|
เรื่องของเบนซ์ ตอน 42 (ต่อจากความเดิม) รุ่งเช้าวันอาทิตย์ “พี่บอลครับ” “ว่าไงไอ้น้องหน้าด้าน” “วันนี้เราชวนพี่เอ็มพี่เบนซ์ไปเที่ยวตลาดกันไหม” “ไปดิน้องอยากได้อะไรล่ะ” “เปล่าครับผมอยากจะไปเดินเล่นครับ” หลังจากที่เดย์พูดจบผมก็เขียนจดหมายหาเบนซ์ทันทีเบนซ์เขาอ่านจดหมายผม เบนซ์ก็ส่งยิ้มมาแต่ไกลเลยแล้วก็ตอบกลับว่า /ขอบคุณนะที่ชวนเรา เราอยากไปมากๆ/ เท่านั้นแหละครับเราก็แต่งตัวกันเลย แต่บังเอิญว่าวันนี้แม่ของเบนซ์โทรมาว่าจะมาที่บ้านท่านจะมา 15 วันต่อครั้ง เพื่อทำความสะอาดดูความเรียบร้อยในบ้าน แต่ท่านจะโทรเช็คเราตลอด อาทิตย์ละหนึ่งครั้ง วันนี้เป็นวันครบรอบพอดี “ลูกๆจะไม่อยู่บ้านกันหรือลูก” “ครับ อยากไปเที่ยวตลาดครับ” ผมตอบ “งั้นเอารถเก๋งไปสิ จะได้สะดวกไม่ต้องขี่มอไซกวนชาวบ้านเขา” “ขอบคุณครับแม่” เบนซ์ก็เดินพาผมกับเดย์ไปนั่งรถ เฮ้อวันนี้สบายหน่อยได้นั่งรถเก๋ง มันนานแล้วที่ไม่ได้นั่ง เบนซ์ก็เป็นคนขับพาเราไปรอเอ็มที่บ้านในเมือง ไม่นานนายเอ็มกับโอ๋ก็มาที่บ้าน “เราจะไปกันได้หรือยังล่ะครับ” เบนซ์เอ่ยถามทุกคน “ไปก็ไปกันสิครับ ผมยิ่งอยากจะไปเดินชมทิวทัดในตลาด” “งั้นทุกคนขึ้นรถกันนะครับ” เมื่อรถจะออกผมเห็นเคนเดินถือถาดเนื้อย่างมองมาทางเรา ดูท่าทางเหมือนกับว่าเคนจะอิจฉาที่พวกเราได้ไปเที่ยว เพราะเมื่อก่อนเคนจะบ่นเสมอว่าไม่ค่อยได้ไปเที่ยว แต่พอได้เจอผมแล้วเคนได้ออกจากบ้าน เบนซ์ก็ขับรถผ่านบ้านเคนพอดี แม่ของเคนมองเห็นว่าผมอยู่ในรถ ท่านก็เรียกผม เบนซ์ก็เลยจอดรถ ผมต้องเดินลงจากรถเพื่อไปไหว้ทักทายท่าน “บอลลูกหายไปไหนตั้งหลายวัน ไม่เห็นมาบ้านแม่เป็นเดือนแล้วนะลูก” จริงของท่าน ที่ผมไม่มาก็เพราะเคนนั่นแหละ “เปล่าครับ ผมยุ่งอยู่ทางบ้านครับ” ผมต้องตอบปัดไป เคนนั้นเดินหายไปบนบ้าน “เคน เคนเอ้ยไหนบ่นคิดถึงบอล ลงมาก่อนสิลูก” “แม่ครับเคนคิดถึงผมหรอ” ผมอยากรู้ ไหนว่าเกลียดผมนัก “มันบ่นทุกวัน บอกให้เคนไปหาบอล เคนก็ไม่กล้าไป ไม่รู้เพราะอะไร” แม่ก็เดินไปตามเคน พ่อก็เลยถามผม “แล้วจะพากันไปไหนล่ะ” “จะไปเดินเล่นที่ตลาดครับ” ผมตอบตามจริง “งั้นก็ให้เพื่อนไปก่อนสิลูก บอลไปกับเคนก็ได้” ผมไม่กล้าหรอกที่จะขัดคำสั่งท่านเพราะผมเกรงใจท่านที่ผ่านมาท่านดีกับผม “ครับ” ผมรีบเดินไปบอกเบนซ์ “พวกนายไปก่อนนะเราไม่กล้าขัดใจท่านว่ะเอ็ม” เอ็มเข้าใจเรื่องผมกับครอบครัวนี้ดี ขณะที่เบนซ์ขับรถไปเอ็มคงจะพูดให้เบนซ์เข้าใจว่าผมจำเป็นต้องไปกับเคน “อ้าเคนมาแล้ว เคนลูกพาบอลไปเที่ยวตลาดนะลูก ไปทั้งวันก็ได้ลูกจะได้ไม่เหงา ไปเที่ยวให้สบายใจเลยนะ” พ่อก็หยิบกุญแจรถให้เคน เคนก็พูดกับผม ไม่เห็นว่าเคนจะเขินอะไรเลย “บอลนายเงียบไปนานเลยนะ” “ก็นายเกลียดเรานี่” ผมหมั่นไส้เขาที่หักหน้าผมวันนั้น “ยังจำได้อยู่หรอ” “แล้วนายหายเกลียดเราหรือยัง” “ยัง เราไม่มีทางที่จะคบเกย์เป็นเพื่อนหรอก” ผมเริ่มสับสนที่แม่บอกว่าเคนถามหาผม มันไม่จริงมั้ง นี่เคนทำหน้าน่าเกลียดมาก ผมก็เริ่มเกรงใจเคน “เคนถ้านายไม่ต้องการเราเป็นเพื่อน นายน่าจะบอกพ่อแม่นายนะ” “บอกทำไม ถ้าบอกเราก็อดไปเที่ยวสิวะ” “ไม่เห็นยากเลย นายปล่อยเราลงรถตรงนี้ก็ได้ นายอยากไปไหนก็ไป” ผมกลัวว่าเคนจะอยากไปเที่ยว ที่เคนยอมออกมากับผมเพราะเคนอยากไปเที่ยว และเคนอาจจะไม่อยากให้ผมไปด้วย “ขอบคุณนายรู้ตัวเร็วจัง เรากำลังจะขอให้นายลงรถเลยนะ” ผมน้อยใจนิดๆ ที่เคนดูถูกผมขนาดนี้ อย่างน้อยเคนน่าจะเกรงใจหรือสงสารผมบ้าง แต่นี่เล่นพูดมาตรงๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมรับไม่ได้ แต่นี่ผมอายุ 17 แล้วผมคิดว่าผมโตเป็นผู้ใหญ่ผมก็เลยอดทนเอาเคนจะว่าอย่างไรก็ช่างเขา “เคนเราจะลงตรงนี้แหละ” “งั้นนายก็หาทางไปหาพวกเอ็มเองแล้วกัน” “ไม่เป็นไรนายไปเถอะ” ผมพยายามพูดแบบไม่ให้เขารู้ว่าผมรู้สึกอย่างไรที่เขาว่าผมอย่างโน้นอย่างนี้ “งั้นโชคดี” เคนยิ้ม แล้วก็ออกรถอย่างแรง ผมก็นั่งที่ศาลาริมถนน ผมไม่รู้ว่าเบนซ์ขับรถไปถึงไหนแล้ว ผมก็ควักหากระเป๋าจะโทรศัพท์ อ้าว ผมลืมไว้ที่รถ กระเป๋าตังค์ก็อยู่ที่รถหมด อะไรกันนี่ผมก็ต้องนั่งคิดคนเดียวขอให้พวกนั้นขับรถกลับมาแล้วมารับผมผมก็เลยตัดสินใจนั่งรอ จะให้ผมเดินไปก็ได้แต่ผมอาย กลัวว่าเบนซ์จะรู้ว่าเคนทิ้งผมไว้ริมถนน รออยู่อย่างน้อยก็พอจะโกหกว่า ไม่อยากไปกับเคน หรือมีเรื่องโกหกมากมายที่จะโกหกเขา ผมนั่งลุ้นว่าเมื่อไหร่ เบนซ์จะขับรถมาตามซักที ผ่านไปสามชั่วโมงก็ยังไม่มีท่าทีว่าเบนซ์จะขับรถผ่านมา ผมทั้งหิวน้ำ ทั้งร้อนทั้งเบื่อทั้งเซ็ง อะไรกันจู่ๆก็ตกรถ อย่างไม่มีเหตุผล ผมนั่งก้มหน้าก็มีเสียงรถคันหนึ่งมาจอดข้างหน้าผม “นี่นายยังไม่ไปไหนอีกหรือ อย่าบอกนะว่านายรอเรา” เสียงนี้ผมไม่ต้องมองหน้าผมก็รู้ว่าเป็นเสียงของเคนผมรีบตอบ “เปล่าเรารอเบนซ์” “ปัญญานายมีแค่นี้หรอ รอไปเหอะเขากลับบ้านตั้งนานแล้ว” “เคนนายอย่ามายุ่งกับเราได้ไหม นายจะกลับบ้านหรือจะไปไหนนายก็ไปดิ” ผมเริ่มหมดความอดทน เคนยิ้มเยาะเย้ยผม แล้วก็ขับรถไป ผมก็นั่งหน้ามุ่ยต่อ พอดีว่ามีคนเดินมา ผมก็ขอตังค์เขา “บ้าไม่มีอะไรทำหรือไง หน้าตาก็ดีมานั่งขอทาน” เขาด่าหรือเปล่าไม่รู้ ผมก็ต้องดื้อขอเขาอีก “ผมขอแค่5 บาทครับผมอยากโทรศัพท์” ผู้ชายคนนั้นก็เดินไม่พูดไม่จาไปจากผม ผมต้องอารมณ์เสีย เลยคิดได้ ไม่เห็นต้องง้อใครเลย เราเป็นนักกีฬาซะอย่างแค่ 6-7 กม. เดินกลับจะเป็นไรไปเล่า ผมก็รีบออกเดิน หิวข้าวก็หิวน้ำก็หิว อะไรมันจะทรมานขนาดนี้ ผมคิดโกธรแค้นไอ้เคนมากที่มันทำกับผมขนาดนี้ บอกตรงๆเลยนะ ผมไม่เคยไปทำอะไรให้มันเลย ทำไมมันมาทำกับผมขนาดนี้ ผมเดินได้ประมาณกิโลกว่าๆ รถเคนก็ผ่านมาอีก แล้วก็จอดดักหน้าผม ผมรีบเดินผ่านเพราะผมไม่อยากพูดกับเคนอีกแล้ว “บอลนายดวงตกขนาดต้องเดินไปเลยหรือ” ผมไม่ตอบเดินต่อ “บอลนายคิดหรือว่ามีคนรักนายจริง ไอ้เบนซ์นะหรอมันจะรักนาย ถ้ามันรักนายป่านนี้มันออกตามหาแล้วล่ะ” อาจจะจริงของเคน ทำไมเบนซ์กับเดย์ไม่มาตามหาผม ทั้งที่เรานัดกันไว้จะเจอที่ตลาดจนป่านนี้แล้วเขาน่าจะตามหาผมผมก็เดินต่อเคนก็ขับรถตาม ผมเบื่อมากที่ต้องได้ยินเสียงเคนผมรีบเดินเข้าป่าข้างถนนเพื่อหลบหยุดพัก เคนจะได้กลับบ้านเขาซักที แต่เมื่อผมเดินเข้าข้างทางเคนดันเดินตามผมไปอีกน่าแปลกเคนนัก ไม่รู้ว่าจะจองกรรมจองเวรผมไปถึงไหน “บอลบ้านนายอยู่ทางนี้หรอ” เคนเอามือมาจับแขนผมกระชาก “อะไรของนายอีกวะเคน นายจะไปไหนก็ไปนายอย่ามายุ่งกับชีวิตเราได้ไหม” ผมก็กระชากแขนผมออกให้หลุดจากมือเขา “ล้อเล่นน่ะบอล มาเราไปส่งนายเอง” “นายไม่ไปเที่ยวล่ะมายุ่งกับเราทำไมไม่กลัวเสียชื่อเสียงหรอ” “ใครจะเห็นว่าเรามากับนาย” “แน่นะ” ผมก็มองหน้าเคนดูยังงัยชอบกล “เมื่อกี้เราแกล้งนายว่ะ” “แกล้งเราเรื่องอะไรวะเคน” “เราอิจฉานายที่นายมีเพื่อน” “แล้วนายไม่มีเพื่อนหรือไงวะ” “มีแต่ไม่มีเพื่อนจริงใจ” “ก็นายไม่จริงใจกับเขาก่อนนี่” “อาจจะถูกของนายนะบอล มาขึ้นรถก่อนดิ” “นายหายไปเที่ยวไหนมาหรอเคนตั้งนาน” “เราก็อยู่แอบดูนายแถวนี้เราไม่ได้ไปไหน” “อ้าวแล้วนายรู้ได้ไงว่าเบนซ์เขาไม่...” ผมกระดากใจที่จะพูดคำว่ารักคำว่าห่วง เพราะผมเองก็ไม่แน่ใจ “เราโทรไปแกล้งพวกเขาว่านายอยู่กับเราไม่ต้องรอเขาก็เลยพากันกลับบ้านกันหมด” “แย่เลย นายนี่ทำเรื่องให้เราต้องลำบากแน่ๆ” “ช่างเถอะน่า บอลเราขอเป็นเพื่อนนายเหมือนเดิมได้ไหม”ผมก็เริ่มเข้าใจว่าเคนเขาอาจจะอย่าเป็นเพื่อนผมจริงๆ ก็ได้ “นายแน่ใจหรือว่าจะเป็นเพื่อนเรา” “แน่ใจแล้วล่ะ” “แน่ใจแล้วทำไมทิ้งให้เราต้องนั่งหิวอยู่ในศาลาริมถนนนั่น” “เราเขิน ที่เราต้องไปกับนาย แต่เรารักนายนะ เราถึงกลับมา” “ตอแหลรึเปล่าเคน” “เปล่าเลยนะ เราไปหาอะไรทานกันดีกว่า เราก็ยังไม่ได้ทานอะไรมาเหมือนนายแหละ” เคนก็พาผมเข้าร้านอาหารตามสั่ง เราคุยกัน สรุปได้ว่าเคนเขาแค่แกล้งผม ทุกอย่างที่ทำให้ผมลำบาก เขาทดสอบผมว่าผมจะโกธรเขาไหม แต่จริงๆ แล้วผมโกธรมากแต่ไม่แสดงออกมาให้เคนรู้ “ตกลงเราเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้ไหมวะบอล” “ได้ แต่มันมีอยู่สองแบบ นายจะเป็นเพื่อนแบบไหนล่ะ” “สองแบบยังงัยวะบอล” “ก็มีเพื่อนกินกับเพื่อนตาย นายเลือกเอา” “เอาเพื่อนตายดีกว่า” เคนเขาตอบอย่างมั่นใจ “นายแน่ใจนะ มันไม่ได้ง่ายนะที่จะเป็นเพื่อนตาย” “แล้วมันยากยังไงหรอ” “นายต้องดีกว่านี้ ไม่ใช่เอะอะแล้วมีแต่ดูถูกคนอื่น” “อ๋อเข้าใจแล้ว มีไรที่เราต้องทำว่ามา” ได้โอกาสผมรีบพูด “ก่อนอื่นนายต้องรับเราให้ได้ก่อน เราเป็นเกย์นะ” “รู้แล้วน่าเรารับได้ตั้งนานแล้ว” “ตั้งนานน่ะวันไหน” ผมสงสัยว่าเมื่อไหร่ “วันที่เราว่านายวันนั้นแหล่ะพอตื่นมาเราก็อยากถอนคำพูดเลย” “เพราะอะไรถึงอยากถอนคำพูด” “เพราะเราคิดถึงนายนะสิ เรานอนไม่ค่อยหลับเลยนะตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ต้องลงมาดูหน้าบ้านนายก่อนทุกวัน เราค่อยนอนหลับ” “เคน รู้มะมันเหลือเชื่อมาก” ผมทำท่าขำๆ เขา “นายไม่เชื่อเราหรอถามแม่ดิ แม่ด่าเราทุกวันให้เราไปตามนาย” “ขนาดนั้นเชียวหรือวะ” “ยิ่งกว่านี้อีกนะ เราร้องไห้ด้วย” “บ้าไปกันใหญ่เลย” “จริงนะ ไม่มีเพื่อนคนไหนเหมือนนาย นายดูร่าเริงสดใส เวลาอยู่กับนาย คุยอะไรก็คุยได้ นายแฟร์มากรู้ไหม” “จริงหรอ เคนเราอยากไปเดินเที่ยวตลาดจัง” “ไปดิ เราก็อยากไปอยู่นะนานแล้วไม่ได้เที่ยวกับนาย” จากนั้นเราสองคนก็มุ่งหน้าไปที่ตลาด ผมก็หาเลือกเสื้อผ้าเพื่อที่จะซื้อไปฝากเบนซ์กับเดย์
-------------------- จบตอนที่ 42 --------------------
| 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน