ท้องฟ้าสีส้มจางๆที่พอจะมองเห็นได้ผ่านสนามฟุตบอลข้างๆ ผมเดินผ่านศาลพระภูมิมาค่อนข้างไกลแล้ว ตอนที่เดินบนถนนคนเดียวแบบนั้นมันก็รู้สึกวังเวงดี กลั้นใจเดินเร็วๆจนถึงสนามฟุตบอลที่เห็นว่ายังมีคนอยู่สักสี่คนได้ก็ค่อยโล่งใจขึ้นเยอะ
อยู่ซ้อมบอลกันหรอวะ
เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่น่าใส่ใจก็ผินใบหน้ากลับมามองทางที่ถูกปูด้วยตัวหนอนรูปหลายเหลี่ยมตามเดิมก่อนจะเริ่มเดินต่อไป ไม่ได้รีบหรือมีภาระอะไรมากมายหรอกนะ แต่ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมต่างหาก
ก้าวไปได้เพียงสองก้าวครึ่ง ท้องฟ้าก็มืดลงอย่างรวดเร็วจนนึกแปลกใจ ลางสังหรณ์มันบอกว่าไม่ใช่เรื่องดีแน่ ท้องฟ้าดำมืดได้เพียงเสี้ยววิฯ เสียงฟ้าคำรามมาพร้อมกับสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ทันตั้งตัว จะทำยังไงได้นอกซะจากวิ่งหาที่หลบฝนที่ใกล้ที่สุด
แม้สายตาจะพร่ามัวจากเม็ดฝนที่กระหน่ำลงมาไม่หยุดหย่อน แต่เรียนอยู่ที่นี่มาจะหกปีแล้ว ถ้าหลงทางนี่ก็คงแย่ ในหัวก็คิดถึงอาคารที่ใกล้ที่สุด ห้องชมรมเกษตร
อาคารสีเขียวอ่อนดูสบายตาในยามปกติ ที่บัดนี้อัดแน่นไปด้วยเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่ง ซึ่งสี่ในห้าก็คือพวกที่อยู่ในสนามบอลเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า
ตอนที่วิ่งเข้ามาหลบฝนก็ไม่ทันได้สังเกตเพราะด้วยความเร่งรีบ กลัวว่าแผ่นกระดาษที่อยู่ในเป้ใบใหญ่จะเสียหาย ว่าแล้วก็หยิบขึ้นมาเช็กดูสักหน่อย เฮ้อ....ยังดีที่รอดปลอดภัยนะ ตอนที่หันไปเจอว่ายังมีเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกสี่ชีวิตอยู่ข้างๆนั้นก็ต่างคนต่างชะงัก ดูจากจุดสีน้ำเงินบนคอเสื้อที่มีสามจุดก็เป็นตัวบอกให้รู้ว่าเป็นรุ่นพี่ เห็นอย่างนั้นก็ยกมือไหว้ทีละคนตามประเพณีของโรงเรียน
“สวัสดีครับพี่”
“เออๆ” พี่คนข้างๆผมเป็นคนตอบพร้อมพยักหน้าให้ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนของเขาต่อ
พื้นที่หน้าห้องชมรมเกษตรนี้ถือว่าค่อนข้างกว้าง แต่ด้านหน้าก็เต็มไปด้วยไม้พุ่มสูงๆ ส่วนคานด้านบนก็เป็นที่แขวนกล้วยไม้หลากชนิด ประกอบกับเป็นเวลาเย็นมากแล้ว มิหนำซ้ำยังมีสายฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตั้งแต่เมื่อกี้อีก รวมๆกันเป็นบรรยากาศมืดๆเย็นๆพาลให้ยกสองมือขึ้นกอดอกเพื่อเพิ่มความอุ่นให้ร่างกายบ้าง
“มึงได้กลิ่นอะไรมั้ย” แว่วเสียงพี่คนฝั่งซ้ายสุด
“อืม” เสียงคนข้างๆตอบเพื่อน
“กูก็ได้กลิ่น หอมดีหวะ”
“กูก็ว่างั้น มาจากไหนหว่า”
“กูรู้สึกแปลกๆ” เสียงพี่คนแรกพูด ก่อนหางตาผมจะเห็นว่าพี่แกมองมาทางผม
พวกพี่เค้าได้กลิ่นอะไรกันวะ คงเป็นดอกไม้แถวๆนี้แหละมั้ง
เด็กหนุ่มรุ่นพี่มองสบตากันเพียงครู่ก็เข้าใจความหมาย ตอนนี้พวกเขาราวกับสุดจะทนกับอาการที่เกิดขึ้นมาอย่างรุนแรง
เพียงชั่วพริบตา ตัวผมก็นอนอยู่ใต้ร่างของพี่หน้าหล่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆผมเมื่อกี้โดยไม่ทันตั้งตัว เมื่อตั้งสติได้ก็คิดว่าจะต้องผลักออกแต่ก็ช้าเกินไป มือทั้งสองข้างของผมถูกพี่อีกคนพันธนาการไว้อย่างสมบูรณ์แล้ว มองไปรอบตัวก็พบแต่สายตาที่ดูหื่นกระหายของเด็กหนุ่มวัยกลัดมันทั้งสี่ นี่มันอะไรกันวะ พวกพี่เค้าบ้าไปแล้วแน่ๆ พวกเค้ากำลังทำให้ผมกลัวจริงๆนะ
“พ...พี่ อย่าแกล้งผมสิครับป...ปล่อยผมนะพี่” ทำได้แค่บิดตัวไปมาเมื่อคนที่คล่อมร่างผมอยู่เริ่มทำสิ่งที่ผมกลัว
เสื้อสีขาวที่เปียกน้ำจนแทบจะบังอะไรไม่ได้อยู่แล้วในตอนแรก ตอนนี้มันกำลังถูกกระชากออกจากร่างกายขาวซีด เสื้อที่ถูกกระชากได้บาดผิวเนื้อจนขึ้นรอยแดง ลำคอระหงถูกดูดดึงและขบกัดอย่างหื่นกระหายจนเจ็บจี๊ด กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินถูกถอดออกและโยนทิ้งไป ผมมองตามมันไปจนมันตกลงบนเศษผ้าสีขาวเฉอะแฉะที่เมื่อไม่กี่วินาทีก่อนมันยังถูกสวมอยู่บนร่างกายผม
“ป...ปล่อย ฮือ ปล่อยผม พ...พี่ครับ อย่าทำ” ต่อให้ดิ้นรนแค่ไหนก็ทำได้เพียงบิดซ้ายบิดขวาพร้อมกับแหกปากไปด้วย
“ฮือ ช่วยด้วยครับ ช่วยผมด้วย พี่ อย่า!” ปลายลิ้นร้อนแตะลงบนเม็ดทับทิมสีสวยบนอกผมทั้งสองข้างจากพี่ที่เหลือ
“ฮ่าๆๆ ดูแม่งร้องดิ ร้องไปเหอะมึง ไม่มีใครเขามาช่วยมึงหรอก ฮ่าๆ” พี่คนที่กดมือผมอยู่เอ่ยขึ้นแทนเพื่อนที่เหลือที่กำลังใช้ริมฝีปากและลิ้นโลมเลียผมไปทั่วตัว
ตอนนี้เด็กหนุ่มทั้งสี่เริ่มหลงมัวเมาไปกับผิวสัมผัสและกลิ่นกายของหนุ่มรุ่นน้องตรงหน้า ราวกับว่าพวกเขาถูกควบคุม แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ตอนนี้ดูเหมือนว่าความอดทนของพวกเขาได้หมดลงแล้ว
กางเกงในสีขาวตัวน้อยที่เป็นเครื่องปกปิดเพียงชิ้นเดียว ถูกฉีกกระชากออกจากร่างขาวซีดอย่างไร้ปราณีราวกับเป็นเพียงเศษผ้าบางๆ พร้อมๆกับน้ำตาที่นองใบหน้าหล่อน่ารัก แต่อย่างไรก็เป็นแค่พวกเด็กทุนอยู่ดี
คนข้างบนพร้อมแล้วด้วยแท่งทวนที่ขยายขนาดเต็มที่ ไม่มีการเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น ปลายบานใหญ่ปานดอกเห็ดจ่ออยู่ปากทางเข้าสีสดเพราะยังไม่เคยมีผู้ใดล่วงล้ำมาก่อน เพียงพริบตาเดียวก็รู้สึกราวกับร่างจะแยกออกเป็นสองส่วน ร้องออกมาได้เพียงกุกๆกักๆเพราะจุกและเจ็บเกินทน ทั้งร่างเกร็งแน่นจนเจ้าของท่อนเอ็นหงุดหงิด เข้าได้เพียงแค่ส่วนหัวก็แทบจะดันเข้าไปต่อไม่ได้ คราวนี้ปากทั้งสี่ต่างจู่โจมผู้เคราะห์ร้ายไปจนทั่วร่างเพื่อให้ผ่อนคลาย
“อ...อ้ากกกกกก อั่ก อื้ออออ” เผลอผ่อนความเครียดเกร็งเพียงเสี้ยววิฯกลับเป็นการเปิดโอกาสให้คนข้างบนกดท่อนร้อนเข้ามาทีเดียวจนต้องร้องจ๊ากออกมาอย่างสุดเสียง และจุกจนแทบขาดใจในเวลาต่อมา ผมเจ็บจะตายอยู่แล้ว นี่มันแย่มากๆ แย่จนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ พี่คนหนึ่งผละออกไปหยิบโทรศัพท์แล้วหันกล้องมา นี่อย่าบอกนะว่าจะถ่ายคลิปไว้ ไม่นะ ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย ผมไปทำผิดอะไรไว้หรือไงกัน...
...หายไปนานเลยเนอะ(ปาดเหงื่อ) หลังจากที่ลงตอนล่าสุดไปเมื่อวันที่ 19 มี.ค. 62 ก็เพิ่งได้มีโอกาสจับคอม งานราษฎร์งานหลวงยังไม่จบ กินเลี้ยงรุ่นเอย กินเลี้ยงห้องเอย กินเลี้ยงกับเดอะแก้งค์(ทั้งในห้อง/ทั้งต่างห้อง/ทั้งต่างโรงเรียน)เอย (แลดูเพื่อนเยอะ) ตั้งใจว่าเลือกตั้งเสร็จจะมาต่อตอนนี้แล้วแจ้งข่าวว่าจะหายไปซักอาทิตย์เพราะจะไปต่างจังหวัด เหตุเพราะจะไปหาหอแถวม. รวมสองวันแล้วก็อยู่เที่ยวต่ออีกวัน(เกาแก้ม) เพิ่งกลับมาถึงตอนเช้าวันนี้นี่แหละครับคุณ อย่าโกรธกันเลยสำนึกผิดไม่ทันแล้ว พรุ่งนี้(30 มี.ค. 62) จะมาต่อให้ครับ กลัวค้างฉากอย่างว่ากัน(ยิ้มแห้ง) แต่เรื่องเวลาก็คงต้องแล้วแต่ตอนไหนมีอารมณ์เปิดคอมฯแหละครับ(เฮ้ย รองเท้าใครปลิวมา) เจอกันพรุ่งนี้ครับ...
