คนเมืองคาว ของนายเอ็กซ์ กันภัย จากจีแกงค์ กระทู้ที่ 4

kabuki

."นายน้อยเป็นไงบ้างวะ..ลีซอ"สินชัยถามถึงอาการของเพื่อนรัก

"หายเป็นปรกติแล้วพี่เอ เจ้าชู้ได้เหมือนเดิมแล้ว"หนุ่มพม่ากระแทกเสียงเบาๆ

"มึงเป็นอะไรของมึงไอ้ลีซอ..เจ้าชู้อะไรของมึง"สินชัยงงกับคำพูดของลีซอ

"นั้นนะซิ...พี่สองเขาอยู่โรงพยาบาล แล้วพี่สองจะไปเจ้าชู้กับใครได้ครับพี่ลีซอ"ต่อศักดิ์ถามด้วยความสงสัย

"อีชะนีอ้วน" พอพูดจบหนุ่มลีซอก็เดินขึ้นข้างบนอย่างไม่สนใจใครทิ้งให้อีกสองหนุ่มมองตามด้วยความงง

"ไอ้ลีซอมันเป็นอะไรวะ ชะนีที่ไหน" สินชัยหันไปพูดกับต่อศักดิ์

"ผมก็ไม่รู้ครับ ชะนีอ้วนซะด้วย"

"เวลาไอ้ลีซอมันหึง แม่งน่ารักดีนะเว้ย มึงว่าไหม..ไอ้ต่อ"

"น่ารัก...แต่อย่าไปรักนะครับ เพราะพี่ลีซอเป็นของนายน้อย"

"แล้วมึงละไอ้ต่อ..เป็นของใคร"สินชัยเดินเข้ามากอดหนุ่มน้อยด้วยความหมั่นเขี้ยว

"ผมก็เป็นของพี่เอไงครับ"

"แล้วเมื่อไหร่..มึงจะให้กูเย็ดตูดสักทีล่ะวะชักว่าวทุกวัน..กูเบื่อจะตายอยู่แล้วนะไอ้ที่รัก"บาร์เทนเดอร์หนุ่มร้อนรักแสดงอาการหื่นขึ้นมาทันที

"ผมให้พี่เอเย็ดคืนนี้ก็ได้ครับ แต่พี่เอต้องทำเบาๆนะ...ผมกลัวเจ็บ"

"จริงๆนะเว้ย..กูรับปากว่ากูจะเย็ดมึงอย่างถนุถนอมที่สุดเลยไอ้ต่อไอ้เหี้ยเอ้ยย...ดีใจฉิบหายเลย คืนนี้กูจะมีเมียแล้ว ไชโย...ไชโย" สินชัยตะโกนดังลั่นบ้าน ด้วยความคะนองปาก

"เบาๆครับพี่เอ เดี๋ยวคนในคอกม้าได้ยิน"

บรรยากาศภายในห้องนอนของสองหนุ่มต่างถิ่นในเวลานี้หอมอบอวนไปด้วยกลิ่นดอกไม้ป่า แสงสว่างจากเทียนไขสี่ห้าเล่มและเงาธรรมชาติจากพระจันทร์ดวงโตได้ส่องแสงสลัวๆเข้ามาทางหน้าต่างบานเล็กๆช่วยเพิ่มความอบอุ่นและความโรแมนติกภายในห้องนอนของสองหนุ่มมากยิ่งขึ้น สินชัยเดินเข้าไปหาหนุ่มน้อยพเนจรด้วยความรักความเสน่หา...สองหนุ่มสบตากันด้วยความรักใคร่

บาร์เทนเดอร์หนุ่มร้อนรักก้มลงไปดึงกางเกงขาสั้นของหนุ่มน้อยต่อศักดิ์ออกจากตัวอย่างช้าๆเขาเงยหน้าขึ้นมามองและส่งสายตาอันหวานเยิ้มให้เด็กหนุ่มอยู่ตลอดเวลา เขาจับลำควยที่สะอาดและบริสุทธิ์ของเด็กหนุ่มเข้าปากอย่างชำนาญการ...เขาดูดเลียตรงหัวควยสีสดอยู่หลายรอบอย่างเอร็ดอร่อย

"ซี๊ตตต พี่เอครับ ทำเก่งจัง ผมเสียวหัวควยเหลือเกิน อ้าาา อ้าาา"หนุ่มน้อยเสียวสะท้านทรวง

"พิเศษสำหรับมึงไง อุตส่าห์จะให้กูเย็ดในวันนี้..ชอบไมล่ะ" สิยชัยเงยหน้าขึ้นมาตอบ

"อ้า...อ้า..ชอบซิครับ"

บาร์เทนเดอร์หนุ่มก้มหน้าก้มหน้าดูดดุ้นควยสะอาดด้วยความหื่นกระหาย ใบหน้าหล่อๆของเขามองหนุ่มน้อยอยู่ตลอดเวลา

"อู้ววว..อ้า พี่เอพอก่อนครับ เดี๋ยวน้ำเงี่ยนผมแตกอ่า เสียวเหลือเกิน..โอ้..โอ้ย..พี่เอแก้ผ้าซิครับ ผมอยากเห็นควยใหญ่ๆของพี่เอแล้ว" เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอยาก

สินชัยคายลำควยบริสุทธิ์ออกจากปากทันที เขาลุกขึ้นยืนแล้วดึงเสื้อกล้ามบางๆจนขาดลิ้วกระชากกางเกงในออกจากตัวภายในเวลาไม่ถึงสิบวินาที ลำควยขนาดมหึมาสีเข้มหัวบานเบ่งมีน้ำอยากไหลเยิ้มอยู่เต็มรูควยเด้งออกมาท่าทางสายตาของเด็กหนุ่มทันทีบาร์เทนเดอร์ขี้เย็ดลากแขนหนุ่มพเนจรมาที่เตียงนอน แล้วผลักร่างของหนุ่มน้อยให้ล้มลงบนเตียงอย่างแรงเขาทิ้งตัวไปบนร่างของเด็กหนุ่มในทันที...ปลายลิ้นของเขาไซร้ซอกคอและติ่งหูจนเด็กหนุ่มขนลุกซู่ ลำควยทั้งสองดุ้นบดเบียดกันอย่างเอาเป็นเอาตาย น้ำอยากของทั้งคู่ไหลออกมาผสมรวมกันเป็นหนึ่งเดียว

"ไอ้ต่อ...กูเงี่ยนเหลือเกินว่ะ อ้า..อ้าาา"

"ผมก็เงี่ยนครับพี่เอ ซี๊ดดด อู้ววว อ่า พี่เอครับบดควยผมแรงๆหน่อยครับอ้า..ผมเสียว"

สิยชัยดูดเลียหัวนมสีชมพูของหนุ่มพเนจรจนน้ำลายเยิ้ม เขาไซร้ขึ้นไปที่ซอกคอและสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของหนุ่มน้อยอ่อนเดียงสาด้วยความหื่นอย่างรุนแรง...สองหนุ่มต่างวัยดูดลิ้นกินน้ำลายของกันและกันด้วยความร้อนแรงท่ามกลางไฟเสน่หา

"ไอ้ต่อครับ..กูจะเย็ดมึงแล้วนะ อ้า..เงี่ยนฉิบหาย ซี๊ต..กูทนไม่ไหวแล้ว"

"ครับพี่เอ..เย็ดเลยครับ..ผมก็เงี่ยนครับ โอ๊ยยยย..อ้าาาา..อ้า"

"ไอ้ต่อครับ..มึงเอาน้ำลายของมึงมาให้กู อ้า..ควยกูใหญ่..น้ำลายกูคนเดียวไม่พอหรอก อ้าาา"

หนุ่มน้อยต่อศักดิ์อ้าปากให้สินชัยอย่างรู้งาน บาร์เทนเดอร์ขี้เย็ดเอาลิ้นไปชงในโพรงปากของหนุ่มพเนจรอยู่นานโขเขาดูดเอาน้ำลายจากช่องปากของเด็กหนุ่มออกมาจนหมดสิ้น...เขาบ้วนน้ำลายใส่ลำควยมหึมาของตัวเองจนเยิ้มแล้วจับขาทั้งสองข้างของเด็กหนุ่มยกขึ้นสูงจนเห็นรูสวาทอย่างถนัดตา ส่วนตัวเขาลงไปยืนตรงขอบเตียงแล้วค่อยๆเสียบส่วนหัวของลำควยมหึมาเข้าไปในรูตูดบริสุทธิ์ของหนุ่มน้อยอย่างช้าๆ

"เจ็บนิดเดียวนะไอ้ต่อ..กูจะค่อยๆเย็ดมึงอ้า..ฟิตฉิบหาย โอ๊ยยย แม่ง..จะเข้าได้ไหมวะซี๊ตตตต อ้า.."

"โอ้ย..พี่เอ โอ้ย..ผมเจ็บ อ้ากกกก ฮือ..อือ..อ๊ากกกก"เด็กหนุ่มร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดตรงรูสวาท

"ไอ้ต่อ..อย่าร้องซิวะ อ้า..เดี๋ยวก็หายเจ็บ เชื่อกู อ้า..อ้า..อ้าาา" สินชัยเห็นน้ำตาของต่อศักดิ์ไหลออกมาทำให้เขาตกใจจนหน้าซีต...เขาก้มลงไปกอดเด็กหนุ่มไว้แน่นด้วยความรักระคนสงสาร แต่ส่วนหัวของลำควยมหึมาก็ยังคาอยู่ในรูตูดของหนุ่มน้อยไม่ยอมหลุด

"หยุดร้องไห้ได้แล้วไอ้ต่อ..กูใจไม่ดีนะเว้ยกูสงสารมึง อ้าาา อ้าาา"

"แต่ผมเจ็บนี่ อืออ..อือออ"

"ครั้งแรกก็ยังงี้แหละ..กูจะเย็ดเบาๆนะครับไอ้ต่อ"

"ครับพี่เอ..ผมรักพี่เอนะครับ อือออ"

"กูรู้แล้วว่ามึงรักกู ชื่นใจเหลือเกินไอ้ที่รัก อ้า..อ้า..อ้า" สินชัยก้มลงไปหอมแก้มของเด็กหนุ่มอย่างหมั่นเขี้ยว

"พี่เอเย็ดผมเบาๆนะครับ โอ้ยยย" เด็กหนุ่มกระซิบบอกอีกครั้ง

ในที่สุดบาร์เทนเดอร์หนุ่มร้อนรักก็สามารถยัดลำควยมหึมาเข้าสู่รูตูดของเด็กหนุ่มจนมิดด้ามหนุ่มน้อยหลับตาปี้ด้วยความเจ็บปวดและทรมาน...แต่เขาก็ต้องทนให้ได้เพราะความรักที่ใจสั่งมาทำให้เขาต้องยอม

"เข้ามิดควยแล้วไอ้ต่อ อ้า..อู้ววว ฟิตฉิบหายควยกูจะระเบิดให้ได้ อ้า..แม่งเอ้ยย..ไม่เคยเจอรูเย็ดใครฟิตเท่ามึงเลย..อ้า...อ้า"

"ผมรักพี่เอนะครับ อ่า..อ่า..อ่า"

"กูจะแช่ควยไว้ก่อน แล้วค่อยกระเด้า มึงจะได้ไม่เจ็บมาก อ้า..อ้า..โอ๊ย"

"พี่เอ..จูบปากผมหน่อยซิครับ อ่า..โอ้ยยย"

สินชัยก้มลงบดขยี้บี้ริมฝีปากสีชมพูของเด็กหนุ่มอีกครั้งด้วยความร้อนแรงจนน้ำลายแตกฟองเพื่อที่จะระงับความเจ็บปวดของเด็กหนุ่มลงได้บ้าง ส่วนทางลำควยเขาก็ค่อยๆกระเด้าเย็ดอย่างช้าๆเพื่อให้รูตูดของเด็กหนุ่มขยายและเปิดกว้างมากขึ้น

"เป็นไงบ้างไอ้ต่อ อ้า..หายเจ็บหรือยังวะ"

"อ้า..อ้า..ยังเจ็บอยู่เลยครับ..ซี๊ตต..แต่มันเสียวเหมือนกันครับพี่เอ อ้า..อ้า.."

"กูจะเย็ดแรงๆแล้วนะ อ้า..เดี๋ยวมึงก็จะเสียวมากกว่านี้อ้า..อ้า..อู้ววว"

สินชัยกระเด้าเย็ดแรงขึ้นจนต่อศักดิ์หลับตาปี้ เขาบดบั้นท้ายควงสว่านอยู่ในรูสวาทของหนุ่มน้อยอย่างเมามันส์หลายครั้งที่เขาชักลำควยออกมาจนสุดแล้วดันเข้าไปใหม่จนมิดด้าม...เสียงหัวควยกระทบกับผนังตูดของเด็กหนุ่มดัง "กึกกึก กึก" จนเขาอดที่จะหัวเราะไม่ได้

"หึ..หึ...หึ..เสียวโว้ย..มันส์ ฮา ฮา ฮา" บาร์เทนเดอร์หนุ่มรินรักกระเด้าไปหัวเราะไป

"อ้า..พี่เอหัวเราะอะไร อ้า..อ้า"

"ก็รูตูดของมึงนะซิ แม่งโคตรเล็กเลยว่ะ..อ้า..กูยัดควยเข้าไปยังไม่สุดลำเลย อู้ววว..ก็กระแทกเหี้ยอะไรไม่รู้ดังกึก กึก กึก ฮา ฮา มันส์ดีว่ะ ซี๊ตตตต..อ้า อ้า อ้า"

"พี่เอ..เย็ดแรงๆก็ได้ครับ ผมไม่ค่อยเจ็บแล้วอ้าาาาา เสียว อ่า.."

"ได้ครับไอ้ที่รัก..เดี๋ยวกูจะเย็ดให้มึงติดใจในรสควยของกูไปจนวันตายอ้า..อึด อึด..อึด" สินชัยจับตัวของเด็กหนุ่มให้อยู่ท่าก้มโค้งแล้วเสยลำควยมหึมาเข้าไปจนสุดด้าม

"อ้า..อ้า..ท่านี้เป็นไงบ้าง..โอ๊ยยยย..เสียวไหมวะไอ้ต่อ..อึดอึด อึด..อ่าาาาา.."

"อ้า..พี่เอ..ผมไม่เจ็บแล้วครับอ้าาาา เสียว เสียวครับ อ้า..เสียวรูตูด"

"กูก็เสียวลำควยเหลือเกิน น้ำเงี่ยนมึงจะแตกหรือยังไอ้ต่อ อ้า..อ้า.."

"จะแตกแล้วพี่ โอ๊ยยยยย ผมเสียว อ้า ไม่ไหวแล้วครับ อ้าาาาา"

หนุ่มน้อยต่อศักดิ์กระทุ้งลำควยของตัวเองจนน้ำเงี่ยนแตกกระจายคามือ...ส่งผลให้รูตูดของเด็กหนุ่มขมิบถี่ยิบและตอดรัดลำควยของสิยชัยจนแทบระเบิด บาร์เทนเดอร์ขี้เงี่ยนอัดแรงกระเด้าชุดสุดท้ายส่งเข้าไปในรูเย็ดสุดพลังม้าเขาซอยควยยิกๆๆๆ จนน้ำแตกทะลักคารูสวาทของคู่เย็ด

"อ้าาาาาา..โอ๊ยยยยย น้ำเงี่ยนกูแตกแล้ว อ้าาาาอ่าอ่า อ่า มันส์ฉิบหาย อ่า อ้าาาาา"

น้ำเงี่ยนของสินชัยอัดฉีดเข้าไปในรูตูดของต่อศักดิ์จนหมดกระโปก สองหนุ่มต่างถิ่นเหงื่อแตกเต็มตัวด้วยความร้อนในรสเสน่หาพวกเขาทิ้งตัวลงบนเตียงพร้อมๆกับเสียงเหนื่อยหอบจากแรงราคะที่เพิ่งผ่านพ้นไป

......................


ภูแสงได้ออกเดินทางมากับลูกสมุนของนายเรือรบจนถึงจ.มุกดาหาร เขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจะไปอยู่ที่ไหน และงานที่นายเรือรบจะให้เขาทำคืองานอะไรไอ้เจตกับไอ้มั่นพาเขามาพักที่บ้านไม้หลังเล็กๆห่างไกลจากผู้คนพอสมควร บ้านหลังนี้อยู่ติดกับแม่น้ำที่กว้างใหญ่ไพศาล...สามารถมองเห็นฝั่งลาวได้อย่างชัดเจน

"มึงพักอยู่กับพวกกูที่นี่..ถ้ามีงานเข้ามาแล้วกูจะบอก"ไอ้เจตเป็นผู้เริ่มต้นบทสนทนา

"งานอะไรเหรอครับพี่" ภูแสงอดที่จะถามไม่ได้

"ส่งสินค้าไปฝั่งลาว"

"สินค้าอะไรเหรอครับพี่เจต"

"แล้วมึงจะรู้ไปทำไมวะ" ไอ้มั่นพูดเสียงดังด้วยความไม่พอใจ

"ก็แค่อยากรู้"

"นายใช้ให้ทำอะไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องเสือกอยากจะรู้หรอก"ไอ้เจตกำชับอีกครั้ง

ไม่นานนักก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของไอ้เจตดังขึ้น มันเดินห่างออกไปจากวงสนทนาไกลพอสมควร...แล้วจึงรับสาย

"ครับนาย"

"เป็นไงวะ..ทุกอย่างเรียบร้อยหรือเปล่า"นายเรือรบถาม

"เรียบร้อยครับนาย..แต่ไอ้เด็กใหม่มันถามมากเหมือนกันครับ"

"มันถามอะไรวะ"

"มันถามว่าจะให้มันทำงานอะไรครับนาย"

"พวกมึงก็บอกมันซิ..ว่าส่งปลากระป๋องไปฝั่งลาวแต่อย่าให้มันรู้ความจริงนะโว้ย" นายเรือรบพูดเสียงจริงจัง

"ครับนาย..แล้วนายจะให้พวกผมส่งสินค้าเมื่อไหร่ครับ"

"พรุ่งนี้..แต่ไม่ต้องให้ไอ้มั่นไปนะเว้ยไอ้เหี้ยมั่นหน้าแม่งเก่าแล้ว..เดี๋ยวคนจำได้ มึงไปกับไอ้แสงสองคน..แต่ถ้ามันมีปัญหามาก มึงก็จัดการมันได้เลย"

"ได้ครับนาย..ครับ สวัสดีครับ"

พอวางสายจากนายเรือรบแล้ว ไอ้เจตสมุนขี้ยาก็เดินกลับเข้ามาร่วมวงสนทนาเหมือนอย่างเดิม

"นายโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้มีงานเว้ย ไอ้แสงมึงไปฝั่งลาวกับกู"

"ครับพี่" ภูแสงตอบรับสั้นๆ

"แล้วกูละไอ้เจต กูก็ต้องการเงินเหมือนกันนะเว้ย" ไอ้มั่นโวยวาย

"นายบอกให้มึงพักก่อน"

"อะไรวะ..แม่งพอได้เด็กใหม่ก็เขี่ยกูทิ้งเลยไอ้เหี้ย..นายเฮงซวย" ไอ้มั่นมองหน้าภูแสงอย่างไม่พอใจ

"แต่ที่นายเขาทำก็มีเหตุผลนะเว้ย..มึงมันหน้าเก่าแล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นมาลูกเมียมึงจะซวยไปด้วย" ไอ้เจตปลอบใจเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมยาก

"ก็ได้วะ..กูจะได้กลับไปหาลูกหาเมียกูสักที"

........................

เรือประมงขนาดไม่ใหญ่นักกำลังวิ่งข้ามมหานทีสีทันดรไปในความมืด เพื่อนำสินค้าไปส่งทางฝั่งลาวตามที่ภูแสงเข้าใจภายในเรือมีเพียงไต๋ก๋งเรือ,ภูแสงและไอ้เจตสามคนเท่านั้น...สองหนุ่มวัยไล่เลี่ยกัน กำลังนั่งซดยาดองเหล้าอยู่ใต้ท้องเรืออย่างเป็นกันเองโดยมีตะเกียงเจ้าพายุให้แสงสลัวๆ

"ไอ้แสง..เดี๋ยวให้ถึงฝั่งโน้นก่อน กูจะพามึงเที่ยวซ่องรับรองปลอดภัยโว้ย..ไร้เอดส์"

"พี่เจตเที่ยวผู้หญิงบ่อยเหรอครับ" ภูแสงถาม

"ก็ทุกครั้งที่กูไป..หีหญิงลาวแม่งสะอาดอย่างนี้เลยไม่มีกลิ่นสักนิด เลียโคตรมันส์เลยมึงเอ้ย พูดแล้วเงี่ยนว่ะ" ไอ้เจตยกนิ้วโป้งขึ้นมาเพื่อการันตีในคำพูดของตัวเอง

"พี่เจตมีเมียหรือยังครับ"

"ไม่มีโว้ย..กูไม่อยากมีเมีย กูชอบเย็ดไปเรื่อยๆ..แล้วมึงล่ะไอ้แสง" ไอ้เจตหันมาถาม

"ยังไม่มีครับ..ผมอยู่กับพ่อสองคน"

"กูว่าเรานอนเอาแรงกันก่อนเถอะว่ะ กูซักเมาแล้ว เดี๋ยวไม่มีแรงเย็ดสาวลาวเว้ย..หึ หึ หึ"

"พี่นอนก่อนเถอะครับ ผมยังไม่ง่วงเลย"

"ตามใจมึง..อีกสองชั่วโมงก็จะถึงฝั่งแล้วนะเว้ย"

หลังจากที่ไอ้เจตล้มตัวนอนไปแล้ว ก็เหลือแต่เพียงภูแสงคนเดียวที่นั่งอยู่ในความมืดใต้ท้องเรือไอ้หนุ่มเลือดร้อนจึงเดินขึ้นมาจากใต้ท้องเรือเงียบๆ เขาเดินไปนั่งตรงหัวเรือด้วยความวิตกกังวลในสิ่งที่เขากำลังกระทำอยู่...เขามองไปกลางแม่น้ำที่กว้างใหญ่ด้วยจิตใจที่สับสนและวุ่นวาย เขาคิดถึงลุงคำแสงพ่อของเขาเสียเหลือเกินเพราะตั้งแต่ออกจากบ้านมาเขายังไม่เคยโทรไปหาพ่อของเขาเลย เขารู้สึกเป็นห่วงพ่อมากทีเดียวแต่ก็ยังดีที่มีลีซออยู่อีกคน...

แล้วนายน้อยของเขาล่ะจะเป็นยังไงบ้าง...เขาสงสารนายน้อยอย่างจับใจแต่เขาก็ยังกลัวความผิดที่ได้กระทำลงไป เขาจึงไม่กล้าอยู่สู้หน้าใครๆโดยเฉพาะนายใหญ่น้ำตาของไอ้หนุ่มเลือดร้อนไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเมื่อเขาคิดถึงนายน้อย... เวลาผ่านนานไปร่วมสองชั่วโมง แต่เขาก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิมด้วยอาการเหม่อลอย...ภูแสงต้องสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงของผู้ร่วมเดินทางดังขึ้น

"ไอ้แสง..เตรียมตัวได้แล้ว เรือจะเทียบท่าแล้วโว้ย"ไอ้เจตตะโกนลั่น

"ครับพี่เจต"

"อย่าลืมเอากระเป๋าของนายไปด้วยนะโว้ย" ไอ้เจตกำชับ

"กระเป๋าอะไรพี่"

"ก็กระเป๋าสีดำที่มึงถือมาไงล่ะ..ไอ้โง่"

"ครับพี่..จำได้แล้วครับ"

หลังจากเรือเทียบท่าก็มีคนจากฝั่งลาวมาขนปลากระป๋องเพียงไม่กี่สิบลังไปขึ้นรถกระบะที่จอดรออยู่ก่อนหน้านี้แล้วภูแสงเหลือบไปเห็นไอ้เจตกำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับใครบ้างคน...ไม่นานนักไอ้เจตก็เดินเข้ามาหาเขาแล้วพูดขึ้นว่า

"ไอ้แสง..เดี๋ยวมึงเอากระเป๋าใบนี้ ไปส่งให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ในรถกระบะคันโน้นนะโว้ย..บอกเขาว่า..ลิ้นจี่"

"อะไรนะพี่..ลิ้นจี่เหรอพี่"

"เออ..ลิ้นจี่ บอกเขาว่าลิ้นจี่"

"ครับ..ครับพี่เจต"

............................

ภูแสงกับไอ้เจตเดินทางกลับมาถึงฝั่งไทยด้วยความอ่อนล้า พวกเขาอดหลับอดนอนถึงสามวันสามคืนจากการทำงานในครั้งนี้งานครั้งแรกของภูแสงผ่านไปด้วยดี แต่เขาก็ยังอดที่แปลกใจไม่ได้ว่า...ทำไมปลากระป๋องเพียงไม่กี่สิบลังคนลาวถึงต้องสั่งซื้อจากเมืองไทยด้วย

"ไอ้แสง..นี่เงินของมึง" ไอ้เจตยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้เพื่อนร่วมงาน

"เงินอะไรครับ"

"เงินค่าจ้างของมึง" ไอ้เจตตอบสั้นๆ

"ทำไมนายรบให้เงินเร็วจังครับ"

"ทำงานครั้งหนึ่ง ก็ได้เงินเลย ทำหลายครั้งก็ได้หลายครั้ง..แต่ถ้าไม่มีงานก็ไม่มีเงิน"

"ขอบคุณครับพี่"

"วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่นะเว้ย อีกสองวันมีงานเข้ามาอีก"

"ครับพี่"

"กูไปนอนก่อนนะเว้ย..เย็ดกระหรี่มาสามที แม่ง..โคตรเหนื่อยเลยว่ะ แล้วมึงล่ะล่อไปกี่ทีวะ" ไอ้เจตบิดขี้เกียจ

"ผมนั่งรอพี่เฉยๆ..ไม่ได้ขึ้นห้องครับ"

.....................

สองวันต่อมาภูแสงกับไอ้เจตได้ออกเดินทางไปฝั่งลาวด้วยเรือลำเก่าไต๋ก๋งเรือคนเก่าในระหว่างการเดินทางทั้งสองหนุ่มก็ได้พูดคุยกันตามประสาชายโสดโดยเฉพาะเรื่องผู้หญิง...ไอ้เจตมักจะบรรยายความหื่นของตัวเองให้ภูแสงฟังอย่างหมดเปลือก

"ไอ้แสง..มึงเคยเห็นควยฝังมุกหรือเปล่าวะ"

"ไม่เคยพี่"

"มึงอยากเห็นไหม" ไอ้เจตกระดกยาดองเหล้าพรวดเดียวหมดเป็ก

"ควยพี่เจตฝังมุกเหรอครับ"

"กูฝังสามเม็ดเว้ย" ไอ้เจตงัดลำควยฝังมุกออกมาจากกางเกงยีนต์อย่างรวดเร็ว

"โอ้โห้..แม่งโคตรน่ากลัวเลย มุกเม็ดใหญ่ฉิบหาย..แล้วจะเย็ดใครได้วะเนี่ย" ไอ้หนุ่มเลือดร้อนตาเหลือกที่ได้เห็นลำควยฝังมุกเส้นเอ็ดปูกโปกของไอ้เจตขี้ยา

"กระหรี่แม่งหีฉีกไปหลายรายแล้วนะโว้ย โดนควยกูเข้าไปอ่ะ ฮา ฮาฮา"

"ทำไมควยพี่แข็งวะ พี่เงี่ยนเหรอครับ"

"กูก็เงี่ยนของกูทุกวันอยู่แล้ว..แต่กูจะรอไปเย็ดกระหรี่ที่ฝั่งลาวโว้ย"

"แต่ถ้าพี่เงี่ยนจนทนไม่ไหวก็ชักว่าวก่อนก็ได้นะครับ ควยพี่แข็งมากเลยเดี๋ยวผมออกไปรอข้างนอก"

"ก็ดีเหมือนกันเว้ย..แต่มึงไม่ต้องออกไปก็ได้กูไม่อายมึงหรอก อ้า..อ้าาาา" ไอ้เจตนั่งรูดควยตัวเองเล่นด้วยความเงี่ยนจนน้ำอยากไหลเยิ้ม

"ตามสบายครับพี่ ผมออกไปรอข้างนอกดีกว่า"

"งั้นก็ตามใจมึง..เฮ้ย.ไอ้แสงกระเป๋าของนายอยู่ไหนวะ"

"อยู่ข้างบนพี่..ไม่หายหรอก"

"ระวังให้ดี..อย่าให้หายนะเว้ย โอ้ยยย ซี๊ตตตต"ไอ้เจตนั่งชักว่าวอย่างสะอารมณ์

"ครับ" ภูแสงตอบสั้นๆ

ไอ้หนุ่มเลือดร้อนเดินขึ้นมาจากใต้ท้องเรือ แล้วเดินไปนั่งที่เก่าตรงบริเวณหัวเรือแต่พอนั่งได้สักพักเขาก็นึกถึงกระเป๋าที่ไอ้เจตพูดถึงเมื่อครู่นี้ เขาเดินตรงไปที่กระเป๋าใบนั้นทันที...แล้วหยิบมันขึ้นมาดู ภูแสงเขย่ากระเป๋านั้นเบาๆด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าข้างในนั้นคืออะไร...เพราะเขาสงสัยมานานแล้วแต่ที่แน่ๆ มันต้องไม่ใช่ลิ้นจี่อย่างแน่นอน

ไอ้หนุ่มเลือดร้อนตัดสินใจเปิดกระเป๋าออกอย่างช้าๆ...ข้างในมีสิ่งของที่ถูกห่อไว้ด้วยกระดาษอย่างหนาแน่นอยู่หลายห่อทีเดียว เขาหยิบเอามีดพกออกมาจากกางเกงทหารตัวเก่ง...แล้วตัดสินใจกรีดลงบนห่อกระดาษนั้นอย่างรวดเร็ว สิ่งที่ภูแสงเห็นในเวลานี้ทำให้เขาตาค้างในทันทีทั้งยาบ้า,ยาอี,ยาไอซ์ นับหมื่นๆเม็ดที่อยู่ในกระเป๋าใบนั้น

"มึงทำอะไร..ไอ้แสง" เสียงไอ้เจตตะโกนดังลั่น...ทางด้านหลัง

"ไอ้เจต..มึงค้ายาเหรอวะ พวกมึงหลอกกูนี่หว่า"ภูแสงตะโกนโต้ตอบ

"กูไม่ได้หลอกมึง นายรบต่างหากที่หลอกมึง..กูแค่ทำตามคำสั่ง"

"ไอ้เรือรบ..อย่าให้กูกลับไปได้นะมึง กูฆ่ามึงแน่ๆไอ้เหี้ย.." ภูแสงคำรามด้วยความแค้น

"ไอ้แสง..เอากระเป๋ายาส่งมาให้กู"

"กูไม่ให้..กูไม่ต้องการเห็นคนติดยาไปมากกว่านี้"

"กูบอกให้ส่งยาส่งมาให้กู..เดี๋ยวนี้"ไอ้เจตตะโกนสุดเสียงและชักปืนขึ้นมาจากเอว เล็งไปที่ไอ้หนุ่มเลือดร้อนทันที...มันค่อยๆเดินเข้าไปหาภูแสงอย่างช้าๆ

"อย่าเข้ามานะโว้ย..ถ้ามึงเข้ามาอีกก้าวเดียว..กูจะโยนไอ้ยานรกพวกนี้ลงแม่น้ำจริงๆด้วย" ไอ้หนุ่มเลือดร้อนถอยหลังหนีไปจนถึงท้ายเรือ

"มึงจะหนีไปไหนไอ้แสง..ส่งยามาให้กูเดี๋ยวนี้"ไอ้เจตเดินเข้าไปจนใกล้ในระยะทางห่างกันไม่ถึงสามก้าว

"อย่าเข้ามานะโว้ย..กูบอกว่าอย่าเข้ามา"ในที่สุดภูแสงก็ตัดสินใจโยนกระเป๋ายานรกลงแม่น้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ไอ้เจตจะเดินเข้ามาถึง

"ไอ้สัตว์..มึงรู้ไหมว่าไอ้ยาพวกนั้นมันกี่ล้าน.."

"กูไม่รู้หรอกเว้ย แต่กูไม่อยากให้ใครติดยา พวกมึงมันคนชั่ว..ไอ้พวกพ่อค้าความตาย..ไอ้พวกสัตว์นรกส่งมาเกิด"

"มึงตายไอ้แสง..ถ้ากูไม่ฆ่ามึง นายรบก็จะฆ่ากูมึงตาย..ไอ้เหี้ย"

"ปัง" "ปัง"

เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวท่ามกลางลมพายุที่กำลังพัดกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง...เรือนร่างของภูแสงได้กระเด็นลอยละลิ่วลงสู่กลางมหานทีสีทันดร ตามแรงอัดของวิถีกระสุน

........................

งานเปิดรีสอร์ท "คนเมืองคาว"ถูกจัดขึ้นอย่างอลังการ ผู้ที่มาร่วมงานต่างก็ใส่ชุดคาวบอยกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตานายใหญ่เจ้าของฟาร์มม้ารับหน้าที่เป็นประธานเปิดงานให้แก่ลูกชายคนกลางอย่างสมศักดิ์ศรีพร้อมกับเปิดตัวว่าที่เจ้าสาวไปในเวลาเดียวกัน หนูแดงยืนเคียงคู่กับสองภพอย่างออกหน้าออกตา

"หนูแดง..ผมขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"ชายหนุ่มหันไปบอกกับสาวร่างอวบอย่างฝืนๆ

"หนูแดงไปเป็นเพื่อนค่ะ"

"จะไปทำไมครับ..ผมจะไปขี้" แล้วชายหนุ่มก็เดินออกไปโดยไม่ฟังเสียงอะไร

"ว๊าย..หยาบคาย" สาวเจ้างอนตุ๊บป่อง...แล้วเดินไปหามารดาไฮโซ

ทางด้านสินชัยและต่อศักดิ์ก็กำลังวุ่นวายอยู่กับการเสริฟ์อาหารให้กับแขกที่มาร่วมงานอย่างครบครัน

..............................

"ลีซอ..เหนื่อยไหมครับ" สองภพแอบเดินมาหาหนุ่มพม่าหลังห้องอาหารครัวคาวบอย

"ไม่เหนื่อยครับ..แต่ผมไม่ชอบคุณหนูแดงเลยครับนายน้อย"

"ไม่มีอะไรหรอกครับ มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่นะ..ยังไงพี่ก็ไม่มีทางรักใครมากกว่าลีซออยู่แล้ว"

"หมายความว่า..นายน้อยจะแต่งงานกับคุณหนูแดงจริงๆเหรอครับ"ลีซอหน้าเสีย

"ครับ"

"นายน้อย..แล้วผมล่ะครับ ผมจะอยู่ได้ยังไงถ้าผมไม่มีนายน้อยฮือ..ฮือออ" หนุ่มพม่าโผเข้ากอดชายคนรักไว้อย่างหวงแหน

"พี่ต้องตามใจพ่อนะครับ..ท่านแก่แล้ว แต่พี่ก็มีทางออกของพี่แล้วนะ..ลีซอไม่ต้องหวงหรอก"

"ทางออกอะไรเหรอครับ"

"เอาไว้ให้พี่มั่นใจกว่านี้..แล้วพี่จะบอกลีซอนะครับ"

"ก็ได้ครับนายน้อย ผมเชื่อใจนายน้อยครับ" หนุ่มพม่ายิ้มออก

"ลีซอ..ไอ้แสงไปไหนล่ะ พี่ไม่เห็นมันตั้งหลายวันแล้วนะแล้วทำไมมันไม่มาช่วยงานของพี่" สองภพเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อเอ่ยถึงภูแสง

"อ้ายแสง..เออ..อ้ายแสง"หนุ่มพม่าไม่กล้าพูด

"ทำไมลีซอ ไอ้แสงทำไม บอกพี่มาเดี๋ยวนี้" ชายหนุ่มเค้นเอาคำตอบ

"อ้ายแสงไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วครับ...อ้ายแสงหนีไปก่อนที่นายน้อยจะออกจากโรงพยาบาลครับ"

"ไอ้แสงหนีไป..แล้วมันไปไหน ทำไมพี่ไม่รู้แล้วทำไมไม่มีใครบอกพี่" ชายหนุ่มยิงคำถามรัวจนลีซอหน้าซีต

"ป้อคำห้ามไว้ครับ"

"ไอ้แสง..มึงหนีกูไปทำไม" สองภพยกกำปั้นทุบกำแพงด้วยความเสียใจในสิ่งที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ในตอนนี้

ผมก็เป็นห่วงอ้ายแสงเหมือนกันครับนายน้อย" หนุ่มพม่ากอดชายคนรักเอาไว้ในอ้อมแขน

"พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงทำแบบนี้..ทำไมมันต้องหนีพี่ไปด้วย"

"นายน้อยทะเลาะกับอ้ายแสงเหรอครับ"

"เออ..ไม่มีอะไรหรอกลีซอ แต่..."ยังไม่ทันที่สองภพจะพูดจบ อยู่ๆก็มีเสียงของใครบ้างคนแทรกขึ้นกลางครัน

"นึกว่าหายไปไหน..ที่แท้ก็หลบมาอยู่กับไอ้ลีซอตรงนี้เองปล่อยให้คนอื่นเขาตามหากันให้วุ่น" สองหนุ่มคู่รักหันไปมองตามเสียงนั้น...แล้วผละออกจากกัน

"มีอะไรไอ้สาม" สองภพถามน้องชายตัวแสบ

"ตกลงพี่สองจะเอาไอ้เด็กเลี้ยงม้าทำผัวจริงๆเหรอ หึ หึ หึ"สามเมืองเดินเข้าไปหาพี่ชายด้วยท่าทางยี่ยวนกวนประสาท

"เก็บปากไว้กินข้าวดีกว่าไอ้สาม..อย่ามายุ่งกับเรื่องของกู"

"ก็ไม่อยากจะยุ่งนักหรอก..ถ้าพี่สองไม่ได้เป็นพี่ชายของผม"

"ถ้ามึงลำบากใจนัก ก็ไม่ต้องเรียกกูว่าพี่ก็ได้ไอ้สาม"

"ไม่ได้หรอก..ยังไงเราก็เป็นพี่น้องกันนะครับ"สามเมืองเสียงเบาลง

"แต่มึงเกลียดกูไม่ใช่เหรอไอ้สาม" สองภพถามน้องชายตรงๆ

"......." สามเมืองไม่ได้พูดอะไรนอกจากมองหน้าพี่ชายอย่างสงบ

"นายน้อย,นายเล็ก ผมขอตัวไปทำงานในครัวก่อนนะครับ"หนุ่มลีซอพูดทำลายความเงียบแล้วเดินเข้าครัวไป

"มึงมีอะไร..ตามหากูทำไม" สองภพถาม

"คุณแม่ให้มาตาม..เห็นบอกจะคุยเรื่องงานแต่งของพี่สองกับยัยหนูแดง"พอสามเมืองพูดจบ สองภพก็นึกขึ้นได้ว่า เขาเองก็ต้องการจะปรึกษาเรื่องนี้กับน้องชายอยู่พอดี

"เอ้อ..ไอ้สามกูมีเรื่องจะให้มึงช่วย"

"เรื่องอะไรพี่สอง"

"คุยตรงนี้ไม่ได้ว่ะ..เดี๋ยวคืนนี้กูจะไปหามึงที่บ้านซุ้มนายก็แล้วกัน..รอกูด้วยนะเว้ย"

"โอเค..." สามเมืองตอบตกลง แต่ก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้

...................


สองภพกับสามเมืองเดินกลับเข้ามาในงานเลี้ยงอีกครั้ง สองหนุ่มพี่น้องเดินตรงไปที่โต๊ะของนายใหญ่ซึ่งมีคุณขวัญเชิญ,คุณสุพรรษา,หนูแดงและหนึ่งสยามนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

"ไปไหนมาตาสอง" คุณขวัญเชิญถามลูกชาย

"ห้องน้ำครับแม่"

"ห้องน้ำอะไร เมื่องี้ยังเห็นยืนคุยกับไอ้ลีซออยู่หลังครัว..."สามเมืองพูดหน้าตาเฉยจนพี่ชายคู่กัดต้องทุบหลังดัง "ตุ๊บ"

"พี่สอง..ผมเจ็บนะ"

"อย่าพูดมากนะมึง" สองภพกระซิบน้องชายเบาๆก่อนจะลงอีก "ตุ๊บ" ที่กลางหลัง

"โอ้ย..ไม่พูดก็ได้วะ..ไอ้พี่โหด" สามเมืองหันไปมองพี่ชายอย่างเคืองๆ แล้วเดินไปหลบอยู่ข้างหลังมารดาแล้วพูดว่า"คุณแม่ครับพี่สองแกล้งสามอีกแล้วครับ"

"ทำอะไรกัน ไอ้สอง,ไอ้สาม เล่นกันเหมือนเด็กไปได้..นั่งลงได้แล้ว" นายใหญ่ออกคำสั่ง

"ครับ.." สองหนุ่มตอบรับพร้อมๆกัน

"พี่น้องคู่นี้เล่นกันน่ารักจังเลยนะคะ รูปร่างหน้าตาก็ดี..รูปหล่อทั้งคู่เลย แหม..ดิฉันอิจฉาคุณพี่จริงๆเลยค่ะ..ที่มีลูกชายน่ารักอย่างนี้" คุณสุพรรษามองไปที่สองหนุ่มด้วยความเอ็ดดู

"น่ารักอะไรกันครับน้าษา..ที่น้าษาเห็นน่ะมันเป็นแค่ภาพลวงตาต่างหากครับ" หนึ่งสยามแซวน้องชายทั้งสองคน...แล้วก็อมยิ้ม

"ยังไงคะตาหนึ่ง..ภาพลวงตา" สาวใหญ่ถามต่อ

"ก็ไอ้สองคนนี้ซิครับ มันทะเลาะกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว..คุณพ่อกับคุณแม่ก็เลยต้องจับแยกให้พวกมันไปอยู่กันคนละทิศคนละทาง"

"แต่ยังไงก็ยังน่ารักอยู่ดีแหละค่ะ..น้าษาชอบ"

"คุณแม่คะ..เมื่อไหร่จะคุยเรื่องของหนูแดงสักทีล่ะคะหนูแดงรอนานแล้วนะ" สาวร่างอวบเซ้าซี้มารดา

"ค่ะ..ค่ะ..คุณลูก คุณแม่จะคุยเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"คุณสุพรรษาตอบลูกสาวแล้วหันไปทางผู้ใหญ่ของว่าที่เจ้าบ่าว"ว่ายังไงคะคุณพี่..เรื่องงานแต่งของตาสองกับหนูแดงที่ดิฉันหาฤกษ์มาให้"

"ฤกษ์ดีมากครับคุณสุพรรษา วันที่เก้าเดือนเก้า ผมตกลงตามนี้ครับ..ว่าไงคุณขวัญเชิญ" นายใหญ่หันไปถามภรรยา

"จะไม่ถามลูกสักหน่อยเหรอคะ" คุณขวัญเชิญหันไปมองลูกชายคนกลาง

"ตาสอง..น้าษาเขาได้ฤกษ์มาแล้ว เดือนหน้าวันที่เก้าแกต้องแต่งงานกับหนูแดง ตกลงตามนี้นะลูก" นายใหญ่หันไปบอกลูกชายเสียงเข้ม

"อีกสองอาทิตย์เองเหรอครับพ่อ" สองภพมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย

"ใช่..แกมีปัญหาอะไร" ผู้เป็นพ่อถาม

"เปล่าครับ" ชายหนุ่มฝืนยิ้ม แล้วก้มหน้าลง

"ทำไมคุณพ่อไม่บอกพี่สองล่วงหน้าก่อนล่ะครับ มาบอกกะทันหันอย่างเนี่ยใครจะไปทำใจได้" เป็นครั้งแรกที่สามเมืองเถียงแทนพี่ชาย

"ก็มันนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล ใครจะไปบอกมันได้..ส่วนทางนี้ผู้ใหญ่เขาก็จัดการให้มันเรียบร้อยหมดแล้ว ยังไงมันก็ต้องแต่ง"นายใหญ่พูดเสียงเด็ดขาด

สามเมืองหันไปสบตาพี่ชายด้วยความเห็นใจระคนสงสาร ในส่วนลึกของจิตใจแล้ว..เขาเองก็รักพี่ชายคนนี้อยู่มากทีเดียว แต่ที่เขาต้องทำตัวเป็นไม้เบื่อไม้เมากับพี่ชายคนนี้มาโดยตลอด...ก็เพราะว่าเขาแอบอิจฉาที่สองภพมัวแต่ไปเล่นสนุกสนานกับภูแสงและลีซอ จนลืมเขาและทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กโดยไม่เคยสนใจเขาเลยแม้แต่น้อยเขาเก็บเอาความน้อยเนื้อต่ำใจในสมัยที่พี่ชายของเขาเห็นคนอื่นดีกว่าเขา..มากระทั่งจนถึงทุกวันนี้ แต่เงามืดด้านลบในจิตใจของเขากำลังจะจางหายไป...เพราะตั้งแต่วันที่สองภพเข้าโรงพยาบาลเมื่อคราวก่อน ทำให้เขารู้ตัวว่าความจริงแล้วเขาทั้งรักและเป็นห่วงพี่ชายคนนี้มากเสียเหลือเกิน...แต่การกระทำและคำพูดของเขามันช่างตรงกันข้ามกับหัวใจอย่างสิ้นเชิง

...........................