Part 5.1ถ้าเธอไม่มีฉัน (Nut’s Story)
…….ผมอยู่ในห้องมาพักนึงแล้วหลังจากว่ายน้ำแล้วเจอเหตุการณ์แย่ๆ แต่ไม่ว่ายังไงสุดท้าย ผมก็ต้องกลับมาที่บ้านของเขาอยู่ดีจะให้ทำยังไงได้ ก็ในเมื่อผมทำงานอยู่ที่นี่และพักอยู่ที่นี่เงินเดือนที่เราทำงานในบ้านหลังนี้ แค่ 2 เดือนก็ออกไปได้แล้วแท้ๆแต่ทว่า ถ้าเราออกงานไป…. แล้วจะมีใครหาเงินให้เราเรียนและเงินที่ต้องดูแลคุณพ่ออีกล่ะ เฮ้อ… ทำไมเราต้องมาคิดอะไรกับคนที่ดูถูกเราไม่สนใจเรา ขนาดนี้ด้วย เกลียดตัวเองจริงๆ นอนไม่หลับเลยแฮะ
‘ก๊อกๆ’
“ใครครับ” ผมขานรับเสียงเคาะประตู
“ฉันเอง…. ฟรีซ”
“คุณมีอะไร ให้ผมรับใช้”
“ไม่มีอะไร แต่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”
“ขอโทษนะครับ ถ้าไม่มีอะไรจะให้ผมทำ ผมขอตัวนอนก่อนครับพรุ่งนี้ผมมีกิจกรรมที่มหาลัย”
“ฉันไม่มีอะไรจะใช้ แต่มีธุระจะคุย เปิดประตูเดี๋ยวนี้”
“แต่ผมไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ ถ้าเป็นเรื่องในวันนี้”
“แต่ฉันมี ไม่เปิดใช่ไหม ได้….”
‘แกร๊ก’
“ฮะ…..เฮ้ยยย นี่นาย เอ๊ยคุณ นี่มันละเมิดสิทธิส่วนตัวนะ ไขประตูเข้ามาแบบนี้”
“ก็นี่มันบ้านฉัน ฉันจะเข้าออกห้องไหน ก็เรื่องของฉันแม้แต่จะห้องคนรับใช้อย่างนายก็ตาม”
“ลืมไป ว่าผมเป็นคนรับใช้คุณ” ผมเบือนหน้าหนี
“เอาล่ะๆ เข้าเรื่องทำไมนายถึงไปอยู่กับ ลีโอ ได้ล่ะ”
“ผมบอกคุณไปแล้ว ผมไม่จำเป็นต้องตอบอีก” ไม่ใช่อะไรหรอก ผมเบื่อที่จะตอบต่างหาก
“มันบังเอิญ ขนาดนั้นเชียว”
“ใช่ มันบังเอิญ หรือคุณไม่เคยเจอความบังเอิญล่ะ” ผมตอบกวนๆ
“ใช่ฉันเคยเจอความบังเอิญ…..” หะ….. สีหน้าอะไรกันทำไมหมองๆล่ะ
“ก็ดีแล้ว ถ้าเข้าใจก็กลับไปนอนซะนะครับ คุณผู้ชาย”
“อืม…..” เอ๋….. ว่าง่ายไปไหม วันนี้
“ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“นัด….” เขาเรียกผม
“มีอะไรครับ”
“เรียกฉันเหมือนเดิม ดุด่าฉันเหมือนเดิมได้รึเปล่า”
“ไม่ได้ครับ ยังไงคุณก็เป็นเจ้านายผม”
“แล้วถ้านี่เป็นคำสั่งของฉันล่ะ”
“ไม่ได้ครับ ผมไม่อยากโดนคุณดูถูกดูแคลน ผมเองก็โตแล้ว”
“อย่างนั้นหรอ…. เราไม่เห็นหน้ากันสักพักดีกว่าไหม”
“คุณเคยอยากเห็นหน้าผมด้วยรึไง”
“นายคงจะลำบาก ถ้าอยู่ดูฉันที่นี่ เปลี่ยนงานก็ได้นะ”
“งานที่ดูแลคุณเนี่ย เป็นงานที่ท่านประธาน ฝากผมไว้ผมต้องทำให้ถึงที่สุด และผมก็มีอีกหลายๆเหตุผล ที่ต้องทำงานนี้ ผมเปลี่ยนไม่ได้”
“เปลี่ยนเถอะ เพื่อฉัน เงินเดือนนายจะได้เหมือนเดิม แต่ออกไปเถอะนะ”
“ถ้าคุณรำคาญผม ก็บอกเถอะครับ ก็ได้ผมจะเปลี่ยน” อ๊ะ…… ไม่ไหว จะร้องไห้ ทำไมกันนะ
“นัด นาย…. ร้องไห้ทำไม”
“ไม่รู้ ออกไปเถอะครับ ผมจะ…. เปลี่ยนงานตั้งแต่วันพรุ่งนี้ ขอบคุณ ที่ให้ที่อยู่อาศัยเสมอมาครับ”
“นาย…. ไม่เป็นอะไรใช่…”
“ผมบอกให้คุณออกไป ผมตกลงผมจะย้าย ผมจะเปลี่ยนงาน ออกไปเถอะครับ”
‘หมับ’ ทำไมเขาถึงดิ่งมาโอบกอดผมไว้ เขาต้องการอะไรจากผม ผมไม่เข้าใจผมไม่เข้าใจผู้ชายคนนี้
“ฟรีซ ฉันยอมเรียกชื่อนายแล้ว ขอเถอะ…. อย่าทำอะไรแบบนี้กับฉัน ถ้านายไม่สามารถที่จะ…..”พูดออกไปไม่ได้ ว่าไม่สามารถที่จะรักเราได้
“นัด…..” อย่าเรียกชื่อของฉัน
“ออกไป ฉันเกลียดนาย ฉันจะออกไปจากที่นี่….”
“เข้าใจแล้ว….” เขาตอบผม พร้อมกับสีหน้าที่ดูเจ็บปวดมันคืออะไรกันแน่ ทำไมต้องทำหน้าแบบนี้ จะล้ออะไรฉันเล่นอีก พอเถอะ….ไม่อยากคิด พอแล้วเราจะออกไป จะไม่มาเจอ อะไรที่มันเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว
