นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 8 ทาสสองมันต้องมันส์กว่าหนึ่งสิ

zodiacsci

ตอนแรกวางแผนว่า จะลงตอนใหม่เวลา 14.30 น. ปรากฏว่าไฟดับ เพิ่งมาตอน 14.29 น. เลยทำให้ช้านิดหน่อย ขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ และตามสัญญาวันนี้จะเปิดตัวทาสอีกหนึ่ง ส่วนใครที่ยังไม่เคยอ่านเลย สามารถติดตามย้อนหลังได้นะครับ

• Chapter 1 : บทนำ
• Chapter 2 : วันโลกาวินาศ
• Chapter 3 : เดิมพันอันแสนโหด
• Chapter 4 : ค้นพบอีกด้านของตัวเอง
• Chapter 5 : นศท.ดวงซวย
• Chapter 6 : เกมส์นรกกับเด็กเทคนิค
• Chapter 7 : จุดเริ่มต้นของการเป็นทาสเต็มตัว
  

“ไอ้บอล”จ็อบร้องออกมาเมื่อเห็นบอลมองมาที่จ็อบอย่างตกใจและแปลกใจในสิ่งที่จ็อบทำลงไป

“มึงทำเชี้ยอะไรของมึงเนี่ยหรือมึงเป็นพวกรสนิยมชอบโชว์อะไรพวกนี้วะ”

จ็อบไม่ได้ตอบอะไรได้แต่มองหน้าเพื่อนตัวเองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

“มึงตอบมาสิ มึงทำอะไรของมึง”

“ถ้ามึงไม่บอก กูกับมึงคงจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้ต่อไป”

“เดี๋ยวก่อนไอ้บอล กูบอกก็ได้ กู คือกู....”

“ก็บอกมาสิวะ ไอ้เชี้ยจ็อบ”

“กูโดนแบล็คเมล”

“แบล็คเมลอะไรวะ กูไม่เข้าใจ”

“เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังในบ้านแล้วกันว่ะ”

จ็อบนั่งล้อนจ้อนที่โซฟาห้องรับแขกในบ้านตัวเอง เอาแต่สะอื้นจนบอลต้องขึ้นไปที่ห้องของจ็อบเอาเสื้อผ้ามาให้ใส่

“อ่ะ มึงใส่ซะ จะได้เล่าให้กูฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้น”บอลส่งเสื้อผ้าให้จ็อบ

“ขอบใจว่ะ”

“มึงจำวันกูใส่ชุดนักเรียนไปโรงเรียน แล้ววันนั้นมีเด็กม. 4 ท้าเล่นบาสกันแล้วพวกมึงหนีกูกลับไปก่อน ได้ไหม”

“เออ จำได้ อย่าบอกนะว่า ไอ้พวกเด็กม. 4พวกนั้น”

“กูก็ไม่แน่ใจหรอกว่าใช่ไหม”

“แล้วทำไมมึงถึงโดนพวกมันแบล็คเมลได้ล่ะ”

“ก็ตอนกูเอาลูกบาสไปเก็บ แล้วมึงสามคนก็ชิ่งหนีกลับไปก่อนกูเจออาจารย์นรเวชที่โรงยิม”

“อาจารย์นรเวชที่เป็นอาจารย์ปกครอง แล้วก็เป็นผู้กำกับนศท.ประจำโรงเรียนเราอ่ะนะ”

“เออสิ แกเรียกกูไปทำโทษที่ใส่เสื้อนักเรียนไม่ติดกระดุม”

“มึงไม่อธิบายไปล่ะวะ”

“กูพยายามแล้วเขาไม่ฟัง แล้วสักพักไอ้เด็กม. 4 กลุ่มนั้นมันก็เข้ามาหากูแล้วบอกว่า จะให้อาจารย์นรเวชเล่นงานกูด้วย  อาจารย์แกก็สั่งทำโทษกูเหมือนปกติแหละแต่เริ่มสั่งให้กูถอดเสื้อทำจนไอ้เด็กพวกนั้นมันเสนอให้พากูไปที่สนามฟุตบอลข้างๆ  พอไปถึง พวกมันก็เสนอให้สั่งให้กูแก้ผ้าเหลือกางเกงในตัวเดียวทำโทษกู แล้วก็เอากูไปขึงไว้กับเสาโกลแล้วลากสายยางมาฉีดน้ำใส่กู แต่ตอนนี้อาจารย์นรเวชเขาขอตัวกลับไปแล้วเลยเหลือกูกับไอ้เด็กพวกนั้น ไอ้เด็กพวกนั้น เลยจับกูถอดกางเกงในแล้วฉีดน้ำล้างตัวกูต่อ”

“แล้วมึงโดนแบล็คเมลยังไงวะ อย่าบอกว่ามันถ่ายคลิปมึงไว้”

“อือ ทั้งภาพนิ่ง ทั้งคลิปมีหมด แล้วมันก็ส่งไลน์มาหากูบอกว่า ถ้าไม่ทำตามที่มันสั่ง มันจะปล่อยคลิปตัวเต็มลงอินเตอร์เน็ต”

“เดี๋ยวนะ แสดงว่าไอ้ที่มึงทำอะไรแปลกๆ วันสองวันนี้ ทั้งมึงถอดเสื้อยืดร.ด. ให้ไอ้โอ๊ต ทั้งชุดนักเรียนที่มึงใส่วันนี้ เพราะไอ้คนนี้มันสั่งมาทางไลน์ใช่มะ” บอลเริ่มประติดประต่อเรื่องเอง

จ็อบพยักหน้า พร้อมกับน้ำตาเอ่อคลอออกมาทางดวงตา

“ไอ้เหี้ยจ็อบ ทำไมมึงไม่เล่าให้พวกกูฟังวะจะได้ช่วยกันหาตัวไอ้นั่นมาลงโทษ”

“กูไม่กล้าอ่ะ กูอายพวกมึงด้วย” จ็อบพูดเสร็จก็ปล่อยโฮออกมา

“กูขอดูไลน์ของไอ้นั่นหน่อยได้ไหม”

จ็อบส่งมือถือให้บอลดูบทสนทนาของตัวเองกับบุคคลนั้น

“ไอ้จ็อบ วันนั้นเรียน ร.ด.เสร็จ มึงไม่ได้กลับบ้านเลยหรอวะ”

“เออ กูแวะไปรอสาวที่เจอกันที่ป้ายรถเมล พอดีวันนั้นเขาชวนไปเที่ยวห้าง”

“แล้วมึงก็ไปกับเขาอ่ะนะ โธ่ เอ๊ย ไอ้ควายเผือก แล้วมึงก็โดนครูฝึกจับได้ใช่ไหม”

“เออสิ ครูฝึกสั่งทำโทษกูหน้าห้างไม่พอ แถมยึดเสื้อร.ด.กูไปด้วย จนกูต้องเดินถอดเสื้อกลับบ้าน”

“ก็สมควรแล้ว ไอ้ห่า แล้วรูปที่โดนห้อยที่ใครวะ”บอลพยายามขยายภาพดูเพื่อที่จะดูหน้าผู้เสียหายว่าใคร เผื่อจะได้ร่วมมือกันเอาคืนบุคคลนั้นได้

“ไอ้เชี้ยจ็อบ นี่มึงนี่หว่า ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้” บอลตะโกนออกมาอย่างตกใจ

“ก็ตอนกูเดินถอดเสื้อกลับบ้าน  กูเดินผ่านแกงค์เด็กเทคนิคกลางซอยมันเห็นกูสภาพนั้น มันเข้ามาจะรุมกู กูเลยต้องยอมมันมันให้กูเล่นเกมส์อะไรก็ไม่รู้ มันให้กูแก้ผ้าหมด แล้วเอากางเกง หมวกกางเกงในกูไปซ่อน ถ้ากูหาไม่เจอภายในเวลาก็จะไม่ได้เสื้อผ้าชิ้นนั้นคืน”

“เชี่ยยย แม่งโคตรครีเอทอ่ะ”

“ไอ้บอล มันใช่เวลาที่จะมาชมพวกมันไหม”

“เออ กูขอโทษแล้วไงต่อ มึงรอดไหม”

“กูไม่รอดว่ะ มันเลยให้เล่นซ่อนหากับเพื่อนมัน เสร็จแล้วกูชนะ แต่มันหักหลังกู เอากูไปแขวนแบบในภาพเนี่ยแหละ”

“ไอ้ที่ล่อนจ้อน เอาหมวก ร.ด.ปิดนี่คือมึงใช่ไหม”

“เออสิ”

“แล้วจะเอาไงกันดี แจ้งตำรวจไหม”

“มันดูเราอยู่ตลอดเวลาเลยนะ อย่างเมื่อกี้มันให้กูไปที่ป้ายรถเมล์หน้ามอ แก้ผ้าให้หมดแล้วใส่เสื้อกันฝนเดินกลับมา ตอนแรกกูไม่ถอดกางเกงในแต่มันส่งไลน์มากำชับให้ถอดให้หมด  ส่วนไอ้เสื้อกันฝนมันทาสีแดงไว้ทั้งตัวแต่โดนน้ำฝนชะ มันเลยเป็นอย่างที่มึงเห็น”

“ไม่หรอกมั้ง มันบังเอิญป่าว ใครจะมานั่งเฝ้ามึงตลอดเวลา”

ระหว่างนั้นเอง ข้อความเข้ามาที่มือถือของจ็อบที่ตอนนี้อยู่ในมือของบอล

“วางแผนกันเสร็จหรือยัง เห็นว่าจะเอาคืนกูหรอ”

“มึงแม่งทำกับเพื่อนกูแบบนี้ได้ยังไงวะ” บอลพิมพ์กลับไป

“ทำไมกูจะทำไม่ได้”

“แน่จริงมาเจอกับกูตัวต่อตัวไหม” บอลหัวร้อน ท้าปลายทางเหยงๆ

ปลายทางไม่ตอบ แต่ส่งรูปรูปหนึ่งกลับมา เป็นรูปที่บอลกำลังเปลือยกายและโดนซอล็อคแขนไว้ เมื่อตอนกลางวันที่สระน้ำโรงเรียน

บอลช็อคกับสิ่งที่ได้เห็นจ็อบสังเกตเห็นบอลจึงขว้ามือถือมาดูก็ช็อคไม่แพ้กันเพราะรูปนั้นก็ติดจ็อบที่เปลือยกายอยู่ด้วย

“กูมีคลิปด้วยนะ ถ้าไม่อยากให้คลิปนี้หลุดไปมึงต้องทำตามคำสั่งกู” ปลายทางส่งข้อความมา

“มึงจะให้กูทำอะไร” จ็อบพิมพ์ตอบไป

“มึงกับเพื่อนมึงรักกันมากไม่ใช่หรอ จูบปากกันสักทีจนกว่ากูจะพอใจ”

จ็อบอ่านข้อความพร้อมกับบอล เมื่ออ่านเสร็จทั้งคู่มองหน้ากัน

“เห้ย กูผู้ชายทั้งแท่งนะ จะให้มาจูบปากกับผู้ชายได้ไงวะฟ้าผ่าพอดี” บอลรีบปฏิเสธ

“ติ๊ง” เสียงทวิตเตอร์ดังขึ้น

“เชี้ย รูปมึงอยู่ในทวิตแล้วว่ะไอ้บอล”

“ไหนวะ ไอ้เชี้ย”

“เออ กูยอมแล้ว มึงลบให้กูก่อน” บอลพิมพ์กลับไป

“ไม่จนกว่าพวกมึงจะทำตามคำสั่งตามที่กูต้องการ”

“เอายังวะ”บอลถอนหายใจพร้อมกับถามไปที่จ็อบผู้ซึ่งตกอยู่ในชะตากรรมเดียวกับเขา

“ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้วะ” บอลยังคงไม่หยุดบ่น

จ็อบจับคอบอลโน้มเข้ามาให้ใบหน้าของเขาแล้วเอาปากประกบกันอย่างนุ่มละมุน และค้างไว้ทั้งอย่างนั้นจนกระทั่ง ข้อความเข้ามาใหม่

“ไม่เห็นรักกันเหมือนว่าเลย สงสัยต้องมีคอร์สพิเศษที่จะทำต้องทำให้รักกันจนไม่มีวันลืมเลยแต่เดี๋ยวกูลบให้ก่อน แต่มึงต้องทำตามคำสั่งกู ถ้าไม่ทำ ได้หลุดอีกรอบรอบนี้ทั้งรูปทั้งคลิป”

“มึงทั้งคู่ถอดเสื้อผ้าออกให้หมดแล้วเดินไปยังลานดินฝั่งตรงข้ามบ้าน”

ฝั่งตรงข้ามบ้านของจ็อบ มีลานดินอยู่ เวลาฝนตกหนักๆก็จะกลายสภาพเป็นทะเลโคลน ถึงตอนนี้ฝนจะหยุดแล้วก็ตามแต่ตรงนั้นมันก็ยังเป็นทะเลโคลนอยู่ดี

จ็อบและบอล จำใจทำตามคำสั่ง แล้วเดินเอามือกุมเป้าตัวเองไว้ออกจากบ้านไปยังลานดินตามคำสั่งยกเว้นจ็อบที่มือข้างหนึ่งต้องถือโทรศัพท์ไว้รับคำสั่ง

“นอนตะแคงเข้าหากัน หันหัวไปคนละทาง แล้วกอดขาเพื่อนมึงไว้”

“ไอ้เชี้ย มันให้เราทำอะไรกันวะ” บอลยังคงบ่นต่อไป

“กอดขาให้แน่นแล้วกลิ้งข้างละ 10 รอบ”

จ็อบและบอลจำใจทำตามคำสั่ง แน่นอน เด็กหนุ่มสองคนเปลือยเปล่ากอดกันหันหน้าไปคนละทิศ มันต้องรู้สึกแปลกๆ บ้างแหละ แถมกล่องดวงใจของเพื่อนก็จะมาสัมผัสคอตัว อก บางทีก็สัมผัสหน้าเราอีก เมื่อจ็อบและบอลทำตามที่สั่งแล้ว ก็มีข้อความใหม่เข้ามา

“ให้นอนประกบกันแล้วหันหน้าไปทางทิศเดียวกันกอดกันไว้แล้วกลิ้งไปกลับข้างละ 10 รอบ โดยที่ปากห้ามหลุดออกจากกัน”

“ปากห้ามหลุดออกจาก แสดงว่าเราต้องจูบปากกันอีกแล้วเหรอ”บอลถาม

“คงงั้น รีบๆ ทำเหอะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะเว้ย” จ็อบเตือนสติ

จ็อบนอนหงายและบอลนอนคว่ำทับลงไป มือโน้มคอไว้แล้วจ็อบก็บรรจงประกบปากกับบอลอีกครั้ง เมื่อพร้อม บอลเทน้ำหนักไปทางขวาก่อนแล้วให้แรงเฉื่อย ทำให้จ็อบถูกเหวี่ยงตัวขึ้นมาอัตโนมัติแต่วิธีการนี้จะทำให้ปากหลุดจากกันง่ายจ็อบจึงตัดสินใจสอดลิ้นเข้าไปในปากของบอล มันได้ผลจริงๆ ปากไม่หลุดจากกันเลย

ตอนนี้ทำตามคำสั่งครบหมดแล้ว ข้อความก็เข้าตามมา

“ตอนนี้ให้นอนพักกันไป แต่ปากห้ามหลุดจากกัน ถ้าหลุดจากกัน ภาพก็อาจจะหลุดมากขึ้น”

เด็กหนุ่มวัยรุ่นสองคน จูบปากกัน แถมแก้ผ้าร่างกายแนบชิดกันต่อให้เป็นชายแท้อารมณ์ก็เตลิดได้เหมือนกัน บอลจากเดิม ค่อนข้างต่อต้านแต่ตอนนี้กลับบดขยี้ ริมฝีปากของจ็อบอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ประหนึ่งว่า จ็อบคือหญิงสาวที่เขาหลงรัก ส่วนจ็อบก็ตอบรับสิ่งเร้าที่อยู่ตรงหน้า

“เชี้ย กูไม่ไหวแล้ว จ็อบ กูขอเย_มึงนะ”

“ไม่เอา กูผู้ชาย อุ๊ปป” แต่เสียงก็ต้องเงียบลงเพราะบอลโน้มตัวตรงมาแลกลิ้นกับจ็อบอีกครั้งทำให้จ็อบอ่อนระทวย บอลจับขาทั้งสองข้างของจ็อบยกขึ้น ให้เห็นรูก้นชัดเจน

“กูไม่ไหวแล้ว” ทันใดนั้นฝนจากที่ขาดเม็ดจนหยุดไปแล้วกลับตกลงมาอย่างหนักครั้งเหมือนกับว่ากิจกรรมที่ทั้งสองกำลังทำนั้นคือกิจกรรมเรียกฝนหรือขอฝนฝนตกจนจ็อบซึ่งอยู่ข้างล่าง ลืมตาไม่ขึ้นบอลพยายามสอดใส่เจ้าโลกเข้ายังรูของจ็อบอย่างละเมียดละมัย

“อ๊าก เจ็บ เอาออก” จ็อบร้องเสียงหลง แต่นั่นไม่สามารถทำให้ความกำหนัดของบอลลดน้อยลงได้แต่กลับเพิ่มความเร่งให้กับลีลาของบอล บอลเร่งซอยไม่ยั้งจนถึงจุดสุดยอดจึงได้ถอนน้องชาย ออกจากร่างของเพื่อนสนิทนอนแผ่ไปกับพื้นดินที่ตอนนี้กลายเป็นทะเลโคลน

ตอนนี้ทั้งจ็อบและบอลต่างนอนแผ่ไปแบบหมดเรี่ยวแรงความต้องการทางกามรมณ์ของบอลได้สงบลงแล้ว หากแต่ของจ็อบกับพุ่งพล่านอย่างเดือดดาลจ็อบได้รวบรวมแรงพร้อมกับรูทวารที่เพิ่งผ่านศึกและยังมีน้ำรักของเพื่อนสนิทไหลออกมาจากร่างลุกตัวขึ้นพร้อมกับจับเพื่อนนอนคว่ำและยกตัวขึ้น บอลตอนนี้ยังคงไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อต้าน ได้แต่ถามเพื่อนสนิทตัวเองว่า“มึงจะทำอะไรกู”

“ถึงตากูบ้างละ กูขอนะเพื่อน”จ็อบกระซิบข้างหูเพื่อนสนิทตัวเอง

บอลไม่ตอบ เพราะรู้ว่า ตัวเองคงไม่มีกำลังที่จะไปต่อต้านอะไรก่อนหลับตาปี๋ ยอมรับชะตากรรมการถูกเพื่อนสนิทมีเพศสัมพันธ์ ท่อนลำของจ็อบค่อยๆบรรจงสอดใส่เข้าสู่รูทวารของบอลบอลกัดฟันแน่นเพื่อฝืนต่อสู้กับความเจ็บที่ประดังเข้ามาที่ร่างเขาตอนนี้ถ้ามีคนเดินผ่านมาคงไม่สังเกตเห็นอะไร นอกจากโคลนเพราะตอนนี้ร่างกายของทั้งสองถูกเคลือบไปด้วยโคลนแทบทุกอณูของร่างกายยกเว้นใบหน้า

“อ่าห์!!!!”จ็อบร้องขึ้นมาแข่งกับสายฝนที่ขาดเม็ดลงมาก่อนที่เขาจะร่วมรักกับเพื่อนสนิท  จ็อบหมดแรงลงไปนอนกับพื้นโคลนและเผลอหลับไปทั้งคู่โดยที่จ็อบยังไม่ได้ถอนเจ้าโลกของตนเองออกจากร่างของเพื่อนสนิท

“เอ้ก อี้ เอ้ก เอ้ก...” เสียงไก่ขัน เวลานั้นเวลา หกโมงเช้าจ็อบงัวเงียตื่นมา พยายามลืมตาขึ้นเห็นแสงแดดเริ่มโผล่พ้นขอบฟ้า

“อะไรวะ ทำไมมาอยู่ตรงนี้”จ็อบพยายามรวบรวมความทรงจำของเมื่อคืน และดันตัวเองลุกขึ้นมา แต่ก็เหมือนมีอะไรฝืนๆกลางร่างตัวเองอยู่ จึงเพ่งมองไปที่ร่างตัวเอง

“เชี้ย” ต้องตกใจสุดขีดที่แก่นกายของตนเองยังอยู่ที่ประตูหลังของเพื่อนตัวเองเพราะหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจของจ็อบที่เอาคืนบอลเมื่อคืนนี้  ก็ยังคงสภาพเดิมแบบไม่มีอะไรผิดเพี้ยน

“ไอ้บอล ตื่นๆ รีบเข้าบ้านเถอะ ก่อนจะมีใครมาเห็น”บอลงัวเงียตื่นมาจากภวังค์ก็ต้องตะลึงกับภาพที่ปรากฏตรงหน้าไม่ต่างจากจ็อบ อานุภาพความกำหนัดของตนเองมันช่างมีอานุภาพรุนแรงมากนักสามารถปิดบังความรู้สึกทุกอย่างของตัวเองไปได้หมด

จ็อบรีบส่งมือให้บอลดึงเพื่อลุกขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะเอามือเดินกุมเป้าตัวเองวิ่งกลับบ้าน บ้านของจ็อบอยู่ห่างจากจุดที่เขายืนไม่ถึงสองร้อยเมตร แต่ทำไมมันช่างไกลมากราวกับสิบกิโลนะ เพราะทั้งคู่ต้องค่อยๆเดินและคอยระวังคนในหมู่บ้าน ที่ออกจากบ้านมา ไม่ว่าจะเพื่อออกกำลังกายหรือหนุ่มสาวโรงงานที่กำลังเดินไปขึ้นรถของบริษัทที่ป้ายรถเมลไปทำงานถ้ามีใครมาเห็นชายหนุ่มของคนล่อนจ้อนสภาพเนื้อตัวเปรอะโคลนคงจะต้องจับส่งตำรวจเป็นแน่แท้

“เห้ย มึงล็อคห้องแล้วใช่ป่ะ”ชายหนุ่มสองคนในยูนิฟอร์มโรงงาน คนหนึ่งเป็นเสื้อช็อบสีเทามีแถบสีฟ้าพาดที่ไหล่กางเกงสีเทา ส่วนอีกคนใส่ชุดหมีสีกรมท่า รูดซิปลงมาถึงช่วงใต้ราวนม

“เออ ล็อคแล้ว ไม่ต้องห่วง” ชายอีกคนตอบ

เมื่อจ็อบเห็นชายหนุ่มสองคนนั้นกำลังจะเดินผ่านที่ลานดินที่เขาอยู่ก็หมอบหลบที่พื้นที่ตอนนี้ยังคงเป็นทะเลโคลน พร้อมกับจับตัวไหล่เพื่อนให้หมอบลงไปด้วยจนชายสองคนนั้นผ่านไป มันเป็นประสบการณ์แปลกๆ ที่จ็อบไม่เคยเจอมาก่อน มันตื่นเต้นจนทำให้เจ้าโลกของจ็อบตื่นตัวขึ้นมา จ็อบค่อยย่องออกมาถึงกอหญ้าสุดท้ายที่ริมถนนหมู่บ้านมองซ้ายมองขวาให้มั่นใจเพราะหากพ้นกอนี้แล้ว ไม่มีที่แวะหลบได้อีกโชคดีที่ช่วงนั้นไม่มีคนเดินผ่าน ทั้งสองจึงรีบวิ่งแบบไม่คิดชีวิตเข้าบ้านฝั่งตรงข้าม

“มันเรื่องเชี้ยอะไรวะเนี่ย ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้”บอลบ่นออกมาอย่างสับสนในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง

“ไปอาบน้ำเหอะ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันกัน” จ็อบบอก

“มึงไปเหอะ กูว่ากูจะลาป่วย” บอลตอบกลับ

“ลาป่วยเชี้ยไร วันนี้มีสอบเก็บคะแนนเรื่องกรดเบสนะมึง”จ็อบเตือนความจำ

“เออว่ะ ลืมไปเลย แล้วสภาพเราเนี่ยกว่าจะอาบเสร็จมีหวังโน่นน่ะ ออกจากบ้านแปดโมงเช้า” บอลเริ่มกังวลกับเวลา

“งั้นเดี๋ยวกูไปอาบน้ำสายยางที่หลังบ้านก็ได้ มึงไปอาบเลย”จ็อบเสนอความคิดให้

“ไม่ต้องหรอกไปอาบด้วยกันเลย”บอลตอบพร้อมจับมือลากเข้าห้องน้ำไป

“นี่กูไม่เคยอาบน้ำพร้อมกับใครเลยนะ นอกจากแฟนเก่ากูมึงคือผู้ชายคนแรกที่อาบน้ำด้วย” จ็อบพูดทำลายบรรยากาศความเก้อเขินของทั้งคู่

“กูก็ด้วย” บอลได้แต่ตอบ และระหว่างถูสบู่เพื่อล้างโคลนออกมือของบอลก็ไปสัมผัสกับรูก้นที่เพิ่งผ่านสึกของตัวเองมา

“เชี้ย เจ็บว่ะ” บอลพูดออกมา “กูด้วย”จ็อบลองสัมผัสแล้วก็ได้ความรู้สึกไม่ต่างกัน ทั้งจ็อบและบอลต่างช่วยกันอาบน้ำความรู้สึกแบบนี้เป็นความรู้สึกที่ทั้งคู่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“เออ กูยืมชุดนักเรียนมึงด้วยนะวันนี้” บอลบอก

“ได้ดิวะ” จ็อบพูดตอบพร้อมกับยิ้มให้กับมิตรภาพที่แน่นแฟ้นมากขึ้นจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

เมื่อจ็อบและบอลอาบน้ำเสร็จ ก็ไปแต่งตัวในห้องนอนของจ็อบ

“อ่ะชุดนักเรียน”จ็อบส่งชุดนักเรียนที่ตัวเล็กที่สุดของตัวเองให้บอล

“กูยืมก่อนนะ ไว้เดี๋ยวกูซักมาคืน” บอลรับชุดนักเรียน

“จ็อบ กูยืมกางเกงในมึงด้วยสิ” บอลพูดเขินๆ กับจ็อบ

“ถ้ามึงไม่รังเกียจ ก็หยิบไปใส่เลย”จ็อบพูดพลางเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งของตนเอง

“จะรังเกียจมึงได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อกูรู้สึกดีกับมึงมาตลอด”บอลพูดความรู้สึกในใจออกมา ทำให้จ็อบถึงกับชะงักเหมือนโดนไฟช็อต

“กูก็รู้สึกดีกับมึง มึงคือเพื่อนที่ดีที่สุดของกูเลยนะ”จ็อบตอบกลับบอลไป

“ไม่ คือกูรู้สึกกับมึงมากกว่าเพื่อน” บอลพูดจบจ็อบหันกลับมามองหน้าไม่พูดอะไร

“มึงไม่คิดหรอว่าทำไมกูถึงยอมให้มึงใส่เสื้อผ้ากูกลับเมื่อวานทำไมกูต้องออกมาดูมึงที่หน้าบ้านเมื่อคืน ทำไมกูถึงยอมทำอะไรเชี้ยๆ อย่างเมื่อคืน กูรู้มาตลอดแหละว่าต้องเกิดอะไรขึ้นกับมึงสักอย่าง แต่กูก็รอมึงมาระบายให้ฟังอย่างเมื่อคืนนี้ไง  ใจจริงที่โรงเรียนเมื่อวานกูอยากจะเปลี่ยนชุดกับมึงตั้งแต่เช้าทันทีที่เห็นชุดมึงแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเพราะกูไม่อยากให้ไอ้โอ๊ตกับ ไอ้ซอ แล้วก็เพื่อนคนอื่นผิดสังเกตไง เพราะอะไร เพราะกูคิดว่าถ้ามึงรู้ความรู้สึกที่กูมีต่อมึงไป มึงจะรับไม่ได้แล้วจะไม่เหลือแม้กระทั่งความเป็นเพื่อน”ตอนนี้ความในใจของบอลพรั่งพรูออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้นด้วยความอึดอัด

จ็อบไม่ตอบอะไร แต่เดินเข้ามาหาบอล บอลคิดว่าความเป็นเพื่อนของเขากับจ็อบคงขาดสะบั้นลงก็วันนี้แหละจ็อบคงไล่เขาออกจากบ้านไปและไม่ให้กลับมาเหยียบที่นี่อีก แต่เปล่าเลยจ็อบเดินเข้าไป มือสองข้างจับหน้าของบอลไว้ให้มองสบตากับเขา นิ้วโป้งสองค้างปาดน้ำตาที่ไหลออกมาของบอล

“กูก็ไม่รู้หรอกว่า มันเกิดอะไรขึ้นยังไง แต่ที่แน่ๆกูเองก็รู้สึกกับมึงมากกว่าเพื่อนเหมือนกัน แต่กูก็รู้สึกดีกับผู้หญิงด้วยกูตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่ะ กูไม่สนใจหรอกว่าจะเป็นไงยังไงใครจะว่ายังไงก็ช่างแต่เรื่องเมื่อคืนมันบอกหมดแล้วนี่ว่า กูรู้สึกอย่างไรกับมึง ถ้ากูไม่รู้สึกกูจะยอมให้มึงเย_กูหรอ กูจะยอมให้เราสองคนร่วมรักกันกลางสายฝนอย่างเมื่อคืนหรอ”คำตอบของจ็อบ ทำเอาบอลยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ที่ผ่านมา กูพยายามฝืนตัวเองว่า กูชอบผู้หญิงกูไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชาย แต่กูไม่อยากฝืนแล้ว”บอลพูดจบบอลโถมร่างอันเปลือยเปล่าเข้าใส่จ็อบ ทิ้งตัวกันลงบนเตียงโหมจูบปากราวกับพายุ จ็อบเองก็จูบตอบด้วยอารมณ์ที่กลัดมันแต่พลันเหลือบสายตาไปมองนาฬิกา จึงได้ผลักบอลออกจากตัว

“แต่ตอนนี้กูว่า เราไปแต่งตัวเตรียมไปโรงเรียนเถอะเดี๋ยวจะสายเอา ” จ็อบพูดเตือนสติอีกครั้ง

“กูโคตรมีความสุขเลยว่ะแต่เรื่องนี้เราเก็บความรู้สึกไว้สองคนนะ อย่าให้ไอ้ซอกับไอ้โอ๊ตรู้ เดี๋ยวรู้กันทั้งโรงเรียนแน่”บอลบอกทิ้งท้ายก่อนลุกขึ้นไปแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนของจ็อบ

“กูก็มีความสุขว่ะ” จ็อบคิดในใจแต่ความสุขของจ็อบกำลังจะหมดลงในวันนี้เพราะข้อความไลน์ได้เข้ามายังเครื่องของจ็อบอีกครั้ง

ขอบคุณทุกคำติชมที่มีให้กันนะครับ ตอนนี้ยังเดินมาไม่ได้ระดับหนึ่งแล้ว แต่มีปมที่ยังซ่อนไว้อยู่หลายอัน แล้วหยกไปไหน? ต่อไปจะเริ่มค่อยๆ คลี่คลายไปทีละจุด จนกระทั่งถึงไคลแม็กซ์ของเรื่องนะครับ