อาเฉิน 06 [ 22/08/2565 ]

jayzaza22

..............





   ผมมาถึงภายใน 10 นาที วิ่งขึ้นไปบนสะพานก็เห็นภาพที่ทำให้จิตใจเหี่ยวเฉา



  เด็กหนุ่มวัย 18 ในชุดนักเรียนม.ปลาย นั่งคอพับอยู่ขอบสะพาน ใบหน้าเปื้อนด้วยความเศร้าโศก...อาเฉินของพี่



   ผมตรงไปและกอดมันไว้ทั้งตัว  


  กลิ่นเหล้าหึ่งเลย


   เฉินไม่ได้โดดเดี่ยวนะ เฉินยังมีพี่....




   และมันก็รัดผมไว้ทั้งตัวเช่นกัน...


  ลำตัวหนาสั่นระริก ดวงตาคมเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา.... ผมปล่อยให้มันร้องไห้.....ไม่มีคำปลอบใดๆ




  ร้องไห้ให้พอ....





  พี่อยู่ตรงนี้......












   ......

jayzaza22

"แต่ก็น่าสงสารสุดๆ...เหมือนกัน...."


  ...ผมรอให้พี่นพเข้าเรื่อง....นี่แหละที่ผมอยากฟัง...






  "....คือเด็กมีปมเรื่องรสนิยมทางเพศถูกไหม ? พี่ก็สะกดจิตรักษาตามปกติอะแก...แกรู้ไหม ว่าพี่เจออะไร..." พี่นพเงียบไปพักๆ ยิ่งทำให้ผมลุ้นตาม .." พี่เข้าไปในความทรงจำ เด็กคนนี้ถูกลวมลามทางเพศมาตั้งแต่ 5 ขวบ แล้วคนทำไม่ใช่ใครที่ไหนนะ.." พี่นพเงียบอีกตอนกำลังเฉลย...




   "พ่อแท้ๆ...ของเด็กอะแก....." ผมอึ้ง...ไม่คิดเลยว่าคนที่ทำให้เฉินมีปม จะเป็นพ่อผู้บังเกิดเกล้า... "พอชั้นบอกทุกอย่างที่ชั้นรู้ให้เด็กฟัง เขาก็วิ่งพรวดพราดออกไปเลย...สงสารนะ  หน้าน้องซีดไปเลยตอนที่ฟัง แถมพี่ยังติดต่อไม่ได้ด้วย เลยโทรมาหาแกเนี่ย..."


   "แล้วพ่อกับแม่เฉินล่ะพี่..."


   "เห็นบอกว่าพ่อแม่หย่ากัน แม่กลับมาไทยแต่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน เด็กอยู่กับยายซึ่งชั้นก็ยังไม่กล้าโทรไปหา คือ ต้องขออนุญาตคนไข้ด้วยไง...สงสารอะ ถ้าแกติดต่อได้ บอกพี่ด้วยนะ เด็กต้องได้รับการรักษา...เน้น อย่างต่อเนื่อง ไม่งั้นปมตรงนี้ก็จะไม่หายไป....เออ แค่นี้ก่อน มีคนไข้มา อย่าลืมนะ ติดต่อชั้นด้วย ถ้าเจอเด็ก..."



   "...คะ ครับ..." งี้เองหรอกเหรอ...เฉินได้นับการกระตุ้นจากคนที่มีอายุมากกว่ามาตั่งแต่เด็ก นี่คงเป็นเหตุผลให้มีอารมณ์ทางเพศแบบนี้ แต่สิ่งที่มันโหดร้ายและบากจะยอมรับได้ คือคนที่ทำเป็นพ่อแท้ๆ ของตน แม้ตอนนี้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้วก็ตาม....




   ...เฉิน ผมสงสารมันจับใจ รู้งี้ไม่แนะนำมันไปหาพี่นพก็ดี.....





   "เฉิน อยู่ไหน ..." ผมทักหามันในไอจี ไม่นานก็ขึ้นว่า 'เห็นแล้ว' แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบกลับมาแต่อย่างใด....



  "เฉิน พี่เป็นห่วง อยู่ไหน..." ผมทักไปอีก ขึ้นเห็นแล้ว แต่เข้าตัวก็ไม่ตอบ....นั่นยิ่งทำให้ผมเป็นห่วงมันยิ่งขึ้นไปอีก.....





  "พี่รู้เรื่องผมแล้วสินะ" ท้ายที่สุดมันก็ตอบกลับมา


  "ชีวิตแม่งโคตรเหี้ยเลยเนอะพี่..."



  ...แค่อ่านยังสะอึก...




   "เฉินอยู่ไหน..."





  มันไม่ตอบแต่ถ่ายรูปส่งมา...





  เป็นภาพถ่ายมุมสูง มองลงไปข้างล่างเป็นแม่น้ำไหลเชี่ยว ในรูปถ่ายติดปลายรองเท้าของมันที่ยืนหมิ่นเหม่ตรงขอบสะพาน




  เฉิน !!!!!!!!!!!!!...




ผมใจหายวาบกับภาพที่เห็น รีบกดคอลหามันทันที อย่าคิดสั้นนะเฉิน....




   "ฮึก ๆ.." ปลายสายกดรับ พร้อมกับเสียงสะอี้น...


   "เฉินใจเย็น ฟังพี่นะ ... ทุกอย่างมีทางแก้ เฉินอยู่ไหน เดี๋ยวพี่ไปหา..."


   "พี่....ทำไมผมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยวะ..."


   ...ผมไม่มีคำตอบให้มัน เพียงแค่ตอนนี้ต้องทำให้เฉินใจเย็นลง


  "เฉินตอบพี่มาก่อน อยู่ไหน พี่จะไปหา...."




  "ฮึก..อยู่สะพาน xxx ครับพี่..."



  "เฉินลงมาก่อนนะ อยู่ตรงนั้น เดี๋ยวพี่รีบไป ..."




............



  ผมรีบปิดห้อง แล้วบึ่งไปยังจุดหมายปลายทาง




  ขออย่าให้เกิดอะไรด้วยเทอญ....