[ซีรี่ย์ อาถรรพ์(เสียว)] กุมารทอง(๑)

sos007

เรื่องบางเรื่อง ถูกเล่าจากปากสู่ปาก จากเรื่องจริงกลายเป็นเรื่องเล่า เรื่องเล่ากลายเป็นตำนานและจากตำนานก็ถูกบันทึกด้วยตัวอักษรจนกลายเป็นวรรณกรรม

(คำเตือน : เนื้อหาของเรื่องถูกแต่งขึ้นมาจากความคิดของผู้เขียนเป็นส่วนใหญ่  สาระและความสมจริงนั้นอาจหาได้ไม่มาก อย่างไรก็ตาม  เหตุการณ์ทั้งหมดที่ดำเนินในเรื่องนี้  ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างอย่างยิ่ง)

๑. กุมารทอง(๑)

"อันทารกใดที่มันมีลักษณะดีตั้งแต่ในครรภ์  ให้เอามันออกเมื่อถึงฤกษ์  กล่าวขอบคุณมันแล้วเอาไปย่างไฟให้แห้ง  

บริกรรมด้วยจิตอันประกอบด้วยโทสะ แลราคะแล้วเอาใส่ภาชนะพกติดตัวไว้ มันจะคอยเป็นข้ารับใช้ตราบจนเอ็งผิดต่อมัน..."

            เด็ก ม.ปลาย อย่างผมคงจะไม่มีอะไรให้ทำนอกซะจากหาประสบการณ์ใหม่ๆเข้ามาในชีวิต  ปีนี้ก็ 17 เข้าไปแล้ว  ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะเรียนต่อทางไหนดี  แต่เอาไว้ก่อนเพราะตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว  เรื่องเรียนๆก็ทิ้งไว้ที่นี่ หลังจากนี้ก็ปล่อยตัวให้เหมือนวัยรุ่นทั่วๆไป

            จักรยานที่ผมได้มาตอนพ่อรู้ว่าผมสอบติดโรงเรียนนี้  มันก็ไม่ได้มากมายอะไร  ท่านจะซื้อรถยนต์ให้แต่ผมค้านไว้  เพราะในโรงรถก็ไม่รู้จะเอาให้ใครขับอีก  ถึงแม้ที่บ้านจะมีฐานะ  แต่ผมก็ค่อนข้างติดดิน  ผมชอบความรู้สึกเอื่อยๆมากกว่าที่ต้องเร่งรีบไปทำนู้นทำนี่  มันดูวุ่นวาย

            ปั่นมาเรื่อยๆ เจอรถเข็นขายลูกชิ้นปิ้งข้างหน้าก็ขอแวะสักหน่อย  “เอาอันนี้สอง อันนี้สามครับ” นิ้วขาวๆชี้ไปที่ลูกชิ้นกลมๆสีขาวกับน้ำตาลที่วางอยู่ในตู้กระจก  ในระหว่างรอก็มองเห็นดวงอาทิตย์กำลังจะร่วงลงไป ในอีกไม่นานก็คงถูกแทนที่ด้วยพระจันทร์และดวงดาวอีกนับล้าน  “ได้แล้วจ้ะหนู”  แม่ค้าที่อายุสักเลขห้าได้  ผมเห็นแกขายอยู่นี่นานแล้วตั้งแต่ผมเข้าที่นี่ได้  บางวันก็เห็นเด็กอายุไล่เลี่ยกับผมมาช่วยแกขายด้วย

            ทางกลับบ้านนั้นถึงแม้จะอยู่ในเมืองหลวงก็ยังดูน่ากลัวในเวลากลางคืน  ปั่นเข้ามาในหมู่บ้านที่ค่อนข้างมีฐานะกัน  ทุกหลังจะปลูกห่างกันพอสมควร  อีกอย่าง ถึงตลอดทางที่ขับเข้ามาจะมีบ้านคนตลอด แต่ก็ใช่ว่าทุกบ้านจะมีคนอยู่ ก็อย่างนี้แหละ คนรวยๆมักยุ่งวุ่นวาย กลับบ้านไม่เป็นเวลา  บ้านหลังใหญ่แต่ไร้คนอยู่อาศัยผ่านไปหลังแล้วหลังเล่า  อีกสามบ้านก็จะถึงบ้านผมแล้ว

            “เฮ้ย!” จู่ๆก็มีใครไม่รู้วิ่งมาตัดหน้ารถ ถึงจะเป็นจักรยานแต่มันก็อันตรายอยู่ดี ในตอนที่ท้องฟ้าเริ่มมืด ผมมองเห็นชายแก่คนหนึ่ง แกค่อยๆเดินมาหาผม ผมสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่น่ากลัวจากคนๆนี้  ผมพยายามจะปั่นจักรยานหนี แต่ผมกลับได้พบกับความจริงที่น่าขนลุกว่าผม  ขยับไม่ได้!!  นี่ไม่ใช่อาการช็อคหรือชาแต่ผมหาคำมาอธิบายไม่ได้  ชายแก่คนนั้นเดินมาถึงตัวผมแล้ว มือที่เหี่ยวย่นของเขายื่นอะไรบางอย่างมาให้ผม  ไม่สิ เขาได้ยื่นให้ผมรับมัน แต่นี่เป็นการยัดเยียดของสิ่งนั้นมาให้กับผม ชายแก่นำของนั่นมาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อในชุดนักเรียนของผม  แล้วจากนั้นสติผมก็ดับวูบไป...

            ตื่นขึ้นมาในห้องของตัวเอง อย่างแรกที่ผมทำคือการสำรวจตัวเอง  แต่กลับพบว่าชุดที่ผมใส่ถูกเปลี่ยนแล้ว   เดินลงมาข้างล่างก็พบกับพ่อบ้านวัยสามสิบที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

            “เมื่อวานผมกลับมาได้ยังไง” เมื่อนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ทรงหรู ผมก็เอ่ยปากถามถึงสิ่งที่ค้างคาใจทันที

            “คุณโซ่กลับบ้านมาตอนหกโมงเย็น แล้วก็เดินขึ้นห้องไปเลยครับ มื้อเย็นก็ไม่รับด้วย กระผมว่าจะถามอาการคุณโซ่พอดีเลยครับ” คุณพ่อบ้านทำหน้างงเล็กน้อยที่ผมถามอะไรแบบนั้นออกไป  เหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องแปลกซะอย่างนั้นแหละ

            “ผมคงเบลอๆละมั้ง แล้วนี่คุณพ่อยังไม่กลับอีกหรอ?” คุณพ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ขยายสาขาไปทั่วประเทศ ส่วนคุณแม่ผมนั้นท่านเป็นเอกอัคราชทูตอยู่ในประเทศฝั่งยุโรป  นานๆทีถึงจะกลับ  คุณพ่อกับคุณแม่โดนผู้ใหญ่จับคลุมถุงชนโดยที่ไม่ได้คิดกับอีกฝ่ายในแง่นั้น  ต่างคนต่างมีความฝันที่สวนทางกัน ผู้ใหญ่อยากให้มีลูกด้วยกันเลยมีผมแต่ก็แค่คนเดียว  จากนั้นทั้งสองก็หย่ากันด้วยดี  แล้วเป็นเพื่อนสนิทกันดีกว่า  

            “ยังเลยครับ คุณท่านน่าจะกลับจากสัมมนาที่ญี่ปุ่นอีกสองสัปดาห์”

            เป็นอีกวันที่ผมปั่นจักรยานมาโรงเรียน  ในช่วงหกโมงเช้าเป็นอะไรที่สดชื่นมากๆ  มาถึงโรงเรียนในเวลาไม่นานนัก  ผมก็ตรงขึ้นห้องประจำทันที  ม.5/2  

            มาถึงก็ไม่รอช้าที่จะตรงไปนั่งที่ของตนเอง  มองผ่านหน้าต่างออกไปที่สนามบาส  เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง  ผิวคร้ามแดดนิดๆจากการเล่นกีฬากลางแจ้ง  มอส คนที่ผมแอบปลื้มตั้งแต่เข้ามาเรียนแรกๆ ด้วยความที่มอสดูเป็นพวกเงียบๆ เลยทำให้ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้นอกจากกลุ่มเพื่อน  นายนั่นอยู่ห้องวิทย์ - กีฬา  ต่างจากผมที่อยู่วิทย์ – ศิลป์  อยากให้นายนั่นมาสนใจจังเลยน๊า คิดเสร็จก็หันกลับมามองเพื่อนร่วมห้องที่เริ่มทยอยเข้ามา  แต่หางหาผมเห็นแวบๆว่ามอสเงยหน้าขึ้นมามอง  แต่คงจะตาฝาด อย่างนายมอสเนี่ยนะจะวอกแวกจากแป้นชู๊ตตรงหน้า คิดมากไปแล้ว  ไอ้โซ่เอ้ย...