมนั่งยองลงตรงหน้า เพราะว่าไม่อาจทนต่อความหนาวเหน็บที่รายล้อมอยู่รอบตัวได้ไหว "จะให้ฉันถอดให้แกรึไง? "
        
        "ถอดสิ ตอนนี้มันเป็นของแกแล้ว และเมื่อมันเป็นของแก ก็เล่นมันดี ๆ ด้วยล่ะ เพราะฉันไม่ชอบคนไม่รักษาสิ่งของเป็นที่สุด.." สิ้นคำ ก็เอื้อมมือไปดึงเข็มขัดตรงหน้าออก ผ้าเนื้อหนาก็พลันล่วงหลุดเมื่อไร้ซึ่งสิ่งที่รั้งรัดมันเอาไว้
        
        ถึงจะจ้องมองอย่างรังเกียจเครื่องเพศตรงหน้าสักเพียงใด แต่เมื่อได้สัมผัสกับความอุ่นจนร้อนนั่นปลายนิ้วที่ซีดสั่นก็ตะครุบมันไว้มั่นในทันที "อึก! อาห์.. นิ้วมือของแกเย็นเป็นบ้า อือห์.. อะ..อมมันเข้าไปสิแกจะได้อุ่นขึ้น"
        
        คำเชื้อเชิญนั่นเข้ามาปั่นป่วนโสตประสาทได้ไม่น้อย แต่ก่อนที่จะใช้ปากให้ตามที่ถูกชักนำก็ไม่ลืมที่จะเหลือบมองไปทั่วบริเวณ อย่างกับระแวงว่าใครจะมาเห็นเข้าในป่าสนอันหนาวสั่นจนเสียดกระดูกเช่นนี้
        
        และเมื่อเห็นว่าไม่ได้มีใครอื่นก็ช้อนตาขึ้นมองอีกรอบ ก่อนจะก้มลงมองเนื้อชายที่เริ่มจะขยับขยายที่อยู่ในมือ.. สีชมพูตรงส่วนหัวป้านและท่อนลำขาวจัดนั่นทำให้มันดูไม่ค่อยน่าเกลียดสักเท่าไหร่
        
        "!!! " ในที่สุดนักล่าค่าหัวก็ตัดสินใจใช้ปากครอบลงครองความใหญ่โตที่อยู่ในมือ ก่อนจะที่โก่งคอเข้าหามันอย่างไม่รู้จักพอ เมื่อพบว่าท่อนลำที่กำลังเชื่อมต่อนั้นช่างอบอุ่นเสียเหลือเกิน
        
        "อ่าห์.. ดี! อา.. อย่างนั้นแหละ อึ..อืม.." เสียงชมสลับครางเครือที่ดังขึ้นอยู่เหนือหัว ทำให้รู้ว่าคนที่ยืนอยู่นั่นพอใจมากแค่ไหนกับการใช้ปากให้ของตัวเอง
        
        ไม่นานก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนองจากเจ้าของสะโพกแน่นตรงหน้า เมื่อมันเริ่มที่จะสวนเข้าแล้วถอนออกช้า ๆ พร้อม ๆ กับถุงมือหนาที่ถูกย้ายมาลูบประโลมบนศีรษะให้เบา ๆ "อือ.. ซี้ด.. ปากแกให้ความรู้สึกดีเป็นบ้า อาห์.. อย่างนั้นแหละ อือห์.."
        
        สอบเอวเบาใส่ปากที่รองรับ ใช้มือรั้งพลางลูบสำทับเพื่อบังคับให้บริการได้ตรงจุด ครางเครืองึมงำสลับส่งเสียงดังเมื่อฝั่งฝันได้ใกล้เข้ามาถึง ก่อนสติที่มีจะขาดผึง กดและดึงหัวนั่นไว้แล้วแตกใส่โพรงปากนั่นในทันที
        
        "แหวะ! แค่ก แค่ก.. แก! แอวะ! แข่ก แข่ก" คนตรงหน้าไอสำลักหน้าดำหน้าแดง ใช้หลังมือเช็ดปากจนบวมช้ำไปหมด ส่วนคนที่เพิ่งจะเปลื้องปลดก็ทำได้เพียงมองอย่างขอลหุแก่โทษแบบขอไปที "เอาเสื้อนั่นมาได้แล้ว! "
        
        สิ้นคำวงแขนกว้างก็ยกขึ้นเพื่อถอดเสื้อขนสัตว์ออกตามที่ได้ให้สัญญาไว้.. ก่อนจะโยนมันไปให้กับคนที่ถอยหลังออกไปเสียหลายก้าว "ฉันจะให้โอกาสแกกลับไปแบบมีชีวิตแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งหน้าแกไม่โชคดีแบบนี้แน่.. จำเอาไว้ด้วยแล้วกัน.."
        
        ยังไม่จบประโยคดี คนเพิ่งจะรับเสื้อที่โยนไปนั้นก็ออกเดินหนีไปเสียก่อน ทิ้งไว้เพียงอีกคนที่ยังคงมองแผ่นหลังกว้างที่เริ่มห่างออกไปเรื่อย ๆ อย่างรู้สึกสับสนและฉงนอยู่ในใจ..
        
        กลับมายังกระท่อม คนในประกาศจับก็จ้องมองไปยังบานพับประตูที่ผิดรูปไปไม่น้อย ถอนหายใจออกมาหนึ่งครั้ง ให้กับงานที่จะต้องทำเพิ่มขึ้นมาในหน้าหนาวนี้
        
        หันหลังกลับไปยังทางที่เพิ่งจะเดินกลับมา ก่อนจะส่ายหัวช้า ๆ แล้วก้าวขาเข้าไปด้านใน ตักน้ำใส่ถังเหล็กใบใหญ่เพื่อนำมาแขวนไว้เหนือกองไฟที่เพิ่งจะจุดให้ติด
        
        เดินไปนั่งพักที่เก้าอี้เสียพักใหญ่ ก่อนจะยืนขึ้นดังผึง เมื่อได้ยินเสียงม้าที่เลี้ยงไว้ดังขึ้นอย่างกับมีอะไรไปรบกวนมัน
        
        หยิบปืนที่ตั้งไว้บนโต๊ะเป็นอย่างแรก ตามมาด้วยโค้ตหนังที่แขวนไว้ตรงเสาหน้าประตู ลอบมองผ่านกระจกหน้าต่างเพียงครั้ง ก่อนจะเห็นว่าได้มีม้าสีดำมาป้วนเปี้ยนที่คอกม้าของตัวเอง
        
        เดินออกไปดู ก็พบกับร่างหนาวสั่นที่ห่อคลุมไว้ด้วยชุดขนสัตว์กำลังคุดคู้ตัวอยู่ในคอกม้า ส่ายหน้าช้า ๆ ก่อนจะเอาปืนไปจ่อที่หัวของคนที่นอนอยู่ "แกจะนอนอยู่ตรงนี้หรือจะเข้าไปนอนด้านใน? "
        
        ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั่นลืมขึ้นมองอย่างเคียดแค้น ก่อนจะหลับลงอีกครั้งเพื่มข่มอารมณ์ความรู้สึกที่มีต่ออีกฝ่าย แล้วค่อยเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันสั่นเครือ "ดะ..ด้านใน"
        
        "โอเค.. แต่มีข้อแม้อย่างหนึ่ง ห้ามแกทำอะไรโง่ ๆ เด็ดขาด เข้าใจไหม? " นักล่าค่าหัวทำเพียงลืมตามองคนถาม เพราะตอนนี้ทั้งใบหน้าชาหนึบจนยากที่จะเอ่ยปากพูด "ฉันถามว่าแกเข้าใจใช่ไหม? "
        
        แต่เมื่อคนตรงหน้านั้นคาดคั้นจะเอาคำตอบ เขาจึงต้องปริปากที่แตกยับจนเลือดออกของตัวเองแล้วตอบกลับไปอย่างแผ่วเบา "ฉะ..ฉันเข้าใจแล้ว"
        
        เสียงเครือรับอย่างพึงพอใจในลำคอดังขึ้น ก่อนจะถูกช่วยพยุงเข้าไปในกระท่อม.. ร่างสูงถูกวางลงตรงเก้าอี้หน้ากองไฟ ซึ่งมีถังใส่น้ำใบใหญ่ที่เริ่มจะเดือดและปล่อยไอขาวออกมา
        
        ไม่นานเจ้าของกระท่อมก็ตักมันไปผสมกับน้ำในถังอีกใบ ก่อนที่จะยกมันมาวางตรงหน้าคนที่นั่งคลุมร่างอันหนาวสั่นไว้ด้วยเสื้อขนสัตว์ที่เปียกชื้นไปทั้งตัว
        
        "ถอดเสื้อขนสัตว์นั่นซะ แล้วก็เอาชุดนี่ไปใส่" มีเพียงสายตาที่มองมาอย่างไม่ไว้ใจ จนคนพูดต้องส่ายหน้าให้ แล้วเดินไปกระชากเสื้อขนสัตว์นั่นออก ก่อนจะวางเสื้อผ้าชุดใหม่ในมือลง "แช่มือในน้ำซะถ้าแกยังไม่อยากตัดมันทิ้ง แล้วก็เปลี่ยนเป็นชุดนี่ด้วยร่างกายแกจะได้อุ่นขึ้น"
        
        สิ้นเสียง เจ้าของร่างหนาวสั่นก็จุ่มมือลงในน้ำอุ่นแทบจะทันที ส่วนเรื่องชุดตอนนี้เลิกสนใจมันไปก่อน.. หันไปมองอีกฝ่ายเมื่อเริ่มรู้สึกดีขึ้น ก็เห็นว่ากำลังวุ่นอยู่กับกาต้มน้ำที่ตั้งอยู่บนโต๊ะในครัว "แก..ต้มกาแฟเหรอ? "
        
        คนถูกถามพยักหน้าให้คำตอบ ทั้งที่ไม่ได้หันกลับมามอง.. ก่อนจะพูดขึ้นลอย ๆ แต่พลอยทำให้คนถามต้องเบนหน้าหนีไปอีกทาง "ต้มให้แกนั่นแหละ"
        
        ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเขาทั้งคู่อีกครั้ง.. ต้มกาแฟเสร็จก็เอาไปวางลงตรงหน้าของคนที่ลอบมองมาทางตัวเองอยู่ตลอด ก่อนหันหลังให้แล้วยกถังน้ำที่ตั้งอยู่บนไฟไปเทใส่อ่างน้ำใบใหญ่ที่ตั้งอยู่ถัดไปจากส่วนของห้องครัว
        
        ถอดเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวออกลวก ๆ ก่อนจะย่องลงไปในอ่าง หลังจากแช่ตัวได้ไม่นานดวงตาสีฟ้านั่นก็ค่อย ๆ หลับลง..
        
        โดยแทบไม่รู้ตัวเลยว่าร่างที่เคยหนาวสั่นซึ่งนั่งอยู่หน้ากองไฟนั้น ได้ลุกขึ้นแล้วเดินไปเอาปืนที่วางไว้บนกองผ้ามาจ่อไว้ที่หัวเป็นที่เรียบร้อย
        
        แกร็ก.. เสียงขึ้นนกปืนที่ดังขึ้นใกล้ ๆ ทำให้ต้องรีบลืมตาขึ้นมอง ปลายกระบอกเหล็กยาวสีดำด้านก็พลันปรากฏขึ้นเต็มสองตา ในหัวนึกหาวิธีอย่างเร็วรี่ถ้าหากพลาดท่าอย่างนี้ว่าควรจะทำเช่นไร
        
        และเมื่อคิดออกก็พูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะจบลงที่รอยยิ้มมุมปาก "ยิงสิ ถ้าแกอยากจะยิงก็ยิงได้เลย.. หรือแกจะทำแบบฉันก็ได้"
        
        ได้ผล ปลายกระบอกปืนนั่นสั่นเล็กน้อยเหมือนกับคนที่ถือมันไว้นั้นลังเล ถึงจะเป็นโอกาสอันดีที่จะปัดปืนตรงหน้าออก แต่ก็มีสิทธิ์ที่จะพลาดได้หากคนที่ถือมันไว้นั้นสามารถตั้งหลักได้ทัน
        
        สายตาสบสายตากันอยู่นาน.. จนคนในอ่างรู้ตัวว่าคนตรงหน้านั้นไม่ยิงตัวเองแน่ เขาจึงเอนหลังไปกับอ่างน้ำอีกครั้งแล้วค่อย ๆ หลับตาลง
        
        "ฉันจะไม่ฆ่าแก" เนิ่นนานเสียทีเดียวกว่าคนที่ห่อร่างไว้ด้วยเสื้อขนสัตว์จะหาเสียงของตัวเองเจอ ใครบ้างล่ะจะไม่เหวอเมื่อคนที่โดนเอาปืนจ่อหัวนั้นเพิกเฉยใส่
        
        อึก.. ก้อนน้ำลายพลันกลืนลงคอไปอย่างอยากลำบาก ทั้งลำคอแห้งผากขึ้นมาเสียดื้อ ๆ เมื่อจะเอ่ยประโยคต่อมา "ฉันไม่ชั่วร้ายพาแกออกไปข้างนอกนั่นหรอก แค่แกใช้ปากให้ก็พอ ถือว่าเรานั้นหายกัน"
        
        สิ้นเสียง ตาสีฟ้าคมทั้งสองก็ลืมขึ้นมองคนที่ยืนอยู่ ก่อนที่ใบหน้านิ่งเฉยจะเปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างมีเลศนัยเพราะทุกอย่างที่คิดไว้มันเป็นไปตามแผนเสียทั้งหมด "หึ ๆ ได้สิ จะให้ทำมากกว่าใช้ปากให้ก็ได้"
        
        ว่าจบก็ลุกยันตัวขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วก้าวขาลงจากอ่าง หยิบผ้าบนพื้นขึ้นมาซับหยดน้ำที่เกาะอยู่บนตัวลวก ๆ ก่อนจะโยนมันไปอย่างไม่ไยดี
        
        เคลื่อนร่างอันเปล่าเปลือยไปหาคนตรงหน้า ก่อนใช้มือขวาคว้าจับข้อมือที่ถือปืนไว้ เมื่อเจ้าของมันถอยร่นไปเสียไกลจนทำให้เข้าไปใกล้ไม่ได้สักที "ยิงได้เลย ถ้านายอยากยิง"
        
        คำพูดพร้อมสายตาที่มองมานั้น ทำให้นักล่าค่าหัวหยุดนิ่งอย่างกับต้องมนต์สะกด.. ยังไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นอะไร ใบหน้าคมครึ้มหนวดเคราก็เลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะประทับริมฝีปากหยักลึกนั่นลง
        
        "ฮาห์.." บดเบียดกันไปมาอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งคนตรงหน้าได้เริ่มต้นการรุกล้ำด้วยเรียวลิ้น.. เป็นตอนนั้นนั่นเองที่สติขาดวิ่นถึงได้กลับมา ก่อนจะรีบสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง "!!? ฉันสั่งให้แกโบลวจ๊อบ ไม่ใช่สั่งให้แกมาจูบฉัน! "
        
        ส่งเสียงลอดไรฟันพลางกดปลายกระบอกปืนในมือลงที่อกหนา ส่วนคนตรงหน้าแค่ผละออกมายิ้มร่าแล้วยกมือทั้งสองว่าตนนั้นจำยอม "โอเค ๆ ฉันจะปรนเปรอแกด้วยปากให้อย่างสุดความสามารถเลย"
        
        คุกเข่าลงทีละข้างจนเป็นท่ายืนเข่า ก่อนจะจับเอาเนื้อชายที่หลบอยู่ใต้เสื้อขนสัตว์นั่นออกมากำไว้ แล้วค่อยไล้ปลายลิ้นไปมาในส่วนของหัวป้าน แผล่บ.. แผล่บ..
        
        "อะ..อ่าห์.." ช้อนมองใบหน้าหล่อเหลาที่เริดครางอย่างนึกสนุก แล้วโก่งคอให้ลึกเพื่อส่งมอบความเสียวซ่าน มือหยาบด้านอีกข้างคอยลูบไล้ไปตามผิวเนียนแน่น "หะ..ฮาห์.."
        
        ถุย! บริการดังเช่นหญิงขาย ก่อนจะผละออกมาคายน้ำลายที่เต็มไปด้วยกลิ่นกายของคนที่ยืนอยู่ แล้วค่อยมุ่งเข้าไปสู้กับมันใหม่อีกรอบหนึ่ง..
        
        "ตรงนั้น! อึก..อือ ซี้ด.. แรง ๆ เลย! อ่าห์.." สั่งขึ้นเสียดังลั่นพลางดึงรั้งศีรษะอีกฝ่ายไว้มั่นแล้วเสยบั้นท้ายใส่ ปืนที่ถือไว้นี่ก็ช่างเกะกะเสียยิ่งกว่าอะไร
        
        ปึก! จึงเอี้ยวตัวไปโยนมันไว้บนโต๊ะด้านหลัง ก่อนจะกดและดันหัวของคนที่โก่งคอให้ด้วยมือทั้งสองข้าง เพื่อที่ใช้มันสร้างความเสียวซ่านและก็ต้องการเอาคืน "อ่าห์.. ปากแก..หะ..สุดยอด! อ่า.."
        
        ก้มลงมองพลางเอ่ยปากชมเจ้าของใบหน้าคมที่ตอนนี้แดงเถือกไปทั้งหน้าเพราะว่าหายใจลำบาก แต่สะโพกและมือหนาก็ยังไม่หยุดพรากอากาศเหล่านั้นไป แถมยังสอบเอวเข้าใส่แบบไม่ยั้งเพื่อที่จะปิดฉากท่าประกอบกามกิจด้วยโพรงปากนี่เสียที
        
        ในที่สุดช่วงเวลาแห่งความเสียวกระสันก็เดินทางมาถึงจุดจบ.. เมื่อร่างสูงตัวสั่นงันงกและกดหัวอีกฝ่ายไว้แน่นพร้อมกับแตกยับใส่ปากที่รองรับนั่นอย่างสุดตัว "หะ..อ้า! "
        
        ครางปนหอบอยู่สักพัก ในที่สุดคนที่ใช้ปากให้ก็ยืนขึ้นเต็มความสูง สายตาคมนั้นเอาแต่จดจ้องอยู่ที่ริมฝีปากของคนตรงหน้า จนเจ้าของมันต้องเอ่ยถามขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว "อยากจูบ..เหรอ? "
        
        ไร้ซึ่งเสียงใดอันเป็นคำตอบ มีเพียงภาษากายที่แสดงผ่านมือหนาซึ่งถูกยื่นออกมารั้งศีรษะของคนถาม ก่อนที่จะเลื่อนตัวเข้าไปหาแล้วส่งมอบสัมผัสอันหวานล้ำปนคราบน้ำรักในโพรงปากของตัวเอง..
        
        "อ่าห์.." เนิ่นเสียทีเดียวกว่าจะผละออกจากกัน และตอนนี้นั้นนักล่าค่าหัวก็ได้ขึ้นมานั่งบนโต๊ะไม้ที่อยู่ด้านหลังเป็นที่เรียบร้อย "ขอมากกว่าจูบได้ไหม? ..ไหน ๆ แกกับฉันก็ถูกจุดติดกันขนาดนี้"
        
        คำถามจากร่างสูงที่ยืนคร่อมร่างอยู่นั่น ทำให้เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลนั้นต้องกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด.. แต่ยังไม่ทันได้ตริตรองให้ถี่ถ้วนลมหายใจร้อน ๆ นั่นก็รินรดใส่ริมฝีปากอย่างหนักหน่วงจนความยับยั้งช่างใจที่มีนั้นเตลิดเปิดเปิง
        
        "ฉันสัญญา ฉันจะทำให้แกมีความสุข ไม่เอาเปรียบแกอยู่ฝ่ายเดียวอย่างแน่นอน.." ตอนจะผละออกก็ไม่ลืมที่จะประทับกลีบปากลงที่สันกราม แล้วใช้มือหยาบด้านกดร่างนักล่าค่าหัวตรงหน้าให้ลงไปกับโต๊ะที่กำลังจะถูกใช้เป็นเตียง
        
        "อึก! " สะดุ้งไปทั้งตัวเมื่อแผ่นหลังแนบไปกับไม้อันเย็นเยียบ ก่อนจะถูกร่างหนาตรงหน้าเทียบทับทำเอาร้อนรุ่มไปทั้งส่วนท้อง.. ลมหายใจขัด ๆ กับริมฝีปากหยักที่มอบสัมผัสให้กับส่วนของใบหน้านั่นทำเอาเคลิ้มฝันอีกรอบ
        
        "ฮ่าห์.." ก่อนจะถูกเอวสอบกระทั้นเข้ามาหนึ่งครั้งที่ทำเอาทั้งร่างนั้นเลื่อนขึ้นอย่างรุนแรง ส่วนคนในประกาศจับเพียงแค่แสดงรอยยิ้มที่เรียกได้ว่ามากกว่าถูกใจ
        
        "เสียงแกไพเราะหูฉันเป็นบ้า" ว่าแล้วก็จับแท่งร้อนของตัวเองนาบไปกับคนใต้ร่าง ก่อนจะสร้างความเสียวซ่านด้วยการขยับรั้ง.. ส่วนบั้นท้ายแน่นขนัดนั่นก็ยังไม่หยุดที่จะกระแทกกระทั้นดันช่วงล่างเข้าใส่อีกคน "อืมม.. อยากจูบไหม? "
        
        คนถูกถามพยักหน้าทั้งหลับตาแล้วจินตนาการว่ากำลังร่วมรักกับหญิงสาวอย่างที่เคยทำ แต่พอถูกลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาเกี่ยวกระหวัด ตอนนั้นเองที่ทำให้รับรู้ว่าสัมผัสของคนบนร่างช่างต่างออกไป.. และแทบจะไม่เหมือนกับใครเลย "อืมม.."
        
        พอเรียวลิ้นนั่นถูกถอนออกก็อยากจะเป็นฝ่ายยกตัวขึ้นแล้วเหนี่ยวรั้งมันไว้ แต่เพราะจังหวะสอบเอวใส่อย่างหนักหน่วงนั่นจึงทำได้เพียงนอนราบลงไปอีกครั้งแล้วส่งเสียงครางเครือ
        
        "กะ..แกเสร็จแล้ว..เหรอ? " เป็นประโยคแรกที่นักล่าค่าหัวยอมเอ่ยขึ้นหลังจากผ่านมาเนิ่นนานหลายนาที เพราะเห็นคนที่อยู่บนร่างนั้นได้หยุดขยับก่อนผละออกไปยืนเท้าสะเอว
        
        "ก็.. เปล่า ฉันแค่อยากดูแกแบบเต็ม ๆ ตาน่ะ" อธิบายเสร็จร่างสูงใหญ่ก็คุกเข่าลงอีกครั้ง แล้วเคลื่อนหน้าเข้าไปหาเป้าหมายที่เล็งไว้ เหลือบขึ้นมาเพียงครั้งก็เห็นว่าเจ้าของช่องทางนั้นกำลังมองมาอย่างไม่ไว้ใจ
        
        คนในประกาศจับจึงโน้มแท่งชายอันใหญ่ ก่อนจะส่งปลายลิ้นเข้าไปแลบเลีย "อึก อืออ.. แกเคยมีอะไรกับผู้ชายมาก่อนเหรอ? ถึงได้ใช้ปากเก่งอย่างนี้ หะ! ..อ่าห์.."
        
        คนถูกถามเลือกที่จะไม่ตอบ แล้วเลื่อนปากออกจากการครอบครองส่วนของหัวป้าน เพื่อมาระรานตรงลำก้านต่อ ลากยาวลงมาจนถึงโคน ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปนิดแล้วขบกัดเบา ๆ
        
        "โอะ..โอ" เจ้าของร่างที่นอนอยู่สะดุ้งกับสัมผัสที่ไม่รู้คุ้นนี้ ตอนที่กำลังเผลอไผลไปกับมันเต็มที่ กลีบช่องทางด้านล่างที่มีก็ถูกลูบวนโดยปลายนิ้วหยาบระคาย "อาห์.."
        
        รอยยิ้มร้ายยกขึ้นตอนผละออกมาแล้วเห็นว่าปากทางนั้นมันขมิบตอบรับสัมผัสจากเขา ก่อนจะจ่อเอาปลายลิ้นไปที่ช่องทาง เพราะเห็นว่าเจ้าของมันอ้าขากว้างอย่างเชื้อเชิญ "หวังว่าปากด้านล่างของแกจะหวานเหมือนกับปากด้านบน"
        
        แต่ตอนที่จะรุกล้ำก็ตัดสินใจพูดขึ้นมาเสียก่อน นั่นจึงทำให้ร่างที่นอนหอบหายใจระทวยได้รับรู้ หากแต่ถามว่าจะห้ามอีกฝ่ายหรือไม่ ก็คงจะตอบได้เพียงขอเชื่อใจว่าอีกฝ่ายนั้นจะทำตามคำมั่นที่ให้ไว้ ว่าจะทำให้ตัวเขาเองนั้นรู้สึกดี "อะ! "
        
        ทันทีที่สัมผัสเปียกชื้นแลบเลียลงก็ทำเอากระตุกไปทั้งตัว มือหนาข้างซ้ายของคนที่วุ่นอยู่กับช่วงล่างยกขึ้นเพื่อดันขาอ่อนที่เบียดลงมาปิดสิ่งที่ตนกำลังถูกเลียวนอยู่ออก แล้วเลื่อนมืออีกข้างไปถอกชักรั้งให้
        
        นานไม่กี่อึดใจ พวงไข่ที่ถูกละเลยก็ถูกชมเชยเป็นครั้งแรก ตามมาด้วยการถูกแทรกช่องทางโดยเรียวนิ้ว.. ความเสียดปนสยิวเริ่มรุกล้ำ จนตอนนี้เจ้าของร่างตามไม่ทันแล้วว่าความกระสันนี้มันมาจากส่วนไหน
        
        ถุย และเมื่อช่องทางตรงหน้านั่นยังชุ่มชื้นไม่พอ คนในใบประกาศจับจึงปั้นน้ำลายเป็นก้อนแล้วถ่มถุยใส่ ก่อนจะปิดท้ายด้วยเรียวลิ้นอันพริ้วไหวที่ชอนไชเข้าไปสร้างสัมผัสแปลกใหม่ให้กับเจ้าของช่องทาง
        
        หลังจากที่ลิ้นและนิ้วสลับกันทำกันอยู่เนิ่นนานที่ปากทางนั่น เจ้าของมันที่ทนความเสียดปนรำคาญไม่ไหวจึงเอ่ยปากขึ้น "ไม่เห็นจะรู้สึกดีอย่างที่แกเคยบอก ตอนนี้ฉันรู้สึกแค่รำคาญและเมือกแปลก ๆ เท่านั้น"
        
        คนในประกาศจับผละหน้าออกมามองตอบดวงตาสีน้ำตาลที่มองมาอยู่ก่อน หอบหายใจเข้าออกช้า ๆ ดังที่ตัวเองอดทนมาตลอดเวลาเพื่อที่ว่าจะไม่ทำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัว
        
        "นี่มันแค่ขั้นเตรียมตัว.. หรือแกจะยอมเจ็บสักนิดแล้วได้เสียวเลย? " นักล่าค่าหัวหลบสายตา เพียงเท่านั้นคนในประกาศจับก็รู้ว่าที่บ่นออกมามันเป็นเพียงแค่ความรู้สึกเขินอายของอีกฝ่าย "งั้นก็ทนหน่อยแล้วกัน"
        
        ว่าแล้วก็ลุกขึ้นเต็มความสูง จนคนที่หลบสายตาต้องรีบเบือนหน้ากลับมามองอีกรอบ มือหยาบหนาที่เคยบริการให้กับคนที่นอนอยู่ตรงหน้าตอนนี้มันได้ถูกย้ายมาชักรั้งให้กับตัวเอง ถุย
        
        เป็นอีกครั้งที่น้ำลายถูกนำมาใช้ ก้อนใสนั่นถูกคลายลงเพื่อเพิ่มความเลื่อนไหลให้กับลูกรักของคนที่ยืนอยู่ ก่อนร่างหนาจะพุ่งตัวเข้าไปหาเจ้าของสายตาที่มองมาอย่างหวาดหวั่น
        
        ยกยิ้มอ่อนโยนให้สักครั้ง แล้วโน้มหน้าลงต่ำเพื่อบอกกล่าวประโยคขอโทษอย่างขอไปที "ขอโทษแล้วกันถ้าทำแกเจ็บ พอดีว่าของฉันมันใหญ่ไปหน่อย"
        
        พูดจบก็จับเอาส่วนแข็งขืนที่ตื่นเต็มตาแทรกเข้าไปในช่องทางที่ยอมอดทนรนรอให้มันสามารถดันสิ่งที่ใหญ่กว่านิ้วทั้งสี่รวมกันเข้าไปได้ ความอุ่นนุ่มตอดรัดที่ได้รับนั้นทำเอาหูอื้อตาลาย
        
        จนต้องก้มลงไปใช้ปากปรนเปรอเจ้าช่องแคบเพื่อที่จะให้มันคลายตัวลง "อาห์.. ผ่อนคลาย.. ๆ ฉันจะเข้าไปช้า ๆ แกไม่ต้องกลัวเจ็บหรอก ฉันรับรอง"
        
        ว่าแล้วก็ก้มต่ำเพื่อจะส่งมอบบทจูบอันหวานล้ำที่อีกฝั่งก็ยื่นหน้าขึ้นเพื่อรอรับมันอย่างยินดี มือขวาและซ้ายที่มีก็สอดสานเข้ากับนิ้วมือของคนใต้ร่าง เพื่อที่จะใช้ค้ำกายในระหว่างการประกอบรักในท่ามิชชันนารีนี้
        
        "อ่าห์.. อึ..อืออ.. อึก..อืออ.. หะ..ฮาห์.." ครางออกมาแทบจะพร้อมกัน เมื่อคนบนร่างเริ่มกระแทกกระทั้นด้วยจังหวะแทงเข้าไปสองครั้งแล้วค่อยผละออกมาจนสุดปลาย "พะ..พอ ก่อน หัก..ฮือ พอไง อ่าห์.."
        
        สัมผัสแปลกใหม่นั้นทำเอาน้ำตาไหล มันทั้งเสียดเสียวปนกับอึดอัด แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ว่ามันช่างรู้สึกดีเสียเหลือเกินกับความหนักหน่วงในรสสัมผัสนี้ "ทำไม? นี่เรายังเพิ่งเริ่มกันเองนะ"
        
        "..ไปทำที่เตียงจะได้ไหม? " คนถามหลับตาในตอนที่พูดจบ แม้จะไม่ได้เห็นรอยยิ้มแต่เสียงหัวเราะที่ได้ยินจากอีกฝ่ายก็เอาอับอายจนอยากจะย้ายหมัดหนัก ๆ ไปชกเข้าสักหมัดที่ใบหน้าขำขันนั่น
        
        "โอเค ฉันคิดว่าแกจะไม่ชอบมันเสียอีก.. แต่ถึงจะไม่ชอบมันยังไง ถ้าเรามาถึงขั้นนี้กันแล้วฉันขอบอกกับแกเลยว่า ถึงแกจะไม่ชอบหรือขัดขืนยังไงฉันก็ไม่มีทางยอมหยุดกลางคันแน่น" ว่าพลางพาร่างอันหนักอึ้งที่นอนอยู่บนโต๊ะไปทิ้งลงบนเตียงไม้ที่มีฟูกรองไว้
        
        "เบาหน่อยสิวะ! " มันไม่ได้เจ็บเลยสักนิดตอนที่ทิ้งตัวลง แต่เพราะว่าความเขินอายที่อีกฝ่ายว่าเขาไม่ได้ปฏิเสธที่จะร่วมรักด้วยนั้นจึงทำให้อยากที่จะแหวใส่ขึ้นเสียงดัง
        
        แต่คนที่ได้ฟังกลับยกยิ้มเอ็นดู ก่อนจะเลื่อนตัวขึ้นไปคร่อมอยู่บนร่าง "โดนไปแค่นั้นถึงกับตัวอ่อนไปเลยเหรอ? ..หึ ๆ เรียกฉันว่าโจสิ"
        
        คนถูกถามหลบดวงตาสีฟ้าที่มองมาอีกครั้ง ก่อนจะถูกคนที่คร่อมร่างอยู่นั่นสั่งขึ้นให้เรียกชื่อของเจ้าตัว แต่มีหรือที่คนพยศอย่างเขาจะยอมเชื่อฟังง่าย ๆ จึงส่ายหน้าหน่ายแล้วถามกลับไป "เรื่องอะไรกันที่ฉันจะต้องเรียกชื่อแกด้วย? "
        
        "หึ ตามใจ แต่อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน" สิ้นเสียงนั่น คนบนร่างก็ผละออกไปยืนอยู่บนพื้น ก่อนจะดึงขาของนักล่าค่าหัวทั้งสองข้างจนเกือบจะตกจากเตียง ไม่เพียงเท่านั้นเขายังกดกลางกายอันอ้วนล่ำเข้ามาทันทีจนคนที่ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจจะร้องขึ้นเสียงดังจากความเสียดกระสันปนทรมาน
        
        "อัก..อ้าา! .. มันเจ็บนะเว้ย! " ตอนปรับตัวจนรับแท่งร้อนนั้นได้ไหวก็ใช้สิทธิ์ขอบ่นขึ้นอีกครั้ง ส่วนคนบนร่างนั้นทำเพียงแค่มองตอบ ก่อนจะเริ่มสอบเอวเข้าออกช้า ๆ ส่วนขาทั้งสองที่ไม่รู้จะเอาไปไว้ไหน จึงยกข้างหนึ่งขึ้นพาดไหล่ ส่วนอีกข้างอ้าออกไป เพื่อที่จะได้ส่งตัวตนเข้าไปได้ลึกสุดลำโคน
        
        นานเสียทีเดียวที่ปล่อยให้เสียงขาของเตียงไม้ดังกลบเสียงครางเครือของพวกเขาทั้งสอง ก่อนคนบนร่างที่มองจ้องริมฝีปากของคนที่ยกแขนขึ้นมาก่ายไว้บนหน้าผากอยู่ตลอดจะพูดขึ้น "แกชื่ออะไร? "
        
        แขนนั่นถูกเลื่อนขึ้นเพื่อจะได้มองคนที่ถามมาได้สะดวก ก่อนริมฝีปากซึ่งแตกยับนั่นจะเปล่งเสียงออกมา "วะ..วิล วิลสัน ฮาห์.."
        
        ทันทีที่ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการ คนบนร่างก็ดึงกลางกายของตัวเองออกมามากกว่าครึ่ง ก่อนจะสอบใส่คนใต้ร่างย้ำ ๆ ตรงต่อมลูกหมาก เสียงครางจากความเสียวกระสันก็พลันดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มันจะถูกทำให้เงียบลงอีกรอบด้วยปากหยักลึกที่ทาบทับลง
        
        มือขวาใช้ชักรั้ง ปากใช้บดจูบสลับกับสูบเรียวลิ้น ทุกจังหวะที่ว่ามานั้นเร็วรัวขึ้นเรื่อย ๆ ..จนกระทั่งจะถึงฝั่งฝันกันทั้งสองฝ่าย อุ้งมือร้ายก็หยุดขยับไปเสียดื้อ ๆ ก่อนหัวแม่มือหยาบจะกดลงอย่างหนักหน่วงตรงปากท่อ
        
        ส่วนท่อนลำที่เชื่อมต่อกับคนใต้ร่างนั้นยังคงผลุบเข้าออกอย่างไม่หยุดหย่อน จนคนที่จะถึงปลายทางอย่างวิลสันต้องร้องขอให้อีกฝ่ายยกนิ้วที่อุดปากทางออกมาในที่สุด "อะ! ฮาห์ ปล่อยฉัน! ฉันจะถึงแล้วปล่อยฉันเถอะโจ อืออ.."
        
        สิ้นเสียงเรียกชื่อนั่น ปลายท่อที่ถูกปิดไว้ก็ได้รับการปลดปล่อย พลันน้ำขาวขุ่นก็ลอยพุ่งออกมาทันทีจากปากทางนั่น ง่ามนิ้วที่ติดคราบน้ำคาวถูกยกขึ้นแล้วถูกปลายลิ้นแลบเลียอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนจะโน้มหน้าลงแล้วปล่อยมันไปในโพรงปากของเจ้าของมัน
        
        "เรียกชื่อฉันตั้งแต่แรก แกก็มีความสุขไปตั้งนานแล้ว.. แกเสร็จแล้วใช่ไหมวิล? " คนถูกถามพยักหน้าทั้งหลับตา ก่อนจะย้ายแขนขึ้นก่ายตรงหน้าผากของตัวเองอีกครั้ง เมื่อช่วงล่างที่เคยถูกรุกล้ำในจังหวะและความลึกที่พอดีตอนนี้มันได้กลับดุดันแทบจะฆ่ากันให้ตายคาเตียงอีกรอบ
        
        "..อัก! อัก! อัก! จะ..โจ อึก..อืมม.." การสอบเอวใส่ช้าลงทันทีที่ได้ยินเสียงชื่อตัวเองจากคนใต้ร่าง ก่อนจะโน้มตัวลงเพื่อส่งบทจูบอีกครั้งเมื่อรู้สึกหมั่นไส้ปากแตกยับนั่นไม่หาย แล้วค่อยผละออกมายกยิ้มร้ายอย่างรอฟังว่าคนใต้ร่างนั้นจะร้องขออะไร "ช้าหน่อย"
        
        "โอเค.." ว่าจบแล้วก็ส่งตัวตนช้าลงเสียถนัดตา จนคนที่ร้องขอว่าให้ผ่อนจังหวะลง อยากจะขอใหม่ให้แทงใส่อย่างรุนแรงเฉกเช่นเดิม แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรยอดอกที่ไม่เคยได้รับความสนใจก็ถูกขบกัดโดยฟันคมเป็นครั้งแรก พลันความรู้สึกแปลกปนเสียวซ่านก็ได้เข้าครอบงำวิลสันอีกรอบ
        
        "แกอยากเป็นฝ่ายอยู่ด้านบนบ้างไหม? " หลังจากบริการยอดอกอีกข้างให้แดงเท่ากันโจก็ผละออกมาถามคนที่นอนครวญครางทั้งหลับตา ซึ่งมีเพียงการส่ายหน้าเป็นคำตอบ เท่านั้นคนถามก็ยกยิ้ม ก่อนจะตะปบจูบลงที่ปากซึ่งอยู่ตรงหน้านั้นอีกครั้ง "งั้นก็ช่วยเปลี่ยนเป็นนอนคว่ำหน่อย"
        
        ว่าแล้วก็ฟาดมืออย่างออมแรงเข้าที่สะโพก ก่อนจะผละตัวออกให้คนใต้ร่างได้พลิกตัวเป็นนอนคว่ำหน้าได้สะดวก แก้มก้นขาวก็พลันปรากฏต่อสายตา จนโจที่อดใจไม่ไหวจึงพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัว "ก้นแกแน่นเป็นบ้า ฮาห์.. เห็นแล้วอยากกัดชะมัด"
        
        "แกมันโรคจิตโจ.." เสียงเข่นเขี้ยวออกมาจากเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่นอนนิ่งให้อีกฝ่ายเถือไถแท่งร้อนกับร่องก้นของตัวเอง นานเข้าก็นึกรำคาญจึงหันไปตวาดใส่ เพราะอีกฝ่ายเอาแต่เล่นอยู่อย่างนั้นไม่ยอมใส่เข้ามาสักทีหนึ่ง "ใส่เข้ามา! "
        
        โจยกยิ้มชอบใจ ก่อนจะรั้งเอวอีกฝ่ายขึ้นเล็กน้อย ส่วนมือซ้ายจับตรงก้านลำก่อนจะกดและดันแท่งอ้วนล่ำของตัวเองเข้าไป "ฮาห์! แน่นเป็นบ้า อือ.. ทนหน่อยแล้วกันฉันจะรีบทำให้เสร็จ"
        
        ว่าแล้วก็เสือกส่งบั้นท้ายอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะดึงรั้งคนที่นอนกัดหมอนอยู่ตรงหน้าขึ้น เมื่อสะโพกนั่นยังแอ่นได้ไม่ถูกใจท่าด็อกกี้สไตล์นั้นไซร้จึงเปลี่ยนเป็นท่ากวางแหงนหลังอย่างทันท่วงที
        
        ใบหน้าหล่อเหลาถูกรั้งมารับการบดจูบ มือซ้ายลูบวนตรงลอนท้อง ก่อนจะเลื่อนต่ำไปชักรั้งให้ เอวแน่นขนัดด้วยมัดกล้ามก็ยังไม่หยุดที่จะสอบใส่เพื่อที่จะได้พาตัวเองไปยังฝั่งฝันที่เห็นอยู่รำไร
        
        นิ้วมือขวายื่นเข้าไปในโพรงปากที่เพิ่งจะละออกจากการสอดเรียวลิ้น ก่อนที่บทรักเร่าร้อนจะจบสิ้น ใบหน้าที่ผินไปก็ถูกรั้งให้มารับการสูบลิ้นอีกรอบหนึ่ง "อืออ.. อะ..อา.."
        
        "ฮาห์.. ฮาห์.. เป็นไงสุดยอดไปเลยไหมวิล? " โจถามขึ้นตอนที่ผละออกจนส่วนที่เชื่อมต่อกันนั้นหลุดออกจากกัน สายตาพลางกวาดมองวิลสันที่ก้มหน้าลงกับหมอนและหอบหายใจหนักสลับกับช่องทางรักที่เริ่มขับธารขาวของตัวเอง
        
        "แกมันบ้าโจ" คนถูกถามตอบกลับเพียงเท่านั้น ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอแว่ว ๆ จากคนที่ยืนเข่าอยู่ด้านหลัง ยังไม่พอแค่นั้นยังใช้มือมาลูบไล้ไปตามตัวของเขาอีก "พะ..พอก่อน"
        
        "หึ ๆ ได้สิ แต่แกต้องสัญญากับฉันก่อน ว่าแกจะไม่เอาปืนมาจ่อฉันอีก.. พูดออกมาจะได้ไหมวิลว่าแกจะไม่ทำ" วิลสันถูกพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้า ดวงตาสีฟ้าที่มองมานั้นไร้ซึ่งการขู่เข็ญแถมยังดูอ้อนวอนเป็นนัย ๆ
        
        มันน่าสงสารจนวิลสันนั้นตัดสินใจดึงตัวขึ้นแล้วเป็นฝ่ายมอบสัมผัสปากให้ ก่อนจะสอดเรียวลิ้นเข้าไปเกี่ยวกับอีกลิ้นจนมันสิ้นแรง แถมยังตบท้ายด้วยการกัดปากล่างของโจจนแตกยับ แล้วจับเหวี่ยงเจ้าของมันจนล้มตัวลงไปนอนกับฟูก "แกก็ทำตัวให้มันดี ๆ สิ.. โจ"
        
        
        

--- THE END ---

        

        

        

----------------------------------------------------

พูดคุยหลังจากอ่านจบ

----------------------------------------------------

        สวัสดีครับ/ค่ะท่านทั้งหลาย กระผม/ดิฉันมีนามว่ามันอ้อย ผู้ซี่งเป็นนักเขียนอิสระ (มากก.. ชนิดที่ว่านาน ๆ ครั้งจะเขียนสักเรื่องหนึ่ง) วันนี้ได้มาทำการเปิดท้ายขายของในตลาดแห่งใหม่ (ซึ่งก็คือเว็บบอร์ดแห่งนี้) หวังว่าทุกท่านจะรับนิยายของมันอ้อยไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะ และหากมีข้อผิดพลาดประการใดโปรดให้อภัยมันอ้อยด้วยแล้วกัน เพราะมันอ้อยนั้นยังใหม่สำหรับเว็บบอร์ดแห่งนี้ (_/\_)

        

        มาที่เนื้อหาในเรื่องนี้กันดีกว่าเนอะ จะเห็นได้ว่ามันอ้อยนั้นพยายามเขียนออกมาให้มีกลิ่นอายของความป็นยุคคาวบอย (หากใครอ่านแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยได้กลิ่นอายที่ว่านั่นสักเท่าไหร่ก็บอกกันได้นะ มันอ้อยจะได้เอาไปปรับปรุงในเรื่องต่อ ๆ ไป) โดยมีฉากหลังเป็นสภาพอากาศอันหนาวเหน็บในช่วงฤดูหนาว และหากใครมีอายุสักหน่อย (ฮะฮ่ะฮ่า ซึ่งก็คือมันอ้อยนั่นเอง) ก็จะรู้ว่าเรื่องนี้ได้เขียนโดยมีแรงบันดาลใจมาจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง (ไม่บอกหรอกนะว่าเรื่องอะไร เดี๋ยวมีคนไปแจ้ง บอกเลยว่าคนเขียนนั้นไส้แห้ง ไม่มีเงินจ่ายค่าลิขสิทธิ์เขาหรอก :] )
        
        ในส่วนภาพประกอบอิมเมจของตัวละครมันอ้อยขอทำลบออกหนึ่งคนนะ คือในเวอร์ชันเก่าที่ลงไปนั้นดูเหมือนว่ามันจะหนักจนเกินไป ไม่มีช่องว่างให้นักอ่านได้จินตนาการเลยว่าแต่ละคนนั้นเป็นอย่างไรกันบ้าง และอีกอย่างมันอ้อยขอไม่เขียนใต้ภาพเหมือนเดิมนะ ว่าอิมเมจนี้เป็นของใคร เพื่อที่จะได้เพิ่มความฟินอีกสักนิดในการเก็บไปคิดและจินตนาการเอาเอง ฮรี ~
        

        
        เอาละครับ/ค่ะอย่างสุดท้ายแล้วที่อยากจะเม้าท์มอยด้วย เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น บุคคล เหตุการณ์ และสถานที่ต่าง ๆ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่สมมุติขึ้น อีกทั้งยังมีพฤติกรรมรวมทั้งคำพูดที่ไม่เหมาะสม ดังนั้นควรใช้วิจารณญาณในการอ่านเรื่องนี้นะครับ/คะ

ด้วยรักและสวัสดี

        

naeXnote

ขอบคุณคับ