เด็กชายวัยสิบเอ็ดขวบที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนกิ่งไม้ของต้นมะม่วงจำต้องลดหนังสือที่อ่านอยู่ลงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของผู้มาใหม่ เมื่อเจ้านายทอดสายตามองให้ดีจึงเห็นร่างเล็กของผู้มาใหม่ที่กำลังหอบหิ้วเหล่าตุ๊กตาตัวน้อยใหญ่มาวางเรียงกันใต้ต้นมะม่วงต้นใหญ่ที่เขานั่งอ่านหนังสืออยู่
คนโปรด?
'นั่งเฉย ๆ หนา เดี๋ยวโปรดจะรำสวย ๆ ให้ดู'
เด็กน้อยวัยห้าขวบเอ่ยบอกกับตุ๊กตาที่เปรียบเสมือนเพื่อนของตนก่อนจะเริ่มดัดมือตามที่แม่ของตนสอน โดยมิรู้เลยว่าในตอนนี้มีคนดูที่ไม่ได้รับเชิญกำลังทอดสายตามองดวงหน้าของตนเองอยู่
"จะมิล้มหรือ?"
'...'
เสียงเอ่ยทักดังขึ้นจนคนโปรดต้องรีบวางเท้าลงหลังจากที่ยกเตรียมขึ้นท่ากระทุ้ง เด็กน้อยกวาดสายตามองไปรอบกายหากแต่ก็ไม่มีวี่แววของต้นเสียง
นัยน์ตากลมคู่สวยฉายแววตื่นกลัวออกมาเสียชัดเจนถึงขนาดคนที่นั่งอยู่บนกิ่งไม้ยังมองเห็นถึงความกลัวนั้น เจ้านายจุดยิ้มขัน ในขณะที่คนโปรดเอ่ยถามหาต้นเสียงอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
'ค..ใครน่ะ'
"แล้วเจ้าล่ะเป็นใคร?"
'หนูหรือ..หนูคนโปรด แล้วคุณล่ะ เป็น..คนหรือเปล่า'
"หึ มิรู้สิ"
'เป็นผีหรือ?'
"มิใช่"
'ถ้ามิใช่ผีแล้วทำไมโปรดถึงมองมิเห็นเล่า'
"ก็เรามิอยากให้เห็นหนิ"
เป็นผีจริง ๆ ด้วย
โปรดกลัวแล้วนะ!
ถ้าเรียกหาคุณชายคุณชายจะช่วยโปรดได้ไหมนะ
เจ้านายแทบกลั้นขำมิอยู่เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยยกมือขึ้นขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง ก่อนจะพนมมือขึ้นไหว้ไปรอบทิศ
'คุณผีขา อย่ามาหลอกโปรดเลยนะคะ..'
'โปรดเป็นเด็กดีมิดื้อมิซน ไยคุณผีจำต้องมาหลอกกันด้วย'
"มิได้มาหลอกเสียหน่อย"
"ไยจึงใส่ความกันเช่นนี้เล่า เจ้าเด็กดี"
'โปรดเปล่าใส่ความนะ!'
คนโปรดเอ่ยบอกพลางทำหน้ามุ่ยพองแก้มกลมจนมันป่องมากกว่าเดิม ยิ่งดูน่ารักน่าหยิกเสียจนเจ้านายอยากจะกระโจนลงมาหาแล้วจับมานั่งหยิกแก้มแรง ๆ เสียหนึ่งที
น่ารักน่าเอ็นดูเสียจริงนะ
คนโปรดของพวกพี่ชาย
หากแต่ว่า
ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป
คนโปรดก็จะเป็นคนของเราด้วยเช่นกัน
เสียงกระพรวนดังแว่วอยู่มิไกลเจ้านายที่นั่งอ่านหนั่งสืออยู่บนกิ่งไม้ของต้นมะม่วงจึงลดหนังสือที่อ่านอยู่ลง ร่างเล็กของเด็กน้อยผู้คุ้นตาเดินมาหยุดที่ใต้ต้นมะม่วงเหมือนเช่นเคยก่อนที่คนโปรดจะวางของที่ต้นหอบหิ้วมา
ผ้าปูรองนั่งสีฟ้าอ่อนถูกปูใต้ต้นมะม่วงในขณะที่สองมือน้อยคอยจัดแจงนั่นนี่ให้เรียบร้อยปากเล็กก็คอยบ่นมุบมิบให้คุณผีที่ตนรู้จักมาเกือบครึ่งปีได้ฟังถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา
'นี่ ๆ คุณผีขา รู้จักสิ่งนี้ไหมคะ?'เอ่ยถามพลางชูขวดโหลใส่คุ้กกี้ให้อีกฝ่ายดู แต่เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายที่ว่าอยู่ตรงไหนจึงจำเป็นต้องชูแล้วโบกไปรอบกาย
เจ้านายทอดมองสิ่งที่คนโปรดชูขึ้นก่อนจะตอบรับในลำคอหากแต่คนโปรดกับคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่รู้จัก จึงคลี่ยิ้มกว้างพลางคุยโม้ต่อ
'เขาเรียกว่าคุ้กกี้ค่ะ'
'อร่อยมาก ๆ ด้วย คุณผีคงมิเคยกินเป็นแน่ประเดี๋ยวโปรดจะแบ่งให้นะคะ'
"หึ อร่อยมากขนาดนั้นเชียวหรือ?"
'ค่ะ อร่อยมากกกขนาดที่ว่ากินไปแล้วโปรดตัวลอยได้เลยค่ะ'
"หึ ลูกหมูเช่นเจ้าลอยได้ด้วยรึ"
เจ้านายจุดยิ้มขันที่เห็นคนโปรดทำหน้ามุ่ยพลางขยับปากเล็กบ่นมุบมิบนินทาคุณผีให้ตุ๊กตาตัวโปรดฟัง
มิแบ่งให้กินแล้ว!
โปรดมิอ้วนเสียหน่อย
คุณชายใหญ่บอกว่าโปรดตัวนิดเดียว
คุณชายรองก็บอก
คุณชายกลางยังคอยซื้อขนมมาให้ทานแล้วบอกให้โปรดกินเยอะ ๆ อยู่เลย
เพราะว่าโปรดตัวนิดเดียว
คุณผีมาว่าโปรดอ้วนได้ไง!
จะฟ้องคุณชายของโปรด!
คนโปรดในวัยห้าขวบกว่ากำลังงอนคุณผีต้นมะม่วงที่เอ่ยเย้าตนพลางหยิบคุ้กกี้ในถ้วยใบตองที่เตรียมไว้ให้คุณผีได้ทานขึ้นมากินเสียเอง
"ไหนเจ้าบอกว่าจะแบ่งให้เราได้ทานยังไงเล่า"
'มิแบ่งแล้ว!'
"ไหนบอกว่าเป็นเด็กดีมิใช่หรือไยจึงสับปลับเช่นนี้เล่า"
'หึ้ย! ก็คุณผีมาว่าโปรดทำไมเล่า'
"ฉันเปล่าว่าเสียหน่อย"
'หรือคะ!'
หึ
น่าเอ็นดูเสียจริง
น่าเอ็นดูมากเกินไปแล้วหนา
คนโปรดของฉัน
หลังจากวันนั้นคนโปรดก็มักจะได้รับคุ๊กกี้มาทานกับคุณผีบ่อย ๆ แม้ว่าความจริงจะเป็นการทานเพียงคนเดียวก็ตามแต่คนโปรดก็ยังแบ่งแล้ววางไว้ให้คุณผีเสมอ
"วันนี้มิซ้อมรำหรือ"เจ้านายถามขึ้นเมื่อเห็นว่าวันนี้คนโปรดยังไม่เตรียมร่างกายก่อนเริ่มรำเหมือนทุกที
'ค่ะ วันนี้โปรดจะกรองมาลัย'
'คุณผีว่าคุ๊กกี้อร่อยหรือไม่คะ?'
"ก็ดี แต่เรามิชอบเท่าไหร่"
"แล้วโปรดเล่า ชอบหรือไม่?"
'ชอบสิค่ะ ชอบมาก โปรดเลยอยากจะขอบคุณคนที่ให้คุ๊กกี้โปรด'
"ใครหรือ?"เอ่ยถามออกไปทั้งที่ในใจก็รู้แจ้งแก่ใจแล้วว่าคนที่คนโปรดจะขอบคุณคือใคร เจ้านายแทบอดใจรอที่จะได้ครองมาลัยดอกไม้ที่คนโปรดกรองให้แทบจะมิไหว..
'โปรดจะกรองให้คุณชายเล็กค่ะ'
คืนนั้นคุณชายเล็กของวังวรินทรกำลังนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างที่ไม่เคยเป็นให้กับพวงมาลัยดอกไม้ที่ไม่ได้สวยจนงามตาแต่ทว่ามันกับติดตรึงใจของผู้รับ
เจ้านายในวัยสิบสามกำลังเร่งเดินลัดเลาะไปตามทางสวนไม้ต้นที่อยู่เกือบท้ายวัง ใต้ต้นมะม่วงที่ควรจะเงียบสงบในเวลานี้กลับมีร่างน้อยของเด็กชายวัยเจ็ดขวบกำลังร่ายรำอยู่ เขาควรเดินถอยหนีออกมาแต่สองขากับก้าวเดินไปข้างหน้า ยิ่งเดินเข้ามาใกล้ก็ได้ยินเสียงร้องคลอของบทเพลงในยามที่นางรจนาเลือกคู่เมื่อทอดสายตามองให้ดีเจ้านายจึงเห็นพวงมาลัยช่อเล็กอยู่ในมือของคนโปรด
เด็กน้อยมิรู้เลยว่าตอนนี้มีใครบางคนกำลังสาวเท้าเดินเข้ามาใกล้เพราะตนเองมัวแต่จดจ่ออยู่กับการรำ
จากดัดแขนดัดขาเปลี่ยนมาเป็นขึ้นท่าและจดจำก่อนจะเป็นการร่ายรำสั้น ๆ หากแต่ในเวลานี้คนโปรดสามารถร่ายรำทั้งยังจำคำร้องของบทละครยาวได้เสียแล้ว สองปีที่เขาคอยเฝ้ามองอีกฝ่ายอยู่บนต้นมะม่วงในตอนนี้เขากลับกำลังยืมดูอยู่ตรงหน้าของคนโปรด
มาลัยช่อเล็กถูกโยนขึ้นฟ้าหมายจะให้เจ้าเงาะที่เป็นคุณตุ๊กตาตัวโปรดได้รับไว้กับถูกใครบางคนเอื้อมมือออกมาคว้ามันเอาไว้เสียเอง
"โปรดเลือกเราเป็นคู่แล้วนะ"
"เลือกเราแล้วก็อย่าทอดทิ้งเราล่ะ..เจ้ารจนาตัวน้อย"
'คุณผี!!!'
นัยน์ตาคมเรียวภายใต้กรอบแว่นทอดมองร่างอรชรที่อยู่ในชุดไทยดวงหน้ามนถูกแต่งแต้มดวงหน้าขาวผ่องแก้มทั้งสองแดงระรื่อคิ้วถูกเขียวจนดำขลับริมฝีปากเรียวสวยที่เคยสีหวานราวกลีบบัวถูกทาเสียแดงดูไม่เป็นธรรมชาติหากแต่เขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากดวงหน้านี้ได้
เจ้านายไม่มีคำพูดใดจะมาติติงเมื่อเสียงบรรเลงดังขึ้นร่างอรชรก็เริ่มขยับกายร่ายรำ สิบเอ็ดปีผ่านมารจนาตัวน้อยของเขากลายมาเป็นนางรจนาที่งามหมดจดไม่มีส่วนไหนที่ดูขัดตา ไม่มีส่วนไหนที่เขามองว่ามันไม่สวยแม้แต่ปลายนิ้วยามที่กรีดนิ้วเปลี่ยนท่ารำเขายังรู้สึกว่ามันช่างงดงาม
ทุกอย่างถูกใจเขาไปหมด
เสียอย่างเดียว
มาลัยช่องามนั้น
มันไม่ใช่ของเขาเสียแล้ว..
ถึงแม้ว่าในมือเขาจะมีมาลัยเหมือนกันอยู่ก็ตาม
"พี่ไม้จะไปไหนหรือจ๊ะ"
'พ่อใช้พี่เอามาลัยที่เอ็งกรองไปไหว้พระภูมิน่ะ'
"ให้โปรดไปแทนไหมจ๊ะ"
'ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ไปเองดีกว่าเอ็งน่ะอยู่ช่วยงามที่นี่ก่อนล่ะ'
"จ๊ะ"
เด็กน้อยในวันนั้นเติบโตมาเป็นเด็กหนุ่มร่างผอมเพรียวที่วันนี้ได้โอกาสแสดงฝีมือการรำที่เรียนมานานให้คนอื่นได้ชม คนโปรดเหลือบมองตัวเองในกระจกเงาข้างกายก่อนจะคลี่ยิ้มละมุน
แม่จ๋า โปรดรำสวยไหมจ๊ะ
ลูกชายของแม่ได้รำเปิดงานแล้วนะจ๊ะ
ไม้เดินลัดหลบมุมไปตามทางก่อนจะชนเข้ากับร่างของใครบางคนจนมาลัยช่องามที่ได้มาตอนรำล่วงหล่นลงกับพื้นหากแต่พอจะก้มลงเก็บมันขึ้นมากับโดนใครบางคนที่ตนชนใช้เท้าเหยียบมันเอาไว้
ไม้จึงแหงนหน้าขึ้นมองก่อนจะสบเข้ากับตาคมเรียวภายใต้กรอบแว่นที่บัดนี้นัยน์ตาคมฉายแววดุดันอยู่หลายส่วน
'เอ่อ คุณชายเล็กครับ'
"กำลังจะไปไหนหรือ?"
'หน้าวังครับ'ไม้เอ่ยตอบในขณะที่ตายังคงจ้องมองมาลัยที่อีกฝ่ายเหยียบเอาไว้มิยอมยกเท้าออกเสียที ชายหนุ่มจะเอ่ยถามก็ไม่กล้าแค่ตอนนี้ก็รู้สึกกลัวจนอยากจะร่ำไห้อยู่แล้ว
"ไปทำไมหรือ"
'เอ่อคือผม..จะเอามาลัยไปไหว้พระภูมิครับ'บอกพลางปรายมองมาลัยใต้รองเท้าหนังสีดำของอีกฝ่าย แทนที่อีกฝ่ายจะรีบยกเท้าขึ้นหากแต่เขากับกระทำตรงข้าม
คุณชายเล็กของวังวรินทรขยี้เท้าเหยียบมาลัยช่องามจนมันแหลกคาเท้า ไม้แอบช้อนตาขึ้นมองก็จำต้องรีบหลุบตาลงมองพื้นทันที
นัยน์ตาคมว่างเปล่า
มุมปากยกยิ้มอย่างพึงใจ
น่ากลัว
ชายหนุ่มวัยสิบแปดตื่นกลัวกับการกระทำเล็ก ๆ ของอีกฝ่ายจนอยากจะลุกหนีหากแต่อีกฝ่ายกับยอมยกเท้าออกจากช่อมาลัยที่แหลกละเอียดเสียก่อน
"ตามคนโปรดไปพบเราที่ห้องดนตรีให้หน่อย"
'ครับ'
มาลัยที่รจนานามว่าคนโปรด
เสี่ยงเลือกคู่
มีแค่ช่อเดียวก็พอแล้ว
'คุณชายเล็ก อย่าครับโปรดยังมิได้เปลี่ยนชุด'
"มิเป็นไร ประเดี๋ยวเราช่วยเปลี่ยนเอง"
"มิชอบที่มันแดงเพราะถูกแต่ง.."
"ทั้ง ๆ ที่เมื่อคืนมันแดงเพราะเรา"
-ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาอ่านนะคะ-
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน