จีโฟกาย.คอม

ชื่อกระทู้: เดกอะไรวะ..น่ารักเปนบ้า ตอนที่8 [สั่งพิมพ์]

โดย: freesex เวลา: 2011-7-10 08:34
ชื่อกระทู้: เดกอะไรวะ..น่ารักเปนบ้า ตอนที่8
ตอนพิเศษ สารภาพ
ทำแบบนี้มันก็เหมือนเอาเงินมาฟาดหัวกันเลยนะ เห็นว่ากูเป็นคนเอาเงินซื้อได้รึไงว่ะ คิดแล้วก็โมโหครับ

หน้าก้อไม่อยากเห็น คุยก็ไม่อยากคุย ผมนั่งแท็กซี่มาถึงบ้านทั้งๆที่เงินเหลือติดกระเป๋าอยู่ไม่กี่บาท ถึงบ้าน

ปุ๊บก็เข้าห้อง ล้มตัวนอนทันที ไม่มีอารมณ์พุดคุยกะใครจริงๆ

ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร แต่อยู่ๆก็เหมือนได้ยินเสียง

ก๊อกๆๆ

ผมพยายามใช้เรี่ยวแรงอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ลืมตาขึ้นเพราะเสียงเคาะที่ประตู

ก๊อกๆ

“เกี้ยงครับ พี่บอมนะ ขอพี่คุยหน่อยได้ไหม”

นี่มึงบุกมาถึงบ้านเลยหรอ เหลือเชื่อมึงจริงๆ

“เกี้ยง”

“มึงกลับไปเหอะ กูยังไม่อยากคุยกับมึงตอนนี้”ผมตะโกนออกไป

“คุยกันก่อนไม่ได้หรอ”

“อย่าทำกูลำบากใจสิ ไม่งั้นก้อเกรงใจพ่อกะแม่กูบ้าง” และแล้วการอ้างพ่อแม่ก้อได้ผล มันเงียบไป

แล้วผมก็ได้ยินเหมือนใครคุยกัน แต่ได้ยินไม่ชัด สักพักผมก็ได้ยินเสียงรถมันออกไป

ไหงมึงถอดใจง่ายจังวะ แต่คิดอีกทีก็เป็นแบบนี้ก็อาจจะดีแล้วเพราะผมยังเคืองๆมันอยู่ขี้เกียจจะทะเลาะด้วย

ก๊อกๆ

ใครอีกง่ะ

“เกี้ยง นี่แม่นะ เปิดให้แม่หน่อย”

ผมเดินไปเปิดประตูให้แม่

“ให้แม่เข้าไปคุยข้างในด้วยหน่อย”มีไรรึเปล่าเนี่ย ชักกลัวๆแหะ บรรยากาศมาคุๆ

“เป็นไรลูก ทะเลาะไรกัน”

“ไม่มีหรอกแม่ เรื่องงี่เง่าอ่ะ”

“แม่เป็นแม่นะ ไม่ว่าจะงี่เง่าอย่างไงถ้าเป็นเรื่องของลูกแม่ก็อยากรู้เสมอ ถึงลูกจะมองว่าแม่ยุ่งวุ่นวายก็เถอะ”

“ไม่ใช่อย่างงั้นแม่ ไปกันใหญ่แล้ว เกี้ยงไม่ได้หมายความว่างั้น”

“แล้วมันเป็นยังไง ไหน มานั่งคุยตรงนี้กับแม่ดีๆสิ”แม่พุดพลางขยับที่ให้ผมไปนั่งใกล้ๆ

ผมนั่งแต่ก็ยังเงียบต่อ

“ตั้งแต่เกี้ยงมีเพื่อนมาไม่เคยเป็นยังงี้เลยนะ จะโกธรกันแค่ไหน ทะเลาะกันยังไง ก็ไม่เคยทำตัวเอาแต่ใจแบบ

นี้ไม่ใช่หรอ….กับพี่บอมน่ะ มีอะไรพิเศษหรือเปล่า”ผมได้แต่อึ้งกับสิ่งที่แม่พุด รู้สึกเหมือนมีอะไรแหลมๆ

มาเสียบผ่านหัวใจไปอย่างรวดเร็วแวบนึง

หรือว่าแม่จะรู้แล้ว?

“ทำไม มีอะไรเดี๋ยวนี้ลูกจะปิดปังแม่แล้วใช่ไหม แม่ไม่ใช่คนที่เกี้ยงพูดได้ทุกเรื่องเหมือนเมื่อก่อนแล้วใช่

ไหม”แม่ถาม

“แล้ว….แล้วถ้าเกี้ยงบอกว่าเกี้ยงรุ้สึกดีๆกับพี่เค้าล่ะแม่จะโกธรเกี้ยงไหม”

“รู้สึกดีๆนี่หมายถึงชอบแบบหนุ่มสาวเลยรึเปล่า”

ผมไม่พูดตอบแต่พยักหน้า กดดันที่สุดในโลกเลย ยิ่งกว่าตอนสอบเข้ามหาลัยอีก ช่วงเวลานี้มันอึดอัดกว่าที่

ผมคิดไว้มาก

“แม่ผิดหวังในตัวเกี้ยงมากไหมอ่ะ..ขอโทษนะแม่ที่เกี้ยงเป็นแบบนี้”ผมพูดพร้อมกอดแม่แน่น
กลัวแม่โกธรแทบตายแต่ผมก็รู้สึกผิดต่อแม่จริงๆ
แต่แม่กลับเอามือมาลูบหัวผม

“เกี้ยงรู้ไหม หัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่คาดหวังอะไรในตัวลูกไม่กี่อย่างหรอก สำหรับแม่ อย่างแรกแม่แค่อยาก

ให้ลูกได้เกิดมามีชีวิต วันที่คลอดเกี้ยงออกมาแล้วรู้ว่าลูกยังแข็งแรงดีนั่นก็ทำให้แม่สมหวังไปหนึ่งอย่าง สิ่งที่

เหลือแม่คาดหวังแค่ว่าสิ่งมีชีวิต ตัวเล็กๆคนนี้จะเติบโตและเป็นคนดี ยังจำตอนที่เกี้ยงขอแม่เรียนดนตรีได้

ไหม แม่พูดกับเกี้ยงว่าไง”

“ชีวิตลูกแม่สร้างมันมาได้แค่ครึ่งทางอีกครึ่งทางมันเป็นความรับผิดชอบของเกี้ยง”ผมจำประโยคนี้ได้แม่นไม่เคยลืม

“แม่ไม่เคยคาดหวังว่าเกี้ยงจะเติบโตไปเป็นอะไรแบบไหนยังไงถึงจะเรียกว่าดี การที่เกี้ยงพยายามทำชีวิต

ตัวเองให้ดีที่สุด นี่ก็คือความหวังสุดท้ายของแม่ รู้ไหมลูก”

“ขอบคุณครับแม่”ผมพูดพร้อมน้ำตาที่มันไหลมาตอนไหนก็ไม่รู้ ผมกอดแม่แน่นกว่าทุกครั้งที่เคยกอดมา

“แม่ว่าถ้าพ่อรู้เรื่องพ่อจะว่ายังไง”

“แม่เชื่อว่าพ่อจะเข้าใจอย่างที่แม่เข้าใจ ไม่ต้องห่วงหรอก แต่ตอนนี้เก็บเป็นความลับระหว่างเราสองคนก่อน

นะ”แม่ยิ้ม อยากตะโกนออกมาดังๆว่าแม่ผมคนนี้น่ารักที่สุดในโลกเลย ผมกว้างยิ้มให้แม่

“แล้วจะไม่บอกแม่หน่อยหรอ ว่าลูกทะเลาะอะไรกัน”

“ก็เกี้ยงแค่บ่นๆให้มันฟังเรื่องเบสอ่ะ อยู่ๆมันดันซื้อมาให้เฉยเลย บ้ารึเปล่าของไม่ใช่ชิ้นละบาทสองบาท

ราคาขนาดนั้นเกี้ยงจะไปรับได้ไง”

“จริงๆแล้วเรารู้สึกเหมือนถูกดูถูกใช่ไหมล่ะ” แฮ่ แม่รู้ทันอีกล่ะ ผมยิ้มแทนคำตอบ

“ก็ด้วยแหละ”

“ไม่ชอบให้พี่เค้าทำแบบนี้ก็พูดดีๆ อย่าทำตัวเอาแต่ใจ มันไม่น่ารักนะลูก”

“บอกมันไปมันก็ไม่เข้าใจอยู่ดี”

“รู้ได้ไงว่าพี่เค้าไม่เข้าใจ เราเล่นหนีมาแบบนี้นี่แหละพี่เค้ายิ่งจะไม่เข้าใจ”โห้ยลุกชายคนใหม่ของแม่ได้

คะแนนไปเต็มๆ ชิ ผมมันหมาหัวเน่าแล้วนี่น่า

“คนเราไม่มีใครคิดเหมือนกันได้ทุกเรื่องนะเกี้ยง ต่อให้พยายามแทนความรู้สึกกันแล้ว แต่ก็ไม่จำเป็นว่าต้อง

เข้าใจความรู้สึกของอีกฝ่ายไปซะหมด การกระทำเค้าอาจทำเราไม่พอใจแต่เจตนาเค้าอาจจะแค่หวังดีก็ได้

เพราะงั้นคนเราถึงต้องสื่อสารกันให้เข้าใจตรงกันไงลูก”แม่พุดจบผมก็เข้าใจได้ รู้สึกผิดต่อมันนิดๆแต่จะให้

ทำไงได้ งอนไปแล้วนี่น่า

“คร้าบ แล้วจะคุยกันดีๆครับ”แม่ยิ้ม แล้วบอกให้ผมพักผ่อนต่อ เป็นอันว่าจบเรื่องผมกับแม่ไปอย่างซึ้งๆ

แต่กะอีกคนที่ยังเคืองๆอยุ่ ยังไม่รู้จะทำไงต่อดี นอนกลิ้งตัวบนเตียงไปมาสักพักก้ปลงได้ว่าจะยอมคุยด้วย

เอาวะ ไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันล่ะกัน

แต่ก็นั่นแหละครับอะไรที่ตั้งใจไว้มักมีเหตุให้ล้มเลิกเสมอ ก็ไอ้ตั้มดันลากผมมาทำงานที่คณะแต่เช้าจนบ่าย

แบตก็ดันหมด ป่านนี้ไอ้ตัวโตคงกระวนกระวายจะแย่ นึกแล้วก็ขำ ฮ่ะๆ เดี๋ยวเย็นนี้จะไปง้อ

ให้หวานไปเลย รอหน่อยล่ะกัน

“เอ้ยมึงดูผู้หญิงคนนั่นดิ น่ารักว่ะ สเปคกุเลย”อยู่ๆไอ้วินก้พูดระหว่างที่ต่อคิวซื้อข้าวกันโรงอาหารกันอยู่

“มึงกล้าป่ะล่ะ มึงกล้าก้เข้าไปดิ”ไอ้ตั้มพุดท้า ระหว่างนั้นผมก็หันหลังเพื่อกลับไปดูหน้าตาของผู้หญิงคนนั้น

ด้วย แล้วก็ช๊อคเล็กน้อย

คิดว่าใครล่ะครับ??

“ชื่อเบล อยู่เออาร์ปีสาม”ผมพูด

“เฮ้ย มึงรู้จักหรอ”

“เคยคุยกันคำสองคำอ่ะ”

“เฮ้ยๆๆ เหมือนเค้าเดินมาทางเราว่ะ”

“เดินมาหาเชี่ยเกี้ยงป่ะว่ะ”

“ไม่หรอกเดินมาหากูเพราะทนความหล่อกูไม่ไหวมากกว่า”

“ไอ้สัดวิน เพ้อล่ะมึง”แล้วพวกมันก็ทำท่าลุกลี้ลุกลนใหญ่เมื่อเห็นเบลเดินใกล้เข้ามา

หรือว่าจะเดินมาหาผมจริงๆนะ แค่ทักล่ะมั้ง ถึงอย่างงั้นผมก้ไม่อยากเจอหน้าเจ้แกนัก

“เกี้ยง มาทำไรอ่ะ”

“ทำงานครับ”

“หรอแล้วเสร็จยังอ่ะ ว่างรึยัง”

“ก็เหมือนจะเสร็จแล้วนะ”

“งั้นพี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”

เออ… พักนี้ทำไมชีวิตผมมีเรื่องเซอร์ไพส์เกิดขึ้นบ่อยจัง ตั้งตัวไม่ทันเลย เหอๆ

“อื้ม ได้ครับ”แล้วพวกไอ้วินไอ้ตั้มก็ดันหลังผมใหญ่ มึงจะรู้ไหมว่ากูกำลังเผชิญกับอะไรอยู่ ไม่ใช่อย่างที่

พวกมึงคิดกันเลยนะ เฮ้อ ใจคอผมเริ่มไม่ดีแต่ก็ได้แต่เดินตามพี่เบลไป แล้วพี่เค้าก็บอกให้ผมขึ้นรถ

คงไม่ล่อลวงผมหรอกมั้งฮ่ะๆ แล้วผมก็ใจง่ายขึ้นรถไปเฉยเลย พี่เค้ามาจอดที่ร้านกาแฟในมอร้านนึง

เรานั่งสั่งกาแฟมากินกัน แต่ก็ยังไม่มีท่าทีที่พี่เบลจะเข้าเรื่องสักที

“พี่เบล มีอะไรกับเกี้ยงหรอ”
ถามไปทั้งๆที่ในใจก็กลัวแต่มันรู้สึกอึดอัดนี่ครับ ผมได้แต่หวังว่าเรื่องที่พี่เบลจะพูดคงไม่ใช่เรื่องเดียวกับที่ผมกังวลอยู่หรอกนะ

“พี่อยากคุยกะเกี้ยงตรงๆเลยนะ”

พูดซะกูกลัวเลยเลย เรื่องอะไรของมึงเนี่ย ไม่อยากฟังแม่งแล้วเว้ย กูอยากกลับบ้าน

“เมื่อวานก่อนเพื่อนพี่ไปกินร้านที่เกี้ยงเล่นอยู่อ่ะ แล้วเค้าก็เห็นพี่บอมอยู่ที่นั้นด้วย”

“แล้ว??”

“แล้วก็เห็นพวกเทอจูบกัน”

เย้ย ตอนไหนวะ นึกๆไปก็มีหลายตอนนี่หว่า เหอๆ บอมมันขืนใจผมนะ ผมเปล่าสมยอมแค่เคลิ้มไปเองง่ะ

“ที่พี่บอมเคยบอกว่าเกี้ยงเป็นรุ่นน้องน่ะ จริงๆมันใช่อย่างนั้นรึเปล่า พวกเทอคบกันอยู่ในฐานะอะไรกันแน่”

“….”

จะเอาไงดีวะ ยอมรับ โกหก หรือ แก้ตัว เอาไงดีๆ

“ไม่มีไรหรอกพี่เบลอย่าคิดมากเลย”ผมพูดพร้อมฝืนยิ้ม

“คิดมากสิ แฟนทั้งคนนะ เทอรู้บ้างรึเปล่าว่าทุกวันนี้พวกพี่มีปํญหากันอยู่แบบไหน แล้วเทอยังจะมาทำให้

มันยากขึ้นอีกหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่พยายามประคับประคองแก้วที่ร้าวเอาไว้แต่แล้วอยุ่ๆ

เทอก้จะเตะมันให้แตกต่อหน้าต่อหน้าพี่เนี่ยนะ ” แล้วพี่เบลก็ร้องไห้ ส่วนผมก้ได้แต่อึ้ง

“แล้วพี่เบลอยากให้เกี้ยงทำยังไง”

“ตอบพี่มาตามตรง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือโกหกแต่พี่จะถือว่าสิ่งที่พูดมาคือความจริง”

“เกี้ยง….ชอบบอมรึเปล่า”
“ไม่ครับ”
ตอบแบบไม่ต้องรอถึงสามวินาที ในนาทีนั้นผมทนทำร้ายเค้าต่อไปไม่ไหวจริงๆ

“แล้วทำไม…”

“แค่สนุก…..แค่รู้สึกสนุกกันเท่านั้น ไม่มีอะไรจริงๆ”ผมตอบ พี่เบลถอนหายใจ แต่ยังคงสะอื้นอยู่

“’งั้นถ้าพี่ขอให้เทอถอยไปจากบอมล่ะทำได้รึเปล่า”

“เอางั้นก็ได้ถ้าพี่เบลจะสบายใจขึ้น”ปากเก่งจริงนะกู ทั้งๆที่ใจตอนนี้สลายไปหมดแล้ว

“อยู่ให้ห่างๆเค้า เลิกยุ่งกับเค้าไปเลยยิ่งดี พี่แค่อยากให้เทออย่าทำให้เค้าสับสนไปมากกว่านี้ก็พอแล้ว”
อื้มหื้ม ประโยคนี้มัน…….เจ็บลึก!!

“เกี้ยงเข้าใจครับ”

“อีกอย่าง…..อย่าให้เค้ารู้เรื่องวันนี้นะ พี่ขอร้อง”

“ครับ”

“ขอบคุณนะที่เข้าใจพี่”

“ขอโทษนะครับที่ผมทำให้พี่ลำบากใจ”

“เกี้ยงก็ทำตามอย่างที่รับปากพี่ไว้ให้ได้ก็แล้วกัน จริงสิ ที่จริงพี่ก็ต้องขอบคุณเกี้ยงด้วยที่ทำให้พี่บอมยิ้มได้

อย่างที่ไม่เคยเป็นแต่จากนี้ขอให้มันเป็นหน้าที่พี่แล้วกันนะ”
เค้าพูดด้วยใบหน้าเรียบๆ คำพูดที่ดูเหมือนเก็บอารมณ์โกธรเอาไว้ แต่ดูจากสายตาพอจะรู้ได้ว่าเค้าเกลียดผมมากแค่ไหน
พี่เบลอาสาจะไปส่งผมที่บ้านแต่ถ้าผมกล้านั่งไปด้วยนี่ก็หน้าด้านสุดๆแล้วมั้ง
ผมเดินมาขึ้นรถแท็กซี่อย่างคนหมดเรี่ยวแรงจะคิดอะไรต่อ ยิ่งคิดก็คิดไม่ออก
อดีตก็ทำให้เจ็บปวด
ปัจจุบันก็ยิ่งเจ็บปวด
อนาคตก็สุดจะเจ็บปวด
ไม่มีสักที่ว่างให้ผมได้อยู่ได้อย่างสบายใจ
ผมก็รู้ว่าการไปรักมันเป็นเรื่องที่บ้าที่สุด
และนี่คือสิ่งที่ผมควรได้รับ
ถูกต้องแล้ว
มันคือสิ่งที่คนอย่างผมควรชดใช้สินะ
ทำยังไงดี
คนที่ไม่ควรเจอที่สุด
กลับเป็นคนที่ผมอยากเห็นหน้าที่สุดในตอนนี้
บอม…
กูจะไม่เป็นไรเลย
ขอแค่มึงอยู่ข้างกู
แค่มึงบอกว่าไม่เป็นไรนะ
กูก็จะไม่เป็นอะไรเลยจริงๆ
อยากเจอหน้ามัน อยากได้ยินน้ำเสียงปลอบโยนจากมัน
แค่นั้นก็คงคืนเรี่ยวแรงให้กับหัวใจผมได้แล้ว

โดย: kosin001 เวลา: 2011-7-10 09:36
เศร้าจริงๆๆๆ

โดย: KJL เวลา: 2011-7-12 15:48
โหย ความจริง มัน กดดัน

โดย: 4_NAY เวลา: 2016-4-1 16:09
แล้วเบลล์ก็เป็นคนทำมันจบ...แล้วก็เจ็บเอง

โดย: Chokzaza555 เวลา: 2016-10-7 00:01
เศร้าเลยอ่ะ

โดย: nutnakrobh เวลา: 2018-5-4 21:52
เศร้ามากเลยครับ อ่านแล้วน้ำตาไหลเลยครับ

โดย: dew225 เวลา: 2019-5-9 21:59
เห้อ ลำบากใจจัง

โดย: aumking เวลา: 2019-11-13 22:05
เจ็บจี๊ดอ่ะ

ยินดีต้อนรับสู่ จีโฟกาย.คอม (http://www.g4guys.com/)