ศึกวันชิงนาง

“ไอ้เตี้ย!!!” เสียงตะโกนชื่อผมดังลั่นโรงอาหาร นักเรียนเป็นร้อยหันไปมองไอ้กระจอกนั้น  มันชื่อเปี้ยก ใครๆก็รู้จักไอ้แสบเปี้ยก ถึงมันจะชื่อนั้นแต่มันก็ไม่ได้ตัวกระเปี้ยกนะ สูงตั้ง 183 ส่วนผมชื่อเตี้ยแต่ผมก็ไม่ได้เตี้ยนะ สูงตั้ง 171 แน่ะ ผมทิ้งช้อนกินข้าวลุกขึ้นไปหามันทันที

“มึงเรียกชื่อพ่อมึงหาไรวะ ไอ้สาด” 

“มึง! มึงกล้าไปจีบน้องอ้อยแฟนกูเหรอ”

“น้องอ้อยไหน....ที่กูจีบมีหลายอ้อย ลองบอกชื่อชั้นมาหน่อยสิ เผื่อจะอยู่ในสา....ระ....บบของกู” ผมประชดด้วยการล้วงสมุดจดเล่มเล็กในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดมั่วๆไปงั้นแหละ “แต่มึงไม่ต้องห่วงหรอกนะ....ถ้าน้องอ้อยของมึงอยู่ในบัญชีกู รับรองเลยว่ากูเบื่อเมื่อไรกูก็คืนให้มึงเมื่อนั้นแหละ”  

ผัวะ!!! ไม่ทันระวังตัวให้ดีเล้ย....ผมเจอหมัดไอ้เปี้ยกสอยอับเปอร์คัทเข้าที่ปลายคางจนลอยขึ้นไปบนโต๊ะเลย ผมล่ะมึนตึบจนตั้งตัวไม่ถูกเลย แต่ดีหน่อยที่เพื่อนๆผมมาช่วยไว้ ถาดหลุดใส่ข้าวไข่พะโล้กับน้ำแกงปลิวว่อนเลย โรงอาหารอันเงียบสงบของโรง
เรียนวัดสะเทิ้งวุ่นวายที่สุดตั้งแต่ก่อตั้งโรงเรียนมาเลย และนั้นทำให้.....

“พักการเรียน....ทั้งคู่เลย”

“ผ.อ คะ” แม่ผมเสียงสั่นจะร้องไห้อยู่แล้ว

“นานแค่ไหนคะ” แม่ของไอ้เปี้ยกถามตัดหน้า

“เดือนหนึ่ง” 

“เดือนหนึ่งเชียว.....ผ.อช่วยผ่อนผันหน่อยเถอะคะ ดิฉันต้องทำงานเลี้ยงลูกอยู่คนเดียว ตั้งแต่ 6 โมงเช้ายันทุ่มหนึ่ง ไม่มีเวลาอบรมมันเลย ถ้าปล่อยให้ไอ้เปี้ยกมันอยู่บ้านล่ะก็ได้สำมะเรเทเมาก่อเรื่องยุ่งๆอีกแน่ๆ อย่างนี้ท่านผ.อก็เท่ากับส่งเสริมให้เด็กมีความประพฤติเหลวไหลนะคะ ให้มันมาโรงเรียนเถอะคะ จะใช้ให้ทำอะไรก็ได้ กวาดถูห้องเรียน ล้างส้วมก็ได้ อย่าปล่อยให้มันอยู่บ้านเฉยๆเลย”

แม่ไอ้เปี้ยกขอร้องซะจนเห็นภาพะเลยว่าเวลามันอยู่บ้านนั้นโคตะระจะเหลวไหลจนแม่มันเหลืออดแล้ว ผมยิ้มเยาะในใจ ยังไงผมก็ยังดีกว่ามันตั้งเยอะ เน้อะแม่....

“จริงด้วยคะ ผ.อ ลูกดิฉันอยู่บ้านมันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไอ้ตัวนี้นะคะสั่งสอนมันจนปากเปียกปากแฉะก็เข้าหูซ้ายออกหูขวา วันทั้งวันมันนอนขี้เกียจจนเชื้อราเกือบขึ้นเลย  พักการเรียนอยู่บ้านไปก็เปล่าประโยชน์คะ ให้มันมาทำกิจกรรมที่โรงเรียนดีกว่าคะ”

“แม่....” ผมตาขวางใส่ เรื่องอะไรต้องมาเผาผมในห้องนี้ด้วย ได้พักผ่อนอยู่บ้านตั้งเดือนหนึ่งดีจะตาย 

“ที่พวกคุณแม่พูดมาก็ถูกนะ งั้น....พักการเรียน 3 วัน หลังจากนั้นผมจะจัดกิจกรรมให้พวกเขาทำทุกวันไปทั้งเดือนเลย” 

“ผ.อ..” ผมร้องลั่น ทำอย่างนี้ได้ไงก๊าน....

“ดีคะ ดิฉันเห็นด้วย” 

“คะๆๆๆ” พวกผู้ใหญ่เห็นดีเห็นงามกันไปหมด มีแต่ผมกับไอ้เปี้ยกล่ะมั่งที่ไม่เห็นด้วย  แต่เอาว่ะ 3 วันยังดีกว่าไม่ได้พักสักวัน อันที่จริงมันกับผมก็ไม่เคยมีเรื่องกันจริงๆหรอกครับ แค่ไม่ชอบหน้า คนเรามันก็ต้องมีคนที่ไม่ถูกชะตากันบ้างใช่ไหม ครั้งแรกที่เห็นหน้ามันผมก็หมั่นไส้มันอย่างบอกไม่ถูก อะไรที่ทำให้ได้แขวะมัน ได้ถากถาง ได้แกล้งมัน ผมทำหมดแหละ หลังออกจากห้องผ.อ ผมก็ไปส่งแม่ที่บ้าน อาบน้ำ ทานข้าวเย็นด้วยกัน และฟังโอวาทจากพ่อผมพอหอมปากหอมคอ ท่านก็ไม่ได้ด่าอะไรมาก นอกบอกว่าให้คิดถึงอนาคตตัวเองบ้าง คร้าบ....ผมเก็บไปไว้คิดพรุ่งนี้ล่ะกัน กว่าจะได้กลับมานอนที่หอพัก ก็ปาเข้าไปสองทุ่มกว่าแล้ว เฮ่อ...เซ็งตาย 

“ไอ้เตี้ย!!!!” ผมเปิดประตูห้องเปิดไฟ หยิบรีโหมดเปิดทีวีแต่ยังไม่ทันปิดประตูห้องได้ด้วยซ้ำก็ได้เสียงคุ้นหู จากข้างหลัง ผมหันไปมอง ใช่มันจริงๆด้วย ไอ้...

ผัวะ!!! รองเท้าไนกี้ถีบเข้าเต็มอกผมเลย ไม่ต้องบอกนะว่าผมหงายหลังไปในท่าไหน รู้อย่างเดียวว่าขนมกับเสื้อใหม่ที่หิ้วมาจากบ้านลอยขึ้นฟ้าเลย อูยยย....จุกอกชะมัด ผมตะลีตาเหลือกลุกขึ้นมา ไอ้เปี้ยกเข้ามาชี้หน้าผมว่า

“วันนี้แหละกูจะเตะมึงให้เหมือนเตะหมาเลย” 

“ไอ้ควายเปี้ยก  มึงต่างหากที่ได้ตายแน่...” ผมโมโหสิ เรื่องอะไรจะยอมโดนเตะฟรีว่ะ เมื่อเช้ายังไม่ได้เอาคืนเลย ผมถลาเข้าไปต่อยปากมัน เราสาวหมัดใส่กันแบบมวยวัดมวยวาคนล่ะตุ๊บล่ะตั่บล่ะครับ เพราะจริงๆก็ไม่ได้หัดมาจากไหนเลย แต่ผมโดนเยอะเพราะแขนไอ้เปี้ยกยาวกว่าเลยพุ่งเอาหัวชนท้องมัน ตูม...

“เฮ่ยยย..” มันหงายหลังล้มลงบนเตียงผมก่อนเด้งลงมากลิ้งที่ซอกเตียงแคบๆขนาดพอดีคนนอน แย่ล่ะสิผมดันอยู่ข้างล่างซะด้วย 

“ไปให้พ้นนะเว้ย ไอ้สันขวาน” ผมพลั่กมันออกไปได้ระยะก็ชกเข้าดั้งจมูกมันแบบไม่เต็มหมัดดี 

“อูยย..ไอ้เตี้ยหมาตืด มึง!โอ้ยย” ไอ้เปี้ยกง้างหมัดจะชกผมแต่ศอกกระแทกกำแพง ปึ่ก...มันหดศอกทำหน้าเจ็บแต่มือข้างหนึ่งก็ยังบีบคอผมกดอยู่กับพื้น โอยย ตัวหนักชิบเป๋ง หายใจไม่ออกแล้ว ผมดันมือมันออกได้นิดเดียวเอง พอจวนตัวแล้วผมก็ไม่เลือกวิธีแล้ว ผมกัดนิ้วมันเลย

“โอ้ยๆๆๆๆ ไอ้บ้า...ปล่อยนะเว้ย” มันแหกปากลั่นสมใจผมล่ะเลยกัดแรงอีกหน่อย ไอ้เปี้ยกดึงตัวผมลุกขึ้นมา ไอ้หัวทื่ออย่างมันดันเอาหัวโขกกับหัวผม โป้ก!!! เข้าให้ 
ผมหน้าหงายเงิบเห็นดาวระยิบระยับเลย  เจ็บชะมัด

“ไอ้....โอ้ยย...ไอ้คนคิดน้อย มึงเอาหัวโขกมาได้ไงวะ เกิดกูปัญญาอ่อนขึ้นมา มึงจะรับผิดชอบยังไงวะ” ผมชี้นิ้วด่ามัน

“ไอ้สันดาน...เสือกกัดมาได้ มึงเป็นหมาเรอะไง” 

“ถ้ากูเป็นหมา มึงก็เป็นเชื้อบ้าของกูล่ะวะ” ผมตบกะโหลกมันที ไอ้เปี้ยกตบคืนอีกหลขายที เราแลกกันตุ๊บตั่บเหมือนเดิม แต่ผมเสียเปรียบกว่าเพราะอยู่ข้างล่างในซอกแคบๆด้วย ก็ต้องใช้วิธีโน้นคอมันลงมากัดหูมันเลย

“โอ้ยยยยย...!!!!!!” ไอ้เปี้ยกผวาลุกขึ้นมาผมที่กอดคอมันอยู่ก็ติดขึ้นมาด้วย คิดว่าได้โอกาสแล้ว แต่ที่ไหนได้มันหันมากัดที่ซอกคอผมสุดแรง

“อ๊า!!!!!! ปล่อย ไอ้เปรต....เจ็บๆๆๆๆๆ ปล่อยนะเว้ย” มันเล่นขบเนื้อซะแรงเลย ผมเขกกะโหลกมันไปหลายทีถึงยอมปล่อยปาก ผมรีบโดดข้ามเตียงไปเลย 

“มึงจะหนีไปไหน” ไอ้เปี้ยกกระชากเสื้อด้านหลังซะจนกระดุมหลุดไปเป็นแถบเลยครับ เสื้อตัวโปรดของผมด้วย แต่เรื่องอะไรผมจะยอมกลับไปอยู่ในซอกแคบๆนั้นอีก มีหวังโดนมันบีบคอตายแน่ ผมสะบัดเสื้อหลวมๆนั้นออกไปอย่างไม่เสียดายเลย แต่มือมันก็ไวเหลือเกินคว้าขอบกางเกงยีนต์ไว้อีก 

“ปล่อยนะเว้ย” ผมพลิกตัวขึ้นมาถีบมันออกไป แล้วเขยิบหนี ไอ้บ้านี้ก็ไม่ยอมถอยง่ายๆ มันโดดเข้าใส่ทันที “เฮ้ยยยยย” 

ผมยกเท้ายันมันไว้ตัวเลยไถลตกลงมาที่พื้นขาพาดบนเตียง ไอ้เปี้ยกดันตกลงมาทับผม แอ่ก!! ปากมันทับปากผมพอดี ลืมตาขึ้นมาพรึ่บ! ตาสบตาใกล้จนขนตาติดกันเลย ผมหัวใจจะวาย! หน้าติดหน้า สิวมันผมยังได้กลิ่นเลย  พอตกใจจะอ้าปากร้อง ปากไอ้เปี้ยกก็จะขยับเวลาเดียวกัน กลายเป็นปากเราถูไถบดบี้กันใหญ่ เอ๊ะ...รู้สึกแปลกๆแฮะ

เราหยุดค้างกันอยู่ในท่านั้น ผมนอนหงายขาพาดบนเตียง มือยันอกมันอยู่ ไอ้เปี้ยกคว่ำหน้ามือยันพื้นข้างหัวผม เราหายใจแรงพืดพาด นี่กลิ่นน้ำยาบ๊วนปากหรือเปล่านะ ขนตาเกลี่ยที่เปลือกตาไปมาแต่ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นผมก็ไม่กล้าลืมตามองตรงๆ ทำไงดีนะ....ผมสูดลมหายใจแรงแล้วลืมตาขึ้น เป็นจังหวะที่ไอ้เปี้ยกมันยันตัวขึ้นพอดี 

“คุณภาค  คุณจะทำอะไร” เสียงจากทีวีแทรกเข้ามาในโสต

“ฉันจะทวงสิทธิ์ที่ฉันควรได้น่ะสิ ฉันจะเป็นผัวเธอจริงๆเสียที” หว่า....ฟังแล้วสยิวจริงเว้ย 

“อย่านะคะ ปล่อยฉัน..” 

ไอ้เปี้ยกลุกหนีไปทันที มันคงทนฟังละครน้ำเน่าฉากนี้ไม่ไหวเหมือนผมแน่ๆ พอลุกขึ้นมาประตูห้องก็ปิดสนิทเหมือนเดิม ผมนั่งพิงตู้เสื้อผ้ามองสภาพกระจุยกระจายในห้องแล้วยกมือขึ้นทาบบนทรวงอก ตุ๊บ....ตุ๊บ หัวใจผมเต้นแรงยังกะวิ่งมาราธอนมา แถมอาการหวิวที่ท้องน้อยนี่มันยังไงกันนะ ผมไม่เข้าใจเลย.....

(โปรดติดตามตอนต่อไป)