|
เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 44
เช้าวันต่อมา “พี่บอลครับ ทำไมมานอนตรงนี้แล้วนอนเป็นชีเปลือยอีก ตื่นเถอะครับ” เสียงน้องเดย์ปลุกพร้อมทั้งเอามือพยุงผมให้ลุก “ตัวร้อนด้วยนี่นาแต่ไม่ร้อนมาก” “เดย์กี่โมงแล้วเนี่ย” งัวเงียมาผมก็ถามน้องเพราะรู้สึกเพลียมากๆ “7.25น. แล้ว พี่ไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วครับ” ผมก็ลุกขึ้นจะเดินไปห้องน้ำ ผมก็ล้มลงกับพื้นเดย์น้ำตาคลอ คงจะแปลกใจทำไมผมถึงเซล้ม เพราะปกติผมเป็นคนที่แข็งแรงมากๆ “พี่ไม่สบายหรอครับ” “ไม่หรอกพี่ยังไม่สร่างนอนน่ะ นายทานข้าวยังครับ” “ยังครับรอพี่เบนซ์อยู่ รอพี่ด้วยนึกว่าพี่ไปไหน” “เดย์ไปทานก่อนเลยไป วันนี้น้องไปโรงเรียนกับเบนซ์นะ พี่จะมีคนมารับ พี่จะไปเอง” “ใครจะมารับหรอพี่” “พี่เคนไง งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะครับ” ผมไม่อยากให้เดย์รู้ว่าตอนนี้ผมอาการหนักมาก ผมเจ็บก้น เนื้อตัวร้อนวูบๆ วาบๆ นานแล้วที่อาการไข้แตกไม่เกิดขึ้นกับผมผมอยากจะขาดเรียนแล้วอยู่บ้านคนเดียว เดย์ก็ไปพูดกับเบนซ์ไม่นานเห็นเบนซ์พาเดย์ออกจากบ้านข้าวก็ไม่ยอมทาน รีบออกรถไปจากบ้าน ผมก็เข้าอาบน้ำเมื่ออาบน้ำเสร็จผมก็รีบหาเสื้อผ้าตัวหนาๆใส่ ผมรู้สึกหนาวมาก ข้าวก็ไม่อยากทานมีแต่ง่วงนอน ผมรู้ว่าผมเป็นไข้แน่นอน ผมรีบเดินไปกินยาพาลาเซตามอลแล้วเข้านอนในห้อง ผมหลับแล้วก็ตื่น ตื่นมาก็คิดทบทวนความชั่วความดีของตัวเอง คิดมาถึงคำที่เบนซ์พูด ว่าผมมันมั่ว แล้วผมก็ร้องไห้ แล้วก็หลับ ตื่นมาก็ร้องไห้ ทั้งวัน ตื่นมาตอนบ่าย ผมหิวน้ำมาก ผมลุกไม่ขึ้น ผมอยากไปหยิบเอาน้ำมาดื่ม เมื่อมันลุกไม่ขึ้น ผมก็ตัดสินใจนอนหิวต่อไป ในเวลานี้ผมคิดสับสน บางครั้งก็อยากป่วยให้ตาย บางครั้งก็คิดสับสนมาก ผมจะอยู่เพื่อใครหรือ เมื่อก่อนผมอยากมาอยู่ที่นครพนมดื้อด้านมาก็อยากมาอยู่เพื่อเบนซ์แต่วันนี้เบนซ์ไม่ต้องการผมแล้ว แล้วผมอยู่เพื่อใครผมเกิดคำถามขึ้นกับตัวเอง ผมเริ่มอยากตาย เวลานี้ผมปวดหัวอย่างแรง ผมก็นอนยิ้ม คิดอธิฐานในใจนึกถึงพ่อกับแม่ พ่อครับแม่ครับมารับผมนะครับ ผมไม่อยากต่อสู้อีกต่อไปแล้ว ผมเป็นคนไม่เหมือนชาวบ้าน พ่อครับผมเป็นเกย์ครับ เป็นลูกที่ดีของพ่อกับแม่ไม่ได้ มารับผมเถอะครับ ผมอธิฐานคำเหล่านี้ ผมรู้สึกอยากตายมากยิ่งขึ้น และแล้วผมก็หลับไปมารู้สึกตัวอีกที หน้าผมเหมือนมีน้ำหยดใส่ผมเอามือมาลูบน้ำออกก่อนที่จะลืมตา ภาพที่อยู่ต่อหน้าคลับคล้ายคลับครา ผมรีบเอามือขยี้ตาเพื่อให้มองเห็นหน้านั้นได้ชัดขึ้น ผมแทบไม่เชื่อสายตา หรือว่าผมฝันไปก็ไม่รู้ เบนซ์มากอดผมแล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น จนเบนซ์ก้มลงมาหอมที่แก้มผม ผมถึงได้รู้ว่าผมไม่ได้ฝัน ผมรู้สึกตื้นตันไปหมด “บอลเบนซ์รักบอลรู้ไหม” พูดจบเสียงร้องไห้ของเบนซ์ก็ดังขึ้น ผมก็ไม่มีคำพูด มาเวลานี้ผมรู้แล้วว่าเบนซ์รักผมจริงๆ ผมพูดไม่ออกผมก็เอามือผม ไปจับหน้าเบนซ์ เอานิ้วโป้งลูบน้ำตาเบนซ์ที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด ผมนึกในใจว่า เราเชื่อว่านายรักเรามากนะเบนซ์ ผมเอามือเขี่ยที่แก้มของเบนซ์ น้ำตาแต่ละหยดของเบนซ์ก็ไหลออกไม่หยุด “บอลยังรักเราอยู่ไหม” ผมก็พยายามจะบอกเบนซ์ว่าผมรัก แต่ผมพูดไม่ออก เหมือนคอแห้งมากๆ ผมก็พยักหน้ารับหงึกๆ ผมอยากตอบมานานมากแล้ว “ขอบคุณสวรรค์ที่บอลยังรักเบนซ์” เบนซ์กอดผม แล้วเบนซ์ก็เอาจมูกมาแตะกับจมูกผมพร้อมพูดว่า “บอลครับ...เบนซ์อยากเป็นไข้แทนบอลจังเลย” เขาทำท่าน่ารักแต่ผมไม่มีคำตอบ ผมรักเบนซ์มาก ผมอยากพูดกับเบนซ์มากๆ แต่เสียงผมไม่มี มองไปรอบๆ ห้องทำไมมันไม่คุ้นตาจัง ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันแน่ พอปรับโฟกัสสายตาได้จึงรู้ได้ว่าตอนนี้ผมนอนอยู่โรงบาลนั่นเอง ไม่รู้ว่าผมมาโรงพยาตั้งแต่ตอนไหนใครเป็นคนพามา แต่ผมคิดว่า คงจะเป็นเบนซ์นั่นแหล่ะ ที่พาผมมาที่นี่ “บอลครับ หิวไหม” ผมหิวน้ำที่สุด เพราะก่อนที่ผมจะหลับ ผมหิวน้ำมาก ผมชี้ใส่ขวดน้ำ เบนซ์ก็เอามาให้ผม เบนซ์เอาใจผมมาก “บอลครับเบนซ์ขอโทษนะกับทุกๆ เรื่องที่ผ่านมา” ผมพยักหน้ารับ “บอลครับ เมื่อว่านนี้เบนซ์นึกว่าเคนมารับบอลจริงๆ รู้ไหมเราโกรธบอลมากเลย เบนซ์หึงบอลมากรู้ไหม” ผมก็พยักหน้ารับ แต่ผมอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มเบนซ์ “ต่อไปนี้เบนซ์จะดูแลบอล ไม่เป็นแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว” ผมก็พยักหน้ารับ ที่เบนซ์พูดดีกับผม ผมดันพูดไม่ได้ เขาสารภาพทุกอย่างที่ทำผิด ทุกอย่างที่ไม่เข้าใจกันเป็นเพราะเบนซ์หึงผม มีเรื่องเอ๋ที่เบนซ์ไม่บอกผมว่าเพราะอะไรเบนซ์ถึงทิ้งผมไปหาเอ๋ ไว้ผมหายดีก่อนถ้าผมกลับมาพูดได้ ผมจะถามเบนซ์ ผมนอนโรงพยาบาลได้สองวัน พี่กอล์ฟก็โทรหาผม ปกติแล้วพี่กอล์ฟจะโทรหาผมอาทิตย์ละครั้ง วันนี้เป็นวันครบรอบที่พี่กอล์ฟโทร ผมพูดยังไม่ได้ เสียงผมไม่มี เบนซ์ก็รับสาย เบนซ์ก็บอกความจริงให้พี่กอล์ฟรู้ว่าผมไม่สบายนอนโรงพยาบาล
“พี่กอล์ฟจะมาเยี่ยมบอลนะครับ” ผมพยักหน้ารับ “เมื่อไหร่นะที่รักของเบนซ์จะพูดได้ซักที” เบนซ์ก็มาหอมผม วันๆ เขาไม่ทำอะไร เบนซ์หอมผมทั้งวัน ถ้าแก้มผมไม่มียี่ห้อหน่อยคงช้ำหมดแน่ ถ้าผมพูดได้ผมอยากคุยหลายเรื่องกับเบนซ์ “บอล เพื่อนๆ มาเยี่ยมเต็มเลย” ผมอยากถามว่ามาตอนไหน ผมอยากเอาปากกามาเขียนถามเขา แต่เบนซ์ก็ไม่ให้เขียน “อย่าเขียนเลยบอลจะถามว่าเพื่อนมาตอนไหนใช่ไหมครับ” ผมก็พยักหน้ารับ เราสองคนเริ่มจะมองตาแล้วรู้ใจกันอีกครั้ง “สองชั่วโมงที่แล้วครับ บอลนอนหลับอยู่ครับ” ผมก็อยากถามเบนซ์อีกว่า มีใครมามั่ง เบนซ์ก็รู้อีกแล้วตอบผม “เอ็ม โอ๋ ตุ่ม อุ๊ด โต้ ช๊อบกับเพื่อน บอย เคน ไอ้เฉื่อย กับเพื่อนในห้องมากันหมดเลย มีอีกหลายคนเราจำไม่ได้ เออเพื่อนน้องเดย์ก็มาด้วยนะ” ผมก็อยากถามเบนซ์อีกว่าใครหรอเพื่อนน้องเดย์ เพราะตั้งแต่เดย์มาอยู่ด้วยไม่เคยเห็นเดย์พาเพื่อนมาบ้านเลยเบนซ์ก็ตอบผมอีก “เพื่อน เดย์หรือครับ” ผมพยักหน้ารับ “เจ กับดุมไง ถ้าจำไม่ผิด” ผมก็นอนมองหน้าเบนซ์ ผมอยากขอโทษเบนซ์มากที่ผมซื้อเสื้อผ้ามาฝากเบนซ์แล้วผมเอาโยนทิ้งหน้าบ้าน แต่ก็ต้องเก็บไว้พูด เมื่อพูดได้ แต่ผมก็อดสงสัยไม่ได้ ผมไม่เห็นน้องเดย์ ตั้งแต่ตื่นมาแล้ว ผมก็มองหาว่าเดย์อยู่ไหน เบนซ์ก็เลยบอกผม “วันนี้น้องเดย์ไปขายกล้วยที่ตลาดครับ” ผมเป็นห่วงมากที่เดย์ไปขายกล้วยคนเดียว กลัวว่าขายไม่หมดใครจะช่วยเอากล้วยขึ้นเรือ “บอลอย่าห่วงเลย วันนี้เบนซ์เอารถขนกล้วยไปลงที่ตลาด เดี๋ยวบ่าย 5 โมงเย็นเบนซ์จะไปรับน้องเองครับ” ผมก็ยิ้มได้ ครับเวลาเกือบจะห้าโมงเย็น พี่กอล์ฟก็มาพร้อมกับคุณป้า “ไหว้พระเถอะลูกบอล แล้วเป็นอะไรถึงเป็นไข้ล่ะ” ป้าถามผม “แม่ครับน้องพูดไม่ได้ เสียงน้องไม่มีครับ” “ขนาดนั้นเลยหรือบอล” ป้าท่านคงเป็นห่วงผม แล้วท่านก็ต้องเดินไปคุยกับพ่อแม่ของเบนซ์ที่พึ่งเดินเข้ามา พี่กอล์ฟก็อยู่กับผม “บอลน้องพี่ เราไม่เจอกกันสี่เดือน น้องยังหล่อน่ารักเหมือนเดิมนะครับ” ผมยิ้มตอบพี่กอล์ฟ “พี่กอล์ฟครับ บอลหล่อกว่าผมมากไหมครับ” เบนซ์ถามพี่กอล์ฟสงสัยอยากจะหยอกล้อ “แกน่ะหล่อสู้น้องข้าไม่ได้หรอกเบนซ์” พี่กอล์ฟก็เอามือตบหัวเบนซ์ “ผมรู้หรอกพี่ พี่กอล์ฟอยากจะชมตัวเองละดิ ก็หน้าตายังกะแกะออกจากล่องเดียวกัน” มันก็จริงครับผมกับพี่กลับค่อนข้างที่จะเหมือนกันมาก หน้าตี๋ๆ หน่อยนิดหนึ่ง (ต้องเจอถึงจะรู้ว่าผมน่าร้าก อิอิ) “ตายห่าเลยพี่กอล์ฟ” เบนซ์ทำท่าตื่นเต้น ผมเองก็งงเบนซ์เป็นอะไรขึ้นมาล่ะ “อะไรตายเบนซ์” พี่กอล์ฟก็มองหน้าเบนซ์เพื่อหาคำตอบ “ผมลืมไปรับน้องขายของที่ตลาดครับ” “อ้าวเบนซ์รีบไปรับน้องสิลูก” แม่ของเบนซ์เดินเข้ามาเร่งให้เบนซ์ไปรับเดย์ คุณป้าก็เดินเข้ามาถามไถ่ให้รู้ความ “ใครขายอะไรกันลูก” ผมอยากอธิบายให้เข้าใจแต่ผมก็พูดไม่ได้ “แม่ครับผมไปรับน้องก่อนนะครับ” เบนซ์รีบหยิบเอากุญแจรถ “รีบไปแล้วรีบมานะลูก มาดูแลบอล” “เบนซ์พี่ไปด้วยดิ น้องเดย์ที่ว่าน่ะหรอ” พี่กอล์ฟเคยบ่นอยากเห็นเดย์ ตอนที่คุยโทรศัพท์ผมเคยเล่าให้ฟัง “แม่ครับ ผมไปกับเบนซ์เดี๋ยวมานะครับ อ่ะกุญแจรถเผื่อแม่ไปธุระ” พี่กอล์ฟยื่นกุญแจรถให้คุณป้า “แม่ไม่ไปไหนหรอก กอล์ฟก็เอารถไปสิลูก” “ไม่ได้หรอกครับต้องเอารถคุณแม่ไปเพราะบางทีกล้วยขายไม่หมด จะได้ขนมาครับ” เบนซ์พูดเหตุผล ป้าก็รับเอากุญแจจากพี่กอล์ฟ “ขายกล้วยหรือบอล” ผมพยักหน้ารับคำถามคุณป้า “คุณใจคะกล้วยที่อยู่หลังบ้านบอลน่ะหรือ” “ค่ะ เด็กสามคนนี้ช่วยกันเอาไปขายทุกเสาร์อาทิตย์ นี่ไงพ่อค้าจอมปากหวาน นอนป่วยอยู่ค่ะไม่งั้นวันนี้คงขายดีน่าดู” แม่ของเบนซ์เล่าความเป็นมาเรื่องการใช้ชีวิตของผมที่บ้านเรื่องค้าขาย แต่ดูเหมือนท่านจะโม้เรื่องผมมากเกินไปให้คุณป้าฟังเพราะที่จริงแล้ว เรื่องการขายกล้วยถ้าไม่มีน้องเดย์ก็ขายไม่ได้หรอก เดย์ปากหวานเรียกลูกค้าให้ซื้อกล้วยจนหมดเทน้ำเทท่าอีกอย่างทุกครั้งที่ไปขายกล้วยก็มีแต่น้องเดย์ทั้งนั้นที่พายเรือพาผมกับเบนซ์ไป มีแค่วันนี้วันเดียวที่เอารถขน จากนั้นคุณป้าก็หันมาถามผม “บอลหลานป้า หลานขยันอย่างนี้ป้าจะซื้อรถให้คันหนึ่งนะ หลานรีบหายล่ะ จะได้ไปเป็นพ่อค้าขายของต่อนะจ๊ะ” ผมก็คงต้องรับ เพราะฟังดูผู้ใหญ่เขาคุยกันแล้ว ผมเอาเปรียบน้องเดย์มาก “เอาล่ะ ป้าจะจัดการซื้อให้ภายในไม่กี่วันนี้แหละ สบายใจได้เลยต่อไปนี้ไม่ต้องกังวล” “คุณพี่คะ จะดีหรือคะ บอลอายุยังไม่ครบ 18 เรื่องใบขับขี่ล่ะ” จริงอย่างที่แม่เบนซ์พูด “ไม่ มีปัญหาหรอกมั้ง เราก็แอบๆ ขี่แถวนี้ ไม่ต้องไปที่ไหนไกลนัก อีกอย่างอีกไม่กี่เดือนก็ถึงวันเกิดบอลแล้วนี่ ถ้าป้าจำไม่ผิดเห็นพี่กอล์ฟบ่นว่า จะซื้อคอมพิวเตอร์เป็นของขวัญวันเกิดอยู่นี่16มกราคมนี้ใช่ไหมบอล วันเกิดหลาน” ผมพยักหน้ารับ ผมเกิดเดือนมกราคม อีก 4 เดือนผมก็ครบ 18 ปี ซักพักเบนซ์ก็พาเดย์มา “คุณแม่ดูสิครับ เด็กตัวแค่นี้ไปขายของที่ตลาด กล้วยตั้งห้าร้อยหวีมันขายจนหมด ผมล่ะอายครับ” เดย์ยิ้มใหญ่ แต่เดย์ก็เดินเข้าไปไหว้คุณป้า คุณป้าก็เอามือมาจับดูหน้าเดย์ “เออ น่ารักไม่เบานี่จ๊ะ เก่งด้วยดูแลพี่บอลด้วยล่ะ ป้าฝากด้วยนะจ๊ะ” “ครับ” เดย์ยิ้มหวานแล้วเดย์ก็เข้ามากอดผม เดย์เอากล้วยแขกของโปรดผมมาฟากด้วย “พี่บอลทานได้ไหมครับ ผมเอามาฝากพี่ครับ” “ทาน ได้ครับเดย์ ป้อนพี่บอลสิครับ” เบนซ์ก็เดินมาบอกเดย์ให้ป้อนผม เดย์ก็นั่งเอากล้วยแขกป้อนผม ผมมองหน้าน้องแล้วผมก็รู้สึกผิด ผิดตรงที่ว่าวันที่ผมป่วย ผมคิดอยากตาย ผมคิดว่าผมไม่มีใครแล้ว ผมไม่รู้จะอยู่เพื่อใคร ผมน่าจะคิดมั่งว่าผมต้องอยู่เพื่อน้องเดย์ ผมก็เลยคิดได้ตอนนี้เองว่า ผมมีน้องชายจริงๆ ผมต้องอยู่เพื่อน้องชาย เดย์รักผม ผมจ้องหน้าเดย์ วันนี้ผมอยากบอกเดย์ว่า ผมรักเดย์ไม่มีวันที่ผมจะทิ้งเดย์อย่างเด็ดขาด จากนั้นพี่กอล์ฟก็เดินมา “บอลเบนซ์นายรู้สึกกับน้องเดย์ยังไงล่ะ” พี่กอล์ฟจ้องหน้าผมกับเบนซ์ เบนซ์ก็รีบบอกพี่กอล์ฟทันที “ผมรักน้องมากครับ รักแบบไม่มีคำบรรยาย ผมจะรักและดูแลน้องเดย์ตลอดไปครับ” เบนซ์ตอบได้ตรงใจที่ผมอยากบอกเหลือเกิน “ทีนี้รู้แล้วหรือยังว่าพี่รักบอลทำไม” ผมน้ำตาคลอเมื่อผมคิดได้ มิน่าพี่กอล์ฟถึงดีกับผมนัก ผมมารู้ซึ้งก็ตอนนี้ พี่กอล์ฟก็คงรักผมเหมือนกับผมรักเดย์ ผมอยากกอดพี่กอล์ฟมาก แต่ผมเกรงใจผู้ใหญ่ที่นั่งคุยกันอยู่ ผมมองหน้าพี่กอล์ฟ “บอลครับ พี่รู้ว่าบอลรักพี่ พี่จะไม่ทิ้งบอลอย่างเด็ดขาดนะครับ” พี่กอล์ฟเดินเข้ามาแล้วก็โอบกอดผม ผมร้องไห้ พี่กอล์ฟก็เจ้าน้ำตาใช่เล่น พี่กอล์ฟก็ร้องไห้เหมือนกัน “บอลรู้ไหม ตั้งแต่พี่เจอน้องหัวใจพี่อยู่กับน้อง พี่เป็นห่วงน้องมากกลัวว่าบอลจะคิดมาก กลัวจะคิดว่าบอลตัวคนเดียว กลัวบอลจะไม่มีเงินใช้ กลัวบอลจะเหงา น้องอย่าคิดแบบนี้นะครับ บอลยังมีพี่และคุณแม่ มีเบนซ์ และยังมีน้องชายตัวน้อยๆ คนนี้อีกตางหาก ดูดิน่ารักจะตาย” ผมก็พยักหน้ารับคำพูดพี่กอล์ฟ คุณป้าก็เดินมาแซว “อะไรกันฮ๊า สองพี่น้องนี้ทำสงครามน้ำตากันหรือไงจ๊ะ” “เปล่าแม่ ผมคิดถึงน้องครับ” “อย่าคิดมาก เราก็อยู่ไม่ไกลกันหรอกลูก คิดถึงเดินทางมาไม่นานก็ถึง เดี๋ยวก็ปิดเทอมแล้ว กอล์ฟมาอยู่กับบอลก็ได้” “ไม่ได้หรอกแม่ กอล์ฟมีเรียนว่ายน้ำเขาจะลงแข่งอีกครับ” “นี่แหละคนเรามันก็มีอุปสรรคกันอย่างนี้ทุกคน แต่บอลกับกอล์ฟจำไว้นะ อย่าให้เหมือนแม่ แม่ไม่ได้เจอหน้าตาปลื้มพ่อของบอล10 กว่าปี มารู้ข่าวอีกทีเสียชีวิตแล้ว ลูกสองคนต้องติดต่อกัน ดูแลกันนะลูก” “ครับแม่” พี่กอล์ฟก็เช็ดน้ำหูน้ำตา ผมก็มีเบนซ์กับเดย์เช็ดให้ แต่เดย์กอดผม กอดผมจนหลับคาที่ วันนี้ไม่หลับธรรมดา มีเสียงกรนด้วย ทุกคนที่อยู่ในห้องไม่เว้นแม้แต่คุณป้าพากันหัวเราะใหญ่ “ไมนอนไวอย่างนี้ล่ะบอล” พี่กอล์ฟขำที่เดย์ขี้เซา “อ๋อ เดย์เขาคงเหนื่อยมั้งครับ ขายของคนเดียว” เบนซ์แก้ตัวให้น้อง แต่ที่จริงนั้น เดย์จะเป็นอย่างนี้ตามปกติของเขา เบนซ์ต้องอุ้มน้องไปนอนที่โซฟาข้างเตียงผม น้องเดย์สบายเลย ได้นอนห้องพิเศษมีแอร์ด้วย คิดมาก็น่าขำคนตั้งเยอะแยะเลย ที่มองดูน้องนอน ดูไปก็น่ารักดี อาทิตย์หนึ่งที่ผมนอนโรงบาล พอผมออกจากโรงพยาบาล เสียงผมก็ยังไม่มีพูดไม่ได้ ผมเองก็แปลกใจมากทำไมเสียงผมถึงไม่ออก เป็นเพราะอะไรไม่รู้ คอก็ไม่เจ็บ ส่วนอย่างอื่นนั้นหายเป็นปกติทุกอย่างไปเรียนได้ตามปกติ อาจารย์แวมพายแกคงหงุดหงิดน่าดู ที่ผมไม่ได้ส่งเสียงให้แกต้องดุด่า เพื่อนพากันอวยพรผมใหญ่ ให้ผมหายดี หลังจากกลับจากโรงเรียน เบนซ์ก็จะมาสอนผมขับรถทุกวัน ผมก็พอจะเป็น แต่ก็ยังไม่คล่องนัก เวลาไปตลาดเบนซ์ก็จะเป็นคนขับทุกครั้ง ผมเองก็ยังไม่รู้ว่าป้าท่านซื้อรถให้วันไหน ออกจากโรงพยาบาลมาก็เห็นรถจอดอยู่ที่บ้าน
-------------------- จบตอนที่ 44 --------------------
กลับมาแล้วคร้าฟฟฟ หายไปตั้งหลายวัน คิดถึงเพื่อนๆ จังเลย ^^ อย่าพึ่งเบื่อกันน๊า โปรดติดตามตอนต่อไปของชีวิตบอลด้วยนะครับ จุ๊บๆ 
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน