ช่างงง.......

iaun

“คับ  รบกวนพี่มาดูสายไฟที้ร้านให้หน่อยนะคับ ไฟที่ร้านตกหลายรอบแล้วหน่ะ เดี๋ยวอาหารจะเสียหมดหน่ะคับ  คับสวัสดีคับ”
น้ำเพิ่งวางสายจากเบอร์ส่วนตัวของเจ้าหน้าที่จากการไฟฟ้า ที่เจ้านายเขาหาเบอร์จากเส้นสายมาให้ เนื่องจากร้านที่น้ำ
ดูแลอยู่ตอนนี้ เป็นร้านอาหารและเบเกอรี่พร้อมด้วยไอศกรีมโฮมเมต ตั้งอยู่ในโครงการเล็กๆแห่งหนึ่งใจกลางกรุงเทพฯ
2-3วันที่ผ่านมานี้ฝนตกบ่อยๆแถมตกหนักเสียด้วย ทำให้น้ำซึมเข้ามาในร้านและที่เลวร้ายไปกว่านั้นคือ
ไฟตกและบางครั้งไฟดับไปนานหลายชั่วโมง  วันนี้ก็เช่นกัน ทำให้ไอศกรีมกว่า30รสเสียทั้งหมด นี่ก็ครั้งที่ 2แล้ว
ในเดือนนี้ ก็ไม่รู้ว่าช่างของโครงการเดินสายไฟไม่ดีหรือย่างไร ทำให้ไฟในโครงการดับแค่ฝั่งเดียว และจำเพาะจะต้องดับ
ฝั่งนี้เสียด้วย จะไปตามช่างของโครงการก็ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้จะทำอย่างไรทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องเครียดไปตามๆกัน  
ยังดีที่ตอนนี้ไฟในร้านกลับมาใช้ได้แต่ก็ไม่รู้ว่าจะดับอีกเมื่อไร
“พี่อ้อยค้าบ ผมโทรไปแจ้งช่างได้แล้วนะคับ ...มาผมช่วย”
“อุ้ยน้องน้ำไม่ต้องหรอ เดี่ยวเสื้อเลอะหมด”
“ไม่เป็นไรหรอกคับ เลอะก็ซักได้ ยังไงวันนี้คงไม่ได้เปิดร้านอยู่แล้วแหละ รีบเคลียร์ร้านให้เรียบร้อยดีกว่าคับ” น้ำและ
เพื่อนร่วมงานช่วยกันทำความสะอาด จากน้ำที่ซึมเข้ามาตามขอบร้าน และที่รั่วมาจากหลังคา
“น้ำ ตอนช่างมา อย่าลืมให้เค้าดูให้ด้วยนะ ว่าจะขอหม้อแปลงของร้านเราเองเลยได้มั้ย เจ้านายโทรมาเตือนหน่ะ” พี่สาว
เลขาเจ้านาย เดินออกมาจาก ห้องทำงานทางด้านหลัง ก่อนจะกลับเข้าไปทำความสะอาดในส่วนออฟฟิต
“ค้าบ พี่”


“หวัดดีคับ ผมมาดูสายไฟคับ” เสียงหนุ่มใหญ่ทักขึ้น หลังจากเปิดประตูเข้ามาในร้าน
“อ่อ คุณสุชาติใช่มั้ยคับ ผมนทีที่เป็นคนติดต่อไปคับ เอ่อ รบกวนด้วยนะคับทางนี้คับ”
‘แก๊งง’ เสียงคล้ายเหล็กกระทบกับพื้นกระเบื้อง น้ำหันไปก็พบกัน ชายสูงใหญ่ทีเพิ่งเดินเข้ามาในร้าน
ด้วยชุดแบบเดียวกับคุณสุชาติ ต่างกันที่เท้าของพี่ชายคนนี้ มีเหล็กยาวยื่นออกมาจากด้านข้างของรองเท้าทั้งสองข้าง
“อ้าว มาแล้วหรอ”พี่สุชาติหันไปทักพี่ชายที่เพิ่งเข้ามา เขาไม่ตอบอะไร เพียงทำสีหน้านิ่งยืนอยู่ตรงริมประตูนั้น
“งั้นเดี๋ยวพี่ขอดูแผงไฟของที่ร้านหน่อยนะคับ” สุชาติหันกลับมาพูดกับนทีน้อยและยิ้มให้อย่างเอ็นดู
“อ๊ะ เชิญคับ ทางนี้” น้ำรีบเดินนำช่างไฟทั้งสองไปดูแผงควบคุมของร้าน
“พี่เปิดเองดีกว่าคับ” หลังจากที่น้ำปีนเก้าอี้ขึ้นและพยายามจะเปิดแผงไฟให้สุชาติ แต่พยายามดึงอยู่นานก็ไม่ออก
“เอ่อคับ” น้ำรีบโดดลงมาที่ข้างล่างแล้วปล่อยให้สุชาติจัดการ
“เอ่อ พี่คับ จากที่ร้านเรานี่สามารถขอหม้อแปลงเอง โดยไม่ต้องพ่วงมาจากโครงการได้มั้ยคับ เจ้านายผมกลัวเครื่องใช้ไฟฟ้า
ในร้านพังหมดหน่ะคับ ไฟตกบ่อยเหลือเกินหน่ะ” น้ำ(ตัว)น้อยเงยหน้าไปถามขณะที่สุชาติยังคงยุ่งกับงานตรงหน้า
“อ่อ เห็นนายพี่บอกไว้เหมือนกัน งั้นรบกวนน้อง ช่วยพาไอ้อิฐมันไปดูตรงสายไฟหลักของโครงการให้หน่อยละกันนะคับ
เดี่ยวตรงนี้พี่จะรีบจัดการแล้วตามไปคับ” น้ำยืนคิดสักครู่ก่อนที่จะสักเกตได้ว่า พี่ชายตัวใหญ่คนนั้นไม่ได้
เข้ามาทางด้านหลังด้วย

iaun

“ผมกลับก็ได้คับ บ้านผมอยู่.....เอง”
“ไปด้วยกันสิ ทางผ่านพอดี”แล้วเดินนำน้ำไปที่รถ
“แล้วบ้านพี่อิฐอยู่ไหนหรอคับ” น้ำถามหลังจากที่ทั้งสองคน มาอยู่บนถนนที่มุ่งสู่บ้านน้ำ
ชายหนุ่มไม่ตอบแต่เปิดวิทยุแทน เลือกคลื่นที่เปิดเพลงสบายๆ แล้วกลับไปขับรถเงียบๆ น้ำเข้าใจว่า
ชายหนุ่มไม่อยากพูดด้วย จึง เงียบตลอดทาง
“เดี๋ยวพี่จอดข้างหน้าก็ได้คับ จะถึง บ้านผมแล้ว พี่จะได้กลับบ้านเลย”
“อยู่ซอยไหนหล่ะ เดี๋ยววนไปส่ง”ชายหนุ่มถามโดยไม่หันมามองหน้าน้ำ
“ ไม่เป็นไรคับพี่ ลำบากเปล่าๆจอดข้างหน้านี่แหละคับ”
“อยู่ไหน...”ชายหนุ่มหันมาถามด้วยสีหน้านิ่งเฉยๆ แต่ น้ำ (ตัว)น้อย เริ่มจะรู้สึกกลัวขึ้นมาอีกแล้ว
จึงรีบบอกทางไป

เสียงล้อรถบดกรวยเข้ามาจอดที่ใต้ตึกห้องพักของน้ำ
น้ำรีบบอกลาแล้วลงจากรถ ชายหนุ่มเห็นความผิดปดติจึง รีบดับเครื่องและวิ่งตามขึ้นมาที่ชั้นสอง
และทันเห็นหลังของคนตัวเล็กเข้าห้องไป
‘เป็นอะไรคับ...... ผมเข้าไปได้มั้ย’
นั่นเป็นข้อความที่ชายหนุ่มส่งไปหาคนตัวเล็ก   บรรยากาศรอบตัวตอนนี้เงียบมากเนื่องจากดึกแล้ว
อิฐจึงตัดสินใจส่งข้อความไปหาคนตัวเล็กที่อยู่ข้างใน ดีกว่าที่จะเคาะประตูให้ข้างห้องรำคาญ
เพียงครู่เดียวประตูห้องก็เปิดออก แต่ไม่มีใครเดินออกมา อิฐจึงถือวิสาสะเดินเข้าไปข้างใน ก็พบกับ
คนตัวเล็กยืนหันหลังตัวสั่นอยู่
“เป็นอะไรรึป่าว” ชายหนุ่มถามแต่ยังไม่กล้าเข้าไปดูใกล้ๆ
รออยู่สักพักแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาจากคนตรงหน้า มีเพียงการสั่นน้อยๆ และมีเสียงสะอื้นไห้ บางเบา
ชายหนุ่นเดินเข้าไปพลิกตัวเข้าหา
“เป็นอะไร”พร้อมกับย่อตัวลงไปดู
“อึ๊ก .... พี่ นั่น..อึ๊ แหละ เป็นอะไรอะ อยู่ดีๆ ก็เหมือนหงุดหงิดผม ...... ผมขอโทษ หึ ผมขอโทษ ฮือ”
เจ้าตัวน้อยตรงหน้าถึงกับปล่อยโฮออกมา ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่า จ
ะทำให้คนตรงหน้าเข้าใจผิด ตัดสินใจอยู่ครู่นึงก่อนจะกอดปลอบคนตัวเล็ก

iaun

โอเคพี่ งั้น วันนี้เราก็กลับกันเถอะ ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ของเราก็ย้านไปสาขาใหญ่หมดแล้ว
งั้นพรุ่งนี้ก็เข้าร้านใหญ่แล้วกันนะคับ พี่สาวติดประกาศหน้าร้านแล้วใช่มั้ยคับ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณผู้จัดการ งั้น เราไปกินข้าวกันมั้ย”พี่สาวเอ่ยชวนทุกคน
“อืมดีเลย วันนี้เลิกเร้ว งั้นเราไปกินหมูกะทะกันดีกว่าไม่ได้ไปกินด้วยกันนาแล้ว”พี่อ้อยแนะนำ
“ดีๆ ข้าอยากกิน” พี่ทดพ่อครัวที่ร้านพูดด้วยสีหน้าเมามาย
“โหพี่ ยังไม่ทันจะกินเลย เมาซะแล้ว หะหะหะ”เล็ก ลูกน้องพี่ทดแซว
“โอเคคับ งั้นไปกัน” น้ำสรุปแล้วชวนทุกคนไปเรียกแท๊กซี่ เพื่อไปยังร้านหมูกะทะที่อยู่ไม่ไกลนัก

“สวัสดีคับ พี่อิฐ ผมน้ำนะคับ”
“คับ”
“พี่อิฐทานหมูกะทะได้มั้ยคับ”
“เอ่อ ที่จริงไม่ต้องก็ได้ ผมไม่ได้ซีเรียสอะไร ไม่ต้องมาเลี้ยงผมหรอก” เสียงอิฐออกจะตะวัดเล็กน้อยในช่วงท้าย
“มาเถอะคับ งั้นผมรออยู่ที้ร้าน…. นะคับ พี่รู้จักใช่มั้ย”
“คับ”
“ถ้าอย่างงั้นเดี่ยวเจอกันนะคับ สวัสดีคับ” น้ำวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“ไปแอบโทรหาใครมาจะน้องสาว ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว”พี่สาวแซวหลังจากที่น้ำเดินเข้ามาที่โต๊ะ
“ผมไม่ได้ยิ้มสักหน่อย พี่สาวอะ ผมไปตักอาหารดีกว่า พี่ๆเอาอะไรอีกมั้ยคับ”
“ไม่ต้องแล้วหล่ะ เอาของตัวเองเถอะ”พี่อ้อยว่ายิ้มๆ เพราะอันที่จริงตรงโต๊ะก็มีเยอะแล้วเหมือนกัน
แต่น้ำคงอายเลยเดินไปที่ซุ้ม
เมื่อกลับมาที่โต๊ะทุกคนก็กำลังเมาท์กันสนุกสนาน แล้วก็ไม่พลาดที่จะ มีเครื่องดื่มชูกำลังของพี่ๆเค้า
น้ำนั่งสนุกกับเพื่อนๆได้ไม่นานก็ต้องลุกออกมาที่หน้าร้าน เพื่อรับโทรศัพท์
“สวัสดีคับ”
“คับ ผมถึงแล้วคุณอยู่ไหนหล่ะ”
“น้ำอยู่หน้าร้านคับ พี่อิฐอยู่ไหนอะ”น้ำถามปลาสายพร้อมกับหันหน้าไปมา เพื่อมองหา
“ผมอยู่นี่”ชายหนุ่มเดินมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังน้ำ”
“อ้าว ไปคับ พวกพี่เค้ากำลังสนุกเลย” น้ำกำลังจะเข้าไปที่โต๊ะแต่ก็หันกลับมาเห็นว่า ชายหนุ่มยังคงยืนอยู่ที่เดิม
น้ำเดินกลับมาแล้ว ดึงแขนแล้วดึงเข้าไปที่โต๊ะ
“อ้าว พ่อหนุ่มเมื่อกลางวันนี่หน่า มา มา มากินกัน”พี่ทดชวนแล้วก็ลากไปนั่งด้วยกัน
“มาได้ไงอะ น้องสาวบอกพี่สาวมาอย่าได้ปิดบังเชียว”พี่สาวถามด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“ก็ไม่ได้อะไรนี่คับ ก็เราไปนินทาให้เค้าได้ยินจนรู้สึกไม่ดี เลยว่าจะเลี้ยงข้าวไถ่โทษเท่านั้นเอง”น้ำอธิบายเสียงใส
“ไม่มีอะไรจริงหรอคะ ตะเอง”พี่สาวยังคงแซวน้ำอย่างสนุกสนาน  โดยมีสายตาของชายหนุ่มส่งมาเป็นระยะ
บรรยากาศอาหารมื้อนี้เป็นไปอย่างสนุกสนาน จากที่ทุกคนบอกว่าผู้ชายคนนี้น่ากลัว ก็ต้องเปลี่ยนใจ
เมื่อเจอรอยยิ้มทั้งหน้าหลังจากขำมุกตลกของพี่ทด
“ดึกแล้วได้เวลากลับกันแล้วหล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่ไหวกันนะคับ” เมื่อใกล้ล่วงเลยเข้าวันใหม่
น้ำจึงชวนเพื่อนๆกลับ ก็ไม่มีใครทักท้วงอะไร จึง แยกย้ายกันกลับ
“ บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากเหลือกันอยู่สองคน

iaun

เมื่อเดินออกมาที่หน้าร้าน ก็เห็นพี่ชายคนนั้นยืนกอดอกหันหลังให้ร้านอยู่
‘พี่ชายคนนี้ผมยาวเหมือนกันนะเนี่ยแต่รวบไว้เพื่อความเรียบร้อย แต่จากที่เห็นเมื่อกี้ ท่าทางพี่เค้าจะเซอร์น่าดูเลย
ไว้หนวดด้วย แต่แปลกที่ไม่ดูรก แฮะ’ น้ำได้แต่คิดในใจ
“เอ่อ พี่คับ เมนสายไฟอยู่ทางนี้คับ พี่สุชาติให้มานำทางพี่ก่อน เดี่ยวพี่เค้าตามมา”
“ทางนี้ฮะ” พี่ชายคนนั้นไม่ตอบอะไร รอให้น้ำนำทางไป
เมื่อพาเดินรอบโครงการ เพื่อบอกตำปหน่ง สายไฟ แล้วก็พาไปที่หน้าโครงการ เพื่อที่จะหาหม้อแปลงของโครงการ
เนื่องจากที่ร้านเพิ่งจะมาเพิ่มสาขาที่นี่ กอรปกับ คนของโครงการก็ไม่มีใครอยู่ช่วยบอก จึงต้องให้พี่ชายคนนั้น
ปีนเสาไฟขึ้นไปเชคอะไรต่างๆ น้ำเพิ่งจะเข้าใจเดี่ยวนั้นเอง ว่าเหล็กที่ขาของพี่ชายคนนั้นเอาไว้ทำอะไร
น้ำยืนรอพี่ชายคนนั้นอยู่ห่างๆ เพราะไม่รู้จะช่วยอะไรเขาได้มากน้อยแค่ไหน ไม่นาน คุณสุชาติก็ตามออกมา
แล้วเขาก็เข้าไปคุยกับพี่ชายคนนั้นใกล้ๆเสาไฟ เมื่อน้ำเห็นพีชายคนนั้นไม่ได้ทำงานคนเดียวแล้ว ก็เดินกลับเข้ามาที่ร้าน
ช่วยคนอื่น ทำงานต่อไป


“พี่คนนั้นดูน่ากลัวเนอะ น้ำว่าอย่างนั้นมั้ย ตัวก็ใหญ่แถมยังดูโหดอีกต่างหาก”พี่อ้อยเดินเข้ามาบ่นด้วย
หลังจากที่น้ำกับพี่อ้อยเข้ามาช่วยทำส่วนของห้องครัวต่อจากส่วนของลูกค้า น้ำได้ฟังก็นึกถึงหน้าของชายหนุ่มแล้วยิ้ม
‘ที่จริงพี่เค้าหล่อนะ แบบดิบๆน่ะ’
“ผมว่าก็ไม่น่ากลัวเท่าไรหรอกคั...”น้ำกำลังหันออกไปมองตามทิศที่บุคคลที่ถูกกล่าวถึงอยู่ก็ต้องตกใจ
กับบุคคลตรงหน้าที่เปิดประตูเข้ามาในครัว
“ขอล้างมือหน่อย”ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ แต่สีหน้านิ่งชนิดที่มดยังไม่กล้าเดิน
น้ำรู้สึกถึงความน่ากลัวของพี่ชายคนนั้นขึ้นมาทันที แต่ก็ทันได้เห็นแววตาตัดพ้อนั่นเพียงแวบเดียว ก่อนสายตาคู่นั้น
จะกลับมาเรียบสนิทอีกครั้ง
“เอ่อ เชิญคับ” เนื่องจากพื้นที่ของบริเวณร้านไม่มีห้องน้ำ แต่มีส่วนที่ให้ลูกค้าล้างมือได้อยู่ด้านหลังแผงไฟ
แต่เมื่อครู่พี่เค้าไม่ได้เข้ามาด้วย เลยคงยังไม่รู้น้ำจึงรีบนำออกไป
“เรียบร้อยแล้วหรอคับพี่”พี่ชายคนนั้นยังคงไม่มีคำพูดใดๆออกมา
“เอ่อ ขอโทษนะคับ พวกผมไม่มีเจตนาไม่ดีหรอก พี่อย่าโกรธเลยนะคับ”
“งั้นให้ผมเลี้ยงข้าวไถ่โทษได้มั้ยคับ พี่เลือกรายการจากเมนูที่ร้านได้เลย พวกเรายินดีบริการคับ”พี่ชายนั้นยังคงนิ่ง
แต่ทำสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย
“ผมไม่ถนัดกินของพวกนี้หรอก”
“ถ้างั้นเป็นที่ไหนดีคับ ผมยินดี แต่ขอเป็นเลิกงานก่อนได้มั้ย ผมไม่อยากกลับก่อนพี่ๆเค้าอะคับ”น้ำถามชายหนุ่ม
ด้วยน้ำเสียงสดใส
“งั้นเดี๋ยวผมมารับ”ชายหนุ่มกำลังจะเดินออกไป
“พี่อิฐ ผมขอมือถือพี่หน่อยคับ” น้ำเอ่ยขอพร้อมแบมือรอรับโทรศัพท์คนตรงหน้า
ชายหนุ่มลังเลเล็กน้อยก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็ก(กว่า)
เมื่อได้รับน้ำก็เมมเบอร์ของตัวเองก่อนที่จะยิงเบอร์ชายหนุ่มเข้าเครื่องด้วย
“งั้นเดี๋ยวผมเสร็จจากที่นี่แล้วผมโทรหานะคับ”น้ำยื่นโทรศัพท์คืนเจ้าของพร้อมรอยยิ้ม
“อ้าวอยู่นี่กันเอง ผมแจ้งเรื่องกับคุณเลขาไปแล้วนะคับ เมื่อครู่ไม่เห็นน้อง เดี่ยวอีก2-3 วัน คงเข้ามาเดินสายได้
อ่อ พี่ขอล้างมือแป๊บนึงนะคับ”ไม่ทันที่อิฐจะตอบรับหรือปฎิเสธน้ำ สุชาติเดินเข้ามาเพื่อจะล้างมือ
ชายหนุ่มจึงจากไปโดยไม่ได้พูดอะไรกับน้ำ
“ขอบคุณพี่มากนะคับ” เมื่อสุชาติจัดการเรื่องต่างๆเรียบร้อยจึงขอลากลับ น้ำไปยืนส่งที่หน้าร้านโดย
ไม่ลืมส่งยิ้มไปให้ คนที่นั่งรออยู่ในรถด้วย

“