กรุ่นกลิ่นณนรินทร์ ตอนที่ 4 - จีโฟกาย.คอม

...“แล้ว...หลังจากนี้ละ???...ต้นอิน...หลังจากนี้...จะโดนไล่ออกจากบ้านมั้ย หรืออาณะ จะเอาเรื่องนี้ไปบอกตายาย บอกพี่ยิปโซมั้ย...ชีวิตนี้ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...ไม่เหลือแล้ว”...

ในทุกความสุขย่อมมีความทุกข์รอคอยที่จะเข้ามาแทนที่ หากแต่ความทุกข์ทรมานแสนสาหัสครั้งใหญ่หลวงในชีวิต ช่างมาเยือนเด็กตัวน้อยๆได้ว่องไวยิ่งนัก

ถ้าเป็นคนอื่น เจ้าของห้อง คงไม่ตอบรับหากแต่นั่น คือเสียงผู้ทำหน้าที่ยิ่งกว่าพ่อแม่แม้จะลากหัวใจดวงน้อยลงไปกองที่ตาตุ่ม

...”หรืออาณะจะเอาไปบอกยายแล้ว”... ทั้งที่สองตาใกล้จะปริ่มปริมาณน้ำตาแห่งความผิดจนจะทะลักออกมามะรอมมะร่อแต่เสียงเคาะประตูถี่ขึ้น ทำให้ ต้นอิน ต้องกลั้นใจตั้งรับ

“เจ้าณะ มีอะไรก็ค่อยๆพูดค่อยจากันจะผิดจะไม่ถูกใจยังไงก็อย่าไปดุด่าหลานมาก” ผู้หญิงผมยาวดำขลับตั้งท่าจะหันกลับปล่อยให้ คนที่ยังยืนแข็งทื่อเพราะวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้วได้แต่ส่งสายตาร้องขอ

“ไม่ต้องกลัว ต้นอิน ...อาเค้าแค่มาคุย...แต่มีอะไร ยายกับตาอยู่ข้างล่างนะวิ่งมาเรียกได้” ยังไม่วายเป็นห่วงหลานสุดที่รักก่อนตัดสินใจเดินลงชั้นล่างไป

น้ำเสียง สีหน้าท่าทาง ของคนเป็นยายดูปกติอาจมีแค่ความกังวลเล็กๆจนหลานชายที่คนในครอบครัวมักจะเรียกว่า... ลูกยาย... โล่งอกไปได้เปราะหนึ่ง

“ยืนขวางทำไม ...เข้าไปคุยในห้อง”ทุกอย่างเกินจะคาดเดา เลยทำได้แค่ในทุกเสี้ยววินาทีกลางหัวใจใจตุ้มๆต่อมๆปล่อยให้อีกคน เดินเข้าห้องตามมาเงียบเชียบ

ที่สุดเมื่อประตูปิดลงเป็นสัญลักษณ์ชัดเจนของการตัดขาดทุกอย่างจากโลกภายนอก

ประโยคพร้อมจังหวะปะทะทั้งร่างยืนเต็มความสูงดันแผ่นหลังคนตัวเท่าไหล่ประชิดซอกผนังมุมห้องข้างประตูที่มีตู้เสื้อผ้าใบใหญ่กั้นไว้อีกด้านแล้วจับหันหน้ากลับมา

เมื่อถูกไล่ต้อนให้จนมุม เด็กตัวน้อยๆเหมือนร่างกายถูกชัตดาวน์ปิดกั้นการรับรู้ทุกอย่าง สองตาปิดเกร็งฉับจมูกรู้หน้าที่อัตโนมัติเพราะแม้กลิ่นที่เคยได้รับทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ก็ไม่รู้สึก

“คือ...มันใช่ เหรอ???ที่พอโดนจับได้ก็ไม่พูดอะไรเลย แล้วรีบวิ่งหนีมาดื้อๆอย่างงั้น ...ห่ะ!!!”

ความปรวนแปรในอารมณ์ปะทุขึ้นอีกครั้งขณะท่อนขาเนื้อแน่นใต้กางเกงขายาวข้างหนึ่งแทรกเข้ากลางเรียวขาบางใต้ผืนผ้าตัวสั้นๆให้ฉีกขาแบะออก

“เอางี้ ...สมมุติว่าคนนั้นเป็นอา...อาก็จะรีบพูดตรงนั้นเลย ว่าต้นอินขอโทษฮะอาณะ ขอโทษที่ทำอะไรลามกๆกับอาณนรินทร์แล้ววิ่งหนีกลับมาทั้งๆที่ยังไม่ได้ทำความสะอาดให้...”

ดวงตากลมโตเบิกกว้างทันทีเมื่อถูกพันธนาการรัดแน่นด้วยความผิดตามที่เจ้าของประโยคน้ำเสียงเย้ยหยันที่ถาโถมเป็นค้อนหนักตอกย้ำลงมาตามด้วยสายตาทำหน้าที่ใบมีดร่วมกัน ทั้งทุบทั้งกรีดเปิดบาดแผลออกให้ฉีกกว้างกว่าเดิม

ต้นอิน ไม่กล้าแม้จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายที่กำลังปิดกั้นทุกหนทางมีสีหน้าเป็นอย่างไร เพราะแทนที่จะดุด่าเกรี้ยวกราดตวาดใส่ไม่ยั้งเหมือนปกติ กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างยังแน่นิ่งมีเพียงเสียงจังหวะหัวใจสองดวงเต้นเสียงดังแสดงการมีชีวิต

“ทำไมต้องลนลานขนาดนี้ ...ฟังนะต้นอิน ...มองหน้าอาแล้วพูดขอโทษซะ...อาณะไม่ได้โกรธ หรืออะไร”

แผ่วเบาแต่จริงจังทุกประโยคผสานลมหายใจส่งไอร้อนระอุสาดตามทุกคำก่อนความเงียบที่ดูท่าจะไม่มีจุดจบ เข้ามาเยือนทันทีในทุกเศษเสี้ยวเวลาเริ่มเดินตามเสียงหัวใจสองดวงกระหน่ำเต้นแรงไม่มีจังหวะดังก้องในซอกมุม

กระทั่งคำสำนึกผิดแผ่วเบาแทบไม่ได้ยินหลุดออกมาต้นอิน กัดกลีบปากเข้าหากันแน่นดวงตากลมโตกลอกไปมาทั้งน้ำตามหาศาลท่วมทั้งกายทั้งใจ แต่ คนผิดก็ยังไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

“ทำไมคิดอย่างนั้น...มันไม่ใช่เรื่องไม่ดีซะหน่อยที่ ผู้ชาย จะทำอย่างที่ต้นอินทำ... เข้าใจมั้ย??? ”คล้ายปลอบแต่ไฉนกลายเป็นย้ำความผิดจนเข้าไปกระตุ้นความรู้สึกซื่อสัตย์ในใจออกมาทันทีทันใด

“ไม่ฮะอาณะ!!! มันไม่ดีเลย...ไม่ดีมากๆด้วย ไม่ดีเลยที่ตอนนั้นต้นอินเหมือนมีชีวิต”ฟูมฟายเสียงดังทั้งน้ำตาก่อนแผ่วลง

”...รู้มั้ยฮะ ...อาณะทำให้ต้นอินได้กลิ่นอีกครั้ง”สะกดกลั้นไว้เพื่อระรัวความรู้สึกเป็นคำพูดไม่ยั้งถัดไป

“ ... แต่มันไม่ดี ไม่ดีๆมากด้วยฮะที่กลิ่นนั่นทำให้อาณะ กลายเป็น คนพิเศษ...อาณะเหมือนมีพลังทำให้จมูกต้นอินได้กลิ่นอีกครั้งในรอบหลายปี...มันดีมันดีที่สุดในโลก”

ยิ่งสารภาพบาป ยิ่งเปิดก๊อกน้ำตาไม่หยุดหากกับคนฟังที่กำลังยืนนิ่งอ้าปากค้างมองลงมา “คึ...คื...คคืออา ...อาดีใจมากนะที่ ต้นอิน ได้กลิ่นแล้ว ...แต่ว่า...”

เจ้าของประโยคเหมือนต้องการกลืนคำพูดที่กำลังจะออกมาคืนหากแค่ช่วงลมหายใจก็จำยอม “แต่ว่าอา ...อา...อา แค่ก็รู้สึกแปลกๆ...ที่ต้นอินบอกว่า อาณะ... เป็นคนพิเศษ...”

หัวใจดวงโตของคนที่ต้องซ่อนความรู้สึก...โหยหา... ไว้ข้างหลังเสียงดุด่า ซ่อนไว้หลังใบหน้าไม่สบอารมณ์ แต่ ภาพของเด็กตัวน้อยๆทำหน้าหงอยกลับเข้ามาย่ำยีทุกครั้งที่ได้พบเจอ

หัวสมองของคนอายุมากเริ่มพร่าเลือนเหมือนไร้สติเมื่อทุกอย่างของเด็กตัวน้อยร้อนลามลึกลงขั้วหัวใจ ทำเอาทั้งร้อน ทั้งอึดอัดคับแน่นจนต้องย่อตัวลงมาให้อยู่ระนาบเดียวกัน

ปลายนิ้วหัวแม่มือร่นกางเกงวอร์มขายาวสีเข้มตัวนั้นลง ส่งผลให้ ความเป็นแข็งขืนของณนรินทร์ดีดเด้งปล่อยความคับแน่นสู่โลกภายนอกที่มีแค่ ตนเอง และ เจ้าของห้อง

ในหัวสมองมีระเบิดปรมาณูนับสิบลูกถูกทิ้งระเบิดตูมอีกระลอกในแค่คืนเดียวมาพร้อมความรู้สึกวูบวาบจนคนตัวน้อยๆไม่รู้ตัวเลยว่าหน้าตัวเองกำลังแดงเถือกขนาดไหน

“ทำไมต้องหน้าแดงด้วย... อาณะต่างหากที่ต้องเขิน ...เพราะอากำลัง...ทำ...ให้ต้นอินดูอยู่นะ”

ทุกคำทุ้มต่ำเริ่มกดต่ำลงอีก ยิ่งคำสั้นๆคำเดียวในประโยคท้ายผสานสัมผัสของลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวเนื้อต้นคอจนเผลอเกร็งร่างกายหนีบเรียวขาเข้าหากันอย่างไม่ทันรู้ตัวทำเอาอวัยวะตรงนั้นเสียดสีกับท่อนขาแกร่งผ่านเนื้อผ้า

ไอละอองจรุงหนักแน่นกระจายฟุ้งพุ่งตรงจากคุณคนนั้น มอบแรกรับสัมผัสเป็นคาวอ่อนๆตามด้วยความดิบคลุ้งหนักจนเซลล์ประสาทในจมูกตะกรุมตะกรามแทบไม่ทันก่อนมาหนักแน่นฝังเป็นอีกหนึ่งยีนแห่งการรับรู้เป็น กรุ่นกลิ่นหอมหวานฝังจำไว้เป็นอีกหนึ่งสู่สมอง

“ไม่ใช่แค่หน้าแดง ...อาเยิ้มไปหมดแล้วด้วย...ต้นอินละครับ”ยากแล้วที่จะเชื่อว่าเป็นฝัน เมื่อได้ยินคำลามกออกจากปากคนไม่เคยพูดหรือสบถคำพวกนี้ออกมาให้ได้ยินแม้สักครั้ง

คำ...เปลื้องตัวตน ในโลกหลังประตูบานนี้ ที่ผู้ชาย ในฐานะ อา อย่าง ณนรินทร์ กำลังปล่อยให้ความแข็งแกร่งของตัวเองออกมาท้าทายสิ่งที่ฝืนทนมาตลอด5 ปี

เสียงแหบพร่าทิ้งไออุ่นบนผิวมุกส่งกลิ่นน้ำมันกุหลาบชัดเจนส่งอุ้งมือข้างหนึ่งจังหวะ ขึ้นลง พร้อมเสียงแฉอะแฉะ รัดแน่น แล้วปล่อย คลาย กำอีกแล้วผ่อน แล้วกระชับ แนบแน่นหนึบ อีกข้างสอดกลุ่มผมสีน้ำตาล หากแต่ยังอดกลั้นฝืนไว้ไม่ให้จิกรั้งน้ำหนักได้

รูป กลิ่น เสียง การกระทำย่ำยีเด็กตัวน้อยๆในซอกมุมจนแข้งขาอ่อนลงเรื่อยๆ หายใจลำบากมากขึ้นมีแต่แสงวิบวับลอยในหัวสมองคล้ายกำลังตกอยู่ในความฝันแต่เป็นฝันอันแสนร้ายกาจจนกล้าเอ่ยบางอย่างออกไป

คำซื่อสัตย์บนโลกที่เวลาพากันหยุดหมุนมีแค่อุ้งมือน้อยๆถูกกระชากเข้าร่วมย่ำยีคุณคนนั้นผิวเนื้อร้อนๆ ชุ่มฉ่ำพร้อมกับที่ฝ่ามือใหญ่ขยับสาวความเป็นตัวเป็นต้น

ผิวนุ่มๆบนอุ้งมือกอบส่วนหัวลูกพีชแทบไม่รอบแม้แต่อยู่ตรงนั้นนิ่งๆแต่กลับรับรู้การผุดซึมของหยาดน้ำสีใสออกจากร่องเล็กตรงกลางเนินเนื้อแดงเถือกอันเป็นต้นตอของกรุ่นกลิ่นจรุงรุนแรง

ทุกสัมผัสจากร่างกาย ณนรินทร์ทำให้เด็กตัวน้อยๆรู้สึกมากเกินไปจนใบหน้าหยิกเกร็ง แนวคิ้วขมวดปม จมูกตะกรุมสูบแผงฟันขบกลีบปาก ลมชีวิตหอบกระเส่า หัวใจเต้นเร่า

ฝ่ามือประดับเส้นเลือดสลักเสลาได้อย่างงดงามกอบมัดกล้ามเนื้อมหัศจรรย์แห่งเทพเจ้าส่งผิวเนื้อส่วนฐานจรดกลางโคนขึ้นลง ส่งต่อให้อุ้งมือนุ่มนิ่มเริ่มร่วมเทิดทูนบูชาโดยมีสัมผัสแห่ง ผิวกาย สัมผัสแห่งกรุ่นกลิ่น และสรรพเสียงทุ้มต่ำในลำคอผสานลมหายใจติดขัดหนักหน่วง ท่ามกลางเสียงสองหัวใจเต้นถี่รัว

เสียงน่าฟังอย่างประหลาดไม่ใช่เสียงร้องออกมาเต็มเสียงแต่เป็นโทนเสียงแตกพร่าที่เปล่งออกจากลำคอด้วยโทนทุ้ม ต่ำ ที่ยิ่งได้ฟังกลับทรงพลังให้หมกมุ่นลุ่มหลง

ฉับพลันเศษเสียววินาที ลูกตาสีรัตติกาลขยายกว้างส่งสายตาคมกริบเคล้าน้ำตาพุ่งปะทะสองตากลมโตรื้นหยดน้ำไม่ต่างกันรับเสียงคำรามลั่นหนักแน่นในลำคอสะท้อนมุมเล็กๆดังก้องทั่วห้องกับจังหวะกระตุกกลางมือน้อย และมวลคั่งพุ่งพลุสีขุ่น

ละอองไอสีเมือกขาวขุ่นปลิดปลิวความระยิบระยับแวววาวไล้วนเป็นเกลียวพายุหมุนทั่วท้วนทั้งร่างกายส่งพลังงานทั้งหมดที่มี สูบ สูด ความคาวหนัก ผสานเนื้ออบอวนดิบ ทึบแน่นชัดติดจมูก มาตอกย้ำฝังลึกเป็นอีกหนึ่งยีน

หัวใจซีกหนึ่ง ส่งพลังให้เปลื้องคำว่า... เล่น...แบบเด็กตัวน้อยได้เล่นของเล่นแบบใหม่ที่ดูแล้วน่าจะถูกใจไม่น้อย เหมือนที่กำลังผุดขึ้นใต้แผงอกนี้

และก็เพราะความเข้มข้นของเนื้อมวลเมือกมหาศาลจากอวัยวะที่ยังแข็งแรงกลางอุ้งมือหลังสาดทุกมิติของความเป็นตัวตน แต้มทั่วเสื้อผ้า ลามขึ้นข้างแก้ม เลยไปติดขอบผนังขอบตู้ รวมตัวในทุกทิศทางส่งกลิ่นจรุงสดใหม่อัดแน่นติดปลายจมูกทำร้ายเด็กน้อยในซอกมุมได้อย่างแสนสาหัส

แค่ได้ยิน หัวใจอีกซีกกลับลุอำนาจสั่งการให้ริมฝีปากหนาของตนเองยกยิ้มสองตาสีรัตติกาลเบิกกว้างแผ่รังสีอาฆาต