จีโฟกาย.คอม

ชื่อกระทู้: คนหลายใจ.... [สั่งพิมพ์]

---

โดย: dream1995    เวลา: 2011-2-5 16:40
ชื่อกระทู้: คนหลายใจ....

เรื่องนี้เป็นอีกเรื่องนึงที่ผมชอบ  อ่านแล้วสนุกมากมายเลยคับ
เลยอยากให้เพื่อนๆได้ลองอ่านกัน

ตอนที่1
เรื่องที่ผมที่จะเล่าต่อไปนี้นั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด ไม่ได้โกหก
และ ไม่ได้แต่งเติมสิ่งต่างๆลงไปในเรื่องเลยทั้งสิ้น
เอาล่ะนะครับ ผมจะเริ่มเรื่องกันเลยดีกว่านะครับ

ผมชื่อ อั้ม อายุ16ปี สูง 175 น้ำหนัก 66 กิโล ศึกษาอยู่ที่ รร. แห่งหนึ่ง
แถวๆบางลำพู ( รร รัฐนะครับ ) ส่วนหน้าตา ก็งั้นๆล่ะครับ
ไม่ถึงกับดีมากมายเท่าไหร่หรอกครับ

ผมก็เป็นแค่นักเรียนคนหนึ่ง ที่มาเรียนหนังสือโดยที่ไม่คิดอะไรที่นอกเหนือจากนี้
เพราะผมคิดแค่ว่า พ่อ และ แม่ผมนั้นส่งผมมาเรียน ไม่ได้ให้มาทำอย่างอื่น
( จริงหรือเปล่าเนี่ย อิอิ )

ผมเรียน อยู่ชั้น ม.5 และก็มีเพื่อน 5 คน ในกลุ้มเดียวกันครับ
โอ้ วิทย์ แจ็ค เม้ง และก็ผมล่ะครับ
วิทย์ กะ แจ็ค รู้จักกับผมมาตั้งแต่ เราอยู่ป.2 ละครับ สนิทกันมาก

แต่ก้อไม่อยากจะเชื่อเลยล่ะครับว่ามันทั้งคู่นั้น
จะทำให้ชีวิตของผมนั้นเปลี่ยนไปเพราะมันทั้ง 2 คน
วันนั้นเป็นวันเปิดเทอมวันแรก พอผมมาถึง รร. ได้ประมาน 6โมงกว่าๆ

ก็ไม่ค่อยจะมีนักเรียนมาสักเท่าไหร่ ( มาเช้าไป อิอิ )
ซักพัก โอ้ก็มาถึง โอ้ก็เข้ามาถามว่า
" ไอ้อั้มทำไม มึงมาเช้าจังวะ "
" มาช่วยยามเปิดประตูโรงเรียนอ่ะ ทำไมเหรอ มีปัญหาอะไรมั้ยครับ
คุณโอ้ " อิอิ ไม่มีอะไรทำ กวนตีนมันดีกว่า
" สาดดด กวนตีนแต่เช้าเลยนะมึง ไอ้อั้ม "
" เออใช่ ปรกติแกไม่เคยมาเช้าเลยนี่หน่าโอ้ " ผมถามมันด้วยความที่สงสัย

เพราะปรกติมันจะมาคาบเส้นเข้าแถวพอดี
" เปล่าหรอกที่มาเนี่ย มาดูหน้าน้องเค้าล่ะ " มันเริ่มหน้าแดงแล้วล่ะครับ ตอนนี้อ่ะ
" น้อง น้องไหนมึงวะไอ้โอ้ " ผมก็ยังงงๆกับมันอยู่
" น้องตาลไงล่ะ มึงก็รู้นิ ไอ้ห่า " ใช่ครับผมรู้แต่ลืม อิอิ ตาลคืนแฟนมันน่ะครับ
คบได้ประมาน 2 เดือนล่ะมั้งครับ
เวลาผ่านไปซักพักนึง แจ็ค วิทย์ และก็เม้งได้มาถึงที่ รร มาพร้อมกัน
แล้วเม้งก็เริ่มพูดขึ้นมาว่า

" เฮ้ยพวกมึงรู้ม่ะว่า วันนี้ในห้องเรามีนักเรียนมาใหม่ 1 คนว่ะ
" ใครเหรอ อยากรู้จังเยยยยยยยยย
" ช หรือ ญ ว่ะมึงไอเม้ง " โอ้ถามด้วยถามหื่น
" มึงยังไม่พอหรือไงวะ ไอ้โอ้ ไอตาลน่ะพอแล้วล่ะ" วิทย์พูดสวน

" กูล้อเล่งน่ะ คิดมากไปได้ " โอ้พูดพร้อมเกาหัวไปด้วย
" เออแล้วเด็กใหม่คนนั้น ชื่ออะไรวะไอ้เม้ง " ผมถามมันด้วยความสงสัย
" ทำไมเหรอครับคุณอั้ม จะจีบเขาไงหรือครับ " มันกวนตีนผมครับ

" สราดดดดนิ มันผู้ชายนะเว้ย กูก้อผู้ชายนะ ( แท้จริงแล้วไม่ได้ชายเต็มร้อยตั้งแต่ ม.2 แล้วอิอิ ) "
" มันชื่อ เมลเว้ย " แค่นั้นล่ะที่อยากรู้ กว่าจะตอบกวนตีนมาก
" แล้วมึงรู้ได้ไงวะ ไอ้เม้ง " วิทย์ถามอยากรู้

" ใช่มึงรู้ได้ยังไงวะ ไอ้ห่า " ผมด็ด่ามันอีก โทษฐานที่กวนตีนกูเมื่อกี้ .
" มึงจำได้ม่ะว่าวันที่พวกมึงมาลงทะเบียนอ่ะ กูมาคนล่ะวันกับพวกมึงอ่ะจำได้ป่ะ
แล้ววันนั้นพอดีกูเดินไปจ่ายเงินตอนนั้นล่ะ ที่กูรู้จักมันน่ะ "
" กูก้อถามมันว่า ชื่ออะไร มันก้อบอกกูมาว่า ชื่อเมล แล้วกูก้อถามมันต่อว่า
อยู่ห้องอะไร มันก้อบอกมาว่า ห้อง 5 นั้นล่ะที่กูถึงรู้ว่ามันเป็นใคร"

ตอนนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายหรอกครับ แค่นักเรียนใหมคนนึงเท่านั้นเอง
แต่ตอนที่เข้าห้องเรียนนั้น
พอพวกเราเข้าแถวเส็ด เราก้อเดินเข้าห้องเรียนแต่ระหว่างทางเดินนั้น
มีคนคนนึงได้เดินมาชนผม ผมก้อล้มลงไป พร้อมกบคำพูดที่พูดว่า

" เดินห่าอะไรวะ ไม่ดูทางเลยไงวะ" มันคนนั้นพูด สักพักเม้งเดินมาแล้วมันก็ได้ยิน
มันก็ถามว่า
" มึงเป็นเด็กใหม่ จะแผลงริดเลยเหรอวะ " ผมก้องง ว่าเนี่ยเหรอเด็กใหม่
มันหน้าตาใช้ได้เลยอล่ะครับ ผิวแทนๆ ใส่แว่น ตัวสูงเท่าผม
" กูเปล่าหรอก แค่อยากจะบอกให้มันดูทางหน่อยเวลาเดินอ่ะ " มันบอกมาอย่างงี้

เนี่ยอ่ะนะอยากจะบอก ด่าเล่นโคตรกูเลยไม่ดีกว่าเหรอ
" หรือว่ามึงจะมีเรื่องกะพวกกูวะ " นี่ล่ะครับเม้งล่ะครับ ชอบช่วยเหลือเพื่อนทุกครั้งล่ะครับ
เวลามีเรื่องจะชนะบ้าง หรือไม่บ้าง มันคนนี้ล่ะครับที่ช่วยพวกเราอยู่เสมอ
" เปล่าครับ ไม่ใช่อย่างงั้น ผมขอโทดครับ " เมลมันขอโทดเม้ง ผมก้อบบอกกับเม้งว่า
" เม้งกูไม่เป็นไรหรอกน่า แค่นี้สบายมาก ไปเรียนกันเถอะ "

ระหว่างตอนที่ผมกำลังจะเข้าเรียนนั้น ผมก้อคิดว่าทำไมเด็กใหม่คนนี้
สันดารเลวจังวะ แต่ก้อเอาเถอะเราไม่ถือหรอก
เพราะไม่อยากจะรู้จักกับมันอยู่แล้ว ระหว่างเรียนนั้น เปิดเทอมวันแรก
เทอมแรกด้วย ก็ต้องมีการเปลี่ยนที่นั่งกันใหม่ด้วย
พอจับคู่กันเสด เม้งนั้งคู่วิทย์ แจ็คนั่งคู่โอ้ ส่วนผมนั่งคนเดียว สงสารตัวเองมากล่ะครับ
ตอนนั้นน่ะครับ

แต่ก้อไม่เป็นไร ไม่เครียดอยู่แล้ว ซักพัก ไอ่โอ้มากบอกว่า
" อั้มทำไมมึงไม่นั่งกะเด็กใหม่วะ" โอ้ถามผม
" มึงเห็นมั้ยล่ะว่า วันนี้มันทำอะไรกะกูไว้ " ผมตอบมันแบบห้วนๆ
" เออเนอะกูขอโทดว่ะ " โอ้ตอบ
" เออไม่เป็นไร กูเข้าใจ " ผมตอบมัน

หลังจากนั้นไม่นานครับ มันก้อเข้ามาในห้อง มันนั้นคือเมล เด็กใหม่ที่สันดารเลวล่ะครับ
เผอินผมดวงคงซวยมั้งครับ ที่นั่งดันเหลือที่เดียว มันก็เดินเข้ามานั่งข้างผม
แล้วมันก็เข้ามาถามผมว่า
" เราชื่อเมลนะ นายล่ะชื่ออะไร " มันถามผม

" เออรู้ ว่านายน่ะชื่ออะไร " ผมตอบแล้วก้อหันหน้าไปทางอื่น
" อ่อนายนี่เองอ่ะ ที่เดินชนเราเมื่อเช้านิ " ดูมันสิครับ มันยังไม่รู้ตัวเลยว่ามันนั้นน่ะผิด
เกลียดมันมากเลยอ่ะครับตอนนี้น่ะ มันพูดต่อว่า
" เอองั้นเราขอโทดนะ ที่ชนนายเมื่อเช้าน่ะ " เพิ่งรู้ครับ เพิ่งรู้ตัวว่าผิด ผมก้อตอบไปว่า

" เก็บไว้ที่เดิมเถอะ เราไม่ต้องการว่ะ ขอบใจนะที่ยังนึกได้ว่าใครผิดใครถูก "
ผมตอบแล้วก็เดินไปหาพวกเพื่อนๆ
ระหว่างที่จะเดินออกไปจากโต๊ะนั้น ผมก็ได้สังเกตุที่น่ามัน น่ามันดูเสียมากอ่ะครับ
เพราะว่ามันก้อนั่งอยู่กับผมแล้วที่สำคันมันเป็นเด็กใหม่ด้วยล่ะครับ ในเมื่อเข้ามาใหม่

เริ่มต้นเป็นอย่างงี้แล้ว ก็หน้าเศร้าสิครับ
พอเดินไปที่โต๊ะ ไอ้โอ้จอมปากหมาพูดขึ้นมาว่า
" ในที่สุดมึงก้อได้นั่งกับมัน ฮ่าๆๆ " กรวนตรีนมาก

" สนุกนัก ช่ะม่ะมึง ที่เห็นกูเป็นแบบนี้อ่ะ สาดดดด " ผมตอบมันไปบ้างแล้วหลังจากนั้น
วิทย์ก้อถามผมมาว่า
" เป็นไงบ้างล่ะอั้ม ไอ้เมลอ่ะดีม่ะ นิสัยมันอ่ะ " วิทย์ถามผม
" ยังไม่รู้นะว่านิสัยมันจะเป็นยังไง เพราะมาวันแรกแม่งก้อโชให้เห็นแล้วว่าสันดารเป็นยังไง

แต่ต่อไปเราก้อไม่รู้นะว่าจะคุยกันมันรึเปล่า " ผมตอบมันไป
" โมโหร้ายจริงๆเลยนะครับ อั้ม ถ้าเราทำอะไรผิด อั้มจะโกดแบบนี้มั้ยนะ "
เหอๆๆไอ้สาดวิทย์ วันนี้มาแปลก เพราะว่าวิทย์จะเป็นคนที่พูดสุภาพมากอ่ะครับ
แต่วันนี้เป็นวันแรกที่พูดครับกับผมผมก้องง

" มาคง มาครับ อารายกันวะ ขนลุกอ่ะ พอเถอะ " ผมบอกมันไป
หลังจากนั้น อาจารย์ก็เข้าห้องมาแล้ว ระหว่างที่เรียนนั้น
เมลมันเขียนเป็นจดหมายมาถามผมว่า
" สรุปว่านายหายโกดเรายังอ่ะ " มันถาม

" อะไร ใครโกดนายเหรอไม่มีเราไม่ได้โกดนายเลย " ผมตอบ
" ไม่เชื่อหรอก แค่หน้าเรานายยังไม่อยากมองเลย นี่เหรอที่เข้าเรียกว่าไม่โกด "
มันถามมาอีก แล้วหลังจากนั้นอาจารย์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ผมก้อนั่งจ้องหน้ามันน่ะครับ
ตาไม่กระพิบเลยล่ะครับ

มันก้อถามมาอีกว่า
"มองหน้าเราทำไม"
" นายบอกเองไม่ใช่ ว่าเราไม่มองหน้านาย นี่ไง เราก้อมองแล้วไงล่ะ" ผมตอบมัน
" นี่อ่ะนะ ถามจิงไม่ได้โกดแล้วช่ะม่ะ " มันถามมาอีก
" เออไม่โกดแล้ว " ผมตอบมัน

หลังจากนั้นถึงตอนที่จะกลับบ้าน ไอ้เม้งและแจ็ค มัน 2 คนนี้ กลับทางเดียวกัน
ส่วนไอโอ้กลับๆน้องตาล ส่วนผมนั้นกลับคนเดียว
แต่สักพัก วิทย์แหกปากมาว่า
" อั้ม รอด้วยสิวะ " มันแหกปากมา
" เรียกเราทำไมวะ มีอะไรเหรอ " ผมถามมัน มันก้อบอกมาว่า

มันย้ายบ้านมันมาแถว..... ผมก้อรู้แล้วว่าบ้านมันก้อมาทางเดียวกะบ้านผม
เราก้อเดินมาด้วยกัน จนซักพักมีมาอีกเสียงครับ เสียงนั้นคือ ไอ้เมล
แหกปากมาเหมือนกันครับ ผมก้อถามมันว่า

" มีอะไรวะ เรียกกูอ่ะ " ผมถามมัน
" พูดเพราะซักคำได้ม่ะล่ะครับอั้ม " เหอๆๆมาแปลกอีกคนแล้ววววววววว
" มึงมีอะไรวะ " วิทย์ถามแทนผม
" กูพูดกับเค้า ไม่ได้พูดกับมึง " ดูมันตอบสิครับ เด็กใหม่ด้วยนะเนี่ย
" พอพอหยุดทะเลาะกันได้แล้ว ว่าแต่แกล่ะมีอะไรมาเรียกกู " ผมถามมัน
" บอกแล้วไงครับ พูดเพราะได้มั้ยล่ะครับ " เชี่ยนิ แมร่งกวนฉิบหาย
" ถ้าไม่มีอะไร กูไปนะบาย" ผมก้อเดินออกมาจากมัน จากนั้นมันก้อเอามือมาจับมือผมไว้

แล้วก้อบอกว่า
" แหมแค่เล่นแค่นี้เองอ่ะน่ะ จะถามว่าบ้านอยู่อถวไหน " ระหว่างที่ถามผมนั้น
ไอ้วิทย์ก้อเข้ามาปัดมือไอ้เมลออกแล้วพูดว่า
" แค่มาถาม ทำไมต้องจับมือด้วยล่ะวะ " วิทย์ทำหน้าจิงจัง
" แล้วเกี่ยวอะไรกับมึงวะ " มันตอบมา

" เอาล่ะพอแล้ว บ้านกูอยู่แถว.......นี้ ทำไมล่ะ" ผมถาม
"อยู่ทางเดียวกันเลย กลับด้วยนะ " มันถามมา
" ไม่ได้ กูไม่ให้มึงไปด้วย " วิทย์เสริมขึ้นมา
" เออพอเถอะน่ะวิทย์ให้มันมาด้วยก้อได้ ไม่เห็นมีอะไรเลย " ผมบอก

" เย้ มีเพื่อนกลับบ้านทุกวันแล้วววว " เมลพูด
" อั้มก้องี้ทุกทีอ่ะ " วิทย์บอก เอ้า มันเป็นอะไรไปอีกเนี่ย
หลังจากที่ไอ้เมลได้แยกทางเข้าบ้านมันไปแล้ว เหลือผมกะวิทย์แค่ 2 คน
ซึ่งระยะทางตอนนั้นยังอีกไกลล่ะครับ กว่าจะถึงบ้านของผม กับ วิทย์มันน่ะครับ

ผมก้อถามมันว่า
" วิทย์ทำไมวันนี้ นายเงียบจัง ปรกตินายไม่เงียบอย่างงี้นิ" ผมถามมัน
" ______ " มันไม่ตอบครับ
" เป็นอะไรเหรอ เราถามนาย 2 รอบแล้วนะ" ผมถามมันอีก
" ______" เงียบอีกรอบครับ
" งั้นไม่เป็นไร ถ้าไม่บอกเรานั่งรถกลับเองนะ บาย " มันรู้สึกว่ารำคานอ่ะครับ

ถามแล้วไม่ตอบ หลังจากนั้น มันก้อเอามือมันมาจับมือผม
แล้วก้อบอกว่า
" ทำไมนายต้องห้ามด้วยล่ะเรื่องเมื่อกี้อ่ะ " มันถามผมมา
"ก็ไม่อยากให้มีเรื่องไงล่ะ เวลามีเรื่องแล้วมันจะลำบากนะวิทย์ " ผมตอบมัน
" จริงเหรอ เป็นห่วงเราด้วยเหรอ" มันพูดแบบยิ้มๆ

" จริงสิ นายเป็นเพื่อนเรานิ ทำไมจะไม่ห่วงล่ะ " ผมตอบมัน
" เออเนอะแค่เพื่อนเท่านั้น " มันตอบมา ผมก้อ งงๆมันพูดอะไรแปลกๆ แล้วก้อถามมันว่า
" วิทย์คบกันมาตั้งนานแล้ว นายมีแฟนยังวะ " ผมถามมันเล่นๆ
" ถามทำไมเหรอ"

"อยากรู้ ถ้าไม่ตอบไม่เป็นไร เราไม่ได้ว่าอะไรนิ"
" เปล่า ยังไม่มี รอนายอยู่น่ะสิ รอนานแล้วด้วยนะ " ดูมันสิครับ ดูมันพูด
" สาดดดดด เป็นอะไรมากป่ะ เพื่อนกันนะโว้ย เราผู้ชาย แกก็ ผู้ชาย "
" เออเนอะ ผู้ชายทั้งคู่ "
หลังจากนั้น เราก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน

ตอนต่อไปจะมาลงให้พรุ่งนี้นะครับ
ทีแรกคิดว่าจะมาต่อให้พรุ่งนี้แต่พอดีว่างๆเลยมาต่อให้วันนี้เลยดีกว่าคับ


ตอนที่ 2 ครับ
หลังจากที่เรานั้นแยกย้ายกันกลับบ้าน พอผมมาถึงที่บ้าน พี่ผมก็บอกว่า
" อั้ม เมื่อกี้มีคนโทรมาหาน่ะ "
" ใครเหรอพี่ "
" พี่ไม่รู้นะ บอกแค่ว่าเขาชื่อ เมล อ่ะนะ เขาบอกพี่มาแค่นี้ "

" แล้วเขาบอกอารายมากกว่านี้มั้ยอ่ะ "
" ไม่มีนะ ไม่ได้บอกอารายไว้นะ บอกพี่มาแค่ชื่อเอง "
" ครับ ขอบคุนนะครับที่บอกผม "
" อืม กับข้าวอยู่ในครัวนะอั้ม "
" ครับ "

ผมงงมากเลยนะครับ ว่ามันโทมาทำไม แล้วที่สำคัญนะครับ เอาเบอผมมาจากไหนด้วยล่ะครับ
อ่อลืมเล่าเรื่องส่วนตัวเลยล่ะครับ ผมอยู่กับพี่ครับ พี่ผมชื่อแม็พ พ่อและแม่ของผมนั้น นานๆจะมาทีนะครับ ปามานว่า เดือนนึงจะ
ได้เจอแค่ 5 ครั้งเท่านั้นน่ะครับ เพราะเขาไปทำงานที่ ต่างประเทศบ่อยๆอ่ะครับ

สำหรับ พ่อและแม่ของผมนะครับ พี่ผมจะเป็นห่วงผมมากน่ะครับ คนเล็กล่ะครับต้องห่วงเป็นธรรมดา อิอิ แล้วที่สำคันแม่ฝากไว้
ด้วยล่ะครับ ที่ให้ดูแลผมให้ดีน่ะครับ
พอผมทานข้าวเส็ด อาบน้ำเส็ด กำลังจะขึ้นไปนอน พี่ก้อบอกผมว่า

" อั้ม มีคนโทรมาหา "
" ใครเหรอครับ "
" ไม่รู้อ่ะ "
" เด๋วลงไปครับ "

แล้วผมก้อแต่งตัว ลงไปข้างล่างอ่ะครับ พอไปรับโทรศัพท์ แล้วผมก้อพูดว่า
" มีอะไรเหรอเมล "
" แหมเด๋วนี้หายใจเข้า ออก เป็นมันหมดเลยช่ะม่ะล่ะ "
" อ้าวนี่ใครอ่ะ เม้งเหรอ "

" ในใจ ในสมอง นี่จะไม่เคยจะจำเราเลยช่ะม่ะ กูเป็นเพื่อนกะแกมาตั้งแต่ป.2 นะ "
" นี่วิทย์ช่ะม่ะ "
" เออ ใช่ นานนะกว่าจะจำได้น่ะ "
" ก้อคนไม่มีอะไรน่าสนใจนิ แล้วจะจำไปทำไมล่ะ " กวนตีนมั้ยครับผมน่ะ

" ใช่สิเรามันเป็นคนที่ถูกลืมไปแล้วล่ะสิ "
" นี่ ถ้าโทมาชวนทะเลาะล่ะก้อ แค่นี้นะ ไม่คุยแล้วจะไปนอน " ผมพูด
" เปล่า จะโทมาถามว่า วันนี้มีการบ้านอะไรบ้าง "

" มี วิทย์ ภาษาไทย และก้อสังคม "
" แค่นี้ช่ะม่ะล่ะ "
" อืม ไม่มีแล้วใช่มั้ย แค่นี้นะ จะไปนอนแล้ว "

" เด๋วสิ จะรีบนอนไปถึงไหนล่ะ นี่แค่ทุ่มครึ่งเองนะ "
" ก้อไปทำการบ้าน อ่านหนังสือ จัดตารางสอน และอีกหลายอย่างน่ะ "
" อ่อ อืมงั้นแค่นี้ก้อได้ "

" อืมแค่นี้นะ บาย "
" เด๋ว "
" มีอารายอีกล่ะ "

" ฝันดีนะ อั้ม "
" เหอๆๆๆ ขนลุกอ่ะ "
" แหมแค่บอกว่าฝันดีเนี่ยนะ ขนลุก "

" เอออ่ะดิ ร้อยวันพันปีแกเคยบอกม่ะล่ะ ว่าฝันดีน่ะ "
" ก้อวันนี้ไงล่ะ งั้นแค่นี้นะ ฝันดีนะครับอั้ม "
" เออ วิทย์ก้อเหมือนกันนะ ฝันดีนะบาย "

หลังจากนั้นผมก้อกำลังจะไปห้องของผม ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง ผมก้อไปรับ
" ฮัลโหล สวัสดีครับ ต้องการพูดกับใครครับ "
" เหอๆๆๆๆๆ ทีเวลาพูดกะเรา เพราะๆอย่างงี้ซักครั้งจะได้ม่ะ "
" ใครเหรอ "

" เดาสิ "
" ไม่อ่ะ ไปล่ะครับ "
" เด๋วสิ "

" ใครล่ะ "
" เมลเอง "
" เออมีอะไรล่ะ "

" แหมเปลี่ยนคำพูดจากหน้ามือ เป็นหลังตีนเลยนะ ไวจิงๆ "
" มีอะไรอีกม่ะ ไม่มีจะได้วาง "
" มี วันนี้ถึงบ้านกี่โมงล่ะ "

" อ่อ ปามาน 5โมงกว่าๆน่ะ แล้วนายล่ะ "
" ก่อนนายครึ่งชั่วโมงน่ะ "
" ที่ถามมีแค่นี้ช่ะม่ะ "

" มีอีก ขอถามเรื่องไอ้วิทย์หน่อยไดม่ะอ่ะ "
" เรื่องอะไรล่ะ "
" ดูท่าทางมันน่ะ จะไม่ค่อยชอบเราเลยนะ พอจะรู้บ้างมั้ยล่ะ ว่าเพราะอะไรเหรอ "

" 1. แกอาจจะเป็นเด็กใหม่ 2. ตอนที่นายอาจจะชนเราแล้วก้อมาด่าทอเราอีกมั้งนะ
อาจจะแค่นี้อ่ะนะ เราไม่มันใจหรอกนะ "
" อืมเนอะ "
" เออ เมล แค่นี้ก่อนนะ อยากนอนแล้วล่ะ บายนะ "
" อืมก้อได้ ฝันดีนะ "

หลังจากนั้น ผมก้อเดินขึ้นห้อง ระหว่างที่เดินผมก้อมาคิดทบทวนว่า
ทำไมวะ ทำไมวันนี้เราได้คำว่าฝันดีมากจากผู้ชายมาทั้ง 2
คน เลยวะ ( ทั้งๆที่ชอบ อิอิ )

ตอนเช้า ผมก้อไปโรงเรียนตาม ปรกติ แต่วันนี้แปลกครับ
เพราะคนที่ผมเห็นคนแรกไม่ใช่โอ้ แต่เป็นวิทย์ครับ
ผมก้อเลยเข้าไปทักทายวิทย์
" ทำไมวันนี้ มาเช้าจังวะ "
" อ้าวก้อเรารู้ว่าอั้มมาเช้าล่ะสิ เราก้อเลยตามมา "

" ตามมาเพื่อ เพื่ออะไรเหรอ "
" จะได้อยู่กะแก 2 คนไงล่ะ "
" เฮ้ยจะดีเหรอ เหอๆๆ ล้อเล่นน่ะ ทีหลังแกอย่าพูดอย่างงี้อีกนะ น่ากัวว่ะ "

" เออก้อได้วะ ไม่พูดก้อไม่พูด "
มันทำท่างอนๆผมอยู่ เคราะห์ซ้ำอีกครับ คนที่มาเป็นคนต่อไปคือ เมลครับ เมลมาทักผมครับ

" อั้มหวัดดี "
" อืม ดี "

ซักแปปนึง พวกเราก้อมากันครบเลย ผมก้อเลยพูดว่า
" มากันครบแล้ว ไปกินข้าวกันเลยดีกว่านะ "
" ดีเหมือนกันวะ กูยังไม่ได้กินอารายมาเลยว่ะ " เม้งบอก
" ป่ะ ไปกินกัน " แจ็คพูด

ระหว่างที่ทุกคนไปซื้อของนั้น ผมก้อนั่งอยู่กะแจ็ค 2 คน
ถามผมเหรอครับว่าทำไมไม่ไปซื้อข้าวเพราะว่า ผมฝากไอโอ้ไปซื้อล่ะครับ ( ขี้เกียดอ่ะ อิอิ )
อยู่ดีๆแจ็คพูดขึ้นว่า

" เออ อั้มกูนั่งดูหน้ามึงนะ กูว่าหน้าตามึงก้อดีเหมือนกันนะ "
" ไอเชี่ย ไม่มีอารายดูแล้วหรือไงวะมึง "
" เหอๆ ไม่มีไงล่ะกูถึงนั่งดูหน้ามึงไงล่ะ "
" กวนตีนว่ะ "
" คราฟฟฟ ไม่กวนแล้วครับบบบบ "

แล้วหลังจากนั้น เราก้อนั่งทานข้าวกัน ระหว่างทานข้าวนั้น โอ้ก้อเริ่มบทสนทนาเลยล่ะครับ ว่า
" เออนี่ไอ้เด็กใหม่ สรุปว่ามึงจะอยู่กลุ่มเดียวกันกับพวกกูเลยช่ะม่ะ "
" เออใช่ แล้วกูอยู่ได้มั้ยล่ะ "
" ได้สิ มีเพื่อนเยอะสนุกดี " โอ้พูด
" เยอะๆเหรอสนุก น่ารำคาน เรื่องมากน่ะสิจะไม่ว่า " วิทย์เสริมขึ้นมาอีกแล้วล่ะครับ

" โฮ ไม่เอาน่ะวิทย์ แค่นี้เอง เราก้อแค่มีเพื่อนขึ้นมาแค่ 1 คนเองไม่เห็นจะมีอะไรเลยเนอะ พวกเราว่าม่ะ "
ผมพูด ออกไป
" ช่าย ช่าย แค่คนเดียวเองจะมีอะไรมากมายวะ " เมลพูดแถมทำหน้ากวนตีนใส่วิทย์ด้วย
" ปัง " นั้นคือเสียงวิทย์ทุบโต๊ะ แล้วมองเมลด้วยสายตาประมานว่า ชาตินี้กูจะไม่มีวันดีกับมึงอะไร

ประมานนี้น่ะครับ พอมองเมลเส็ด ก้อมามองผมต่อ ผมก้องงน่ะสิครับ ว่ามันเป็นอะไรไปอีกแล้ว เฮ้อ
หลังจากนั้นเราก้อเข้าห้องเรียน ระหว่างรออาจารย์เข้าสอนนั้น เม้งเดินเข้ามาหาแล้วบอกว่า
" อั้ม อั้ม "
" มีอารายวะมึง "
" กูขอนั่งกะเด็กใหม่หน่อยดิวะ "
" ทำไมวะมึง "

" กูอยากทำความรู้จักน่ะ นะนะนะนะนะ เพื่อนเลิฟฟฟฟฟ "
" เออ ก้อได้วะ "
หลังจากนั้น ผมก้อเดินไปที่ไอเม้งมันน่ะครับ แล้วก้อว่าจะถามไอ้วิทย์เรื่องเมื่อเช้าด้วย ว่ามันเป็นอะไร

" วิทย์ วิทย์ เมื่อตอนเช้าน่ะ นายเป็นอะไรไปวะ "
" ________________ " มันเงียบครับ
" เป็นอะไรไปอีกล่ะเนี่ย " ผมบอกต่อไป
" ________________ " เงียบอีกรอบ แต่คราวนี้มันปากระดาษมาก้อนนึงด้วยน่ะครับ

ในนั้นมีข้อความเขียนว่า
" เมื่อตอนเช้านายบอกเราว่า อย่าพูดกับนายอีก แล้วเราจะไปพูดกะนายทำไมล่ะ "
ผมหันไปมองหน้ามันแล้วบอกว่า
" ที่พูดน่ะ บอกว่าอย่าพูดแบบนี้อีก ไม่ได้บอกว่าไม่ให้นายมาพูดกับเรา เข้าใจยังล่ะ "
" เหรอ " ดูสิครับ ดูมันตอบมาสิครับ

" เข้าใจอารายหมดแล้วช่ะม่ะล่ะ "
" อืม เข้าใจแล้วล่ะ "
" งั้นถามอีกเรื่องนะ เมื่อตอนเช้าทุบโต๊ะทำไมเหรอ "
" ไม่พอใจใครบางคนว่ะ ไอ้เมลอ่ะถือดียังไงเข้ามาในกลุ่มวะ "

" ทำไม เค้าไปทำอะไรให้นายเหรอ ที่นายต้องไม่ไปชอบเค้าด้วยอ่ะ "
" ถามจิงนะ ถามตรงๆเลยนะ ว่าไอ้เชี่ยเมลอ่ะ มันมีอารายดีกว่าเราเหรอ ถึงได้ปกป้องมันจังเลย อยากรู้อ่ะ "
" เปล่านิ ไม่อารายซักหน่อย ยังไงนายก้อเป็นเพื่อนมาก่อนมันนะ ที่บอกอ่ะไม่อยากให้มีเรื่อง แล้ว
อีกอย่างเค้าก้อเด็กใหม่ด้วย น่าจะให้เกียรติ์ เขาหน่อยนะ "
" ให้มันจิงอย่างที่พูดเถอะ วิทย์รู้สึกนะว่าตั้งแต่ไอเวรนั้นน่ะ เข้ามาอยู่ในห้องเรา ดูซวยขึ้นทันตาเห็นเลยล่ะ "

" ไม่เอาน่ะวิทย์คิดมากไปได้ "
ซักพักอาจารย์มา แล้ววิทย์ ก้อบอกกับผมว่า
" วันนี้ว่างม่ะตอนเย็นน่ะ "
" ว่างสิ ทำไมเหรอ " ผมตอบออกไป

" งั้นไปซื้อของเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ "
" แล้วอย่างงี้เมล เขาจะกลับยังไงล่ะ "
" ดูนะคนเรา นี่เพื่อนเก่าแกนะ สำหรับไอ้นั้นน่ะ ยังไงมันก้อกลับบ้านมันถูก " ดูมันสิครับ ทุกคน
" งั้นเด๋วเราไปบอกมันก่อนนะ " ผมบอก

" จะได้ไม่ได้ ไม่สน ยังแกก้อต้องไปกะเรา จำไว้เลยนะ " ดูมันพูดสิครับ
หลังจากนั้น พวกผมก้อเลิกเรียนกัน พอเห็นเมลผมก้อเข้าไปบอกเมลว่า
" เมล เมล วันนี้กลับคนเดียวนะ "
" ทำไมล่ะ นี่แค่วันที่ 2 เองนะ จะทิ้งกันเลยเหรอ "
" เปล่าหรอกแค่วันเดียว เพราะว่าวันนี้ วิทย์ชวนเราไปซื้อของน่ะ เราไปเป็นเพื่อนเค้าน่ะ "

" แล้วเมลไปด้วยไม่ได้เหรอ "
" ไม่ได้ กูไม่ให้มึงไป กูชวนอั้มไม่ได้ชวนมึง ไม่ต้องมายุ่ง " อยู่ดีดี ไม่รู้ว่าวิทย์นั้นโผล่มาจากไหนก้อไม่รู้อ่ะครับ

" ไปกันเถอะอั้ม เด๋วสาย " มันจับมือผมแล้วก้อลากไปเลย ( ในใจก้อชอบนะครับ อิอิ 0๐0 " )
ระหว่างทางที่เดินออกจากโรงเรียนนั้น ผมก้อสังเกตุเห็นว่า
ทำไมทุกคนมองผมกะวิทย์เป็นสายตาอันเดียวกัน หลังจากนั้น
ผมก้อได้ยินผู้หญิงกลุ่มนึงพูดว่า

" หน้าตาก้อดี ไม่น่าเป็นคู่เกย์กันเลยนะ ว่าม่ะ ดูสิจับมือกันเดินด้วยล่ะเธอ น่าเสียดายจัง "
เท่านั้นล่ะครับ ผมก้มลงไปมองที่มือผมทันที ผมก้อพูดว่า
" เฮ้ย วิทย์ ปล่อยมือเราได้แล้วล่ะนะ คนมองกันเต็มแล้ว "
" ไม่ปล่อย ถ้าปล่อยเด๋วอั้มก้อไปกับมันน่ะ ดูสิมันตามมาแล้ว "

ผมก้อหันไปมองครับ สรุปว่ามันตามมาจิงๆครับ ( มันนี่คือเมลครับ ) ผมไม่รู้ว่ามันตามมาทำไมนะครับ .
" ปล่อยมือก้อได้ เราไม่หนีไปไหนหรอก "
" ไม่เอา ไม่ปล่อย "

จากนั้นมันก้อจับมือผมจนถึงบนรถแท๊กซี่เลยนะครับ ผมก้อถามว่า
" ทำไมต้องรีบด้วย ร้านขายของมันไม่หนีไปไหนหรอก "
" ช่าย อาจจะจิงร้านมันไม่หนีไปไหน แต่แกจะหนีเราไปล่ะสิ เรากลัวนะ "
" ไม่หรอกน่า ถ้าเรารับปากใครแล้วนั้น จะไม่ผิดสันยาแน่นอน " มันยิ้มขึ้นมาทันที แล้วบอกว่า

" อั้มวันนี้วิทย์มีอะไรจะบอกอั้มด้วยล่ะ "
" มีอารายเหรอ บอกมาตอนนี้เลยก้อได้ "
" ไม่ได้ อย่างงั้นเค้าก้อไม่เรียกว่า ความลับสิ อิอิ " ดูมันนะครับ

ซักพักผมเริ่มสังเกตุตามทางว่า ทางที่มาไม่ใช่ทางที่มันบอกว่จะไปซื้อของนิ ผมถามมันว่า
" ไหนบอกว่าจะไปซื้อของ ทางนี้ไม่ใช่นิ "
หลังจากนั้น รถแท๊กซี่ได้จอดลง ผมก้อได้ออกมาจากรถ
แล้วก้อพบว่าที่ ที่มันพามานั้นสวยมาอ่ะครับ เป็นสวนสาธารณะ ครับสวยมาก

มันบอกว่า
" รู้มั้ยว่าทำไมเราพาอั้มมาที่นี่ "
" ไม่รู้สิแกพามานิ ไม่ใช่เรา " กวนตีนดีมั้ยครับผมเนี่ย
" กวนไม่เลิกนะ "

หลังจากนั้น เราก้อพูดถึงเรื่องเก่ากันมา จนถึงจุดที่ผมนั้น ทั้งงง ทั้งอึ้ง มันถามว่า
" อั้มแกมีแฟนยังวะ "
" อย่างเราเนี่ยนะ จะมีใครเค้ามาชอบ เหอๆ ถามตลกว่ะ "
" เหรอ งั้นเรา2คนมาลองเป็นแฟนกันดีม่ะ "
เอาแล้วไงครับ สาดดดด มันบอกว่าเรา 2 คนเป็นแฟนกันดีมั้ยแล้วล่ะครับ
ท่านผู้อ่านครับ

" เฮ้ยไอบ้า เพื่อนกันนะเว้ย " ผมบอกออกไปแบบอายๆ
" ไม่ว่ะ เราคิดกะแกแบบไม่ใช่เพื่อนว่ะ เรามีความรู้สึกที่ดี ที่มากกว่าคำว่าเพื่อนสำหรับอั้มนะ "
" อั้ม นายจะพอเป็นแฟน เราได้ม่ะ เรารอที่จะพูดคำนี้กะนายมานานแล้วนะ จนวันนี้ล่ะ ที่เรากล้าพูด "
" เอออ คือไงอ่ะ แบบว่าเราว่านะ งั้นเราขอเวลาคิดก่อนได้มั้ยล่ะ พุ่งนี้นะเราจะให้คำตอบ โอเคม่ะ "
" ได้ครับผม เพื่ออั้ม วิทย์รอได้นะ " ผมนี่ งงไปเลยล่ะครับ เพื่อนที่คบกันมานานที่สุดกลับมาบอกว่าชอบเรา


ตอนที่3
วันรุ่งขึ้นผมก้อได้ไปที่โรงเรียน วันนี้ก้อไปเช้าเหมือนเคย
และที่เจอในวันนี้คนแรกก้อคนเดิมล่ะครับ นั้นก้อคืนไอ้วิทย์ ผมก้อทักไปตามประสา
" วันนี้มาเช้าอีกแล้วนะ "
" อืม ก้ออย่างที่บอกไปแบบเมื่อวานน่ะ "
" พอเลย พอเลย ไม่ต้องพูดเลย ขนลุกบอกแล้วไง อย่าพูด "
" แล้วเรื่องที่เราบอกเมื่อวานน่ะ นายมีคำตอบยังล่ะอั้ม "
" มีแล้ว แต่ว่า เป็นเพื่อนกันน่ะดีอยู่แล้วล่ะนะ เราว่านะ
นายกับเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า ถ้าเรา 2 คน เป็นอะไรที่
มากกว่านั้น แล้วถ้ามันจบลงด้วยไม่ดี และผลสุดท้ายก้อจะมามองหน้ากันไม่ติด เข้าใจเราด้วยนะ "
" ทำไมเหรอ เรา มีอะไรที่ไม่พร้อม หรือไง "
" เปล่ามันไม่ใชอย่างงั้นนะ เหมือนที่เรา อธิบายให้นายฟังไงล่ะ วิทย์ "
" ใช่สิ เราไม่เคยมีอารายดีสักอย่างเลยนิ "

" ไม่เอาแล้ว เราจะไม่พูดซ้ำนะ เพราะว่าเราถือว่าเราได้อธิบายให้นายฟังไปหมดแล้ว เราไปล่ะนะ "
ตอนนั้นผมรู้สึกได้อย่างเดียวคือ โมโห มันมากอ่ะครับ เรื่องที่มันพูดไม่รู้เรื่อง

แต่ก้อเรื่องของมันเถอะ เพราะว่าเรา
ถือว่าเรานั้นพูดออกไปแล้ว อธิบายไปแล้ว เพราะอารายกันเหรอครับ
คบกันมานานมาก แต่มาบอกชอบเราเนี่ยนะ
ทำใจไม่ได้หรอกครับ

หลังจากนั้น
" เมื่อกี้มึง ทะเลาะ อะไรกะไอ้วิทย์วะ " โอ้ถามผมมา
" ไม่มีอะไรหรอกแต่ถ้ามึงอยากรู้ล่ะก้อ ไปถามมันเองสิ " ผมตอบมันด้วยความโมโห
" วิทย์ วิทย์ เมื่อกี้มึงทะเลาะอารายกะไออั้มวะมึง "
นั้นถ้ากะมันสิครับ สาดดดดดดกูพูดเล่นแมร่งเอาจิงเหรอเนี่ย

" ถ้ามึงอยากรู้ มึงก้อไปถามมันดูดิ " มันตอบมาครับ
" พวกมึง 2 คน ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้ว่ะ ไอ้ห่า โตๆกันแล้วนะมึง อีกอย่างเราก้อเป็นเพื่อนกันนะ อีกปีก้อจะ
จบกันแล้ว " นี่ล่ะครับเม้งล่ะครับ ( มันโผล่มาตอนไหนยังไม่รู้เลย )

" แต่กูอยากได้คำที่มากกว่าเพื่อนจากมัน " วิทย์พูด
พร้อกับเดินหนีออกไปจากกลุ่มเลย ( สาดดดดดด ทิ้งปัญหาไว้ที่กูคนเดียวอีกแล้วนะมึง )
หลังจากนั้นทุกคนก้อมองหน้ามาที่ผม แต่คนที่มองแล้วทำตาขวางใส่ผมนั้น นั้นก้อคือเมล

" อั้มมึงเล่าเรื่อง ทั้งหมดมาให้พวกกูฟังเด๋วนี้เลยนะมึง " เม้งพูดกับผม
" เรื่องอารายเหรอครับ คุนเม้ง ไอเรื่องที่คุนนั้นอยากรู้น่ะครับ " ผมกวนมันไปอีก
" สาดดดดด ไม่ต้องมากวนเลยนะมึง เรื่องเมื่อกี้อ่ะ ที่ไอวิทย์มันบอกว่า
อยากได้คำที่มากกว่าเพื่อนจากมึงอ่ะ บอกมสิ "

" เออกูบอกก้อได้ แต่อย่าเอาไปล้อมันนมึง ถ้ามึงยังถือว่ามันยังเป็นเพื่อนพวกมึงอยู่ " ผมบอกมัน
" ได้เว้ย ยังไงเพื่อนกูก้อไม่เผาเพื่อนกัน ไงซะ ไอวิทย์มันก้อเพื่อนกูคนหนึ่งนะ " โอ้พูด
" เรื่องมันก้อมีอยู่ว่า............................................................................... "

ผมก้อเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกมันฟังทั้งหมด แล้วคนที่ทำหน้าเศร้าที่สุดคือเมลครับ
แต่คนที่ฮาที่สุด คือเม้งกะโอ้ครับ ส่วนแจ็คก็ทำหน้าอึ้งๆ งงๆ
" ฟังแล้วฮาว่ะ แมร่งเพื่อนกันแท้ๆ แต่ก้อจะมาเอาเพื่อนกันเอง ฮ่าๆๆๆๆๆ ขำว่ะ " ดูสิครับ ดูไอเม้งมัน
" เออ ฟังดูฮา แต่พอมาคิดอีกที รสนิยมแบบนี้ ก้อน่าลองดูเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ขำว่ะขำ "
สาดดดดดด ยังขำกันไม่เลิกกันนะพวกมึง

" นั้นล่ะ กูว่าแล้วพวกมึงต้องล้อมัน ครั้งนี้กูจะถือว่ากูนั้นโง่
ที่เล่าให้พวกมึงฟังล่ะกันนะ นี่ล่ะเรื่องสุดท้ายที่พวกมึง
จะได้รู้ จำไว้นะ " ผมพูดด้วยความที่โกดออกไป
" อารายวะ กูบอกแล้วไงล่ะว่ายังไงไอวิทย์ก้อเพื่อนกู มึงก้อเพื่อนกู กูน่ะไม่ผิดสัญญาหรอกน่า ไว้ใจกูสิ "
เม้งพูดครับ ค่อนโล่งอกหน่อย

ยังไม่ทันไรเลย เมลก้อลุกขึ้นหนีไป พร้อมกับกระเป๋าเหมือนกับว่ากำลังจะกลับบ้าน
แต่ว่าทำไมวะ ปรกติจะชวนกูกลับด้วยนี่หว่า แล้วทำไมเป็นอย่างงี้ เป็นอารายไปอีกคนแล้ววะ
ในที่สุด ผมก้อวิ่งตามมันไปแล้วก้อแหกปากเรียกมันไปด้วย

" เมล เมล รอด้วยสิวะะะ " ผมเรียกมัน แต่ไม่หยุดนะครับ มันเดินต่อ ผมก้อเรียกมันอีกครั้งครับ
" เมล เมล รอด้วยสิวะ ทำไมไม่รอวะ มึงเป็นอารายไปอีกเนี่ย "
มันก้อยังไม่หยุดครับ ในที่สุดผมก้อทนไม่ไหว เลยใช้คำหยาบใส่มันน่ะครับ

" เมล ไอเชี่ย เมล มึงเป็นเชี่ยอารายวะ กูพูดด้วยก้อไม่พูดด้วย เป็นอารายวะ บอกกูมาสิ "
มันหันมามองหน้าผม แล้วก้อพูดว่า
" ไม่มีอารายหรอก เพียงแต่วันนี้กูอยากอยู่ของกูคนเดียว มึงไม่ต้องกลับมาเป็นเพื่อนกูหรอกวันนี้น่ะ "
" มึงแน่ใจนะ ว่ามึงน่ะกลับได้ " ผมถามมัน

" เออ เมื่อวานกูยังกลับได้เลย ทำไมวันนี้กูจะกลับไม่ได้วะ "
" เออเนอะ ก่อนกลับเราถามอารายแกอย่างดิ "
" เออถามมาสิ "

" เมื่อวานตอนที่แกโทหาเราอ่ะ เราอยากรู้มากเลยอ่ะว่าแกไปเอาเบอร์โทรของเรามาจากไหนเหรอ บอกเราได้ม่ะ "
" บอกให่โง่น่ะสิ ไม่บอกหรอกไปเดาเอาเองป่ะ " กวนมากอ่ะนะ
" เออ ไม่เป็นไร กลับบ้านดีๆนะ บาย "

ผมลามัน แล้วผมก้อเดินกลับบ้านคนเดียว แต่ระหว่างกำลังที่จะเดินออกจาก รร นั้น จำได้ว่างลืมรายงานที่ไอ้วิทย์
มันทำ ที่มันรมเสียเรื่องผมแล้วปาทิ้งไว้ที่ โรงอาหาร ผมก้อเลยเดินกลับไปเอา
ผมก้อเดินๆๆๆ ไปเรื่อยๆ แต่ก้อไม่เจอ ทำไงดีล่ะทีนี้ ส่งพรุ่งนี้แล้วด้วย นึกขึ้นได้ เราก้อไปถามภารโรง ภารโรง

ก้อบอกว่าเขาไม่เห็น แล้วจะทำยังไงดีวะตรู เราก้อกำลังจะเดินออกมาจาก รร. ก้อมีเสียงเรียกผม
" น้อง น้องครับ น้องคนนั้นน่ะครับ "
" ใครครับ เรียกผมเหรอครับ " ผมถาม

" ใช่ แล้วจะมีกี่คนล่ะ ตอนนี้น่ะ " กรวนว่ะ แต่ก้อจิงอ่ะนะเพราะไม่มีใครอยู่เลยจริง ๆ
" น้องหาอารายอยู่เหรอครับ เด๋วพี่ช่วยหาม่ะ "
" หารายงานน่ะครับพี่ ผมลืมไว้แถวนี้อ่ะครับ แล้วยังหาไม่เจอ เพราะส่งพุ่งนี้ด้วยอ่ะครับ เซ็งเลย "
" อ๋อ จำได้และ อยู่ที่ห้องพี่อ่ะ "
" อ้าว ไปอยู่ที่ห้องพี่ได้ไงล่ะครับ "

" ก้อวันนี้เห็นกลุ่มน้องอ่ะ ทะเลาะอารายกันก้อไม่รู้ ซักพักก้อเดินออกไปกันหมด
แล้วก้อลืมทิ้งไว้ พี่ก้อเลยเก็บมาให้ "
" อ่อ ทำตัวเป็นพ่อพระว่างั้น อิอิ แต่ยังไงก้อขอบคุนมากนะครับ พี่...พี่... "
" อ่อ พี่ชื่อต้องครับ แล้วยังไงก้อขอบคุนนะครับ ที่แขวะพี่ว่าเป็นพ่อพระ "

" เล่นด้วยก้อไม่ได้นะ ยังไงก้อ ผมกลับบ้านก่อนล่ะกันนะครับ บายนะครับ คุนพี่หล่อ "
" ครับ กลับดีๆล่ะเด็กน้อย "
มาว่าเราว่าเป็นเด็กน้อย ม.5 แล้วนะเว้ยยยยยยยยยยยย พี่ต้องเป็นคนที่หน้าหล่อมากอ่ะครับ สูง 183
เป็นนักกีฬาว่ายน้ำประจำโรงเรียนน่ะครับ ( น่ากินเนอะ อิอิ )

ว่าต่อเลยล่ะกันนะครับ หลังจากนั้นผมก้อกลับบ้าน พอถึงที่บ้านก้องงเลยครับ ว่า
" อั้ม แกไปทำอารายมาเหรอที่ โรงเรียนน่ะ "
" ทำไมเหรอครับพี่ "
" ก้อวันนี้มีคนโทรมาหาแก ปามาน 2 - 3 คนน่ะ แต่ล่ะคนหลายรอบมากเลยว่ะ
ไปเคลียร์เองล่ะกันนะ ส่วนของกินในห้องครัวนะ พี่ไปนอนล่ะ "
" ครับ "

ในใจเราก้อคิดว่าใครที่โรงเรียนโทรมาฟ้องอารายเหรอ พอรู้แล้วก้อ งงๆ เรื่องนี้นี่เอง
โล่งอก ( กลัวความชั่วถูกเปิดเผยอ่ะครับ อิอิ )
พอมาดูที่ชื่อทั้งหมด 4 คนครับ คนแรกก้อ เม้งครับ คนที่ 2 โอ้ครับ
คนที่3 เมลครับ และคนที่4 แจ็คครับ ผมก้อมานั่ง
นึกนะครับ ว่าทำไม วิทย์ไม่โทหาผมเลย สงสัยคงโกดผมจิงๆล่ะมั้งทีเนี่ย

แต่ผมก้อไม่สนใจหรอกนะครับ เพราะว่าเราพูดไปแล้ว
ไม่สนดีกว่าเนอะเรา อย่าไปเครียด ผมพูดกับตัวเองน่ะครับ
ผมก้อลองโทหาทุกคนเลยนะครับ แต่ 2 คนแลกโทไปแล้วทั้ง 2 คนนั้นบอกมาว่า
ให้ผมไปเช้าๆหน่อยเพราะว่าจะได้ลอกการบ้าน ( ดีม่ะครับเพื่อนผมแต่ล่ะคน )
คนที่ 3 โทไปแล้วไม่อยู่ คนที่ 4 โทไปก้อไม่มีใครรับ เซ็งเลยชีวิตนี้
ผมก้อไปนอน แล้วก้อนอนคิดเรื่องไอ้วิทย์ว่าทำไม มันถึงรู้สึกกับเราแบบนั้นในตอนนี้
แล้วที่ผ่านๆมา มันไม่คิดจะบอกเลยเหรอไง ว่ามันรู้สึกยังไงกับผม

พอตัวเช้าผมก้อไปโรงเรียนเหมือนเคย แต่วันนี้มาแปลก เพราะไม่เจอใครเลยที่ รร เลยซักคน
ผมเลยหยิบโทราสับมือถือมาโทหา โอ้เพราะว่ามันบอกว่าให้ผมมาเช้า พอหยิบขึ้นมาปุ๊บ ไอโอ้มาปั๊บ
" อั้ม อั้ม กูมาแล้ว ไม่ต้องโทหากูแล้ว แฮ่ก แฮ่ก " มันมาพร้อมกับความที่มันเหนื่อยอ่ะครับ
" ใครบอกว่ากูโทหามึงวะ "
" สาดดดดดดดดดดดดด ตากูไม่ได้บอดนะ ที่มือถือมึงอ่ะ มีชื่อกูขึ้นอยู่ กูเหนนะ "
" เออเนอะตามึงไม่ได้บอก ฮ่าๆๆ เออแล้วไอ้เม้งล่ะ บอกว่าจะมาเช้า ไหนมันล่ะวะ "
" มันโทมาบอกกูเมื่อวานนี้แล้วว่า มันมาไม่ได้อ่ะ "
" แล้วที่กูโทไป มันยังบอกว่ามาได้เลยอ่ะ "

" นั้นล่ะ ซักพักมันก้อโทมาหากู มันบอกมาว่ามาไม่ได้แล้ว "
" อ่อเหรอ แล้วคนอื่นล่ะ "
" เออช่าย " มันพูด พร้อมกับลอกการบ้านของผมไปด้วย
" เออ อารายของมึงวะ "
" ก้อวันนี้จะมีคนในกลุ่มเราแค่ 3 คนเองนะ "
" ทำไมวะ มีใครบ้างล่ะที่มาเรียนน่ะ "
" ก้อมีมึง แจ็ค และก้อเมลอ่ะ "
" แล้วมึงล่ะ มึงจะไหนวะ ไอโอ้ "

" ไปกับคนที่กูรักไงล่ะวะ "
" น้องตาลนะเหรอวะ แล้วคนที่เหลือล่ะ ไอ้วิทย์ กะเม้ง มัน 2 คนไปไหนกันวะ "
" แหมนึกว่าจะไม่ถามหาที่รักของมึงซะแล้ว "

" สาดดดดด กวนแต่เช้านะมึง "
" ไอเม้งบอกว่าไปกับยายมันว่ะ ไอ้วิทย์บอกกะกูว่าไปธุระ แค่นี้ล่ะที่บอกมาอ่ะนะ "
" เส็ดยังวะ " ผมถามมัน
" เส็ดแล้ว เอออ........ คือว่ากู...... "

" ฝากส่งด้วยช่ะม่ะล่ะมึง "
" แหม ช่างรู้สันดารกูดีจิงๆเลยว่ะเพื่อนคนนี้ "
" เออ งั้นกูไปก่อนนะเว้ย บาย "
" เออ เที่ยวเผื่อกูมั้งนะ "

หลังจากนั้น ผมก้อนั่งรอ รอ2คนนั้น รอนานมากแล้วก้อยังไม่มาซักที
ผมเลยเดินไปกินข้าวคนเดียว ระหว่างที่กิน
นั้นผมก้อนึกขึ้นได้ว่า ผมนั้นยังลืมรายงานไว้ที่พี่ต้อง ผมเลยรีบกิน
พอกินเสด ก้อรีบวิ่งไปหาพี่เค้า เพราะว่ามันต้องส่งวันนี้ด้วย
พอวิ่งไปถึง ถามหาพี่เค้าจากเพื่อนๆของเค้าแถวๆนั้น พอกำลังจะถาม

" ไอ้น้อง ตามหาพี่เหรอ "
" ก้อใช่สิครับ ผมจะมาเอารายงานผมนิครับ พี่เอามาหรือเปล่าล่ะครับ "
" เอามาดีมั้ยวะ ดีมั้ย"

" ถามจริงๆครับ ว่าเอามาหรือเปล่าครับ " ผมเริ่มเครียดใส่พี่เค้าเเล้วล่ะครับ
" เอามาครับ พี่เอามาครับ "
" โล่งอก งั้นผมขอคืนนะครับพี่ "
" ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอครับคุนน้อง ต้องมีของมาตอบแทนด้วยสิครับ "
" จะเอาอารายเหรอครับคุนพี่ "
" งั้นตอนเย็นมาเจอพี่ที่น่า รร ล่ะกันนะ "
" ครับ ได้ครับ "
To Be Continued

มาต่อให้แล้วนะคับ..............กำลังสนุกเลยนะเนี่ย
ตอนที่ 4
และตอนนั้น ผมก้อไเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเพื่อที่จะเข้าห้องเรียน
แต่ระหว่างที่เดินนั้น ก้อนั่งคิดว่า ทำไมไอเมล กะ แจ็คยังไม่มาซักทีวะ
ทำอารายอยู่วะ ผมก้อบ่นพึมพำ แล้วก้อมีเสียงโผล่ขึ้นมาว่า

" บ่นอารายกะกูอีกวะมึง " แจ็คครับ มันมาแล้ว

" ก้อปรกติมึงมาเช้านี่หว่า แล้ววันนี้มึงก้อทั้งกูอยู่คนเดียวนะ เช้านี้อ่ะ มึงจำไว้นะ ทิ้งกู " ผมบ่น แล้วก้อโกด
" เป็นอารายไปวะเนี่ย แค่เปลี่ยนที่กินข้าวเอง "
" นั้นล่ะ ปล่อยให้กูนั้นกินข้าวคนเดียวจำไว้นะมึง "
" เอออออออออออ คราฟฟฟฟฟฟฟฟขอโทดคราฟฟฟฟ ทีหลังไปไหนจะมาบอกแล้วกันนะครับ เพื่อนเลิฟ "

" เอออออออออออ ไม่โกดแล้วววววววววว ว่าแต่ว่า ไอ้เมลอ่ะ มันไปไหนเหรอ "
" อ่อเมื่อกี้เจอมันด้วย มันบอกว่ามันไปซื้อของอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าไปซื้อของให้ใคร "แจ็คบอก
" เหรอ งั้นเด๋วมันคงเข้ามาล่ะมั้ง งั้นเรา 2 คนไปเรียนกันดีกว่านะ " ผมบอกมัน
" เออ ก้อดีเหมือนกัน เพราะว่าใกล้ถึงเวลาที่จะเข้าเรียนแล้ว "

ผมกะมันกำลังจะเดินไปเรียน เมลมันก้อมาพอดี ถือของมาเยอะมากเลยล่ะครับ
ผมอยากรู้จังเลยว่าจะให้ใครอ่ะ
" รอกูด้วยยยยยยยยย ไออั้ม ไอแจ็ค "
" เร็วๆดิวะ"

" แฮ่ก ๆๆๆๆๆ แมร่งไม่รอเลยนะ "
" ก้อนี่ไงล่ะ รออยู่นี่ไง แล้วซื้อมาของตั้งเยอะ ซื้อให้ใครเหรอ " ( อยากรู้มากเลยรู้ม่ะ บอกมาเถอะน่ะ อิอิ )
" ซื้อของให้คนที่เรารักน่ะสิถามมาได้ ไม่งั้นไม่ทุ่มทุนหรอกนะ "( แล้วใครอ่ะ บอกมา บอกมา )

" น้อง มดน่ะเหรอ แหมมึงไวจิงนะ " ไอแจ็คพูด
" มดไหนเหรอวะมึง ไม่เห็นมีใครบอกกูเลยอ่ะ " ผมโวยแล้วล่ะครับ
" ก้อมดที่ไอ้เมลตามจีบน่ะสิ ตามจีบมาตั้งนานแล้วล่ะอั้ม ไม่รุเรื่องเลยเหรอ " แจ็คบอกผม

หน้าผมที่ยิ้มๆ อยู่ดีดี ไม่รู้ว่าเกิดอารายขึ้นกะผม รอยยิ้มทีผมมีนั้น
กลับหายไป ในใจของผมนั้นไม่รู้ว่าเป็นอารายไป พอได้ยินว่า
เมลนั้นมีแฟนคนนึง ผมเลยหน้าเศร้าๆขึ้น จนผิดปรกติ จนแจ็คมันถามผมมาว่า
" หน้าบูดเหมือนตูดแมวเลยนะมึง ไออั้ม ทำไมวะ เมลเป็นผัวมึงไงวะ ถึงมานั่งทำตีหน้าเศร้าอ่ะ "
( แหมว่ากูตรงเกินไปอ่ะป่ะวะ แต่ก้อแทงใจดำดีอ่ะครับ อิอิ )

" เปล่านะไอบ้า คิดเชี่ยอารายเนี่ย " ผมทำหน้าไม่พอใจใส่
แต่แล้วคนที่มามองหน้าผมคนต่อไปนั้นก้อคือ เมลครับ
เค้าหันมามองที่หน้าผม แล้วก้อกำลังจะพูดอารายบางอย่างแต่ผม กลับบอกไปว่า
" เรียนเหอะว่ะ อาจารยืกำลังสอน อย่าพูดมากเลยว่ะ เด๋วไม่รู้เรื่อง "
" แหมเปลี่ยนเรื่องเลยนะแก ไออั้ม ทำไม เราพูดถูกใจดำแกมากเหรอไงวะ "
ดูสิครับ ดูมันนะครับ ปากปีจอมากอ่ะครับ

" สาดดดดด อารายวะ กูจะเรียนไงล่ะมึง ถามมาได้ "
ผมบอกมันไปทั้งๆที่ผมนั้นก้อไม่ได้เรียนหรอกครับ
แต่ก้อไม่รุว่าเพราะอารายนะครับ ตอนที่มันนั้นยังไม่มีใคร
ผมก้อไม่ได้สนใจมัน แต่พอมันมีใครแล้วนั้น ผมรุ้สึกไม่ค่อยดี
อย่างงี้เขาเรียกว่าหึงช่ะม่ะครับ หรือว่าอารายเหรอครับ อาการที่เป็นแบบนี้อ่ะครับ

ผมก้อยังนั่งคิด คิด คิด เรื่องของเมลอยู่ว่าผมนั้นเป็นอารายไปแล้ว
เป็นอารายไปเหรอเราเนี่ย ( เป็นเกย์ไงล่ะครับ อิอิ ) ตอนนั้นเรียนทั้งหมด มี 4 คาบ
แต่ผมนั้นใช้เวลาใน 4 คาบ นั้น ทำใจ คิดซะว่าเรายังปรกติ เหมือนเดิม
ไม่มีอารายเกิดขึ้น แต่มันก้อเกิดขึ้นมาอีกครั้งก้อต่อเมื่อ ตอนที่ลงมาทานข้างกลางวัน

ผมเห็นเมลนั้นนั่งป้อนข้าวน้องมดอยู่ มันยิ่งทำให้ในใจของผมนั้นแปลกๆๆ
อยากที่จะเข้าไปห้ามแต่ก้อไม่รุ้ว่าทำไม
ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ไปได้อ่ะ ลืมไปแล้วเหรอว่าเรานั้น
ไม่สามารถที่จะชอบเพื่อนของเราได้เอง เพราะยังไงซะ มันก้อยังเป็น " เพื่อน " ของเราอยู่วันยังค่ำ
และที่สำคันนั้นมันมองมาที่ผม แล้วก้อยิ้มๆ ท่าทางสะใจมันมากที่ได้ทำแบบนี้

ผมเห็นภาพนั้น ผมเลยวิ่งหนีไปทางห้องน้ำ ซึ่งคิดว่าตอนนั้นจะเป็นที่ทำใจได้ดีที่สุด
แต่ก้อ" เป็นไงล่ะ เห็นอยู่กับตาแล้วนิว่ามันนั้นน่ะ ชอบผู้หญิง ที่ไม่ใช่ผู้ชายอย่างนาย
เห็นหรือยังล่ะ ตาของแกนั้นจะได้สว่างเสียที "
เสียงนั้น เป็นเสียงของวิทย์ ผมก้อไม่รู้นะครับ ว่ามันมาตอนไหน
แต่ที่รู้ตอนนี้นั้น เขามาอยู่ข้างหน้าผมแล้ว

" ทำไม จะมาซ้ำเติมเหรอไงล่ะ ทั้งๆที่เราเป็นอย่างงี้เนี่ยนะ "
ผมเดินผลักประตูห้องน้ำออกไป พร้อมกับเอามือมาเช็ดน้ำตาที่ตัวผมเอง
ทันไดนั้น วิทย์มันก้อดึงผมเข้าไปกอด ผมพยายามที่จะผลักให้เค้านั้นออกไป
แต่ไม่รู้สิครับ ไม่มีแรงขึ้นมาซะเฉยเลย แล้วเขาพูดว่า

" เราไม่ได้จะมาซ้ำเติมนะ เราไม่อยากให้อั้มต้องมาตาบอดเพราะมันน่ะ
ที่เราพูดแบบนี้ เราอยากให้อั้มนั้น ตาสว่างขึ้นมาซักทีนะ "
" เราไม่รู้อ่ะ เราไม่รู้อ่ะว่าทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เพราะอารายไรเหรอ บอกเราได้มั้ย "
ผมพูดไปพลางร้องไห้ไป

" เพราะอั้มมีความรู้สึกที่ดีมากกว่าคำว่าเพื่อนสำหรับเมลไงล่ะ
ก้อเหมือนกับวิทย์ที่มีให้อั้มไงล่ะ แล้วทีนี่รู้ยังว่าพอรู้ตัวแล้วมันทรมานแค่ไหนน่ะ
ที่เรามีความรู้สึกที่ดีต่อเขาแต่เขานั้นไม่มีให้เราเลยแม้ซักนิดเดียว
เหมือนที่อั้มนั้นเคยทำกับวิทย์ไว้ไงล่ะ "
" มันเป็นเรื่องเพียงแค่นี้เองเหรอ ที่ทำให้เรานั้น เปลี่ยนไปได้ถึงขนาดนี้
เราไม่เข้าใจตัวเองเลยจิงๆอ่ะ " ผมก้อยังร้องไห้ต่อไป

" ใช่ แล้วทีนี้รู้แล้ว ว่าแต่ตอนนี้นายหยุดร้องไห้ได้แล้วล่ะนะ "
" อืมๆ "
" ดีแล้ว แล้วทีนี้ทำใจให้สบายนะคนดี "
" วิทย์เราขอโทดนายนะ ที่เรา ที่เรา..... "

" ไม่เป็นไรหรอกนะ มันเป็นอดีต เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้ว
แล้วที่สำคันนะ เป็นเรื่องที่มันนั้นไม่สามารถที่จะแก้ไขอารายได้อีกแล้ว
เพราะฉะนั้นลืมมันไปซะเถอะนะคนดี "
มันพูดคราวนี้ ผมร้องไห้โหขึ้นกว่าเดิมเลยครับแล้วกอดมันแน่นกว่าเดิมอีกครั้งนึง
มันก้อเอามือมาลูบหัวผม แล้วบอกว่า

" ไม่เป็นไรนะ ถึงอั้มนั้นอาจจะไม่ชอบวิทย์ แต่ยังไง
ไม่ว่าอารายจะเกิดขึ้นนั้น จำไว้นะ จะมีคนคนนี้ อยู่ข้างกายนายเสมอ
ยังไงซะ หยุดร้องไห้ได้แล้ว พอเถอะนะ วิทย์เห็นแล้วใจไม่ดีนะ รู้มั้ย "
" อืม " ผมทำอารายไม่ถูกแล้วล่ะครับ

แล้ววิทย์นั้น ก้อพาผมไปนั่งในห้องพยาบาล เพื่อพักผ่อน
ระหว่างที่เจ้าหน้าที่ของห้องพยาบาลนั้นออกไปข้างนอกวิทย์ก้อพูดกับผมว่า
" อั้ม อย่ามองว่าเรานั้นเป็นผู้ที่ฉวยโอกาสนะ เราอยากถามอั้มอ่ะว่า
อั้มยังจะมองเราอีกมั้ยถ้าเรานั้นจะถามคำถามเดิม ที่เคยถามไว้แล้วนั้นน่ะ "

" คือ.....เอ.อออออ..........คือว่าเรา "
" ไม่เป็นไรครับอั้ม เรารู้ตัวดีพอน่ะ ว่าไม่คู่ควรกะนายหรอก " มันยังไม่หายนะครับ ขี้น้อยใจอ่ะ
" เปล่าเราไม่ได้จะพูดอย่างงั้นนะ เราจะบอกว่าเราจะขอใช้เวลาดูนายและพิสูดตัวของนายก่อนน่ะ
ว่านายน่ะทำได้จิงอย่างที่พูดหรือเปล่า เท่านั้นน่ะ หรือว่า จะให้เราเป็นเหมือนเดิมล่ะ
ทีไม่เคยสนใจนายซักนิดเลย เอาม่ะ " ได้ทีเลยครับ อิอิ
" จิงป่ะครับอั้ม เย้ ไชโยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ในที่สุดหมาวัดตาดำๆนั้นก้อมีสิทกะเขาซักทีเเล้ววววววววววววววว เย้ " ดูมันเปรียบผมกะมันสิครับ

" พอได้แล้วน่ะ อายคนเค้านะ "
" แต่เราไม่อายนิ อิอิ "
" แล้วแต่นะ "
" อั้มวันนี้ตอนเย็นน่ะ ว่างม่ะล่ะครับ "
" ทำไมเหรอ "

" ไปทานข้าวเป็นเพื่อนวิทย์หน่อยสิครับ "
" ช่ายแล้วววววววววววววว เพิ่งนึกได้เลยนะว่า พี่ต้องเค้านัดเราไว้อ่ะ "
" เหรอครับ งั้นไว้วันอื่นก้อได้นะ "
วิทย์ทำหน้าเจื่อนๆแล้วล่ะสิครับ ไม่ได้สิครับเขาพร้อมที่จะพิสูดให้เรานั้น

เห็นเเล้วล่ะครับว่าเขานั้นดีแค่ไหน ยังไงซะผมก้อต้องไปกะเขาให้ได้
" ไม่ได้ต้องวันนี้ เด๋วอั้มไปบอกพี่ต้องเองนะ ไม่ต้องห่วง ยังไงวันนี้เราก้อจะไปกะวิทย์ให้ได้
นายรับปากเราแล้วนิว่าจะพิสูดให้เราเห็นน่ะ ว่าแต่นายล่ะพร้อมยัง "
" สำหรับอั้มอ่ะ วิทย์น่ะ พร้อมแล้วครับ " ทำท่าตะเบ๊ะให้ผมด้วย อิอิ ( เริ่มเห็นเค้านั้นน่ารักแล้วล่ะ

To Be Continued



มาลงให้แล้วนะคับ.......ไปอ่านกันเลยคับ
ตอนที่ 5
หลังจากที่ผมกับวิทย์ได้ออกมาจากห้องพยาบาล แล้วเลิกเรียนพอดี ผมได้บอกกะวิทย์ไว้ว่า

" วิทย์รออั้มแถวๆนี้ล่ะนะ เด๋วมาแปปเดียวไปบอกพี่เขาก่อนนะ "
" อืมเด๋วเรารอที่หน้าตึก.....ล่ะกันนะ "
" อืม แวบเดียวเด๋วมานะ "

ผมก้อเลยแยกจากวิทย์ไปหาพี่ต้องทันทีกลัวเค้ารอผมนาน รอไปรอมาซักพักพี่เขาก้อมา

" มารอพี่นานยังอ่ะครับคุนน้อง แล้วนี่เป็นอะไรไปเนี่ยหน้าดูซีดๆไปนะ " พี่ต้องบอกผม
" มาแล้วเหรอครับ ไม่ได้เป็นอารายมากหรอกครับ ช่างเถอะครับ ว่าแต่พี่นัดผมมาที่นี่ มาทำอะไรเหรอครับ "
ผมตอบไป
" ก้อแค่......... เออ...... แค่ ....... อยากบอกกะน้องว่า กลับบ้านดีๆนะครับ "

อารายฟะเรียกมา มีแค่นี้อ่ะนะที่จะมาบอกเรา

" ครับ ครับ ทราบครับ แล้วทีหลังเรียกผมว่าอั้มนะครับ ผมไม่ได้ชื่อน้องครับ "
" ครับ ครับ รับทราบครับ "
" งั้นผมไปแล้วนะครับ "
" อารายล่ะครับ น้องอั้ม พี่ยังไม่ได้ขออารายน้องอั้มเลยนะ "

" ก้อมารอแล้วนี่ไงล่ะ จะเอาอารายอีกล่ะครับ "
" ก้อแค่บอกว่าให้พี่กลับบ้านดีมั้งไม่ได้หรอกครับ " พูดเส็ดพร้อมกะเกาหัวไปด้วย อิอิ
" ครับ ครับ งั้นก้อกลับบ้านดีดีนะครับ ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพนะครับ "

" ขนาดนั้นเลยเหรอครับ "
" ครับ ครับ ไปล่ะครับ ผมรีบอ่ะครับ บายนะครับพี่ "
" ครับ บายครับ "

จากนั้นผมกะพี่เขาก้อแยกจากกัน โดยที่ผมนั้น ได้รีบไปหาวิทย์
แต่พอไปหาแล้วก้อเจอมันนั่งทำหน้าบูดอยู่ ก้อเลยเข้าไปคุยกะมัน

" วิทย์เป็นอารายไปเหรอมานั่งทำหน้าบูดอยู่น่ะ "
" แหม เนี่ยอ่ะนะแปปเดียว หายไปซะนานเชียวนะ อั้ม " งอนแล้ว มันงอนแล้ว

" อั้มขอโทดนะ ไม่นึกว่าพี่เขาจะพูดนานน่ะ "
" อืมไม่เป็นไร ไปกินข้าวกันดีกว่านะ วิทย์หิวแล้วอ่ะ "
" อืม ไปสิ "

หลังจากนั้นเราก้อเดินไปทานข้าวกัน ร้านข้าวก้ออยู่แถวๆบ้านผมกะวิทย์ล่ะครับ
เราก้อเลยไม่ต้องมานั่งรับกลับบ้านกัน

" อั้มกินไรล่ะ " วิทย์ถามผม
" เอากะเพาไก่ไข่ดาวล่ะกันป้า ไข่สุกนะครับ เผ็ดๆด้วยนะครับ "
" และหนูล่ะเอาอะไร " ป้าหันมาถามวิทย์
" เออ... งั้นเอาเหมือนกันกับเขาล่ะครับป้า "

" งั้นรอแปปนะจ๊ะ " ป้าพูดเส็ดพร้อมกับเดินหายไป
" อั้ม กินเส็ดแล้วไปไหนกันต่อดีล่ะ "
" กลับบ้านไง ถามมาได้ "
" ทำไมรีบกลับบ้านจังล่ะ "
" ทำการบ้านไงล่ะ วันนี้วิทย์ก้อไม่ได้มาเรียนนะ ที่สำคันการบ้านวันนี้เยอะมาก "
" อืม ก้อได้ "

ระหว่างที่ผมรอข้าวนั้น ก้อมีเสียงจากใครคนนึงเรียกวิทย์ ก้อคือไอ้เมลนี่เองครับ
" วิทย์ วิทย์ "
" เรียกกูทำไมวะ มีไร "
" เออกูนั่งกินข้าวด้วยคนสิ "
" มึงมากะใครวะ "
" กูมากะมดแฟนกู "

ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองที่หน้ามัน ทันใด วิทย์ก้อรีบถามผมว่า

" เอาไงอั้ม จะให้มันนั่งด้วยมั้ย แล้วอั้มตัดใจจากมันได้ยังล่ะ "
ในความรู้สึกตอนนั้นคิดว่าถ้ามันมานั่งแล้วจะเกิดอารายขึ้นกับเราหรือเปล่าวะ
เอาวะ ไม่มีอารายแล้วนิ ในเมื่อเราตัดสินใจว่า ยังไงเราก้อจะเลือกวิทย์แล้วนิ
แล้วจะมานั่งคิดทำไมให้มันกวนใจเราเปล่าๆ

" มาสิ ให้มันมานั่งก้อได้นิ ไม่เห็นจะมีอารายเลย "
" แน่นะ "
" แน่สิ "

หลังจากที่วิทยืเรียกเมลมานั่งแล้วนั้นคำแรกที่มันนั้นถามผม ถามว่าไรรู้มั้ยครับ
" เฮ้ย เด๋วนี้พาผัวมานั่งกินข้าวแล้วเหรอวะ " ดูมันถามผมสิครับ กวนส้นตีงมาก
ไม่ใช่แค่มันถามนะครับ เมียมันก้อถามด้วย

" แล้วเด๋วนี้ ที่บ้านพี่เขารับได้เหรอว่าเป็นแบบนี้อ่ะค่ะ "
อี D ok หน้าตาก้อไม่สวย ยังจะมาปากหมาอีก
แล้ววิทย์นั้นก้อเริ่มมามองที่หน้าผม แล้วก้อเขียนเป็นจดหมายตอนที่ 2 ตัว นั้นเผลอมาถามว่า
" จะไปกินที่ร้านอื่นม่ะ " ผมก้อเขียนตอบกลับไปว่า

" ไม่อ่ะ กินที่นี่อ่ะล่ะดีแล้ว ไปก้อเหมือนว่าแพ้พวกมัน "
" จะดีเหรอ วิทย์ยังไม่เห็นว่าอั้มนั้นจะโต้ตอบอารายมันเลยซักนิดนะ "
" เออน่ะ เด๋วก้อรู้ อั้มมีวิธีน่ะ "
" งั้น โอเคกินที่นี่ก้อได้ "

หลังจากที่ผมเขียนกระดาษส่งกันไปส่งกันมานั้น อีชะนีตัวนั้นได้มาเห็นผมส่งกระดาษแล้วพูดขึ้นมาว่า
" ดูสิพี่เมล สวีทกันมากเลยอ่ะ น่าอิจฉา "
" เห็นด้วยเหรอ " ผมถาม

" เห็นสิค่ะ ยังอยากรู้ด้วยนะค่ะ ว่าเขียนอารายไว้ในนั้นด้วยอ่ะค่ะ "
" แหมน้องครับ อย่างงั้นอ่ะ ไม่สอดเรื่องชาวบ้านไปหน่อยเหรอครับ "
" ก้อไม่หรอกค่ะ นิดเดียวเองน่ะ ก้อแค่อยากรู้เฉยล่ะค่ะ
ทำไมเหรอค่ะ หรือว่ามีอารายที่ไม่ดี เลยไม่กล้าบอก ฮ่าๆ "
ยังเสือกไม่เลิก กูไม่ใช่เพื่อนเล่นมันนะ

" แหมแสดง ว่าที่บ้านน้องเขาสอนมาดีเนอะเมล นายได้คนที่ดีจริงๆ
ที่น้องคนนี้ชอบสอดเรื่องของชาวบ้านไปทั่วเลยนะ
นี่ขนาดบอกไปแล้วนะว่าไม่มีอารายในกระดาษแผ่นนั้น
แต่ก้อยังเสือกมาถามอีกว่ามีอาราย โคดดีจิงๆ "
" ทำไมมาด่าแฟนกูวะ มึงมีสิทธ์อารายวะ "

" เปล่าทีหลังมึงก้อหัดอบรมมารยาทของอีห่านี่หน่อยสิวะ แม่งเสือกเรื่องของกูกับวิทย์ทุกเรื่องเลย "
" อ้าวไอ้นี่ ปากดีนะน่ะมึงมาเลยดีกว่ามะ "
มันลุกขึ้นพร้อมที่จะเอามือของมันนั้น มาต่อยที่หน้าของผม
แล้วก้อมีเสียงที่อีเวรนั้นที่คอยเชียรผัวมันอยู่ว่า

" เอาเลยค่ะ ต่อยมันเลยค่ะ มันมาว่าหนู เอาเลยค่ะพี่เมล "
ทีนี้ผมกะมันก้อลุกพร้อมที่จะเอาหมัดไปประชันกัน ทันไดนั้น ก้อมีคนมาเรียกชื่อผม
" อั้ม อั้ม "

" ผัวะผัวะ " พอหันไปดู เป็นหน้าของวิทย์ที่โดนต่อยไม่ใช่หน้าของผม
แล้วผมก้อหันไปหาเสียงที่เรียกผม คนที่เรียกคือพี่ต้อง
" พี่เมลไปเหอะค่ะ ต่อยผัวมันแล้วก้อเหมือนกะต่อยตัวมันด้วยล่ะค่ะพี่ ไปเถอะค่ะ ฮ่าๆๆ "
มันพูดเส็ดพร้อมกะทำท่าหัวเราะ แล้วที่มัน 2 คน
ทำได้ทุเรศที่สุดนั้นก้อคือ ถุยน้ำลายใส่ที่หน้าวิทย์ ทำคนที่กำลังไม่มีทางสู้ ผม
เลยหันเข้าไปข้างหลังมันพร้อมกะดึงไหล่ไอ้เมลให้มันหันกลับมาก่อนที่มันจะเดินออกไปจากร้าน

" ผัวะ ผัวะ " เข้าที่หน้ามัน 2 ที แก้มมันทั้ง 2 ข้าง แล้วก้อหันมาทางอีมด
" เพี้ยะ " ตบมันไปที่หน้า 1 ที
" มึง 2 คนจำไว้นะ อย่ามาทำสันดาร เชี่ยๆกะกู อีก
กูต่อยมึงสำหรับที่มึงถุยน้ำลายใส่หน้าไอ้วิทย์มัน
แล้วมึงที่กูตบมึงสำหรับปากพล่อยๆของมึง มึงจำไว้นะอย่ามายุ่งกะกู 2 คนอีก "

" เรื่องนี้มันยังไม่จบแน่ๆ " ไอ้เมลบอก
" ไม่จบก้อไม่จบ ยังไงถ้ามึงพร้อมเมื่อไหร่มาบอกกูด้วยก้อล่ะกัน ไอหน้าตัวเมีย " ผมพูด
มันชี้หน้าผม แล้วก้อลากสังขารเมียมัน กะตัวมันออกไปนอกร้าน แล้วป้าเข้ามาถามผมว่าเป็นอารายเหรอเปล่า

" เป็นอารายเหรอเปล่าลูก " ป้าถามผม
" เปล่าครับ ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับป้า แต่เนี่ยหนักเอาการล่ะครับ "
" เฮ้อ แต่นังนั้นน่ะปากหมาจิงๆนะ ป้าว่าถ้าเป็นป้านะ ป้าจะเล่นมันให้หนักกว่านี้อีก ปะเด๋วป้าพาไปทำแผลนะ "

ป้าก้อค่อยพยุงพาวิทย์ลุกขึ้นมาจากสภาพที่ไม่น่าดูเท่าที่ควร
" ไปวิทย์เด๋วป้าเขาพาไปทำแผลนะ "
" อืม รอเราด้วยนะ "
" เออ เรารอข้างนอกนะ "

ระหว่างที่ผมรอวิทย์ ผมก้อเห็นพี่ต้องยืนมองผมอยู่ ผมเลยเดินเข้าไปถาม
" เมื่อกี้พี่เรียกผมทำไม มีไรเหรอ " ผมโมโหใส่
" ก้อว่าจะเรียกมากินข้าวด้วยไงล่ะ "
" แค่นี้นะเหรอครับพี่ "
" อืม "

" แล้วพี่เห็นมั้ยล่ะว่าเพื่อนผมนั้นโดนอารายไปมั่งน่ะ
พี่เห็นมัยว่ามันโดยต่อยทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของมันเลยซักนิดเดียว "
" นี่เราโมโหพี่ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย "

" ใช่สิพี่ พี่เรียบกผมมาเพื่อจุดประสงค์แค่นี้มันไม่เท่ากับที่เพื่อนผมเจ็บหรอกนะครับ ผมไปล่ะครับ "
ผมก้อเดินหันหลังไป พี่ต้องก้อเข้ามาจับมือผมไว้
" แล้วพี่ขอโทดได้มั้ยล่ะ " พร้อมกับบีบมือผมแน่นกว่าเดิมอีก

" ครับ ผมไม่ได้โกดพี่หรอกนะครับ ปล่อยได้แล้วครับ ผมจะไปดูเพื่อนผมแล้ว "
" บอกพี่ก่อนได้มั้ยว่า อั้มกะเพื่อนอั้ม เป็นอย่างที่ผู้หญิงคนนั้นพูดจิงหรือเปล่า "
" เรื่องอารายล่ะครับ "

" เรื่องที่อั้มกะเพื่อนอั้มเป็นแฟนกัน จิงมั้ย "
" พี่มาพูดอารายเนี่ย คนกำลังเครียดๆอยู่ ปล่อยมือได้ยังล่ะครับ "
" ยังไม่ปล่อยจนกว่าอั้มจะตอบพี่มาก่อน "
" ไม่ปล่อยใช่มั้ยครับ "
ผมเลยสบัดมือผมออกจากมือของพี่ต้องเค้า แล้วก้อเดินหนีออกมาเพื่อที่จะเดินมาหาวิทย์

หลังจากที่เดินมารอวิทย์ วิทย์ก้อออกมาหาผม
" รอเรานานมั้ยอั้ม "
" ก้อพอสมควรอ่ะไม่ต้องมาถามเราหรอกนะ นายล่เป็นยังไงบ้างล่ะวิทย์ ดีขึ้นมาบ้างยัง "
" ดีขึ้นตั้งแต่เราเห็นหน้าแล้วล่ะ "

" แหม พอดีขึ้นมาหน่อยก้อเริ่มหยอดเลยนะแกเนี่ย "
" อั้ม เราขอบใจนายมากนะ วันนี้นะ "
" เรื่องนั้นน่ะเหรอ ไม่ต้องมาขอบใจเราหรอก ยังไงเราต้องช่วยนายอยู่แล้ว "

" เรื่องนั้นล่ะถูกแล้ว อีกเรื่องนึงก้อคือ ที่นายไม่ทิ้งเราไงล่ะ เราขอบใจนายจิงๆเลยนะ "
มันพูดเส็ดพร้อมกับทำสีหน้าเศร้าๆใส่ผม
" อ้าวขอบใจเราเส็ด แล้วทำไมทำหน้าเศร้าซะล่ะ "
" ก้อเราดูเเลนายไม่ได้นิ เรากัวอั้มจะล้มเลิกในเรื่องที่อั้มรอเราพิสูดตัวเอง แค่เรื่องแรกเราก้อพิสูดไม่ได้แล้ว "

" คิดมาก เรายังไม่คิดเรื่องอารายแบบนี้เลยนะ หรือว่าจะให้เราคิดล่ะ "
" ไม่เอานะ เรากลัวไง เราบอกแล้วนิ "
" เออเราไม่ทำอย่างงั้นหรอกนะ แต่นายก้อพิสูดให้เราเห็นไปแล้วนะ ว่านายทำเพื่อเราได้จริงๆ "

" ตอนไหนล่ะ "
" ก้อตอนที่นาย มาโดนต่อยแทนเราไง แค่นี้ก้อซึ้งพอแล้วล่ะ พอที่จะพิสูดตัวของนายได้ว่า นายทำเพื่อเราได้จิงๆ "
" จิงอ่ะ แล้วเรื่องแค่นี้ จะรับเราเป็นมากกว่าเพื่อนได้ยังล่ะครับ อั้ม "
หน้าปูด ปากแตก ก้อยังมาทำหน้าหวานใส่ผมได้อีก ( รักตายเลยล่ะคนนี้ )

" เอาดีมั้ยวะ จะเอาดีมั้ยหว่า เอออออ รับก้อได้นะ "
" รับอารายมิทราบครับ คุนอั้ม " กวนอีกนะแก
" ก้อรับนายเป็นมากกว่าเพื่อนไงล่ะ "

" เขาเรียกว่าแฟนนะ มีความรู้สึก"
" เออนั้นล่ะ "
" ตกลงอั้มยอมรับเราเป็นแฟนแล้วชั้ยมั้ย "

" ครับผม ยอมรับด้วยความเต็มใจเลยล่ะ "
" ขอบคุนนะ "
" อืม ยังไงเรากลับบ้านก่อนนะ นี่ก้อถึงหน้าบ้านนายแล้ว "
" อืม กลับบ้านดีๆนะ เป็นห่วงรู้มั้ย "
" อืมเราไปล่ะนะ "
หลังจากที่ผมส่งวิทย์ที่หน้าบ้าน ระหว่างทางเดินกลับบ้านผม
ผมก้อกลับมาคิดว่านี่เรากล้าทำเพื่อเขาคนนั้น
ได้ขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย งงชะมัด แต่ก้อเอาวะ
เราเลือกเขาในเมื่อเขาพร้อมที่จะทำเพื่อเราทุกสิ่ง
เราก้อจะพร้อมจะทำทุกสิ่งเพื่อเค้าเช่นกัน
" กลับมาแล้วครับ " ผมตะโกน

" มาแล้วเหรออั้ม " เสียงนี้คุ้นแฮะ
" พ่อมาเหรอพี่แม็พ " ผมถามพี่ผม
" อืม มาตั้งนานแล้วล่ะ รอแกอยู่ด้วยล่ะ "

" เหรอครับ งั้นเด๋วผมไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อก่อนนะครับ "
ผมหันข้างคุยกะพี่ผม เพราะว่ากลัวเขาเห็นรอยเลือดของวิทย์ที่อยู่ที่เสื้อนักเรียนของผม
ระหว่างที่ผมกำลังจะวิ่ง ก้อได้รู้สึกถึงแรงเหวี่ยงจากข้างหลังผม แรงมากพี่ผมเองแล้วก้อถามผมว่า
" เด๋วก่อน อย่าเพิ่งไป " สงสัยเห็นรอยเลือดที่เสื้อแล้วแน่เลย

" ที่เสื้อไปโดนอารายมา เอ๊ะ นั้นมันลอยเลือดนิอั้ม ไปทำอะไรมา บอกพี่มาเด๋วนี้นะ "
ซวยซ้ำ ซวยซ้อน ซวยซ่อนเงื่อนซะแล้วเรา
" อั้มไปไหนแล้วล่ะลูก มาหาพ่อกะแม่หน่อยสิลูก " พ่อผมเรียกผมแล้ว
" ไปก่อนนะพี่ พ่อเรียกแล้วเห็นมั้ย "

" เออ เรามีเรื่องอะไรที่ต้องคุยอีกนะจำไว้ ให้พ่อไปก่อนแล้วแกน่ะมาคุยกะพี่ด้วยล่ะ อย่าลืมนะ "
" ครับ " ซวย ซวย ซวย
พอผมไปอาบน้ำ แล้วลงมาหาพ่อกับแม่ข้างล่าง
" พ่อครับ แม่ครับ หวัดดีครับ "

" เป็นไงบ้างลูก สบายดีมั้ยล่ะ พ่อกะแม่เป็นห่วงมากอั้มมากเลยรู้มั้ยลูก " แม่บอกผมครับ
" ไม่เป็นห่วงผมเลยช่ะม่ะล่ะครับ พ่อกะแม่อ่ะ " พี่ผมน้อยใจ
" แหมแกโต ดูแลตัวเองได้แล้วนิ ไม่เหมือนอั้ม อั้มมันยังเล็กอยู่นะ ยังเด็กอยู่ด้วย "
อิอิอิ แม่เข้าข้างด้วย

" ว่าแต่อั้ม เด๋วพ่อกับแม่จะไปอีกแล้วนะ "
ทิ้งเราอีกแล้ว เหมือนกับที่ผมบอกไว้ตั้งแต่ตอนต้นอ่ะครับ ว่าผมไม่ค่อยได้เจอพ่อกะแม่ซักเท่าไหร่อ่ะครับ
" ไปเมื่อไหร่ล่ะครับ " ผมถามไป

" อีกประมาณ 2 วันน่ะลูก ทำไมเหรอ " ครั้งนี้มาแปลก ปรกติมาทักทายแล้วก้อจะไปในวันรุ่งขึ้นเลย
" เปล่าครับ "
" งั้นเด๋วพ่อกับแม่ไปงานเลี้ยงก่อนนะ พี่แม็พไปด้วยล่ะ อั้มไปมั้ย นานๆเราจะได้อยู่กันพร้อมหน้ากันซักที "
พ่อพูดครับ

" ใช่ลูกไปสิลูก " แม่สมทบต่อครับ
" ไม่ต้องไปถามมันเลยครับแม่ เอามันไปด้วยเลยล่ะครับดีที่สุด มันยังเด็กอยู่ไม่ใช่เหรอครับ ทิ้งมันไว้คนเดียว
เด๋วมันเอามือไปแหย่ปลั๊กไฟขึ้นมาเราจะทำยังไงล่ะครับแม่ ต้องเอาไปยังเด็กยังต้องเลี้ยงดูกันอีก "
ดูสิครับพี่ผม แขวะทั้งแม่และผม

" เด๋วนะ เด๋วนะ แกไอแม็พแกกว่าว่าแม่เหรอ เด๋วจะโดน
ไปแต่งตัวได้แล้ว ทั้ง2คนเลย เร็วๆนะแม่รออยู่ข้างล่างนะ "
" คราฟฟฟฟฟฟ ไปล่ะครับแม่ " ผมบอกแม่ไป
ระหว่างกำลังแต่งตัว อยู่ดีๆ ก้อมีคนมาเคาะประตูห้องผม
" เข้ามาเลยครับแม่ ห้องไม่ได้ล็อกครับ "

" วันนี้แกไปมีเรื่องกับใครมาอั้ม บอกมาให้หมดเด๋วนี้นะ "
มาแล้วครับ มันมาแล้วครับ ซาตานคับ
" เอออ....คือว่า ไม่มีอารายหรอกครับ แค่เรียนศิลปะ แล้วสีเลอะเท่านั้นเอง"
" อ๋อเหรอ งั้นสีที่ใช้เป็นสีที่มีของขลังลงยันไว้ล่ะสิมึง สีที่นี่ดีเนอะ
ซื้อที่ไหนเหรอ ที่อยู่ๆมันเป็นสีแดงสดแล้วกำลังจะกลายเป็นสีดำน่ะ "
ใช่ครับถ้าเป็นเลือดแล้วกำลังจะเเห้งนั้นจะกลายเป็นสีดำครับ

" ไม่ต้องมาโกหกเลยนะแก บอกมา " พี่ยังเร้าหรือ ผมอีกครับ
" เรื่องมันก้อมีอยู่ว่า ......... " พอผมเล่าเส็ด พี่ก้อบบอกว่า
" อย่าทำอย่างงี้อีกรู้มั้ย พี่เป็นห่วง เข้าใจด้วยนะว่าพ่อกะแม่ฝากพี่ให้ดูแลแกให้ดี
อย่าทำหยั่งงี้อีกนะอั้ม พี่มีน้องคนเดียว "

" ครับ ครับ ผมจะไม่ทำอีกครับ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมสันยาครับ "
" อืมดีแล้วล่ะนะ ไปกันเถอะ พ่อกะแม่รอนานแล้วล่ะ "
" ครับ "

ผมกะพี่ก้อเดินลงข้างล่างพร้อมกัน หลังจากที่ออกจากบ้านเพื่อที่จะเดินทางไปที่โรงแรม
ก้อนั่งคิดว่าที่เราสันยากะพี่ไว้ เราจะทำได้หรือเปล่านะ เพราะว่าเรื่องมันก้อยังไม่เคลียร์
เป็นไงเป็นกันวะพอถึงที่โรงแรม จุดประสงค์เลยนะครับ
ไปสวัสดีทักทายญาติผู้ใหญ่หรือเพื่อนของพ่อกะแม่ผม
พอทักเส็ดแล้วจะมีอารายอีกล่ะครับ กินไงล่ะครับ
เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้เลยในชีวิตผม ( อิอิอิ ของฟรีชอบอยู่แล้ว หายห่วง )

ระหว่างที่เดินตักอาหารก้อตกใจเพราะมีคนมาทัก
" อ้าว อั้มมากะใครเหรอ " ผมเงยหน้าขึ้นไปดู อ่อ พี่ต้องอ่ะครับ
" มากะพ่อ แม่ และพี่ ทำไมเหรอครับ " ผมตอบไปอย่างห้วนๆ
" ยังไม่หายโกดพี่เลยเหรอ "

" ผมจะไปโกดอารายพี่ล่ะ "
" จิงเหรอครับที่ไม่โกดพี่แล้วอ่ะ "
" อืมจิงสิครับ โกหกได้ตังเหรอไงล่ะ "

" ครับ ครับ แล้วนี่ทานเส็ดแล้วไปเดินเล่นกะพี่มั้ยล่ะครับ "
" ไปที่ไหนล่ะครับ แถวๆนี้มีที่เดินด้วยเหรอครับ "
" มีสิ ชั้น3 ของโรงแรมเขามีสวนหย่อมอยู่น่ะครับ ไปนะ ไปนะ ไปนะ นะนะนะนะนะ "
" ครับไปก้อได้ครับ เด๋วไปบอกพี่ก่อนนะครับ "
" ครับ "

ผมก้อตรงเลยครับ ตรงไปบอกพี่ผมเลยครับ
พี่ผมก้อบอกว่าได้แต่ห้ามไปนานนะ
เด๋วพ่อกะแม่ถามหาเด๋วหาไม่เจอ ผมตกลงกับพี่ แล้วเดินมาหาพี่ต้องเลยครคับ
" ขอแล้วเหรอครับ "
" ก้อขอแล้วสิครับ ถ้าไม่ขอจะมายืนได้ไงล่ะครับ ถามมาแปลกๆ "

" กวนอีกแล้วนะเรา ไปกันเถอะ "
ผมก้อเดินไปกับพี่เขา ระหว่างทางพี่เขาก้อเอามือเขามาจับที่มือของผมผมก้อ
" ปล่อยนะครับพี่ ผมไม่ค่อยชอบอ่ะ "
" ถ้าไม่ล่ะ จะโกดมั้ย " สายตาพี่ต้องมองผมแบบดุเดือดมาก
ไม่กล้าที่จะสะบัดมือเหมือครั้งก่อนเลย เขาก้อจับ
มือผมแล้วก้อเดินไปเรื่อยๆ จนถึงที่หมายแล้ว

" นี่ล่ะครับถึงแล้วนะอั้ม สวยม่ะ "
" สวยดี แล้วทำไมพี่ถึงรู้ดีนักล่ะ "
" อ๋อแม่พี่เป็นหุ่นส่วของที่นี่ 40 % น่ะ พี่เลยมาที่นี่บ่อยเลยรู้จักดี "
" อ่อครับ "

" อั้มครับ พี่ขอถามคำถามเดิมได้มั้ยล่ะครับ "
" ถามว่าอารายเหรอครับ พี่ต้อง "
" เรื่องที่อั้มกะเพื่อนอั้มเป็นแฟนกัน จิงมั้ย "
" จิงครับ " ผมตอบอย่างไม่คิดเลยว่า สิ่งที่จะเกิดตามมานั้นเป็นอย่างไร

" เหรอครับ " ทำหน้าเศร้าอีกตามเคย
" แล้วพี่ถามผมทำไมเหรอครับ "
" ก้อพี่ชอบอั้มไงล่ะ พี่ถึงอยากรู้จากปากของอั้มเอง
เพราะวันที่อั้มเข้าห้องพยาบาลน่ะ เพื่อนพี่มันได้ยินมาน่ะ มันก้อเลยมาเล่าให้พี่ฟัง "

" แล้วพี่ชอบผมนานยังล่ะครับ " พูดเหมือนให้ความหวังเขาเลยเนอะ
" ตั้งแต่ที่พี่เห็นเราทะเลาะกับเพื่อนที่โรงอาหารแล้วล่ะ "
" แล้วเพิ่งมาบอกเนี่ยนะ เอางี้ล่ะกันนะครับพี่ ผมจะถือว่าพี่นั้น
เป็นพี่ชายคนที่2สำหรับผมล่ะกันนะครับ อย่าโกดผมนะครับ
เพราะผมได้ตัดสินใจเลือกเขาคนนั้นไปแล้ว "

" ครับพี่จะรับเราเป็นน้องชายที่ดีนะ แต่สันยากับพี่นะว่าถ้าไม่มีใคร ยังมีพี่คนนี้อยู่ข้างๆอั้มเสมอนะ "
" ครับ "
" อั้ม อั้ม กลับบ้านได้แล้วนะ " เสียงพี่ผมมาตามน่ะครับ

" งั้นพี่ต้องครับผมไปก่อนนะครับ เด๋.พุ่งนี้เจอกันที่ รร. นะครับ หวัดดีครับ "
" ครับกลับดีๆนะ "
ระหว่างทางกลับ ผมก้อมานั่งคิดอีกว่าจะทำไงดีวะ
พุ่งนี้ที่นั่งของเรานั้นนั่งกับไอเชี่ยตัวนั้นด้วยล่ะสิ ทำไงดีวะ ไม่เป็นไรเด๋วขอเเลกกับเพื่อนก้อได้

To Be Continued


ตอนที่ 6
ระหว่างทางที่กลับบ้าน ผมก้อนั่งคิดตลอดทางว่า พุ่งนี้จะทำยังไงดีนะ
เฮ้อออออ ยังไงก้อเอาวะเปนไงเป็นกัน
ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ผมก้อไปโรงเรียนตามปรกติ แต่ซักพัก โอ้ก้อมาครับ
" อั้ม อั้ม มึงเป็นอารายมากเปล่าวะ " โอ้ถามผม
" เปล่า ไม่ได้เป็นอารายสักหน่อย "

" อย่ามึง อย่ามาเนียน สาดดดดดดดด เรื่องเมื่อวานมีคนเล่าให้กูกะเม้งฟังหมดแล้ว เล่าให้กูฟังเลยเด๋วนี้ "
" เด๋วววววววววว อย่าเพิ่งเล่า รอกูด้วย "
มาทันใจจิงๆเลยนะไอเม้งเนี่ย ผมก้อเล่าให้มันฟังไปทั้งหมด แล้วก้อ
" ไอเชี่ยนั่นอยู่ไหนวะ แม่งมาทำเพื่อนกู เรื่องทั้งหมดมาจากมึงไอโอ้
เพราะมึงดันรับมันมาเข้ากลุ่ม " พูดเส็ดพร้อมกับ ตบหัวไอ้โอ้ไป1 ที

" กูเจ็บนะ ไอเม้ง "
" เออ หยุดได้แล้วล่ะ " ผมบอกมันไป
" เออแล้วเรื่องกะไอวิทย์ เป็นเรื่องจิง ช่ะม่ะ" เม้งมาถามผม
" เออ..... จิงอ่ะเรายอมรับ แต่ถ้านายไม่คบเราก้อไม่เป็นนะ เราทำใจได้น่ะ "

" แป๊ะ นี่ไอสาดดดดดดดด โทษฐานที่ไม่เห็นกูเป็นเพื่อน " มันตบหัวผมครับ
" เจ็บนะ ทำอารายเนี่ย แล้วสรุปว่ามึงจะยังคบเพื่อนคนนี้อยู่หรือเปล่าล่ะ " ผมถามมัน
" แหม แหม อยากจะโดนอีกทีมั้ยวะ มึงฟังไว้นะ มึงจะเป็นอารายก้อช่าง
ยังมึงคนนี้ยังเป็นเพื่อนกูเสมอ ตลอดไป " ซึ้งครับ ซึ้ง

" ใช่ ไม่ว่าแกจะเป็นยังไงนะอั้ม แกก้อยังเป็นเพื่อนเรากะไอ้เม้งเสมอนะ
ไม่ต้องห่วงยังไงพวกเราก้อไม่ทิ้งกัน "
โอ้กะเม้งพูดแบบนี้ ผมร้องไห้โฮเลยครับ
" แหม แหม แค่นี้ทำซึ้ง ร้องไห้เลยเหรอวะมึง ไม่เอาไม่ต้องร้องแล้ว " เม้งพูด

" เราขอบใจพวกแกมากนะ ที่เข้าใจเรา " ผมพูด
" ไม่ต้องมาขอบใจเลย เพื่อนกันยังไงก้อไม่ทิ้งกันหรอกนะ ว่าแต่ไอเชี่ยนั้นมายังอ่ะ " เม้งครับ นี่ล่ะครับเม้ง
" ยังวะ กูยังไม่เห็นมันเลยวะ ว่าแต่อั้ม วันนี้แลกที่นั่งเรียนกะกู มึงมานั่งกะไอ้แจ็ค
เด๋วกูไปนั่งกะเชี่ยนั้นเอง โอเคม่ะ " โอ้พูด

" ขอบใจนะ "
" เออ ไม่เป็นไร "
" งั้นพวกเราไปกินข้าวกันดีกว่า " เม้งพูด
" อืม " ผมบอก

ระหว่างที่นั่งกินข้าว แจ็คก้อเดินพร้อมกับมาจับหน้าผม จับแขน จับขา
" แกเป็นอารายมากป่ะวะอั้ม " มันถามผม
" ไม่อ่ะ ขอบใจนะที่เป็นห่วง "
" แล้วมึงเห็นเชี่ยนั้นมายังวะ " เม้งถามแจ็ค

" เห็นแล้ว เห็นว่ามันคุยกะไอมดแฟนมันที่หน้าโรงเรียนน่ะ " แจ็คตอบเม้ง
" เออ เด๋วเข้ามาก่อนนะมึง " เม้งบอก
" เออน่า อย่าไปทำอารายเลยนะ มีเรื่องกันเปล่าๆ ตัวเราก้อยังไม่เห็นเป็นอารายเลย "
ผมบอกมันเพื่อเตือนสติมัน

" จะต้องรอให้มึงเป็นอารายไปก่อนหรือไงล่ะ ถึงกูตะจ้องมาจัดการกับมันน่ะ " ดูมันตอบสิครับ
" เออ เชื่อเราเถอะ เรายังพอปะทะกับมันได้ แต่ถ้าวันไหนเราสู้ไม่ได้ เราจะบอกนายเองโอเคม่ะ " ผมบอกมัน
" เออ เออ แต่มึงต้องมาบอกกูนะ "
" เออ บอกแน่นะ "

หลังจากเคารพธงชาติ เส็ดผมก้อ เดินขึ้นห้อง แต่ก้อเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า
แฟนกูไปไหนวะ ซักพัก ผมก้อได้ยินเสียงตะโกนมาจากข้างหลังผมว่า
" เฮ้ยๆ พวกมึงมาดูสิวะ เด็กห้อง 5 กำลังต่อยกัน กำลังมันเลย "
ผมสะดุ้ง แล้วก้อคิดว่าเอาแล้ว มันไม่ได้มาเข้าแถวทั้งคู่เลยนี่หว่า
จากนั้นผมก้อรีบวิ่งไปดู เป็นจริงครับ ทั้งคู่กำลังต่อยกัน
แต่ฝ่ายที่กำลังจะล้มลงไป คือไอ้เมลครับ วิทย์ก้อพูดต่อว่า

" เมื่อวานมึงทำกับกูและคนที่กูรักต้องเจ็บ เพราะฉะนั้นวันนี้มึงต้องได้ความเจ็บอันนั้นคืนไป "
พอพูดเส็ดวิทย์ก้อสลบตามไอ้เมลไปล้มลงกับพื้น
ตอนนี้ทั้งคู่นั้นสลบคาที่ พอผมเห็นแล้วเดินเข้าไปดูทุกๆคนนั้นเดินเข้าไปดูวิทย์กันหมดรวมทั้งผมด้วย
พอเข้าไปดู สภาพหน้าตาของวิทย์ดูแย่กว่าเมื่อวานเยอะเลย คราวนี้ทั้งตาแตก คิ้วแตก หัวเจาะ

ส่วนหน้าเมลนั้น ก้อใช่เล่นครับ คิ้วแตกทั้ง 2 ข้าง
ปากแตกที่สำคันนะครับฟันมันหลุดด้วย
สักแปปนึงพวกเพื่อนผมก้อเดินเข้ามาที่ห้อง
" อั้มไอ้วิทย์เป็นไงบ้างวะ " โอ้ถาม
" ดูสิแก มันยังไม่รู้สึกตัวเลยซักนิดนึง กูทั้งเขย่า ทั้งสกิดแรงๆ ยังไม่รู้สึกเลยอ่ะ " ผมบอก

" เราว่าเด๋วเราจะพาไปห้องพยาบาลแล้วล่ะ " ผมบอกต่อไปอีก
จากนั้นผมก้อพาวิทย์มาที่ห้องพยาบาล พอถึงผมก้อทิ้งร่างของวิทย์ไว้ที่ห้องพยาบาล
แล้วออกจากห้องพยาบาลเพื่อที่จะไปเรียนต่อ แต่ตอนที่ผมกำลังจะขึ้นห้อง
ผมก้อเห็นไอ้เมลมันเดินลงมาพอดี มันมองมาที่หน้าผม แล้วมัน

" สะใจมึงแล้วใช่มั้ย ไออั้ม ที่มันมาต่อยกู " ผมไม่สนใจ แล้วเดินต่อ
เพราะผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนต่ำๆพวกนี้
" มึงตอบกูมาสิ หน้ากูเป็นหยั่งงี้ มึงพอใจยังวะ " มันพูดต่อ
" สะใจมึงยังวะ ที่มันทำกูได้อย่างงี้อ่ะ มันได้ทำตามที่มึงต้องการแล้วใช่มั้ย "
ผมก้อหันไปในใจผมก้อคิดว่า
ทำไมมันต้องพูดเหมือนกับว่าผมไปบอกวิทย์ให้มาทำร้ายมัน แล้วผมบอกมันว่า

" ถ้าสะใจกูจิงๆอ่ะนะ มึงต้องไปให้พ้นๆหน้ากู
ไม่ต้องมาให้กูนั้นต้องมานั่งเห็นหน้ามึงอีก แค่นี้ล่ะถึงจะสะใจกู "
แล้วผมเดินต่อโดยที่ไม่หันไปมองหน้าผมอีก
" กูไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่ามึงน่ะ จะเป็นคนที่ใจดำอย่างงี้ ตอนแรกที่กูเห็นมึง
กูก้อนึกว่ามึงจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในกลุ่ม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่กูคิดเลย "

" แล้วมึงทำอารายเอาไว้ล่ะเมื่อวาน
มึงลืมไปแล้วเหรอไง กูจะใจดำสำหรับคนที่กูเกลียด
แล้วจะไม่สนใจกับคนที่กูได้พูดวไปว่า
ไปให้ไกลๆไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก
มึงจำเอาไว้ให้ดีนะไอเมล แล้วทีนี้มึงจะไปไหนก้อไป "
ผมบอกมันด้วยความที่โมโหขึ้นมาอีกครั้ง
มันก้อเดินลงไป แล้วผมเดินมาถึงที่ห้อง แล้วเม้งมันถามว่า

"อั้มเมื่อกี้มึงเจอไอเมลมาช่ะม่ะ " เม้งถาม
" เออกูมาเจอมัน ทำไมเหรอ "
" มึงด่ามันไปล่ะสิมึง ช่ะม่ะดูก้อรู้แล้วล่ะ "
" เปล่ากูไม่ได้ด่ามัน กูแค่บอกว่าให้มันไปไกลๆหน้ากู เพราะกูไม่อยากเห็นมันอีก "

" เนี่ยอ่ะนะไม่ได้ด่า ช่างเถอะแล้วมึงรู้ถึงสาเหตุของเรื่องนี้ยังล่ะ " โอ้พูด
" ยังเลยอ่ะ เล่ามาดิ อยากรู้เหมือนกันว่ะ "
" มึงรู้แล้วอย่าไปด่าวิทย์มันนะ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้
เริ่มจากที่เมลมันไปขอโทดวิทย์ที่นั่งอยู่ที่ห้องเรียนคน
พอมันเดินเข้าไปขอโทดอารายปามานนี้ วิทย์ไม่ฟัง
ไม่รับคำขอโทดอารายทั้งสิ้นคืดแต่จะเอาคืนอย่างเดียว
และในที่สุดนั้นก้อมีเรื่องกันอย่างที่เห็นนั้นล่ะ "

" แค่นี้เองอ่ะเหรอ " ผมถามมัน
" ยังเว้ย ยังไม่หมดแค่นั้น เพราะว่าไอ้เมลอ่ะ มันเลิกกะอีกมดแฟนมันเมื่อเช้านี้เอง " เม้งบอก
" แล้วมึงรู้มาจากใครวะเรื่องทั้งหมดนี้อ่ะ " ผมถามไปเพราะอยากรู้
" อ่อไอส้มมาบอกพวกกูน่ะ " แจ็คพูดขึ้นมา

" อ่อนี่พวกมึงมาพูดเนี่ย เพื่อที่จะให้กูมองว่าไอ้เมลถูกเหรอ" ผมฉุนมากๆ
" เปล่าไม่ใช่ กูอยากบอกมึงว่า ไอเมลมันน่ะ ยังรู้ตัวว่ามันนั้นผิด ไม่ได้บอกว่าไอเมลมันถูก " โอ้พูด
" อ่อ แล้วไป "
เวลานั้น เลิกเรียนพอดี พวกผมทั้งหมดเลยเดินลงไปข้างล่างว่างจะที่โรงอาหาร
พอเดินๆอยู่ ก้อมีมือมาดึงเสื้อของผม แล้วผมกับหลังหันไปโดน

" เพี๊ยะ นี่สำหรับที่มึงทำให้กูกับพี่เมลต้องเลิกกัน "
อีมดครับ มันเดินมาตบที่หน้าผม ผมก้องงเมื่อวานพวกมึง 2 คน
ยังดีอยู่เลยนี่หว่า แล้วมันง้างมือเพื่อที่จะมาตบผมอีกรอบ
แต่ว่าผมนั้นหลบทัน แล้วก้อตอกกลับไปที่หน้ามัน 2 ทีแล้ว
" มึงไม่มีสิทธ์ที่จะมาทำอารายกูตามใจชอบ เรื่องของผัวมึง
มึงก้อไปเคลียร์เอาเองสิ ทำม่ะ มึงเลิกกันแล้วเหงาง่ามไม่มีอารายแทงเหรอวะ
ถึงมาหาเรื่องกูไม่รู้จักจบจักสิ้น " ผมตอบมันไป

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด " แล้วก้อเดินหนีผมไป ตามประสาชะนีบ้าบอ
ไม่มีหัวมีคิด นี่ยังดีว่าชะนีตัวนี้ยังมีการศึกษาอยู่ที่โรงเรียนผมถ้าไม่มีการศึกษานะ
ชะนีสันดารแบบนี้อาจจะอยู่ตามซ่องตามหลืบ
คอยคลืบคลานขายของสดของตัวเองอยู่ที่ไหนซักแห่งเป็นอันแน่เลย

" เจ็บมั้ยวะ " แจ็คถาม
" ไม่หรอกว่ะ แค่นี้สบายมาก ว่าแต่เราไปหาอารายกินกันดีกว่านะ ดีม่ะ " ผมรีบปัดเรื่องไป
" ไม่ต้องเลยนะมึง พวกกูถาสมมึงว่าเจ็บหรือเปล่า " เม้งถามอีกครับล
" บอกว่าไม่ก้อไม่สิวะ ไปกินกันได้แล้ว "
ผมเลยดึงมือพวกมันทุกๆคนเพื่อที่จะไปกินข้าวกัน

ระหว่างที่กำลังจะเดินไปกินข้าว นึกขึ้นได้ว่า
แฟนกูยังไม่ออกจากห้องพยาบาลนี่หว่า ต้องไปดูมันซะหน่อยแล้ว
" มึงจะเดินไปทางไหนวะ ไออั้ม " แจ็คพูดครับ
" เออ ไปหาวิทย์ที่ห้องพยาบาล แปปนึงนะเด๋วกูมา " ผมบอก
" ทำมาปง มาแป๊ป ไม่ต้องเลยพวกกูไปด้วย " เม้งครับ
" เออมาดิ "
พวกเราก้อเดินไปที่ห้องพยาบาล แต่พอไปถึง
" เออ ขอโทดนะครับ ไม่ทราบว่าคนที่มาพักเมื่อตอนเช้า ไปไหนแล้วล่ะครับ "
ผมถามเจ้าหน้าที่ประจำห้องพยาบาลน่ะครับ
" อ่อ เดินออกไปจากห้องซักพักแล้วล่ะค่ะ " เขาตอบผมมา
" อ่อครับ ขอบคุนมากนะครับ " ผมขอบคุนเขา แล้วก้อออกมาจากห้อง
" อั้มทำไมมึงออกมาไวจังวะ " เม้งถามผม
" เขาบอกมาว่าวิทย์มันออกมาได้ซักพักแล้วล่ะ เราก้อเลยออกมา " ผมตอบมัน
" แล้วมันที่ไหนวะ " โอ้ถามครับ
" มึงก้อมาพร้อมกับมัน แล้วมันจะรู้มั้ยล่ะว่าวิทย์มันไปที่ไหน "
" อ้าวก้อกูไม่รู้นิ "
หลังจากที่เราไปหาวิทย์แต่ไม่เจอเขา พวกเราก้อไปนั่งกินข้าวที่แถวๆโรงเรียน
ระหว่างที่นั่งอยู่ มีเสียงของคนๆนึงมาทักผม ไม่ต้องบอกก้อรู้นะว่าใครน่ะครับ พี่ต้องล่ะครับ
" ไงอั้ม มากินข้าวกับเพื่อนเหรอ "
" ครับ มากะเพื่อนสิพี่ ไม่งั้นผมจะมากะใครล่ะ ถามมาได้ " กวนครับกวน ผมเองอ่ะ อิอิ
" แหมเราก้อนะ แขวะได้เรื่อยๆเลยล่ะนะ "
" เหอๆ ล้อเล่นน่ะครับ ว่าแต่พี่มากับใครเหรอครับ "
" อ่อพี่มาคนเดียว ไม่มีอารายทำก้อเลยมานั่งกินข้าวอ่ะ "
" น่าสงสาร ไม่มีใครคบ "
" เออ ล้อกันเข้าไปนะ "
" ว่าแต่พี่นั่งกินโต๊ะเดียวกะพวกผมก้อได้นะครับพี่ กำลังขาดเจ้ามือเลยล่ะ ต้องการมากกก " โอ้ครับ
" พี่ก้ออยากนั่งนะ แต่ไม่รู้ว่าใครบางคนนั้นอยากให้พี่นั้นนั่งด้วยหรือเปล่าล่ะสิ "
" ใครเหรอครับ " ผมพูด
" ก้อมึงไงล่ะไออั้ม ทำเป็นไม่รู้เรื่อง เด๋วเจ้ามือก้อหนีไปหรอก กูยิ่งไม่อยากเสียตังด้วย " เม้งครับ
" ว่าไงล่ะครับ น้องอั้มจะให้พี่นั่งด้วยม่ะ "
" ครับนั่งก้อนั้งสิครับ ไม่มีใครว่าซะหน่อย"
" นั่งเลยพี่ ไม่ต้องไปสนใจมันหรอกครับ สนใจพวกผมดีกว่า "
โอ้ครับ ดูมันสิครับ ห่วงของฟรีมากกว่าเพื่อน
จากนั้น เราก้อนั่งคุยกันตามประสาวัยรุ่น คุยกันนานเหมือนกันล่ะครับ
พอเริ่มรู้ตัวว่ามืดแล้ว โอ้บอกว่า
" เฮ้ยพวกเรา วันนี้ไปนอนบ้านไออั้มกันดีกว่าเอาม่ะ "
" ก้อน่าสนนะเพราะว่ายังพุ่งนี้ก้อเป็นวันหยุด นอนแม่ง 2 คืนเลย " เม้งครับ
" ไปน่ะไปได้นะ ว่าแต่เสื้อผ้าพวกแกมีแล้วเหรอวะ "
" ใส่ของมึงไงล่ะ " ดูไอแจ็คสิครับ มันจะไปให้ได้เลยอ่ะครับ
" เสียใจว่ะ กูยังไม่ได้โทขอพี่เลยว่ะ "
อิอิอิ สะใจได้ทีแล้วกู แต่ไม่ใช่ทีของผมครับ มันคือทีของพวกมันครับ
" กูก้อเสียใจว่ะ เผอินว่าวันนี้กูโทไปขอพี่มึงแล้วว่ะ เสียใจด้วยจิงๆนะอั้ม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ "
" สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด แมร่งทำกันได้นะพวกมึง "
" พี่ต้องไปมั้ยล่ะครับ " ผมแกล้งทักไปถามเขา แล้วผลก้ออกมาดั่งนี้
" ไปสิครับ เพราะเพื่อนอั้มชวนพี่ตั้งแต่เช้าแล้ว "
เอาแล้วสิครับ พี่ต้องก้อไปด้วย แฟนของเรานั้นยังไม่เคยที่จะเข้าบ้านเราเลย

To Be Continued

ตอนที่ 7

หลังจากนั้น พวกเพื่อนของผมได้เตรียมตัวที่จะบ้านผม
แต่ผมมานั่งคิดได้ว่าทาลเดินบ้านเรานั้นจะต้องผ่านบ้านวิทย์ก่อนนี่หว่า
" เออนี่พวกมึง เด๋วก่อนไปบ้านกู ไปหาวิทย์ก่อนดิ
เพราะว่าก่อนที่จะถึงบ้านกูมันต้องผ่านบ้านวิทย์ก่อนน่ะ " ผมบอกเพื่อนทุกคน
" แหม หาหันไม่ได้เลยช่ะม่ะมึง อย่างงี้อ่ะเขาเรียกว่าข้าวใหม่ปลามัน มันขาดกันไม่ได้ "
โอ้ล่ะครับ ปากหมาอย่างงี้มีคนเดียวเท่านั้น
" แล้วมึงไปเสือกเรื่องอารายของมันวะ ไอห่านี่ " เม้งช่วยผมครับ
" ไปกันเถอะครับ รอนานแล้ว " พี่ต้องพูดครับ
" ครับ ครับ ไปกันครับ "
หลังจากที่พูดกันเส็ด เราก้อเดินทางไปที่บ้านผมโดยทันที
ระหว่างทางเดินผมคิดว่าวิทย์มันหนีหน้าผมไปทำไม
มันไม่ได้ทำอารายผิดซักหน่อยแล้วทำไมต้องมาหนีหน้ากัน
ช่างเถอะเด๋วก้อเจอกันแล้ว
พอถึงหน้าบ้านวิทย์ ผมก้อตรงเข้าไปหาแม่ของวิทย์ทันที
" แม่ครับ วิทย์อยู่ม่ะคับแม่ "
" อยู่จ้า นั่งดูที่วีอยู่ในห้องนั่งเล่นน่ะจ่ะ "
" ครับ งั้นผมไปหาเค้าก่อนนะครับ "
" จ้า " แม่ของวิทย์ตอบผมมา
ผมเลยเดินไปวิทย์ในห้องนั่ง
" วิทย์ หวัดดี ทำไมวันนี้หนีเรากลับบ้านมาก่อนล่ะ "
มันมองมาที่หน้าของผม แล้วปิดทีวี หนีขึ้นห้องไป ผมเลยตามมันไปแบบติดๆ
" วิทย์นายเป็นอารายไปอ่ะ วันนี้ก้อหนีเรากลับบ้านมาก่อน เป็นอารายบอกมาดิ " มันไม่พูดอาราย
" ถ้าวิทย์ไม่พูด อั้มกลับบ้านแล้วนะ "
ใช้ไม้เดิมอีกแล้ว อิอิ แล้วได้ผลด้วยครับ มันมาดึงมือของผมไว้
" ก้อเรากลัวเราทำให้อั้มโกด "
" แล้วเราจะโกดวิทย์เรื่องอารายล่ะ "
" ก้อเรื่องเมื่อเช้าน่ะสิ ที่เรายังอารมร้อน เลยไปต่อยกับไอเมลอีกที ทั้งๆที่มันมาขอโทด "
" วิทย์มันผ่านไปแล้ว มันกลับมาแก้ไขอารายก้อไม่ได้แล้ว
วิทย์เป็นคนสอนอั้มเองไม่ใช่เหรอ แล้วทีนี่หายข้องใจยังล่ะ ว่าเรานั้นไม่ได้โกด "
ผมบอกมันด้วยเหตุผล
" ครับ งั้นเราขออารายอย่างนึงได้ม่ะ "
" อารายล่ะ " หลังจากมันพูดเส็ดมันก้อเข้ามาจูบที่ปากผม
แล้วก้อเริ่มเอาลิ้นดันเข้ามาปากผม ผมเม้มปากเต็มที่
" จะทำอารายเหรอวิทย์ " ผมพูดแบบยิ้มๆ
" ก้อแค่อยากให้อั้มมีความสุข "
" แค่นี้เราก้อมีความสุขแล้วที่เห็นนายยิ้มอ่ะ ไม่ต้องทำแบบนี้ก้อได้ หรือนายต้องการล่ะ "
" อืมต้องการอ่ะ "
" แต่คงไม่ใช่ตอนนี้แน่นอนนะวิทย์ เราคบกันยังไม่ทันจะ 4 วันเลยด้วยซ้ำนะ
เรื่องอย่างี้เราคงยังให้ไม่ได้หรอกนะ แต่ถ้านายรอไม่ได้ก้อไม่เป็นไรนะ
เรายอมให้นายไปหาคนที่ทำให้นายนั้นมีความสุขได้นะ "
" แหมล้อเล่นแค่นี้ ใส่มาเป็นชุดเลยนะอั้ม "
" ล้อเล่นแบบนี้น่ากัวนะ "
" จ้าที่รัก ทีหลังวิทย์จะไม่ทำแล้วครับ "
" อารายใครที่รัก ใครเหรอ ไม่รู้เรื่องเลยอ่ะ "
" อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง ไม่ต้องเลย ไม่รู้เรื่องแบบนี้ต้องโดน " มันเข้ามาหอมที่แก้มผมอีก 1 ที
" โห ทีเผลอนะ เด๋วคอยดูนะจะเอาคืน "
" มาตอนนี้เลยสิครับ ที่รัก วิทย์รออยู่นะ "
" นี่แน่ะ "
" โอ๊ยเจ็บนะ เอาอารายมาให้วิทย์เนี่ย "
" เขาเรียกว่าปากฝรั่ง สนใจอีกทีม่ะ " ที่มันร้องก้อคือว่าผมถีบมันน่ะครับ อิอิ สะใจ
" วิทย์ไปนอนค้างบ้านอั้มม่ะ เพื่อนไปทั้งกลุ่มเลยนะ พี่ต้องก้อไปด้วย "
" พี่ต้องใครเหรออั้ม ทำไมวิทย์ไม่รู้จักอ่ะ "
" เค้าคือคนที่เก็บรายงานวันที่อั้มทะเลาะกับวิทย์ที่โรงอาหารอ่ะ อั้มเลยรู้จักกับเขา ว่าแต่วิทย์จะไปมั้ยล่ะ "
" ไม่ดีกว่าอั้ม อย่าโกดวิทย์นะ แม่วิทย์อยู่คนเดียว เข้าใจวิทย์นะ "
" อืมไม่เป็นไร แต่ว่าจะมาพุ่งนี้ก้อได้นะ เพราะเพื่อนอยู่ตั้ง 3 วัน ไ
" ครับป๋ม "
" งั้นเราไปแล้วนะ "
" เด๋วก่อนสิ เวลาจะไปน่ะ คนที่รักกันเค้าต้องทำกันยังไงนะ "
" จะเอาบาตรซ้าย บาตรขวาล่ะ เด๋วจะถวายให้ "
" โห อารายอ่ะ วิทย์ขอแค่นี้เอง อั้มก้อให้ไม่ได้ "
" ใครบอกล่ะ " ผมก้อเข้าไปหอมที่แก้มมัน1ที
" อ่ะนี่รางวัลที่วันนี้วิทย์ทำตัวน่ารัก ยังไงเราไปก่อนนะ มันรอเรานานแล้วล่ะ "
" ครับป๋ม ฝันดีนะ เด๋วพุ่งนี้เราไปหานะ "
" อืม "
ผมลงมาลาแม่ของวิทย์ พอออกไปหาเพื่อนๆ ไอโอ้ก้อบอกว่า
" มึงไปเยี่ยมมัน หรือว่า มึงไปทำให้มันมีความสุขนะ "
" เพี๊ยะ " เม้งตบหัวมันครับ
" กูเจ็บนะ "
" แล้วเมื่อไหร่มึงจะเลิกเสือกเรื่องของชาวบ้านสักทีล่ะครับ คุนโอ้ " เม้งว่ามันอีกครั้ง
" พอได้แล้วน่ะ ไปกันเถอะอั้ม " แจ็คบอกผม
" เออไปก้อไป"
เราก้อเดินตรงไปสู่ที่บ้านของผม แล้วทุกๆคนนั้นเข้ามาทักทายแม่ผม
แล้วตรงไปที่ห้องทันทีเพื่อวางของ แล้วหลังจากที่วางของเส็ดพวกมันก้อลงมาทานข้าวทันที
ยกเว้น 1 คน คนนั้นคือพี่ต้อง
" อั้ม เพื่อนๆลงไปหมดแล้วเหรอ "
" ครับ ใช่ครับ ว่าแต่ถามทำไมเหรอครับ มีอารายเหรอครับ "
" อั้มจำตอนที่พี่บอกอั้มได้มั้ยครับ ว่า พี่ชอบอั้ม "
" ครับจำได้ แต่ผมบอกพี่ไปแล้วนิครับ ว่าผมชอบพี่ได้ในฐานะพี่ชายเท่านั้น
ไม่ได้คิดเป็นอื่นไป เพราะว่าผมก้อมีคนที่ผมชอบอยู่แล้ว "
" ครับ งั้น เอาสิ่งที่พี่อยากให้อั้ม อั้มเอาเก็บไว้นะ เผื่อเราห่างกัน
เราจะได้ไม่ลืมกันไงล่ะจะได้จำหน้ากันได้ไงล่ะครับ ไ
" ให้ผม เนื่องจากอารายเหรอครับ "
สิ่งที่พี่ต้องให้ผม ก้อคือสร้อยคอ ที่มีตัวอักษรย่อ ตัว A และตัว T
ยอมรับนะครับว่าผมน่ะโง่เพราะไม่รู้เลยจิงๆว่า ตัวอักษร2ตัวนั้นเป็นชื่อย่อของผมและพี่เขา
" ตัวอักษร 2 ตัวนั้นน่ะครับ มันมาจากอารายเหรอครับ " ผมถามพี่เขา แบบโง่ๆอ่ะครับ
" ถามจิงๆนะ เราไม่รู้เลยเหรอ "
" ครับ ผมก้อขอตอบจริงๆนะครับ ว่าไม่รู้เลยจริงๆ "
" ครับ ตัวอักษร 2 ตัวนี้อ่ะ มาจากชื่อเรา และชื่อพี่ครับ "
" เหรอครับ ผมนี่โง่จริงๆเลยนะครับ "
" ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ถึงน้องจะเป็นยังไง พี่ก้อยังรักของพี่นะครับ "
" ครับเข้าใจครับ และก้อขอบคุนนะครับ สำหรับสร้อยเส้นนี้นะครับ
แต่ถ้าจะให้ดีนะครับ ต้องเปลี่ยนจากตัว T เป็นตัว V สิครับมันน่าจะดีกว่านี้นะครับ ตัวV มาจากวิทย์น่ะครับ "
" ครับ ครับ อันนี้รู้นะครับ ว่ายังไงอั้มก้อไม่ชอบตัวอักษรนี้ซักเท่าไหร่ มาเด๋วพี่เปลี่ยนให้นะครับ "
พูดพร้อกับหยดน้ำตาของพี่ต้องที่ไหลลงมาที่แก้มของเขา
" เป็นอารายไปครับพี่ต้อง ทำไมร้องไห้ล่ะครับ "
พูดเส็ดปั๊บ พี่ต้องก้อดึงตัวของผมเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้ว
" อั้มครับ พี่แค่อยากให้อั้มเก็บสร้อยเส้นนี้ของพี่ไว้เท่านั้น พี่ขออั้มแค่นี้ อั้มจะให้พี่ได้มั้ยล่ะครับ "
" ดะ..ดะะ.....ได้ครับ "
หลักจากที่พี่ต้องพูดเส็ดแล้ว ก้อเดินลงไปทานข้าวกับเพื่อนๆผมที่ข้างล่าง พอผมลงไป
" อั้มกูมีเรื่องอารายจะพูดกะแกหน่อยว่ะ " เม้งดึงผมออกมาคุยข้างนอก
" เออ มีเรื่องอารายวะ " ผมตอบมัน
" เออ คือว่า เอางี้มึงต้องสันยาก่อนนะว่าจะไม่โมโหกับเรื่องที่กูจะพูดให้มึงฟัง
" ทำไมวะ เรื่องอารายวะมึง "
" สันยากูก่อนดิวะ "
" เออ กูสันยา "
" ถ้าเมลมันมาขอโทดมึง มึงจะยกโทดให้มันมั้ยวะ "
" สำหรับมันนะ กูขอฟันธงว่าไม่อ่ะ ไม่มีทางที่กูนั้นจะไปคืนดีกับมันแน่นอน "
" ทำไมวะ "
" มึงก้อเห็นนะเม้งว่ามันนั้นอ่ะทำอารายไว้กับกูมั้ง มึงก้อรู้ "
" ช่ายกูเห็น กูเห็นทุกอย่าง แต่ถ้าคนเค้าสำนึกผิดอ่ะ มึงจะใจดำขนาดนั้นเลยเหรอวะ "
ผมไม่ตอบ จู่ๆก้อมีเสียงโผล่ขึ้นมาว่า
" เม้ง ถ้าเขาไม่ให้อภัยเรา อย่าไปตื้อเขาเลย ถ้าเขาไม่ให้อภัยมันก้อเรื่องของเขา
เรามันผิดเองที่ทำให้เขาต้องเป็นแบบนี้ " เสียงคนนั้นก้อคือเมลนั้นเองครับ
".............." ผมเงียบ
" อั้มเราจะขอโทดนายอีกสักครั้ง นายจะฟังเราสักครั้งได้มั้ย " ผมยังเงียบอีกครั้ง
" ได้มั้ย แค่ให้นายนั้นเป็นเพื่อนเราเหมือนเดิม "
" แล้วสิ่งที่แกทำน่ะ มันถูกแล้วเหรอไงล่ะ "
" ก้อเราบอกแล้วไงล่ะ ว่าเราขอโทด "
" งั้นก้อได้นะ เรายกโทดให้นะ แต่สำหรับวิทย์นั้น
เราไม่รู้นะว่าเขาจะยกโทดให้แกเหมือนกับเราหรือเปล่านะ อันนี้เราไม่รู้ "
" แค่นายคนเดียว เราก้อดีใจมากแล้วล่ะนะ "
มันพูดและยิ้มทั้งน้ำตา ก้ออย่างที่บอกอ่ะนะครับ ว่าผมนั้นไม่ชอบเห็นใครร้องไห้
" ไม่เอานะ ไม่เอา เราไม่ชอบคนร้องไห้ "
เท่านั้นล่ะครับ มันเดินเข้ามากอดผมเลย กอดแน่นมากด้วยล่ะครับ
ผมผลักมันออกไป แล้วเปลี่ยนเรื่องพูดทันที
" นายมที่นี่ได้ไงวะ เมล "
" เมลอยากขอโทดอั้มไงล่ะ เมลก้อบอกกับเม้งว่าไม่กล้า แต่เราก้ออยากมาขอโทดอั้มจิงๆนะ "
" เอออ เรารู้แล้วว่าแต่จะนอนที่นี่มั้ยล่ะ "
" นอนสิ เรานอนด้วยคนนะ "
" อืม "

To Be Continued

ตอนที่ 8
หลังจากที่ผมและเมลได้เคลียร์กันเส็ด เลยเดินมาที่ห้องครัเพื่อที่จะมากินข้าว
แต่คนที่จ้องผมตาแทบถลนออกมานั้นก้อคือพี่ต้อง
จ้องมองตาแทบไม่กระพิบ สายตาดุดันน่ากลัว
" อั้มกินข้าวเส็ด ออกมาหาพี่หน่อยสิ " พี่ต้องบอกผม
" ไปไหนล่ะครับพี่ " ผมถามพี่ต้องต่อ
" ไปได้มั้ยล่ะ พี่ถามแค่นี้ ถ้าไม่ได้ไม่เป็นไร "
" ได้ครับ เด๋วตามออกไปนะ "
จากที่พี่ต้องพูดเส็ด ผมรีบกินข้าวเพื่อที่จะไปพูดกับเขา
ในใจของผม ตอนนั้นอยากจะรู้มากเลยครับว่า จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย
" ว่าไงครับพี่ มีเรื่องอารายเหรอครับ ที่เรียกผมออกมาข้างนอกเนี่ย "
" อั้มดีกับเมลแล้วเหรอ "
" ครับ ผมยกโทดให้เขาแล้วล่ะครับ "
" ทำไมหายโกดเขาง่ายจังเลยล่ะ เขาทำเราเอาไว้ซะขนาดนั้น เรายังยอมยกโทดเขาให้อีกเหรอ "
" ครับ ใช่ครับ เรื่องที่ผ่านมาผมจะคิดว่ามันเป็นอดีต อดีตที่ควรจะลืมมัน
ไม่ต้องมาจำ จบแล้วก้อจบเลยนะครับ ที่สำคัน
เขามาขอโทดผมนั้นล่ะครับที่ผมต้องการจากปากเขามาก
ถึงจะไม่ใช่ตอนที่เกิดเรื่องก้อเถอะนะครับ
แต่ทำไงได้จิตใจของเขายังมีสำนึก สำนึกผิด แล้วมาขอโทดผม นั้นล่ะครับที่ผมยกโทดให้เขา "
" ครับเข้าใจครับ "
" ว่าแต่เรียกผมออกมามีเรื่องเเค่นี้ช่ะม่ะครับ " ผมถามเขาต่อไปอีก
" ครับมีแค่นี้อ่ะครับ "
จากที่พูดกันเส็ด ผมก้อเรียกเพื่อนๆทุกคนของผม ให้มันไปอาบน้ำ
ระหว่างที่พวกมันไปอาบน้ำ ผมก้ออยู่กะเม้ง2คนแล้ว
" อั้ม ถามตรงๆนะ มึงหายโกดมันจิงๆแล้วช่ะม่ะมึง "
" เออ จริงนะเม้ง กูหายโกดมันแล้ว แต่วิทย์กูไม่รู้นะ "
" เออ อั้ม เมลมันบอกกูมาว่ามันจะเข้าไปขอโทดวิทย์อีกรอบอ่ะ มึงไปกะมันหน่อยได้ม่ะล่ะ "
" จะดีเหรอวะ เด๋วมันก้อมาว่ากูอีก เด๋วกูจะโดนหนักกว่าไอเมลอีกนะ "
" แหม สาดดดดดดดดดดดดดด มึงเป็นคนที่มันรัก มันจะทำอารายกับมึงวะ กูถามหน่อยดิ "
" ก้อกูไม่รู้นิหว่า มึงก้อรู้นะว่าอารมไอเนี่ยมันแปรปรวนขนาดไหน "
" เออ เอาน่ะ มันจะได้เป็นเพื่อนกันอีกครั้งไงล่ะ "
" เออ เด๋วกูจะไปกับมันเอง "
หลังจากนั้น ผมกับเม้งก้อทยอยกันไปอาบน้ำ
แต่พอตอนนอนเตียงที่ห้องของผมมีขนาดใหญ่มาก จึงนอนได้ครบหมดเลย 5 คน แต่ว่า
" นอนกันได้ป่ะวะ พวกมึง พี่ต้องล่ะครับ นอนได้มั้ย " ผมถามทุกๆคน
" นอนได้ครับ พี่นอนได้ครับ "
" และพวกมึงอ่ะ "
" ได้ว่ะ ขนาดนอน 5 คน ยังสบายเลยว่ะ ทำไมมึงซื้อเตียงใหญ่จังวะ " เม้งถามผมมาครับ
" เออว่ะ ทำไมซื้อใหญ่จังวะ นอนก้อนอนคนเดียว " โอ้เสริมต่ออีกคนครับ
" ก้อตอนก่อนที่จะซื้ออ่ะ เตียงอันเก่าที่กูนอนอ่ะ กูนอนตกเตียงตลอดเลยอ่ะ
จนพี่กูรำคานมั้ง เลยไปซื้อให้ใหม่ แค่นั้นล่ะ "
" น่าตลกดีนะมึงอ่ะ แต่ที่บ้ากูเขาเรียกว่าโง่ว่ะ " โอ้ครับ มันว่าผม
" เออ สาดดดดด มึงอย่าบอกนะว่ามึงไม่เคยตกเตียง " ผมด่ามันกลับไป
จากนั้นเราก้อพูดคุยกันตามประสาคนเป็นเพื่อนกัน
ตอนที่เรานอนมันจะเรียงเป็นยังงี้ครับ คนริมจากทางซ้าย คือโอ้
ต่อมาคือเม้ง ถัดไปคือพี่ต้อง และผม สุดท้ายคือ เมลครับ
" เอออ กูไม่ไหวแล้วอ่าาาาาาาาาา จะนอนอ่ะ " ผมเริ่มสงบศึกแล้ว
" โห อารายวะ นานๆจะได้มาที่บ้านมึงซักที ทำไมรีบนอนจังวะ " เม้งครับ
" แต่พวกมึงยังนอนกันอีก 1 วันนะเว้ย เก็บไว้คุยมั่งสิ " ผมบอกต่อ
" เออ ฝันดีนะครับบบบบบ ทุกๆคน "
โอ้เริ่มอำลาทุกๆคน ในที่สุดทุกคนเริ่มหลับไป
จนกระทั่ง ตอนประมาณตี2 ผมรู้สึกว่าอึกอัดกับตัวเอง
แต่แล้วพอมองไปที่ตัวของผม มีมือคนนึงมากอดที่ตัวผม
พอมองดูดีดีอีกที มือที่กอดผมมันคือมือของเมลนั้นเอง ผมเลย
" เมล เมล ตื่นๆๆ เอามือออกไปจากตัวกูได้แล้ว " ผมปลุกแล้วบอกมัน
" กูติดหมอนข้างอ่ะ " มามุกนี้อีกแล้ว
" มึงก้อไปกอดหมอนข้างดิวะ มากอดอารายกูล่ะ "
เท่านั้นล่ะครับ จากกอด ดันมาหอมแก้มผมอีก คราวนี้ผมทรุดเลยล่ะครับ
หลังจากที่ทั้งกอดและหอมแก้มผม มันบอก
" เราขอกอดนายแบบนี้ได้มั้ยอั้ม "
" ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะเมล เรามีเจ้าของแล้วนะ นายไม่มีสิทธิ์นะ "
ผมบอกมัน พอพูดเส็ดมันก้อค่อยๆเอามือมันออก แล้วหลับไปในที่สุด
ในตอนเช้าวันรุ่งขึ้นผมลุกขึ้นจากที่นอนคนแรกเลยล่ะครับ
แต่ที่สำคัญ มีคนหายไปจากที่นอน 1 คน นั้นก้อคือ เมลครับ
ผมเลยรีบลงไปข้างล่าง เพื่อที่จะไปหามัน แต่พอลงไปนั้น
เจอมันคุยอยู่กับแม่ผม แล้วช่วยแม่ผมทำอาหารเช้า แล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน
" แม่มีอารายกินมั้งอ่ะครับ " ผมพูดกับแม่
" อ้าวตื่นแล้วเหรอ มีขนมปัง เบคอน และไข่ดาว จะเอาอารายมั้งอ่ะ "
แทนที่แม่ของผมจะตอบผม แต่เป็นเมลที่มาตอบแทน
" เราถามแม่ ไม่ได้ถามแก เข้าใจป่ะ " ตอบไปแบบเคืองๆ
" แหมเราก้อนะ เพื่อนเขาตอบก้อไม่เห็นเป็นไรเลย แม่ก้อกำลังยุ่งๆอยู่ด้วย "
ดูสิครับแม่ไม่เข้าข้างลูกเลย
" ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะว่ายังไงเขาก้อไม่ชอบผมสักเท่าไหร่และผมก้อไม่มีสิทธิ์อารายที่จะไปยุ่งด้วย "
มันพูดแบบไม่มองหน้าผมด้วย
" แหมอารายจะขนาดนั้นกันจ๊ะ เพื่อนกันน่า " แม่ผมครับ
" งั้นอั้มจะกินอารายล่ะลูก " แม่ผมถามผมต่ออีกรอบ
" งั้นเอาไข่ดาว กับเบคอนล่ะกันครับแม่ "
" ไม่เอาขนมปังเหรอ "
" ไม่เอาครับ " พอแม่กำลังจะทอดให้ผม จู่ๆก้อมีเสียงโทราสับดังขึ้น
" ใครโทมาแต่เช้าเลยวะ " ผมพูด
" เออ งั้นเด๋วแม่ไปรับเอง เผื่อเป็นเพื่อนของแม่ เมลทำอารายหารแทนแม่ให้อั้มด้วยนะจ๊ะ "
" เอ..ครับ ได้ครับ "
จากนั้นแม่ของผมก้อวิ่งไปรับโทราสับ ผมก้อนั่งรอมันทำกับข้าวให้
แต่ทำไมมันนานจังวะ แค่2อย่างเอง พอเดินไปดู มันยังไม่ทำให้ผมครับ
" เมลทำไมนายยังไม่ทำให้เรากินอีกวะ "

" เรามีเรื่องบางอย่างที่จะบอกกับวิทย์น่ะ "
" เรื่องอารายเหรอ "
" เรื่องเมลอ่ะ "
" เราบอกอั้มแล้วว่าอย่าพูดชื่อมันให้เราได้ยินอีก "
" แต่เขามาขอโทดเรา เราเลยยกโทดให้เขาแล้วล่ะ "
" แต่อั้มไม่ได้บอกเราเนี่ยนะ "
" เราว่าเรากำลังจะบอก "
" ดีกับมันแล้วชั้ยมั้ย "
" เออ..คือว่า เราก้อบอกนายแล้วนะว่าเรายกโทดให้เขาแล้วนะ "
" แล้วทำไมเพิ่งมาบอกเราล่ะ "
" ก้อเราไม่มีโอกาสที่จะบอกอ่ะ "
" แล้วเพิ่งมาบอกวันนี้ "
" อืม แล้ววิทย์โกรธเราใช่ม่า "
" เปล่าโกด แค่เคือง ที่ทำไมไม่ยอมบอกเราตั้งแต่ทีแรกอ่ะ "
" แล้วสรุปว่าโกดเราเปล่าอ่ะ "
" ไม่โกด แล้วเรียกเรามาเพื่ออะไรเหรอ "
" ก้อเมลมันมาขอโทดเราแล้ว มันก้ออยากจะมาขอโทดกับวิทย์ด้วยนะสิ วิทย์จะยอมฟังคำขอโทดกับมันมั้ยล่ะ "
" ดีมั้ยนะ แล้วอั้มอ่ะ อั้มว่าไงล่ะ ถ้าอั้มว่าดี เรียกมันมาเลยก้อได้ "
" เฮ้ยแต่เรื่องนี้ มันเป็นเรื่องของนายนะ "
" ใช่เรารู้ว่ามันเป็นเรื่องของเรา แต่ตอนนี้นายกับเราก้อเป็นคนเดียวกันเเล้วนิ
นายเห็นอารายที่ทำแล้วมันว่าดี เราก้อว่ามันดีด้วย โอเคม่ะล่ะ "
" งั้นอั้มว่าอั้มไปเรียกเมลมาคุยเลยดีกว่าเลยเอาม่ะ "
" จ้า "
" เมลออกมาสิ "
พอเรียกเส็ดปุ๊ปมันก้อเดินเข้ามาที่พวกเรา แล้วก้อขอโทดวิทย์
แต่ดูท่าทางสีหน้าไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ อาจเป็นเพราะว่ากลัวจะโดนกระทืบอีกรอบมั้ง อิอิ
จากที่มันขอโทดกันเส็ดแล้วเราก้อมานั่งคุยกัน
แล้วก้อเรียกเพื่อนๆที่อยู่ข้างบนห้อง มานั่งคุยด้วยพร้อมกับทานข้าวไปด้วย
แต่ตอนระหว่างที่ทานของกินนั้น วิทย์มันป้อนผมเกือบทุกคำที่เวลาผมกิน
แต่พอกวาดสายตาไปรอบๆ เห็นสายตาผู้หน้ากัวคนหนึ่งกำลังตาขวางมาทางผมกับวิทย์
นั้นก้อคือ พี่ต้องครับ น่ากัวมาก
" อั้มการบ้านมึงทำเส็ดยังวะ " โอ้ถามผมครับ
" เส็ดแล้วอ่ะ เส็ดตั้งนานแล้วล่ะ " ผมตอบมัน
" แล้วทำไมไม่ยอมบอกพวกกูวะ " โอ้ถามผมต่อ
" อ้าวทำไมต้องบอกล่ะ เพราะกูคิดว่าเส็ดแล้วเนี่ยรอส่ง พอส่งเส็ดก้อจะเก็บไว้คนเดียว อิอิ " ผมกวนมันต่อไปอีก
" โป๊ก " เสียงไอ้เม้งเขกหัวผมครับ
" ไอ้เม้ง มึงทำเชี่ยอารายอ่ะ เจ็บนะ "
" ช่วยไม่ได้ โทดฐานที่กวนส้นตีนกู " ดุมันตอบสิครับ
พอพูดเส็ดปุ๊บ เราก้อทานของกันต่อผมกับวิทย์ก้อนั่งจู๋จี๋ตามประสาคนรักกัน ( อิอิ )
แต่ที่น่าตกใจมาก้อคือ พี่ต้องเห็นผมกับวิทย์กำลังเล่น
แล้วสิ่งที่เขาทำก้อคือวางจานข้าวกระแทกดัง"ปัง" แล้วก้อเดินออกไปแล้ว
" พี่เขาเป็นอารายไปเหรออั้ม วิทย์เห็นเขามองหน้าอั้มแบบแปลกๆมาตั้งนานแล้วนะ "
" เหรอวิทย์ อั้มไม่เห็นรู้เลย "
ที่จิงผมนะเห็นแต่แกล้งเป็นไม่เห็นดีกว่า จะได้ไม่โดนไปมากกว่านี้
" แล้วพี่เขาออกไปไหนเนี่ย " เม้งพูดขึ้นมา
" โอ้ไปดูให้เราหน่อยสิ นะ นะ นะ เพื่อนเลิฟ " ผมอ้อนมัน
" แหมทีหยั่งงี้มาเพื่อนลง เพื่อนเลิฟ ทีเมื่อกี้ยังกวนตีนกูอยู่เลย "
" นะ นะ ดูให้หน่อยนะ " ผมยังอ้อนมันอีก
" จ้า ไปให้ก้อได้ "
จากนั้นมันก้อเดินไปดู แล้วก้อวิ่งอย่างเหนื่อยหอบมาบอกผม ว่า
" อั้ม พี่ต้องเขาเก็บของเก็บเสื้อผ้า เตรียมตัวที่จะกลับบ้านแล้วล่ะ
กูว่านะอั้มวันนี้เขาคงจะไม่นอนที่นี่แล้วล่ะ ท่าทางจะไปลูกเดียว "
" อ้าวแล้วพี่เขาออกจากบ้านไปยังอ่ะ " ผมถามมันต่อ
" กำลังจะลงมาอ่ะ "
" วิทยืงั้นอั้มขอตัวไปดูพี่เขาก่อนนะ เด๋วอั้มมา " ผมหันไปบอกวิทย์
" ได้ " วิทย์บอกผม
ผมก้อเลยวิ่งไปดูพี่เขา แล้วเจอกันตรงที่ประตูบ้านพอดี แล้ว
" พี่ต้อง จะไปไหนล่ะ "
" พี่จะไปไหนมันก้อเรื่องขอพี่ อั้มไม่ต้องมายุ่งเรื่องขอพี่ "
" พี่เป็นอารายไปอีกเนี่ย มีอารายก้อบอกผมมาก้อได้ "
" ก้อบอกไปแล้ว แต่จะให้พี่ทำยังไงอั้มก้อไม่สนใจพี่อ่ะ "
" ผมก้อบอกพี่ไปแล้วเหมือนกันนะ ว่าผมนั้นมีเจ้าของแล้ว
จะให้ผมทรยศกับคนที่ผมรักหรือไงล่ะ แล้วถ้าผมรักกับพี่แล้วผมทำอย่างงี้กับพี่อ่ะ พี่จะรู้สึกยางไงล่ะ "
" ก้อใช่แต่... "
" ไม่ต้องมาแต่นะ เอาเป็นว่าพี่ยังเป็นพี่ชายของผมคนเดิมดีกว่านะ
พี่อย่าทำอย่างงี้อีกนะพี่ต้อง ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย มาเข้าบ้านผมมาก่อนดีกว่านะ อย่ายืนอย่างงี้เลยนะ "
" ไม่ล่ะอั้ม พี่ต้องกลับบ้านด้วยล่ะ เพราะว่าแม่พี่โทมาเรียกให้ไปดูบ้านอ่ะ ที่บ้านไม่มีใครอยู่เลยต้องไปเฝ้าบ้าน "
" งั้นกลับบ้านดีดีนะครับ พี่ต้อง เจอกันที่ดรงเรียนวันจันนะครับ "
" ครับ ไปแล้วนะครับ น้องรัก เจอกันวันจันทร์นะ "
" ครับ "
พอลาเส็ดแล้ว ผมก้อเลยเข้าไปที่บ้าน แล้ว
" ไออั้ม มึงไล่พี่เขากลับบ้านไปเลยเหรอ " ดูมันสิครับเนี่ยล่ะคับไอโอ้
" ช่าย ดูสิเขาหนีกลับบ้านไปเลยอ่ะ " ส่วนนี่ไอแจ็คครับ
" อั้ม พี่เขาเป็นไงบ้างอ่ะ " วิทย์ถามผมครับ
" ก้อพี่เขากลับบ้านเพราะว่าแม่พี่เขาโทมาเรียกให้กลับบ้าน ให้ไปเฝ้าบ้านอ่ะ เขาก้อเลยกลับบ้านไป "
" อ่อ กูนึกว่ามึงน่ะ ไล่พี่เขาบ้านไปเสียอีก "
" สาดดดดดดดดดด ทำไมคิดว่ากูเป็นคนแบบนั้นวะ กูออกจะเป็นคนทีนิสัยดี "
" แหวะ ทุเรดว่ะ " ดูมันสิคับไอโอ้ครับ
" เออ เออ หยุดกัดกันได้แล้ว มาคิดกันเถอะว่าวันนี้เราจะทำอารายกันดีอ่ะ " เม้งเริ่มเสนอความคิด
" ช่าย ทำอารายกันดี "
" เอางี้มั้ยวันนี้แม่เราไม่อยู่ แม่เราทิ้งเงินเอาไว้ให้ไปดูหนังอ่ะ
ไปดูม่ะ เงินที่แม่ทิ้งไว้ให้ยังพอค่าข้าวมื้อนึงด้วยอ่ะ " ผมเสนอความคิดเห็น
" อืมก้อดีเหมือน จะออกไปข้างนอกบ้าง ก้อดีเหมือนกัน " แจ็คพูด
" กริ๊ง กริ๊ง " เสียงโทราสับของวิทย์ดังขึ้นมา
" ฮัลโหล มีอารายเหรอแม่ "
วิทย์ก้อนั่งคุยกะแม่แล้วก้อวิทย์มาบอกกับผมว่า
" อั้มวันนี้วิทย์คงไปกะอั้มไม่ได้แล้วล่ะ "
" ทำไมล่ะวิทย์ "
" ก้อแม่โทมาบอกว่าจะให้ไปเป็นเพื่อนหน่อยอ่ะ แล้วแม่ฝากมาขอโทดอั้มด้วยนะ "
" อืม อืม ไม่เป็นไรงั้นก้อกลับบ้านดีๆนะ "
" จ้า ไปแล้วนะ "
" อืม "
สักพักก้อมีเสียงพูดขึ้นมาว่า
" เฮ้อออออ โล่งอกสักที"
พอหันไปดูคนที่พูดคำนี้คือเมลครับ แต่ผมก้อไม่รู้นะครับว่ามันพูดขึ้นมาทำไม
" จะไปกันยังอ่ะ กูเบื่อแล้วอ่ะ " เม้งพูดครับ
" เออ ไปกันเลยก้อได้ "
จากนั้นเราก้อเดินทางไปที่สยามดิสเพื่อที่จะดูหนัง แต่ระหว่างทางเดินนั้น
เมลพยายามที่จะมาเดินข้างๆผมแล้วก้อจะหันมามองที่หน้าผมเสมอ
แล้วก้อมาถึงที่จองตั๋ว แต่เหมือนซวยหรือโชคดีก้อไม่รู้นะครับ
เพราะว่าหนังที่พวกผมจะดูนั้น มันมีแต่รอบที่เป็นเก้าอี้คู่ คูละ 400 บาท
ซึ่งแน่นอนครับต้องมีใครคนใดคนหนึ่งต้องนั่งคนเดียว
และที่แน่นอนที่สุดคนๆนั้นคือแจ้คครับ ไอแจ็คต้องนั่งคนเดียว
จากนั้นก้อถึงเวลาที่พวกผมนั้นดูหนัง แต่ดูหนังนั้น
เม้งนั่งคู่โอ้ ผมกับเมล และสุดคนที่นั่งคนเดียวคือแจ็คครับ
เวลาที่ดูหนังก้อดูเหมือนส่าจะไม่มีอารายเกิดขึ้น แต่ไม่ใช่ครับ
พอหนังเริ่มฉายไปสักพัก ก้อเริ่มมีมือของไอเมลมาจับที่มือผม ผมก้อสบัดมือออก แล้วมันก้อ
" ทำไมจับมือแค่นี้เป็นอารายมากเหรอ "
" เปล่า แต่แค่ไม่ชอบ "
" ทำไมล่ะ จับแค่นี้อ่ะนะ "
" เออ นั้นล่ะที่ไม่ชอบ "
" คิดมากไปได้ "
" นี่เมล ถ้าแกอยากจับมากนะ ก้อไปจับมืออีมดป่ะ "
" นี่มึงก้อเห็นว่ากูกับมันเลิกกันไปแล้ว แล้วมึงจะพูดทำไมอีกวะ "
" อ่อ แค่อยากจะเตือนความจำอ่ะ "
" กวนประสาท บอกแล้วว่ากูกับมันจบกันไปแล้ว เพราะตอนนี้นะในใจกูมีแต่แกคนเดียว "
" บ้า มึงอย่ามาพูดบ้าๆนะ กูไม่ได้ชอบมึงนะ "
" เออกูรู้ กูเข้าใจแต่ไม่เป็นไร เรารอได้เสมอ แต่ตอนนี้เมลขอแค่จับมืออั้มก้อพอแล้ว เมลขอแค่นี้ได้ม่ะ "
มันมองผม ทำหน้าตาแบบบอกไม่ถูกอ่ะครับผมเลยใจอ่อน แล้วบอกมันไปว่า
" ได้แค่ตอนนี้เท่านั้นนะ "
" จริงนะ " หน้าตามันตอนนี้บอกได้เลยว่าดีใจสุดขีด
" จริงสิ "

To Be Continued


ตอนที่ 9
หลังจากที่ผมนั้นรับปากว่าจะให้มันจับมือของผม
แต่มันก้อกลับทำมากกว่านั้น ทั้งจูบ ทั้งหอม แล้ว
" อั้มมือนุ่มจังเลยเนอะ "
" อืม ไม่ใช่มือแกนิ สากเหมือนกระดาษทรายเลยอ่ะ เนี่ยอุตส่าห์ทนให้จับตั้งนานนะเนี่ย "
" เออ ช่ายสิหน้าอย่างเรามันไม่มีอารายที่ดีเลยสักอย่างเลย
อาราย อาราย ก้อสู้วิทย์ไม่ได้เลยนิ ไอ้นั้นมันทั้งดี ทั้ง PERFECT "
" ถามจริงๆนะ เพิ่งรู้ตัวเหรอ ว่าตัวแกเองนั้นไม่มีอารายดีซักอย่างเลย "
มันทำหน้าเศร้าๆ ปล่อยมือผมออกจากมือของมัน แล้วก้อเดินออกไปจากโรงหนังเลย
ตอนแรกก้อคิดว่ายังไงมันก้อคงเข้ามาแน่ไม่เกิน 5 นาทีแน่นอน
ผิดคลาดครับ มันไม่กลับมาเลยจนหนังจบ พอผมออกจากโรงหนัง
ก้อรีบโทหามันทันที แล้วมันก้อรับสาย
" เมล แกอยู่ไหนแล้วล่ะ "
" โทรมาหาอย่างงี้วิทย์ไม่ว่าเหรอครับ อั้ม "
" อย่ามากวนตีนบอกมาสิอยู่ที่ไหน "
" เออ เด๋วเดินไปหาเองล่ะ "
" อืม "
หลังจากวางโทราสับไปปามาน 5นาทีมันก้อมาแล้วบอกว่า
" อั้มเด๋วไปกับเราหน่อยสิ "
" ไปไหน แล้วทำไมต้องมาชวนเราคนเดียวล่ะ เพื่อนๆคนอื่นก้อมีนะ ทำไมไม่ชวน "
" ถึงชวนกูก้อคงไปไม่ได้หรอกว่ะอั้ม กูนัดน้องตาลไว้อ่ะ Sorry ด้วยว่ะเพื่อน " โอ้บอกครับ
" กูก้อด้วยเพราะว่าตอนนี้กูต้องไปเอาโมเด็มอ่ะ ใช้เวลาก้อชั่วโมงกว่าๆอ่ะ " เม้งครับ
" ไอแจ็ค มึงอ่ะไปไหนอ่ะป่ะ " ผมถามมัน เพราะเห็นว่าเป็นคนสุดท้ายแล้ว
" ไปซื้อของให้แม่อ่ะ แกก้อไปกับเมลมันหน่อยสิวะ เพื่อนกันไม่เห็นเป็นไรเลยอ่ะ " แจ็คบอกกับผมครับ
" นั้นไง เห็นม่ะ ไปแค่แป๊ปเดียวเองอ่ะ " มันยังย้ำอีก
" เออ เออ ไปก้อไปวะ "
พอเส็ดก้อแยกย้ายกันไปคนละทิศคนล่ะทางกัน ผมก้อเดินกับเมลไปเรื่อยๆ
จนมันพาผมออกมาที่Point มาที่หน้าน้ำพุแล้วเดินไปเรื่อยๆจนถึงหน้าลิโด
แต่ดวงผมเหมือนกับซวยอ่ะครับ ได้ไปเจอกับคู่อริของผมครับ
นั่นก้อคืออีมดครับ มันเดินมาพร้อมกับผู้ชายคนใหม่แล้วก้อมาทักไอเมล
" อ้าวพี่เมล เดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมแล้วเหรอเนี่ย " ดูอีนี่มันถามสิครับ
" เสือก กูจะเป็นยังไงก้อเรื่องของกู หนักหัวมึงส่วนไหนไม่ทราบ "
เมลตอบได้สะใจผมมากเลยอ่ะครับ
" ถามถูกใจดำล่ะสิ " อีนี่ยังกวนประสาทไม่เลิก
" ปะ อั้มเราไปกันที่อื่นดีกว่า อยู่ที่นี่ก้อมีแต่พวกผีเปรตปากเท่ารูเข็มมาหวีดร้องขอส่วนบุญของคนอื่นอยู่
ไปหาที่อื่นเดินดีกว่า ที่นี่อันตราย "
" อ๊ายๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี่พี่กล้าว่าหนูเหรอ "
" ทำไมจะไม่กล้า มึงไม่ใช่แม่กูนิ "
" อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ก้อง จัดการมันเลยสิค่ะพี่ มันด่าหนู "
ตอนแรกผมก้อนึกว่าจะมีมวยซะแล้วแต่
" ผมขอโทดแทนน้องเขาด้วยนะครับ ที่ปากไม่ดีไปว่าคุนน่ะครับ ยกโทดให้เขาด้วยนะครับ "
ผมทั้งอึ้ง และ งง กับสิ่งที่เขานั้นได้พูดออกมาจากปาก ล
" อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไมพี่ก้องทำอย่างนี้ล่ะ หนูเป็นแฟนพี่นะ "
" แต่เธอปากไม่ดีไปว่าเขาก่อนนะ จะให้พี่ทำไงล่ะ ก้อต้องขอโทดสิถูกแล้ว "
เจอคนที่ใจเย็นแบบนี้ก้อโล่งอกกันไปที จากที่กัดกับมันเส็ด ผมก้อ
" เมลวันนี้กลับบ้านเหอะนะ หมดอารมเที่ยวแล้วอ่ะ "
" อืมกลับก้อได้ แต่พวกนั้นล่ะ "
" มันโทมาบอกแล้วเด๋วมันกลับเอง "
ผมก้อเดินกลับบ้านกลับเมล พอถึงที่บ้าน ก้อเจอพี่ผม
" พี่ครับผมกลับมาแล้วครับ "
" มาแล้วเหรอ เมื่อกี้มีคนโทมาอ่ะ "
" ใครเหรอครับพี่ "
" ไอ้ เม้ง และแจ็ค เห็นบอกว่าดึกๆจะกลับมาอ่ะ มันไปเอาของไกลจากที่นี่มากเลยฝากบอกแกมากับพี่อ่ะ "
" ขอบคุนมากครับ "
" กับข้าวอยู่ในตู้เย็นนะ จะกินก้อกินได้เลยนะไม่ต้องเวฟ "
" เออนี่พี่แม็พ นี่เพื่อนผม ไอเมล พี่อาจจะไม่เคยเห็นหน้ามันเพราะว่ามันเป็นเด็กใหม่ "
" สวัสดีครับพี่ ผมชื่อเมลครับ "
" อืม อืม หวัดดี ถ้าหิวไปทานในครัวได้นะ "
พอทักทายกันเส็ดผมก้อเดินขึ้นมาที่ห้อง
" พี่อั้มนี่ใจดีจังเลยเนอะ "
" ใช่สิเรามันใจร้าย "
" เปล่านะ เมลไม่ได้ว่าอั้มนะ "
" ช่างเถอะล้อเล่นน่ะ อย่าคิดมาก แล้วขึ้นตามมาทำไมเนี่ย "
" ก้อ มีเรื่องอยากจะบอกกับอั้มอ่ะ "
" เรื่องอารายอีกล่ะคราวนี้ "
" ก้อเรื่อง ที่เราบอกกับนายในโรงหนังอ่ะ "
" เรื่องอารายล่ะ "
" เรื่องที่เราบอกกับอั้มว่าเราชอบอั้มอ่ะ "
" เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หรอกนะ เราเองก้อมีเจ้าของแล้ว นายจะมาเอาอารายจากเราอีก "
จากนั้นมันก้อเดินตรงเข้ามาที่ตัวของผม ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
ใกล้เข้ามาอีก จนในที่สุดก้อถึงที่ตัวของผม แล้วมันก้อโน้มตัวลงมาที่หน้า
แล้วประกบปากมันกับปากผม มันเริ่มดันลิ้นเข้ามาในปากของผม
จากนั้นก้อเอามือมาลูบๆที่ตัวผม ตอนนั้นผมก้อไม่รู้เป็นอาราย รู้ว่าไม่มีแรงที่จะไปสู้กับมันเลย
จนในที่สุดมันก้อลามขึ้นมาเรื่อยๆ จากที่ปากของผมเริ่มลงมาที่หัวนมของผม มันกำลังจะไปที่ต่ำกว่านั้น
แต่ว่าผมนั้นมีสติขึ้นมาซะก่อนเลยผลักมันออกไป
" นี่นายกำลังจะทำอารายเราอ่ะเมล "
" ก้อเรารักอั้มจิงๆนะ รักมากด้วย "
" แต่รักเขาแสดงออกแบบนี้อย่างเดียวหรือไงล่ะ "
" เมลรู้ ว่ามันไม่ใช่แบบนี้แบบเดียว แต่เมลรักอั้ม เมลก้อรู้ว่าจะทำยังไงอั้มก้อไม่มาสนใจเมลหรอก
เพราะว่าเมลมันชั่ว ทำความเลวใส่อั้มและวิทย์มาเยอะ "
มันเริ่มมีน้ำตาคลอออกมาแล้ว
" เมลแกร้องไห้ทำไมอ่ะ เราบอกแล้วไงล่ะว่าเราไม่ชอบให้ใครมาร้องไห้อ่ะ "
" เรารู้ว่าอั้มไม่ชอบ แต่จะให้เราทำยังไงล่ะ คนที่เรารักกลับไม่มามองเราเลยซักนิดนึง "
คราวนี้ล่ะครับ ร้องโฮหนักกว่าเดิมอีก ผมก้อไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
ก้อเลยเดินเข้าไปหามันแล้วกอดมัน ปลอบมันด้วยคำพูดว่า
" ก้อรู้ว่าเราไม่ชอบเห็นใครร้องไห้ แล้วจะมาร้องให้เราเห็นทำไมอีกอ่ะ อย่าทำแบบนี้อีกนะ "
ผมปลอบมันพร้อมกับรูบหัวมันไปเรื่อยๆ จนมันเงียบแล้วหลับไปในที่สุด

To Be Continued


ตอนที่ 10

พอมันหลับผมก้อลงมาข้างล่างเพื่อที่จะมาหาของกิน
ผมกินเส็ดก้อไปอาบน้ำ เพื่อที่จะเข้านอนเพราะพุ่งนี้ต้องไปโรงเรียน
แต่ก้อมานึกขึ้นได้ว่าไอพวกนั้นยังไม่ได้มาเอาของเลยนี่หว่า ผมเลยโทพวกมัน
" โอ้พวกมึงไม่มาเอาของที่บ้านกูแล้วเหรอวะ "
" ค่อยไปเอาวันศุกร์เลยละกัน เผื่อกูจะไปนอนใหม่อ่ะ "
" เออ เออ เด๋วกูเก็บไว้ให้ล่ะกัน เออแค่นี้ล่ะ "

ผมรีบบอกลาเพื่อที่จะไปนอน พอขึ้นไปที่ห้องนอน แต่กลับพบกระดาษโน๊ต 1 ใบ ทิ้งไว้ที่โต๊ะเขียนว่า

" อั้มขอบใจนะที่ปลอบเราในวันนี้นะ แต่เรานอนที่บ้านนายวันนี้ไม่ได้ ขอโทดด้วยนะที่ไม่ได้อยู่บอก "
ผมก้องงงนิดๆ ว่าทำไมมันออกไปแล้วผมไม่เห็นเลยวะ จากนั้นผมก้อเข้านอน
พอตอนเช้าผมก้อเป็นคนแรกที่เดินเข้าในโรงเรียนเหมือนเคยทุกที
แล้วเหมือนแต่ที่แปลกคือ วันนี้เจอวิทย์ที่โรงเรียนแล้ว มาแต่เช้าเลย
" มาแล้วเหรอจ๊ะที่รัก "
" อะไร ใครที่รักเหรอ ไม่เห็นมีใครเลย "
" เด๋วจะโดนแบบนี้นะ ถ้าทำไม่รู้ไม่ชี้อีก "
มันลากผมเข้าไปทั้งกอดทั้งหอมกลางสนาม ผมอายคนมากแต่ยังดีที่ฟ้ามันยังมืดและสลัวๆอยู่เลยรอดไป
" วิทย์ทำอะไรอ่ะ อายคนเขา "
" ไม่เห็นจะมีใครเลย ถ้ามีก้อไม่อายอยู่แล้ว "
" ด้านล่ะสิ "
" ถ้าพูดมากเด๋วโดนอีกรอบนะจ๊ะที่รัก "
" อย่าเลย คราวนี้โดนถีบแน่ๆ "
" อั้ม วันนี้ตอนเย็นว่างม่ะ "
" ไปไหนล่ะวิทย์ "
" ไปเหอะน่า วิทย์มีอารายจะให้ดู "
" อืมไปก้อได้ "
พูดเส็ด โอ้ เม้ง และ แจ็คเดินมาพอดี ผมเลยชวนพวกมันไปกินข้าว
เพราะเห็นว่ามากันเยอะแล้ว ระหว่างที่นั่งทานข้าวนั้น ผมกะวิทย์ก้อเล่นกันไปเรื่อยๆ เล่นไปเล่นมาจน
" อย่าเล่นกันมากได้ม่ะ กูอิจฉาว่ะ " โอ้ครับ
" มึงจะมาอิจฉากูเรื่องอารายเหรอ คุนโอ้ "
" ก้อ ตาลเขาไม่ค่อยเล่นกับกูเลยอ่ะ "
" ทีหลังก้อไปชวนเขาเล่นดิ "
" เออ วะ "
พอทานข้าวอิ่มแล้ว พวกเราก้อนั่งคุยเพื่อที่จะฆ่าเวลารอเข้าแถว
พอเข้าแถวเส็ดแล้ว ก้อได้เดินเข้าไปเรียนตามปกติ
ผมก้อนั่งเรียนไปเรื่อยๆ แล้วก้อได้เห็นว่าวันนี้ เมลมันไม่ได้มา เลยหันไปถามโอ้ว่า
" โอ้วันนี้เมลมันไม่มาเหรอวะ "
พอถามไปแค่นี้ วิทย์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันตาเห็น
" ไปถามหาอารายถึงมันนักหนาอ่ะ วิทย์อยู่ก้อถามมั่งดิว่าตอนเย็นนี้วิทย์จะพาอั้มไปไหน "
เออ เนอะมันก้อจิงอยู่นะครับว่า ผมไม่ได้ถามอารายมันเลยซักนิด มัวแต่นั่งคิดอารายไปเรื่องเปื่อย
" โอ๋ๆๆๆๆๆ อย่าโกรธอั้มนะ ถามแล้ว ถามแล้ว วิทย์จ๋า วันนี้วิทย์จะพาอั้มไปไหนอ่ะ "
" ต้องให้กระแทกแดกดันก่อนช่ะม่ะ ถึงจะถามได้อ่ะ "
" หน่านะ อย่าโกดอั้มเลยนะครับที่รัก อั้มรู้ตัวแล้วครับว่าทำผิดอย่างมหันต์ สมควรลงโทด "
" จะลงโทดด้วยวิธีอารายดีนะ เอางี้ล่ะกัน "
ว่าแล้ว มันก้อลงมาหอมแก้มผม 1 ที แล้ว
" โห อารายเนี่ย อายคนบ้างมั้ยเนี่ย ดูสิเขามองกันหมดแล้ว อายนะวิทย์ "
" ไม่เห็นน่าอายเลย จะได้ไม่ต้องมีใครมายุ่งกะอั้มของวิทย์อีก วิทย์เบื่ออ่ะ เวลามีใครมามองอั้มอ่ะ "
" แต่เราน่ะรู้สึกดีที่มีคนมามองเรานะ อิอิ "
" โป็ก นี่แน่ะหอมไม่ลงแล้ว กวนประสาท "
มันพูดพร้อมเขกหัวผม 1 ที แล้วทำหน้างอนเดินหนีผมไป
" ปะ ตามผัวมึงไปสิอั้ม " ดูปากมันนะครับ ไอเชี่ยโอ้
" เออ กูรู้ กูไปล่ะนะ "
ผมก้อวิ่งตามมันไปแต่แล้วก้อหายม่ะเจอ ไม่รู้ไปอยู่ที่ไหนแต่พอหันหลังกลับมา ก้อเจอวิทย์
" ตามมาด้วยเหรอเนี่ย "
" ก้อตามมาน่ะสิ หรือไม่อยากให้ตามมาล่ะ จะได้ไป "
" แหมเด๋วนี้เล่นนิด เล่นหน่อยก้อไม่ได้ "
" แล้ววิทย์ให้อั้มไปที่บ้าน วิทย์มีอารายเหรอ "
" ตามมาล่ะกันนะครับ ที่รักของผม "
" จ้า ก้อเดินตามไปอยู่นี่ไงล่ะ "
เรา 2 คนก้อเดินไปเรื่อยๆจนถึงที่หน้าบ้านของ
" เอาล่ะวิทย์ถึงหน้าบ้านวิทย์แล้วอ่ะ " ผมเริ่มคุยกับมัน
" เอาล่ะในเมื่อถึงแล้วนะ อั้มต้องสัญญากับวิทย์ก่อนนะว่า "
" ว่าอารายเหรอวิทย์ "
" วิทย์จะใช้ผ้าปิดตาอั้มนะ ห้ามเปิดออกจนกว่าวิทย์จะบอกให้เปิด โอเคม่ะ วิทย์ขอแค่นี้ล่ะนะ "
" ทำไมล่ะวิทย์ จะพาอั้มไปฆ่าให้ตายหรือไงล่ะ "
" บ้า วิทย์จะไปทำอย่างงั้นกับคนที่วิทย์ได้ยังไงล่ะ "
" ให้มันจิงอย่างที่ปากพูดเถอะนะ "
" จิงสิ มันแน่นอนอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ วิทย์จะปิดตาอั้มแล้วนะ อ่ะทีนี้หลับตาได้แล้ว "
พูดเส็ดผมก้อปิดตาตามที่วิทย์บอกทันที แล้ววิทย์ก้อเริ่มเอาผ้ามาปิดที่ตาของผม
ความรู้สึกที่ได้สัมผัสจากมือของวิทย์ รู้สึกนุ่มและอบอุ่นเป็นพิเศษ
ผมอยู่กับมันมาตั้งนานแต่เพิ่งรู้สึกวันนี่เป็นแรกตั้งแต่ที่ผมคบกับวิทย์มา
วิทย์ก้อพาผมเดินไปเรื่อยๆ แล้วมากระซิบที่ข้างหูของผมว่า
" รอแป๊ปนึงนะอั้ม เด๋ววิทย์มานะ ยืนรอวิทย์ตรงนี้เเป็บนะ "
" อืม อั้มไม่หนีไปไหนหรอกนะ "
ผมรู้สึกได้ถึงกลิ่นรอบๆตัวของผม มันเป็นกลิ่นของดอกไม้
แต่ตัวของผมนั้นไม่แน่ใจว่าเป็นกลิ่นของดอกไม้ดอกอะไร
ผมยืนรอได้ประมาน 20 นาที วิทย์ก้อมากระซิบที่หุผมอีกครั้งว่า
" อั้มครับ เด๋ววิทย์จะถอดผ้าที่พันที่ตาของอั้มออกนะ "
" ครับ ผมตอบออกไป "
วิทย์ค่อยๆเอามือทั้ง 2 ของเขาค่อยๆถอดผ้าที่พันตาผมออกอย่างนุ่มนวม
แล้วพอถอดออกหมด ผมก้อต้องตะลึงกับสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ทำให้ผม นั้นก้อคือ
สวนที่บ้านขอวิทย์นั้นที่ดุไม่สวยเลยในสายตาของผม แต่ตอนนี้ถูกบูรณะใหม่หมด
กลายเป็นสถานที่ที่สวยมากในตอนนี้ รอบๆทางเดินนั้นเต็มไปด้วยกลีบกุหลาบ
กลิ่นหอม บรรยากาศตอนนั้นไม่ร้อนมาก กำลังไปได้สวย
และก้อมีโต๊ะทานข้าวกลางสวน ล้อมรอบด้วยกลีบกุหลาบที่เป็นในลักษณะของรูปหัวใจรอบๆโต๊ะ
ทำให้ผมนั้นมีความสุขมากจนแถบพูดอารายไม่ออก
แล้วผมได้สังเกตุในชุดที่วิทย์ใส่ นั้นเป็นสูตรสีขาวดูสะอาด
เป็นชุดที่เหมาะกับวิทย์มาก ( ตั้งแต่วิทย์แต่ตัวมา วันนี้ดูดีที่สุด )
แต่ตัวของผมนั้น ชุดนักเรียน ( ดูแล้วทุเรศมาก ) แล้ววิทย์ก้อได้พาผมไปที่โต๊ะทานข้าว
แต่ก่อนที่จะถึงที่โต๊ะ วิทย์ได้ถามผมมาว่า
" อั้มครับ อั้มจะยอมรับของที่วิทย์จะให้อั้มมั้ยครับ "
" ของนั้นคืออารายเหรอ "
" บอกก้อหมดมูดอ่ะดิ "
" อืม อั้มรับก้อได้ "
" ยื่นแขนซ้ายมาสิครับอั้ม "
ผมก้อยื่นออกไปด้วยความเต็มใจ พอยื่นแล้ว วิทย์ก้อได้นำของสิ่งนั้นออกมา
นั้นคือแหวนครับ เป็นแหวนที่มีตัวอักษร
ซึ่งตัวอักษรนั้นมี 2 ตัว จะมีตัว W ขั้นกลางด้วยหัวใจแล้วตามด้วยตัว A
ซึ่งตรงนี้ทุกคนคงรู้แล้วนะครับ ว่ามันมีความหมายว่าอย่างไร
แล้ววิทย์ถามผมมาว่า
" อั้มครับ วิทย์สวมแหวนให้อั้มแล้ว ไม่ว่าวิทย์จะเป็นอะไรไปอย่างถอดออกนะ มันได้เปรียบเสมือนว่า ถึงแม้ว่า
วิทย์นั้นอาจจะไม่ได้มีตัวตนอยู่ แต่ก้อยังมีแหวนวงนี้ที่เปรียบเสมือนตัวของวิทย์ที่คอยอยู่ใกล้ๆอั้มเสมอนะ "
" บ้าน่ะวิทย์ บรรยากาศกำลังดี ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ เราใจไม่ดีเลยนะ "
" เปล่าวิทย์พูดให้อั้มฟังเฉยๆ อั้มอย่างคิดมากสิ "
" ก้อนั้นล่ะเราไม่ชอบอ่ะวิทย์ นะขอร้องล่ะอย่าพูดอีกนะ "
" อืมได้ แต่ว่าตอนนี้เราทานข้าวกันดีกว่านะ "
" อืม "
จากที่เราได้เริ่มทานข้าว เราก้อพูดคุยกันหลายต่อหลายเรื่อง ตั้งแต่เล็กจนโต
เรื่องความเปิ่นของแต่ละคน จนถึงเวลาที่ผมนั้นต้องกลับบ้านแล้ว ผมเลย
" วิทย์จ๋า วันนี้วิทย์ทำให้อั้มมีความสุขมากเลยรู้มั้ย อั้มจะไม่ลืมวันนี้อีกเลย "
" วิทย์ได้ยินแค่นี้ก้อดีใจที่สุดแล้วล่ะ ที่ทำให้อั้มมีความสุขได้ขนาดนี้ "
" เราขอบใจนายมานะ ที่ทำเพื่อเราได้ขนาดนี้ "
" เพื่ออั้มอ่ะ วิทย์ทำได้ทุกอย่างนะ "
" แต่ว่าวันนี้ยังไงอั้มต้องกลับบ้านแล้วอ่ะ "
" ได้เลย จะให้วิทย์ไปส่งที่บ้านมั้ย "
" ไม่เป็นไรวิทย์ อั้มกลับเองได้ ขอบใจมากนะที่เป็นห่วง พุ่งนี้เจอกันนะ "
" อืม กลับบ้านดีดีนะที่รัก "
" จ้า "

To Be Continued


ตอนที่ 11 .....***จบภาคแรก***.....

ระหว่างทางที่เดินกลับบ้านนั้น ผมได้คิดมาตลอดทางเดินที่กลับบ้าน
ว่าผู้ชายคนนี้ ทำไมเขาถึงได้ทำเพื่อเราได้ขนาดนี้
แล้วถ้าเขาไม่รักเราจริงทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ หรือว่าเขาทำเล่นๆ
แต่ถ้าเขาทำเล่นๆเขาจะให้แหวนเรามาทำไม
หรือว่าเขาจะเป็นคนที่ใช่ ที่ในใจของผมนั้นได้ตามหาคนๆนี้อยู่
แต่พอกลับถึงบ้าน กลับเจอพี่ต้องที่หน้าบ้าน แล้ว
" อั้มไปไหนมาอ่ะ ทำไมกลับบ้านดึกดื่นป่านนี้ ไปทำอะไรมาอยู่ "
" ก้อไปที่บ้านวิทย์มา ทำไมเหรอพี่ "
" อ่อ "
" แล้วพี่มาที่บ้านผมทำไมล่ะ "
" ก้ออยากมาหาแค่นั้นล่ะ "
" พี่ เพี้ยนอ่ะป่ะเนี่ย "
" เปล่า ก้อแค่เป็นห่วงอ่ะ "
" ครับ ขอบคุนนะครับ ที่เป็นห่วงผม งั้นพี่กลับบ้านได้แล้วล่ะครับ ดึกแล้ว "
" เป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ "
" อืม เป็นห่วงสิครับ เพราะพี่ชายคนนี้เป็นคนที่ผมนั้นรักลองจากคนที่ผมรัก "
" ครับ พี่รู้ตัวยังพี่ก้อเป็นได้แค่คนรอง "
" พี่อย่าคิดอย่างงั้นสิครับ กลับบ้านได้แล้วนะครับพี่ ดึกแล้วนะ เชื่อผมเถอะนะ กลางคืนอันตรายและน่ากัว "
" ครับ ครับ พี่กลับก้อได้ครับ งั้นพี่กลับก่อนนะ "
" ครับผม "
พอพี่ต้องไปผมก้อกลับเข้าไปในบ้าน อาบน้ำ
พออาบเส็ด ก้อมานอนที่เตียงเพื่อทบทวนเรื่องของผู้ชายคนนี้มาตั้งแต่ต้น
ว่าเรื่องของคนๆนี้ตั้งแต่เริ่มมาขอเราเป็นแฟน
เขามีความดีอารายมามั้ง ก้อนั่งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คิดไปเพลินจนหลับไปในที่สุด
พอวันรุ่งขึ้นผมก้อตื่นขึ้นมาแบบปรกติเหมือนในทุกๆวัน
ผมก้อได้เดินทางไปในโรงเรียนเหมือนเคย และก้อได้ไปถึงคนแรกอีกตามเคย
และก้อเจอกับวิทย์เหมือนเคย และก้อเหมือนทุกวันที่ผ่านมา
" วันนี้วิทย์มานั่งรออั้มไม่เหมือนทุกวันที่ผ่านมาเลยนะ "
" ทำไมเหรอ มีอารายไรเปลี่ยนไปเหรอ "
" เปล่าหรอก แค่วันนี้อั้มมาเช้ากว่าปกติ "
" อ่อ แต่อั้มมาหยั่งงี้ทุกวันนะ "
" เอาเถอะน่า แต่วันนี้อั้มมาเช้ากว่าทุกๆวันไงล่ะครับ "
" อืม "
" หิวยังอ่ะอั้ม "
" ก้อหิวแล้วอ่ะ วิทย์ล่ะ "
" หิวเหมือนกันอ่ะ ไปกินกันเลยม่ะ "
" แล้วพวกเพื่อนๆอ่ะ เด๋วก้อหามว่าไม่รอมันอีกอ่ะ "
" มันโทมาบอกวิทย์แล้วว่ามันจะมาสายกัน เพราะงานมันยังไม่เส็ด มันเลยเข้าสาย "
" ปรกติมันจะโทมาบอกออั้มนะ แต่ทำไมโทหาวิทย์แทนอ่ะ "
" ก้อมันโทหาอั้มไม่ติดไงล่ะ "
" อ่อ งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะนะ "
" อืม "
เราก้อเดินไปกินข้าวเหมือนทุกๆวัน แต่วันนี้น่าจะแปลกกว่าวันอื่นๆ
เพราะว่าวันนี้วิทย์เป็นคนเดินจับมือผมไปจนถึงโรงอาหาร
ทุกๆคนที่ผมและต่างเดินผ่านนั้น ได้หันมามองที่ผมกลับวิทย์กันหมด
จนทำให้ผมได้ยินคนเขาพูดกันว่า
" นี่เธอ ทำไมเขาต้องเดินจูงมือกันอ่ะ หรือเขาเป็นฟนกันอ่ะ "
และพอหันมาอีกทาง
" เธอดู 2 คนนี้สิเธอเขาเป็นแฟนกันเหรอ "
และพอเดินมาอีกทาง
" น่าเสียดายนะเธอ น่าตาดีทั้งคู่เลยนะ แต่พอดูไปดูมาก้อดูน่ารักดีนะเธอ ดูเหมาะกันดีอ่ะ "
" ช่ายชั้นก้อว่าหยั้งงั้น ยังไงซะ เขาอาจจเป้นเนื้อคู่กันก้อได้นะ "
ผมหันไปมองพร้อมยิ้มๆให้เขาทั้ง 2 คน เขาก้อยิ้มให้ผมกลับมา
พอเวลากินข้าว วิทย์ก้อนั่งป้อนผมเกือบทุกคำ จนวิทย์นั้นแทบจะไม่ได้กินของเขาเลย
" วิทย์พอได้แล้ว เรากินเองได้น่ะ ไม่ต้องมาคอยป้อนเราก้อได้นะ "
" ไม่เป็นไร วิทย์ป้อนอ่ะดีแล้ว "
" แต่คนเขาเริ่มมองกันแล้วนะ "
" วิทย์ไม่อายใครสักหน่อย หรือว่าอั้มอายที่วิทย์จะป้อนข้าวอั้มแบบนี้ "
" เปล่าอาย แต่ชอบอ่ะ " ( แอบบอกเบาๆ อิอิ )
" เห็นม่ะ แล้วจะแคร์สายตาคนอื่นทำไมล่ะ "
จากนั้นเราก้อไปเข้าแถว แล้วก้อมานั่งเรียนตามปกติ แต่พอตอนพักกลางวัน
พวกเพื่อนๆผมทุกคนก้อมานั่งรอที่โรงอาหารกันพร้อมหน้า พร้อมตา ครบกันหมดทุกคน
" อ้าวมากันนานยังเนี่ย " วิทย์ถามทุกๆคน
" ก็ไม่นานนี้เองอ่ะ ว่าแต่มีเรื่องจะบอก " เม้งบอกครับ
" เรื่องอารายเหรอเม้ง " ผมถามต่อไป
" ที่โรงเรียนเรามีการจัดค่ายพักเเรมว่ะที่พัทยา 2 คืน 3 วันว่ะ พวกมึงสนอ่ะป่ะ "
" กูสนว่ะ " โอ้พูดขึ้นมาก่อน
" กูก้อสนว่ะ ไม่ได้ไปพัทยานานแล้วว่ะ " แจ็คครับ
" กูว่าน่าไปดีนะ ทะเล ลมเย็นๆ กูว่ากูไปแน่นอนว่ะ " เมลพูดครับ
" แล้วมึง 2 คน จะไปม่ะล่ะ " เม้งถามผมกับวิทย์
" อั้มไปม่ะ "

" วิทย์ไปมั้ยล่ะ "
" วิทย์ถามอั้มก่อนนะ "
" โอเค โอเค เราไปนะ แต่วิทย์ไปมั้ยล่ะ "
" เราบอกแล้วไงล่ะ ว่าถ้าอั้มไปเราก้อไป เพราะเหมือนคนๆเดียวกันเเล้วนะ "
" แหวะ อยากจะอ้วกวะ " ไอโอ้ครับ
" หยุดกัดกันได้แล้ว สรุปว่าเอง 2 คนไปใช่มั้ย " เม้งถามผม
" อืม ไป "
หลังจากที่คุยกันเส็ด ช่วงหลังจากพักกลางวันไม่มีเรียน
เราเลยแยกย้ายกันกลับบ้าน แต่ยกเว้นผมกับวิทย์เท่านั้น
" วิทย์วันนี้วันศุกร์แล้ว ตอนนี้ก้อว่างด้วยอ่ะ ไปไหนกันดีอ่ะ " ผมเริ่มชวนวิทย์
" แล้วที่รักอยากไปไหนล่ะครับ วิทย์ไปได้หมดล่ะ "
" ไปที่ไหนดีล่ะ "
" ไปที่สวมลุมดีม่ะ ลมเย็นดี "
" สวมลุมนี่อ่ะนะ ตอนเที่ยงแดดเปรี้ยงอย่างงี้อ่ะนะ "
" เออ เนอะ แต่วิทย์ว่าเราก้อไปเดินที่ห้างแถวๆนั้นก้อได้นะ "
" เออเนอะ "
" ไป งั้นเราไปกันเถอะนะ "
" อืม "
จากนั้นเรา 2 คนก้อมุ่งหน้ามาที่ SiLom ComPlex พอมาถึงเราก้อไปหาของกินตอนเที่ยงกัน
พอเรากินเส็ดก้อเดินเล่นไปเรื่อยๆ ตามห้าง ตามร้านหนังสือต่างๆ
และที่สบายที่สุดนะครับ มีคนมาถือกระเป๋าให้ด้วย สบายมากเลย
เราก้อเดินไปเรื่อยจนถึงร้านหนังสือ ผมก้อเดินอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ ส่วนก้อฟังเพลงไปเรื่อยๆ
พอผมเดินไปเรื่อยๆ เดินๆไปเดินมาจนไปเจอใครคนนึง ผมก้อว่าหน้าตาคุ้นๆ
แต่พอมาดูจิงๆ คนๆนั้นก้อคือพี่ต้อง แต่ที่สำคันที่สุดนั้นก้อคือ เขาเดินมากับผู้หญิง 1 คน
ผมก้อพยายามที่จะเเอบมองพวกเขาต่อไป เผื่อจะเจอของ
แล้วก้อเจอจริงๆด้วยครับ พี่ต้องกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจูบกันในร้านหนังสือ
ในที่ๆเงียบที่สุด ผมก้อมองดูนะครับ
แล้วก้อแอบสงสัยในพฤติกรรมของเขานะครับว่า
เขามาบอกว่าชอบเราแล้วเขามาทำงี้เนี่ยนะ แต่มันไม่ได้สะเทือน
ใจอารายของผมมากมายหรอกครับเพราะว่าผมนั้นมีคนที่ใช่อยู่แล้ว
ผมก้อมอง ๆ ๆ ๆ จนในที่สุดผมก้อแกล้งเดินเข้าไปทัก
" พี่ต้องหวัดดีครับ "
" อะะ..อั้ม "
หน้าเขาเหลือไม่ถึง 1 นิ้วเลยมั้งครับ
" ก้อผมสิครับจะให้ใครล่ะครับ สวัสดีครับพี่ " ผมก้อหันไปสวัสดีกับพี่ผู้หญิงคนนั้น
" หวัดดีจ้า ชื่ออารายอ่ะเราอ่ะ "
" อั้มครับ พี่ล่ะครับ "
" พี่ชื่อเจนจ้า "
" ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ "
" เช่นกันจ้า "
พอพูดยังไม่ทันจบ พี่ต้องได้ลากมือพี่เจนไปจากผมแล้วหายไปกับดอกไม้ในทันทีทันใดเลย
ผมเลยเดินไปหาวิทย์ตรงที่ฟังเพลง ตอนนั้นเวลาห้าโมงเย็นกว่าๆ
แล้วที่สำคัญแดดร่มแล้วด้วยเลยลากวิทย์ไปเดินที่สวนลุม
" วิทย์เมื่อกี้รู้มั้ยเราเจอใคร "
" เจอใคร เมลเหรอ ทำไมอ่ะ มากับวิทย์คนเดียวไม่ได้เลยช่ะม่ะ
ทำไมต้องเอามันมาด้วย มันสำคันอารายนักหนาอ่ะ " มันใส่ผมมาเป็นชุดเลยครับ
" วิทย์เป็นอย่างงี้อีกแล้วนะ ถ้าเป็นอีกอั้มจะไม่เล่าอารายให้ฟังอีกเลยนะ "
" ก้อวิทย์หึงของวิทย์นิ "
" เราเจอพี่ต้องมากับ ผู้หญิงอ่ะ จูบกันในร้านหนังสือที่เราอ่านกันอ่ะ "
" จิงอ่ะ ไว้ใจไม่ได้อีกแล้ว "
" อารายเหรอ ไว้ใจอารายไม่ได้เหรอ "
" ก้อวิทย์แล้วไง เผื่อวิทย์เป็นอารายไปอย่างเงี้ย แล้ววิทย์จะฝากใครดูแลอั้มล่ะ
เพราะว่าวิทย์มองแล้วนะว่าพี่เขาน่ะดูดีที่สุดแล้ว แต่พอมาฟังแบบนี้แล้วหมดศรัทธาเลยอ่ะ "
" งั้นแสดงได้ว่าเราไปคบกันพี่เขาได้แล้วช่ะม่ะ "
" โป๊ก " เสียงเขกหัวผมครับ
" ทำอารายของวิทย์อ่ะ เราเจ็บนะ "
" ช่วยไม่ได้ ถามจริงนะอั้มไว้ใจอารายได้มั้งเนี่ย "

" ได้สิ อยากฟังมั้ยล่ะ "
" บอกมาสิ "

" อั้ม รัก วิทย์มากนะ เข้าใจยังอ่ะ "
เหลือเวลาอีกวันเดียวเท่านั้นที่เราจะได้ไปที่พัทยากัน
ผมก้อเตรียมไปซื้อของ และวิทย์ก้อไปกับผมด้วย เราก้อไปซื้อของด้วยกัน
พอซื้อเส็ดเราก้อเดินทางที่จะกลับบ้าน
ระหว่างทางเดินนั้นวิทย์กลับผมในแนวแปลกๆกว่าทุกวัน ที่เคยคุยกันมา
" อั้มจำไว้นะ ถ้าวิทย์เป็นอารายไปอย่าถอดแหวนนี้ออกนะ "
" เอาอีกแล้วนะ อั้มบอกแล้วไงว่าอย่าพูด "
" มันอดไม่ได้นิ "
" ก้ออย่านึกถึงสิ จะได้ไม่ต้องพูด "
" อั้มต้องเข้าใจวิทย์นะ ว่าวิทย์รักอั้มมากนะ และเป็นห่วงมากๆด้วย "
เราก้อเดินๆไปซักพัก วิทย์ก้อเริ่มขึ้นมาอีก
" ถ้าเราไม่อยู่อ่ะ ดูแลตัวเองดีๆนะ เพราะว่าไม่มีเราแล้วอั้มต้องดูแลดีๆนะ "
" วิทย์ เอาอีกแล้วนะ อั้มบอกแล้วไงว่าอั้มไม่ชอบ "
" แต่ไม่รู้วันนี้เราขอขัดอั้มนะ เราอยากจะพูด "
" อืมได้นะ แต่เราว่าตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่านะ พุ่งนี้ไปแต่เช้านะ "
" ได้งั้นเราไปส่งที่บ้านนะ "
วิทย์ก้อได้เดินทางไปส่งผมที่บ้าน แล้วทิ้งท้ายด้วย
" อั้มวิทย์กลับแล้วนะครับ "
" กลับดีๆนะ ที่รัก "
" คนที่รักกันเวลาเขากลับบ้านอ่ะ เขาต้องทำกันยังไงนะ "
" ไม่รู้สิ ก้อคงต้องบอกว่ากลับบ้านดีๆมั้ง "
" งั้นดูทีนี่สิ "
มันทำแก้มบวมๆใสที่หน้าผม "
" ทำอารายอ่ะวิทย์ วันนี้เพี้ยนอ่ะป่ะเนี่ย "
" เปล่านะ "
" ก้อได้ "
ผมเลยเดินไปหอมที่แก้มมัน 1 ที
" พอใจยัง "
" ดีใจมากที่สุดแล้ว ยังไงวิทย์กลับแล้วนะ "
" กลับดีๆนะ ที่รัก "
" อารายนะ พูดอีกทีสิ "
" บอกไปแล้ว กลับบ้านได้แล้ว "
" จ้าไปแล้วนะ "
มันเลยเดินไปจากบ้านผม ไปที่บ้านมัน พอตอนที่ผมเดินเข้าบ้านนั้น
ใจของผมนั้นสั่นๆผิดปกติ รู้สึกว่ามีกังวลมากมาย
อาจจะมาจากคำพูดของวิทย์หรือเปล่า ผมพยายามไม่คิดอารายมากมาย
เลยไปอาบน้ำแล้วก้อไปนอนเพื่อที่จะไปที่พัทยาในวันพุ่งนี้
พอถึงวันรุ่งขึ้นผมก้อเตรียมเรียบร้อย แล้วก้อกำลังออกจากบ้าน
" อั้ม อั้ม อย่าเพิ่งไป มาหาพี่ก่อน "
" ครับ "
ผมก้อเดินเข้าไปหาพี่แม็พ
" มีอารายเหรอครับพี่แม็พ "
" ลืมอารายหรือเปล่า "
" ลืมแล้วครับ "
" มาใกล้พี่หน่อยสิ "
ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ที่พี่ของผม แล้วพี่แม็พก้อเข้ามากอดผมแล้วบอกว่า
" อั้มดูแลตัวเองดีๆนะ พี่เป้นห่วงมากนะ "
" พี่ทำอารายอ่ะ ผมโตแล้วนะครับพี่ อายคนเค้า "
" ถึงแกจะโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดไหน ยังไงแกก้อยังเป็นเด็กสำหรับพี่อยู่เสมอ จำไว้นะ "
" ครับ ครับ "
" ไปได้แล้ว มีเงินพอมั้ย "
" พอครับ ไปล่ะนะ "
พอพูดเส็ดผมก้อเดินทางไปที่โรงเรียนทันที พอไปถึงวิทย์ก้อมารอผมอยู่ที่หน้าโรงเรียน
" มาเด๋ววิทย์ช่วยถือนะ อั้มจะได้ไม่ต้องมาลำบาก "
" ขอบคุนนะ "
" ไม่เป็นไร "
ผมกับวิทย์ก้อเดินไปหาเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ คุยกันไปคุยกันมา อาจารยืก้อเรียกพวกเราขึ้นรถ
ระหว่างเดินทาง ผมก้อนั่งกับวิทยื ผมน่ะง่วงมาตลอดทางเลย แต่วิทยืกลับตาสว่าง
" วิทย์ไม่ง่วงบ้างเหรอ "
" ไม่อ่ะ วิทย์ชอบดูวิวข้างทางอ่ะ "
" เหรองั้นเรานอนนะ "
" อืม มาที่ไหล่เราก้อได้ มาสิ "
มันก้อจับหัวของผมแบบเบาๆ ค่อยมาวางที่ไหล่ของมันจากนั้นผมก้อไม่รู้สึกตัวเเล้วหลับไปเลย
พอมารู้สึกตัวอีกที ก้อถึงที่หมายแล้ว พอลงจากรถ อาจารย์เลยอธิบายกิจกรรมต่างๆที่เราจะต้องทำในวันนี้
พออธิบายเส็ด เราก้อเริ่มทำกิจกรรมต่างๆที่เราได้รับมอบหมายให้ทำ พอทำเส็ด โอ้ก้อชวนว่า
" เฮ้ยพวกเรา วันนี้ไม่มีอารายทำแล้ว ไปหาอารายกระแทกปากม่ะ "
" ไปสิที่ไหนล่ะ " เม้งเสริมต่อครับ
" ที่บ้านเพื่อนกุอ่ะ แถวนี้เอง " โอ้คุยต่อครับ
" แล้วถ้าพวกมึงไป แล้วมึงขออาจารย์ยังอ่ะ " แจ็คถามครับ
" บอกแล้วเรียบร้อย ว่าแต่จะไปกันยังอ่ะ "
" ไปกันเลยก้อได้ "
จากนั้นเราก้อได้ไปที่บ้านเพื่อนของโอ้ทันที ตอนที่เราไปเราขับมอไซของเพื่อนๆโอที่เอามาให้ยืม
มีทั้งหมด 3 คันพอดีกับพวกผมเลยทั้งหมด 6 คน เราก้อได้เดินทางไปถึงที่หมายจากนั้น
พวกเพื่อนๆก้อดื่มกันเมามัน ส่วนผมนั้น ก้อได้ขอวิทย์ไปเดินเล่นแถวๆนี้ วิทย์ก้อให้ไปนะ
แต่ขอแค่แถวๆนี้เท่านั้น ( มันเป็นแฟนหรือว่าเป็นพ่อเราวะเนี่ย)
ผมก้อเดินไปเรื่อยจนไปถึงที่ตลาด ผมได้ซื้อชาเย็นมากิน 1 แก้ว แล้วก้อเดินๆๆๆๆๆไปเรื่อยๆ จนในที่สุด "
" โผ๊ละ " เสียงนั้นเป็นเสียงชาเย็นที่ผมนั้นได้ทำหล่นที่เดินชนคนๆหนึ่ง
" โฮ อารายเนี่ย ชนแล้วไม่ขอโทดกันอีกอ่ะ "
" ขอโทดนะครับ ผมไม่เห็น ผมไม่ได้ตั้งใจ "
" อืมไม่เป็นไรครับ ขอโทดก้อพอแล้วล่ะครับ "
พอผมกำลังจะเดินไป แล้วเขาก้อบอกว่า
" อย่าเพิ่งไปสิครับ เด๋วผมซื้อใช้ให้นะ "
" ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่อยากกินแล้ว ขอบคุนมากครับ "
" แน่นะ "
" แน่สิครับ "
" แล้วนายชื่ออารายอ่ะ เราโอ๊คนะ "
" เรา อั้มนะ เราไปก่อนนะ "
" เด๋วสิ ขอเบอติดต่อหน่อยได้ม่ะ "
" เฮ้ย จะเอาไปทำอารายอ่ะ "
" ไว้คุยเล่นอ่ะ "
" ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ "
" ไม่เอาก้อได้วะ เรื่องมาก "
" เออ งั้นไปล่ะนะ "
ผมเลยเดินออกจากคนๆนั้น ระหว่างที่จะเดินไปหาวิทย์นั้นในใจของผมนั้นมันสั่นๆ และ หวิวๆไปในตัว
มันบอกไม่ถูกผมเลยต้องมานั่งพักที่ม้าหินข้างทาง
นั่งพักสักพักผมเลยเดินต่อไป พอเดินไปหาวิทย์ เดินไปเดินมาเลยเจอเมล
" เมล เมล วิทยือยู่ข้างในอ่ะป่ะ "
" หายใจเข้าออกเป็นมันหมดเลยช่ะม่ะ " กวนตีนม่ะอ่ะครับ
" อย่าเพิ่งกวนดิ เราอยากจะกลับที่พักอ่ะ "
" อยู่ ให้เราไปเรียกให้เอามั้ย "
" อืม ขอบใจนะ "
" อั้มไม่สบายป่ะ ทำไมหน้าซีดๆอ่ะ "
" ก้อแค่มึนๆนิดหน่อยอ่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก "
" แน่นะ "
" อืม ไปเรียกวิทย์มาเถอะ "
จากนั้นเมลก้อไปเรียกวิทย์ วิทย์มาถึง ก้อตรงเข้ามาที่ผมทันที
" อั้ม อั้ม เป็นอารายมากเปล่า "
" เปล่า พาอั้มไปส่งก้อพอนะ "
" ได้สิ ไปเลยนะ "
" อืม "
จากนั้นเราก้อเดินทางไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ จนถึงที่พัก
วิทย์ก้อมาส่งผมตรงที่นอน
" นอนซะนะคนดี "
" อืม วันนี้เราไม่รู้ว่าเราเป็นอารายอ่ะวิทย์ "
" ทำไม อั้มเป็นอารายเหรอ ให้วิทย์พาไปหาหมอม่ะ "
" ไม่ต้องหรอก งั้นเรานอนก่อนนะ "
" ให้วิทย์เฝ้าม่ะ "
" แล้วแต่ก้อได้นะวิทย์ แต่นานๆวิทย์จะได้สนุกกับเพื่อนนะ วิทย์ไปก้อได้นะ "
" งั้นเราไปนะ แต่ถ้าไม่ไหวจิงๆนะ โทหาวิทย์ล่ะกันนะ "
" อืม "
" และที่สำคัน อย่าลืมนะ ว่าอย่าถอดแหวนออกนะ "
" จ้า "
และแล้ววิทย์ ก้ออกไปจากที่พัก
ผมก้อ นอน นอน นอน นอน นอน ไปซักประมาณ 2 ชั่วโมงผ่านมา โทราสับผมดังขึ้น
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วเห็นว่าเป็นเบอของเม้ง
" เม้งมีอารายเหรอ โทมาป่านนี้ "
" อั้มแกฟังเราดีดีนะ เรามีเรื่องที่จะบอกแกนะ "
" เรื่องอารายเหรอ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย "
" คือตอนนี้ วิทย์โดนรถชน แล้วอยู่ที่โรงพยาบาล "
" อารายอ่ะ วิทย์เป็นอารายมากมั้ย แล้วโดนชนที่ไหน แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ฟื้นหรือยัง "
" แกอย่าเพิ่งถามอารายเราเลยนะ มาดูที่โรงพยาบาลเองนะ "
เท่านั้นล่ะครับ ผมรีบไปที่โรงพยาบาลทันทีเพื่อที่จะไปหาคนที่ผมรักมากที่สุด
แต่พอไปถึงผมเห็นเเจ็คคุยกะวิทย์อยู่ในห้องที่วิทย์นอนพักอยู่
เท่านั้นผมก้อโล่งใจแล้วว่าเขานั้นอ่ะ คุยได้แล้ว อารายได้แล้ว
แต่......... แต่ว่ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
" อั้มมาแล้วรีบไปหาวิทย์สิ ก่อนที่..........ก่อนที่ " เม้งพูด
" ก่อนที่อารยเหรอเม้ง บอกมาสิ บอกเรามาสิ "
" ก่อนที่แกจะไม่ได้คุยกับมันไปอีกตลอดกาล "
" บอกเรามาสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
" เด๋วหมอออกมาอั้มไปถามหมอเองนะ เราไม่อยากบอกอ่ะ "
พอสักประเด๋ว หมอก้ออกมาจากที่ห้องผมก้อตรงเข้าที่หมอโดยทันที
" คุณหมอครับ คุณหมอครับ คนไข้เป็นยังไงบ้างเหรอครับ "
" เออ คือว่า เออ หมอของแสดงความเสียใจด้วยนะครับ
เพราะว่าคนไข้คนนี้นั้น ได้มีอาการช้ำจากข้างในเป็นจำนวนมากหลายแห่ง
จนทำให้เขานั้น มีการเลือดตกใน ในทุกๆที่ๆเขาช้ำใน
ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ตอนนี้คนไข้นั้น อาจจะอยู่ไม่เกิน 2 ชั่วโมง "
หมอพูดจบ ผมก็ทรุดตัวลงไปทันที มีเม้งมาคอยช่วยประคองผมอยู่ พาผมมานั่ง
ผมก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้อย่างเดียว แล้วก็นั่งทำใจ
แล้วนึกถึงทุกๆเรื่องที่ผู้ชายคนนี้ เคยทำเพื่อผมมากมายและตัวผมเองนั้น
ไม่เคยที่จะได้ตอบแทนเขาเลยซักนิดเดียว
จนซักพัก แจ็คก็ออกมาข้างนอก แล้ว
" อั้มเข้าไปหาวิทย์มันสิ เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ที่แก.."
" ไม่ต้องพูดแล้ว เด๋วเราเข้าไปหาวิทย์เองนะ "
ผมก็รีบหากระดาษเพื่อที่จะมาเช็ดที่หน้า เพื่อไม่เขาเห็นในรอยน้ำตาของผม
ในที่สุดการพบหน้ากันครั้งสุดท้ายกับคนที่ผมนั้นรักมากที่สุดก็มาถึง
" เป็นอะไร ไปเหรอคนดี ทำไมร้องไห้ล่ะ "
" เปล่าแค่ตกใจน่ะ "
" โห อะไรกันเนี่ยดูถูกเราเหรอ เราอ่ะตายยาก "
" อืม เรารู้ว่านายน่ะเก่งเสมอนะ " ทั้งๆที่น้ำตาของผมนั้นเริ่มคลอที่เบ้าตาอีกแล้ว
" เป็นอะไรไปเหรออั้ม ทำไมร้องไห้อ่ะ "
" ก้อแค่เสียใจ ที่เห็นวิทย์เป็นแบบนี้ "
" ไม่เป็นไร เด๋วเราก้อหาย ไม่ต้องกัวนะอั้ม วิทย์บอกแล้วไง ว่ายังไงวิทย์ก้อจะข้างๆอั้มเสมอนะ "
คราวนี้ผมปล่อยออกโฮเลยครับ มันกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆนะครับ
ต้องมานั่งดูคนที่รักต้องจากไปต่อหน้าต่อตา
" ใช่ เด๋ววิทย์ก้อหายแล้วนะ เด๋วหมอเขาจะรักษาวิทย์ให้ดีที่สุดเลยนะ "
" ใช่แล้วล่ะ เด๋วพุ่งนี้วิทย์ก็จะมาอยู่กับอั้มเหมือนเดิมแล้วล่ะนะ "
" ใช่ เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกนะวิทย์ "
" แล้วยังทำตามที่วิทย์บอกอยู่มั้ยอ่ะ "
" ทำสิ เราทำเพื่อคนที่เรารักได้เสมอนะ "
" แล้วทำอาราย อั้มรู้เหรอ "
" ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ก็เรื่องแหวนไงล่ะ วิทย์เป็นบอกเรา เราไม่เคยลืมหรอกนะ "
" ดีมากครับ ไม่รู้เป็นอะไรนะวันนี้วิทย์รู้สึกอยากอยู่กับอั้มตลอดเลยอ่ะ ไม่อยากจากไปไหนเลย "
" เราก็เหมือนกันนะ อยากอยู่กับวิทย์ตลอดเลยล่ะ " ผมจับมือเขาไว้ตลอด
" อั้ม วิทย์ง่วงนอนจังเลย อั้มมายืนข้างๆวิทย์ตอนที่วิทย์หลับนะ "
ผมเริ่มร้องอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้หยุดไม่ได้แล้ว เพราะผมจะต้องเสียเขาไปตลอดกาล
" อั้มจะอยู่ข้างๆวิทย์จนกว่าวิทย์จะหลับนะ "

" ขอบคุนมากนะครับ อั้มวิทย์มีอะไรจะบอกอั้มอีกอย่างนะ "
" มีอะไรอีกเหรอ บอกมาเลยสิ อั้มรอฟังอยู่นะ "
" อั้มจำไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นอะไร อั้มต้องเข็มแข็งไว้นะ
เพราะถ้าวันไหนไม่มีวิทย์อยู่แล้ว จะไม่มีใครมาคอยดูแลเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ "
" อั้มจะจำไว้ไม่ลืมเลยล่ะนะ "
" แล้วอย่างสุดท้ายก่อนที่วิทย์จะนอนนะ "
" อะไรเหรอ " เขาเริ่มจับมือผม แล้ว เริ่มบีบมือผมแรงขึ้นเรื่อยๆๆ
" ก้มหน้าลงมาสิ "
" อืม อั้มก้มลงมาแล้วนะ "
" วิทย์ รัก อั้ม นะ "

และสิ้นสุดจากคำสุดท้ายที่วิทย์พูดนั้น เครื่องช่วยหายใจส่งสัญญาณเตือนทันทีว่าการทำงานในระบบการหายใจ
ของวิทย์นั้นไม่ทำงานแล้ว
ซึ่งผมคงทำอารายไม่ได้แล้ว นอกจากจะเก็บความทรงจำดีๆ ของ ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อวิทย์ ไว้ในใจของผมตลอดไป
และจะไม่มีวันลืม
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ __ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
เป็นแค่คนหนึ่ง ในโลกใบเก่า ชีวิตช่างเงียบเหงาไม่เคยได้เห็นความจริง
มีพร้อมทุกอย่าง และมีในทุกสิ่ง อยากบอกว่าความจริงฉันเดียวดาย
เธอนั้นก็อยู่ ในโลกใบหนึ่ง ที่ฉันเอื้อมไม่ถึงและยังไม่เคยได้เข้าใจ
เธอเหมือนลมผ่าน ผ่านมาในหัวใจ แต่งเติมชีวิตฉันให้สดใส
แค่เพียงได้พบเธอ แค่เพียงได้รักเธอ อยากอยู่กับเธอตลอดไป
จะนานเพียงไหน ใจฉันก็มีแต่ภาพเธอ แม้ความจริง ไม่เห็นว่าเธออยู่ข้างกาย
หลับตายังคงพบกัน ไม่มีวันลบเลือนไป ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน
ก็อยากจะขอให้ฉันมีเธออยู่เรื่อยไป แค่มีเธอเคียงข้างดูแลและเข้าใจ
ก็คงเป็นเธอผู้เดียว ที่ทำเพื่อฉันมากมาย ใจฉันจะเธออยู่อย่างงี้ ตลอดไป
**************************************************************
แค่มีเธอ - ปนัดดา เรืองวุฒิ

---

โดย: pom0908    เวลา: 2011-2-5 23:21
ขอบคุณคับป๋ม

---

โดย: Jeefarn    เวลา: 2011-2-7 15:50
น่ารักมากก
เขิล><

---

โดย: maimuang777    เวลา: 2011-3-3 16:26
ขอบคุณครับ

---

โดย: Athena    เวลา: 2011-3-5 18:00
ขอบคุณที่นำเรื่องดีๆมาแบ่งปันครับ
:) :)

---

โดย: BenZz    เวลา: 2011-3-7 10:45
สนุกมากคับ

---

โดย: ธรรม    เวลา: 2011-4-2 09:57
ถูกใจครับ ขอบคุณมากนะครับ

---

โดย: angiejole    เวลา: 2011-6-16 16:57
สนุกมากเลยขอบคุณนะ

---

โดย: noomtnoi    เวลา: 2011-10-21 22:17
ขอบคุณครับ   ซึ้งมากครับ

---

โดย: sugarxxx    เวลา: 2016-7-3 02:22
เป็นรักแท้ ที่แสนเศร้า  

---

โดย: goong111    เวลา: 2016-8-28 17:15
ชอบมากครับ

---

โดย: tonclub    เวลา: 2017-11-26 22:38
ขอบคุณมากๆคับเป้นกะลังใจไห้คับ

---

โดย: 00032943000    เวลา: 2017-12-18 22:12
ขอบคุณคับ

---

โดย: klans_821    เวลา: 2018-4-19 22:54
ขอบคุณครับ

---

โดย: marklnwzz    เวลา: 2018-7-7 22:30
ขอบคุณครับ

---

โดย: Naoto09    เวลา: 2020-9-5 21:38
ขอบคุณครับ

---

โดย: daisuke338    เวลา: 2022-6-9 00:37
ขอบคุณครับ

---

โดย: obchoeitoh    เวลา: 2024-1-19 05:14
ขอบคุณครับ

---

ยินดีต้อนรับสู่ จีโฟกาย.คอม (https://www.g4guys.com/)

Powered by Discuz! X3.5