หมวดวิท กับ น้องโอ กระทู้ที่ 11

kabuki

พอรถพ้นออกจากโรงพักผมรีบบิดคันเร่งให้รถวิ่งเร็วสุดๆ เร็วชนิดที่แบบว่า... หากเกิดวิ่งชนปะทะกัน กับ อะไรสักอย่างก็คือดับคาที่เลย ( แต่ก็ยังโชคดีที่ตอนนั้นขับถึงบ้าน ) ในตอนที่บิดคันเร่งไปจนสุดนั้น...ผมคิดน้อยใจและก็รู้สึก เสียหน้าสุดๆ ที่โดนแฟนตัวเองด่าและตะคอกใส่...ให้คนอื่นได้เห็นกัน จะๆอยู่ตรงหน้าโรงพักเลย...มันรู้สึกเหมือนโดนหยามเกียรติเอามากๆเหมือนกัน...( เสียความรู้สึกๆเหนื่อยจากแข่งกีฬาปุ๊บพอถึงบ้านก็รีบไปหาปั๊บ กูยังไม่ได้พักเหนื่อยเลย แต่ก็ยังอยากจะไปหา...อยากไปเห็นหน้า...นี่คือความรู้สึกในใจที่ผมพอจะจำได้บ้างในตอนนั้น )  ( ก็คนมันกำลังอยู่ในช่วงที่เขาเรียกว่า "วัยว้าวุ่น" น่ะคับเลือดมันเลยร้อนสุดๆ )...


   พอถึงบ้าน...จอดรถปุ๊บ... ผมก็รีบเดินดุ่มตรงไปยังกระสอบทรายที่แขวนอยู่ตรงหน้าซึ่งไม่ไกลกันกับที่จอดนักแล้วก็...เต๊ะๆๆๆๆๆ. เสียงดังสนั่น ตึ้ม!! ตึ้ม!! ๆๆ ก็ดังขึ้นชนิดที่ว่าสะเทือนเลยคับ อ้าว!!! อ๊าวววว!! ตอนนั้นพ่อที่อยู่ในสวนข้างบ้านตะโกน.. มึงเป็นห่าอะไรของมึงว่ะไอ้โห!!!! กูหนวกหูโว๊ย!!! พ่อร้องถาม... ในตอนนั้นเป็นเพราะผมหงุดหงิดมากๆ ก็เลยร้องตะโกนตอบพ่อด้วยน้ำเสียงที่ก้าวร้าวออกไปดังๆว่า...ไม่รู้โว๊ย!! ไม่ต้องมายุ่ง!!!  แค่นั้นล่ะคับ...พ่อแกก็รีบเดินตรงเข้ามาที่ผมแล้วก็ใช้ฝ่ามือของแกที่ง้างมือค้างไว้ระหว่างที่เดินมา...พอเข้ามาถึงใกล้ๆก็จัดการ"ตบ"เข้ามาอย่างจังที่ใบหน้าของผม...เสียงดัง เปรี๊ย!! ( ผมยืนนิ่งอยู่กับที่ รู้สึกแสบๆที่ใบหน้ามากๆ แต่ก็ชินแล้วเพราะโดนต่อยอยู่ประจำ )แล้วแกก็ชี้หน้าด่าผมว่า...มึงไปเลยน๊ะ!!  ออกไปจากบ้านกูเลย!!  มึงไม่อยากให้กูยุ่งกับมึงนั๊กใช่มั๊ย!! ออกจากบ้านกูไปเลย!! ไป๊!! ...ไอ้เสียงที่ว่า...ไป๊.. คำสุดท้ายที่ขึ้นเสียงสูงแล้วลากยาวๆนี่มันบาดใจสุดๆ คับ...จากของเดิมที่โดนมาจากพี่วิทก็ยังค้างอยู่...แล้วยังมาต่อด้วยพ่ออีก...มันทำเอาผมเนี๊ย ไม่ต่องคิดอะไรมากเลยคับ พอได้รับคำสั่งว่าให้ออกไปจากบ้าน!!...ผมรีบหันหน้าหนีจากพ่อแล้วก็ถ่มน้ำลายที่ปนเลือดทิ้งออกไป...ส่วนพ่อแกก็เป็นฝ่ายเดินหนีผมไปก่อน ก่อนที่แกจะยั้งมือไม่อยู่ ( เพราะพ่อผมเป็นพวกนักเลงเก่าน่ะคับเวลาที่พ่อโกรธแล้วได้เริ่มลงมือตีลูกแล้วเนี๊ยถ้าไม่รีบหนีก็ ตายคามืออย่างเดียว ) ผมรู้นิสัยพ่อผมดี


... ผมรีบเดินเข้าไปในบ้านแล้วก็เก็บเอาเสื้อผ้าและข้าวของๆตัวเองจับยัดๆๆๆ เข้าไปในกระเป๋าเป้ พร้อมกับนับเอาเงินเก็บ ที่เก็บไว้ซึ่งรายได้บางส่วนนั้นก็มาจากการต่อยมวยได้เงินเกือบๆ 4 พันบาทคับถ้าจำไม่ผิด... เสร็จแล้วผมก็รีบเดินไปที่มอไซต์ สตาร์ทเครื่องแล้วก็บิดคันเร่งออกไปจากบ้านในทันทีพร้อมๆกับเสียงร้องตามหลังของแม่ที่ดังขึ้นว่า...ลูกๆ!! จะไปไหนลูก!! จะไปไหน!! ...ช่วงเวลาต่อจากนั้นผมจำไม่ได้คับว่าทำอะไรบ้างเพราะอารมณ์ของผมเนี่ยมันวุ่นวายและสับสนไปหมดแต่ก็จำได้ว่าผมขับรถเร็วมาก ( พอคิดกลับไปหลังจากที่ได้เขียนออกมาแล้วผมรู้สึกว่าตัวเองในตอนนั้นไร้สาระและไร้เหตุผลมากๆอีกอย่างเป็นคนที่ขี้น้อยใจสุดๆแต่ก็ทำไงได้คับก็มันเป็นวัยของ "ฮอร์โมน" จริงๆ 555 )... ออกจากบ้านสิ่งเดียวที่คิดได้คือต้องไปหาเพื่อนก่อนเลยเป็นอันดับแรก...ก็เลยตัดสินใจขับรถมุ่งหน้าไปที่บ้านเพื่อนคนหนึ่งที่ชื่อ ไอ้นนท์ ( มันเป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยประถมและก็ยังเป็นนักกีฬาด้วยกันและเรียนด้วยกันกับผมอีก ) ...ไปหามันเพื่อขออยู่ตั้งหลักให้คิดสักพักเพราะตอนนั้นไม่รู้ว่าจะไประบายกับใคร...ตอนนั้นเป็นช่วงบ่ายๆประมาณบ่าย 3 โมง ถ้าจำไม่ผิด...พอถึงบ้านมันผมก็บอกมันว่า...ผมทะเลาะกันกับพ่อจนพ่อไล่ออกจากบ้าน... มันรู้เรื่องมันก็เลยเห็นใจและก็บอกว่า เฮ้ย! มึงพักอยู่กับกู่ก่อนก็ได้นี่นอนห้องเดียวกันกับกูเลย...ห้องกูกว้างนอนสองคนได้สบายเลยมึงไม่ต้องห่วง... ผมก็เลยตัดสินใจที่จะพักอยู่กับมันไปก่อน... แล้วจะบอกพ่อกับแม่มึงว่าไงว่ะไอ้นนท์?? ผมถาม...เฮ้ยไม่ต้องห่วงหรอกพ่อกับแม่กูน่ะหลอกง่ายจะตายไป...ไม่ต้องห่วงๆกูหลอกบ่อย 5555 มันพูดพร้อมกับเสียงหัวเราะ....


   วันนั้นพออาบน้ำและทานข้าวเย็นร่วมกันกับครอบครัวของไอ้นนท์เสร็จแล้วผมกับไอ้นนท์ก็เข้าห้องไปเล่นเกมส์ ออนไลน์ แก้เครียดกันต่อ( ช่วงนั้นเป็นยุคที่พวกผมยังไม่มีโทรศัพท์ไว้คุยเล่นกันเหมือนวัยรุ่นเดี๋ยวนี้  ) เล่นกันจนเพลินและดูนาฬิกาอีกทีเวลาตอนนั้นก็ประมาณ 3 ทุ่มเห็นจะได้...พอได้อยู่กับเพื่อนแล้วผมเองก็รู้สึกว่าสบายใจขึ้นมากๆ ลืมปัญหาต่างๆที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวันไปหมด...( มันเป็นช่วงเวลาของชีวิตจริงๆน๊ะคับ ที่เมื่อตอนเป็นวัยรุ่นนั้น "เพื่อน" คือคนสำคัญของเราที่สุดเวลาที่เรามีปัญหา )....ผมกับไอ้นนท์เล่นเกมส์กันอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงมีคนมาเคาะประตูบ้าน...ปัง! ปัง! ปัง! ซึ่งดังชัดเจนจนผมกับไอ้นนท์ที่อยู่ในห้องต้องหยุดเล่นแล้วตั้งใจฟัง... มีใครอยู่มั๊ยครับ?....เสียงคุ้นๆว่ะ! ( ผมคิดในใจ ) ...เสียงใครมาเรียกที่หน้าบ้านว่ะ!!! ไอ้นนท์พูดขึ้น... ผมรีบใช้นิ้วชี้มาเตะที่ปากตัวเองเป็นสัญญานว่าให้มันหยุดพูดแล้วก็เงียบๆ...แล้วผมก็ตั้งใจฟังอีกรอบ.....นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจมีใครอยู่มั๊ยครับ?...ชัดเลยคับ ใช่แน่ๆ เสียงที่ได้ยินนั้นมันก็คือเสียงของ...พี่วิท...ที่กำลังยืนเคาะประตูและเรียกอยู่หน้าบ้านของไอ้นนท์...สักพักก็ได้ยินเสียงของพ่อไอ้นนท์ไปเปิดประตู...