เรื่องเล่า
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย นายชมพู เมื่อ 2018-5-28 17:54'เรื่องเล่า'
ผมหลับ….หลับไปนานแล้วบางครั้งบางคนจะเอยถึงผมจนผมต้องตื่นมาฟังถึงสิ่งที่ผมถูกเอย…มาฟัง.มาฟังอีกครั้ง……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………ผมอยู่ในบ้านหลังหนึ่งมองชายวัยหนุ่มที่กำลังถูกกาลเวลาพรากความอ่อนวัยไปทีล่ะนิดชายคนนั้นเดินเข้าไปหาลูกชายตัวน้อยก่อนจะอุ้มเขาขึ้นบันไดเพื่อส่งเข้านอนก่อนที่ลูกชายตัวดีจะตื้อให้เค้าเล่าเรื่องที่ชอบให้เล่าเป็นประจำ“เรื่องเพื่อนของเค้า เพื่อนที่จากไปนานแล้ว” ชายหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน......หลายวันมานี้เขารู้สึกเบื่อมากถึงแม้พ่อจะให้เขาคอยเฝ้ากิจการของครอบครัว แต่นั้นก็ใช่ว่าจะสนุกซักหน่อยเขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกดแอปพลิเคชั่นที่คุ้นเคย ปลายนิ้วไถลไปบนหน้าจอแก้วเหมาะมือไล่ดูชีวิตประจำวันของแต่ละคนที่อัพโหลดลงโซเชียลจนสะดุดเข้ากับโปรไฟล์ที่คุ้นเคย และรูปภาพรถมอเตอร์ไซค์ที่เขาเองอยากได้เลยกดแชททักทายถึงความต้องการที่เหมือนกันของคนทั้งสอง ข้อความต่างๆล่วงเลยมากกว่าครึ่งค่อนชั่วโมง จนเขาชวนอีกคนไปดูหนังในสัปดาห์หน้า การนัดแนะเป็นไปอย่างราบรื่นจนในข้อความสุดท้ายที่ระบุถึงการพบปะในครั้งนี้มีเพียงเขากับเพื่อนตัวเล็กสองคนเท่านั้นก่อนที่เขาจะออกจากแชทไป…………………………………….วันเวลาผ่านไปอย่างไม่รอใครจนถึงเวลานัดแต่ดันต้องเลื่อนไปก่อนเป็นเช่นนี้อยู่หลายครั้งแต่เพื่อนของเค้าก็กล่าวว่า‘ไม่เป็นไร’ เสมอ…………………………………….จนในคืนหนึ่งที่เขาได้ฝันถึงเพื่อนคนนี้…..ได้มาหาเขาถึงที่บ้านในตอนค่ำชวนเขาไปเดินเล่น ขาประหลาดใจมากแต่ก็ตามไป เขามองดูเสี้ยวหน้าของเพื่อนตัวเล็กมันดูผ่อนคลายแต่แฝงไปด้วยความเศร้าคล้ายจันทร์เว้าแหว่งสีเงินยวงเยือกเย็นดูเงียบเหงา ก่อนที่เจ้าของจะค่อยๆ คลี่ยิ้มให้เขาราวกับถูกกอดโดยใครซักคน…มันอบอุ่น………………………ปากเล็กๆค่อยเอยประโยคชวนเขานอนลงตรงสนามหญ้ากว้าง……คอยแหงนหน้ามองท้องฟ้าอันเคว้งคว้าง…..แม้จะไม่มีเสียงเพียงเล็กน้อยออกจากปากเราทั้งสอง….กลับไม่รู้สึกถึงความเงียบ….”ปอ…มึงมีความสุขป่าวช่วงนี้”คนตัวเล็กเอยขึ้นมา….”ก็เรื่อยๆ ว่ะ….มึงล่ะ” คนข้างเขาคลี่ยิ้มเศร้า……”ก็คงเรื่อยๆเหมือนกัน”……..”เหรอ?......ไม่สบายใจอะไรบอกเราได้นะเตี้ย”……..”อืม….บอกอยู่แล้ว”…..”ดีแล้ว”…..ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้งแสงดาวระยิบระยับราวกับกำลังสื่อสารระหว่างกันและกัน……”เออปอ….กูคงไปดูหนังกับมึงไม่ได้แล้วว่ะ”…….”เอ้ยทำไมอ่ะ”เขาลุกขึ้นนั่งพรวดพลาด…….”คือกูว่าหลังจากนี้ กูไม่ค่อยมีเวลาว่างว่ะ”…….”พรุ่งนี้ล่ะเดี๋ยวกูว่างให้มึงเลย” มันหัวเราะออกมา….”กูไม่ว่างตั้งแต่พรุ่งนี้เลยว่ะกูต้องไปนู้นไปนี่เยอะไปหมด กูคงไม่มีเวลาว่างแล้วว่ะวุ่นไปหมดเลย”….เขาเงียบไปความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในท้อง……”มึงไม่ต้องคิดมากนะเว้ย กูไม่ได้โกรธมึงหรอก” มันพูดพลางตบไหล่เขาเบาๆผมล้มตัวลงนอนอีกครั้ง…..”กูขอโทษนะ”……..”อืม….”……ความมืดเข้าครอบคลุมพื้นที่อีกครั้งสายลมอ่อนพัดผ่านตัวพวกเราไป ดวงดาวสั่นไหวเหมือนกำลังร้องไห้…..”ปอ….กูต้องไปแล้วว่ะ”มันลุกขึ้นนั่งหันหน้ามามองเขา…….”ปอ….กูขออะไรมึงอย่างดิ”…..”เอาดิ”……”กูอยาก….ให้มึงกอดกูได้ไหม”มันมองหน้าเขาก่อนจะผลุบตาลงมองพื้น เขาค่อยๆ เอามือโอบตัวของมันกอดแน่นมันกอดผมตอบเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนมันคลายกอดผมแล้วลุกขึ้นยืนหันมายิ้มให้เขาก่อนจะพูด“มึงต้องมาหากูนะ ปอ” ก่อนจะฉีกยิ้มอีกครั้งแล้วจึงออกวิ่งไปข้างหน้าโบกมือลาแล้ววิ่งอีกครั้ง……วิ่งไปเรื่อยๆ เหมือนไม่รู้สึกเหนื่อยราวกับว่ามันรอ……รอที่จะทำเช่นนี้มานาน ราวกับว่าที่ที่มันจะไปนั้นคือจุดหมายที่มันเลือกไว้แล้ว…………………………………..ราวกับว่ารอยยิ้มนั้นจะคงอยู่ไปอีกนานจะอยู่บอกว่ามันเคยมีความสุขอย่างไร....…………เขาลืมตาขึ้นมา ข้างกายมีเหล่าเพื่อนๆ ของเขา แต่ละคนมีความรู้สึกในสีหน้าที่คล้ายกันที่ไม่สามารถเปล่งออกมาเป็นวาจาได้…………ผมก้าวไปข้างหน้าก่อนจะวางดอกไม้จันลงบนพานตรงหน้า…’โลงศพของไอ้เตี้ย’…และคลี่ยิ้มให้กับรูปถ่ายของมันแล้วเปล่งเสียงอันแหบแห้งออกไป
“กูมาหามึงแล้วนะเตี้ย”
#The_End
ขอบคุณครับ {:5_124:}ของคุณครับ{:5_124:} ขอบใจมาก ขอบคุณครับ แต่งดีครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบใจมากๆ ขอบคุณครับ ขอบคุณมาก ขอบคุณครับ เศร้ามากครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_119:}{:5_119:} ขอบคุณครับ
หน้า:
[1]