ผมทำอย่างที่ตั้งใจไว้ไม่สำเร็จอะครับ ตอนสุดท้ายนี้เพิ่งดำเนินไปได้แค่1ใน4 แต่ผมต้องย้ายไปนอนหอแล้ว และพรุ่งนี้ต้องเปิดเทอม ที่ผมมาลงให้อ่านอย่างรวดเร็วได้เพราะว่าผมยังไม่ได้ย้ายไปหออะครับ จริงๆถ้าเร่งแต่งก้คงจะเสร็จในวันนี้ได้ แต่ผมไม่อยากทำแบบนั้น ไม่อยากรีบแต่งแล้วเกิดความผิดพลาด อยากทำแบบช้าๆได้พร้าเล่มงามมากกว่าฉะนั้นตอนจบของภาคนี้คงต้องเลื่อนไปเป็นวันเสาร์หน้านะครับ หรือถ้าโชคดี ได้กลับบ้านระหว่างอาทิตย์ ก็อาจจะมาลงได้เร็วกว่านั้น(เพราะหออยู่ไม่ไกลบ้านจนเกินไป)
มีตัวอย่างตอนต่อไปมาให้ สำหรับแฟนคลับที่บอกว่าเชนต้องถูกเอาคืนอย่างสาสม พออ่านตอนนี้เข้าไปอาจจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะเนื่องจากความดีของโจ ก็เลยจะไม่มีการเอาคืนอะไรเลย กระนั้น?? ก็เลยตัดตอนช่วงเล็กๆจากตอนหน้ามาเป็นน้ำจิ้มกันก่อน
“คิดว่ากูจะกลัวพวกมันเหรอ ฝันไปเถอะ..”ผมกัดฟันกรอด พวกมันบังอาจมาต่อรองกับผม บอกว่าจะยอมปล่อยผมไปถ้าผมยอมแลกคลิปพวกเด็กๆทั้งหมด ที่สำคัญไอ้โจนั่น มันไม่โกรธแค้นผมสักนิดเลยรึไง ผมมองแววตาของมัน ไม่มีรังสีอาฆาตเลยสักนิด พวกมันควรจะอาละวาด เข้ามากระทืบผมด้วยความโกรธแค้นสิ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ พวกมันจะมาไม้ไหนกันแน่นะ
“เห้ยดูสิ มีกระดาษอะไรอยู่ตรงนั้นด้วยน่ะ”ไอ้แม็คชึ้ มีกระดาษถูกพับใบหนึ่งสอดเข้ามาทางช่องประตู ไม่มีใครลุกไปหยิบ แม้ไอ้แมนจะไม่ได้ทำอันตรายพวกผม แถมยังจัดอาหารให้ทุกมื้อ แต่ข้างนอก มีมาเฟียลูกน้องของมันคุมอยู่ตลอดเวลา มือถือของพวกผมถูกยึดทำให้ขอความช่วยเหลือใครไม่ได้ ขอให้พ่อผมได้รู้เรื่องนี้ก่อนเถอะ..
ผมนั่งฟังไอ้พีกับไอ้ต้นเกี่ยงกันให้อีกฝ่ายไปหยิบด้วยความรำคาญ สุดท้ายคนที่ลุกขึ้นกลับเป็นไอ้เดช มันบอกว่าจะไปดูให้เอง ผมนั่งกอดเข่าอย่างเบื่อหน่าย ไม่คิดว่าจะมีอะไรสลักสำคัญในกระดาษแผ่นนั้น อย่างมากก็คงเป็นแค่คำขู่
“นี่มัน..”น้ำเสียงของไอ้เดชทำให้ผมต้องหันไปมอง มันอ่านกระดาษแผ่นนั้นแล้วมองมาทางผม คนอื่นๆเริ่มลุกไปดูกระดาษแผ่นนั้น จากนั้นก็หันมามองทางผมเป็นตาเดียว สีหน้าของพวกมันทำให้ผมรู้สึกหวาดหวั่นเสียวสันหลังอย่างห้ามไม่ได้ มันเหมือนกับสายตาเวลาที่ผมจ้องเหยื่อ – จ้องเชือดเด็กพวกนั้น หรือตอนที่จ้องไอ้โจตอนที่ผมเล่นงานมัน
“อะไรของพวกมึงวะ”ผมไม่เข้าใจ ในกระดาษนั่นเขียนอะไรไว้กันแน่ ผมลุกขึ้นบ้าง ฉกกระดาษมาจากมือไอ้เดช และทันทีที่ได้อ่านข้อความนั้น ผมก็ต้องหันไปมองหน้าคนที่ผมคิดว่าเป็นเพื่อนของผมอย่างตะลึงสุดขีด ความกลัวเริ่มฉีดพล่านไปทั่วร่าง
เพราะในกระดาษแผ่นนั้นมันเขียนเอาไว้ว่า
....
“มึงจะมาด้วยทำไมเนี่ย บอกให้รอที่บ้านก็ไม่เชื่อ”ผมบ่นไอ้โจอุบอิบ ผมไม่อยากให้มันไปเจอกับไอ้พวกนั้น แต่ห้ามยังไงมันก็ไม่ฟังจะขอตามมาให้ได้
“ให้มึงไป มีหวังพูดกันไม่รู้เรื่อง แค่เห็นหน้ามึงก็กระทืบพวกมันแล้ว”ไอ้โจพูด ไอ้แมนที่นั่งหน้าหัวเราะหึหึอย่างเห็นด้วย
“โห่ กูไม่ได้ป่าเถื่อนขนาดนั้นซะหน่อย”ผมงอนนิดๆ ไอ้โจมันมองผมเป็นพวกใช้กำลังตลอดแหละ(ซึ่งก็จริง)
“มึงไม่แค้นพวกมันบ้างเหรอวะ ทำกับมึงขนาดนั้น”ไอ้บอลแทรกขึ้นมา ที่ผ่านมามันนั่งเงียบตลอดทาง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
“ก็แค้น แต่ก็ไม่ได้อยากไปกระทืบพวกมันคืน ไม่รู้จะทำไปทำไม”ไอ้โจตอบ
“เมียกูคนดี โอ๊ย!”ผมพูด แล้วไอ้โจก็ตบหัวผมทันควัน
“เลิกเรียกแบบนี้ซะที อายมั่ง ไอ้สัส”ไอ้โจทำหน้าดุ แต่ถึงอย่างงั้นหูมันก็เริ่มแดงก่ำ ผมสังเกตเห็นพี่คนขับทำหน้ายิ้มๆ แต่แค่นี้ผมไม่อายหรอก มีเมียหล่อนี่ครับ ก็ต้องอวดกันหน่อย
“จะอายทำไม ก็กูเป็นฝ่ายเย็ดมึง ถ้ากูไม่เรียกมึงว่าเมีย แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ”ผมยิ้มแฉ่ง แล้วไอ้โจก็ตบหัวผมอีกรอบ
“โอ๊ย จะตบอะไรนักหนา เป็นเมียห้ามเล่นหัวผัวไม่รู้เหรอ ถ้าเล่นหัว...อีกอย่างค่อยว่ากัน”ผมยิ้มหื่นใส่มัน คราวนี้มันไม่ได้แค่ตบหัวเฉยๆแล้ว แต่จับหัวผมกดลงแล้วก็โขกไปมา
“โอ๊ย เจ็บๆๆๆ โอย เมีย อย่าทำผัว”ผมยังไม่หยุดคะนอง ไอ้แมนหัวเราะเอิ๊กอ๊าก แต่อย่างไรก็ตาม ไอ้บอลยังคงจ้องออกไปนอกหน้าต่าง สีหน้าไร้ความรู้สึก
“ไม่หยุดใช่มั้ย กวนตีนนัก ไอ้บ้า ไอ้ลามก ไอ้หน้าด้าน”ไอ้โจด่าลอดไรฟัน
“ก้ถ้าไม่อยากให้มันเรียกว่าเมีย มึงก็เย็ดมันบ้างสิวะ มันจะได้ไม่กล้าวางตัวเป็นผัวอีกไง”ไอ้แมนพูดทีเล่นทีจริง ไอ้โจหยุดโขกหัวผม รู้สึกว่าเมื่อกี้ผมไม่ได้ฟังผิดนะ ชิบหายแล้วไง ไอ้แมนมึงพาความซวยมาให้กูแล้วไง
“ก็เป็นความคิดที่ไม่เลว” ผมสะดุ้งเมื่อไอ้โจมองหน้าผมด้วยสีหน้าหื่นๆ แถมยังเลียริมฝีปากนิดๆ ม่ายนะ กูควยใหญ่กว่า กูต้องเป็นผัวสิ กูยังเป็นหนุ่มบริสุทธิ์อยู่นะ ยังไม่อยากถูกเปิดซิง T^T
“เวรแล้วไง ไอ้เชี่ยแมนพูดเหี้ยไรของมึงเนี่ย”ผมกระเถิบตัวหนีจากไอ้โจ ซึ่งกำลังจ้องผมอย่างโลมเลีย แต่มันจับแขนผมไว้แน่น ไอ้โจนี่เวลาเอาจริงก็น่ากลัวไม่ใช่เล่นเลย
“ก็หื่นนักไม่ใช่เหรอ คืนนี้เลยเป็นไง ทำกูไว้เยอะ จะได้รู้มั่งว่ารสชาติมันเป็นยังไง”ไอ้โจตอนนี้หน้าหื่นม๊ากมาก ตอนผมทำหื่นใส่คู่นอนของผมนี่มีสีหน้าแบบนี้หรือเปล่านะ(ไม่คิดว่าจะน่ากลัวแบบนี้) ผมอ้าปากค้าง พูดไม่ออกเลยทีเดียว แถมยังหน้าร้อนผ่าว ผมลืมไปว่าไอ้โจเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน ผมจินตนาการแต่ภาพที่มันเป็นเมียผม โดนผมปรนเปรอความสุขให้ ไม่เคยคิดเลยว่า ถ้าผมต้องเป็นฝ่ายลงไปอยู่ข้างล่างแล้วโดนท่อนลำของมันสอดกระแทกกระทั้นเข้ามาในร่าง....
“ว้ากกก”ผมสะบัดมือพลางร้องอย่างหวาดกลัว ไอ้โจกับไอ้แมนหัวเราะลั่น ผมซุกตัวเข้ากับกระจกรถ ความคิดที่ว่าจะถูกระเบิดประตูหลังซึ่งไม่เคยอยู่ในหัวมาก่อนทำเอาผมเสียศูนย์เลยทีเดียว
“โอ๋ๆ หน้าซีดเลย กูล้อเล่นน่ะ ฮ่าฮ่า”ปากบอกล้อเล่น แต่ผมมั่นใจว่าสีหน้าของมันเมื่อกี้เป็นของจริง นึกแล้วยังเสียวประตูหลังวูบๆอยู่เลย...
“เห้อ ตกใจหมด”ไอ้แมนนะไอ้แมน ดันจุดประกายความคิดบ้าๆให้เมียผม ฝากไว้ก่อนเถอะมึง
“แต่ก็ไม่แน่ ถ้ามึงยังปากหมาเรียกกูแบบนั้นอยู่อีก....”ไอ้โจมองตาผม ยังมีประหายหื่นๆอยู่นิด ผมรู้สึกเหมือนตกเป็นเบี้ยล่าง ทั้งๆที่ปกติผมจะเป็นฝ่ายแกล้งมันแท้ๆ
“ค้าบๆ ไม่เรียกแล้ว เมีย เอ้ย! โจ”ผมหัวเราะแหะๆ จำต้องยอมมันล่ะครับ ผมไม่คิดเลยว่ามันก็อาจอยากเป็นฝ่ายรุกบ้าง แม้บทสรุปจะจบลงด้วยการพูดเล่น แต่ผมก็อดคิดไม่ได้อยู่ดีว่าถ้ามันอยากให้ผมเป็นเมียมันบ้างจริงๆ ผมจะทำยังไง มันจะคิดว่าผมเห็นแก่ตัวไหมถ้าผมไม่ยอม แต่ผมยังไม่พร้อม..
รถของไอ้แมนเคลื่อนตัวมาถึงบ้านของมันช้าๆ ผมกับไอ้โจเคยมาที่บ้านของมันแค่ครั้งสองครั้ง ซึ่งมันยืนยันว่าต้องสนิทกับมันจริงๆถึงจะเข้าบ้านของมันได้ แม้แต่ไอ้ก๊อตก็มาบ้านไอ้แมนแค่ไม่กี่ครั้ง ปกติไอ้แมนจะเป็นฝ่ายไปหาคนอื่นๆที่บ้านมากกว่า
รั้วบ้านมันใหญ่โตมาก ก่อนจะเข้าไปในประตูต้องกดรหัสผ่านและสแกนลายนิ้วมือของมันเอง ไอ้บอลที่เคยมาเป็นครั้งแรกถึงกับอ้าปากค้าง ก่อนที่ประตูรั้วสีทองขนาดใหญ่สูงลิ่วจะเปิดออก จากนั้นเราต้องลงจากรถและนั่งรถกอล์ฟที่จอดรออยู่เข้าไป ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยแนวต้นไม้และบ้านเล็กๆอยู่มากมายหลายหลัง
“บ้านมึงนี่มากี่ทีก็ขนลุกเหมือนเดิม”ผมพูด นึกภาพไอ้แว่นมาที่บ้านหลังนี้ มันจะทำหน้ายังไงนะ
“ใครอยู่เยอะแยะวะเนี่ย บ้านมากขนาดเนี้ย”ไอ้บอลถามพลางมองไปรอบๆ ก่อนที่ไอ้แมนจะอธิบายว่าบ้านแต่ละหลังล้วนแต่ไม่ว่างทั้งนั้น เป็นบ้านของพวกลูกน้องบ้าง ที่พักแขกบ้าง ใช้เก็บของบ้าง ซึ่งมันก็ไม่ได้อธิบายรายละเอียดอะไรมากนัก
“เก็บของอะไรใช้ที่มากขนาดนี้วะ อย่าบอกนะว่าพ่อมึง..”
“เห้ย คิดเหี้ยอะไร พ่อกูมาเฟียดีเว้ย ไม่ได้ค้ายาหรอกน่ะ”ไอ้แมนพูด มันขับรถกอล์ฟฉวัดเฉวียนไปมา นี่ถ้าพวกเราถูกทิ้งไว้ที่นี่ มีหวังหาทางออกไม่เจอแน่นอน
ไอ้บอลยังคงทำหน้าคับข้องใจ ราวกับอยากถามว่ามาเฟียนี่มีดีด้วยเหรอ แต่มันก็ไม่กล้าถามออกมา จริงๆแล้วผมก็ไม่ได้รู้เรื่องของไอ้แมนมากนัก รู้แต่ว่ามันอยู่กับพ่อแค่สองคน แม่ของมันเสียตั้งแต่มันยังเด็กๆ ญาติคนอื่นๆของมันไม่เข้ามาข้องแวะยุ่งเกี่ยวเพราะธุรกิจทำอาชีพที่พ่อมันทำอยู่ และพอรู้เลาๆว่ามาเฟียก็แบ่งเป็นด้านดีกับเลว เป็นมาเฟียประเภทที่ทำงานเป็นสายให้กับตำรวจ คอยดักจับมาเฟียชั่วที่ค้ายา หรือแก๊งค้ามนุษย์อีกต่อหนึ่ง แต่ก็ยังคงเป็นผู้คุมอิทธิพลในย่านการค้าและมีธุรกิจด้านมืดอีกหลายอย่าง ซึ่งตำรวจไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวเป็นข้อแลกเปลี่ยน
“บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ มันอยู่กับพ่อสองคนเองเหรอ”ไอ้โจถามผมเบาๆ ผมพยักหน้า
“ท่าจะเหงาน่าดู”ไอ้โจพูดพลางมองไปรอบๆ ผมรู้เรื่องนั้นดี ที่ไอ้แมนยึดติดกับไอ้แว่นมากขนาดนั้น ก็คงเป็นเพราะเหตุนี้ เพราะครอบครัวมัน เลยทำให้คนหลายคนกลัวและไม่กล้าเข้าใกล้ แม้มันจะเพื่อนเยอะ แต่ก็ไม่มีใครกล้าคบสนิทกับมันจริงจัง มันมีแต่พวกผม(ซึ่งก็ไม่ใช่ทุกคน ดูปฏิกิริยาไอ้บอลเป็นตัวอย่าง) แล้วก็ไอ้แว่นเท่านั้น..
มีบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งอยู่ตรงใจกลาง เป็นหลังที่ใหญ่และสวยที่สุด ดูก็รู้ว่ามันเป็นบ้านที่มันอาศัยอยู่ แต่มันขับเลยบ้านหลังนั้นไป
“ไม่เข้าไปหาพ่อมึงเหรอวะ”ผมถาม ไอ้บอลทำหน้าหวาดๆนิดๆเมื่อเอ่ยถึงพ่อไอ้แมน ซึ่งโชคดีที่ไอ้แมนไม่ทันเห็น
“ไม่ล่ะ ไม่อยู่ เค้าบอกว่าให้จัดการเอาเอง ปัญหาเด็กๆ มีเรื่องเดี๋ยวเคลียให้ทีหลัง”ผมหัวเราะ ทุกคนคงนึกภาพพ่อไอ้แมนเป็นมาเฟียหน้าโหด ดิบเถื่อน เลือดสาด แต่จริงๆแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย ผมกับไอ้ก๊อตน่าจะเป็นแค่สองคนที่เคยเจอพ่อมันมาก่อน แม้จะเป็นคนตัวใหญ่ท่าทางดุร้าย แต่ตัวจริงใจดีและเป็นคนตลกสุดๆ เรียกได้ว่าเจอแล้วอึ้งไปเลยทีเดียว แต่อย่างว่าแหละ คนเรามักจะตัดสินอะไรด้วยตาเสมอ
พักเรื่องบ้านไอ้แมนไว้เท่านี้ ในที่สุดไอ้แมนก็ขับมาถึงบ้านหลังเล็กที่มีลูกน้องของมันยืนรออยู่ ซึ่งผมได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากข้างในตั้งแต่หน้าประตูแล้ว
“ตั้งแต่มา ยังโวยวายไม่หยุดเลยครับ นายน้อย”ลูกน้องของมันบอก เสียงทุบประตูดังมาจากข้างในอีก
“ท่าจะไม่ง่ายซะแล้วว่ะ”ไอ้แมนหันมาพูดกับพวกผมก่อนจะเดินนำเข้าไป ข้างในยังมีลูกน้องของมันอีกสองสามคน ซึ่งลุกขึ้นอย่างนอบน้อมเมื่อไอ้แมนเดินมา แม้จะเคยเห็นมาหลายครั้ง แต่ก็อดรู้สึกทึ่งนิดๆไม่ได้ เวลาที่ไอ้แมนอยู่ในฐานะนายน้อยของแก๊ง มันดูเหมือนมีออร่าบางอย่างออกจากตัว ต่างจากตอนที่อยู่กับเพื่อนๆมากทีเดียว
“ทำตามที่สั่งรึเปล่า”ไอ้แมนถาม มองไปยังถาดข้าวหลายใบซึ่งยังมีอาหารอยู่เต็ม
“ครับ ยึดมือถือ ขังไว้ในห้องแล้วก็จัดอาหารให้ แต่ก็โดนเตะออกมาแบบนี้แหละครับ”ลูกน้องไอ้แมนชี้ไปยังเศษชามแตก ไอ้แมนส่ายหน้า
“เห้อ เปิดประตูให้ที แล้วก็ออกไปรอข้างนอกซะ”ไอ้แมนสั่ง ผู้ชายคนนั้นพยักหน้าและไปที่ประตู พวกเราเดินตามไป เสียงใครบางคนเล็ดลอดออกจากประตู
“ปล่อยกูนะโว้ยยย! ไอ้แมน ไอ้ลูกกุ๊ย กูจะให้พ่อกูมาเผาบ้านมึงคอยดู!”ไอ้แมนหน้าตึงขึ้นทันที เสียงโวยวายนั้นเป็นเสียงของไอ้เชนอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไอ้เชน อย่าโวยวายมากสิวะ เดี๋ยวมันก็ฆ่าพวกเราหรอก”มีเสียงใครบางคนขัดขึ้น ฟังดูกลัวจนขึ้นสมอง เป็นผมก็คงอดกลัวไม่ได้ ถูกจับมาขังในบ้านเขาวงกต แถมมีผู้ชายที่มีปืนเฝ้าอยู่เต็มบ้านแบบนี้
“กูจะเข้าไปล่ะนะ พวกมึงน่ะ อยู่เฉยๆ ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”ไอ้แมนขยิบตาให้ผมพลางพูดขู่ เสียงโวยวายจากในห้องเงียบไป ประตูถูกเปิดออกช้าๆก่อนที่พวกผมจะก้าวเข้าไป
พวกมันกองกันอยู่ตรงมุมห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ภายในว่างเปล่า ไอ้แม็ค ไอ้พี ไอ้ต้น และไอ้ปานกับอีกคนที่ผมไม่รู้ชื่อนั่งกอดเข้ารวมกันท่าทางหวาดกลัว มีเพียงไอ้เชนเท่านั้นที่ยืนอยู่ โดยมีไอ้เดชบืนปกป้องอยู่ข้างหลัง พวกมันยังคงมีแผลช้ำทั่วตัว ซึ่งผมมั่นใจว่าแม้พวกมันมีคนมากกว่า แต่สภาพพวกมันแต่ละคนแค่ลุกขึ้นยืนยังลำบากด้วยซ้ำ
“กูกำลังรอพวกมึงอยู่พอดี”ไอ้เชนยิ้มมุมปาก ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะไม่รู้สถานการณ์ของตัวเองเอาซะเลย
“ยังจะปากดีอีกนะ”ไอ้แมนพูดพลางขมวดคิ้ว สภาพพวกมันตอนนี้ ทำร้ายไปก็เหมือนรังแกคนไม่มีทางสู้
“เอาเลยสิ อยากจะทำอะไรพวกกูก็เอาเลย พวกมึงชนะแล้วนี่ แต่อย่าให้กูหนีไปได้นะ กูจะเอาคืนพวกมึงเป็นร้อยเท่า”ไอ้เชนตวาด ท่าทางจะยังไม่สิ้นฤทธิ์ ดูเหมือนไอ้เชนจะเป็นคนเดียวที่คิดแบบนั้น คนอื่นๆมองผมและไอ้แมนอย่างวิงวอน ละทิ้งศักดิ์ศรีจนหมด
“ในหัวมึงมีแต่เรื่องแบบนี้รึไง”ผมพูด รู้สึกว่าตัวเองเหนือกว่าที่ไม่ได้ยึดติดกับการเอาชนะอีกต่อไป ไอ้เชนดูสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผม
“กูไม่ได้มาเพราะเรื่องนั้น แต่ถ้ายังอยากมีเรื่องมากนักล่ะก็ กูก็จัดให้ได้นะ”ผมจ้องหน้ามันนิ่ง ไอ้โจแตะแขนผมปรามเบาๆ แต่ผมไม่ได้คิดจะลงมือก่อนอยู่แล้ว และไอ้เชนก็ไม่ได้ลงมือ
“ดี จะได้ตกลงกันง่ายๆหน่อย กูจะปล่อยพวกมึงไป ถ้าพวกมึงยอมให้คลิปชั่วๆของพวกมึงทั้งหมดกับกู หลังจากนั้นก็เลิกแล้วต่อกัน กูจะลืมเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด”ผมพูดเสียงดังอย่างชัดเจน เกิดความเงียบขึ้นในห้องหลายวินาที ก่อนที่ไอ้เชนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา
“มีอะไรน่าขำ”ไอ้แมนกระแทกเสียง ตอนนี้เหมือนมันจะความอดทนต่ำกว่าผมซะอีก
“คิดว่ากูจะเชื่อพวกมึงเหรอ พวกมึงจะเล่นแผนไหนกันแน่”ไอ้เชนมีสีหน้าไม่เชื่ออย่างชัดเจน ซึ่งผมก็คิดไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องมีท่าทีแบบนี้
“ไม่ได้เล่นแผนอะไรทั้งนั้น กูเบื่อที่จะต้องสู้กับพวกมึงแล้ว”ผมพูดอย่างใจเย็น ซึ่งไอ้เชนก็หัวเราะออกมาอีก
“อะไรกันวะ แบบนี้ก็ไม่สนุกน่ะสิ กูน่ะยังไม่เบื่อเลย ถ้ากูรอดไปได้ กูก็ต้องเล่นเมียมึงอีก คราวนี้กูจะลงมือเองด้วย..”มันไม่มีโอกาสได้พูดต่อ เพราะผมเข้าไป
กระชากคอเสื้อมันอย่างรวดเร็ว มันจ้องผมอย่างท้าทายในขณะที่ผมเงื้อหมัดค้างไว้
“ว่าไง.. อยากสงบศึกไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมยุขึ้นง่ายจังวะ”คนอื่นๆได้แต่ยืนนิ่ง ในขณะที่ความอดทนของผมใกล้จะขาดอยู่รอมร่อ ทั้งๆที่ผมอุตส่าห์พยายามละความเกลียดที่มีต่อมัน แต่คนแบบไอ้เชน.. ใช้ความดีเข้าสู้ไม่ได้จริงๆ..
“อย่า เอ็กซ์..”ไอ้โจเข้ามาแตะแขนผม ทำให้ผมได้สติ ผมผ่อนลมหายใจ ปล่อยมือลง ถ้าผมต่อยไอ้เชนตอนนี้ ไอ้โจจะต้องผิดหวัง ซึ่งผมจะทำแบบนั้นไม่ได้
“หึ เชื่อฟังเมียยังกะหมาเชียวนะ”ไอ้เชนยังไม่วายปากดี ผมกำหนัดแน่น การจะระงับอารมณ์โกรธไม่ใช่เรื่องง่ายจริงๆ แต่ผมพบว่ามันง่ายขึ้นเมื่อมีไอ้โจอยู่ข้างๆ
“กูจะไม่เอาเรื่องมึง ตราบเท่าที่ไอ้โจยังปลอดภัย”ผมพูด พยายามไม่จ้องหน้ามันเพราะจะทำให้อารมณ์โมโหปะทุขึ้นมาอีก
“แต่ถ้าเกิดเรื่องเหี้ยบัดซบแบบวันนี้ขึ้นซ้ำสอง กูจะทำให้มึงแน่ใจว่าใครหน้าไหนก็ช่วยมึงหนีกูไม่ได้ทั้งนั้น รวมถึงพ่อของมึงด้วย”ผมพูดด้วยเสียงเยือกเย็นและคุกคามอย่างที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อน ไอ้เชนยังไม่สะทกสะท้าน แต่พวกที่อยู่ข้างหลังดูท่าจะกลัวจนตัวสั่น
“หยุดทำเรื่องบ้าๆเถอะ เราเป็นศัตรูกันมันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา มึงจะหาว่ากูยอมแพ้หรืออะไรก็ได้ กูไม่สน ต่อไปต่างคนต่างอยู่ คืนคลิปพวกเด็กๆมาซะ แล้วกูจะปล่อยมึงไป”ผมทนมองหน้ายียวนของมันจนถึงที่สุดแล้ว ซึ่งก็นับว่าผมทนได้มากกว่าที่คิดไว้เยอะทีเดียว แต่ไอ้เชนยังไม่วายหาเรื่อง
“มึงจะห้ามผัวมึงทำไมล่ะไอ้ตุ๊ด มึงน่าจะแค้นกูมากไม่ใช่เหรอ กูยอมให้มึงต่อยฟรีก็ได้นะ หมัดตุ๊ดอย่างมึงไม่ระคายผิวกูหรอก”ไอ้เชนพูดพลางยิ้มเยาะ
“จะวอนตายไปถึงไหนวะ!”ผมตวาด เมื่อไอ้เชนเห็นว่ายุผมไม่ขึ้น จึงหันไปยุไอ้โจแทน ซึ่งคนที่โมโหขึ้นมากลับเป็นผม แต่ไอ้โจจับแขนผมไว้แน่นพลางส่ายหน้า
“ไอ้เชน ยอมมันไปเถอะมึง ไม่กลัวโดนยิงไส้แตกเหรอวะ”ไอ้แม็คพูดขึ้นมาจากมุมห้อง
“อย่าขี้ขลาดไปหน่อยเลยน่ะไอ้เหี้ยแม็ค ลองทำอะไรกู พ่อกูไม่อยู่เฉยแน่”ไอ้เชนพูดอย่างถือดี เสียงค้านดังจากเพื่อนๆคนอื่นของมัน แต่มันตวาดสั่งให้เงียบ
“ว่าไงล่ะไอ้ตุ๊ด หรือว่าป๊อดกันทั้งผัวทั้งเมีย จับกูมาแต่มีปัญญาแค่นี้เองเหรอวะ”
“มึงอยากจะพูดจะทำอะไรก็ตามใจมึง แต่กูให้อภัยพวกมึง ทุกคน..”ไอ้โจพูดออกมา ซึ่งผมคิดว่าไม่มีประโยชน์อะไรกับไอ้พวกสันดานชั่วพวกนี้ ทั้งที่พวกเราตั้งใจจะมาสงบศึกดีๆ แต่สิ่งที่ได้รับคือการกวนตีนอย่างไม่มีเหตุผล
แต่ไอ้เชนกลับชะงักไปทันที
“แค่คืนคลิปพวกเด็กๆมา คลิปพวกมึงกูสัญญาว่าจะคืนให้เหมือนกัน ถ้ายังมีเรื่องไม่หนำใจ มาหาเรื่องได้ตลอดเวลา พวกกูจะเป็นคู่มือให้เอง”ผมยืนคุมเชิงติดกับไอ้โจที่ยืนห่างจากไอ้เชนเพียงคืบ ดูเหมือนคำพูดของไอ้โจจะทำให้ไอ้เชนนิ่งค้างไปเลย
“มึงพูดบ้าอะไรของมึง คิดว่ากูจะเชื่อเหรอ”แรกทีเดียวผมก็ไม่คิดว่าวิธีของไอ้โจจะใช้ได้ผลหรอก เหมือนกับสีซอให้ควายฟังซะมากกว่า แต่ท่าทีของไอ้โจที่ไม่ได้โกรธเคืองอะไรไอ้เชนเลยนั้น เหมือนจะทำให้ไอ้เชนงุนงงอย่างมาก
“กูพูดจริง กูไม่เอาเรื่อง ขอแค่เอาคลิปพวกเด็กๆมา กูจะปล่อยพวกมึงไปทันที”ไอ้โจยืนยัน มันไม่จำเป็นต้องแสดงท่าทีแข็งกร้าวข่มขู่อะไรเลย แค่สีหน้าและคำพูดของมัน ก็ทำให้มันน่าเกรงขามที่สุดในที่นี้แล้ว
“ยอมมันไปเถอะไอ้เหี้ย กูไม่อยากถูกขังอยู่ที่นี่”เสียงจากไอ้ต้นดังขึ้นอีก
“ไม่!”ไอ้เชนตวาด หันกลับไปมองเพื่อนที่ขี้ขลาดของตน
“คิดว่าคำพูดง่ายๆสองสามประโยคของมึงจะทำให้เรื่องจบได้เหรอ ยังไงกูก็เกลียดพวกมึง กูไม่หยุดจองเวรพวกมึงหรอก”ไอ้เชนพูดเสียงดัง แต่เพื่อนๆของมันท่าทาง
ไม่เห็นด้วยเลยแม้แต่น้อย
“พอเถอะครับคุณเชน พวกมันอุตส่าห์ยอมปล่อยเราแล้ว อย่าดื้อแพ่งอีกต่อไปเลยครับ”ไอ้เดชที่ยืนเงียบมานานพูดขึ้น และทันทีที่พูดจบ ไอ้เชนก็หันไปหามัน
“เพียะ!” และตบด้วยฝ่ามือแรงๆเต็มหน้า ไอ้เดชหน้าหัน อึ้งไปชั่วขณะ
“หุบปาก มึงมันขี้ข้า ไม่มีสิทธิมาสั่งกู”ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้เชนถึงได้ยึดติดกับการเกลียดพวกเรา-เกลียดผมมากขนาดนี้ ตอนนี้มันดูบ้าคลั่งขึ้นมาอีกแล้ว ผมดึงไอ้โจถอยห่างออกมา
“ตกลงจะเอายังไง จะยอมคืนคลิปมาดีๆ หรือว่าจะโดนขังอยู่ที่นี่ อย่าให้กูต้องหมดความอดทนนะ”ไอ้แมนพูดบ้าง ที่ผ่านมามันอยู่เฉยไม่พูดอะไรเพราะมันปล่อยให้ผมกับไอ้โจจัดการ แต่ตอนนี้มันคงมองว่าไอ้เชนมาไกลเกินกว่าที่ผมกับไอ้โจจะทำอะไรได้แล้ว
“กูไม่ทำอย่างที่พวกมึงต้องการหรอก จะทำอะไรกูก็เชิญตามสบาย แต่อย่าหวังจะได้คลิปไปเลย ไม่มีวัน!”ไอ้เชนจ้องพวกผมตาวาว ไอ้โจอ้าปากจะพูดแต่ผมจับไหล่มันไว้แล้วส่ายหน้า
“มึงทำดีที่สุดแล้ว กลับกันเหอะ”ผมทำในสิ่งที่ควรทำไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรจะต้องพุดกับมันอีก ผมกับไอ้โจกำลังจะเดินออกไป ตอนที่เสียงไอ้เชนตะโกนตามหลัง
“มึงอย่าคิดนะว่ามึงชนะกูแล้ว พวกเพื่อนที่มึงรักนักหนาน่ะ มันอาจจ้องแทงข้างหลังมึงอยู่ก็ได้”ผมชะงัก มันหมายถึงอะไร จริงๆแล้วที่ผมอยากมาพบมันเพราะผมยังมีอีกเรื่องที่ค้างคาใจ แม้เรื่องทั้งหมดจะคลี่คลายลงด้วยดี แต่ผมก็รู้สึกว่ามีบางอย่างขาดหายไป เหมือนหมอกดำทะมึนที่อยู่ใกล้ตัว ผมหันไปหามัน สีหน้าสงสัยใคร่รู้อย่างห้ามไม่ได้
“อย่าไปฟังมัน ไปเถอะ”ไอ้โจขัดขึ้น มันรีบดึงมือผมออกไป แม้ผมจะติดใจกับคำพูดของมัน แต่ผมก็ยอมให้ไอ้โจลากออกไป
“พวกมึงเลือกแบบนี้เองนะ แล้วจะหาว่ากูใจร้ายไม่ได้”ไอ้แมนชี้หน้าไอ้เชนแล้วพูดปิดท้ายก่อนที่มันกับไอ้บอลจะเดินออกมา ตลอดเวลาที่เผชิญหน้ากัน ไอ้บอลไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว เสียงโวยวายจากเพื่อนๆไอ้เชนดังขึ้นตอนที่ไอ้แมนปิดประตูลง
ผมกับไอ้โจเดินออกมาข้างนอก ไอ้แมนเดินตามออกมา ท่าทางหัวเสีย
“แล้วจะเอาไงต่อวะ”ผมถามมัน
“ก็ต้องขังไว้ก่อน มันจะไม่ยอมก็ให้รู้ไปสิ”ไอ้แมนกัดฟันพูด
“จริงๆคนอื่นๆก็เหมือนจะยอมหมดแล้วนะ มีแต่ไอ้เชนคนเดียวแหละที่ยังบ้าอยู่”
“แต่จะขังไว้ได้นานแค่ไหนวะ ถ้าพ่อแม่พวกมันตามหาพวกมันละ.”ไอ้โจพูด สีหน้าเป็นกังวล
“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง กูจัดการเอง”
“ไอ้บอลไปไหนละ”ผมถามเมื่อนึกขึ้นได้ ไอ้บอลไม่ได้เดินตามออกมา แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา มันก็เดินออกมาจากประตู
“ทำอะไรอยู่วะ”ไอ้แมนถาม ไอ้บอลจ้องตรงไปข้างหน้า สีหน้าไร้ความรู้สึก
“เปล่า กลับกันเหอะ”
ไอ้แมนขับรถกอล์ฟไปที่ประตูหน้า ก่อนที่รถบีเอ็มสีดำจะพาพวกเรากลับสู่บ้านของผมอีกครั้ง ตอนนี้ฟ้ามืดแล้ว ผมหันไปมองบ้านไอ้แมน ทิ้งความโกรธเกลียดที่มีต่อพวกไอ้เชนไว้เบื้องหลัง..
(เชนบรรยายครับ)
“ไอ้เหี้ยเชน มึงจะทำแบบนี้ให้มันได้อะไรขึ้นมาวะ พวกมันมาตกลงด้วยดีๆ มึงจะไปกวนตีนพวกมันทำไม”ไอ้แม็คโวยวาย ท่าทางพวกมันผิดหวังมากที่ไม่ถูกปล่อยตัว ตั้งแต่ถูกจับมาที่นี่ พวกมันก็กลัวจนนั่งกอดเข่าอยู่ตรงมุมห้อง เอาแต่พล่ามว่ากลัวจะถูกกระทืบหรือไม่ก็ถูกฆ่า ใจปลาซิวกันจริงๆ
“มึงจะกลัวพวกมันทำไมวะ มันก็แค่จับขังแล้วก็ขู่เท่านั้นแหละ พวกมันไม่กล้าทำอะไรเราจริงๆหรอก”
ผมรู้ว่ามาเฟียกับปืนที่อยู่ข้างนอกนั่นเป็นของจริง แต่ผมก็รู้ดีว่าไอ้แมนไม่กล้าทำอะไรพวกผมมากไปกว่าการซ้อมนิดๆหน่อยๆหรอก ที่มันจับผมมาไว้ที่นี่ ก็ถือเป็นความผิดพลาดมหันต์ของมันแล้ว และมันจะต้องชดใช้อย่างสาสม
“มึงแน่ใจได้ไงวะ มึงก็รู้ว่าพ่อไอ้แมนมันใหญ่โตขนาดไหน ถ้าพ่อมึงช่วยพวกเราไม่ได้ล่ะ..”ไอ้พีพูดด้วยท่าทีกลัวลนลานที่ทำเอาผมรู้สึกหงุดหงิด
“ก็แค่กุ๊ยคนหนึ่งเท่านั้นแหละ พวกมึงอย่าขี้ขลาดกันได้มั้ยวะ ไอ้พวกปัญญาอ่อน”ผมตวาดด้วยอารมณ์โมโห
“กูไม่เข้าใจว่ามึงจะไปเกลียดอะไรไอ้เอ็กซ์นักหนา ตอนนี้พวกมันน่ะไม่สนใจมึงแล้ว ถ้ามึงยังไม่หยุด มึงก็เหมือนบ้าอยู่คนเดียว”ไอ้แม็คตวาดบ้าง ผมขมวดคิ้ว พวกมันไม่เคยกล้าหือกับผมมาก่อน
“ก็แค่เอาคลิปเด็กพวกนั้นให้พวกมัน มันจะอะไรกันนักหนา มึงอยากให้พวกเราถูกกระทืบตายที่นี่เหรอไง” พวกมันก็พูดได้สิ ก็แค่ไอ้พวกหน้าโง่ที่มาอาศัยบารมีลูกส.ส.อย่างผม ถ้าผมยอมทำตามที่พวกมันบอก ก้เท่ากับผมยอมแพ้พวกมัน พวกไม่มีศักดิ์ศรีอย่างพวกมันจะมาเข้าใจอะไร
“งั้นมึงก็ไปเลย ไปเลียตีนไอ้เหี้ยเอ็กซ์ ขอให้มันปล่อยมึง ไอ้สวะ!”ผมลุกขึ้นยืน จ้องหน้ามันอย่างท้าทาย ไอ้แม็คทำหน้าเหมือนจะต่อยผม แต่มันก็ไม่ได้ทำ
“จริงๆที่พวกเราทำมันผิดนะเว้ย ทั้งที่ทำกับเด็กพวกนั้น แล้วก็กับไอ้โจด้วย”ไอ้ต้นพูดขึ้นมาเสียงสั่น ผมหันไปมอง
“กูไม่เข้าใจแต่แรกแล้วว่าทำไมต้องทำกับมันถึงขนาดนั้น มึงลองคิดดูดิ ถ้ามึงต้องเจอแบบนั้นบ้าง มึงจะทนได้เหรอ แต่มันก็ยังอุตส่าห์ให้อภัยพวกเรา ฝ่ายที่เหี้ยมันคือพวกเราต่างหาก”ไอ้ต้นพูดต่อ เสียงมันเหมือนจะร้องไห้ ผมอึ้งพูดอะไรไม่ออก ในใจลึกๆ ผมก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ ว่าทำไมถึงต้องจองล้างจองผลาญไอ้เอ็กซ์มากขนาดนี้
“มึงอย่าขี้แยได้มั้ยวะไอ้ต้น จะร้องไห้ให้มันได้อะไรขึ้นมา”คนที่พูดประโยคนั้นคือไอ้แม็ค
“แต่กูไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้! ที่ผ่านมากูทำตามมึงทุกอย่าง ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด เพราะกูมันอ่อนแอ ถ้ากูไม่รังแกคนอื่น กูก็ต้องถูกรังแก แต่กูไม่ได้ชอบอะไรที่มึงทำเลย มึงมันบ้า จ้องแต่จะทำลายคนอื่น กูมันโง่ที่นึกสนุกถึงไปทำตามมึง เลยต้องเจอเรื่องเหี้ยๆบัดซบแบบนี้”ไอ้ต้นระเบิดอารมณ์ออกมา บรรยากาศรอบตัวกดดันจนผมกำหมัดแน่น
“มึงมันบัดซบ ไอ้เหี้ยเชน กูไม่น่าทำตามมึงเลย มึงมันตัวซวย!”ไอ้ต้นฟูมฟายออกมา ผมอารมณ์ปะทุขึ้นจนลืมตัว ผมพุ่งปราดเข้าไปชกมัน คนอื่นๆเข้ามาห้ามในขณะที่ไอ้ต้นตะโกนด่าผม ไอ้แม็คจับผมลากออกห่างจากมัน
“ทะเลาะกันเองทำไมวะ แค่นี้เรายังแย่ไม่พออีกเหรอ ไอ้เหี้ยเชน มึงลองคิดทบทวนดีๆเหอะ อย่ายึดถือศักดิ์ศรีบ้าบออะไรของมึงเลย แค่คืนคลิปเด็กพวกนั้น พวกมันก็ปล่อยเราแล้ว”ไอ้แม็คลากผมมานั่งตรงมุมห้อง ไอ้ต้นนั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้องอีกด้านหนึ่ง ผมเบือนหน้าหนี สะบัดไอ้แม็คออก
“คิดว่ากูจะกลัวพวกมันเหรอ ฝันไปเถอะ..”ผมกัดฟันกรอด พวกมันบังอาจมาต่อรองกับผม บอกว่าจะยอมปล่อยผมไปถ้าผมยอมแลกคลิปพวกเด็กๆทั้งหมด ที่สำคัญไอ้โจนั่น มันไม่โกรธแค้นผมสักนิดเลยรึไง ผมมองแววตาของมัน ไม่มีรังสีอาฆาตเลยสักนิด พวกมันควรจะอาละวาด เข้ามากระทืบผมด้วยความโกรธแค้นสิ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ พวกมันจะมาไม้ไหนกันแน่นะ
“เห้ยดูสิ มีกระดาษอะไรอยู่ตรงนั้นด้วยน่ะ”ไอ้แม็คชึ้ มีกระดาษถูกพับใบหนึ่งสอดเข้ามาทางช่องประตู ไม่มีใครลุกไปหยิบ แม้ไอ้แมนจะไม่ได้ทำอันตรายพวกผม แถมยังจัดอาหารให้ทุกมื้อ แต่ข้างนอก มีมาเฟียลูกน้องของมันคุมอยู่ตลอดเวลา มือถือของพวกผมถูกยึดทำให้ขอความช่วยเหลือใครไม่ได้ ขอให้พ่อผมได้รู้เรื่องนี้ก่อนเถอะ..
ผมนั่งฟังไอ้พีกับไอ้ต้นเกี่ยงกันให้อีกฝ่ายไปหยิบด้วยความรำคาญ สุดท้ายคนที่ลุกขึ้นกลับเป็นไอ้เดช มันบอกว่าจะไปดูให้เอง ผมนั่งกอดเข่าอย่างเบื่อหน่าย ไม่คิดว่าจะมีอะไรสลักสำคัญในกระดาษแผ่นนั้น อย่างมากก็คงเป็นแค่คำขู่
“นี่มัน..”น้ำเสียงของไอ้เดชทำให้ผมต้องหันไปมอง มันอ่านกระดาษแผ่นนั้นแล้วมองมาทางผม คนอื่นๆเริ่มลุกไปดูกระดาษแผ่นนั้น จากนั้นก็หันมามองทางผมเป็นตาเดียว สีหน้าของพวกมันทำให้ผมรู้สึกหวาดหวั่นเสียวสันหลังอย่างห้ามไม่ได้ มันเหมือนกับสายตาเวลาที่ผมจ้องเหยื่อ – จ้องเชือดเด็กพวกนั้น หรือตอนที่จ้องไอ้โจตอนที่ผมเล่นงานมัน
“อะไรของพวกมึงวะ”ผมไม่เข้าใจ ในกระดาษนั่นเขียนอะไรไว้กันแน่ ผมลุกขึ้นบ้าง ฉกกระดาษมาจากมือไอ้เดช และทันทีที่ได้อ่านข้อความนั้น ผมก็ต้องหันไปมองหน้าคนที่ผมคิดว่าเป็นเพื่อนของผมอย่างตะลึงสุดขีด ความกลัวเริ่มฉีดพล่านไปทั่วร่าง
เพราะในกระดาษแผ่นนั้นมันเขียนเอาไว้ว่า
“พวกมึงทำกูหมดความอดทนแล้ว ข่มขืนไอ้เชนซะ ถ้าใครลงมือ กูจะปล่อยไป ถ้าใครไม่ทำ เตรียมโดนลูกตะกั่วได้เลย กูทำจริง ให้เวลาแค่คืนนี้”
...
เหมือนฟ้าผ่าเข้าที่กลางแสกหน้า ผมไม่คิดว่าพวกมันจะเล่นใช้วิธีกับผม ผมเหงื่อตก ไหนพวกมันบอกว่าจะมาสงบศึก แต่ทำไมกลับทิ้งคำสั่งแบบนี้เอาไว้ ผมมองหน้าเพื่อนของผมทุกคน ทุกคนจ้องตรงมายังผม สีหน้าของพวกมันไม่ปกติ ผมก้าวถอยหลังด้วยสัญชาตญาณ
“พะ.......... พวกมึง..คงไม่คิดจะทำตามที่พวกมันสั่ง ........ใช่มั้ย”สายตาที่พวกมันมองผมเปลี่ยนไป ไม่ใช่สายตาเทิดทูนบูชาในฐานะหัวหน้าแก๊งอีกแล้ว แต่กลับมองเหมือนผมเป็นเพียงแค่เหยื่อตัวหนึ่ง เป็นเบี้ยล่างที่ไม่มีทางต่อกร...
ผมวิ่งถลันไปที่ประตู ผลักไอ้แม็คที่ขวางทางอยู่ออก แต่ผมกลับถูกอ้อมแขนแข็งแรงล็อกตัวเอาไว้ และถูกปิดปากเอาไว้ก่อนที่จะส่งเสียงร้องได้ทัน ผมออกแรงดิ้น ส่งเสียงกรีดร้องผ่านปากที่ถูกปิด
“เสียใจด้วยนะ................ ที่เรื่องมันต้องกลายเป็นแบบนี้”เสียงของไอ้เดชดังขึ้นข้างหู ผมตาเหลือก ไม่อยากเชื่อว่ามันจะกล้าทำแบบนี้กับผม ผมพยายามเอื้อมมืออออกไป แต่ประตูกลับห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ความกลัวฉีดพล่านไปทั่วร่างในขณะที่ผมถูกเหวี่ยงลงกับพื้น ผมคลานหนี กลัวลนลานกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
“อย่านะ............. มึงจะทำแบบนี้กับกูไม่ได้นะ ...................พ่อกูเอาพวกมึงตายแน่...... สัส” พวกมันย่างสามขุมเข้าหาผม ก่อนที่ไอ้พีกับไอ้ต้นจะเข้ามาจับแขนของผมเอาไว้ สีหน้าพวกมันไม่มีความสงสารในฐานะเพื่อน แต่เต็มไปด้วยความแค้นที่ไม่มีวันให้อภัย
“ต้องเอามึงนั่นแหละ........ ถึงจะไม่ตาย” ไอ้ต้นกระซิบที่ข้างหู คนอื่นครางในลำคออย่างเห็นพ้อง ผมดิ้นและโวยวายอย่างสุดชีวิต เตะถีบแขนขาใส่พวกมันที่พยายามเข้ามาใกล้ แต่ผมคนเดียวไม่อาจสู้พวกมันถึงหกคนได้ ไม่นานนักไอ้แม็คก็จับขาผมไว้ได้มั่น ก่อนที่ไอ้เดชจะส่งหมัดเข้าอัดท้องผมเต็มแรง
“อ๊อก”ผมจุกจนพูดไม่ออก ปากร้องเสียงแผ่วขอความเมตตา แผลที่ผมได้รับเมื่อเช้าบวกกับแรงหมัดเมื่อครู่ทำให้ผมเจ็บปวดจนแทบหมดสติ แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งเพราะผมยังคงรับรู้ทุกอย่างที่เกิดกับร่างกายตัวเองอย่างชัดเจน มีใครอีกสองคนจับขาผมแล้วแยกออกจากกัน ก่อนที่ไอ้เดชจะแทรกตัวเข้ามาที่หว่างขา ผมดิ้นรน กรีดร้อง นี่หรือความรู้สึกของผู้ถูกกระทำ ความรู้สึกของคนที่ไม่มีทางสู้ มันน่ากลัวและเจ็บปวดขนาดนี้เชียวเหรอ
“ไม่นะ.... อย่าทำกู....กูยอมแล้วว ......กูจะเอาคลิปให้พวกไอ้แมน .....มันจะได้ปล่อยเรา อย่าทำกูแบบนี้เลย” ผมพูดลนลาน แต่พวกมันก็ยังไม่ปล่อยตัวผม
“สายไปแล้วล่ะ”ไอ้เดชพูด มันขึ้นคร่อมร่างผม ก่อนจะเอามือลูบไล้ไปตามตัว ผมเกร็งตัวหนีอย่างรังเกียจ ความรู้สึกที่กำลังจะถูกลูกน้องที่ตัวเองเหยียบย่ำมาตลอดย่ำยีมันทำให้ผมอัปยศอดสูจนอยากตายเสียให้รู้แล้วรู้รอด
“ไอ้เหี้ยเดช...ปล่อยกู....ไอ้สัส .....มึงไม่กลัวพ่อกูฆ่ามึงหรือไง.....ปล่อยกูเดี๋ยวนี้.........ไอ้เหี้ยยยยยยยย”ไอ้เดชไม่เพียงไม่หยุด มันจัดการกระชาดเสื้อนักเรียนของผมทีเดียวขนกระดุมหลุดขาดผึงออกจากกันเป็นแผง ผมได้ยินเสียงครางในลำคออันเกิดจากอารมณ์กระหายของมัน มันเป็นคนที่ความต้องการทางเพศสูงอยู่แล้ว แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้...
และผมก็กำลังจะกลายเป็นเครื่องระบายความใคร่ของมัน
“หยุดเอาพ่อมึงมาขู่เถอะ มันไม่สนใจไยดีมึงเลยด้วยซ้ำ”ไอ้เดชพูดใส่หน้าผม ผมอึ้งชะงักก่อนที่ไอ้เดชจะก้มลงมาซุกไซร้ซอกคอ ผมดิ้นรนสุดชีวิต แต่ถูกล็อกไว้หมดทั้งแขนและขาจนขยับไม่ได้
“จริงๆกูอยากเย็ดมึงมานานแล้วรู้มั้ย แต่เพราะมึงเป็นเจ้านายกู กูถึงไม่กล้าแตะ กูได้แต่แอบมองมึงแล้วก็นึกภาพกูเย็ดมึงทุกคืน วันนี้แหละกูจะได้เย็ดมึงสมใจสักที”ผมตัวสั่นด้วยความโกรธและความกลัว ไอ้เดชรุกล้ำร่างกายผม ไรหนวดแข็งๆของมันแทงเข้าที่ซอกคอ ผมหงกหัวขึ้นรวบรวมความกล้าก่อนจะฝังเขี้ยวลงไปในบ่าไอ้เดชเต็มแรง
“อ๊ากกกกกกก..................”มันร้องลั่น แต่ผมก็กัดไม่ปล่อย มันพยายามดิ้นให้หลุดจากคมเขี้ยวของผมที่กัดเต็มแรง ก่อนจะอัดหมัดเข้าที่หน้าท้องผมเต็มแรงอีกสองสามครั้งติดกัน ผมเจ็บจนต้องแหงนหงายหน้าเผลออ้าปากออกจากไหล่มัน วินาทีต่อมาไอ้เดชก็จ้องผมด้วยตาลุกวาว ก่อนจะก้มลงมาดูดซอกคอผม และกัดอย่างแรงจนผมเจ็บ
“โอ๊ยยย .......กูเจ็บ..............ไอ้เหี้ย......ปล่อยกู”ไอ้เดชโถมทับผมทั้งตัว ใช้สองมือบีบเฟ้นผมไปทั่วร่าง กัดไปตามลำซอกคอของผมจนเจ็บไปหมด ก่อนจะเลื่อนตัวลงไปบดขยี้หัวนมของผม ผมดิ้นพราด แต่ก็ขยับไม่ได้เพราะถูกล็อกไปทั้งตัว ความกลัวเริ่มเข้าจู่โจมจนน้ำตาคลอเบ้า
“ชอบความรุนแรงใช่มั้ย ยังไงมึงก็ต้องเป็นเมียกูอยู่ดี นอนแผ่ให้กูเย็ดดีๆดีกว่าน่า”หัวนมสองข้างของผมถูกจู่โจมด้วยฝ่ามือหยาบกร้านและลิ้นของไอ้เดชที่ฉกตวัด คนอื่นๆที่จับตัวผมไว้เมื่อเห็นภาพไอ้เดชลวนลามผมก็เริ่มเกิดอารมณ์พวกมันเริ่มลูบไล้ไปตามตัวผม ฝ่ามือนับไม่ถ้วนของเพื่อนที่ผมเคยตราหน้าว่าเป็นลูกน้องเริ่มรุกล้ำไปตามร่างกายโดยที่ผมไม่มีทางสู้ ไอ้แม็คลูบไปตามเรือนขาแข็งแกร่งของผม ก่อนจะกอบกุมท่อนควยผมไว้ทั้งมือ ยิ่งผมดิ้นหนี มันก็ยิ่งบีบท่อนลำผมรุนแรงขึ้นทั้งนวดคลึงและจับชักไปมาอย่างมันส์มือ
“ไอ้เหี้ย......... ไอ้พวกระยำ .....ปล่อยกู..........มึงทำแบบนี้กับกูไม่ได้นะ.........” ผมได้แต่อ้าปากกรีดร้อง ส่ายหน้าไปมาอย่างรับไม่ได้
ไอ้เดชปลดตะขอกางเกงของผม ก่อนจะดึงออกทางปลายขาแล้วโยนทิ้ง ตอนนี้ทั้งร่างผมมีแค่กางเกงในสีขาวห่อหุ้มท่อนลำขนาดเขื่อง เรือนร่างที่สมบูรณ์แบบของผมปรากฏแก่สายตาพวกมันจนพวกมันจ้องไม่กระพริบ มัดกล้ามสีขาวของผมชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการดิ้นรน ผมหอบด้วยความเหนื่อยและเจ็บปวด ร้องห้ามเมื่อไอ้เดชเอื้อมมือมาจับขอบกางเกงใน
“อย่าาา.....อย่า ได้โปรด”ผมอ้อนวอนมันแต่ก็ไม่เป็นผล กางเกงในของผมถูกกระชากออกมาทางขาก่อนจะถูกโยนทิ้ง ผมกรีดร้อง เรือนร่างเปลือยเปล่านอนถูกล็อกแขนขากำลังถูกไอ้เดชโลมเลียอย่างจาบจ้วง ท่อนลำผมยังคงนิ่งสงบเพราะอารมณ์ตื่นกลัว
“อะ........ ไอ้เหี้ย....... อย่านะ.......พอแล้ว”ผมร้องด้วยเสียงขาดห้วงเมื่อมันกุมท่อนลำผมไว้ทั้งมือ ก่อนจะถอกขึ้นลงรัวๆจนหัวแดงโผล่ออกมา ผมพยายามดิ้นหนีแต่กลับเป็นว่าผมเด้งท่อนควยใส่มือมันมากขึ้น ผมน้ำตาไหล ศักดิ์ศรีของผมไม่เคยถูกย่ำยีขนาดนี้มาก่อน ด้วยฝีมือเพื่อนๆของผมเอง
พวกมันส่งเสียงฮือฮาเมื่อควยผมเริ่มแข็งขึ้น ไอ้เดชถอกมันรัวๆอย่างไม่ปราณี ผมรู้สึกอับอายที่ตัวเองมีอารมณ์กับสิ่งบัดซบที่กำลังเกิดขึ้น หนังหุ้มสีขาวถอกร่นลงไปจนหัวแดงบานโผล่ออกมา
ไอ้เดชลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว ผมตาลุกวาวกับท่อนควยขนาด8นิ้วของมันที่ผงาดแข็งอยู่ก่อนแล้ว มันยืมจ้องผม สะบัดควยไปมา ผมพยายามถอยหนีทว่าไม่มีประโยชน์ ถ้าผมโดนท่อนลำใหญ่ขนาดนั้นเข้าไป ผมขาดใจตายแน่
“ไอ้เหี้ยเดช.............. มึงจะทำอะไรกู ..............ไม่นะ........... อย่าาา”ผมกรีดร้องเมื่อพวกมันจับผมนอนคว่ำลงก่อนจะจับก้นกระดกให้สูงขึ้น ผมรู้สึกได้ว่ามีมือมาแหกแก้มก้นของผมออก ให้พวกมันจ้องดูและวิจารณ์อย่างหื่นกาม ผมน้ำตาไหลด้วยความกลัว ไม่มีทางขัดขืนพวกมันได้เลย
“ก็ทำแบบที่มึงเคยทำกับคนอื่นไว้น่ะสิ ซี้ดดดด รูมึงน่าเย็ดสัส”ไอ้เดชสอดนิ้วเข้ามาในรูตูดผมทำเอาผมร้องลั่น
“อ๊ากกกกก.........................”ผมนึกถึงใบหน้าคนที่ผมเคยทำร้าย พวกเขาเจ็บ
ปวดเหมือนผมในตอนนี้เลยใช่มั้ย ทั้งไอ้บิ๊ก ไอ้บูม ไอ้โจ คนทุกคนที่ผมทำร้ายไปด้วยความรู้สึกเหนือกว่า ไม่นึกว่าพอถึงเวลาที่ตัวเองถูกกระทำบ้าง ผมจะร้องไห้ด้วยความกลัวถึงขนาดนี้
“ไอ้เหี้ย.....พอแล้ว.........อย่าทำกู”ผมพยายามอ้อนวอน แต่พวกมันไม่ได้ข่มขืนผมเพราะต้องการเอาตัวรอดอีกต่อไปแล้ว แต่เกิดจากอารมณ์ใคร่ของพวกมันด้วย
“อั่ก....อ๊ากกก”ผมร้องลั่นเมื่อไอ้เดชเพิ่มนิ้วเข้าไป แทงเข้าออกและคว้านไปมาอย่างไม่ปราณี มันครางอย่างพึงพอใจกับความฟิตของประตูหลังของผม ก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ว่านิ้วถูกถอนออกไป และมีอะไรบางอย่างมาจ่อที่ประตูหลังของผมแทน
ผมตาเหลือก ฝืนดิ้นรนครั้งสุดท้าย
“อย่าาาาา...... ไม่เอาาาาา......ช่วยกูด้วยยยยยย..........ช่วยด้วยยยยย”ผมกรีดร้องสุดชีวิต ก่อนจะถูกปิดปากไว้แน่นด้วยมือของใครบางคน และเป็นวินาทีเดียวกับที่ท่อนควยของไอ้เดชถูกยัดเข้ามา
“อ๊ากกกกกกกก.........................................................”ผมร้องด้วยความเจ็บที่สุดในชีวิต รู้สึกเหมือนถูกเชือด สิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่รุกล้ำเข้ามาในร่างกาย ผมเจ็บปวดจนต้องกระเถิบก้นหนี แต่ก็หนีไม่พ้น ไอ้เดชจับบั้นท้ายผมไว้แน่น ก่อนจะค่อยๆยัดควยเข้ามา
“ซี้ดดดดด.....ฟิตชิบหายเลยโว้ยยย........... ต้องอย่างงี้สิ........ ถึงจะเย็ดมันส์”ไอ้เดชครางดิบเถื่อน ไม่สนใจชะตากรรมของผมแม้แต่น้อย
“โอ๊ยยย............ กูเจ็บ...........เอาควยออกกกก......ไม่ไหวแล้ววววว..... อ๊าาาาา”เจ็บปวดจนแทบสิ้นสติ ผมน้ำตาไหลพราก รู้สึกเหมือนมีบางอย่างภายในฉีกขาดอย่างรุนแรง
“อย่าเกร็งนักสิวะ.....เลือดออกตูดแล้วเห็นมั้ย.....”ไอ้เดชตบก้นผมแรงๆ แต่ผมเจ็บจนต้องกัดฟัน ไม่นึกว่าจะต้องมาถูกกระทำในแบบเดียวกับที่เคยทำกับคนอื่นไว้ ภาพที่ผมเคยทำกับคนอื่น เสียงกรีดร้องของคนพวกนั้น ปรากฏขึ้นในหัวผม ความเจ็บปวดที่เกินจะบรรยาย ไม่นึกจริงๆ ว่าจะเจ็บปวดถึงขนาดนี้
ผมทำอะไรลงไป......
“อ๊ากกกกกกกกกกกกก.................................”ผมกรีดร้องอีกครั้งเมื่อไอ้เดชเย็ดควยเข้ามาจนมิดลำ ผมน้ำตาไหลพราก เจ็บจนทรงตัวไม่อยู่ แต่ยังมีมือของไอ้พวกเพื่อนชั่วอีกหลายคนที่ประคองตัวผมขึ้น ไม่ยอมให้ผมหนีจากเหตุการณ์อันเลวร้ายนี้ไปได้ง่ายๆ
“อะะะ.........โอ๊ยยยยยย............เจ็บบบ...............เจ็บจะตายอยู่แล้ว”
“ซี้ดดดดด.....อ่าาาาา......เม่งเอ๊ยยยยยย......เสียวกว่ารูหีกะหรี่อีก........... สัสเอ๊ยยยย”ไอ้เดชครางพลางกระเด้าควยส่งเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ผมเกร็งเล็บจิกพื้น ก่อนที่จะถูกจับหัวเชิดขึ้น
ไอ้แม็คยืนอยู่ตรงหน้าผม มันแก้ผ้าล่อนจ้อนไปทั้งตัว ท่อนควยขนาดเขื่องอยู่ตรงหน้าผม มันถอกท่อนควยรัวๆ ก่อนจะใช้มือบีบปากผมให้อ้าออก
“ดูดควยให้กูหน่อยซิ .........ทนดูไม่ไหวแล้ว ...........เงี่ยนสัส” ผมเบือนหน้าหนี ศักดิ์ศรีที่เหลืออยู่ในตัวสั่งให้ผมขัดขืน ช่องทางด้านหลังของผมยังถูกกระแทกกระทั้นอย่างต่อเนื่อง ไอ้แม็คเห็นผมไม่ยอมทำตามที่สั่ง มันก็ตบหน้าผม ผมน้ำตาไหล ไม่คิดว่าคนที่ผมคิดว่าเป็นเพื่อนจะทำกับผมถึงขนาดนี้
“ไม่!....... พะ....พอได้แล้ว........ทำไมพวกมึงทำกูขนาดนี้.....กะ ...กูเป็นเพื่อนพวกมึงนะ”ผมถามอย่างเจ็บปวด แต่คำตอบทีได้รับกลับเป็นเสียงหัวเราะลั่นจากพวกมัน
“เพื่อนเหรอ......ถุ๊ย..........ที่ผ่านมามึงเห็นพวกกูดีกว่าหมาก็ดีถมไปแล้ว อย่ามาอ้างคำว่าเพื่อนเลย ไอ้สัส”ไอ้แม็คตะคอกใส่หน้าผม ในขณะที่ไอ้เดชโหมจังหวะเย็ดแรงขึ้นหวังจะทำให้ผมเจ็บ ส่วนไอ้แม็คก็พยายามยัดควยเข้ามาในปากผม
“มึงจะเล่นตัวไปทำไม เลิกวางตัวเป็นเจ้านายได้แล้ว เป็นยังไงล่ะ รสชาติของการเป็นทาส” มันพูดกระแทก ก่อนจะยัดควยเข้ามาในปากผมจนคับไปหมด
“อมควยกูดีๆนะมึง ถ้ามึงกัดกูเอามึงตายแน่”ปากของผมถูกท่อนลำใหญ่ของมันกระแทกเข้ามาจนสำลัก น้ำลายไหลออกจากปาก ผมไม่คิดเลยว่าภายใต้การเชื่อฟังอย่างนอบน้อมที่ผ่านมาของพวกมัน จะซ่อนความไม่พอใจรุนแรงจากการถูกกดขี่ไว้เสมือนเป็นคลื่นใต้น้ำ รอวันที่ความโกรธจะปะทุออกมา แล้วผมก็ได้รู้ว่าพวกมันไม่เคยเห็นผมเป็นเพื่อนเลยสักนิด ตอนนี้พวกมันต่างก็โลมเลียรุกล้ำร่างกายผมอย่างย่ามใจ ไม่มีใครคิดจะช่วยผมเลยแม้แต่คนเดียว....
ผมน้ำตาไหล ถูกไอ้เดชทะลวงประตูหลังและถูกไอ้แม็คเย็ดปาก ถูกจับพลิกร่างไปมาตามความต้องการของพวกมัน เจ็บปวดจนเหมือนร่างกายถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ผมถูกจับให้นอนหงาย ไอ้เดชถ่างขาผมออกกว้างแล้วเย็ดเข้ามารัวแรง ผมกรีดร้องด้วยความเจ็บ ส่ายหน้าทุรนทุราย ไอ้แม็คคุกเข่าคร่อมหน้าผมส่งควยยัดเข้ามาในปาก ร้องครางอย่างสะใจที่ทำลายศักดิ์ศรีของผมได้
“อาาาาา..............แตกแล้วโว้ยยย .................เย็ดแม่งงงเอ๊ยยย เสียวสัสสส.............ซี้ดดดดดดด”แล้วไอ้เดชก็พ่นคราบความใคร่มากมายใส่ตัวผม ในขณะที่ไอ้แม็คเย็ดปากต่อไปอย่างไม่บันยะบันยัง ผมทิ้งร่างลงกับพื้น ปล่อยให้พวกมันจัดการกับผมตามใจชอบ รู้สึกมีสติเพียงครึ่งเดียวราวกับนี่เป็นความฝัน
ไอ้เดชถอนควยออกไป แต่ขาผมยังถูกจับแหกอยู่อย่างนั้น ก่อนที่ท่อนลำอันใหม่จะถูกเสียบเข้ามา เนื่องจากรูตูดผมโดนไอ้เดชทะลวงจนบานโบ๋ ควยขนาดปานกลางของไอ้แม็คจึงเข้ามาได้โดยง่าย มันขึ้นคร่อมผม กระหน่ำควยเย็ดสีหน้าสะใจ
“เม่งเอ๊ยยยย......รูตูดเม่งบานโบ๋หมดเลยว่ะ”ไอ้แม็คคราง คนอื่นๆก้มลงไปมองก่อนจะส่งเสียงฮือฮา
“เป็นไงล่ะไอ้เชน ......ความรู้สึกที่ต้องตกเป็นเมียกู.......ลูกน้องที่มึงจิกหัวใช้น่ะ........ไอ้สัส”ผมผงกหัวมอง ควยของไอ้แม็คผลุบหายเข้าไปในรูตูดของผม ไอ้พีกับไอ้ปานกำลังดูดหัวนมผมทั้งสองข้าง ในขณะทีไอ้ต้นย้ายมาเย็ดปากผมแทน
พวกมึงแค้นกูมากขนาดนี้เชียวเหรอ......
กูทำร้ายพวกมึงมากขนาดนั้นเลยเหรอ.......
“อ้า.....อ้า............ซี้ดดดดดดด....ตอดควยผัวหน่อยสิ ..........เมียจ๋า.....”ไอ้แม็คครางลั่น กระหน่ำควยเย็ดผมอย่างไม่ปราณี ศักดิ์ศรีของผมถูกเหยียบย่ำจนไม่มีอะไรเหลือ ไม่นานนักไอ้แม็คก็น้ำแตกคาตูดผมอีกคน ก่อนที่จะมีใครอีกคนสอดควยเข้ามาเย็ดผมอีก พวกมันผลัดเปลี่ยนกันทะลวงตูดผมคนแล้วคนเล่า ครางเสียงดังลั่นห้องกันอย่างสะใจ พวกมันสัมผัสร่างผมไปทุกส่วน สั่งให้ผมทำท่าวิปริตอย่างที่พวกมันต้องการ แหกรูตูดดูความบอบช้ำของผมกันอย่างสะใจ ความแค้นที่ผมวางตัวเป็นเจ้านายพวกมันมาตลอด ส่งผลให้ผมต้องตกเป็นทาสกามของพวกมันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ในวันนี้
ภาพเสียงกรีดร้องของผู้คนที่ผมเคยทำร้ายปรากฏขึ้นมาในหัว น้องบิ๊ก น้องบูม ไอ้โจ ผมทำร้ายคนพวกนั้นโดยไม่มีความปราณี ความเจ็บของพวกมันเป็นสิ่งบันเทิงสำหรับผม ผมมีความสุขที่ได้เห็นพวกมันเจ็บปวด ต้องกรีดร้องด้วยความเจ็บและยอมตกเป็นทาสร่างกายของผม ผมน้ำตาไหลพราก ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเจ็บปวดจากการถูกเพื่อนหักหลัง แต่จะว่าไปผมก็ไม่เคยปฏิบัติกับพวกมันอย่างเพื่อนเลยจริงๆ ไม่แปลกที่พวกมันจะแค้นผมมากขนาดนี้ อีกส่วนหนึ่ง.....เป็นเพราะความเสียใจ คนเราถ้าไม่เคยพบเจอความเจ็บปวดแบบเดียวกันก็ไม่มีวันเข้าใจคนอื่นได้ ร่างกายผมที่ถูกกระทำย่ำยีอย่างป่าเถื่อนในตอนนี้เป็นตัวบ่งบอกได้อย่างดี ว่าผมได้ทำร้ายคนอื่นให้เจ็บปวดมากขนาดไหน ผมไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของคนที่ถูกกระทำ จนกระทั่งรับรู้ด้วยร่างกายและความรู้สึกของตัวเอง ผมถึงได้รู้ ว่าผมทำเลวไปมากแค่ไหน
ผมน้ำตาไหลพราก ค่ำคืนอันโหดร้ายยังไม่จบลง คำเดียวที่ปรากฏขึ้นมาในหัวคือ
ขอโทด.......
ขอบคุณครับ